11

ხატია

რამდენი ხანი მეძინა არ ვიცი, ფანჯრისკენ რომ გავიხედე, გარეთ უკვე ბინდი იყო ჩამოწოლილი, ნელ-ნელა ღამდებოდა.
მკერდზე სიმძიმის შეგრძნებამ გამაღვიძა, ვაჟას ჩემს მარცხენა მხარზე ეძინა, წელზე ორივე ხელი მჭიდროდ ჰქონდა შემოხვეული. ფრთხილად გავმოძრავდი ცოტა რომ ავწეულიყავი და კარგად დავკვირებულიყავი, როგორც ჩანს ღრმად ეძინა რადგან ჩემს მოძრაობაზე არც შერხეულა. მეღიმება, თავს უცნაურად კარგად ვგრძნობ, თითქოს ამ სამყაროში ამაზე კარგი შეგრძნება არ არსებობს ჩემთვის. ჩემს მკერდზე მძინარე მამაკაცს ვუყურებ და მის სუნთქვას ყურს ვუგდებ, თავს იღბლიან ქალად ვგრძნობ, თითქოს გავმთლიანდი, ან შეიძლება ეს სულაც არაა ასე თუმცა ერთი რამ ვიცი ბედნიერი ვარ, რადგან ამ ადამიანის მკლავებში ყოფნა ჩემთვის ახალ ცხოვრებას გავდა, ჩემი თავისთვის ცხოვრებას. ახლა არაფერზე ფიქრი აღარ მსურს მხოლოდ ვაჟას დავუწყე დაკვირვება, მძინარეს შუბლზე ჩამოყროდა ყავისფერი თმა, მამაკაცური და მომხიბვლელი ტუჩები ოდნავ დასცილებოდა ერთმანეთს ძილის დროს, მკაცრი ყბის ხაზი, არც თხელი, არც სქელი წარბები და გრძელი წამწამები ლამაზად განლაგებულიყვნენ მის სახეზე, იმდენად ლამაზი და სწორი ცხვირი აქვს მის შემხედვარეს ყველას შეშურდება. ფაქტიურად სრულყოფილია, მისი სახე, მისი სხეული, ხელები რომელიც ახლა ჩემს სხეულს აკრავს. საკუთარ თავს ვებრძვი ხელი რომ არ წავიღო და სახეზე არ შევეხო, არ მინდა მისი გაღვიძება, თუმცა სურვილი საშინლად მკლავს. რა სულ მოკლე ვარ, ჩემს თავთან ბრძოლა წავაგე და შევეხე, შუბლზე ჩამოყრილი რბილი და ნაზი თმა გადავუწიე, შემდეგ თითებით მისი სახის შეცნობა დავიწყე, გაურკვეველი გზით შუბლიდან მის ცხვირის წვერამდე მივაღწიე, ჩემს თავს ვებრძოდი ტუჩებზე არ შევხვებოდი, თუმცა „ ბრძოლა’’ აქაც წავაგე. ცალი ხელი მოვხიე, მეორე ხელი კი თმებში შევუცურე და მისი თმებით დავიწყე თამაში, ფიქრმა წამიღო, ჩემს ცხოვრებაში ასე არასდროს არ დავკვირებივარ არავის, არავის ჩავხუტებივარ, ჩემს მკლავებში არასდროს სძინებია ასე მამაკაცს, ახლა ვაჟას რომ ვუყურებ თინეიჯერი გოგოსავით თითქოს ჩემს მუცელში პეპლები დაფრინავენ, ზუსტად ვიცი რომ შეყვარებული ვარ, თავი ასე სრულყოფილი არავის მკლავებში არ მიგვრძნია, მინდა სიცოცხლის ბოლომდე ასე მჭიდროდ მოეხვიოს ვაჟა ჩემს სხეულსაც და სულსაც, არასდროს გამიშვას, რადგან თუ გამიშვა ვიცი, ვერ გადავრჩები.
- შემიყვარდი. ჩავჩურჩულე ჩუმად, დავიხარე, ლოყაზე ნაზად ვაკოცე და ისევ მისი თმებით გავაგრძელე თამაში.
გამოძრადვდა, თვალი გაახილა და ნამძინარევი სახით შემომხედა, ულამაზესი მწვანე ფერის თვალები შემომანათა . წამოიწია სახე ჩემს თმებში ჩაფლო, ღრმად ჩაისუნთქა, თბილი ტუჩებით ყელზე შემეხო და ახლა თვითონ მიმიხუტა გულზე მჭიდროდ.
- ძალიან მომენატრე ჩემო ფერია. უშენობა გაუსაძლისი გახდება ხოლე ჩემთვის, შენზე საშინლად ვარ უკვე დამოკიდებული, მეც ვერ გავიგე ისე უცბათ მოხდა ეს ყველაფერი, როცა ვერ გხედავ ყოველი წუთი თითქოს სიკვდილის ტოლფასია ჩემთვის.
- სიკვდილზე ნუ ილაპარაკებ! ასე ნუ ლაპარაკობ!
გავუბრაზდი, რამხელა შიში გამოიწვია ჩემში მისგან წარმოთქმულმა სიტყვებმაც კი აზრზეც არაა.
- ჩემს გულში შენი არსებობა რას ნიშნავს ჯერაც არ მითქვია ხატი შენთვის, მაგრამ მინდა იცოდე ჩემში შენი ადგილი როგორია, უშენობა ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი გახდა.
- ვაჟა... მინდა იცოდე მარტოობა და სიკვდილი ჩემი ყველაზე დიდი შიშია.
- რავქნა, სხვა სიტყვა არ მაქვს ამის ასაღწერად, გესმის? უშენოდ არასდროს დამტოვო. უშენოდ განწირული ვარ.
მის სიტყვებზე გამეცინა, მსგავსი შიშები ჩამოგვიყალიბდა ერთმანეთის მიმართ. ახლა უკვე ვიცი, უიმისოდ მეც განწირული ვიქნები ამ ცხოვრებისგან.
- სიყვარული რომ ამიხსენი ახლა ხვდები ხომ? ვუთხარი სიცილით
- შენსავით.
- შენ? გაიგე? შენ ხომ გეძინა?
გაკვირვებული ვიყავი რადგან სახეზე მიმიკიც არ გამოძრავებია ისე გაუნძრევლად იწვა ჩემს მკერდზე.
- შენი პირველივე გამოძრავებისას გამეღვძა, სპეციალურად დაგელოდე, მაინტერესებდა რას მოიმოქმედებდი.
- რა იფიქრე რას გავაკეთებდი?
- აი ამას! მითხრა და ტუჩებზე ძლიერად მაკოცა, შემდეგ საწოლიდან წამოდგა ორივე ხელი ჩამკიდა და მეც წამომაყენა.
- მიდი მოწესრიგდი სანამ მე რესტორანში ჩვენთვის საჭმელს შევუკვეთავ, ძალიან მომშვივდა. შენს გამო ამ ბოლო დროს სულ მშია.
გაკვირვებულმა შევხედე.
- მე რა შუაში ვარ შენს შიმშილთან?
- წამალზე თავის დანებებამ, ცხოვრების რიტმი ამირია და იმიტომ, აქამდე დღეში ერთხელ თუ შევჭამდი საჭმელს ახლა კი სულ მშია.
- რამდენი ხანია რაც სუფთა ხარ?
- იმდღიდან შენთან რომ მოვედი. რთულია მაგრამ მინდა იცოდე ვცდილობ, შენი გულისთვის ვცდილობ. ექიმთანაც კი მაქვს ყოველდღიური კონტაქტი. მინდა რომ ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გავაქრო.
- მიხარია ვაჟა, სიტყვის შესრულებას რომ ცდილობ მიხარია. გთხოვ ასე გააგრძელე, სიტყვიდან არ გადახვიდე.
- ხომ გითხარი... გპირდები . მიდი ახლა მოწესრიგდი, მეც მოვწესრიგდები და ჩავიდეთ დაბლა, ძაან ცხელა კონდინციონერის ჩართვა დაგვავიწყდა დაწოლისას, სულ გავოფლიანდი, რომ გამოხვალ სააბაზანოდან მეც შხაპს მივიღებ უცბათ.
აბაზანაში 20 წუთი დაავყავი ნაუცბათევად მივიღე შხაპი, თმაზე პატარა პირსახოცი მოვიხვიე, აბაზანის კარადიდან გამოღებული სუფთა და ახალი ხალათი გადავიცვი და აბაზანიდან გამოვედი. ვაჟა ოთახში არ დამხვდა, მაგიდაზე დატოვებულმა ფურცელმა მიიქცია ჩემი ყურადღება, ხელში ავიღე და ხელით ნაწერი შეტყობინება წავიკითხე.
„ ჩემს ოთახში გავედი შხაპის მისაღებად და გამოსაცვლელად, შენი ოთახის კარი გარედან ჩავკეტე, რომ არავინ შემოსულიყო დაუკითხავად. მალე დავბრუნდები.“
წერილი ისევ მაგიდაზე დავაბრუნე და ჩემოდნისკენ წავედი, ლოგინზე დაავდე და გავხსენი, თინას რეები ჩაუწყვია. დედაჩემის გემოვნებით ნაყიდი ტანსაცმლიდან ჩაუყრია ყველაფერი, ასეთ ღია ტანსაცმელს რომ არ ვხმარობ ხომ იცოდა, არ მიყვარს როცა ჩემი ოპერაციისგან დატოვებული შრამები ყველასთვის თვალში საცემია. საშინლად გავბრაზდი, მათ რომ ვთხოვო აზრი არ ექნება, ნინისაც და თინასაც თავისუფლად ჩაცმა უყვართ და ასეთ სიცხეში, მხოლოდ ღია ტანსაცმელი თუ ექნებათ წამოღებული. სხვა გზა არ მქონდა ამ ტანსაცმლიდან უნდა ამომერჩია რამე.
ზუსტად 10 წუთიანი ძებნის შემდეგ, ღია კრემისფერი თხელი ტილოს შარვალი ვიპოვე რომელიც მუხლის ოდნავ ქვემოთ მთავრდებოდა, ღია კრემისფერი ტოპი რომელსაც ზურგის მხარე მთლიანად ამოღებული ჰქონდა თითქმის და სამწუხაროდ მხრების ქვემოდან ჩემი ოთხი ოპერაციის კვალიც სხეულის ამ ნაწინზე თვალშისაცემად ჩანდა. თუმცა ამას თმებით ვუშველიდი, რადგან თმა წელამდე მწვდებოდა და ბეჭების დაფარვას შეძლებდა. გადავიცვი ტანისამოსი და ახლა სანდლების ძებნას შევუდექი, ამასობაში კარიც გაიღო და ვაჟა შემოვიდა. თავზე პირსახოც მოხვეული რომ დამინახა გაუკვირდა.
- შენ კიდევ ახ ხარ მზად? მეგონა უკვე მორჩი.
- სანდლებს ვეძებ. ვუთხარი და მისკენ ზურგით შევბრუნდი, ჩემოდანში ქექვა გავაგრძელე, თან რამხელა ჩემოდანი გაუმზადებია თინას რომ ალაგებდა მაშინ ვერ დავაკვირდი წესივრად ყველანაირი სისულელე ჩამიყარა.
ფიქრებიდან ზურგს უკან თბილი თითების შეხებამ გამომარკვია, ჯანდაბა, ვაჟამ ჩემი შრამები შეამჩნია, ახლა მასთან ჩემს წარსულზე ლაპარაკი ნაკლებად მსურდა, არ მინდოდა ჩემი წარსულით დამემძიმებინა ისევ მისი გონება.
- ზურგზე რა გჭირს? შემეკითხა შეშფოთებული ხმით.
- ისეთი არაფერი, ღრმა წარსულში გადატანილი ოპერაციის კვალია.
- რამდენი ოპერაცია გადაიტანე? ისეთი დადარდიანებული ხმით მკითხა გულში თითქოს რაღაც ჩამწყდა, მისი ასეთი ხმის გამონებაზე.
- შვიდი. . .
მისი ტუჩების შეხება ვიგრძენი თითოეულ ნაწიბურზე, მთელს ბეჭებზე, შემდეგ ჩამეხუტა, ორივე ხელები მუცელზე მომხვია და ყელზეც რამდენჯერმე შემეხო ნაზად თბილი ტუჩებით. თმებიდან პირსახოცი მომხსნა და სველი თმა მხრებზე ჩამომცვივდა.
მისკენ შევბრუნდი, მის თვალებში დარდს ვკითხულობდი, დარდობდა წარსულს, ჩემს განვლილ წარსულს, თუმცა არ მეკითხებოდა, საკმაოდ ჭკვიანია, მიხვდა რომ საუბარი ახლა ამ თემაზე არ მსურდა. დარდი რომ გამეფანტა ტუჩებზე ვაკოცე, შემდეგ სწორ ცხვირზე.
- ცხვირი ნუ ჩამოუშვი. ჩემს ნათქვამზე ხმამაღლა გაიცინა, მეკი მის სიცილზე სითბო ჩამეღვარა სხეულში, სიცილიც კი სრულყოფილი ჰქონდა, ჩემი ყურისთვის მისი სიცილი საყვარელი მელოდია გამხდარიყო.

ნახევარი საათია დაბლა რესტორანში ვსხედვართ და დესერტს ველოდები, ჩვენი სამეგობროდან ამ დროის მანძილზე არავინ გამოჩენილა.
- გოგოებს ალბათ სძინავთ, არც ერთს მოვუკითხივარ.
- არც ჩემებს. დავურეკავ ბიჭებს გავაღვიძებ. ჯერ გოგას დავურეკავ. მისი გაღვიძებით ვისიამოვნებ.
პატარა ცელქი ბიჭივით გაიცინა და ხელში აიღო ტელეფონი. ზარი განახორციელა და რატომ არვიცი თუმცა „ სპიკერზე „ ჩართო.
- გოგა ამდენი ხანი გძინავთ ისევ?
- რა დროს ძილია. გაისმა მეორე მხრიდან, უკანა ფონზე მუსიკის ხმაც ისმოდა.
- აბა რატო არ გამოჩნდით არც ერთი?
- კოტეჯების მხარეს უკანა ეზოში ვართ უკვე საათზე მეტია. მეტიც გოგოებიც აქ არიან. ყველამ ერთად ვივახშმეთ და ჯგუფი „ბეღურას“ კონცერტს დავესწარით.
- ჩვენ რატო არავინ შეგვეხმიანა.
- ვინ შეგეხმიანებოდა . შენ ოთახში არ დაგვხვდი რომ შეგამოწმეთ. ხატიას ოთახის კარებზე კი შეტყობინება დაგიტოვია ვინ გაბედავდა წყვილის შეწუხებას.
- გოგაა! ჩემს ნერვებზე თამაში ნუ გიყვარს. ადგილი მოგვიძებნე მოვდივართ.
ჯგუფი უკვე კონცერტს ამთავრებდა უკანა ეზოში რომ გავედით. ჩვენიანების გვერდით ჩამოვსხედით მაგიდაზე რამდენიმე სახის კონიაკი და მისაყოლებელი სასუსნავები ეწყო, ვაჟა ცარიელ ჭიქებს მისწვადა და თავისთვი ჩამოისხა. შემდეგ მე მომიბრუნდა უთქმელად მივანიშნბე რომ მეც დავლევდი. ერთმანეთთან ღრმა ლაპარაკში ჩავერთეთ, ნინი ადვილად შევიდა კონტაქტში ბიჭებთან თინა ასე თუ ისე ორივეს იცნობდა. „ ბეღურას“ რეპერტუარის შემდეგ დიჯეიმ კლუბური სიმღერებით გადაწყვიტა სტუმრების გართობა, ჩემთვის უკვე გაუსაძლისი ხმაური იყო, ხალხის რაოდენობამაც, ჩვენს აქ მოსვლასთან ერთად იმატა და იმატა. სოციალურმა ფობიამ ისევ შემომიტია და ხელების კანკალი დამეწყო, ხელში აღებული ჭიქა სასწრაფოდ დავდე მაგიდაზე და ხელები ერთმანეთზე გადავაჯვარედინე, ვგრძნობდი ხელის გულები უკვე მიოფლიანდებოდა, ჯანდაბა სათვალეც არ მეკეთა, ბავშვობის მერე მეორედ დამავიწყდა სათვალის გაკეთება. გოგოებმა შემამჩნიეს და მიხვდნენ ჩემს მდგომარეობას, ვაჟა ისე გაერთო კონიაკის სმაში და ბიჭებთან საუბარში ჩემი მდგომარეობა გამოეპარა.
- ხატი გინდა აქედან წავიდეთ ? მკითხა ნინიმ, მხოლოდ თავის დაქნევით ვუპასუხე და მაშინვე ფეხზე წამოვდექით სამივე.
- რახდება? იკითხეს სამივემ ერთხმად, მოგვიბრუნდნენ გაკვირვებულები.
- საშინელი ხმაური და ხალხმრავლობაა. ცოტა სიწყნარე არ გვაწყენდა. დაეპასუხა ნინი. ვაჟა მიხვდა რაც ხდებოდა და ფეხზე წამოდგა.
- მე და ხატია ცალკე გავისეირნებთ, თქვენ თუ გინდათ გაგრძელეთ გართობა თუ გინდათ ნომერებში დაბრუნდით.
- წყვილს ხელს არ შეგიშლით გამოეპასუხა კახა.
თავისი ცივი ყინულივით თვალები ვაჟას მიანათა, შემდეგ ჩვენებს მუბრუნდა და დაუმატა.
- თავიდან თავაზიანად მოგვიცილა ვაჟამ დაინახეთ?
- ყურებამდე რომაა შეყვარებული ეგ მაგიტომ. დაუმატა გოგამ.
- ჩემი სიყვარული თქვენი განსახილველი არაა, გოგოებს მიაქციეთ ყურადღება არ მოიწყინონ. გაბრაზებული მიუბრუნდა ვაჟა ორივეს.
უკვე ნახევარი საათია რაც რეზორტის ეზოში დავსეირნობთ, ნახევარი ეზო შემოვიარეთ თითქმის ფეხით. იმ ადგილს მივადექით სადაც ვაჟას პირველად შევხვდი.
- ახლა როგორ გრძნობ თავს?
- ახლა უკეთესად, ცუდად იმოქმედა ჩემზე საშინელი ხმაური იყო.
- პირველად რომ გამოგელაპარაკე მაშინაც წვეულებიდან იყავი გამოქცეული ხომ. მკითხა ღიმილით.
- კი. ამ ადგილზე შევხვდით ერთმანეთს.
- მახსოვს. მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
თავისკენ მიმაბრუნა ორივე ხელი ჩამკიდა და თვალებში ჩამაცქერდა სერიოზული სახით.
- ხატი მაშინ ამ ადგილზე, მარტოსული გაბოროტებული ადამიანი შეგხვდა.
გაკვირვებული მივაშტერდი და ყურადღებით დავიწყე მისი მოსმენა.
- ადამიანი რომელსაც თვალები შურისძიებით ჰქონდა დაბრმავებული.
- რაზე საუბრობ ვაჟა ვერ ვხვდები.
- არ გამაწყვეტინო გთხოვ... ვერ გეტყვი რომ სუფთა ცხოვრებით ვიცხოვრე ან ვცხოვრობ , ვერც იმას გეტყვი რომ კარგი ადამიანი ვარ, არც ადვილი და ბედნიერი ცხოვრება არ მქონია, ჩემი ცხოვრება თინეიჯერობის ასაკის მერე ტკივილით არის სავსე, სულიერი ტკივილით, რომლის გამკლავებასაც წამლით ვცდილობდი შენამდე, ვიცი ადრეა და შეიძლება სულაც სისულელედ მოგეჩვენოს ამაზე საუბარი, თქვა კიდევაც ერთმანეთს კარგად არ ვიცნობთო, მაგრამ მინდა რომ ერთად ყოფნის დროს დავინახოთ ერთმანეთის ჭრილობები რომლებიც წარსულმა დაგვიტოვა, მინდა რომ მარტოსული აღარ ვიყო, მინდა რომ სულ ჩემს გვერდით იყო, ვეცდები შენთვის გამოვსწორდე, კარგი ადამიანი ვერ გავხდები, ბევრი ცოდვა მაქვს მხრებზე, თუმცა ვეცდები შენთვის კარგი ვიყო. დავითთანარც თუ ისე კარგი ურთიერთობა მაქვს, თუმცა შენი გულისთვის ვეცდები ბევრ რამეზე თვალი დავხუჭო და დამიჯერე ამით შეიძლება ჩემი ტკივილებიდან ერთ-ერთს დიდი შეურაწყოფა მივაყენო, თუმცა შენთვის ეგეც კი მიღირს.
- რისი თქმა გინდა ვაჟა?
- ჩემი გახდი, ჩემი ცხოვრების ნაწილი გახდი.
გამეღიმა ისედაც მის ცხოვრებაში არ ვარ.
- ისედაც შენი ცხოვრების ნაწილი არ გავხვდი?
- ასე არა...
- აბა როგორ?
- ჩემი მეუღლე გახდი... მწვანეები მუდარით შემომანათა, იმ წუთას ჩემზე ბედნიერი ადამიანი ქვეყანაზე არ არსებობდა, გული ამიჩქარდა ბედნიერებისგან, სუნთქვა შემეკრა, სამყარომ ჩემს გარშემო მოძრაობა შეწყვიტა.
- გახდები?
- გავხდები!
დავთანხმდი ვაჟას.
დავთანხმდი თვალებ აციმციმებული და ბედნიერებით გულ აჩქარებული.
თუმცა. . .
არვიცოდი ჩემი თვალების დამხუჭველს და ჩემი გულის მკვლელს რომ ვთანხმდებოდი.
ჩემს მკვლელს ვთანმხდებოდი.
არვიცოდი. . .
ნეტა ვაჟამ იცოდა?