თავი 14

ხატია

აუზთან დაფენილ წითელ ხალიჩაზე ხელჩაკიდებულებმა დავიწყეთ სიარული, ტაშის თანხლებით. ბაღი ლამაზად იყო მორთული. მიკვირდა დედამ ასე პატარა დროში როგორ მოახერხა ასე ლამაზად ეზოს გაწყობა.

მიუხედავად იმისა რომ ამ დღის მთავარი გმირი მე ვიყავი, არ მომწონდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა, შემაწუხებლად მადევნებდა ყველა თვალს, მოციმციმე შუქებიც კი ცუდათ მოქმედებდნენ. ფაქტობრივად მძულს ყველაფერი რაც დაძაბულობას, დისკომფორტს იწვევს ჩემში და იძულებულს მხდის დამფრთხალი ჩიტივით ვიყო, რომელიც გალიაში გამოამწყვრიეს და თვალს არ აცილებენ. სიცოცხლის ბოლომდე მადლობა უნდა ვუხადო გოგოებს, რომლებიც დამეხმარნენ კაბის შერჩევაში, კაბა საკმაოდ კომფორტულია, სიარულის დროს ხელს არ მიშლის, ეს კიდევ საშუალებას მაძლევს ცოტათი მაინც დავმშვიდდე. ცერემონიის დროს კაბის ბოლო ფეხებზე მედება, თუმცა შემაწუხებელი არაა და დისკომფორტს არ მიქმნის. შეხების რაოდენობის დათვლამ ცოტა არ იყოს დაძაბულობა გამიფანტა, კაბის შლეიფი ნაბიჯების გადადგმისას გარშემო გაიშალა, სიარულისას მე არ მაწუხებდა თუმცა ვაჟას აშკარად პრობლემას უქმნიდა რადგან რამდენჯერმე ფეხიც დამადგა.
ტაშის ხმამ სმენა დამიხშო, ვაჟა ჩემს დაძაბულობას გრძნობდა, ხელები მხარზე მომხვია, ოდნავ დაიხარა და თავისკენ მიმიზიდა. მისი ტუჩების შუბლზე შეხებამ მაგრძნობინა ისეთი სიყვარულის გრძნობა, რომელიც ვერასოდეს წაიშლება ჩემი გონებიდან მთელი სიცოცხლის განმავლობაში. სიყვარული - შეიძლება ეს გრძნობა მამაკაცმა ქალს მხოლოდ შუბლზე კოცნით და ჩახუტებითაც კი აგრძნობინოს საკმარისად. ვაჟა კი ყოველ ჯერზე ამას ახერხებდა.

მუსიკა დაიწყო. ვაჟამ ხელი მომკიდა და საცეკვაოდ მოწყობილი სცენისკენ წამიყვანა. მიუხედავად იმისა რომ საშინელ იდეად მეჩვენებოდა, საშინლად მანერვიულებდა ის ფაქტი რომ გარშემო მყოფი ხალხის წრეში უნდა გვეცეკვა, ვაჟას ხელის ჩაკიდება დამეხმარა მოდუნებაში, ცდილობდა ხელი მაგრად ჩაეჭიდა რომ დავმშვიდებულიყავი. ცეკვა დავიწყეთ, ყველანაირად სპონტანურად, დადგმის გარეშე, მხოლოდ გულიდან წამოსული, ჩვენი სურვილის შესაფერისად. სიყვარულით და გრძნობებით სავსე მწვანეები მომაჩერდნენ სახეზე. მისი თვალები უსასრულობისკენ გაღებული კარია. ჩემს გარშემო ყველაფერი ბუნდოვანია ახლა ჩემთვის, თუმცა მისი თვალები ყველაზე ნათელი, ორ წყვილ მწვანე თვალს ერთდროულად შეუძლია მომკლას მღელვარებისგან და დამამშვიდოს კიდევაც. ისეთი შეგრძნება მრჩება, თითქოს მელოდიაზე კი არა, მომავალზე ვცეკვავდით. ჩვენს თითებზე, საქორწილო ბეჭდები სიმბოლოა, რომელიც გვაუწყებს რომ ერთმანეთს ვეკუთვნით.
ვაჟა ცეკვის დროს ჩემსკენ დაიხარა, ტუჩები კისერზე შემახო და ნაზად მაკოცა. ერთმა პატარ კოცნამაც კი შეძლო ჩემში ვულკანი გაეღვიძებინა.
ენით აუღწერელია ის შეგრძნება რასაც ყოველ მის შეხებაზე ვგრძნობ. ლოყების სიმხურვალეს ვგრძნობ. მადლობა ღმერთს რომ უკვე ღამეა.

ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, წვეულება ჯერ დასრულებული არ იყო ჩვენ რომ წასვლის დრო მოგვიწია, რადგან აეროპორტში გვაგვიანდებოდა. საქორწილო კაბა გამოვიცვალე, თინას შერჩეული ულამაზესი ღია ვარდისფერი საღამოს კაბა ჩავიცვი რომელსაც მარცხენა მხარეს ღრმა ფეხის დეკოლტე ჰქონდა.
აეროპორტისკენ ჯაბა გაგვიძღებოდა თავისი მანქანით. ვაჟამ გარაჟიდან ახალი ბოლო მოდელის მერსედესი გამოიყვანა, მანქანაში ჩავჯექი, ვაჟამ კი ვერ მოახერხა, კართან იდგა ,რადგან კომპანიიდან მობილურზე დაურეკეს და ზარის დასრულებას ელოდა, სავარაუდოდ მილოცვებს იღებდა .
- გმადლობთ, რა თქმა უნდა, ერთად ვივახშმოთ ერთ საღამოს. ამბობდა ვაჟა.
- არ ვიცოდი ვინ თქვა.
მანქანის კარი გააღო, მაგრამ ისე იქცეოდა, თითქოს ვერ გადაეწყვიტა ჩამჯდარიყო თუ არა.
- მადლობა. თქვა მან. ისევ ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა აშკარად ეტყობოდა რომ საუბარიც მობეზრდა.
- რა თქმა უნდა... გადავცემ. განაგრძო , ღრმად ამოისუნთქა და შეწუხებული სუნთქვა ამოუშვა.
- როგორც იქნა. თქვა გაბრაზებულმა და ტელეფონი გამომიწოდა.
- შვიდჯერ გადაიხადე მადლობა. ვუთხარი სიცილით. პიჯაკიც გაიხადა და გამომიწოდა.

სანამ მანქანას ატარებდა, ჰალსტუხს იხსნიდა. ფრთხილად დავდე მისი პიკაჯი უკანა სავარძელზე.
მანქანით ჯერ უკან წავიდა , მერე შემობრუნდა, შემდეგ კი გაზს დაადგა და გარე კარისკენ დაიძრა.
ზურგს უკან მოისროლა ჰალსტუხი. ახლა კი პერანგის მანჟეტებიდან სამაგრებს იხსნიდა. გაკვირვებული ვუყურებდი, მგონი გაშიშვლებას აპირებს. მანიაკური ფიქრები მაწუხებდა თან მეღიმებოდა. მანჟეტების სამაგრების შესანახად დაიხარა, ცალი ხელით ყუთი ამოიღო და შიგ ჩაყარა. პერანგის კლავების აკეცვას და საყელოზე ღილების შეხსნას ცდილობდა, თუმცა ცალი ხელით მანქანის ტარება და ამ ყველაფრის გაკეთება გაუჭირდა.
- ნება მომეცი დაგეხმარო. ვუთხარი გაღიმებულმა. მივუახლოვდი და საყელოზე ღილი გვუხსენი.
- ასე ხდება ხანდახან ახალ პერანგებზე, მათ ერთი ხელით ვერ გახსნი. ვუთხარი, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ მისი მამაკაცური გულ მკერდი თვალს მჭრიდა. ვერ გავუძელი მისი ყელის მიზიდულობას და ტუჩებით შევეხე.

- მე ვმართავ მანქანას. თქვა ვაჟამ და ნერწყვი გადაყლაპა.

- კი და ამიტომ გაგიხსენე ღილები. ვუთხარი და ღრმად ამოვისუნთქე.

მის კანთან შეხებაც კი მწველი იყო ჩემთვის, ისევე როგორც მისი შეხება. მისი სურნელის შეგრძნებაც კი მიზეზი იყო აღელვებისგან მომკვდარიყავი. წუთები გადიოდა დაძაბულობა უნდა დამეოკებინა, მაგრამ სულ უფრო ვნერვიულობდი.

როცა მანქანაში ჩავჯექი კაბის კალთა გადაიწია და ორივე ფეხი მთელი სიშიშვლით გამომიჩნდა, გასწორება არც მიცდია. ვაჟამ მზერა რამდენიმე წამით ჩემს ფეხებზე გადაიტანა.
- წესიერად დაჯექი, ხატია. თქვა მან ოდნავ მკაცრი ხმით. მზერას ჩემს ფეხებს არ აცილებდა.
- უცხო არის ვინმე? უხეშად ვუთხარი. რა ცუდი ხარ ხატია, მეშინია შენი!
- რულთან ვარ. თქვა ვაჟამ და შეწუხებული სუნთქვა ამოუშვა.

- ვიცი, და რატომღაც დღეს შენ მანქანის მართვა უცნაურად მიგაჩნია.

- ტელეფონი მომაწოდე. მითხრა ახლა მბრძანებლური ტონით. წარბები შევკარი და დასამშვიდებლად ღრმად ამოვისუნთქე. მისი ტელეფონი ფეხზე მედო და თუ ასე უნდოდა ტელეფონი აეღო.

- აქაა. ვუთხრაი და თვალებით მივანიშნე.

- ღმერთო მოთმინება მომეცი, რაც გზას დავადექით ჩემს მოთმინებას ცდი ხატია.
ხელი გამომიწოდა და სწრაფად ამაცალა ტელეფონი ფეხებიდან. ძალიან ბედნიერი ვიყავი, მიხაროდა რომ შემეძლო მასზე შთაბეჭდილების მოხდენა. არანაკლებ შეუძლია მასაც შთაბეჭდილების მოხდენა ჩემზე. ვაჟამ ჯაბას დაურეკა ტელეფონზე.

- სად მიდიხარ, ბიჭო? იკითხა ჯაბამ, როგორც კი ტელეფონს უპასუხა.
- პრესაა გააგზავნე აეროპორტის შესასვლელიდან. თქვა სერიოზული გამომეტყველებით.
- შტაბი შექმნეს თითქოს. იმდენი არიან. არ წავლენ ძმაო. შენი ქორწილის ამბავმა გაჟონა. სხვა გზა არა გაქვს სურათებს მაინც გადაგიღებენ.
- როგორ გაჟონა? ტელეფონის შემოტანის საშუალებაც არ მიმიცია არავისთვის.
- შენ მემგონი სტუმრების რაოდენობას არ დააკვირდი. ყველა შენი მოკეთე კი არ იყო იქ.
ვაჟას საშინელად გაბრაზებული გამომეტყველება დაეფინა სახეზე.
- ვფიცავ ყველაფერს მაგათ თუ ფოტოების გადაღების საშუალება მივცე. შენ ყურადღება მიიქციე უკანა მხრიდან შევიპარებით. მე არ ვიყო ვაჟა ჩოხელი, სურათის გადაღების საშუალება თუ მივცე დღეს ამათ.
აეროპორტის საავარიო შესასვლელთან გააჩერა მანქანა, ორივე ხელის გულში ჩემი ხელი მოიქცია და ტუჩებთან მიიტანა. მანქანიდან გადასვლას ვაპირებდით როცა ჯაბამ მანქანის შუშაზე მოგვიკაკუნა.
- ვაჟა? თქვა ფრთხილი ხმით.
ორივე უცებ მივბრუნდით იმ მიმართულებით, საიდანაც ხმა მოგვესმა. ვაჟამ შუშა ჩაწია.
- სასწრაფოა. განაგრძო ჯაბამ.
- რა მოხდა? წარბები შეჭმუხნა ვაჟამ.
- ერთ- ერთ კაზინოში ინციდენტი მოხდა.
- რომელში?
- თბილისის. ახლახანს დამირეკეს. რუსლანის ბიჭი და მისი მეგობრები იყვნენ. ჩვენი ბიჭებიდან ხუთი დაჭრილია.
- გააკეთეთ ყველაფერი ხუთივე იცოცხლებს.
- კიდევ...
- რა კიდევ დაამთავრე ბიჭო! გაბრაზებისგან პირდაპირი მნიშვნელობით ცეცხლებს ჰყრიდა ვაჟა.
- რუსლანს მესიჯი აქვს შენთვის. ასე დაიბარა მისმა ნაბიჭვარმა.
- რას ამბობს? კბილებში გამოსცრა ვაჟამ.
- ამბობს რომ უფრო გიჟური გეგმები აქვს, შეიძლება სახლშიც გეწვიოს ხმაურიანი წვეულებით.
ვაჟას თვალები ბრაზით აევსო, ტუჩებს კბილებით იკვნეტდა, ისე იღიმებოდა თითქოს გაგიჟდა, თითქოს ეს იყო მისი ბოლო წერტილი. თითქოს მოთმინება გაუქრა და რაც შემდეგ მოხდებოდა მისი ბრალი არ იქნებოდა. შემდეგ ისევ ჯაბას მიუბრუნდა და მკაცრი ხმის ტონით უთხრა.
- მხოლოდ ერთი საათი გაქვს რუსლანის ს ჩემს ფეხებთან დასაგდებად. ხატიას სოფლის სახლში დავტოვებ და მოვბრუნდები. მაგ ნაბიჭვარს სიცოცხლეს ჩემი ხელით წავართმევ. ჯაბამ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად და ჩვენს მანქანას მოეცალა.
გაგონებულით შოკში ჩავარდი. საქორწინო მოგზაურობაზე ვინღა ფიქრობდა როგორმე ვაჟას დამშვიდება უნდა მომეხერხებინა, სისულელე რომ არ ჩაედინა. ყველაზე სულელური ახლა რაც მომაფიქრდა მხოლოდ ის ვუთხარი.
- არ მივდივართ გვაგვიანდება? გაბრაზებული მზერით ჩემსკენ მობრუნდა, თითქოს გაუკვირდა, რამდენიმე წამის განმავლობაში არაფერი უთქვამს, ან ვერ თქვა...
- საქმე მაქვს. ამოთქვა ძლივს!
- როგორც იტყვით მოგვიანებით ანუ?! ვუთხარი ახლა უკვე გაბრაზებულმა.
უბედნიერესი წუთებიდან სრულიად სხვა სამყაროში ავღმოჩნდი. რომელია რეალური სამყარო? ალბათ ახლა რომელშიც ვარ....
- დაკავებული ვარ, ვერსად ვერ წავალ რა ვერ გაიგე? მითხრა ცივი და მკაცრი ხმით.
ნახევარი საათის წინ სულ სხვა ადამიანი იყო და ახლა კი სულ სხვა იდენტურობა მიიღო წამში. გარბოდა, სინამდვილეში გამირბოდა. ან შეიძლება ჩემი წარმოსახვა იყო და კაზინოში წასასვლელად ემზადებოდა, ვიღაცის შვილის მოსაკლავად. ღმერთო გაფიქრებაც კი მზარავს, ცრემლები ყელში მომაწვა, თავი ვეღარ შევიკავე საშინლად ვიყავი გაბრაზებული, მეც გავაღე მანქანის კარი და გავიქეცი, გავურბოდი ვაჟას ნამდვილ სახეს. მაგრამ სად? აეროპორტის შენობაში შევედი და საპირფარეშოსკენ მივაშურე. ვაჟასთვის მანქანიდან გადმოსვლისას არაფერი მითქვას. ცოტახანში საპირფარეშოს კარი გაიღო და ვაჟა შემოვიდა.
- რას აკეთებ?
- რას ვაკეთებ?
- მივდივართ მეთქი! რომ ვთქვი ვერ გაიგე?
ორი ქალბატონი შემოვიდა საპირფარეშოში, ორივე გაკვირვებით გვიყურებდა, მეტად რომ აღარ შევრცხვენილიყავით უცხო ხალხთან
ცრემლები მოვიწმინდე, ჩუმად მივაჩერდი თვალებში. შემდეგ დუმილი დავარღვიე.
- გავიგე. ვუთხარი ფაქტიურად ჩურჩულით და მის გამოღებულ კარში გავედი. ვაჟა უკან სწრაფი ნაბიჯით გამომყვა. მკლავში ხელი წამავლო და თავისკენ შემაბრუნა.
- რის გაკეთებას ცდილობ? არ მესმის შენი ხატია.
- ეს შენ რის გაკეთებას ცდილობ? თვითონ დამნაშავე ხარ და ცდილობ ბრალი მე დამდო. დავუყვირე მოურიდებლად, უცხო ხალხის წინაშე გაბრაზებულმა.
დავიღალე ყოველთვის იმაზე ფიქრით და ჩემს თავთან იმის შეხსენებით, ხატია დაუდევრულად არ მოიქცე, არავინ გააბრაზო, იმედი არავის გაუცრუო. ჩემზე რატომ არავინ ფიქრობს არასდროს?
- შენ იცი რახდება ეხლა იქ? შემომხედე. სამოგზაურო დრო მაქვს ახლა? კბილებში გამოსცრა მუქარანარევი ხმით.
- წადი ვაჟა. ვუთხარი ზედმეტი საუბრის გარეშე. - იმედია მოგვიანებით შევხვდებთ.
- ოხ! ხატია, ხატია! გამოსცრა კბილებში. გაბრაზებულმა გაიღიმა, ისე გაიღიმა თითქოს ამ ღიმილით მოთმინებას ითხოვდა სამყაროსგან.
- საქმე გაქვს მე არ შეგაჩერებ! წადი! ვუთხარი ყალბი უყურადღებო გამომეტყველებით.
- რა გჭირს ხატია გეკითხები? დამიყვირა . და ისევ მომაპყრო თავისი მწვანე თვალები რომლებიც სიბრაზეს აფრქვევდა. მისი მზერიდან წამოსული ბრაზი ჩემს ბრაზს შეერია ჰაერში.
- შენ თუ შეგიძლია მიყვირო მეც შემიძლია! დამიყვირა ხელახლა.
- რა მჭირს იცი? შენ არ გაქვს უფლება სხვაზე გაბრაზებულმა ჩემზე იყარო ჯავრი! გამაფრთხილებელი ტონით ვუთხარი.
თვალები დახუჭა ვაჟამ ღრმად ჩაისუნთქა. თითქოს ბრაზის მოთოკვას ცდილობსო. შემდეგ კი შედარებით მშვიდი ტონით მითხრა.
- წავედით.
უსიტყვოდ ორივენი მანქანისკენ წავედით. ვფიქრობ ქორწილი ერთმანეთზე გაბრაზებულებმა დავასრულეთ. პლიუს ამას ვაჯას დიდი პრობლემა გაუჩინეს და მოგზაურობაზე ლაპარაკი საერთოდ არც ღირს.
დაახლოებით ერთ საათში ვაჟას სოფლის სახლში ვიყავით. დუშეთის ერთ-ერთ რაიონში ულამაზესი დაჩა ჰქონდა. ვერანდაზე პატარა მაგიდასთან ვიჯექი მარტო და ირგვლივ ჩამოწოლილ სიბნელეში ვიყურებოდი. მიუხედავად იმისა რომ აგვისტოს დასაწყისში ვიყავით გრილი ნიავი მაინც მეალერსებოდა მთლიან სხეულზე. მხარზე სითბო ვიგრძენი. შალი ნაზად დამაფარა მხრებზე . თითქოს დროის შეგრძნება მქონდა დაკარგული არ ვიცოდი რამდენი ხანი ვიჯექი ასე, არც ის ვიცოდი რა დროს მომიახლოვდა ვაჟა. ძალიან გაბრაზებული ვიყავი მასზე, თუმცა ამავე დროს ბედნიერი, რადგან როგორც ჩანს გაბრაზებამ გადაუარა და თბილისში უკან მიბრუნება სისულელის ჩასადენად გადაიფიქრა. შევხედე. დაღლილი ჩანდა და ეს დაღლილობა მის მზერაში მის თვალებში იკითხებოდა. რამდენიმე წუთის შემდეგ, მაგიდაზე ორი ფინჯანი ყავდა დადგა, გვერდით მომიჯდა, ყავა მოსვა და სიგარეტს მოუკიდა.
- ამაღამ ამ სახლში მოგვიწევს დარჩენა. მითხრა მშვიდი და მოსიყვარულე ხმით.
- არ აქვს მნიშვნელობა. ვუთხარი ცივად.
- ხო ხომ? თუ გავითვალისწინებთ იმასაც რომ სადაც არ უნდა ვიყოთ ჩემს გვერდით მშვიდად იძინებ ყოველთვის. სახეზე ეშმაკურმა გამომეტყველებამ გადაურბინა და გაიღიმა.
- არ შეგაწუხებ ამჯერად. საქმე გქონდა შენ. ვუთხარი გულგრილად, და ეს გულგრილობა ჩემს სახეზე ღიმილს ეწინააღმდეგებოდა. ავდექი. თვალს არ მაცილებდა. შალი მხრებიდან მოვიხსენი, ჩემს ყურებას აგრძელებდა, მისი ასეთი დაჟინებული მზერა უარესად მიშლიდა ნერვებს, კიდევ უფრო ამწვავებდა ჩემს გაბრაზებას. ხელში დაჭერილი შალი სახეზე ვესროლე, შევბრუნდი და სახლში შევედი. საძინებელი ოთახისკენ მივაშურე და ზურგს უკან კარიც მივიჯახუნე. საწოლზე ჩამოვჯექი და ჩემს საქორწილო ბეჭედს დავაკვირდი. რამდენიმე საათის უკან უბედნიერესი ვიყავი, არც ახლა ვარ უბედური თუმცა გულ ნატკენი ვარ, დღეს ვაჟას ამოუცნობ სახეს შევხვდი, შეიძლება სულელი ვარ ასე უცბათ რომ მივიღე გადაწყვეტილება თუმცა მთელი გულით შემიყვარდა, თუმცა დღეს სიყვარულთან ერთად ჩემს გულში, სხეულში და სრულიად ყველა უჯრედშიც კი ერთად შემოიჭრა რამდენიმე სხვადასხვა ემოცია, რომლებსაც ერთად ვერ გავუმკლავდი. საწოლთან მდგარი სანათი ავანთე, სუსტმა ნათებამ ოთახი მოიცვა. კაბა არც გამიხდია დასაძინებლად წამოვწექი. ცოტახანში ოთახის კარზე კაკუნი გაისმა, ვაჟას მეტი არავინ იქნება, არ დავეპასუხე. ვინ იცის ახლა კიდევ გაბრაზებულია, მაგალითად შალი რომ ვესროლე სახეში. კარი ნელა გაიღო და ხმის ამოუღებლად შემოვიდა ოთახში. მიკვირს!
- ამ კაბაში ვერ მოისვენებ. გინდა ჩემი მაისური მოგცე?
- არ მსურს. ვუთხარი ყინულივით ცივი ხმით. თავი დამიქნია საწოლზე ჩამოჯდა, მისკენ მიმიზიდა, გულზე მიმიხუტა და თავი ჩემს თმებში ჩარგო.
- კარგი მაშინ. ჩემზე კიდევ გაბრაზებული ხარ?
ხმა არ გავეცი. არც საპასუხოდ ჩავხუტებივარ პირიქით მკერდზე ორივე ხელით ძლიერად მივაწექი თავიდან რომ მომეცილებინა, თუმცა არც კი განძრეულა. ისევ მაგრად ჩამიხუტა და ამჯერად თავზე მაკოცა.
- შექმნილ სიტუაციაზე საშინლად გავბრაზდი ჩემო სიყვარულო.
- არ მაინტერესებს ვაჟა. მე არც კაზინო დამირბევია, არც არავისთვის მისვრია. რატომ აღარ წახვედი? ერთ საათში უნდა მიბრუნებულიყავი უკან? რა შეიცვალა? ვუთხარი ყველაფრისგან დაღლილმა და ვცადე მისი მკლავებიდან გავთავისუფლებულიყავი თუმცა ამაოდ, წინააღმდეგობის გაწევა შევწყვიტე. მისი სურნელი დამამშვიდებელი ეფექტივით მოედო ჩემს სხეულს, მოვდუნდი, თუმცა ჩემში ისევ ბრაზი იყო მის მიმართ.
- მოდი დავიძინოთ. მითხრა ვაჟამ ვითომც არაფერი მომხდარა.თავი ოდნავ ავწიე და მას შევხედე.
- რა მოხდა ? იკითხა.
- შენზე ძალიან გაბრაზებული ვარ ახლა! მგონი გაგეყრები. გამოვცარი კბილებში. ისე ხმა მაღლა გაიცინა მთელს ოთახს ექოდ მოედო მისი სიცილის ხმა.
- ნუ იცინი თორემ ახლა შალის მაგივრად შენს ნაჩუქარ ბეჭედს გესვრი სახეში. ვუთხარი გაბრაზებულმა. სიცილს უფრო უმატა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ცხვირზე მაკოცა.
- დღეიდან თაფლობის თვეში ვართ? რა ტონით მელაპარაკები? რა საქციელია?
მეჩურჩულებოდა ყურში თან ყელზე ნელ ნელა და ნაზად მკოცნიდა. მისი ტუჩების შეხება გონებას მართმევდა და ნელ ნელა ჩემში ლავის ამოფრქვევას უწყობდა ხელს.
- რას აკეთებ? ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი.
- სად მიდიხარ? მკითხა გაკვირვებულმა.
- მე სხვა ოთახში დავიძინებ. ვუთხარი წარბშეკრულმა.
ისევ ხმამაღლა გადაიხარხარა ფეხზე წამოდგა ორივე ხელი წელზე მომხვია მისკენ მიმიზიდა, ჩემს ხელებს საპასუხო რეაქცია არ ჰქონია. შევხედე, მწვანე მოელვარე თვალებსი ჩავაცქერდი.
- მე არ გაძლევ უფლებას სხვა ოთახში დაიძინო.
- შენთვის ნებართვა არ მითხოვია. ვუთხარი და მხრებზე მოვხვიე ხელი უნებურად.
- ჩემი სულელური საქციელი მაპატიე ამერთხელ, რას იტყვი? მითხრა და სახე მომიახლოვა, მისი სასიამოვნო სურნელი ისევ თავბრუს მახვევდა, აზრების მოკრეფაში ხელს მიშლიდა. მისი სურნელი მათრობდა. მასთან სიახლოვით ფეხებში ძალა მეცლებოდა და ფაქტიურად ახლა მისი მკლავების დახმარებით ვიდექი ფეხზე.
- ნანობ? ვკითხე გულგრილი გამომეტყველებით. გაიცინა
- აჰაჰაჰა... არ მეტყობა?
- ანუ არაუშავს, რახანც ჯერ არ მოგბეზრდი?
- რას ჰქვია ჯერ არ მომბეზრდი? მითხრა გაკვირვებით. შემდეგ ხელებზე ხელი მომკიდა და მისი კისრისკენ წაიღო ნიშნად იმისა რომ ხელი მომეხვია. მეც მოვეხვიე...
- არ მომბეზრდები არასდროს ჩემო ფერია ! გულიანად გამიღიმა.
- თუნდაც რომ გიყვირო და გეჩხუბო? ან კიდევ გაგებუტო?
- თუნდაც.
გამიღიმა, ისე ლამაზად გამიღიმა ჩემმა მზერამ მის ტუჩებზე გადაინაცვლა, მისი მზერაც ჩემს ტუჩებზე იყო, მომიახლოვდა და მაკოცა.
- ახლა აქ მარტონი ვართ. მითხრა ჩურჩულით.
რა იცოდა რომ მისმა კოცნამ გონება დამიკარგა. ან იცოდა და ყველაფერს კარგად ხვდებოდა.
- როგორც უნდა იყოს, მხოლოდ მე და შენ. მითხრა ვაჟამ ბოლოჯერ და ჩვენი თვალები ისევ ერთმანეთს შეხვდა, ჩვენს ტუჩებს შორის მანძილი განულდა. მისი სუნთქვა ფილტვებშ ჩამეღვარა. მისი ხელები ჩემი სხეულს ეხებოდა, ფრთხილად დაიწყო ჩემი თმებიდან თმის სამაგრების მოხსნა. თითქოს ეშინოდა თმა არ დაეწიწკნა, მისმა ტუჩებმა ჩემი ტუჩებიდან ჩემს კისრამდე გადაინაცვლა და პატარა შეხებებით გზა გაიკვალა. ხელები ვაჟას პერანგის ღილების გასახსნელად უნებურად გაიქცა, ვღელავდი და ვგრძნობდი როგორი მოუხერხებელი ვიყავი. მისი გრძელი თითები ჩემს აკანკალებულ ხელებს დაეხმარნენ, სანამ ჩემი ტუჩები ჯერ კიდევ მის ტუჩებს არ შორდებოდა. პერანგი სწრაფად გაიხადა და იატაკზე მოისროლა, უნაკლო სხეული აქვს ნებისმიერ მამაკაცს რომ შეშურდება, ან კიდევ უამრავ ქალს რომ თვალს მოსჭრის. მისმა თითებმა ნაზად გაიკვალე გზა ჩემს ზურგამდე, კაბის შესაკრავი ოსტატურად შეხსნეს. მისი ტუჩები ისევ ჩემს ტუჩებს შეეხო ნაზად, მის ხელებს ყველგან ვგრძნობდი, თითქოს ხელებით ცდილობდა ჩემი სხეულის შეგრძნებას. ჩემში ვულკანივით იფრქვეოდა ვნება. თითქოს ჩემს სხეულს წამებში ტოვებდა ყველაფერი და ვაჟას თვალებში იკარგებოდა, რომლებიც სიყვარულით და ვნებით შემომცქეროდნენ და მელოდნენ როდის დავიკარგებოდი მათში. დავიკარგე. მის თვალებში, მის მკლავებში, მის ვნებაში დავიკარგე. ჩემთვის პირველი იყო, უცნობი იყო..
***
მისი ხალათი მაცვია, იმდენად მძიმეა რომ მოძრაობაში ხელს მიშლის. ვაჟა ოთახში არ იყო, სანამ სააბაზანოდან გამოვიდოდი საწოლზე ჩემი ტანსაცმელი დაეტოვებინა, იატაკზე დაყრილი ტანსაცმელი შეეგროვებინა და აეკრიფა, ზეწარი გამოეცვალა. საწოლიდან ტანსაცმელი ავიღე და ისევ აბაზანისკენ გავბრუნდი. თმა ნელ-ნელა რომ გავიმშრალე და სააბაზანოდან გამოვედი, ვაჟაც ოთახში იყო; სპორტული სამოსი ეცვა. მრცხვენოდა, როცა მის წინ ვიდექი, ახლა ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვეღარასოდეს შევძლებდი თვალებში ჩახედვას. არ ვიცი რატომ ვგრძნობდი თავს ასე.მეშინოდა ყველაფრის, რაც არ ვიცოდი. არ ვიცოდი რას ფიქრობდა, მრცხვენოდა რადგან კიდევ მსურდა მისი შეხება. ვაჟამ ხელი მომკიდა მისკენ მიმიზიდა და ვერც კი გავაცნობიერე ისე ჩამაცვა თავისი სპორტული ჟაკეტი, ხელი ჩამკიდა და ოთახიდან გავედით. ვერანდაზე მდგარ პატარა მაგიდაზე სხვადასხვა ხილით სავსე თეფშები იყო და ორი ჭიქა ღინო ბოთლთან ერთად რომელიც აშკარად ახალი გახსნილი იყო.
- მოდი ხატი.
გვერდით მივუჯექი, ფეხებზე ცოტახნის წინ ნასროლი შალი გადამაფარა და გულზე მიმიხუტა. ცა გაკაშკაშებული იყო ვარსკვლავებით. არეული ფიქრების გასაფანტად მათი დათვლა დავიწყე. ვაჟა თმებზე და სახეზე მეფერებოდა, შემდეგ ნაზად ცხვირზე თითი ჩამომკრა, მისკენ ავიხედე.
- რა მოხდა?
- ვარსკვლავები იმისთვისაა რომ უყურო და არა დაითვალო. მითხრა ვაჟამ და სიყვარულით გამიღიმა. მისი მწვანეები ვარსკვლავებზე უფლო ლამაზად ანათებდნენ.
- ვფიქრობ შენი თვალების ყურება უფრო ლამაზია. ვიდრე ვარსკვლავების. გაიღიმა.
- მაშინ მათ უყურე. მითხრა და ლოყაზე მაკოცა.