არჩევანი (ფინალი)
გამწარებული იყო და საშინლად ბრაზობდა, რომ ასეთი მნიშვნელოვანი რამ დაუმალა არადა, რამდენჯერ უთხრა სიმართლე ეთქვა, კარგი, ადრე არ შეეძლო, მაგრამ ახლა, ხომ ისევ შეხვდნენ უნდა ეთქვა სიმართლე, რადგან სრული უფლება ჰქონდა სცოდნოდა, შვილის არსებობის შესახებ ახლა, როდესაც როგორც იქნა დაალაგეს თითქოს ურთიერთობა, ისევ განხეთქილება ჩამოვარდა მათ შორის, რაც ენის ავადმყოფობამ გამოიწვია, შესაძლოა სხვა ვითარებაში, რომ გაეგო, ასეთი მწვავე რეაქცია არ ექნებოდა, მაგრამ ახლა რთული სიტუაცია იყო, ბავშვი სიკვდილის ებძვოდა და სწორედ ასე შეიტყო სიმართლე. გამწარებული ატარებდა საჭეს იმდენად გამწარებული, რომ მთელი სახე უცახცახებდა, თვალები ჩაწითლებული და აცრემლებული ეს განცდა, ისევ ნაცნობი განცდა, დაეუფლა, რომ საყვარელ ადამიანის დაკარგვის შიში, მაგრამ ეს უფრო ძლიერი იყო უფრო ღრმაა, ეს ისეთი განცდაა, როდესაც შენი სხეულიდან ამოგაგლიჯონ მნიშვნელოვანი ორგანო, ის ხომ მისი შვილი იყო, მისი სისხლი და ხორცი მართალია სულ რამდენჯერმე ჰყავს ნანახი, მაგრამ უკვე ძალიან უყვარდა, ისე მიეჯაჭვა ვერც კი აცნობიერებდა, რომ ის მისი შვილი იყო, ახლა კი რა მდგომარეობაში ჩავარდა წარმოგიდგენიათ, შეიძლება გაამტყუნოთ ამ უხეშობისთვის, მაგრამ მისთვის ეს ადვილი გადასატანი ნამდვილად არ იყო. ამდენი დანაკლისის შემდეგ ისევ დაუფლებოდა ეს საზარელი განცდა, რომელიც ცაჩრდილად ექცა თითქოს დაწყევლილი ყოფილიყო, რომელდაც სიკვდილი გამუდმებით თან სდევს. გამწარებულმა მიაყენა მანქნა კლდიან ადგილას სწრაფად გადმოვიდა და მთელი ძალით დაუყვირა ხმამაღლა და ამოუშვა ყველა ის ემოცოა გარეთ, რომელიც ახრჩობდა. შემდეგ კი, უღონოდ ჩაეშვა თვალები სრულიად ჩაუწითლდა და ცრემლები სდიოდა, დიახ ის ტიროდა და ვერ ინელებდა მომხდარს, ყველაფერი აირია, მთელი სხეული უცახცახებდა. მთელი ღამე იჯდა მანქანაზე მიყრდნობილი და ფიქრობდა ყველაფერზე როგორ მოქცეულიყო, თან ეცოდებოდა მართა, მაგრამ თან უნდოდა დაესაჯა ამ ტყუილისთვის. მხოლოდ გამთენიისას დაბრუნდა უკან. ზემოთ ავიდა და საოპერაციოსთან მივიდა სადაც მართა იყო, გოგონამ როგორც კი დაინახა მისკენ გაემართა, თუმცა თორნიკემ ყურადღება არ მიაქცია და ექიმის სანახავად წავიდა. – გამარჯობა, ექიმო შეიძლება?-იკითხა – დიახ, მობრძანდით. – მაინტერესებს ოპერაცია, როსის არის ჩანიშნული? – ორ საათში, მაგრამ მანამდე გთხოვთ ძალები მოიკრიბეთ,ოპერაციისთვის მზად რომ იყოთ. – კარგი, ექიმო და შეიძლება ოპერაციამდე ვნახო. – ახლა ინტესიურ განყოფილებაში, გვყავს. – გთხოვთ, მინდა ცოტახნით ვნახო.- შეევედრა, ექიმს. –კარგი, მხოლოდ ხუთი წუთი წამობრხნდით მოგცემთ იქ საჭირო ნივთებს იქ შესასვლელად ექიმმა ხალათი, ბაქილები, პირბადე და ქუდი მისცა. კვიციანმა ჩაიცვა, შემდეგ კი შეიყვანეს ოთახში. – დაიმახსოვრეთ ხუთი წუთი გაქვთ, დრო. – კარგი. ბავშვს მიუახლოვდა და მის წინ საწოლზე ჩამოჯდა შემდეგ კი,ბავშვს გახედა, რომელსაც აპარატი ჰქონდა მიერთებული და უღონოდ იწვა. მისი პატარა სუსტი ხელის მტევანი მისაში მოიქცია და ნაზად აკოცა. – ისე მიგეჯაჭვე, რომ ვერც კი ვაცნობიერებდი, რომ ჩემი შვილი იყავი, ჩემო პატარავ, მამიკოს ძალიან უყვარხარ, მე არ დავუშვებ, რომ შენ რამე დაგემართოს აი ნახავ სულ მალე ისევ ის ცელქი და პრანჭია გოგო იქნები და გვერდიდან აღარ მოგიშორებ. - ცრემლიანი თვალებით საუბრობდა. ბავშვს მის ხმაზე გამოეღვიძა და თავუს ჭრელი თვალები მიანათა. – შენ მამაჩემი ხარ...?- სუსტი ხმით უთხრა. – ყველაფერი გაიგონე?- კითხა, გოგონას მან კი თავი დაუქნია. – კი, მე შენი მამიკო ვარ. – ვიცოდი, რომ ასე იქნებოდა...- გაეღიმა. – იცოდი?- გაოცდა ბიჭი. – კი, მე იმაზე მეტი ვიცი, ვიდრე დედას ჰგონია. თქვენი სურათი ვნახე შემთხვევით, დედას ჰქომდა დმალული, დედა შენზე არ მესაუბრებოდა, ან რაღაცას იგონებდა ხოლმე მე კი ვხვდებოდი, რომ ასე არ იყო და შენი გამოჩენაც ასე აფორიაქებდა მას. – ამ პატარა ასაკში ამდენი საიდან იცი.- გაეცინა და თავზე აკოცა. – მამა, რა მჭირს? – არაფერი ჩემო პრინცესა, უბრალოდ ექიმი გაგსიჯავს, არ შეგეშინდეს კარგი. – კარგი. – ახლა უნდა წავიდე, მაგრამ მალე ისევ გნახავ.- თავზე აკოცა და გარეთ გავიდა. კვიციანი დერეფანში გავიდა და იქვე ჩამოჯდა მასთან მართა მივიდა. – როგორ არის ჩვენი შვილი?- ჩამწყდარი ხმით უთხრა, თუმცა თორნიკემ ისევ არ მიაქცია ყურადღება. – იქნებ გეყოს ეს სიჯიუტე, როდემდე აპირებ თავის არიდებას აა? მეც ადამიანი ვარ გაიგე, მარტო შენ არ გტკივა გული მეც საშინლად განვიცდი ამას და შენ უარესად მიმატებ. გასაგებია ცუდად მოვიქეცი ვაღიარებ, მაგრამ გთხოვ ნუღარ მტანჯავ.- ამოიტურა გოგომ და მოულოდნელად გაითიშა. თორნიკემ სწრაფი რეაგირებით მაშინვე მკლავებში მოიქცია მისი სუსტი სხეული. როდესაც გონს მოვიდა უკვე პალატაში იყო და თორნიკე დაჰყურებდა. – რა მომივიდა? – გული წაგივიდა.. - მძიმედ ამოიოხრა. – არ მაპატიებ არა...? – მართა ახლა ამის დრო არ არის გაიგე, ახლა მთავარია, ბავშვი გამოვიდეს ამ მდგომარეობიდან, შენ აქ იყავი დაისვენე მე უნდა წავიდე და ოპერაციისთვის მოვემზდო. – გთხოვ ორივე დამიბრუნდით. - ამოიტირა. .... ოპერაციისთვის მხადება დიწყეს მამა-შვილი გვერდი გვერდ დააწვინეს ბავშვს რადგან ეშინოდა, სანამ დაეძინა თორნიკე მას გვერდიდან არ მოშორებია, შემდეგ კი ისიც დაწვა ორივეს ერთ დროულად უტარებდნენ ოპერაციას, ბავშვს ამოაცალეს ის დაზიანებული ძვლის ტვინი და შემდეგ მამის გადაუნერგეს, საკმაოდ რთული ოპერაცია იყო და ნელ-ნელა, კვიციანის მდგომარეობა მძიმდებოდა მოულოდნელად კი, პულსი სულ დაეცა და აპატარების გამაყრუებელი ზმუილი ატყდა. ექიმები, მიცვივდნენ და სპეციალური აპარატით გულზე შოკურ დარტყმებს უკეთებდნენ. მალე ისევ აღდა პულსი. საკმაოდ დიდხანს გასტანა ოპერაციამ, მაგრამ საოპერაციოს ოთახიდან მარტო, ბავშვი გამოიყვანეს,მართა აქეთ იქით იყურებოდა, რომ კვიციანი დაენახა, მაგრამ არსად ჩანდა. – ექიმო, როგორ ჩაიარა, ყველაფერმა? – ბავშვმა ოპერაცია კარგად გადაიტანა, რასაც მამაზე ვერ ვიტვი.. – რას გულისხმობთ ექიმო, თირნიკეს რა მოუვიდა? – რთულად გადაიტანა ყველაფერი, გულიც კი გაუჩერდა რამდენჯერმედა ძლივს მოვაბრუნეთ იმ ქვეყნიდან, ახლა კი... – რა ახლა ექიმო?! – მან კლინიკური სიკვდილი განიცდა. – რაა? ეს რას ნიშნავს ექიმო? – მისი ტვინი გათიშულია გული კი მუშაობს ანუ მარტივ ენაზე, რომ გადმოგცეთ არც ცოცხალია და არც გარდაიცვალა და ამ ორ სამყაროს ებრძვის ან უკან მობრუნდება ან არა რაც იმას ნიშნავს, რომ აღარ გაიღვიძებს მისი სხეული. .. ცხოვრებაში დგება ისეთი, მომენტები, სადაც უძლური ხდები და უბრალოდ არაფრის გაკეთება და შეცვლა არ ძალუძს ადამიანს, რადგან ეს ჩვენზე არ არის დამოკიდებული ჩვენ ხელში არ არის ჩვენი ცხოვრება ჩვენ მხოლოდ მისი მიმართულების მიცემა შეგვიძლია, მაგრამ მასზე განკარგვის უფლება მხოლოდ უფალს აქვს მან მოგცა სიცოცხლე ისევ ის წაგართმევს, როდესაც ჩათვლის საჭიროდ იმიტომ რომ ეს შენი ბედისწერაა და შენ მხოლოდ იმდენხანს იცოცხლებ რამდენიც უფალმა დაგაკისრა. ისიც უნდა გვახსოვდეს, რომ ყოველივე კარგს ცუდი მოსდეს ცუდს კი კარგი.იმიტომ, რომ ასეა ცხოვრევა აწყობილი. მართას უკვე იმედი აღარ ჰქონდა, რომ კვიციანი გამოვიდოდა მდგომარეობიდან საბოლოოდ კი, ვეღარ გაუძლო და წავიდა, მაგრამ ვაი ამ წასვლას, საშინლად სტკიოდა გული, მაგრამ ბავშვს ვეღარ დათრგუნავდა მეტი იქ ყოფნით. – დედა, მამა სად არის?- იკითხა ენიმ. – მალე, მამაც ჩამოვა ჩვენთან შვილო..- სევდიანად გაუღიმა. – არ მჯერა, შენი გთხოვ სიმართლე მითხარი?- ატირდა. – შვილო, ხომ გითხარი მალე მოვა ჩვენთან უბრალოდ ახლა არ შეუძლია. – მაშინ ჩვენ წავიდეთ მასთან, რატომ ვართ აქ. – იმიტომ, რომ ასეა საჭირო. უღონოდ ჩამოჯდებოდა ხოლმე ფანჯრის რაფაზე და უსასრულოდ ჰაჰყურებდა, ხოლმე ქუჩებს თითქოს ვიღაცას ელოდა, უფროსწორად კი თოტნიკეს, ენატრებოდა, თანაც როგორ ექიმს ეკოტაქტებოდა და მისგან იგებდა მის ამბებს, ყოველ ჯერზე კი ერთი და იგივე პასუხი. ,, მდგომარეობა უცვლელია,, ეს ანადგურებდა მას ვერ იჯერებდა, რომ ის არ ცდილობდა გამოღვიძებას, ახლა როდესაც სამივე ერთად უნდა ყოფილიყვნენ უკვე ამდენი თვეა რაც უიმედოდ ელოდება მის გამოღვიძებას. აღარაფერი აინტერესებდა სასმსახურშიც კი აღარ დადიოდა. – მართა, როდემდე აპირებ ასე ყოფნას?- კითხა მეგობარმა, რადგან მართლა ძალიან ადარდებდა მისი მდგომარეობა. – არ ვიცი, ძალიან მიჭირს უიმისოდ გესმის ძალიან მენატრება.- აქვითინდა. – შენ ხომ ძლიერი ქალი იყავი რა დაგემართა? ასე არ შეიძლება, მემგონია, რომ თორნიკე, გამოვა მდგომარეობიდან და ის აუცილებლად მოგძებნის აი ნახავ. – ეს ზღაპარი არ არის, ნინი არამედ რეალური ცხოვრებაა, ეს ზღაპრებში ხდება სასწაულები აქ არა. – დამიჯერე ხდება, მთავარია ამის მთელი გულით იწამო.- ამის თქმა იყო და უეცრად გარედან ნაცნობი ხმა შემოესმა მართას. – მართაა!- ბოლო ხმაზე დაუძახა და გოგოც გიჟივით გავარდა გარეთ თვალებს არ უჯერებდა ნანახით ან როგორი დასაჯერებელი უნდა იყოს, როდესაც თირნიკე გამოეცხადა თეთრ ცხენზე ამხესრებული და თანაც თეთრებში გამოწყობილი. შოლირებული უყურებდა და დაჯერება უჭირდა, თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე. – არ მჯერა, შენ ეს როგორ… რა ნაირად.- წამოიძახა და პირზე აიფარა ხელი, როდესაც მას თორნიკე მიუახლოვდა. – უნდა დაიჯერო, რადგან მე ნამდვილად ხდება, ახლა კი გამომყევი. – რაა? სად? – გიტაცებ.- უთხრა და თვალი ჩაუკრა, შემდეგ კი ცხენზე შემოსვა. ცხენი აჭიხვინდა და გაიქროლა, გოგონამ ძლიერ შემოხვია ხელი, ბიჭის მკვრივ სხეულს და მიეხუტა. საბოლოოდ კი თავი, სანაპიროზე ამოყვეს ცხენიდან ჩამოხტა და შემდეგ მართა, გადმოსვა, ყველაზე მოულოდნელი კი ის იყო, როდესაც მოულოდნელად თორნიკე მუხლი მოიდრიკა და ხელი თხოვა მას. სრული შოკი მიიღო. – ქალბატონო, ადვოკატო თანახმა ხარ ცოლად გამომყვეთ და აიტანოთ ამ უღჟმური კაცის ხასიათი, რომელიც სიგიჟემდეა შეყვარებული თქვენზე? – როდის აქეთ შევუყვარდი ჩემს მომჩივანს.- გაეცინა. -რა თქმა უნდა, თანახმა ვარ ბატონო, კვიციანო.- უთხრა და ხელი გაუწოდა. – ძალზედ მოხარული ვარ.- თითზე ბეჭედი მოარგო და გულში ჩაიკრა. - თქვენით სასამართლოს პირველ დღესვე მოვიხიბლე, თუმცა ვერ გუტყდებოდით.- უთხრა და ორივეს ერთად გაეცინა. – რა გეშველება. – არა, მართლა მოვიხიბლე. – ეგ როგორ? – სწორედ მაშინ მივხვდი რომ მიყვარდი და შეიძლება ითქვას, თავიდან შემიყვარდი, რადგან სრულიდ. შეცვლილი გამომეცხადეთ, ქალბატო ადვოკატო, როგორ მეუბნებოდი ძუ ლომათ გადავიქეციო. – ვერ ვიჯერებ ეს მართლა ხდება?- ცრემლიანი თვალებით კითხა. – ეს ჯერ ყველაფერი არ არის.- გაუღიმა და შემდეგ თვალებზე ხელი ააფარა. – რას აკეთებ? – უბრალოდ მომენდე.- ჩასჩურჩულა და თვალებ აფარებული მიიყვანა ერთ ადგილთან შემდეგ კი, გაუშვა. – ეს რა არის?- გაოცებულა კითხა, როდესაც მის წინ დიდი მაგიდა იყო სადაც მათი მეგობრები ისხდნენ და არა მარტო მეგობრები, თვით მამა ბასილიც იქ იყო. – ვერ ვიჯერებ, ანუ რა გამოდის რომ ეს ყველაფერი წინასწარ დაგეგმე? – და მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს დღე ჯადოსნური გამოსულიყო. – შენ ვერც კი დაიჯერებ, მაგრამ მან ყველაფერი წინასწარ გათვალა და ხვალ ჯვარს მე დაგწერთ მართლმადიდებლურ ტაძარში. – ხიმრობთ? – არა. მოულოდნელად მუსიკა ჩაირთო და თირნიკემ საცეკვავოდ გაიყვანა. ხელები მოხვია და ნელი ვალსის ცეკვა დაიწყეს. _ თუ გაპატიო.- ჩასჩურჩულა. – როგორც იტყვიან ჩვენში ღმერთმა ჩაიარა. ,,ეპილოგი,, უკვე 50 წელი გასულიყო ამ ამბებიდან და წარმოიდგინეთ დღემდე ისევ ძლიერ უყვართ ერთმანეთი და უერთმანეთოდ ერთ წამსაც კი ვერ ძლებენ – ხომ იცი არა,როგორ მიყვარ ხარ რატომ მაბრაზებ, ხოლმე.- სიცილით უთხრა და მიეხუტა. – შენც ხომ იცი, რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ ჩემო სიცოცხლევ. – იცი, ღმერთს, სულ იმას ვთხოვ რომ ერთ დღეს წაგვიყვანს ამ ქვეყნიდან.- სევდიანად უთხრა – ასეც იქნება დამიჯერე. ერთად იწვნენ მიხუტებულები და არ შორდებოდნენ. – ჩვენი სიყვარული, ხომ იცი მარადიულია და სიკვდილი ვერაფერს დაგვაკლებს, ჩემო დედოფალო. – ვიცი და გული არ მწყდება არაფერზე, რადგან მართლა საოცარი წლები გავატარეთ ერთად. მადლობა ამისთვის მადლობა ამისთვის. – მადლობა, შენ შენ რომ თანხმობა არ მოგეცა ახლა ერთად არ ვიქნებოდით. უკასკვნელად შეხედეს ერთმანეთს და მიიძინეს. ,,მათი სიყვარული ამით არ დასრულებულა, რადგან მათ სიკვდილის შემდეგაც გააგრძელეს ერთმანეთის სიყვარული…,, დასასრული ... ესეც ფინალური თავი, მეგობრებო მე ამით გემშვიდობებით, რადგან ეს ბოლო ისტორიაა, მადლობა, ვინც მომყვებოდით და იზიარებდით ყველა ემოციას. მიყვარხართ ყველას გამიზიარეთ თქვენი ემოციები ბოლოს. |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
