ვახშამი თეფშებზე გადმოიღო და ქმარს გაუღიმა. უნდოდა მისთვის მისი ეჭვების გამხელა, მაგრამ იცოდა მართა სათითაო თმას გააცლიდა. მადა დაკარგულმა გადაყლაპა ლუკმა და კახის ახედა..
ჯერ კიდევ ყოყმანობდა, არ იცოდა სწორად იქცეოდა თუ არა..
- რამე გინდა მითხრა ნიტატო?- თბილად მოეფერა ცოლს და მხარზე აკოცა.
- რაღაც მინდა გითხრა, ოღონდ იცოდე ეს მხოლოდ ეჭვია და მართამ რომ გაიგოს, გილიოტინას მომიმზადებს.
- მოხდა რაიმე?- ჩანგალი თეფშზე დააბრუნა და სკამის საზურგეს მიეყრდნო.
- დღეს მე და სოფო მართასთან მივედით, სახლში არ დაგვხვდა, ეზოში შემთხვევით გადავეყარეთ დანიელთან ერთად,რომ იცოდე როგორ პოზაში. ერთი ხელი მართას ხელზე ეკიდა,მეორე წელზე ჰქონდა შემოხვეული, ორივე დაბინტულები იყვნენ.
- ავარიაში მოყვნენ?
- მაცადე ჯერ გითხრა ადამიანო...
- გოგო, შენ ნორმალური არ ხარ? შენი და დაბინტული ნახე და გაატარე, და იმაზე მელაპარაკები რომ დანიელთან იყო?!- არ დაინტერესდი მაინც რა მოუვიდათ?
- თუ დამაცდი გეტყვი რომ ავარიაში არ მოყოლილან, მანქანა მთლიანი იყო.
- მაგ ბიჭს ალბათ ათობით მანქანა ყავს ნიტა, ამხელა გოგო რამ გაგასულელა... მიდი ახლავე დარეკე და კითხე როგორააა? არ იცოდე მაინც რომ მარტო ცხოვრობს. დგახარ აქ და მიყვები საოცრებას.
- საოცრებაა აბა რა არის? ჩემი და ასე ახლოს ვინმეს მიიკარებს? დღეს გაიცანი მართა? არც ეს ბიჭი ჩანს ისეთი ქალები რომ იცვალოს..ხოდა არ მაცდი კახი, ველოსიპედით დაეტაკა დანიელი მართას თუ მართა დანიელს ვერ გავარკვიე ქმარო. -სიცილით უთხრა და შემწვარი კარტოფილის ნაჭერი მადიანად ჩაღეჭა.
- ეგეცაა ხო იცი - ღიმილი მოეფინა სახეზე კახის და ტელეფონი აიღო..
დივანზე გაშოტილი ვიწექი, კომპიუტერი მუცელზე მედო და ამაოდ ვცდილობდი ხვალინდელი გეგმის დალაგებას. ფიქრები სულ სხვაგან გამირბოდა, და კონცენტრირებას ვერაფრით ვახდენდი. არადა ზუსტად ვიცოდი რომ ახლა ყველაზე მთავარი ბავშვების კეთილდღეობა იყო, და ასეც უნდა მოვქცეულიყავი. მაგიდაზე მიგდებულ განათებულ ტელეფონს დავხედე და საყვარელ სიძეს ღიმილით ვუპასუხე.
- ყველაზე დაჩმეხილი გოგო როგორ მყავს?
- ოხ, მოგახსენა ცოლმა? დაჩმეხილი ეგ გყავს ტვინით ოღონდ, რაო ვერ გაბედა ქალბატონმა დარეკვა?
- ხო დაახლოვებით. მართა მართლა, ხუმრობა იქეთ იყოს, ხომ კარგად ხარ, მოვალთ მე და ნიტა გინდა? გაგართობთ , გაგახალისებთ.
- კახი , ჩემო საყვარელი და განუმეორებელი სიძევ, მოდი პირადპირ მკითხე რა მოხდა, რა გარშემო მივლი..
- ხო იცი , არ მიყვარს იმ საკითხებზე საუბარი რომელიც გაღიზიანებს, ამიტომ ჩავთვალე რომ თავად მეტყოდი.
- ასეცაა, ბებოსგან რომ წამოვედი პარკში შევედი და მაინცდამაინც დანიელს გადავუხტი წინ , ველოსიპეტიდან გადმოვარდა და ზედ დავეცი.
- კაი რას ამბობ - ძლივს შეიკავა სიცილი კახიმ და ცოლს გახედა..
- მანდ არ მომიყვანოთ ახლა, თორემ გახორხოცებთ გაიგე?უზნეო ხალხი ხართ. მე აქ მტკივა გვერდები და თქვენ გიხარიათ არა?
- სიმართლე გითხრა მხოლოდ ის რომ დანიელს დაეცი ზედო- ასე დამაბარა შენმა დამ.
- ჩემს დას გადაეცი რომ ხვალ სამსახურში არ დამენახოს, თორემ დავაკლავ კარებშივე - სრულიად სერიოზულად ვუთხარი კახის და ტელეფონი ხალიჩაზე ვისროლე.
თავში აზრებს ვერაფრით ვუყრიდი, გეგმას ვერ ვაწყობდი, არაფერი გამომდიოდა. ყურებში ჯერ კიდევ მესმოდა დანიელის ხმა, ცხვირს კი მიდი სუნამოს სურნელი ჯერ ისევ არ დავიწყებოდა.. . მტკივანი ფეხი ნელა გადმოვწიე დივნიდან და დაქლეშილ ხელს დავხედე,კადრებად დამიწყო გონებაში ამოტივტივება დილანდელმა დაცემამ.
გულაღმა იწვა დანიელი წითელ ქვიშაზე, ზემოდან რბილად ვიყავი მოთავსებული და ვერანაირ ტკივილს ვერ ვგრძნობდი. მისი სუნამოს სურნელს ხარბად ვიყნოსავდი, ვგრძნობდი რომ ჩვენს შუაში მოქცეული ველოსიპედი არც ერთც არ გვიშლიდა ხელს, მკაფიოდ მახსოვს მისი ძლიერი ხელები ჩემს წელზე და ჩემი თმა მის სახეზე..
ფეხზე სწრაფად წამოვხტი კი უნებლიდ შევკივლე ტკივილისაგან. მუხლი ჯერ კიდევ ძალიან მტკიოდა. კოჭლობით გავედი აივანზე და ხარბად ჩავისუნთქე გრილი ჰაერი.რატომ მიხურდა სხეული მის სიახლოვეზე, რატომ მერეოდაა ფიქრები და აზრები. ჩემი საქციელი რატომ არ ექვემდებარებოდა ნორმალური ქალის ქცევას.
**
დივანზე ჩაძინებულს დილით ადრიანად ტელეფონის ზმუილმა გამომაღვიძა. თვალები გახელა სასტიკად არ მინდოდა, მაგრამ ტელეფონი ჩემს ჯიბრზე არ წყვეტდა ზმუილს. განათებულ ეკრანზე ჩემი მოუსვენარი დის სახელის დანახვამ გაბრაზება და ცოფი ერთიანად მომგვარა.
- დედაშენის შვილი ხარ, აი ერთი ერთში რა, ნიტა რვაზე რომ არ დამირეკო და მერე იყოს არ შეგიძლია?
- რა რვა, თერთმეტი საათია ავადმყოფო ქალო შენ, და კიდევ , ადექი მალე და გამოფხიზლდი. ორი ძალიან ,ძალიან დიდი პრობლემა გვაქვს, ერთი გამოსწორებადი მეორე არა.- გაბრაზებულმა მითხრა და გონს მოსვლა მაცადა..
- ვერ გავიგე რას ბოდავ გოგო, რა პრობლემები.
- ის პრობლემები დიდო დედოფალო მართა , რომ ჩვენი ბავშვთა სახლის ადგილას სასტუმროს აშენება იგეგმება, დღეს ვნახე გამოცხადებულ ტენდერებში, კახიმ გადარეულმა დამირეკა უთენია, და მეორე დანიელის მანქანას დავეჯახე.
- რაოოო?- დანიელთან რა გინდა გოგო? მაგასთან როგორ აღმოჩნდი მიპასუხე რაა...
- მარტო დანიელი მოხვდა შენს ტვინის ხვეულებს? ბავშვთა სახლს ანგრევენ დაოო, ბავშვთა სახლს, გესმის? და მეწილე დანიელ ლიქოკელია. მისი კომპანია აშენებს მორიგ ბიზნეს ცენტრს და სასტუმროს.
- არ არსებობს, გესმის? არ არსებობს. მაგას არ დავუშვებ, ამისთვის არ მიბრძოლია და მიწვალია ამდენი წელიწადი რომ ახლა ასე დავანგრიო ყველაფერი. შენ სად ხარ ? - დივანზე წამოვჯექი და ინტერესით ჩავეკითხე.
- სად და დანიელთან სახლში !- სად ვიქნები განყოფილებაში ვარ, კახიმ რომ გაიგოს თმას გამაცლის გესმის?
- მისმინე, თუ არ გინდა კახიმდე მე გაგაცალო თმა, მიპასუხე მანდ რა ჯანდაბას აკეთებ..
- რა და მძღოლს დავარტყი, და პატრულმა დაუმორჩლებლობის გამო გადმომიყვანა, მანქანა კიდევ საჯარიმოზე..
- კარგი, დამშვიდდი, ჩავიცვამ და წამოვალ, არ ინერვიულო კარგი? ნიტა მისმინე, კახისთან დარეკე , გაბრაზდება , იცოდეს ჯობია..
- ხო არ გადაირიე? ვერა... დილით რომ დამირეკა გამაფრთხილა არ დავინახო შენი დის გარეშე მიხვიდე მაგასთანო, მე კიდევ...
- კარგი , კარგი, დამშვიდდი და მოვალ ახლავე. მისამართ მომწერე დაიკო - რაც შემეძლო მშვიდად ვუთარი და ფეხიდან ბინტი გავიძრე.
ორმოცდახუთ წუთში პოლიციის განყოფილებაში ვიყავი და ნიტას ვამშვიდებდი.. ნერვიულობდა, მხოლოდ იმას რომ კახი მოკლავდა, თორემ მანქანსი დამტვრევა სრულიად არ ადარდებდა...
ნაცნობის ხმის გაგონებაზე, ტვინის ის ნაწილი ამენთო რომელიც აქამდე მიძინებული მქონდა.. ხომ ამბობენ ადამიანის ტვინი სიგნალს იძლება როგორც კი რაღაც საფრთხე დგებაო, ჩემი ტვინის მხოლოდ დანიელზე რეაგირებდა ასე მწარედ, და მზად ვიყავი ეს ტვინი სხვა რამეზე გადამეცვალა...
- სანდრო რა ამბავია? - ეს რა გჭირს? - მძღოლისკენ წავიდა და მხარზე ნელა დაადო ხელი. ალმაცერად გამოხედა ნიტას და მერე მე მესროლა მკვლელი მზერა..- მისმინე, ახლა საავადმყოფიში გადაგიყვან, რა გჭირს ეს რა.
- არაფერია დანიელ , რა მოხდა..გოგონა განერვიულდა და..
- რა არაფერია, ეს არაფერია? სარკეში ჩაიხედე სანდრო!- გაბრაზებულმა უთხრა და ჩვენკენ წამოვიდა.
- დანიელ მე.. - რაც შეეძლო თავი მოისაწყლა ნიტამ და მხარზე ჩამომეკიდა, მართლა არ ვიცი როგორ მომივიდა, გეფიცები გავაკეთებ შენს მანქანას, ხვალვე მივიყვანოთ სადაც გინდა და გავაკეთებ..
- შენ გგონია მე მანქანა მადარდებს? ადამიანს შეხედე რა უქენი, მხოლოდ იმიტომ რომ საკუთრება დაიცვა?!- მხოლოდ იმიტომ რომ დამნაშავე შენ იყავი?!
- მძღოლზე ამბობ? - ავანაზღაურებ მაგასაც გეფიცები!
- ის მხოლოდ ჩემი მძღოლი არაა, ის ჩემი მეგობარია გასაგებია?!- და სულ ერთია ვინც გინდა იყოს, რა უფლებით ლაპარაკობ ასე ,და მეორეც ვინ გასწავლა ასეთი ქცევა? ვინ გასწავლა რომ თავი მაშინაც უნდა დაიცვა როცა დააშავე ხარ და ადამიანს ქოლგა ჩაარტყა!- მიპასუხე - გაბრაზებულმა უყვირა და მისკენ წავიწიე ერთი ნაბიჯით.
- მე მოვაგვარებ დანიელ- საქმეში ჩავერთე და ნიტა ზურგს უკან ამომეფარა..
- შენ??- არ გამაცინო რა მართა, შენ შენი საქმეები ვერ მოგიგვარებია ამას მოავგარებ? მე პრობლემა არ მაქვს, მანქანაზე, მე ადამიანზე ვსაუბრობ, ადამიანზე, რომელსაც ასე გამეტებით დაარტყა შენმა დამ..
- დანიელ საკმარისია - თავისკენ დაატრიალა სანდრომ და ხელკავი გამოსდო. - მართლა არაფერი არაა. მისმინე, მისმა დამ დააშავა და ამ გოგოს რატომ ეჩხუბები, შეუძლებელია ასეთ ქალს ეჩხუბოს კაცი, ალბათ კიდევ რამე რომ უთხრა ტირილს დაიწყებს. ცოდოა. ისედაც ნერვიულობს ეტყობა, მოდი წავიდეთ რა, არაფერი არ მინდა სხვა. მხოლოდ სახლში წავალ და დავისვენებ.
- კარგი სანდრო. წამოდი. მე გაგიყვან.
- მე თითონ დანიელ..
- ეეეეე, ნუ ახურებ, გეუბნები გაგიყვან -თქო , და მორჩა.
- მე.. მართლა ძალიან ვწუხვარ - გეფიცებით ჩემი და ასეთი არაა, არ ვიცი ასე რატომ მოიქცა.. - აკანკალებული ხმით წარვსდექი სანდროს წინაშე და თავი დავხარე.
- მართლა არაფერია, პირიქით . ახლა დანელი ცოტას დამასვენებს, ცოლთან ვიქნები , და ამ დღეს ერთხელ ღიმილით გავიხსენებ - მშვიდად მითხრა და დანიელს უკან გაყვა..
რთული დილის მერე კაბინეტში ვიჯექი და ნიტას სიტყვებზე ვფიქრობდი.. თუკი ჩვენს შენობას დანგრევით ემუქრებოდნენ , გამოდიოდა რომ ორმოცდაათი ბავშვი ჰაერში მრჩებოდა, მანამდე მაინც სანამ სხვა ადგილს მიპოვნიდნენ. ყველაფრით თავიდან დალაგება და გადალება საკმაო დროს წამართმევდა.
ვიცოდი რომ დანიელთან ისევ უნდა მივსულიავი მაგრამ, დღეს არ შემეძლო.დილანდელი მისი გამწარებული თვალები ახლაც მახსოვდა, ვულკანივით დუღდა, მზად იყო ადგილზე მოვეკალით მეც და ნიტაც. წამიერად დავფიქრდი. როგორ იცავდა საკუთარ მძღოლს. ალბათ უყვარდა, აფასებდა თორემ ეს მხოლოდ იმ ადამიანსი ქცევა არ იყო, ვისაც მძღოლის რაიმე ადარდებს. დანიელი მას ოჯახის წევრად აღიქვამდა..
საქმე კი უფრო რთლად იყო, ნიტას გაფუჭებული საქმის გამო, დანიელთან მისვლის ძალიან მრცხვენოდა. სახე ხელებში ჩავმალე და თავი ნერვიულად გავიქნიე. როდემდე ავარიდებდი თავს ამ საქმეს არ ვიცოდი , მაგრამ ვიცოდი რომ ეს დღე ძალიან მალე დადგებოდა..
**

მარტო იჯდა დანიელი აივანზე..
ხუთი წლის წინათ ამ სახლში რომ გადმოვიდა საგანგებოდ მოიწყო ვერანდა. სიმშვიდე და სიწყნარე ბავშობიდან უყვარდა.
დიზაინერის დახმარებაზე უარი თქვა და თავად საკუთარი გემოვნებით დააპროექტა მთელი სახლი.
ყოველთვის ცდილობდა ზედმეტად არ ეფიქრა წარსულზე, ბევრჯერ მიხვდა, რომ ეს მხოლოდ მასვე აყენებდა ტკივილს.
ახლავ მარტოსული გადაყურებდა განათებულ ქალაქს.პატარა მაგიდაზე ახალი სასტუმროს მშენებლობის დასაწყებად გამზადებულ პროექტს დაჰყურებდა.
მოულოდნელად გაუფართოვდა თვალები და ერთიანად წამოუარა სიმხურვალემ.
„იმედის ქუჩა #7“.
ნერვიულად მოისვა ხელი წამოზრდილ წვერზე და ცერა თითით მაგრად მოისრისა ნიკაპი. მიაგიდაზე მიგდებულ ტელეფონს სწრაფად წაატანა ხელი და სწრაფად აკრიფა ნომერი.
- დანიელ, მშვიდობაა?? - დამფრთხალი და ნამძინარევი ხმით უპასუხა ნიამ და საწოლში წამოჯდა.
- მშვიდობაა, მაპატიე გვიან გირეკავ , მხოლოდ ახლა დავხედე საათს ნია, მაგრამ ვერ მოვისვენებდი დილამდე. ახალ პროექტს განვიხილავ, მაგრამ აქ რაღაცა გაუგებრობაა ხო? ამ ადგილას ბავშვთა სახლი დგას, ამას ხელი ვინ მოაწერა, თანხმობა ვინ მისცა..??
- დანიელ, თანხმობა შენი მიცემულია, ხელიც შენ გაქვს მოწერილი ,მაგრამ მისმინე ეს პროექტი ხო იცი სამი თვის წინათ დაიწყო. მინდოდა დღეს ამაზე ლაპარაკი შენთან მაგრამ ვერაფრით მოგიხელთე.
- ხოდა დარეკე ხვალ დილითვე და უთხარი რომ უარს ვამბობ, გასაგებია ? იმ ბავშვთა სახლს ვერ დავანგრევ ნია..
- დამშვიდდი კარგი? ამაზე ნერვიულობა შეიძლება? პროექტი შენია, მიწაც და უფროსიც შენ ხარ, მაგრამ არავინ გეუბნება დაანგრიო. ხო შეიძლება ალტერნატიული ფართი შევთავაზოთ და მას მერე დავიწოთ მანდ მშენებლობა.
- კარგი გამოსავალია, უბრალოდ მაგაზე ფიქროს დრო არ მქონდა.
- საიდან გექნებოდაა, გიჟს გავხარ ახლა ზუსტად ვიცი. შენ ის მითხარი როდის გვეწვები, დედა დღესაც გნატრობდა. ძალიან ენატრები დანო..
- ნუ მაცინებ ნია, რომ ვენატრებოდე მოვიდოდა, ძალიან შორს ვარ? სხვა ქალაქში ვარ თუ რა ხდება? კარგად იცით რომ მანდ მოსვლა არ მიყვარს.. თუ ვენატრები გადაეცი რომ იცის სადაც მიპოვნოს.
- კარგი რა დანიელ.
- ძილი ნებისა ნია, ხვალ სამსახურში გნახავ, მოდი ახლა ამაზე ნუ ვილაპარაკებთ ღამის სამი საათია. არც კი ღირს.
- კარგი, კარგი როგორც გინდა - საბოლოო სიტყვები დანანებით ჩაილაპარაკა ნიამ და ტელეფონი გათიშა..
ცხელი სითხე ფინჯანში დაისხა და აივნის მოაჯირს ხელებით დაეყრდო..
იყო რაღაც რაც გულის და გონების კუნჭულში დამალა, დროებით დაახურა თავსაფარი და ტკივილიან მოგონებად აქცია. ბავშობის ემოციები, განცდები და იმედგაცრუებები დაეხმარა ძლიერ ადამიანად ჩამოყალიბებულიყო.
მაშინ როდესაც ყველას უხაროდა მშობლებთან ერთად სადმე წასვლა, დანიელს სძულდა. ეზიზღებოდა ის ყალბი სიცილი და ის ნიღაბი რომლის ტარებაც უწევდა მათთან სიახლოვის დროს. ყველა ბედნიერი იყო მის გარდა.. მისი ძმა რომელიც ხელიდან ყოველ დღიურად მიდიოდა, მაინც მამის ყველაზე დიდი იმედი იყო. უსაქმური ძმა რომელიც მხოლოდ ქალებისაკენ იყურებოდა და მისი ცხოვრების არსი მხოლოდ გართობაში იყო, მამის უკანასკნელ იმედად რჩებოდა.
მუდამ რაღაცა აკლდა დანიელს, ამ რაღაცას კი დროთა განმავლობაში სახელი მოუძებნა, ამ რაღაცას სითბო და სიყვარული ერქვა, მშობლის მხარში დგომა და გაგება. ურთიერთბა და უბრალოდ საუბარი ერქვა.
მერე წამოიზარდა და ნიაში იპოვა ეს ყველაფერი. და-ძმა განუყრელი გახდა. მათი საერთო ინტერესი კიდევ უფრო დაეხმარათ წარმატების მიღწევაში. მაგრამ აქაც არ ადროვეს. ზურგზე ტვირთად წამოკიდეს დანიელს ამხელა ფირმის მართვა. პირადი ცხოვრება ჩაუკლეს. იმედები გადაუწურეს. შრომისმოყვარე ზომბად აქციეს. ხანდახან მხოლოდ მეგობრებთან საუბრობდა ტკივილზე და განცდაზე, ისიც მხოლოდ ხანდახან.
უფრო ხშირად უსმენდა მათ, და მარტო დარჩენილი ფიქრობდა რომ პრობლემები სხვებსაც ჰქონდათ , მაგრამ მისი მაინც სულ სხვა იყო.
ოცახთხუთმეტი წლის დანიელს არაფერი გააჩნდა მწარე მოგონებების გარდა.
ხანდახან ეცინებოდა საკუთარ ცხოვრებაზე და სჯეროდა რომ მისნაირები ასე მარტოობისთის იბადებოდნენ, რომ ასე მარტოდ და ეულად ყოფილიყვნენ მთელი ცხოვრების მანძილზე.

ძილი ვერაფრით გააგრძელა, სასტიკად არ უყვარდა ძილის შებრუნება. საათი უკვე რვას უჩვენებდა, აზრი არ ჰქონდა კიდევ წოლას, გრილი შხაპის ქვეშ კარგა ხანს იდგა და. სველ ტანზე ხალათი მოიცვა და კარის გასაღებად წავიდა, შუბლზე ჩამოყრილი შოკოლადისფერი თმა თითებით გადაიწია და კარი გამოაღო.
ზღურბლზე გაღიმებული სახით იდგა რუსა და უკან მთელი თავით მასზე მაღალი ნია. სახე ერთიანად შეეცვალა დანიელს და დას შეხედა.
- ნია, ჩემთან მოსვლაში დილის რვა საათი არ მიგულისხმია.
- უკვე ცხრაა, ძმაო. შედი, შედი დედა- ხელის კვრით შეიყვანა სამზარეულოში რუსა და თვალით ანიშნა ძმას რაღაც.
- ეს რა არის? რამე მომიტანეთ ? - მანაც ბავშურად ჰკითხა დედას და ხელიდან მოზრდილი ლანგარი გამოართვა.
- დილით ადრე გავაკეთე რომ ცხელი მომეტანა. ლობიანებია შენ რომ გიყვარს - მორიდებით ჩაილაპარაკა ქალმა და ჩაიდანი დენში შეაერთა.
- შანსი არაა. დიეტაზე ვარ, და ლობიანები მომიტანა დაო, ხომ ხედავ უნდა რომ გავსუქდე და არავინ შემომხედოს..
- ნუ სულელობ, ისედაც მთელი ფირმის გოგოები შენზე არიან შეყვარებულები. - სიცილით უთხრა ძმას და ლოოყაზე აკოცა. ნახე, მუცელიც კი არ გაქვს. მუშაობ, ვარჯიშობ, ნერვიულობ და პლიუს არ ჭამ, რანაირად უნდა გასუქდე?
- შეგეშალა ფირმის არა, ქვეყნის გოგოები. იტყვი ხოლმე ნიაკო და მერე თავად გეჯერება- სიცილით უთხრა დანიელმა და მკერდზე მიიკრა და.
- მთავარია შენი ნახევარი იპოვო შვილო, თორემ მთელს ქალაქს კი არა მსოფლიოს რომ უყვარდე არაფერი მოგემატება, თუ შენი გულის და სულის დარდის გამზიარებელი არ იპოვე ამ ქვეყნად - სრულიად სერიოზულად უთხრა რუსუდანმა შვილს და ლობიანი ოთხად გადაჭრა.
- ახლა ამან დაიწყო. ხალხო ამ დილა ადრიანად აქ რისთვის მოხვედით მითხარით? დღეს სანდრო არაა, მალე უნდა გავიდე ასე რომ მორჩით ამ ლაპარაკებს და ჩაი დამალევინეთ, უამრავი საქმე გვაქვს დღეს ნია ხო იცი.
- ვიცი ძმაო ჩემო, ვიცი, მაგას რა დამავიწყებს - ბევრი, ძალიან ბევრი მაგრამ ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი არა? - თვალი ჩაუკრა და ლობიანი მადიანად მოკბიჩა.
- ერთხელაც მაგ ენას ამოგაძრობ ასე რომ მეტლიკინები, და დარჩები ასე, მერე ნახავ რომ აღარავინ წაგიყვანს ..
- არც მჭირდება, მაინც არ ვაპირებ გათხოვებას მე. ჩემს ნერვებს არავის გავაფუჭებინებ.
- ღმერთმა დაგიფაროს შვილო - ხეზე სამჯერ მიაკაკუნა რუსამ და ნიას ახედა. რა ლაპარაკია ეს, ოჯახი ყველას უნდა, მეორე ნახევარი და შვილი. ყველაზე ტკბილი და თბილია, რომ იცოდე როგორი სითბო მოაქვს შვილს ამას არ იტყოდი.
- მჯერა როგორ არა - უნებურად ჩაილაპარაკა დანიელმა და მიხვდა რომ უადგილოდ დასცდა სიტყვები.
- არ მწყენია, ჩემი ბრალია რომ ასე ხარ - ამღვრეული თვალებით შეხედა შვილს და ფეხზე წამოდგა. - მე წავალ, თქვენ კიდევ ერთად წადით .
- ჩავიცვამ და გაგიყვანთ ჯერ შენ დედა , არანაირი პრობლემა არაა - სწრაფად მიაყარა სიტყვები ერთმანეთს დანიელმა და საძინებლისაკენ წავიდა..
წელზე მაგრად შემოხვია სუსტი ხელები ნიამ დედას და ლოყაზე აკოცა. იცოდა ახლა ძალიან სტკიოდა მაგრამ ვერ ხვდებოდა რატომ იყო ჩუმად, ან დანიელი რატომ იქცეოდა ასე. ეშინოდა კითხვის დასმის. ეშინოდა რომ ძალიან ცუდ პასუხს მიიღება, მას კი არც ძმის და არც დედის დაკარგვა არ შეეძლო, ძალა არ ქონდა რომელიმე მათგანის შესახებ ცუდი რამ გაეგო.
მაგრამ ცხადად ხედავდა, ხედავდა როგორ იტანჯებოდა დანიელი იმ სახლში მისვლით ..
- არ გინდა მომიყვე რა ხდება? - ყოველ ჯერზე ასე რატომ იქცევა დანიელი დედა? როგორ გგონია დრო არაა რომ გამიმხილო? რას მალავ ასეთს , ან დანიელს რატომ სტკივა შენთან და მამასთან სიახლოვე.
- არაფერია, უბრალოდ ბავშობის წყენაა, მეტი არაფერი, ხო იცი როგორი ემოციურია დანიელი. არ აჩვენებს მაგრამ ძალიან ემოციურია ნია. ვერ მაპატია..
- რა ვერ გაპატია დედა? ასეთი რა გაუკეთე რომ ვერ გაპატია?
- არ ვიცი, ნია მართლა არ ვიცი..
- საოცრებაა , დედა, მორიგ ტყუილს იგონებ რომ გამაჩუმო არა? მაგრამ იცოდე ადრე თუ გვიან აუცილებლად გავარკვევ რა მოხდა..
- მორჩი ნია, ! მორჩი ! გასარკვევი არც არაფერია!- დახურე ეს თემა. მორჩა. - განერვიულებულმა უყვირა შვილს .
- გასაგებია, ესეიგი ნამდვილად რაღაცას მალავ, მაგრამ...
- წავიდეთ? მე მზად ვარ- მხიარულად გავიდა დანიელი აივანზე და სახეწაშლილ დას და დედას შეხედა..- მოხდა რაიმე? რა სახეები გაქვთ.
- არაფერი დანო, წამო წამო, გვეჩქარება - სწრაფად მიაყარა ნიამ და სახლიდან ორივე გაიყვანა..
**
ახალ აშენებული სახლის მეთორმეტე სართულზე, მერცხლის ბუდეს რომ ეძახდა მართა, იმ სახლში სოფიო და მისი ქმარი უკვე ერთი წელიწდი ხდებოდა რაც ცხოვრობდნენ.
ღიღინით გამოვიდა სააბაზანოდან თავზე პირსახოცდახვეული და ქმრის ფეხზე ვნებიანად მოკალათდა. წვრილი ხელები შემოხვია თორნიკეს და კისერში აკოცა. დიდი და ძლიერი სიყვარული აკავშირებდათ სოფოს და თორნიკეს. ერთმანეთი პირველ კურსზე გაიცნეს და მალევე გაჩნდა გრძნობა მათ შორის, ეს უბრალოდ გრძნობა დიდ და ლამაზ სიყვარულში გადაიზარდა..
მიუხედავად იმ ყველა წინააღმდეგობისა რომელიც ოჯახებმა შექმნეს მათ მაინც მოახერხეს ერთად ცხოვრება და ოჯახის შექმნა. სოფო უმამოდ გაიზარდა, ოჯახში მის გარდა კიდევ სამი შვილი იყო სამივე ბიჭი. ხელის გულზე დაყავდათ ძმებს პატარა და.
ერთ საბედისწერო დღეს ავტოკატასტროფაში მოყვა მისი ოჯახი, და ყველა ადგილზე გარდაიცავალა. იმ დღეს, ზუსტად იმ ავდებით დღეს სოფოს დამამთავრებელი გამოცდები ჰქონდა და ოჯახს ვერ გაჰყვა ბათუმში დასასვენებლად.
ოცდაოთხი წლის სოფო სრულიად მარტო დარჩა დედამიწისიგ ულზე, დაქალების ამარა. არც ერთი დღე არ მიუტოვებიათ გოგოებს ის, მასთან მორიგობით რჩებდნენ რომ ეს დიდი ტკივილი გადაეტანა როგორმე სოფოს. წამით არ შორდებოდა გვერდიდან თორნიკე.
ძლიერ სტრესსთან გამკლავება მარტივი არ აღმოჩნდა, სუსტი ნებისყოფის სოფიო მარტივად მიეძალა ალკოჰოლს და მიუხეავად ჩხუბისა ვერაფრით შორდებოდა სასმელს.
თორნიკეს სიყვარულმა ისევ დააბრუნა უკან. სარეაბილიტაციო ცენტრში სიარულზე დათანხმდა და სასურველ შედეგს მალე მიაღწიეს.
ერთ დღეს მიხვდა რომ არ შეეძლო, ამ სახლში ცხოვრება უბრალოდ არ შეეძლო, სული სტკიოდა ყველაფრის დანახვისას. სასწრაფოდ გაყიდა სახლი და ფული ახალაშენებულ ბინაში ჩადო. ერთი წელიწადი მართასთან ერთად უშფოთველდ ცხოვრობდა. დღე და ღამე ზრუნავდა მასზე პატარა მართა და თავისი ტკივილის მიუხედავად დაქალის ტკივილს წინ აყენებდა..
ბინა სადად და გემოვნებით მოაწყეს, ხელი ხელს ჩაკიდეს და ახალ ბინაში ახალი ცხოვრების დასაწყებად შევიდნენ.
- დღეს რთული დღეა იცი? სასამართლო გვაქვს, ეს საქმე უნდა მოვიგო სოფ, ზუსტად ვიცი რომ ის კაცი დამნაშავეა, არ მესმის გუჯასი როგორ იცავს პატარა ბავშვის მკვლელს.
- ეხ, თოკო, ჩვენც რთული დღე გვაქვს, ჩვენი ბავშვთა სახლის ადგილას უზარმაზარი სასტუმროს და ბიზნეს ცენტრის ჩადგმა იგეგმება, იმედია მართა მოაგვარესბს რაიმეს თორემ მეორე დრეა თავი ამსკდა ფიქრით.
- კაი რას ამბობ, ეგ რანაირად სოფო.
- რანაირად და იმნაირად, არ იცი როგორც ხდება დღეს? მიწა შესყიდულია თირნიკე, ნებისმიერ დროს გაგვყრიან იქიდან, მაგრამ იმედი მაქვს ის ადამიანი ასეთი ცივი არაა და არ დაგვიტოვებს ბავშვებს ქუჩაში. მართლა ალბათ გიჟს ჰგავს.
- მისმინე, თუ რაიმე გინდდეს ხუთის მერე მზად ვარ. დამირეკე და მოვალ ესევე..
- კაი ჩემო სიყვარულო - გამომწვევად აკოცა ქმარს სოფომ და ფეხზე ნელა წმოდგა..
- ასე ნუ აკეთებ, რამდენჯერ გითხარი სოფიო... თანაც სამსახურში წასვლის წინ, ოდნავაც არ გეეცოდება შენი ქმარი.
- შესაცოდი რა გჭირთ ბატონო თორნიკე , აენთეთ?
- დამცინი არა? დამცინი კიდევად სოფიო , ახლა განახებ მე შენ ანთებას..
დერეფანში გაქცეულ აკისკისებულ ცოლს უკან დაედევნა და საძინებლის კარი სწრაფად მიკეტა ზურგს უკან.

**
ნერვიულობისაგან ხელები ყინულივით მქონდა. ტყავის სავარძელში ვიჯექი და გულგახეთხილი ვუცდიდი როდის მოვიდოდა დანიელი. მზად ვიყავი ყველაფრისათვის, ჩხუბისთვის დამცირებისთვის, ოღონდ ყველაფერი ისე ყოფილიყო როგორც მე მინდოდა, ოღონდ ეთქვა რომ არ აპირებდა დანგრევას.
მთელი საათი მომიწია ლოდინი, მაგრამ ამად ღირდა.
ცისფერ პერანგში და მუქი ფერის ჯინსში გამოწყობილი შემოვიდა დერეფანში ისე რომ ჩემკენ არც კი გამოუხედავს, ორიოდე ნაბიჯის დაშორებით ლამაზი სახის გოგონა მოყვებოდა, დავინახე თუ არ თავში წითელი ღილაკივით ამენთო სახელი „ნია“.
გაუაზრებლად შევკარი მუშტები ნერვიულობისაგან და მზერა ავარიდე გოგონას რომელიც დაშტერებით მიმზერდა..
- ბატონო დანიელ, დილა მშვიდობისა - უმალ ფეხზე წამოდგა მდივანი და სახეზე მოულოდნელი ღიმილი აიფარა.მისი თავის დაკვრა არაფრად ჩააგდო და მაგიდას დაშორდა. - ბატონო დანიელ, მთელი საათია მართა გელოვანი გელოდებათ.
- არც მიკვირს - ხმამაღლა ჩემს გასაგონად ჩაილაპარაკა და მთელი სხეულით დატრიალდა ჩემკენ. - გიცდიდი, სიმართლე გითხრა გუშინ.
- გუშინ უბრალოდ, იმ ავარიის შემდეგ ვერ გავბედე მოსვლა - დასჯილი ბავშვივით დავიწყე თავის მართლება, დანაშაულზე რომ წაიჭერენ.
- არც ახლაა გვიან, წამოდი - თავაზიანად დამითმო გზა და უკან შემომყვა..
- აბა რა ამბავია? თუმცა უთქმელასაც ვიცი რა ამბავიცაა მართა.
- დანიელ მისმინე. კარგად იცი რომ გულზე არ მეხატები და არც შენ გიჟდები ჩემი ნახვით. ის რაც შენს მეგობარს დაემართა ძალიან ვწუხვარ მართლა. არ ვიცი ჩემი და ასე რატომ მოიქცა. ამის გამო გუშინ მოსვლა ვერ მოვახერხე ,ძალიან მრცხვენოდა. მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს და ეს შენც კარგად იცი. რამდენადაც თავს გარიდებ უფრო მეტად მიწევს შენთან შეხვედრა, ვიცი რომ გეცინება და გულის სიღრმეში დამცინი კიდევაც მაგრამ, ძალიან გთხოვ იქნებ შენობა არ დამინგრიო..
- ძალიან გვიანია, დააგვიანეთ. შენობა დაინგრევა - სახეზე კმაყოფილება აესახა და თავიდან კისრის მიმართულებით ნელა დაისვა ხელი..
- კი მაგრამ დანიელ, ასე როგორ ..- მზად ვიყავი ცხარე ცრემლით მეტირა მაგრამ ოთახში შემოსულმა გოგონამ მიხსნა..
- დილა მშვიდობისა - სანდომიანად მომესალმა და ხელი გამომიწოდა.-როგორც მივხვდი შენ ხარ მართა გელოვანი, ხო ასეა?
- დიახ, რაც შემეძლო მშვიდად გავეპასუხე და მალული მზერა გავაპარიე დანიელისკენ, რომელიც აღფრთოვანებული შეყურებდა მოსაუბრე გოგონას.
- მე ნია ვარ, „ქართულის“ ფირმის ადვოკატი და დანიელის და.
- დანიელის და? - კითხვაზე კითხვით ვუპასუხე და ფეხზე წამოვდექი. - ძალიან სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.
- ჩემთან შენობით მართა.. ისეთი გაოცებული სახე გაქვს მგონია რამე მოხდა, თუ მე არ მელოდი.- საკუთარმა მიმიკამ მაშინვე გამყიდა და ნერვიულად დავიტრიალე მაისურის კიდე თითზე.
- აჰ, არა, უბრალოდ არ ვიცოდი დანიელს და თუ ჰყავდა- მორიგი სისულელე ვუთხარი და ზედმეტი დამაჯერებლობისათის გავიღიმე..
- ესეიგი შეგვიძლია მართას ახალი ამბავი ვახაროთ ? - ძმას გვერდით მიუდგა და ხელი მხარზე შემოხვია.
- რა ამბავი? თუ ჩემი შენობის დანგრევას გულისხმობთ ნამდვილად უკვე მახარეს ნია. ამაზე კარგად ვერავინ გამახარებდა..
- შენ რა არ უთხარი? - დაბნეული თვალებით შეხედა დანიელს და მერე ისევ მე გამომხედა..
- ჩვენ აუცილებლად ჩავდგამთ მაგ ადგილას ახალ ბიზნეს ცენტრს და სასტუმროს მართა, მაგრამ მხოლოდ მას შემდეგ დავიწყებთ მშენებლობას როცა ალტერნატიული ფართი მოინახება შენი ბავშვებისათვის. მანამდე შეგიძლია მანდ იყოთ , ხო ასეა ძამიკო ?
- ასეა, ნიას აზრი და სურვილი ასე იყო - მოკლედ მომიჭრა და ფეხზე წამოდგა.
- ჩემი სურვილი ? - ახ ხოო, ჩემი სურვილი დაბნეული წამოვიდა ჩემკენ და გვერდით სავარძელში ჩაჯდა. - ჩვენ მოკლედ მე და დანომ ბევრი ვიფიქრეთ და ასე ვიპოვეთ გამოსავალი . მგონი ცუდი არაა არაა??
- არა, რას ამბობთ , ძალიან მაგარიააა. არ ველოდი ამას, მე , ძალიან დიდი მადლობა დანიელ - ფეხზე მდგარს ავაყოლე თვალი და ვიგრძენი როგორ გამიშრა ყელი ნერვიულობისაგან .
- შეკრებაააა? - ომახიანად დაიძახა კაბინეტში შემოსულმა მამაკაცმა და დავინახე როგორ ეცვალათ სახეზე გამომეტყველება და-ძმას. - სტუმარი გყოლიათ , არ ვიცოდი - გაფითრებული მზერა მომავლო და დავინახე როგორ გაუფართოვდა თვალები ჩემს დანახვაზე.. - წარმოუდგენელია ..შეუძლებელია . - ჩუმად ჩურჩულებდა და ჯიქურ მოდიოდა ჩემკენ.
- ჩვენ, ვიცნობთ ერთმანეთს? -შეშინებულმა ვკითხე და ორიოდე ნაბიჯით დავიხიე უკან.
- აქ რას აკეთებ? - დანიელის ხმის გაგონებაზე მაშინვე ვიგრძენი სიმყარე და მის ზურგს უკან უსუსური ბავშვივით დავიმალე ლამის. - ანდრია, შენ გეკითხები რას აკეთებ აქ?
- რა კითხვაა ძმაო, არ გაგიხარდა არა შენი ძმის ნახვა, ასეთ ვიცოდი... შენ რადგან არ მოდიხარ ჩვენთან მე მოვედი, მუჰამედის პრინციპია ხომ ასეა დაიკო?
- ანდრია ჩვენი ძმაა - სიტუაციის განმუხტვას შეეცადა ნია და გვერდით გაჩერდა ძმასთან.- რა თქმა უნდა ესეც არ იცოდი - სიცილით მითხრა რომ აღელვება დაემალა..
- შენ მე ვიღაცას მაგონებ , ნამდვილად მაგონებ .. რა მითხარი რა მქვიაო?- ჯიბეში ჩამალული აცახცახებული ხელი ნერვიულად ამოაძვრინა და მაგრად მოისვა კისერზე.
- მართა- უარესად დაძაბულმა ჩავილაპარაკე და ნიას გავხედე, რომელიც დაძაბული უყურებდა დანიელს..
- კარგი ანდრია, თამაშის დრო არ გვაქვს, საქმეზე ვსაუბრობთ , სხვა დროს გაერთე, მიდი გადი და მერე შემოდი..
- მართა.. მართა..- ნერვიულად იმეორებდა ჩემს სახელს და კარისკენ მიდიოდა, წამიერად შედგა და სწრაფად დატრიალდა- გელოვანი, რა თქმა უნდა გელოვანი ხო ასეა? - ცეცხმოდებული მზერა მესროლა და ადგილზე გაიყინა.
- ანდრიაა გეყოფა ! საკმარისია გართობა!- რაც შეეძლო მკაცრად დაუტიას ძმას ნიამ და კარებში ძალით გაიყვანა..
- მგონი შეგაშინა არა? - პატარა პრობლემები აქვს ბავშობიდან, ზოგადად ერთობა სხვისი ნერვებით .
- ძმას ჰგავს - ძლივს ამოვიდუდღუნე და სავარძელში მოწყვეტით ჩავჯექი.- ასე მგონია ძალა გამაცალა შენმა ძმამ, ისეთ მზერა ქონდა რაღაცა საოცარი დანიელ.
- მაგას სულ ასეთი მზერა აქვს, არ ინერვიულო. მოკლედ, ყველაფერზე შევთანხმდით ხო ასეა? შენობა არ დაინგრევა, ამ დღეებში თავად დაგიკავშდები და ალტერნატიულ ფართებს გაჩვენებ, რომელიც გენდომება იქ შეგვეძლება აშენება.
- უღრმესი მადლობა. მაშინ შეხვედრამდე- სწრაფად მივაყარე სიტყვები , ჩანთას ხელი დავავლე და დერეფანში სირბილით გავედი.
ფიქრებში არეულმა ჩავირბინე კიბეები და ქუჩას თავდაღმა დავუყევი.. ვერაფრით ვიშორები მის მზერა გონებიდან, მის გამყინავ და საშნელ თვალებს. ტანში მაციებდა.. შიშის ჟრუანტელი მივლიდა, მის გახსენებაზე..
მოულოდნელად დამუხრუჭებულმა მანქანამ ფიქრებიდან გამომარკვია და ბორბლების ღრჭიალის ხმაზე გვერდზე ანაზდად გავიხედე..
ირონიული სახით იდგა ჩემს წინ ანდრია..
ზურგი ვაქცია და ქუჩის საპირისპირო მიმართულებით გადაკვეთას შევეცადე რომ , მოულოდნელად მტაცა ხელი მკლავში და მანქანისაკენ ძალით გამათრია..
- ესეიგი, მართა გელოვანი არა?- დამცინავი ხმით მკითხა და მანქანა ადგილიდან მოწყვიტა..
- მე მგონა რომ მე და შენ იმდენად არ ვიცნობთ ერთმანეთს რომ ასე მოქცევის უფლება არ გაქვს - დამფრთხალმა ვუთხარი და თითები ერთმანეთში გადავხლართე ნერვიულობის გადასაფარავად.- ჯერ ეს ერთი დღეს პირველად გნახე, მეორეც რა კულტურაა ასეთი მოპყრობა?
- შენ ცდილობ რომ წესები მასწავლო თუ რას აკეთებ? იცი რა კარგად ვიცნობ თქვენნაირ ქალებს?
- მართლა? დამერწმუნე მე კიდევ შენნაირებს ვიცნობ ძალიან კარგად,შენ იცი ვინ ხარ? სხვების დამცირებით და გულისტკენით რომ სიამოვნებას იღებ. იცი მაინც ასეთ ადამიანებს რას ეძახიან? - ზიზღიანი მზერა შევანათე და ჯიქურ შევხედე თვალებში.
- საინტერესოა რას? - ღიმილით დამიბრუნა პასუხი და რკინის პატარა ბოთლიდან რაღაც მოსვა..
- ავადმყოფს, სულიერად შეშლილს.
- ანუ გიჟს არა? - ხმამაღლა გადაიხარხარა და საჭეს ხელები დაარტყა, - რაო ჩემს დიდებულ წარმოსადეგ ძმას არ უთქვამს რომ მთელი წელიწადი საგიჟეთში ვიყავი გამოკეტილი საზღვარგარეთ?, გიჟად თუ ჩამთვლი მართლა არ მეწყინება, სამაგიეროდ მე ვიცი ,შენ როგორ უნდა გაგაგიჟო , და თავი როგორ გაგრძნობინო გიჟად.
- შენ მართლა გიჟი ხარ - ნეტავ დამანახა ის ადამიანი ვინც იქიდან გამოგიშვა შენ - მისი საუბრით გაოგნებულმა ვუთხარი და ტელეფონისაკენ გავაპარე თვალი..
- ოოოო, რა მარტივი და უბრალო სურვილებია, არ მეგონა მამაჩემის ნახვა თუ გენდომებოდა. მაგრამ სიმართლე გითხრა , მე სხვა რამე უფრო მაინტერესებს. ჩემს ძმას და შენს შორის რა ხდება?
- ვერ გავიგე? - რამე მეკითხები რას ქვია რა ხდება?
- ძალიან კარგად გაიგე, გეკითხები ჩემს ძმასთან წევხარ? - სრული სერიოზულობით შემეკითხა და ნახევარი ტანით მოტრიალდა ჩემკენ.
- მომისმინე შენ ანდრია ხარ თუ ვინც ხარ, ტვინს ძალა დაატანე საერთოდ თუ გაგაჩნია . და მანქანა გამიჩერე ...
- ნწუ, ვერააა ვერაააა - ოოო, მოიცადე ნახე თავად დანიელი დიდი დანიელი გვირეკავს, ახლა გაიგებს რომ აქ ხარ და მოსაკლავად გამიმეტებს. უსმინე, არ სიამოვნებას არ მოგაკლებ- სიცილით მითხრა და ტელეფონი ხმამაღლა მოლაპარაკეზე ჩართა..
- ანდრია სად გაუჩინარდი? ნია გეძებდა - მისი ხმის გაგონებაზე თითქოს გულზე მომეშვა და ღრმად ამოვისუნთქე..
- რომ იცოდე რა მოხდა, გზად ერთი გოგო გადამეყარა, ხოდა ვიფიქრე გავასეირნებ თქო. ხოდა ახლა ერთად მივდივართ სასეირნოდ.
- ვინ გოგო რას ბოდავ? ასე მალე სად გახვედი, ან სად ხარ? - ხმაში გაბრაზება შეეპარა უფროს ლიქოკელს..
- ვინ და მართა, ხოო ხოო მართა გელოვანი.
- შენ ხო არ შეიშალე?!- გამწარებულმა უღრიალა ძმას და შეშინებული ჩავაფრინდი სავარძლის კიდეს. მანქანა გააჩერე და მართა გამოუშვი. იცოდე მაგრად განანებ მაგ ქცევას ანდრია..
- ხო იცი რომ ამას ვერ ვიზამ და ვერც შენ იზამ, ყველაფერი შენია. ყველაფერი ძმაო საითაც თითს გაიშვერ, მოდი ეს ჩემი იყოს..
- მორჩი გესმის? ადამიანით თამაშს მორჩი. მართა ჩემი არააა, მასთან არაფერი მაკავშირებს.
- ხო?? მე რაღაც სხვანაირად მომეჩვენა. მისმინე იქნება გიჟი ვარ მაგრამ არ იცი რომ გიჟები ყველაფერს უკეთ ხვდებიან?
- ანდრია მისმინე. ახლა თამაშის დრო არაა. მართა გამოუშვი და ყველაფერს მოგცემ რაც გინდა, სულ ყველაფერს.
- რატომ? ასე ძალიან ძვირფასია ეს გოგო შენთვის?- ძალიან გეწყინება რაიმე რომ დავუშავო? - დამავიწყდა, შენ ხომ დიდი ნარცისი ადამიანი ხარ, მხოლოდ საკუათარ თავზე შეყვარებული ადამიანი, რომელიც არავის უყვარს. საერთოდ არავის.. რომ იცოდე როგორ ეჯავრები შენს სათაყვანებელ მამას, მხოლოდ შენს უტვინო დას უყვარხარ, იმიტომ რომ ისიც შენსავით დებილია. შენსავით გამოუსადეგარი..
- არ მაინტერსებს სხვისი აზრები ანდრია, წყობიდან ნუ გამომიყვან. მართას თითი რომ დააკარო არ გაცოცხლებ გესმის? მისი ხმა მინდა გავიგონო, ტელეფონი მიაწოდე..
- რა პრობლემაა, მას ისედაც ესმის შენი ხმა.. -მიდი უთხარი რომ აქ ხარ - ტელეფონი კალთაში ჩამიგდო და მორიგი ყლუპი მოსვა ბოთლიდან.
- დანიელ მე, კარგად ვარ..- რაც შემეძლო მშვიდად ვუთხარი. და ანდრიას გავხედე.
- მისმინე, არ შეგეშინდეს კარგი? გპიდები მალე მოვალ, გიპოვი და მალე მოვალ მართა..
- არ ინერვიულო, ჩვენ უბრალოდ ვსაუბრობთ . დანიელ.არ ინერვიულო კარგი? მე არ მეშინია. მე არ მეშინია - გამალებით ვუმეორებდი ერთი და იგივე სიტყვას და აშკარა იყო საპირისპიროზე ვუსვამდი ხაზს.
- ყოჩაღ კარგი გოგო ხარ - ხარხარით მითხრა და ტელეფონი ხელიდან გამაგლიჯა..
- ასე რატომ ვერ იტან შენს ძმას, ის ხომ შენი ძმაა..
- ვერ ვიტან? ეს ძალიან ხმადაბალი ნათქვამია. მთელი გულით მეზიზღება, ნუ მიყურებ ასეთი გაოცებული სახით, დიახ ასეა. ნეტა არც არსებობდეს, ჩემთვის მაინც სულ ერთია არსებობს თუ არა.. მე ხომ შეშლილი ვარ, დანიელი კიდევ საჩვენებელი ბიჭია..
- გაბოროტებული ხარ და გინდა ჯავრი და ბოღმა საკუთარ ძმაზე ანთხიო? გინდა ყველა და ყველაფერი დაანგრიო რაც მასთან კავშირშია.. არ მესმის ამხელა ზიზღს როგორ გრძნობ საკუთარი დედმამიშვილის მიმართ..
- და შენ? შენ რას გრძნობ შენი დის მიმართ, არ მეგონა ასე თუ ემსგავსებოდა ვინმე მას..
- ჩემს დას იცნობ? - გაოცებულმა შევხედე და თვალი ავაყოლე პირთან მიტანილ ბოთლს.. - ნერვიულად ამიკანკალდა ქვედა ტუჩი და მაისურის ბოლო მუჭაში დავიქციე.
- ვიცნობ და თანაც როგორ კარგად.. მოულოდნელად გადმოიწია ჩემკენ და მთელი თმა მუჭაში მოიქცია, მანიაკი ადამიანივით დამყნოსა თმაზე და სახეზე ირონია აესახა.. - ნწუ, ეს სხვაა. მის თმას ქოქოსის სურნელი ქონდა მუდამ.. ახლაც მახსოვს მაგას რა დამავიწყებს...
- რა , რა მანიაკიზმიააა ღმერთო ჩემო. რა ავადმყოფი ხარ.. ნამდვილი შეშლილი.. აცრემლებული ვამბობდი და გაოცებული ვუმზერდიი ჩამოცლილ ბოთლს.
- მე ვარ შეშლილი? კითხე როგორ გავხდი ასეთი. უთხარი, აიძულე მოგიყვეს ჩემზე.. მიკვირს საყვარელმა დაიკომ ასეთი რამე დაგიმალა, აიძულე მოგიყვეს, როგორ მომექცა, როგორ გამწირა.. რა გამიკეთა..
- არ მესმის, არ მჯერა რას ბოდავ, ნიტა ასეთ რამეს არ გააკეთებდა, არ არსებობს გესმის? შენი არც ერთი სიტყვის არ მჯერა.. ამიხსენი ახლა აქვე და შენ ამიხსენი რა გაკავშირებს ჩემს დასთან..
- ის რაც შენ გაკავშირებს ჩემს ძმასთან..
- არაფერი მაკავშირებს შენს ძმასთან ღმერთო ჩემო..
- სასაცილოა და ახლა მეც არაფერი მაკავშირებს შენს დაიკოსთან, თუმცა მაკავშირებდა.. სიგიჟე მაკავშირებდა...
- ახლა მიხვდი,, ახლა ვხვდები რასაც აკეთებ. გინდა რომ ჩემი და დასაჯო ჩემით თუ შენი ძმა დასაჯო?
- ორივე. ორივეს დასჯა მინდა. ორივეს ისევე მინდა სტკიოდეს როგორც მე მტკიოდა როცა აქედან ძალით წამიყვანეს. ძალით გამომკეტეს.. მინდა ორივე ისევე დაიტანჯოს, ორივემ დამნაშავედ იგრძნოს თავი.. და შენ ამაში დამეხმარები..
- მეტი არ დალიო, გასაგებია? გინდა რომ ავარიაში მოვყვეთ? ბოთლი ხელიდან გავაგლიჯე და საოცარი ტკივილი ვიგრძენი მკლავში..
- ზუსტად ეგ მინდა, რა იყო ასეთი მშიშარა ხარ, და გეშინია?
- მანქანა გააჩერე... - რაც შემეძლო მკარად ვუთხარი და მის რეაქციას დაველოდე. ანდრია მანქანა გააჩერე ან გადავხტები !- ღვედი გავიხსენი და დაკეტილ კარს დავეჯაჯგურე..
- ვერაფერსაც ვერ იზამ !- ვერაფერს !- გამწარებულმა მიყვირა და ნახევარი ტანით მიმწია თავისკენ..სიჩქარის მაჩვენებლი ისარი ზომას გვარიად იყო გადაცდენილი. ვგრძნობდი რომ მანქანა კი არ მიდიოდა მიფრინავდა.. აზრი არ ჰქონდა ყვირილს და კამათს. ვიცოდი რომ ეს დღე ბოლო იქნებოდა.. მზე გვარიანად მაჭერდა სახეზე და გზის დანახვას კიდევ უფრო მიაუარესებდა..მთელი ძალით ვკარი ხელი საჭეზე, და ვიგრძენი როგორ გადავიდა მანქანა სავალი ნაწილიდან, უეცრად ვიგრძენი საოცარი სიმსუბუქე, ჰაერში ორი ბრუნის შემდეგ ძლიერმა ტკივილმა გამაცალა ენერგია.. შუშის თვალებით ვუმზერდი ჩვენკენ სირბილით მომავალ ხალხს და თავი არ მქონდა რომ მეყვირა.. მხოლოდ ერთს ვგრძნობდი მაგრამ გულში სოცარი განცდა მქონდა. დანაკლისი, მასთან არ გატარებული დღეების , წამების და საათების დანაკლისი...ახლაც კი სიკვდილის წინ მის თვალებზე და მისი სხეულის სიმხურვალეზე ვფიქრობდი ...
ანერვიულებული მართავდა საჭეს დანიელი დ ფიქრებიდან ვერ გამოდიოდა..
როდის გახდა ასეთი მისი ძმა, როდის გადასხვაფერდა ასე ძალიან.. მხოლოდ ერთი წელი იყო წასული ანდრია, ნუთუ მიზეზი ეს იყო.. მისი სიგიჟე და მისი ავადმყოფობა.
როგორ ვერ შეამჩნია, რომ მისი ძმა ასე ცუდად იყო.. იცოდა რომ ბავშობიდან ეჭვიანობდა დანიელზე მაგრა, ასე ძალიან თუ არ უყვარდა ეს ნამდვილად არ ეგონა.. ვერც კი წარმოიდგენდა რომ ასე სძულდა საკუთარ ძმას..
- შენსი არაა. შანსი არააა. არ არსებობს - ბოლო ხმაზე ღრიალებდა დანიელი და გამწარებული ურტყავდა საჭეს ხელებს.. - მოკლავ, ჩემი ხელით მოვკლავ როგორც კი გამოკეთდება, მართას რაიმე რომ დაემართოს მოვკლავ..
საავადმყოფოს მოსაცდელში ნერვიულად დადიოდა დანიელი და ატირებულ ნიტას თვალს ვერ უსწორებდა. ნერვიულობისაგან გაყინული თითები მიიჭირა საფეთქელზე და კედელს მიყუდებული დაეშავა ძირს.
მალულად გააპარა მზერა ნიტამ დანიელისაკენ და ამღვრეული თვალებით ახედა ქმარს.
- თავს იდანაშაულებ ვიცი, მაგრამ შენი ბრალი არაა- დანიელ - ომახიანად უთხრა კახიმ და იატაკზე გვერდით მიუჯდა.. - რადგან შენი ძმა იყო მის გვერდით, ნუ იფიქრებ რომ შენკენ გამოვიშვერთ თითს. მე და შენ ერთმანეთს არ ვიცნობთ მაგრამ კარგად გეტყობა როგორ ადამიანი ხარ .
- უნდა მივმხვდაარიყავი , უნდა მივმხვდარიყავი რომ ანდრია ამას გააკეთებდა, რომ ამაზე წავიდოდა, მაგრამ ასეთი პრობლემები თუ ქონდა არ ვიცოდი. ვერ წარმომედგინა, აქამდე არაფერი შემინიშნავს.ნუ მეუბნებით რომ ჩემი ბრალი არ არის, ჩემი ბრალია, მარტო არ უნდა გამეშვა, ვერ მოვასწარი , თვალთახედვიდან დამეკარგა..
- დანიელ, თავს რატომ იტანჯავ, შენი ბრალი არაფერია დამიჯერე, შენ არაფერი დაგიშავებია - ლამის ჩურჩულით უთხრა ნიტამ და მის წინ ჩაიმუხლა.
მათი საუბარი თეთრხალათაინმა ქალბატონმა შეწყვიტა , გეზი პირადპირ მათკენ აიღო და მშვიდად დაადო ხელი მხარზე ნიტას.
- თქვენი და კარგადაა, არ ვიცი როგორ მაგრამ სასწაულებრივად გადაურჩა ყველაფერს. მსუბუქი დაბეჟილობა აქვს. ახლა დამამშვიდებელი გავუკეთეთ სძინავს და მალე გაიღვიძებს. თქვენს ძმას კი ხელი აქვს მოტეხილი ბატონო დანიელ. ორივე მათგანი ღვედმა იხსნა . მაგრამ ერთი პრობლემაა- თქვენი ძმა ნასვამ მდგომარეობაში იჯდა საჭესთან. ამასთან დაკავშირებით გამამძიებელს სურს გასაუბრება, მერე კი შეგიძლიათ მოინახულოთ თქვენი ძმა..
- ასეც ვიცოდი - წარბები შეყარა დანიელმა და დერეფანში მდგომთ ზურგი აქცია..
- დანიელ რა მოხდა? - მისი მიმართულებით მიმავალ ძმაკაცებს და სანდროს შეავლო ტკივილიანი მზერა დანიელმა დანერვიულად დაისვა ხელი თავიდან კისრის მიმართულებით.
- როგორც ყოველთვის, ანდრია ავარიაში მოყვა, ამჯერად თავის სიცოცხლესთან ერთად მართას სიცოცხლეც ფეხებზე დაიკიდა. მიკვირს ფეხზე როგორ ვდგავარ. და ამდენი ძალა საიდან მაქვს. - ჩახლეჩილი ხმით ჩაილაპარაკა დანიელმა და ღრმად ამოიქუნთა. - გამომძიებელი მელოდება, მერე კარგით? ყველაფერს მერე გეტყვით . ახლა არც თავი მაქვს და არც ნერვები საამისოდ..
- ხო კარგად არიან? - მაინც შებედა ლევანმა კითხვის დასმა..
- კი ორივე გადარჩა. ერთი დაბეჟილია მეორეს ხელი მოსტყდა. მაგრამ აქედან გავიყვან ამ ბიჭს და მერე გავუსწორდები. მერე ვასწავლი მაგას ჭკუას.. - გაცხარება ერთიანად მიეძალა დანიელს და წელში გამართული გაუყვა დერეფანს..
**
საწოლში ვიწექი და ცხელ ყავას ნელა-ნელა ვწრუპავდი. ანდრიას სიტყვები მკაფიოდ ჰქონდა დამახსოვრებული ჩემს გონებას, ვიცოდი რომ ჩემს დასთან აუცილებლად მომიწევდა საუბარი მაგრამ , ახლა ჯერ ამისი სურვილი და თავი არ მქონდა.
ფრთხილად შემოაღო კარები ნიტამ და საწოლზე ჩამომიჯდა..
- მართ, მინდა რომ ვილაპარაკოთ , გულხდილად ვილაპარაკოთ.
- კარგი, მაგრამ რაზე? - რაც შემეძლო მშვიდად ვუთხარი და ყავა მაგიდაზე დავაბრუნე.
- არის რაღაც რაც შენ არ იცი, დედა საგულდაგულოდ მალავდა ამას და მეც ამ თამაშში ჩავერთე მართა. გეფიცები არც კი მახსოვდა ასეთი რამ თუ იყო ჩემს ცხოვრებაში , სანამ..
- სანამ რა? რაზე ლაპარაკობ ნიტა, სანამ რა? წელში ნელა გავსწორდი და მტკივან მკლავზე მოვისვი ხელი.
- სანამ არ გავიგე რომ იმ ავადმყოფთან ერთად მოყევი ავარიაში , და სანამ არ გავიგე რომ ის ავადმყოფი დანიელის ძმაა..
- ვინ ავადმყოფი, რაზე ამბობ?
- ანდრიაზე, დანიელის ძმაზე.
- შენ მას იცნობ? - მშვიდად ვკითხე და ერთიანად შემახურა პასუხის მოლოდინში.
- ვიცნობ მართა. ვიცნობ. უნივერსიტეტეში რომ ვსწავლობდი ანდრია მაშინ გავიცანი, შემთხვევით გავიცანი, გადამეკიდა მას მერე. გიჟივით დამყვებოდა ლანდად. ვერაფრით მოვიშორე.შენი შარში გახვეევაც არ მინდოდა, დედას მოვუყევი... ყველაფერი იმით დასრულდა , რომ ანდრიას მშობლები წესიერი ადამიანები აღმოჩნდნენ და სანამ ვუჩივლებდი , მისი შვილი გაარიდეს საქართველოს.
- მოიცა, რა უბედურებას მიყვები, ზღაპარია? ზღაპარს მიყვები?
- არა დაიკო, მისმინე, ვიცი რომ აქამდე უნდა მეთქვა..
- ახლა გასაგებია. ახლა გასაგებია, რას ამბობდა ანდრია მანქანაში, რატომ გადაირია რომ დამინახა, მე შენ ვეგონე, ამიტომ იყო გაოცებული. ამიტომ წამიყვანა..
- მაპატიე გთხოვ, კარგი?
- ნიტა რას ამბობ? რას ამბობ ნიტა, ადამიანის ჩივილი გინდოდა, გაგარიდეს, წაიყვანეს. საგიჟეთში გამოკეტეს იცი? იცი რომ მკურნალობდნენ?
- მართა არ მისმენ, გიჟია ეგ ადამიანი გიჟია გესმის? შენ ჩემი არ გჯერა?
- რაღაცას მიმალავ, ანდრია სხვა რამეს ამბობდა, მეუბნებოდა ჰკითხე შენს დას, რა როგორ იყოვო. ასე მარტივი რაღაცეების გამო არ მეტყოდა ხომ ასეა.
- ასეა, გეუბნები რომ ეგ ადამიანი გიჟია, სულიერად შეშლილია, რომ გენახა როგორ მავიწროვებდა ასე არ ილაპარაკებდი.
- და მერე მანახე? - მომეცი საშულება რომ მენახაა რამე? - გაბრაზებულმა ვუყვირე და საწოლიდან წამოვდექი. შენ მე ვინ გგონივარ? შენ გგონია მე ასეთი მიამიტი ვარ რომ ესენი დავიჯერო?
- წადი და დედას კითხე ..
- შენს კუდს? შენს უპირობო დამცველს ვკითხო რაიმე შენს საწინააღმდეგოდ. ნუ გამაცინე ნიტა.
- მისმინე მართა, მართლა ასე იყო. გეფიცები რატომ არ გჯერა , რომ ასე იყო. გეფიცები ეგ ადამიანი სულიერად შეშლილია და გადამეკიდა დაიკო..- ცხელი ცრემლები ლოყებზე ჩამოუგორდა და მიამიტი გამომეტყველება აიკრა სახეზე
- კარგი, კარგი, მჯერა, რადგან შენ ამას ამბობ ესეიგი ასეა, ჩემი და ასე არ მომატყუებს, საკუთარი თავის დასაცავად ასე არ მომატყუებს, მე მჯერა შენი ნიტა - მძლავრად შემოვხვიე ხელები და გულზე მივიკარი.
გამოხსნილ კარადასთან კარგა ხარ ვიდექი და ვერ ვიჯერებდი. ვერ ვიჯერებდი რომ ჩემი და ასე მატყუებდა, შინაგანად ვგრძნობდი რომ რარაცას სხვა მიმალავდ, და ამ რაღაცის გაგება მხოლოდ დანიელთან ერთად შემეძლო. მაისური ნელა გადავიცდი და საკუთარ ანარეკლს დავაკვირდი სარკეში. „- მაგრამ, არაფერი მიკვირს. ის ხომ დედამისის შვილია. მან გაზარდა. მისი აზრებით ცხოვრობს დღემდე. ის ნამდვილად დედამისის შვილია“ - სიცილით ვუთხარი საკუთარ თავს და შარვალი ნელა ამოვიწიე..
საწოლზე დაგდებული ტელეფონი ზმუილს არ წყვეტდა.
გაღიმებულმა დავხედე ეკრანს და სწრაფად ვუპასუხე..
- ჩემი ბედნიერება გოგო როგორააა? - სოფიოს და ნუცას ხმამ ერთიანად გაიჟღერა და გულმა სიხარულით დამიწყო ძგერა..
- ჩემი კრუსუნები, როგორ მომენატრეთ - ლამის ცრემლებამდე მისულმა ვუთხარი და თმის სამაგრის მოსაძებნად ჩანთაში თავით ჩავვარდი.
- შენს კრუსუნებს ძალიან მოენატრეთ, ამიტომ დღეს საღამოს ახალი ბარი იხსნება, მოსაწვევები გამოგვიგზავნეს და მივდივართ, უარს არ ვიღებთ ..
- არც ვაპირებ ურის თქმას, მთელი კვირააა სახლში ვარ, მაგრამ მანამდე პატარა საქმე მაქვს, მოვაგვარებ, და გამოგივლით..
- მართ, ხო კარგად ხარ? - სოფოს მორიგ შემოტევაზე გულიანად გამეცინა ..
- კარგად ვარ დედიკო, კარგად. ცოტა მხარი მტკივა, ცოტა გვერდი და სულ ეგაა. თავის ტკივილები არ მაქვს, დალურჯებებმა გამიარა. კმაყოფილი ხარ?
- გოგო დამცინი? მე შენზე ვნერვიულობ და შენ დამცინი?
- არ დაგცინი სოფ, მართლა. მისმინე მართლა მეჩქარება. ახლა გავვარდები და მერე მოვალ.
სახლს რომ მივუახლოვდი , საშინელმა ფორიაქმა ამიტანა. მინდოდა ასვლა და ფეხები უკან მრჩებოდა. სურვილი არ მქონდა საკუთარი მშობელი დედა მენახა და მისი დემაგოგია თავიდან მომესმინა. მაგრამ ინტერესი მჭამდა, როგორმე უნდა გამერკვია.
კარზე სამჯერ დავაკაკუნე, ისე როგორც ბავშობაში ვაკაკუნებდი ხოლმე და ყველაზე ტკიბილი ბებიის ხმა შიგნიდანაც კი მესმოდა, როგორ მეძახდა..
- ეს ვინ მოსულა, ჩემი მაცოცხლებელი ძალა- მაგრად შემოვხვიე ხელები და ტკივილის ასატანად და თავზე ვაკოცე ბაბეს..
- ბებიი, როგორ მომენატრე - რაც შემეძლო მშვიდად ვუთხარი და სამზარეულოსაკენ წავიყვანე.
- ბებიააა, რატომ დამეკარგე, ხომ მითხარი წინაზე ხშირად მოვალო.- ნაწყენმა მითხრა და აჩეჩილი თმა გაისწორა.
- ბე, ვიცი ვიცი, დაგპირდი , მაგრამ მისმინე.. მარტო ხარ? - ბედნიერმა ვკითხე და მისაღებისკენ გავაპარე თვალი.
- დღეს დილით ბაკურიანში წავიდა ქალბატონი. განაცხადა უნდა დავისვენოო. კვირის ბოლოს ჩამოვლენ ბებიკო. შენ ახლა მაგათ სანახავად რომ არ მოხვედი კი ვიცი მე და რაც შეგაწუხა მითხარი აბა..
- ბებო , რაღაცა საქმე მაქვს, მინდა რომ ძალიან კარგად დაფიქრდე და გაიხსენო ყველაფერი.
- რას მაშინებ გოგო. მშვიდობაა? - აფორიაქებულმა შემომხედა და სკამზე დაეშვა.
- მისმინე, მშვიდობაა კი. აბა რა არის, მაგრამ ნიტას ცხოვრებაში გახსოვს სხვა ბიჭი კახიმდე? რაღაცა პრობლემები რომ ჰქონოდა ისეთი..
- არა ბებია, მგონია რომ არავინ იყო.მე ასე ვიცი რა ხდება მითხარი ახლა - ინტერესმა და შიშმა შეიპრყო ბაბე და წინ წამოიწია..
- უნდა გავარკვიოთ ჯერ კახიმდე ვინ იყო ნიტას გვერდით.რაღაცა არის და მიმალავს ნიტა. ბოლომდე არ მეუბნება ამ რაღაცას. როგორმე უნდა გავიგო სიმართლე და მერე სად დამიძვრება..
- რას ჩაიხვიე შვილო, არავინ იყო -თქო. გეუბნები. ბევრს უყვარდა შენი და ხო იცი, მაგრამ არავინ იყო. მერე კახი გამოჩნდა, ანგელოზივით ბიჭი, და ჩვენი გოგოს გულიც მოიგოო.
- ბაბე, დრწმუნებული ხარ, რომ ახლა შენს ჩემს წინაშე სიმართლეს ამბობ?
- რა ლაპარაკებია ახლა ეს?! - გაბრაზებულმა მითხრა და ფეხზე წამოდგა. შენ მე მატყუარა გგონივარ თუ რა არის ამხელა ქალი..
- როგორც ჩანს, აქ მარტო ნიტა არ იტყუება რაღაცას. მაგრამ ერთი იცოდე ბებო. რომ გავგო, რომ შენც მათთან ერთად მომატყუე და დამიმალე. იცოდე ცხოვრებაში ხმას არ გაგცემ.
- საით ? ასე მალე მიდიხარ? - კარამდე გამომყვა და მხარში მტაცა ხელი.. - შენ გელაპარაკები მართა, ახლა რა აიჩემე ეს ნიტას ცხოვრების ქექვა და მისი დანგრევაა..
- არა ეს ნიტამ და მისმა ქმედებებმა დაანგრია ჩემი ცხოვრება ერთი კვირის წინ - ემოციებმოძალებულმა ვუთხარი და კარი გავიხურე.
მიკეტილ კართან იდგა ბაბე და აცრემლებული შეყურებდა რკინის მასას. იცოდა რომ მართა ამას აუცილებლად გააკეთებდა, იცოდა რომ სიმართლის გაგების შემთხვევაში აუცილებლად გაბრაზდებოდა ბებიაზე და ხმას არ გასცემდა. მაგრამ მიცემულ პირობას ვერაფრით არღვევდა. არ შეეძლო ასე ბოლომდე გაენადგურებინა საყვარელი შვილის ნერვები და ცხოვრება..
სავარძელში იჯდა და საყვარელ ნომერს დაჰყურებდა. როგორ უნდოდა დაერეკა და ეთქვა რომ ის მართალი იყო, მაგრამ პირობა პირობად რჩებოდა, მიუხედავად იმისა რომ მართა მისთვის მაცოცხლებელი ძალა იყო, არც ნიტას გადახაზვა შეეძლო, მწარედ ახსოვდა გოგონას ტირილისაგან დასიებული თვალები, აცახცახებული მხრები და შიშში გატარებული ღამეები..
ტელეფონი მაგიდაზე დააბრუნა და ნიავისაგან ჩამოშლილი თმა გაისწორა..
რაც არ უნდა ყოფილიყო, სიმართლე ბოლომდე უნდა შეენახა, სხვანაირად ვერ მოიქცეოდა, სხვანაირად მართასაც დაუნგრევდა ცხოვრებას.
**
გარეთ კოკისპირულად წვიმდა. ჰაერში სველი მიწის სურნელი იგრძნობოდა.
რესტორნის ვერანდაზე განცალკევებით მდგარ მაგიდასთან ორნი ისხდნენ. ქალი და მამაკაცი. ერთმანეთს ისე უხდნებდნენ როგორც დღე და ღამე.. ღვინის ბაკალი ნელი მოძრაობით მიჰქონდა მამაკაცს ტუჩებთან, შორიდან მაყურებელი იფიქრებდა მინის მასას კი არა საყვარელი ქალის ტუჩებს ეხებაო.
აშკარა იყო მანდილოსნის სიტყვები არც კი ესმოდა.. გონებით სულ სხვაგან დაფრინავდა დანიელ ლიქოკელი, მისი აზრები და სურვილები სხვა ადგილას სხვა ადამიანის გარშემო ტრიალებდა..
- დანიელ , მგონი არ მისმენ- გაბუტული სახით ახედა გოგონამ და ხელი ხელზე ნელა შეახო.
- გისმენ ტატა, უბრალოდ საქმეზე დავფიქრდი მაპატიე- მშვიდი სახით სცადა ტყუილის თქმა მამაკაცმა და ნერვიულად დაქაჩა პერანგის საყელო..
- არა, არ მისმენ, დაგავიწყდა რომ ძალიან კარგად გიცნობ? თანაც ეს ჩვევა საყელოს წვალება ჯერ არ დაგვიწყებია. არ გინდა მომიყვე რა ხდება? - შავი თვალები შეანათა და სალათის ფურცელს ნელა ჩაარჭო ჩანგალი.
- არაფერი ხდება, არ მინდა ამაზე ლაპარაკი..
- ძალიან სასაცილო ხარ. თუ არაფერი ხდება რისი მოყოლა და რაზე ლაპარაკი არ გინდა დანიელ?! -ვის გამო ხარ ასე? ვინაა ის ვინც ამ მდგომარეობამდე მიგიყვანა? - კარგი, კარგი არაფერს გეკითხები, მაშინვე უკან დაიხია წითელპომადიანმა როგორც კი დაკოპილ სახეს გადააწყდა. მოდი მაშინ ჩვენზე ვილაპარაკოთ , ძველი დრო გავიხსენოთ, ჩემთან ავიდეთ. ბასეინში ვიცურაოთ, ღვინო დავლიოთ ..
- მისმინე, - რაც შეეძლო მშვიდი ხმით დაიწყო დანიელმა , აქ მხოლოდ იმიტომ ვარ რომ საქმეზე ვილაპარაკოთ და არა იმიტომ რომ შენთან ავიდეთ. ხო იცი , ჩვენი ეს ურთიერთბა დიდი ხანია დასრულდა ტატა.
- ვიცი, ვიცი, უბრალოდ ვიფიქრე მოდუნებაში დაგეხმარებოდი , დაიცლებოდი მეტი არაფერი. მართლა, დანიელ ძალიან დაძაბული და გადაღლილი ჩანხარ.
- ამ ბოლო დროს ბევრი რამ ერთიანად მოხდა და უბრალოდ როცა მარტო ვრჩები ასე მგონია რომ შტორმში მოვყევი გესმის? გამოსვლას ვერ ვახერხებ ამ შტორმიდან .. იმის ნაცვლად რომ გამოსავალი ვიპოვო კიდევ და კიდევ უფრო მეტად ვეშვები შიგნით და ვიძირები..
- ერთ დღეს ეს შტორმი დასრულდება დანიელ და შენ საერთოდ არ გაგახსენდება როგორ გადაიარე ეს ყველაფერი. დარწმუნებულიც კი არ იქნები რომ ნამდვილად დასრულდა და ნაპირს გამოაღწიე. მაგრამ იცოდე ასეთი შტორმის მერე ერთი რამ ყოველთის უდავოა- როდესაც მშრალზე გამოხვალ , შენ ვეღარასოდეს იქნები ისეთი , იმ გრძნობებით და იმ სიძლიერით სავსე ადამიანი რომელიც ამ შტორმში ჩაება და იცი რატომ? - იმიტომ რომ ამ შტორმის მიზანიც სწორეგ ეგაა. მერწმუნე საკუთარ თავზე გამოვცადე. ვიცი რასაც გრძნობ, მაგრამ ამ შტორმს სახელი ქვია. ჩემსას არ შემდგარი სიყვარული , ხოლო შენსას თავად დაარქვი - ცრემლებით სავსე თვალებით ახედა გოგონამ დანიელს და მაგიდიდან ნელა წამოდგა..
წვიმის წვეთებს ხელის გული გაუშალა დანიელმა და პატარა ბავშვივით სახეზე ბედნიერი ღიმილი მოეფინა.. მასში სადღად გულის სიღრმეში მიმალული , პატარა კუნჭულში მცხოვრები პატარა ბიჭი ჯერ კიდევ არსებობდა რომელსაც ლამაზი ოცნებები ჰქონდა და ცოტაზე, სულ სულ ცოტაზე სჯეროდა რომ ეს ოცნებები აუცლებლად აუხდებოდა..
- დანო სად ხარ? - ნიას ხმამ დანიელის ფიქრები ისევ გულის სიღმეში პანდორას ყუთში გამოკეტა .
- რა გინდა გოგო, დამასვენებ ერთი დღე? რას გადამეკიდე მემკვიდრეობით მერგე?
- მისმინე, რა. ლევანმა დამირეკა ახლა, დღეს ახალი ბარი იხსნება და მოსაწვევები გამოგზავნეს და ხო წამოვაო..
- გადაეცი არა-თქო. სურვილი არ მაქვს და ძალიან გთხოვ დამასვენე კარგი? ნია მართლა, მარტო მინდა დღეს ყოფნა, ჩემს თავთან და ჩემს პრობლემებთან, წადი შენ და ლევანს უთხარი მერე მიგაცილოს..
- კარგი დანიელ, იცოდე თუ ლაპარაკი გინდოდეს დამირეკე კარგი?
- კარგი ნიაკო, დაგირეკავ. ჭკვიანად ..
- არის უფროსო , მიყვარხარ დანიელ - გულიწან წამოსულმა სიტყვებმა მამაკაცს უეცარი სითბო ჩაუღვარა სულში .
- მეც მიყვარხარ ჩემო პატარა გოგო - გულწრფელად დაუბრუნა დას პასუხი და წვიმისგან დანისლულ სივრცეს მოავლო თვალი.
**
საღამოს ცხრაზე გოგოებთან ერთად ბარში ხალისით სავსე მივედი. მინდოდა ამ დღეს ცუდი ენერგიისაგან დავცლილიყავი. მხოლოდ კარგზე მინდოდა ფიქრი.
ყველა ზედმეტი ადამიანის და ფიქრისგან დასაღწევად პატარა დივანზე ჩამოვჯექი და გვერდით მჯდარ ნაცნობ სილუეტს გავუღმე.
- მართაა- ბედნირმა შემომხვია ხელები და ძველი დაქალივით მაკოცა მაგრად.
- ნია, შენც აქ ხარ?- ღიმილით შევტრიალდი მისკენ და შეშინებულმა გავხედე მის გვერდით მდჯარ მამაკაცებს..
- ხოო, ძალიან გამიხარდა შენი ნახვა. წესიერად ვერც გავიგე როგორ იყავი, დანიელისგან ხო ადამიანი წესიერ პასუხს ვერ გაიგებს. მინდოდა შენთვის ბოდიში მომეხადა ანდრიას ქცევის გამო მართა..
- მისმინე. მოდი არ გვინდა, რაც იყო იყო. იმას ხომ ვერ შევცვლით და გამოვასწორებთ. უბრალოდ იმდენად ბევრი რამე დამატყდა თავს , დღეს მაინც არ მინდა რომ ცუდზე ვიფიქრო ნია..
- კარგია, მიყვარს ასეთი შემართებით სავსე ადამიანები. - მოიცადე, მარტო ხარ? - დაეჭვებულმა მკითხა და სივრცეს მოავლო თვალი..
- არა არააა, დაქალებთან ერთად ვარ , მალე ჩემი და და ჩემი სიძეც მოვლენ.
- ააა, მეგონა მარტო იყავი. მე შეიძლება ჩაითვალოს რომ მარტო ვარ. ჩემი ძმა პენსიონერია და არ წამოვიდა სამაგიერდ დაცვად ორი ძმაკაცი გამომაყოლა.. - ერთმანეთზე სიმპატიურ ბიჭებზე მანიშნა და გულიანად გამეცინა...
- რას იცინით ქალბატონებო? - აციმციმებული თალებით მოვიდა ჩვენთან ქერა მამაკაცი და ფრთხილად ამათვალიერა..
- ლევან ! - ნიას ხმაზე მამაკაცი შეკრთა და გოგონას შეხედა.. - არ იცნობ ხო? მართა გელოვანი , ბავშვთა სახლის დამფუძნებელიაა..
- რას ამბობ, - გაოცება ვერ დამალა, გეგონება ყველაზე ცნობილი ადამიანი ვიყავი მთელს დედამიწაზე. რას მეუბნები ნიაკო?
- ლევან -თქო !- სწრაფად წამოდგა ფეხზე ნია და მამაკაცს გვერდით მიუდგა.- ჩემი ძმა თავს წაგაცლის იცოდე . გაიღიმე - სიმწრის სიცილით გადაულაპარაკა და მაშინვე ხელი გამომიწოდა მამაკაცმა..
- ძალიან, ძალიან, ძალიან მიხარია თქვენი გაცნობა მართა. როგორც იქნა გნახეთ როგორი ხართ. სიმართლე გითხრათ ძალიან მაინტერესებდა ..
- რატომ? - დაეჭვებულმა ვკითხე და ფეხზე წამოვდექი.
- როდესაც დანიელმა მითხრა რომ ასეთი პატარა და ლამაზი ხართ და ასე ყველაფერს მარტო აკეთებთ ინტერესში ჩავვარდი..
- პატარა და ლამაზი? - მისი სიტყვები გავიმეორე და სიცილის დასაფარავად იატაკს დავხედე.
- მომკლავს, რომ გაიგოს რაებს ვამბობ , ნამდვილად ვერ გადავრჩები , - წავალ დავრეკავ. - ნერვიულობისაგან დაცვარულ შუბლზე ხელი მოისვა და სწრაფად გაგვეცალა..
- ნამდვილად კარგადაა? თქვენ სულ ასეთები ხართ? შეშინებულმა შევხედე და გავუღიმე..
- არააა, მხლოდ ანდრიაა - ხმამაღლა გაიცინა და დასალევი კუთხისკენ წამიყვანა.
ბოლოს რამოდენიმე წლის წინათ დავლიე და ჩემი და ალკოჰოლის ურთიერთბა კრახით დასრულდა.. ვერაფრით შევთანხმდით რომელი მხრიდან უნდა გავსულიყავი კარებში, ჩემმა სიჯიუტემ სძლია ალკოჰოლს და შედეგად ცხვირი გავიტეხე. მას მერე მკაცრად დავიფიცე რომ არასოდეს გავეკარებოდი ალკოჰოლს, მაგრამ ხშრად ადამიანები პირობას ვარღვევთ, მეც დავარღიე ერთ პატარა და საკუთარი თავისთვის მიცემული პირობა..
- მერამდენე ჭიქაა ეს?- ჩუმად მკითხა ნუცამ და საზოგადოებას ღიმილიანი მზერა მოავლო..
- მერამდენე რას ქვია? - მეორე. სრულიად დამაჯერებლად გავეპაუხე და ფხუკუნი დავიწყე.
- მართა არ გვეცინება. ბოლოს შენი დალევა გახსოვს როგორ დასრულდა? ახლა იმედია მშვიდობით მიაღწევ სახლამდე მართა.
- ოოოოო, რა გამიჭირეთ საქმე- დილანდელი ბრაზი ერთიანად მომაწვა. როცა მინდა მაშინ დავლევ და რამდენსაც მინდა გასაგებია? პატარა არ ვარ. თავად მივხვდები როდის არ დავლიო. დღეს უბრალოდ მინდა რომ მეც იმ ხალხს დავემსგავსო ვინც თვალებში მიყურებს და მატყუებს. ახლა მივხვდი რომ ასეთები ბევრი მყოლია გარშემო, მე კიდევ მეგონა ამ ადამიანების ნდობა შემეძლო..
- მართა არ გინდა - მუდარით მითხრა ნიტამ და ხელზე ხელი დამადო. გთხოვ კახიც აქაა, არ გინდა მართა..
- დამშვიდდი დაო, არაფერს ვაკეთებ. დამშვიდდი შენ. მხოლოდ ეგ იდარდე, მხოლოდ ეგ, ის არ მიიტანო გულთან რომ დას ასე ატყუებ და ნაცარს აყრი თვალებში, ეგ სულ ერთია შენთვის !- აცრემლებულმა ვუთხარი და მაგიდიდან ავდექი.
ბარის უკანა მხარეს ეზოში გამალავი ბილიკის კიდეზე ჩამოვჯექი და ცრემლებს გასაქანი მივეცი. მინდოდა ხმამაღლა მეტირა, ვინმეს მხარზე, ვინმეს მკერდზე მიყუდებულს მეტირა ხმამაღლა.
მაგრამ ასეთი არავინ მყავდა, უკვე რამოდენიმე წელიწადი იყო ჩემს გარშემო ადამიანი არ არსებობდა რომელსაც შეეძლო ჩემი განცდის და ტკივილის გაგება..
- ტირილი სულს შველის? - თბილმა ხმამ ერთიანად დამიარა ტანში შეშინებული წამოვხტი და დავბარბაცდი.
- ჯანდაბააააა, გინდა რომ გული გამისკდეს ადამიანო?
- სულაც არა. ეგ რატომ უნდა მინდოდეს, უფრო კარგი სურვილებიც მაქვს ..
- დარწმუნებული ვარ ყველა სურვილი ამორალურია..
- საიდან ასკვნი ამეებს მართა? მგონი შენი სურვილები იმდენად ამორალურია , ფიქრობ რომ ჩემებიც ასეთები იქნება.
- მე გარყვნილი არა ვარ, შენ ხარ !- გაუაზრებლად ვუთხარი და შიგნით შესასვლელად თვალით დავუწყეს გზას გაზომვა.. წელში გავიმართე, როგორც სოფომ მასწავლა მკერდი წინ უკანალი უკან გავწიე ,ბედზე ცალ მხარეს ჩამწკრივებულ ყვავილის ქოთანს ფეხი წამოვკარიდა დანიელს მთელი ძალით მივასკდი ზედ.
- ღმერთო ჩემო, პირველად ვნახე ასეთ ჟინმორეული ქალი - სიცილით მითხრა და მკერდზე მიმიკრა.
- ქოთანს წამოვედე.. - ძლივს ამოვიბლუყუნე და თავის მართლებას ამაოდ შემეცადე.
- მგონი არ მჯერა- ჯიბრზე მითხრა და ორი თითი ნიკაპის ქვეშ ამომიდო.. - არ მჯერა რომ ქოთანმა შეგიშალა ხელი.
- მართლა დანიელ- კიდევ უაზროდ ვაგრძლებდი ბლუყუნს რომ მოულოდნელად გადავეყარე მის თალებს.
- ქოთანმა კი არა ეს იმ ალკოჰოლმა გაგიკეთა რომ დალიე. ამაოდ არ ამბობდა ჩემი და რომ საკმარისზე მეტი დალიე. - ამდენის დალევა რა საჭირო იყო?- მზრუნველი ქმარივით ჩამეკითხა და მის ცხელ სუნთქვაში გაბრუებულმა გიჟვით გავიცინე.
- რომ არ დამელია ახლა ასე ხომ არ ვიქნებოდი..
- როგორ? - გაოცებულმა მკითხა და ვიგრძენი როგორ აუჩქარდა გულის ცემა.
- როგორ და ასე შენს მკლავებში..
- მგონი კარგად არ უნდა იყო მართლა - სრული სერიოზულობით მითხრა და სახიდან ღიმილი გაუკრთა. აშკარაა სისულელეს ლაპარაკობ .
- ნწუ, სულაც არა. ავარიის დღეს შენმა ძმამ იცი რა მკითხა? - ჩემს ძმასთან წევხარო? საიდან მოიგონა ეს დანიელ, რატომ მკითხა? რატომ უნდოდა შენთვის სამაგიეროს გადახდა?
- ახლა გინდა რომ ასეთ მდგომარეობაში ანდრიაზე ვილაპარაკოთ და იმ ავარიაზე?
- არა, ახლა მინდა რომ უბრალოდ თავი დაგადო და დავიძინო. მხოლოდ ეს მინდა გეფიცები .. - პატარა გულგატეხილი გოგოსავით ვუთხარი და ხელები მხრებზე შემოვხვიე..
- წამოდი სახლში წაგიყვან გინდა? - ყურთან მიჩურჩულა და მთელს სხეულში ერთიანად ამიდუღდა სისხლი.
- კარგი - რაც შემეძლო დამაჯერებლად ვუთხარი ხელები გავუშვი და პირდაპირ ქვაფენილზე დავჯექი.- უბრალოდ ვერ მოვდივარ, ძალა არ მაქვს თორემ მინდა. - გულიანად გადავიხარხარე და დანიელს ავხედე.
- რა დავაშავე ასეთი, წეღან ცრემლებით ქვეყნის წალეკვას აპიებდი და ახლა იცინიხარ?- მოდი ადექი .. მოდიი ...- ძლიერი ხელები გამომიწოდა და მეც პატარა დამჯერი გოგოსავით ჩავუწყვე ჩემი ხელები. მაგრად მომიჭირა და ჰაერში ამიტაცა.. შეშინებულმა დავხუჭე თვალები და ის იყო დაკივლებას ვაპირებდი ცხელი სხეულის სიახლოვემ ძალა მომმატა.
- რას აკეთებ დამსვი - ძლივს ამოვიხავლე და მაშინვე ვინანე რომ დასმა ვთხოვე.
- ძალიან გთხოვ, თავი არ მაქვს ახლა შენთან ძიძგილაობის მართა. ასე იყავი უკეთესია. მანქანამდე მიგიყვან და მერე დაგსვამ - ხმა არ გავიგო , მკაცრად გამაფრთხილა და იმ პატარა ცელქი გოგოსავით გავიცინე პირველად ბაღში რომ ბიჭმა კამფეტი აჩუქა..
თვალები რომ გავახილე უკვე ეზოში ვიყავით. დანიელი ტელეფონში რაღაცას ათვალიერებდა და არც კი მიყურებდა. სწრაფად წამოვჯექი და მისკენ გავიხედე.
- რატომ ვართ აქ?
- სად აქ?- სწრაფად გამეპასუხა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო.
- სად და აქ! - გაბრაზება გამერია ხმაში.
- ხოდა სად აქ -თქო მეც გეკითხები..
- დანიელ !
- მართა!
- ოოოო.
- რა ოოო გოგო, შენ ხომ მართლა არ გადაირიე?
- აბა აქ რატომ ვართ ?- ჯიუტი თავნება ბავშვივით გავხედე და მზად ვიყავი ისევ მეტირა.
- მეგონა, სახლში გინდოდა, კარგი ჩემს სახლში წავიდეთ. რადგან აქ არ გინდა - გასაღები გადაატრიალა და ეზოდან სწრაფად გავიდა..
- მოიცადე, სად მიდიხარ? მოიცადე დანიელ - დანიელ-თქო !- მკლავში წავავლე ხელი და გულმა გამალებით დამიწყო ძგერა.
- რა დანიელ. ორი წუთის წინ ცანცარისათვის გეცალა. ხოდა ახლა ვნახოთ როგორ იცანცარებ.
- გთხოვ, ჩემს სახლში მინდა რააა .
- ჩემი სახლიც ძალიან კარგია - ისე მითხრა არც კი გამოუხედავს და სიჩქარეს უმატა..
მანქანიდან ფრთხილად გადავედი და მიხურულ კარს ზედ მივეყუდე, აშკარა იყო თავბრუ ჯერ კიდევ მეხვეოდა და ალკოჰოლისაგან არ ვიყავი დაცლილი... მაგრად დავხუჭე თვალები და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე.
მოულოდნელად ვიგრძენი სიმსუბუქე, შეწინააღმდეგება არც მიცდის, ცალი ხელი კისერზე შემოვხვიე, თავი მკერდზე მივადე და გავიტრუნე, მზად ვიყავი ასე დამეძინა, მისი სითბოს ალში გახვეულს..
- ყავას გავაკეთებ- მშვიდად მიჩურჩულა ყურთან და შუა ოთახში დამსვა.. - შეგიძლია ვერანდაზე გახვიდე, ჰაერს ჩაყლაპავ, ოღონდ ს არ ეცადო .
- არც ვაპირებ - რა სისულელეა,- ხუმრობას ვერ მივუხვდი და შეშფოთებულმა გავხედე.
- მგონი გეხუმრე. მგონი... ყავა ერთი კოვზით როგორც მახსოვს.
- ზუსტად - გაოცებულმა ვუპასუხე და ვერანდისაკენ გავწიე..
ყავის ფინჯნები მაგიდაზე ფრთხილად დაალაგა და ზურგის მხრიდან მომიდგა. ვგრძნობდი მის ცხელ სუნთქვას თმაზე და მთელი ძალით ვუჭერდი ხელებს მოაჯირს..
- ყავა გაგიცივდება - ომახიანად მითხრა და იმ იმედით მივტრიალდი რომ მისი ტუჩების სიხალოვეს ვიგრძნობდი, მაგრამ შევცდი , დანიელი უკვე მაგიდასთან იჯდა ფეხი ფეხზე გადადებული და ყავას წრუპავდა.
- მოვდივარ.. უკვე მოვედი ღიმილით ვუთხარი და მის წინ სავარძელში ჩავეშვი.
- ალბათ, შენი შეყვარებული იეჭვიანებს რომ გაიგოს რომ ახლა ჩემთან ხარ .
- ყავა ერთიანად გადამცდა და ხველებით წამოვხტი ფეხზე.. გამწარებული თვალებით შევხედე ჩემს წინ მდგარ დანიელს, რომელიც გამალებით მირტყავდა ხელს ზურგზე. - ვინ შეყვარებული, მე შეყვარებული არ მყავს..
- მართა, უბრალოდ გითხარი, გასაკვირია რომ შენნაირ ლამაზ გოგოს არავინ ყავდეს. სულ უბრალოდ გითხარი. - სიცილით მითხრა და კუთვნილ ადგილას დამაბრუნა..
- საოცრება თუ გინდა- ჯერ კიდევ ვერ ვიმშვიდებდი თავს. არა საოცრება რაა - ხმამაღლა წამოვიძახე და ცხელი ყავა მოვსვი. - ჯანდაბა ეს რა ცხელია.
- დამშვიდდი კარგი?! - ხმაში სიმკაცრე გაერია , ხელიდან ჭიქა ფრთხილად გამაცალა და მაგიდაზე დააბრუნა..-ძალიან არ გიხდება ეს უაზროდ გაბრაზება, ძალიან, ამ დროსსკოლის პატარა მოსწავლეს ემსგავსები რომელმაც არ იცის რაზე უნდა იჩხუბოს და უბრალოდ კაპრიზებზეა ორიენტირებული..
- მე ვარ კაპრიზებზე ორიენტირებული?
- ახლა შენ ხარ მართა..
- არა არ ვარ.
- ხარ!
- არ ვარ-თქო.
- რადგან ვამბობ რომ ხარ, ესეიგი ასეცაა.
- გყვარებია ვინმე? - აშკარა იყო, ასეთ მოულოდნელ კითხვას არ ელოდა ჩემგან . ჯერ წარბები შეყარა ერთად, მერე კოპები მოიშორა სახიდან და წინანდებულად ფეხი - ფეხზე გადაიდო..
- არა, არ მყვარებია.
- არ მოგწონებია ქალი?
- მოწონება და სიყვარული ორი ძალიან სხვადასხა მცნებაა ჩემთვის პატარა ქალბატონო.. მომწონებია, გატაცებაც მქონია, მგონებია რომ მიყვარდა, მაგრამ მერე მიმხვდარვარ რომ ასე არ იყო. ახლა ვიცი რომ, სიყვარულით ისე არ მყვარებია ისე არა რომ რომ თავი დამეკარგა..
- საინტერესოა - და რა არის შენთვის სიყვარული?რას ელოდები ამ დიადი გრძნობისგან უკვდავი გრძნობისგან რას ითხოვ? ამ იმ ქალისგან რას ითხოვ რომელიც გვერდით გეყოოლება..
- დიდს არაფერს, გაგებას, ზრუნვას და პატივისცემას.. ესაა ჩემთვის სიყვარული. არ ვიცი მართა რა გინდა. ლამაზად საუბარი არ მეხერხება..
- არ გეხერხება? მე კიდე მგონია რომ ძალიან კარგად გეხერხება..- უბრალოდ კაცებს არ გიყვართ ამ გრძნობაზე საუბარი.. არ გიყვართ როცა ასე გიჟურად გიყვარდებათ, მერე გგონიათ რომ კნინდებით .. მაგრამ არ იცი რომ სიყვარულის მოკვლა შეუძლებელია, გაგეცინება და სიყვარული ზიზღითაც კი არ კვდება..შეგიძლია ის შენში დალუქო, ამოხუთო, გულში მიაძინო, მაგრამ ბოლოს მაინც იქამდე მიხვალ რომ სიყვარული გაგაგიჟებს, ვერ მოკლავ, თუმცა არის ერთ რაღაც დანიელ. სიყვარულს შეუძლია რომ მოგკლას, ისე რომ თვალიც არ დაახამხამოს. გადაგთელოს და გადაგიაროს. ოდნავაც არ შეეცოდო. ისე გამოგკიდოს ცასა და მიწას შორის. ხან გატკინოს და ხან გაგაბედნიეროს.
- ჩვენ ადამიანები, მთელი ცხოვრება რაღაცას ველოდებით . ზოგჯერ ამ რაღაცის მოლოდინში ჩვენი ძვირფასი წლების დიდი დროს უქმად ვხარჯავთ , მაგრამ ოცნება იმდენად იდგას ფესვებს ჩვენში, რომ შეუძლებელია უარის თქმა..
- ცდები დანიელ !- ხმა გავიმკაცრე და სავარძლის შუაგულიდან კიდისკენ წავიწიე. როცა ეს „რაღაც“ სისხლში გიჯდება და ლეიკოციტებივით იწყებენ რბოლას შენში, როცა ხვდები რომ ეს უბრალოდ ჰაერში გამოსროლილი სიტყვა „რაღაც „ ოცნება კი არა შენი არსებობის ათვლის სათავე ხდება მაშინ , მხოლოდ მაშინ აცნობიერებ ,რომ როგორც მზე და მთვარე შენც ასევე ბრუნავ ღერძის გარშემო, და შენს ყოველდღიურობაში ნამსხვრევებად მიმოფანტულ რეალობას აკოწიწებ.
- კიდე რას მეტყვი სიყვარულის ფილოსოფოსო? საინტრესოა როგორია თავად შეყვარებული მართა გელოვანი?
- რა გითხრა, რა ვიცი. როცა შემიყვარდება აუცილებად გაგანდობ . უფრო სწორად დამინახავ..
- დაგინახავ.. რა თქმა უნდა ჩვენ ხომ დავმეგობრდით. ამ კამათში და ერთმანეთის დაცინვაში ჩვენს შორის რაღაც ძაფი გაიბა ასეა?
- ასეა - ღიმილით ვუთხარი, თუმცა შინაგანად ვგრძნობდი რომ ეს „დავმეგობრდით“ არანაირად არ სიამოვნებდა ჩემს გულს..
ფეხშიშველმა გავიარე გზა საძინებლიდან სამზარეულომდე. ფეხის წვერებზე ავიწიე და კარების ჩარჩოს ზედ ავეკარი. ჩემს წინაშე სულ სხვა, სულ სხვანაირი დანიელი იდგა. ღიღინის თანხლებით ამზადებდა საუზმეს და აშკარა იყო არაფერი აწუხებდა..
ზურგს უკან ვედექი და ვგრძნობდი როგორ მჭამდა რაღაცა მოუსვენარი და გარყვნილი ჭია შიგნიდან. რომელიც ხმამაღა ჩამძახოდა რომ ეს კაცი, ეს სრულიად უცხო კაცი, ვიღაც სხვას ელაპარაკებოდა ასე თბილად . მინდოდა დამენახა იმ ქალის სახე ვინც მისი ხმის გაგებაში მეცილებოდა..
მოულოდნელად გაელვებულმა აზრებმა ჭკუიდან შემშალა. სააბაზანოში შევედი და გრილი წყალი სახეზე რამოდენიმეჯერ შევისხი . საკუთარ ანარეკლს გაოცებული ვუყურებდი და ვერ ვაანალიზებდი რა მემართებოდა ამ ადამიანის გვერდით .
დანიელის გვერდით სხვა ადამიანი სხვა ქალი იღვიძებდა ჩემში. ქალი რომელიც მზად იყო ყველანაირი ხერხი გამოეყენებინა მის გასაგიჟებლად. ვიწვევდი, ვეთამაშებოდი და ვერ ვაანალიზებდი რომ ეს თამაშში მე თვითონ ვეშვებოდი თავით და მალე საკუთარ თავს უფრო დავწვავდი ვიდრე დანიელ ლოქოკელს..
**
ბავშობიდან უყვარდა ეს დღე, ყოველთვის დიდ და ლამაზ დაბადების დღეს იხდიდა სოფიო, მაგრამ დიდი ტრაგედიის მერე საკუთარ თავს აუხსნა რომ ბავშობის ლამაზი და უშფოთველი ხანა კარგა ხნის დამთავრებული იყო და ვარდისფერი სათვალის ტარების დრო არ იყო.
პატარა ბავშვივით გაიზმორა დილით რაც ცხვირზე ცხელი ტუჩების შეხება იგრძნო. თვალების გახელა ყველაზე ნაკლებად უნდოდა , მაგრამ იცოდა საყვარელი და მოუსვენარი ქმარი არ მოასვენებდა ...
- დილა მშვიდობისა ჩემს იუბილარ გოგოს - სიყვარულით მიაგება სიტყვები თორნიკემ და გაბერილ ტუჩებზე მაგრად აკოცა ჯერ კიდევ ძილბურანში მყოფ სოფიოს.
- რა მაჩუქე - პატარა ბავშვივით წამოჯდა საწოლში და ქმარს ხელები კისერზე შემოხვია. -მიდი მაჩვენე რა მაჩუქე რა - სწრაფად დადგა მუხლებზე საწოლში
- არაფერი არ გაჩუქე, რა, რამე უნდა მეჩუქებინა? - სერიოზული სახით გასცა პასუხი და ოთახიდან გავიდა..
- თორნიკეეე - აცრემლებული გაეკიდა ქმარს სამზარეულოში და ხელები გულზე გაბუტვის ნიშნად გადაიჯვარედინა.
- რა პატარა მყავხარ, რა ბავშვი და თანაც ბუტია ბავშვი ვაიმე. გულზე მაგრად მიიკრა თმებგაწეწილი ცოლი და ხელის გულზე მთელი წლის ნანატრი ბეჭედი დაუდო. - ყველაზე კარგ ცოლს ყველაზე მაგარი ბეჭედი, მთელი წელიწადი რომ შენატროდა..
- ვაიმეეე. ეს ხომ ძალიან ძვირი ღირსს თორნიკე როგორ მოახერხე..
- შენთვის ყველაფერს მოვახერხებ. ჩემი ცოლისთვის ყველაფერი შეიძლება. აცახცახებულ თითზე ნაზად წამოაცვა ბეჭედი და თვალებიდან წამოსული ცრემლი მოწმინდა.
- შენ მე საუკეთესო მყავხარ. მართლა -სლუკუნით შემოხვია ხელები წელზე საყვარელ მამაკაცს და მკერდზე მაგრად მიაბჯიბა ტუჩები.
არიან ადამიანები, რომლებიც ისე ჩნდებიან ჩვენს ცხოვრებაში რომ არ გვეკითხებიან მათი ადგილი გვაქვს თუ არა.. გვინდა თუ არა მათთან ახლოს ყოფნა.მათ სიახლოვეს მოაქვს თუ არა რაიმე დადებითი .
ხორცის მოზრდილი ნაჭერი გემრიელად გაღეჭა თორნიკემ და მაგიდასთან მსხდომთ ინტერესით გახედა..
- დღეს ლიქოკელი გავიცანი, ძალიან კარგი ადამიანი ყოფილა. - მოულოდნელად თქვა და მზერა პირდაპირ ჩემზე შეაჩერა. - ახლა ნამდვილად ვიცი, რომ ადამიანს სანამ არ გაიცნობ სხვისი საუბარის არ უნდა დაიჯერო. - სასიამოვნოდ გაოცებული დავრჩი, იმდენად კარგი და გულღია ადამიანი აღმოჩნდა. - თურმე საერთო ნაცნობიც კი გვყოლია - უკანასკნელი სიტყვები ღიმილით წარმოთქვა და წითელი ღვინით დაისველა ტუჩები..
- რა პატარაა ხედავ თბილისი, სად შენ და სად ლიქოკელი. წარმოიდგინე - მაშინვე აყვა საუბარში ცოლი და მხარზე თბილად მიეხუტა ქმარს..- საერთო ნაცნობი ვინაა თორნიკე, მე ვიცნობ? - დაწვრილებული ხმით კითხა ქმარს და უმალ მივხვდი სოფიოს გაიძვერობას.
- ჩემი კურსელი ტატა ნუცუბიძე დანიელის შეყვარებული ყოფილა. ერთ უნივერსიტეტში ვსწავლობდით, საოცარი გოგოაა..
- როგორ? - მოულოდნელი კითხვა დავსვი და ვიგრძენი როგორ დამიარა ტანში ცივმა ტალღებმა. - წინა დღის მოგონებები ერთმანეთის მიყოლებით ამომიტივტივდა გონებაში. ტელეფონის ეკრანზე დაწერილი „ტატა“ , მისი გაფითრებული სახე და ჩემი გაოცება ..
- რა როგორ? მე ასე მივხვდი რომ მისი გოგოა, მეგობართან ასე ყოფნა უბრალოდ წარმოუდგენელია. - ამაოდ არ ცხრებოდა თორნიკე..
- გასკვირი რა არის? ძალიან მაგარი ტიპია. ისე ამბობ მისი გოგოაო, გეგონება რაიმე განსაკუთრებულია თორნიკე. პირში გაეჩხირა ნიტა და გაბრაზება ვერ დამალა. კაცია და ეტყოლება ვინმე, თან დანიელს.
- ოფფფფ, ახლა ჩემი დაბადების დღეა და ჩემზე ილაპარაკეთ გასაგებია? დანიელზე სულ შეგეძლებათ ლაპარაკი. ეს ჩემი დღეა. - გადაჭრით თქვა და სუფრას მოავლო თვალი..
- ცოტა ხნით გავალ - ჩუმად ჩავილაპარაკე და აივნისაკენ გავუყევი დერეფანს..
მაგრად ვუჭერდი ხელებს მოაჯირს და ცრემლებს გასაქანს არ ვაძლევდი. „აქამდე არასოდეს უხსენებია ეს გოგო. არა, რატომ უნდა ელაპარაკა ჩემთან თავის შეყვარებულზე. რას ველოდები მისგან. მაგარი ხარ მართა, რა მისი ბრალია შენ თუ მასთან ზედმეტად გაიხსენი. შენ ხარ დებილი ის კი არა. შენ ხარ გამოუსწორებელი მეოცნებე ვითომ მაგარ გოგოს რომ თამაშობ . „
საკუთარ თავს და ფიქრებს ერთიანად ვეჩხუბებოდი, ტელეფონის ჟრიალს კი ყურადღებას არ ვაქცევდი.
- უკვე მეგონა ცოცხალი არ იყავი, როგორც დავთვალე თორმეტჯერ დაგირეკე მართა. დანიელის ხმაზე ადგილზე გავიყიდე და ტელეფონის ეკრანს დავხედე, ნამდვილად ეგ იყო თუ არა.
- მერე რატომ დამირეკე, არ ვიღებდი ესეიგი არ მეცალა - მთელი ბოღმის გადმონთხევა მასზე დავიწყე და მოაჯირს დავეყრდენი.
- ჩემზე ნაწყენი ხარ? - მაშინვე მიმიხვდა და პასუხის მოლოდინში გაიტრუნა.
- არა, რატომ უნდა ვიყო.
- აშკარაა ხარ. ისე მელაპრაკები რაღაც მოხდა, მაგრამ ვერ ვხვდები რა მოხდა.
- მისმინე დანიელ. არ მცალია ახლა. დაქალის დაბადების დღეზე ვარ. თუ რამე სასწრაფოა მითხარი. თუარადა არ მცალია ამ უაზრო ლაპარაკისთვის.
- გასაგებია. არ მოგაწყენ თავს მაშინ. კარგად იყავი.
- ნახვამდის - გაბრაზებულმა ვუთხარი და ტელეფონი ჯიბეში ჩავიჩურთე ისევ.
სუფრასთან ჯერ კირ კიდევ დანიელის პიროვნულობას არჩევდნენ.
მათი არც მოსმენა და არც ატანა არ შემეძლო. არც თავი მქონდა ამისი და არც სურვილი. ყველაზე ძალიან გაქცევა და სადმე გადაკარგვა მინდოდა. გაქვავებული ვიჯექი და მათ საუბარს ყურადღებას არ ვაქცევდი.
- მოხდა რამე მართა?- ჩუმად მიჩურჩლა ნიტამ და მხარზე ამეკრო.
- არაფერი.
- მართა, მორჩი. წამოდი გავიდეთ. წამოდი.
- არ მინდა მისმინე. არაფერი მომხდარა და რა საჭიროა გაზვიადება. თავი მტკივა უბრალოდ, ხო იცი ჩემი თავის ტკივილების ამბავი- თავის მართლებას შევეცადე და მზერა ავარიდე.
- ჩვენ ახლავე მოვალთ - ხმამაღლა განაცხადა და მაგიდიდან წამომაყენა. ოთახის კარები ნელა მიკეტა და წინ ამესვეტა.- არაფერს მეტყვი? რა გჭირს მართა?
- ნიტა მისმინე. შენს წინაშე თავის მართლებას არ ვაპირებ . რაც მჭირს მე მჭირს. სულ მე მჭირდა და ახლაც მე მჭირს, გასაგებია?
- არა, გაუგებარია. ვიღაც ტიპის გამო ასე დაიგრუზე? მხოლოდ იმიტომ რომ არ იცოდი რომ ქალი ყავდა!
- ეს შენ არ გეხება !- ეს ჩემი ცხოვრებაა, და მე თავად გადავწყვიტავ ვისზე და რაზე უნდა დავიგრუზო გასაგებია?!
- გაუგებარია-თქო, ნამდვილად გაუგებარია. შენ ასეთი აკადემიური მართა. დგახარ და დანიელ ლიქოკელზე დარდობ?
- ზედმეტი მოგდის , ძალიან ზედმეტი მოგდის. განა შენ არ იყავი დანიელით აღფრთოვანებული? ხო, რატომ მიყურებ, შენ არ იყავი რომ ქება- დიდებას ასხავდი? მაგრამ საკმარისი აღმოჩნდა გაგეგო რომ მისი ძმა ანდრიაა, მაშინვე გადახაზე, შავი ხაზი გადაუსვი. მე შენგან განსხვავებით ადამიანებს ჩემი ცხოვრებიდან ასე არ ვიშორებ..
- და ვინ იყო რომ შენს ცხოვრებში? ვისი მოშორებაც გინდოდა? დაფიქრდი აბა. ოცდაშვიდი წლის ხარ და შენს ცხოვრებაში ერთი კაციც კი არ ყოფილა. დიახ არ მომწონს. არ მომწონს იმიტომ რომ მისი ძმაა. მისი ძმა წესიერი ვერ იქნება.
- საიდან ასკვნი ამეებს, ამიხსენი. შენ ხო ანდრიაც წესიერი გეგონა. მანამდე სანამ როგორც შენ ამბობ არ გადაგეკიდა.
- მართა არ გინდა..
- მე არ მინდა? კიდე მე არ მინდა გოგო? დგახარ და საქმეს მირჩევ , რატომ და როგორ გავბედე დანიელის რაღაცაზე მოწყენა, ვინ მოგცა ამისი უფლება? რა უფლებით მირჩევ საქმეს. რა როგორ უნდა გავაკეთო? წადი და საქმეები დედაშენს ურჩიე. იმან გასწავლა ასე ლაპარაკი? როდის გახდი ასეთი ეგოისტი ადამიანო. როგორც კი გაიგე რომ დანიელი ანდრიას ძმაა მაშინვე გამოაჩინე შენი რეალური სახე. მე კიდევ ჩემი და ყველზე გამგები ადამიანი მეგონა.. ჩემი და ჩემი ნიტა, იცი რას იზამდა ახლა? გულზე მიმიკრავდა და ჩემთან ერთად იტირებდა იმ ტკივილს რომელიც მის დას შიგნიდან ჭამს. აი ამას იზამდა.. მეტყოდა რომ ყველაფერი გაივლის და ამ ქარიშხალსაც გავაღწევდი. მაგრამ არა , ზუსტად დედაშენის შვილი ხარ. ზუსტად !- გამწარებულმა ვუყვირე და მისაღებში დავბრუნდი.
- მოხდა რამე? მაშინვე ფეხზე წამოდგა სოფიო და ცრემლები ლოყებიდან მომწმინდა.
- უნდა წავიდე სოფ. მაპატიე, ხვალ დაგირეკავ კარგი? ახლა ცუდად ვარ.
- მეც წამოვალ გვერდით მომიდგა ნუცა და ლოყაზე მაკოცა.
- ნუცა..
- არავითარი ნუცა.
- გთხოვ. მარტო მინდა ყოფნა. ძალიან გთხოვთ .
- კარგი . კარგი, მაგრამ იცოდე ხვალ შენთან მოვალთ .
- კარგი . ღამე მშვიდობისა და ბოდიში .
პლედში გახვეული ვიჯექი აივანზე და გაშტერებული გავყურებდი ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას.
მაგრად ვუჭერდი ყავის ცხელ ფინჯანს ხელებს და გავარვარბული ხელის გულები წვისაგან გამწითლებოდა. ვერ ვგრძნობდი ტკივილს, ვერც წყენას, ვერაფერს ვგრძნობდი. სრულიად დაცვლილი და სასოწარკვეთილი ვიჯექი მარტო..
არასოდეს მყოლია გვერდით ძლიერი ადამიანი რომელსაც დავეყრდნობოდი, რომელიც გასაჭირში და ტკივილში გვერდით მეყოლებოდა, დაცემულს წამომაყენებდა. ახალი ენერგიით ამავსებდა და მეტყობა რომ ყველა უშვებს შეცდომას. საკუთარ შეცდომებს მხოლოდ მარტო ვტიროდი მარტო ვდარდებოდი და მარტო ვდგებოდი, ხანდახან მარტივად ხანდახან თვეებს ვხარჯავდი მაგრამ ამას მაინც ვაკეთებდი. ჩემი ბავშვების გამო, იმ პატარა არსებების გამო, ასე რომ ვუყვარი.
მათთან ყოფნა მავიწყებდა რომ გვერდით მყავდა და არ მყავდა დედა. მყავდა მამა და არ მყავდა მამა, რომელსაც ეცალა და მასთან მისულს არასოდეს ჰქონდა დრო ჩემთვის.. მყავდა და რომელსაც მეგონა რომ ვუყვარდი ყველანაირი, ჩემი შეცდდომებიით ვუყვარდი ისეთი როგორიც ვიყავი. მაგრამ თურმე ილუზია მალე იმსხვრევა. ილუზია რისია თუ ისევ თავიდან არ დაგცა და არ გადაგიარა ზედ. მეგონა ჩემი და ის ადამიანი იყო რომელიც მეტყოდა. მერე რა რომ დააშავე. განა მე არ დავაშავე ანდრიასთან? მაგრამ შევცდი. ახლა ყველაზე ძალიან ეს შეცდომა და ეს განცდა მტკიოდა..
ვიჯექი გაყინული და ცრემლიც კი არ მომდიოდა რომ გულზე შვება მეგრძნო. ვიჯექი და სულ ერთ იყო ამ წამს ყველაფერი ჩემთვის. ვიჯექი და თავში მხოლოდ ერთი სახელი მომდიოდა.. არ ვიცი რატომ მაგრამ ახლა მასთან ლაპარაკი ყველაზე მეტად მინდოდა..