თავი 17
ვაჟა
დერეფანში ხმაური ატყდა, დავითს ზურგი შევაქციე და პალატიდან გამოვედი, ექიმები და ექთნები საოპერაციოსკენ გარბიან, ვხვდები ვისთან მიიჩქარიან, რაღაც ხდება, რაღაც ხდება ჩემი ცოლის თავს, თუმცა გამბედაობა არ მყოფნის ვიკითხო. გასასვლელისკენ წავედი, კი არ წავედი ფაქტიურად გავიქეცი, მესმის შეძახილი, ვიღაც ჩემს სახელს ყვირის, მგონი კახაა. დამეწია და შემაჩერა.
- ვაჟა სად მიდიხარ? ახლა ხატიას სჭირდები.
- უნდა წავიდე, უნდა წავიდე. ვიმეორებ უაზროდ.
- სად მიდიხარ?
სად მივდივარ მეც არ ვიცი, გავრბივარ კახა, რეალობას გავურბივარ ნუთუ ვერ ხვდება. ნუთუ ვერეავინ ხვდება ახლა ცოცხალ-მკვდარი რომ ვარ, ახლა მხოლოდ პატარა იმედი რომ მინდა ვინმემ მომცეს და მანუგეშოს ჩემი თავისუფლად სუნთქვის მიზეზი რომ გახდება პატარა იმედის ნაპერწკალიც კი , რატომ არავინ ფიქრობს ამას.
- თუ რამე დაემართა... წინადადება ვეღარ გავაგრძელე ხმა ამიკანკალდა და ცრემლებმა უმისამართოდ დაიწყეს დენა.
- მხოლოდ მაშინ დამირეკე კახა...
ცრემლებით სავსე თვალები მოვიწმინდე და საავადმყოფოდან წავედი, მივდივარ სიბნელეში ჩასაძირად. სურვილი მკლავს მტკივნეულ რეალობას მოვწყდე. საყვარელ ქალს ცხოვრება დავუნგრიე, სიცოცხლე გავუნადგურე, ამის გაფიქრებაც კი მზარავს და წარმოიდგინეთ რა ძნელია ამ ფიქრების ხმამაღლა წარმოთქმა.
ცოტახანში ჩემს ძველ სახლში ვიყავი, სადაც მთელი ოჯახი დავკარგე, თითქმის 11 წლის წინანდელი ჩემი ნაკვალევი ახლაც ატყვია ამ სახლს. ჩემს ოთახს მივაშურე, კარადა გამოვაღე და ამღვრეული სითხე რომელსაც მოყვითალო ფერი დაჰკრავდა კარადიდან გამოვიღე. ამპულა გავტეხე შპრიცით წამალი ამოვიღე და სისხლძარღვებში შევუშვი, ცოტახანს კანკალმა ამიტანა შემდეგ ნელ ნელა დაიწყო ჩემმა სხეულმა მოდუნება, თვალები მეხუჭებაა, თითქოს სმენაც ნელ ნელა მიქვეითდება მაგრამ მაინც მესმის ტელეფონის ხმა, მირეკავენ და მე ვიცი ეს ზარი რასაც მოასწავებს. აღებას ვერ ვბედავ! ახლა მხოლოდ ველოდები, ველოდები როდის ჩავიძირები უსასრულ სიბნელეში , სურვილი მკლავს სიბნელიდან თავი სამუდამოდ ვერ დავაღწიო!

( მონათხრობი კახასგან)
ვერ ვიტან დაკრძალვებს, თუმცა ყველაფრის მიუხედავად ხატია რატიანის დაკრძალვისთვის ყველაფერი მე მოვაგვარე. დაკრძალვაზე იმაზე მეტი ადამიანი მოვიდა ვიდრე მე, დავითი და თამარი ვიფიქრებდით, უმეტესობა ხატიას გამო კი არა ვაჟას გამო იყო მოსული. მრგვალი მაგიდის წევრები რუსლანის გარდა თითქმის ყველაა მოეყარა თავი სასაფლაოზე, რადგან ხატიას მშობლები პანაშვიდზე სახლში არ იღებდნენ არავის ნათესავებსაც კი, ამიტომ მოგროვდა დაკრძალვაზე ბევრი ხალხი. მათ გვერდით მხოლოდ ის რამდენიმე ოჯახის წევრი იყო რომლებმაც სიმართლე იცოდნენ და მათ შორის მეც. ბოლოს და ბოლოს იდეა ჩემგან წამოვიდა, როდესაც ლიკას ამბავი გავუმხილე ხატიას მშობლებს.
ამინდი მოქუფრული იყო ალბათ იმიტომ რომ გვიანი შემოდგომა იწურებოდა ნელ- ნელა, უმეტესობას მზის შავი სათვალე ეკეთა, მეც. მათი არ ვიცი რათ უნდოდათ მოღრუბლულ ამინდში მზის სათვალე თუმცა მე რამდენიმე დღიან უძილობას ვმალავდი შავი მინების უკან.
გვერდით თამარი, დავითი და თინა მიდგნენ. ჩვენს გარშემო ჟურნალისტებით სავსე იყო ტერიტორია და ყველა მნიშვნელოვანი კადრის დაჭერას ცდილობდა.
- შენი აზრით, უფრო დამაჯერებლად უნდა ვიტირო? მკითხა თინამ.
- თინა ცრემლსადენი სპრეი უნდა წამოგეღო, უფრო დამაჯერებელი იქნებოდი. ვუთხარი და ვცდილობდი არ გამცინებოდა.
დაკრძალვაზე მყოფ გოგას, ჯაბას, ნუკრის და მის ოჯახს გადავხედე რომლებიც დამწუხრებულები იყვნენ ხატის ამბით, ჩემგან განსხვავებით მათ სიმართლე არ იცოდნენ. რადგან ამ დღეების მანძილზე ყველგან ვაჟას დაეძებდნენ. ის კი თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო არსად არ ჩანდა. დარწმუნებული ვიყავი ვაჟა დაკრძალვაზე არ მოვიდოდა, რადგან ვიცნობ და ყველანაირად ეცდება რეალობას თვალი არ გაუსწოროს. სწორედ დაკრძალვაზე მისი არ დასწრების გამო გვეყო გამბედაობა მე და ხატიას მშობლებს ხატია როგორც მკვდარი ისე გამოგვეცხადებინა, მისივე უსაფრთხოების გამო, მანამ სანამ ვაჟა რუსლანს იპოვიდა, რადგან ვიცოდი შურისძიების გარეშე არ გაჩერდებოდა. სიმართლეს ვერ ვეტყოდით ხატიასთვის ძალიან საშიში იქნებოდა. ვაჟასი და ჩემი ოჯახის ერთ ერთი მკვლელის სამიზნე იყო. ძლივს გადარჩა, მის სიცოცხლეს საფრთხის ქვეშ ვეღარ დავაყენებდით. ალბათ გაგიკვირდებათ რატომ ვარ ასე დამოკიდებული ხატიაზე, მე კი გეტყვით ჩემი პატარა დის ადგილას დავაყენე, როგორც ლიკას ვუყურებ მასაც ზუსტად ისე შევხედე და შევიყვარე, მონატრებული და დიდი ხნის უნახავი დის ადგილს მივსებდა თითქოს ეს პატარა სიფრიფანა გოგო, სურვილი მიჩნდებოდა ყველასგან დამეცვა ჩვენგანაც კი, როგორც ლიკა. რომელსაც წლებია როგორც გარდაცვლილს ისე მოიხსენიებენ, სინამდვილეში ცოცხალია და სამხრეთ კორეაში ცხოვრობს, სხვა სახელით და გვარით. სამწუხაროდ ჩვენი ცხოვრების გამო ასეთი გადაწყვეტილების მიღება გახდა საჭირო.
ხატიას ოპერაციას მამამისიც დაესწრო, იღბლიანი ყოფილა ტყვია რამდენიმე სანტიმეტრით ასცდენოდა გულს, გაგვიმართლა რომ გასროლის დროსაც ხელები უკანკალებდა, ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა. მეორე დღეს გონზე რომ მოვიდა ვაჟას სახელის ხსენებაც არ სურდა, დედამისმა ჩემი ჩამოყალიბებული გეგმის შესახებ უამბო და ისიც უყოყმანოდ დაგვთანხმდა, გერმანიაში გაფრინდებოდა საცხოვრებლად დროებით როცა გამოჯანმრთელდებოდა. როგორც აღმოჩნდა სწავლობდა იქ და მის პროფესიას გამოიყენებდა, გვარს შეიცვლიდა მხოლოდ სახელს იგივეს დაიტოვებდა.
ხატიას მკვდრად გამოცხადებაზე პრობლემა არ შეგვქმნია, არავინ დაეჭვებულა, ვიცოდით მისი ნახვის გამბედაობა ვაჟას არ ექნებოდა, მხოლოდ ძალიან ახლობლებს გავუმხილეთ ხატიას ამბავი თითზე ჩამოსათვლელ პიროვნებებს. პანაშვიდზე მათ მეტი არავინ იყო რადგან თამარი ზედმეტად შეიჭრა როლებში .
არავინ იცის და ვერც ვერავინ გაიგებს ოპერაციაზე შესული ექიმები და ექთნები რომ მოვისყიდეთ, ძალიან დიდი თანხა გადავიხადეთ მეც და დავითმაც. ოპერაციის შემდეგ ხატია სხვა სახელით და გვარით გავატარეთ საავადმყოფოში რომ არავის ეეჭვა. ვხვდები რომ საშინელ რამეს ვაკეთებ და ამის გამო მომავალში პრობლემები მექნება. მაგრამ მხოლოდ იმიტომ რომ ჩვენი ცხოვრების გამო უდანაშაულო ადამიანებს უფრო მეტი ზარალი არ მიეღოთ.
ვაჟას ვუთხარი რომ მისი ცოლი დაიღუპა, არაფერი გამოუძიებია, ეჭვიც არ შეუტანია ჩემს ნათქვამში, ან კი ვინ მიიტანდა ეჭვს მის ადგილას.
რაც გავაკეთეთ მართლა სისასტიკე იყო, მის ადგილზე წარმოვიდგინე თავი და ვხვდები როგორი საშინელი დარტყმა მივაყენე. მე მისთის ყველაზე ახლობელმა ადამიანმა, ადამიანმა რომელსაც ძმას მიწოდებდა. ვერც კი წარმოვიდგენ რას გრძნობს ახლა ვაჟა, მითუმეტეს ფიქრობს რომ მის გამო გარდაიცვალა.
დაკრძალვის რიტუალი დაწყებულიყო, საფლავი ამოეთხარათ და ცარიელი თავდახურული კუბო გაჭრილი საფლავში ჩაესვენებინათ მოსყიდულ მესაფლავეებს. თამარი იმდენად იყო როლებში შეჭრილი ღვიარებით მოსდიოდა ცრემლები და სათვალითაც ვეღარ მალავდა, იმდენად ადვილად მოირგო მწუხარე დედის როლი. ხატიას ამბავი ძალიან განიცადა და რთულად გადაიტანა სანამ საავადმყოფოში გონზე მოსული არ ნახა .
- ძალიან შორს შეტოპეთ თქვენ სამივემ. მითხრა თინამ.
- ეს ამბავი რომ ვაჟამ გაიგოს, და გაიგებს კიდევაც ეჭვი არ მეპარება, რა პასუხს გასცემთ? ხატიას სიყვარული იქით იყოს ზედაც არ შემოგხედავთ არც ერთს ვაჟა!
- ასე იყო საჭირო თინა, ასე უნდა მოვქცეულიყავით.
- რატომ იყო საჭირო? რისთვის იყო საჭირო? რა უფლება გაქვთ ადამიანს ამხელა ტკივილი მიაყენოთ? სამი დღეა არსად არ ჩანს, იქნებ თავს რამე დაუშავა? მისი მოძებნა არც გიცდია.
- თუ ცოტათი მაინც ვიცნობ სანამ შურს არ იძიებს თავის თავს არაფერს ავნებს. მერე კი ყველაფერს გაიგებს. ჩვენ ვაჟა ჩოხელზე ვსაუბრობთ. იცი მაინც რა ცხოვრებით ცხოვრობს? გინდა გითხრა სიმართლე? ჩვენს ოჯახში არსებული ყველა ადამიანი საფრთხეშია.
- რა ცხოვრებით ცხოვრობს რა? ბევრ რამეს ჭორაობენ მაგრამ ამ ხნის მანძილძე საეჭვო არაფერი შემიმჩნევია.
- იმიტომ რომ კარგად ვმალავთ ყველაფერს! რა გგონია საიდან გვაქვს ამდენი ფული? პატიოსანი გზითაა ნაშოვნი გგონია? მოიხსენი ეგ ვარდისფერი სათვალე და რეალურად შეხედე ყველაფერს.
- ვაჟას კარგად ვიცნობ თინა, თავს მოიკლავდა და ხატიას არ უღალატებდა, სიცოცხლეზე მეტად უყვარს, ასეთი რამე რომ გააკეთა , იმ ამბავზე ვამბობ პრესაში რომ გავრცელდა, ეგ იყო ჩემი დაეჭვების მიზეზიც, შემდეგ დავითი მომიყვა, მასთან რაზე ისაუბრა. დააშანტაჟეს! საყვარელი ქალის სიცოცხლით დააშანტაჟეს! ამიტომაა საშიში ჩვენისთანა ადამიანებისთვის სიყვარული, რადგან ჩვენ ყოველთვის საყვარელი ადამიანების გამოყენებით გვაყენებენ დარტყმას. ვიღაცამ ის კუთხეში მოიმწყვრია, რომელიც არც თუ ისე ადვილია რადგან ვაჟაზე ვსაუბრობთ. ყველაფერი ხატიას გამო გააკეთა თუმცა ხატიამ ვერ გაუგო და მოვლენები თავისი ხელით დააჩქარა, მადლობა ღმერთს გადარჩა. თუმცა ახლა სიტუაციას ასე აწყობს, უნდა იცოდეს რომ ხატია მოკვდა, რომ ვაჟას ცოლი მოკვდა. ვაჟას მტრებიც გაიგებენ ამ ამბავს.
- მართალია ხატიას სიკვდილის ამბავი ვაჟას დაანგრევს მაგრამ მის ირგვლივ ხელუხლებელს არაფერს დატოვებს! მისი ცოლის სიკვდილით ვაჟას კუთხეში მომწყვრევაში ვინც გარეულია ისე წაიშლება ამ ქვეყნიდან სახელის მხსენებელიც არავინ დარჩებათ. ბევრი სისხლი დაიღვრება თინა ძალიან ბევრი!
- და კიდევ არის რაღაც. განვაგრძე საუბარი და ღრმად ამოვისუნთქე. - ეს “სიკვდილი” მიახვედრებს ვაჟას ხატიას რა მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს მის ცხოვრებაში, მიხვდება რომ მის წყენინებას ვერასდროს ვერ გაბედავს თავის სიცოცხლეში.
- გოგამ სიმართლე იცის კახა?
- არა არ იცის, რომ სცოდნოდა ერთი წუთიც არ დაფიქრდებოდა მაშინვე სიმართლეს ეტყოდა.
- ვაჟას სიმართლეს როდის ეტყვი? კარგად არ ვიცნობ მაგრამ, იმდენს ვხვდები რომ მისგან ხატიას ამბის დამალვას არასდროს გაპატიებს.
ჯანდაბა ეს მეც ძალიან მადარდებდა რადგან, მის ზურგს უკან ქმედება ვაჟასთვის ზღვარი იყო რომელსაც ჩვენ ყველამ გადავაბიჯეთ.
- მათ ეს არ გაუკეთო კახა შენ მაინც? ვაჟას არ გაუკეთო ეს ვერ გადაიტანს უთხარი სიმართლე უთხარი. სიკვდილის ამბავი ორივეს შორის დიდი უფსკლურია, ერთმანეთში საუბარი და პრობლემის გარკვევა სჭირდებათ. ხატიამაც სიმართლე უნდა გაიგოს. ასეთ რამეს არასოდეს არავის ვაპატიებდი.
საფლავის ამოვსებას დაწყებას აპირებდნენ მესაფლავეები როდესაც დაკრძალვაზე გია და მისი ოჯახი მოვიდა დაგვიანებით. გიას თავისი ძაღლები დილიდანვე შემოეყარა სასაფლაოზე და დაკრძალვის ყველა კადრის გადაღება დაავალა. გარშემო მისი ტელევიზიის ჟურნალისტები იყვნენ. ვაჟას თითქმის ყველა ღია თუ ფარულმა მტერმა მოიყარა თავი დაკრძალვაზე. ნუკრი მათ ყველას მტრული თვალებით ათვალიერებდა, თუ ცოტათი მაინც ვიცნობ ვაჟას გამო არც ერთს არ დაინდობდა!
“ხატიას საფლავზე” დავითი პირველი დასწვდა ბარს მიწის დასაყრელად და ზუსტად ამ დროს დაკრძალვაზე ვაჟაც მოვიდა.
- ვაჟა ჩოხელი მოვიდა! გაისმა ხმა შორიდან. ყველამ მისკენ მიიხედა. მის აქ მოსვლას არავინ ელოდა. რადგან სამი დღე არსად ჩანდა. თითქმის დარწმუნებულები ვიყავით რომ არ მოვიდოდა. ჯანდაბა ვაჟა მოვიდა! ჯანდაბა! თუ კუბოს გახსნა მოითხოვა? რა ჯანდაბას გავაკეთებთ მერე?
კორესპონდეტები ერთმანეთში აჩურჩულდნენ. ჩვენს შორის გაიარა წელში გამართულმა, ფეხზე მყარად მდგარმა, გაპარსული, მოწესრიგებული, შავი სათვალით და შავი შარვალ კოსტუმით, შავი გრძელი პალტოთი შემოსილი იყო. თითქოს უნდოდა მისი მტრებისთვის ეჩვენებინა რომ ამ ამბავმა არ გატეხა. საუკეთესოდ იყო მომზადებული. ჩემი თვალიდან არ გამოპარულა როდესაც მან მაგიდის წევრების წინ გაიარა ყველა სმენაზე დადგა თითქოს, რადგან მაგიდაზე ბოლო სიტყვას ყოველთვის ვაჟა ამბობდა. ყველას თავის დაკვრით მიესალმა, თითქოს ამ სიკვდილს მისთვის არაფერი დაეკლოს.
ჩვენს “ სამყაროში” სისუსტეს ადგილი საერთოდ არ უნდა ჰქონოდა, საკმარისა შენთვის ვინმეს სისუსტე შეემჩნია მაშინვე შეტევაზე გადმოვიდოდნენ. ამიტომ “თავის როლს” ისე ასრულებდა თითქმის მეც კი დავიჯერე რომ არ ანაღვლებდა. როდესაც დავითის ხელიდან ბარი აიღო, ზუსტად მაშინ მივხვდი რა ძნელი იყო ვაჟასთვის “ უდრეკის როლის “ თამაში. ხელი რომელშიც ბარი ეჭირა უკანკალებდა. სათვალის უკან ცრემლიან თვალებს რომ მალავდა მაშინ მივხვდი როდესაც გაჭრილ საფლავში ჩასვენებულ ცარიელ კუბოს დააცქერდა. ყურადღებით მაცქერალი ხალხიდან ვერავინ შეამჩნევდა როგორ ჩამოუგორდა ლოყაზე ცრემლი. მე შევამჩნიე…
ვაჟამ პირველი მიწა რომ მიაყარა საფლავს, იქ მყოფი მამაკაცები რიგში ჩადგნენ მიწის მისაყრელად, სათითაოდ წესის მიხედვით. თუმცა ვაჟამ უარი განაცხადა.
- ჩემს ცოლს ჩემს მეტი ვერავინ მიაყრის მიწას!
ამის გაგონებაზე თვალები ცრემლით ამევსო. თითქოს ეს სამი დღე სულ ეტიროს ხმა ისეთი ჰქონდა. ჩემი თავი მეზიზღება! ვაჟას ამისი გამოვლა რომ უწევს ჩემი თავი მძულს! მისი თვალებიდან წამოსულ ცრემლებს ვხედავდი. დანარჩენები მისგან შორს იყვნენ ამიტომ ვერ შეამჩნევდნენ. დაუხმარებლად მიაყარა მიწა ხატიას საფლავს ბოლომდე.
გოგაც კი ტიროდა.
- დედავატირე ასეთი ცხოვრების! წაიბურტყუნა გოგამ.
ვაჟა ცოტახნის შემდეგ ყველასგან შედარებით ახლოს მდგარ ჯაბას მიუბრუნდა და უთხრა.
- ჩემი ცოლის გვერდით კიდევ ერთი საფლავი გაჭერით. ყველაფერს რომ დავასრულებ მეც მის გვერდით ჩამფალით მიწაში!
დაკრძალვიდან ყველა ნელ ნელა წავიდაა მხოლოდ ვაჟა, ნუკრი, გოგა და ის ადამიანები დავრჩით ვინც სიმართლე ვიცოდით. ვაჟა რამდენიმე ხანი უხმოდ და უმოძრაოდ დააცქერდა “ხატიას საფლავს” ხან თავის მიწით დასვრილ ხელებს აკვირდებოდა ხან საფლავს. სათვალე მოიხსნა, გვერდით მიაგდო, ტირილისგან ჩაწითლებული მისი თვალების დანახვაზე ყველამ თავი დახარა. საფლავთან მუხლებით დაეცა და ატირდა.
ახლა ყველა ვხვდებით რომ ძალიან ღრმად შევტოპეთ. რომ გრძნობებზე თამაში არ შეიძლება. ახლა უკვე სერიოზულად მეშინია ვაჟას გამო, ახლა ვხვდები მის ფსიქოლოგიას რამხელა დარტყმა მივაყენე. ვაი თუ ჯკუიდან გადავიდეს, ან ისევ წამალზე შეჯდეს. ჯანდაბა ახლა დავიწყე ამაზე ფიქრი? ხატიას დაცვას ვცდილობდი და ვგრძნობ დასაცავი ჩემი ძმა გამიხდება.
ნუკრი მის გვერდით მივიდა მხრებში ხელი მოკიდა და მისი წამოყენება სცადა.
- დაემშიდობე ვაჟა და წავიდეთ.
- როგორ? როგორ დავტოვო აქ მარტო? სიცივეში? ზამთარი მოდის. ხელები ზაფხულშიც კი სულ ცივი ჰქონდა. ახლა მეტად შესცივა…
ვაჟა ტიროდა
მასთან ერთად ყველა ვტიროდით.
- ჩემი სიძულვილით წავიდა. თქვა აკანკალებული ხმით.
თინა მე თამარს და დავითს მოგვიბრუნდა.
- არ გააკეთოთ ეს. ვერ უყურებთ რამხელა ტკივილს განიცდის? უთხარით სიმართლე. გვეჩურჩულებოდა დაბალ ხმაზე.
კატოც მიუბრუნდა თავის ძმას და რძალს.
- დავით რასაც თქვენ ახლა აკეთებთ ამისი მონაწილე არ მინდა რომ ვიყო. უთხარით სიმართლე ამ ბიჭმა ამ ცხოვრებაში ისედაც ბევრი ტკივილი ნახა.
- შენ ნუ ჩაერევი კატო. საქმე ჩვენი შვილის სიცოცხლეს ეხება. აგრესიულად უთხრა თამარმა.
- შენს შვილს არ უსვრია გულში ტყვია და თვითმკვლელობა არ უცდია იმიტომ საუბრობ ასე მშვიდად ხომ კატო. განაგრძო თამარმა.
- რასაც თქვენ აკეთებთ ეს არის დანაშუალი, მე თქვენს გვერდით არ ვიქნები, ხატიასაც აქვს უფლება იცოდეს სიმართლე მე ორივეს ვეტყვი სიმართლეს. ხატიას უნდა დაველაპარაკო სანამ გვიანი არაა.
- არც კი გაბედო კატო კბილებში გამოსცრა ჩუმად დავითმა. ჩემს ოჯახში ნუ ჩაერევი. განანებ იცოდე.
- ასე ხომ ძმაო. კარგი დღეის მერე და აღარ გყავს, ეს გაჭრილი ტყუილი საფლავი შენი დის საფლავი იყოს, მე და თინა თქვენი ცხოვრებიდან მივდივართ. რადგან თქვენსნაირ სასტიკ ხალხთან ცხოვრების სურვილი ნამდვილად არ მაქვს.
- სადაც გინდა წადი კატო თავი ჩემი შვილის ცხოვრებისგან შორს დაიჭირე. წასჩურჩულა თამარმა.
კატო და თინა სასაფლაოდან წავიდნენ, შემდგე თამარი და დავითიც, და ის ახლობლებიც ვინც მათთან ერთად იყვნენ.
მეკი ვუყურებდი ხატიას ყალბ საფლავს და ვიცოდი რომ ახლა ამისი შეჩერება გვიანი იყო, ძაღლივით ვნანობდი თუმცა ძალიან გვიანი იყო!