თავი I – მარტოობის ყველაზე საშიში სახე

ხანდახან ვფიქრობ, რომ ადამიანისთვის ყველაზე საშიში ადგილი საკუთარ თავში ჩაკეტვაა. არ არსებობს ბნელი ტყეები, მოჩვენებები ან დაწყევლილი ადგილები, რომლებიც იმაზე მეტად შეგაშინებს, ვიდრე ის, რასაც საკუთარ თავში მალავ. მაგრამ საკუთარი თავიდან გაქცევა შეუძლებელია—ბოლოს მაინც სადღაც სარკეს გადააწყდები.

ეს ყველაფერი იმ ღამით დაიწყო, როცა ქალაქიდან გაუფრთხილებლად გავედი. ვერც ვიტყოდი, რომ წინასწარ ვგეგმავდი. უფრო სწორად, ვერ ვეგუებოდი იმ შეგრძნებას, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი თავისით მიდიოდა და მე აღარ მქონდა ძალა, ეს მიმართულება შემეცვალა.

ცოტა ხნით მაინც მინდოდა გაქრობა.

მთელი დღე გზაში გავატარე და ბოლოს, გვიან ღამით, პატარა, მივიწყებულ სასტუმროში შევჩერდი. შენობა მტვრიან, ნახევრად მიტოვებულ სახლს ჰგავდა—გრძელ, ბნელ დერეფნებში ძველი ლამპები ნელ-ნელა ქვრებოდნენ და კედლებზე ჩამოკიდებული სურათები თითქოს ჩრდილებს ცვლიდნენ, როცა არ ვუყურებდი.

რეცეპციონისტი შუახნის კაცი იყო, უსიამოვნო მზერით. შემომხედა, მაგრამ ისე, თითქოს რაღაცას ამოწმებდა, არა ადამიანს. არაფერი არ უთქვამს უბრალოდ გასაღები მომაწოდა.
„ოთახი 306.“
გასაღები ავიღე და ოთახისკენ გავემართე
ოთახი უბრალო, მაგრამ ცივი ჩანდა. არც ზედმეტი ფუფუნება იყო, არც ზედმეტად ცუდი პირობები—უბრალოდ სივრცე, სადაც დრო გაჩერებულიყო. საწოლთან მოპირდაპირედ, თითქმის მთელი კედლის სიგრძეზე, უზარმაზარი სარკე იყო გაჭიმული. ისეთი, რომელსაც გვერდი უნდა აუარო, მაგრამ რატომღაც მაინც გიზიდავს.
არ მომწონდა, როგორ ეცემოდა მთვარის შუქი მის ზედაპირს. არ მომწონდა, როგორ ირეკლავდა ყველაფერს ძალიან მკაფიოდ, მეტისმეტად მკაფიოდ. თითქოს იმ ოთახში ორნი ვიყავით, ოღონდ მეორე მე რაღაც სხვანაირი იყო.

გადაღლილმა ტელეფონი გავთიშე და საბანში შევძვერი. მძინარემაც კი ვიგრძენი, რომ სარკის წინ ვიწექი და თითქოს ვიღაც მიყურებდა. მაგრამ მხოლოდ მაშინ მივხვდი, რამდენად საშიში იყო ეს შეგრძნება, როცა პირველად გამეღვიძა.

ოთახში აღარ იყო სიჩუმე.

შუაღამე იყო, მაგრამ რაღაც მაინც შრიალებდა სიბნელეში. ისეთი ბგერები მოდიოდა, თითქოს ვინმე გაჩუმებული სუნთქავდა, მაგრამ მხოლოდ მაშინ, როცა არ ვუსმენდი.

გაყინული დავრჩი საწოლში.

სიჩუმეს ველოდი.

და შემდეგ…

სარკეში რაღაც მოძრაობდა.

თავიდან უბრალოდ ის ვიფიქრე, რომ ჩრდილი იყო, მთვარის შუქი იცვლებოდა, მაგრამ… არა.

ჩემი ანარეკლი წამით გაიყინა.

არ ნიშნავს, რომ უბრალოდ გაჩერდა. არა. მან შეწყვიტა მოძრაობა, სანამ მე ვიძროდი. წამი-წამზე უნდა ეცადა… არ ვიცი, რას, მაგრამ მეჩვენებოდა, რომ რაღაც შიგნიდან უჭერდა. თითქოს ებრძოდა რაღაცას, რასაც მე ვერ ვხედავდი.

გული გამიქვავდა

და მერე, სარკის შიგნით, მე პირველად დავინახე მისი თვალები.
ისინი ჩემი არ იყო.
ისეთი არეული მზერა ჰქონდა, ისეთი სიცარიელე, რომ ჩემი არ შეიძლებოდა ყოფილიყო.
მე კი წამით ვერ შევძელი მზერის მოშორება.
და სწორედ მაშინ, როცა გავიაზრე, რომ საკუთარ თავს არ ვუყურებდი, რაღაცამ ძალიან მკვეთრად ჩაიჩურჩულა ოთახში—
არა გარეთ, არა შიგნით—სარკიდან.
„მარტო აღარ ხარ.“