ვმუშაობ ჩემს სახელოსნოში. ეს შენოქმედება განსაკუთრებულია ჩემთვის, რადგან მთლიან ჩემს სამყაროს წარმოშობს. ამას ბევრი ვერ გაიგებს და კრიტიკას ვერ ავცდები მაგრამ მე სხვა გვარად არ შემიძლია.
სამწუხაროდ კვლავ ხელინმეშლება რადგან სტუმრის ხმა შენომესმა... მე კი არ შემიძლია ვიშრომონროდესაც უცხო ჩემს სახლში იმყოფება.
სხვენიდან ჩამოსულს ლილის დეიდა შემეგება. მან ისე ცივად მომესალმა რომ დუმილს ვამჯობინებ. ლილი ეფერება მართას ეთამაშება და ეფერება. ეალერსება და თან ელაპარაკება... - აბა ვნახოთ რა მოგვიტანა ბებომ?!.. შეხედე რა ლამაზი თოჯინაა?!
ქალბატონი დეიდა მომღიმარი სახის გამომეტყველებით ზის სასტუმრო ოტახში და პერიოდულად ცივად გადმომხედავს ხოლმე... სურს მაგრძნობინოს კვლავ რომ არაფრის მაქნისი უსაქმური ვარ.
აღარ ვიცი მზერა სად წავიღო... ძალზედ ვიზაბები, ამ ოხერ ვიწრო სახლში იმის საშუალებაც არ გაქვს კაცს რომ განვმარტოვდე.
გადავწყვიტე მოსაწევად გავსულიყავი სამზარეულოში... თითქოს მომეშვა რომ გავეცალე მათ.. ვუკიდებ სიგარეტს და კვამლი სიხშირიდ გამოიყოფა ჩემი ცხვირ პირიდან.
ვდგევარ ფანჯარასთან და ვავლებ თვალს სველ და ცივ ქუჩას... ღმერთო ჩემო რა სილამაზეა, როგორ უხდება ეს ბნელი მოთეთრო ღრუბლისაგან წარმოქმნილი სუსტი სინათლე... ჩემს გონებაში ისმის მელოდია, ერიკ სატიეს ნაწარმოებიდან.
ამას დაჰყვება მოყვითალო დაბალი ლამპიონები რომლებიც მხოლოდ გზას უმატებენ გამვლელებს.
ვინმე დაგაცდის ამ ტკბობას?... ხმა ჩამესმის ყურში ქალური ბოხი ხმა... - შენ ისევ ასე განაგრძობ?...
ძლიერად ჩავარჭე სიგარეტი საფერფლეში და დაბნეული სახის გამომეტყველებით მივიხედე და ვუპასუხე.

-ოჰ არ გელოდით...

-რა ისმის სამუსაოზე?

-ჯერბჯერობით ვშრომობ, იმედს ვიქონიებბრომ რაიმე აუცილებლად გამოვა.

-შენ შენსას არ იშლი?... ადამიანო რატომ არ იგონებს რომ უკვე 33წლის ზრდასრული მამაკაცი ხარ.. გყავს ცოლი და მცირე წლოვანი შვილი. ახლა შენ გაუცემელი უნდა აშენდეს და ყველა ხვრელში ზვრებოდე რომ ოჯახიბგამოკვებო. შენ კი წევხარ და ოცნებობს.. ასე არაფერი გამოვა!...

ვუმზერ მას როგორნჯავდება. როგორ მედავება და სახის ნაოჭები მკვეთრად ედება სახეზე... თმის ნაწილი შუბლზე ჩამოუვარდა. მე კი ამ დროს ღიმილს ვერ ვიკავებ რადგან მისი ხმა არ ჩამესმის. ვხედავ როგორ ფირიაქიბს, ჩხუბობს ჩემი მიმართულებით... მე კი წარმოსახვა რომ მას მანტია აცვია და მისინჩამოშლილი მწირებთმა აქეთ იქეთ უქამავებს ჯავრობისას... თან მას ახლავს მუსიკა რომელიც მოვახდინე ვაგნერი ამ ეტაპზე ძალზედ უხდება ახლა მის ასეთ მდგომარეობას.... ნეტავ ახლა რას გაჰყვირის?!.. რას ამბობს?... ვდგევარ და ღიმილს ძლივს ვიკავებ.
უეცრად ლილი ხელითეხება და მეც დავბრუნდი მათთან.

-რა გემართება დემნა?..

-მაოატიე... ვერ ვხვდები რას გულისხმობ.
გავიოცენლიკის შეკითხვა და გაოცებულმა ვუპასუხე. ქალბატონმა დეიდამ კი კვლავ არ დაიშურა ჩემს მიერ სალამძღავი სიტყვები.

-რა გიკვირს შვილო?!.. პირველად ხდება რომ შენი ქმარი დაფრინავს მუდამ?..
ღმერტი ჩემო რა ბედნიერებაა მამაჩემი რომ ვერ გხედავთ ახლა, შეიშლევოდა ამათ შემხედვარე... ბავშვი რას უყურებს ყოველ დღე?!.. ეს რა საშინელებაა!.

მოყვითალო გაეშურა ნელ ნელა ქალბატონი დეიდა ჩვენი სახლიდან საყვედურების ბუკეტი კი დაგვიტოვა წასვლამდე...ბდრო და დრო მისი ხმა შორიდან ისმოდა და კარის მოჯახუნებისბფონზე მისი ხმაც შეწყდა.
გადაღლილობი ვიცქირებით მე და ლილი.
ერთმანეთს სევხედეთ და იმ წუთასვე ორივემ ძლიერ გავიცინეთ და ერთმანეთს მოვეხვიეთ.

ის ღამე თეტრად გავათენე სრომაში. მთლიანი ღამე ხატვაში დავყავი. გამთენიისას იქვე სავარზელში ჩამძინებია. სწრაფად სემარვიძანლილიმ და შემახსენა რომ უნდა წავსულიყავით. ღმერთო ჯერ ხომ მზეც არ ამოსულა სრულად?!.. ავდექი და სახეზე სველი ხელი მოვისვი. გავემზადეთ ჩქარა და გავემართეთ ლილის სამუშაოზე.

საზოგადოებრივ ტრანსპორტით მივადექით ხალხი მრავალ ქუჩას, სადაც ლილის ახლო მეგობარი დაგვხვდა და ისე იქცევაბთითქოს მენიქ არც ვიმყოფები. ლილიმ მე და მართას გვეამბორაბდა დაგვიბარა რომ მალე დაგვიბრუნდებოდა.

ჩამოვჯექიტ იქვე ბარდიულზე და დავყავით საკმაოდ დიდი დრო. უამრავი ხალხი ირევა, თითქმისბყველა კატეგორია ხალხისა.
უცბათ ვინმე უცხო კარგად ჩაცმულ დახურულია შუახნის მამაკაცმა ზომაზე მეტად უხეშად მომმართა.
-ეი შენ... მოდი ამ ავტომობილიდან დანადგარი გადმოიტანეს და 5ლარსნგადაგიხდი.
კოპები შეკრული ვუმზერ მას.. ვფიქრობ დავტანხმდე მაგრამ ბავშვს რა მოვუხერხო?!.. ამიტომ გადავწყვიტე უარი მეთქვა რომ მე აქ ამისათვის არ ვიმყოფებოდი, რამაც მასში უკმაყოფილება გამოიწვია და ჩიმად ჩაილაპარაკა.

გავიდა ცოტა დრო და მართამ გამიმხილა რომ მას ცოტათი მოშივდა. მოვისმინე ჯიბე და ვერაფერს მივაგენი... არც კი ვიცი რა უნდა მოვიმოქმედო?!.. ჯიბეში გროსიც არ მაქვს.
ხელში აიტაცეს მართავდა ძლიერად მოვეხვიე... ყურში ცავჩურჩულებ რომ მალე მივირტმევთ ერთად გემრიელად.
ვფიქრობ რა მოვიმოქმედო, ძალიან ვნანობ იმ კაცს უარი რომ განვუცხადე შემოთავაზებაზე.. რაღა ვქნა ახლა?!.. მართლაც რა უმაქნისი და უნიათო კაცი ვარ იმის საშუალებაც არ მაქვს რომ მშიერი მცირე წლოვანი შვილი სავალუტო. ჯანდაბა ისე მიძგერს გული..
ოღონდ ახლა არა გთხოვ... ყურებში კვლავ ბრაუნის ხმა ჩამესმის. დრო და დრო მუხლებში ძალა მერთმევა. ჯიბეს ვისინჯავ მაგრამ მახსენდება რომ წამლის კოლოფი წუხელ დამეყარა. აი აქ იწყება ახლა ჩემი სირთულე, ბავშვს არ ვიცი რა მოვუხერხო?!.. ახლა ის ფაქტიურად მარტოა მე კი?..
თვალები დავხუჭე და ვიმეორებ განუწყვეტლივ. ეს ახლა გაივლის!.. მხოლოდ შეტევაა. შენ ახლა ცემში ცხოვრობ მაგრამ მე ვარ შენი მასპინძელი შენ კი ჩემი სტუმარი ხარ!... მე შენს გაგებას არ ვცდილობ. შენთან ერთად ცხოვრება უნდა ვისწავლო.
დრო და დრო ვაცნობიერებ რომ ყველაფერი თავის ფორმას უბრუნდება. გული მიმშვიდდებაბდა მყარად დგომასაც ვახერხებ.
მართა კი კვლავ შემცივის რომ ძალიან შია.
ავიტაცე ხელში და იქვე ერთ ერთ საკანცელარიო მაღაზიასი შევიყვანე იქნებ რაიმე გზით სევძლო ყურადღების გადატანა.
-სეხედე როგორი ნახატებია?!.. აბა რომელი მოგწონს?... ვესაუბრები მართას და ამავდროულად თვალზე ცრემლს ვერ ვიკავებ.
ეს სენიშნა შორი ახლოდან მოლარე ქალბატონმა და ახლოს მოგვიახლოვდა.
-აბაბრით სემიძლია დაგეხმაროთ?!.. რა მოეწონა ამ ლამაზ გოგონას?.
თვალიდან ცრემლს ვიწმენდ და მომღიმარი სახით ვპასუხობ რომ უბრალოდ ვატვალიერებთ.
მოლარე ქალბატონმა ხელი გაუწოდა მართას და თბილი სახის გამომეტყველებით სთხოვა რომ გაჰყვეს. მეც ცამდე მას ჩემი შვილი და სევნიშე როგორ მიაწოდა ხელში ნამცხვრის ნაჭერი. მე ვუთითებთ მორიდებით ქალბატონს რომ არ არის საჭირო რომ არ უნდა შეწყდეს. მან კი დამამშვიდა და მიპასუხა რომ მოხარულია მის ნახელავვეს პატარა ლამაზი გოგონა რომ შეექცეოდა.
მემმასნმადლობა გადავუხადე და ვთხოვე თუ შესაძლებელია რომ ხელები გადავიყვანო?!. მანაც მიმასწავლა. შევედი საოირფარესოში და ცხარე წრემლით სავსე ჩემი მკლავები.