თვალებ დაწითლებული, ნამტირალევი იჯდა ოთახის კუთხეში. ჰაერი მძიმე იყო, თითქოს წარსულის მოგონებებით გაჯერებული, რომლებიც შიგნიდან ჭამდა. მთელი სამი წლის განვლილ მომენტებზე ფიქრობდა – იმედგაცრუება, ტკივილი და გაურკვევლობა ერთმანეთში იხლართებოდა.რატომ
გააკეთა ეს? რატომ მიღალატა? ნუთუ არ ვუყვარდი? ის პატარა ნაპერწკალი, რომელიც ურთიერთობის დასაწყისში ასე ძლიერად ენთო, ნუთუ არასოდეს არსებობდა?
მტანჯველი ფიქრები ერთმანეთს ენაცვლებოდა: საკმარისი ვყოფილიყავი? იყო თუ არა ჩემი სიყვარული ღრმა და ძლიერი?
გონება აურზაურით იყო მოცული, მაგრამ ერთი რამ ცხადი იყო – პატიება არ შეიძლებოდა. ტკივილი, რომელიც მის სულს შეჭამა, არასდროს დაიკურნებოდა.
სამი წელი... მთელი სამი წელი გაიფლანგა იმედებით სავსე მომავლის წინაშე, რომელიც ახლა მხოლოდ სიცარიელედ გადაიქცა.
ცოტა დამშვიდდა თუ არა წამოდგა მიხვდა რომ ტირილით და ნერვიულობით არც ძველი სიყვარული დაუბრუნდებოდა და არც მისი ბედნიერი წამები.მისი დაბადების დღეს იყო 24 აგვისტო,როცა გაიგო რომ მისმა საყვარელმა ადამიანმა უღალატა.ადამიანს რომელსაც ენდობოდა, სიგიჟემდე უყვარდა ზუსტად მან ატკინა გული.ტელეფონი აიღო და დაურეკა მის ბავშვობის მეგობარს ელენე დადეშქელიანს.
თვალებ დაწითლებული, ნამტირალევი იჯდა ოთახის კუთხეში. ჰაერი მძიმე იყო, თითქოს წარსულის მოგონებებით გაჯერებული, რომლებიც შიგნიდან ჭამდა. მთელი სამი წლის განვლილ მომენტებზე ფიქრობდა – იმედგაცრუება, ტკივილი და გაურკვევლობა ერთმანეთში იხლართებოდა.
რატომ გააკეთა ეს? რატომ მიღალატა? ნუთუ არ ვუყვარდი? ის პატარა ნაპერწკალი, რომელიც ურთიერთობის დასაწყისში ასე ძლიერად ენთო, ნუთუ არასოდეს არსებობდა?
მტანჯველი ფიქრები ერთმანეთს ენაცვლებოდა: საკმარისი ვყოფილიყავი? იყო თუ არა ჩემი სიყვარული ღრმა და ძლიერი?
გონება აურზაურით იყო მოცული, მაგრამ ერთი რამ ცხადი იყო – პატიება არ შეიძლებოდა. ტკივილი, რომელიც მის სულს შეჭამა, არასდროს დაიკურნებოდა.
სამი წელი... მთელი სამი წელი გაიფლანგა იმედებით სავსე მომავლის წინაშე, რომელიც ახლა მხოლოდ სიცარიელედ გადაიქცა.
ცოტა დამშვიდდა თუ არა წამოდგა მიხვდა რომ ტირილით და ნერვიულობით არც ძველი სიყვარული დაუბრუნდებოდა და არც მისი ბედნიერი წამები.მისი დაბადების დღეს იყო 24 აგვისტო,როცა გაიგო რომ მისმა საყვარელმა ადამიანმა უღალატა.ადამიანს რომელსაც ენდობოდა, სიგიჟემდე უყვარდა ზუსტად მან ატკინა გული.ტელეფონი აიღო და დაურეკა მის ბავშვობის მეგობარს ელენე დადეშქელიანს. ელენე დადეშქელიანი ევას საუკეთესო მეგობარი იყო,ელენე ლონდონში სწავლობდა, მიუხედავად სიშორისა ევას და ელენეს ურთიერთობას ერთი ბზარიც არ გაჩენია,ძალიან დიდი იმედი ქონდა ევა დვალიშვილს ელენე დადეშქელიანის.
ყველაფერი უამბო ელენეს და გაფრთხილა რომ დღესვე უნდა გაფრენილიყო ლონდონში.კარადასთან მივიდა, უეცრად სარკეში საკუთარ თავს მოკრა თვალი, დაინახა საშინლად დასიებული თვალები ტირილისგან, სიმწრისგან გაიცინა ვერ გაეგო ჯერ რა ხდებოდა მის თავს.კარადიდან გამოიღო ჩემოდანი,ბარგს ალაგებდა როცა ვატოს მაისური ხელს ისე გაყოლა და ჩემოდანში ჩადო ვერც გაიაზრა,ჩემოდანი შეკრა თვითონაც მოემზადა და საძინებელში შუქრი ჩაქრო, მისაღებში გამოვიდა თუ არა ყველა მოგონება თვალწინ დაუდგა ვატოსთან გატარებული,გული ისე ეტკინა მაგრამ ამ ყველაფერს უკან ვეღარ დაბრუნებდა ძალიანაც რომ მოენდობა.ოთახში მდგომ თაროსთან მივიდა მისი და ვატოს ფოტოს შეხედა ხელში აიღო და სიმწრისგან ძირს დახეთქა, ჩარჩო გატყდა ფოტო კი ნამსხვრევებმა მოიცვა.მოკიდა ჩემოდანს ხელი გამოვიდა სახლიდან კარი ჩაკეტა,გასაღები კი ხალიჩაზე დაგდო.წავიდა ისე რომ ვატოს არც ახსნევინა ასე რატომ მოიქცა! არც შეუტანია ეჭვი იქნებ ეს ტყუილი ყოფილიყო.უბრალოდ წავიდა და დატოვა მისი დიდი უბედური და გაცრუებული სიყვარული.

6 საათის უკან:
იმდენი კაბა ეყარა საწოლზე, ვერ ხვდებოდა რომელი აერჩია და ჩაეცვა.24 აგვისტო იყო ევას დაბადების დღე,საღამოს ვატოსთან ერთას უნდა წასულიყო რესტორანში და ერთად აღენიშნათ ევას დაბადების დღე და ასევე მათი სამი წლის ურთიერთობა,ევას დაბადების დღეზე გამოუტყდნენ ერთმანეთს გრძნობებში და მის მერე სულ ერთად იყვნენ,.როცა ძლივს არჩია კაბა,მაშინ მოუვიდა ტელეფონზე ესემესები ეგონა ვატო იყო მაგრამ,ვატოს ყოფილის სოფია ხვედელიძეს ესემესი რომ დაინახა ღიმილი სახეზე შეაშრა.ესემესი გახსნა თუ არა თვალებს ვერ უჯერებდა ვატო დაინახა სოფოს გვერძე ჩახუტებულს ეძინა საწოლში.
"ხო გითხარი ევა,ვატო შენით ერთობოდა ნუ უჯერებ თქო,მისი პირველი სიყვარული მე ვიყავი და ვიქნები.შენ ერთერთი გასართობი თოჯინა ხარ"-ამ მესიჯმა გაგიჟა,ის ხო ღალატს ვერ იტანდა და შემდეგ ამის მიტევებაც უძნელდებოდა...



თუ რა ხდებოდა ვატო დადიანთან?
ვატო დადიანი ევას დაბადების დღისთვის განსაკუთრებულად ემზადებოდა,სახლიდან გამოვიდა თუ არა პიჯაკის ჯიბე შეამოწმა,ამოიღო პატარა ზომის ყუთი და გახსნა შიგნით კი დიდი ბრილიანტის ბეჭედი იწონებდა თავს,ვატოს ევასთვის ხელი უნდა ეთხოვა და მისი მთელი ცხოვრება ევასთვის მიეძღვნა.ისევ პიჯაკის ჯიბეში დაბრუნა ყუთი და მანქანაში ჩაჯდა.მივიდა თუ არა ევას კორპუსთან, გადმოვიდა მანქანიდან და წავიდა ბინისკენ.კარზე დაკაკუნდა პირველად მაგრამ დუმილი იყო ,კიდევ სცადა მეორეჯერ, მესამეჯერ მაგრამ ისევ დუმილი.ვატოს ანერვიულება რომ დაეტყო ძირს დაგდებული გასაღები დაინახა,ხელში აიღო და ეცნო ეს ხომ ევას გასაღები იყო გაღო კარი და ბინაში შევიდა, მისაღებში დაინახა მისი და ევას ფოტოს დამსხვრეული ჩარჩო,ყველა ოთახი მოიარა ევა არსად იყო საძინებელის კარადა რომ გამოაღო და ნივთები რომ არ დახვდა მიხვდა რომ რაღაც ისე ვერ იყო.მთელი საქართველო გადატყავა მაგრამ ვერსად ვერ ნახა ევა,ვერც ის გაეგო ასე უეცრად რატო გაქრა, არც წერილი დაუტოვებია.ყველა მეგობარს კითხა მაგრამ არავინ არაფერი არ იცოდა.
2 კვირა რომ გავიდა შემდეგ გაიგო რომ ევა ლონდონში გაფრინდა,რამდენი ურეკა მაგრამ ბოლოს დანებდა,მაგრა მისი სიყვარული არასდროს განელებულა,და არც განელდებოდა.მაგრამ მიზეზი არ იცოდა და ვერც ვერაფერს აკავშირებდა თუ რატო მოიქცა ასე ევა.მაგრამ იცოდა თუ ევა არ იქნებოდა სხვა არც არასდროს იქნებოდა.


5 წლის მერე:
ხუთი წელი გავიდა ევას ᲙᲝᲨᲛᲐᲠᲣᲚᲘ დაბადების დღიდან ,მის მერე არც დაბადების დღე აღუნიშნია,ისევ ვატოს სიყვარულით იწვოდა და სიყვარული კი არ გაუნელდა არამედ უფრო განმტკიცდა, მაგრამ ბედნიერების ბორბალი საწინაღმდეგოდ დატრიალდა და საწინააღმდეგო გზებზე წავიდა ორი ადამიანი რომლის გული ერთი იყო.

თვალებში მზის სხივებმა მიანათეს და უცბათ პატარა სხეული დახტა ევას ზედ:
-დედააააა,დედიკოო ადექი გათენდა, ელენე დეიდა გველოდება.ყვრიოდა ბავშვი და საწოლზე ხტუნაობა.
-ვოვა დედიკო მოისვენე.უთხრა ბავშვს მაგრამ ის მაინც აგრძელებდა საწოლზე ხტუნაობას.ევამ ხელი მოკიდა და საწოლზე დააწვინა და ბავშვს ღუტუნი დაუწყო.
-ვინა დედას სინპატიური.იცინოდნენ დედა-შვილი ერთხმად როცა კარი შემოაღო ელენემ.
-ოჰო დედა-შვილი ერთობა.გაიცინა ელენემ.-წამო ვოვიკო საუზმე გავამზადე მანამდე დედაც მოემზადება და მოვა.
ბავშვმა დედას ლოყაზე აკოცა,და სირბილით გაიქცა სამზარეულოში.ელენე მივიდა ევასთან
-ევა ხო იცი ხვალ საქართველოში მივფრინავთ ,თორნიკეს და ნატას ქორწილში და იქ ვატოც იქნება,გინდა არ გინდა ვოვა მისი შვილია და ამას ადრე თუ გვიან მაინც გაიგებს, და ეს დრო ზუსტად ახლა!
-კი ელე ვიცი მაგრამ გული ისე მაქვს ნატკენი,რა იცი იქნებ ახლა სოფოსთან როგორი ურთიერთობააქვს,ჩემ შვილს მაგ ქალის გვერძზე არ დავაყენენ ორი წუთიც კი!!.
ისეთი ტკივილით ამბობდა ამ ყველაფერს ევა რომ ტირილიც კი დაიწყო.ელენე ჩაეხუტა და ამშვიდებდა
-ნუ ინერვიულებ მე შენ გვერდით ვარ,ყველა დაგვხვდება თბილისში თორნიკე,ნატა,ანა,ანდრია და ერეკლე.ეს ყველა ადამიანი ამ 5 წლის განმავლობაში შენთან იყვნენ ყველამ იცოდა ვოვას შესახებ მაგრამ არავინ ხმა არ ამოიღო შენ გამო ნუ გეშინია, ცრემლები მოიწმინდე და გამოდი ვისაუზმოთ, ხვალისთვის უნდა გავემზადოთ, ბავშვს არ დაინახო შენი ცრემლები ხო იცი რა ემართება შენ ცრემლებზე.აკოცა მეგობარს თავზე და ოთახიდან გავიდა. როცა ლონდონში ჩამოვიდა 1 კვირის მერე გაიგო რომ ორსულად იყო, ბედნიერებისგან ეტირა თუ ეცინა ვეღარ გაეგო,ვატოს და მის ნაწილი,მის მუცელში იზრდებოდა,როცა გაიგო რომ ბიჭი იყო ხომ ჭკუიდან გადავიდა ბედნიერებისგან, დარწმუნებული იყო რომ ვატოს ნაირი ბავშვი იქნებოდა,ზუსტადც მამას გავდა ვოვა დადიანი მარტო გარეგნობით კი არა ხასიათებშიც ვატო იყო.ვოვამ გაძლებინა ევას ვატოს მონატრება,მაგრამ ევა ვერ პატიობდა ვატოს.
საწოლიდან წამოდგა, საბაზანოში შევიდა მოწესრიგდა და სამზარეულოში გავიდა,დაინახა ბავშვი რომელიც ჩუმად ეჩურჩულებოდა ელენეს.
-ელენე დეიდა შენ ხო იცი მამა რომ საქართველოში ცხოვრ...ევა დაინახა თუ არა ბავშვმა იმ წუთასვე გაჩუმდა.
-რატო გაჩუმდი დე?!გაიცინა ევამ და ბავშვი კალთაში ჩაისვა.-მე ხო გითხარი მამა საქართველოში ცხოვრებს და მას გაიცნობ თქო.ლოყები დაუჩკმიტა ევამ ბავშვს.
-ვიცი დე მარა რომ ვერ ვნახო,აქამდე რატომ არ მნახა დე მამას არ ვუყვარვარ? ბავშვმა დედას ყელზე ხელები მოხვია და ჩაეხუტა.ევაას თვალები აუცრემლიანდა და თავი შეიკავა რომ ტირილი არ დაეწყო,ერთი ობოლი ცრემლი ჩამოუვარდა სახეზე და იმ წუთავეს მოიწმინდა რომ ბავშვს არ დაენახა.
-დეე მისმინე შენ იცი რა კარგი მამიკო გყავს,რომ ნახავ იცი როგორ შეუყვარდები! შენ იცი როგორ გავხარ შენ მამიკოს მისავით ლამაზი და სინპატიური ხარ.ლოყაზე აკოცა ბავშვს
-მართლა დეე?!მე სუ მამიკოს ვგავარ? წამოიყვირა გახარებულმა ბავშვმა.
-კი დეე მამიკოს გავხარ.გაუცინა ბავშვს
-დეე როგორც მე მიყვარს მამიკო შენც ისე გიყვარს ხო?!ისე მოულოდნელად დაუშვა ბავშვმა ეს სიტყვები,გაოცდა არასდროს დაუსვია ასეთი კითხვა ვოვას
-კი დე მე შენი მამიკო ძაალიან მიყვარს! ბავშვი გადასვა სკამზე და კაკაო მოუტანა რომ დაელია.
ელენემ ევამ და ვოვამ ერთად ისაუზმეს და ბარგი ჩალაგებას შეუდგნენ.ევას ეშინოდა ვატოს ბავშვი არ წაეერთმია ამ ამბავს რომ გაიგებდა.
-ვოვიკო დეიდა შენ იცი რამდენ ვინმეს ნახავ,ერეკლე თორნიკე და ანდრია ბიძიებს ტელეფონით რომ ელაპარაკები,კიდე ნატიკოს და ანიკოს ნახავ.ბებიასაც ნახავ.ელენე ელაპარაკებოდა ბავშვს თან ტასაცმელს ალაგებდა.
-ელენე დეიდა მამა გამოგრჩა!მამასაც ვნახავ.მიუგო ბავშვმა.
-რათქმაუნდა ჩემო ბიჭო მამასაც ნახავ!თავზე მოეფერა ელენე ბავშვს.
იმდენი სამსახურის საქმე ქონდა ევას მოსაგვარებელი სანამ წავიდოდა საქართველოში, თავისი ყვავილების მაღაზია გახსნა რომელსაც დაარქვა:"გულგატეხილი ბაღი" ეს სახელი ვატოს დაუკავშირა.ისეთი წარმატებული მაღაზია იყო რომ ლონდონის ნახევარი მოსახლეობა მანდ ყიდულობდა ყვავილებს .
დილის 12-ზე ფრენა ქონდათ ლონდონიდან თბილისისკენ,9 საათზე უკვე აეროპორტში იყვნენ.ყველა კონტროლი უპრობლემოდ გაიარეს.მგზავრობითაც უპრობლემოდ იმგზავრეს.როცა უკვე თვითფრინავი თბილისის აეროპორტში დაჯდა ევას სუნთქვა შეეკრა და თვალები დახუჭა თითქოს ის ტკივილი დაბრუნდა რაც ეგონა რომ დაივიწყა,ისევ იმ ადგილას დაბრუნდა საიდანაც გაიქცა.ეშინოდა მასთან შეხვედრის,მაგრამ უნდა დამთავრებულიყო ეს ყველაფერი ერთ დღეს.ბარგი აიღეს და გამოვიდნენ გარეთ ევამ თვალი მოკრა ყველა იმ ადამიანს ვინც მისთვის ასეთი მნიშვნელოვანი იყო, მხოლოდ ერთი ადამიანი აკლდა ეს ადამიანი ვატო იყო, ეშინოდა მისი ნახვა მაგრამ ისე უნდოდა მონატრებისგან შორიდან მაინც დაენახა.ყველა იქ იყო ანა და ანდრია და მათი პატარა ქალიშვილი მარიამი,სიძე თორნიკე და დედოფალი ნატაც აეროპორტში იყვნენ მთავარი ორი ადამიანი რის გამოც ახლა ევა საქართველოს ჟანგბადს სუნთქავდა.ერეკლე მორგოშიანიც იქ იყო ელენე დადეშქელიანის ერთადერთი მტანჯველი სიყვარული,ერეკლე ვატოს ბავშვობის მეგობარი იყო შემდეგ ევა გაიცნო და ევას მეგობარიც გახდა ადამიანი რომელმაც დიდი საიდუმლო შეუნახა ვოვას სახით.მაგრამ არ იცოდა თუ რატო ატყუებდა ევა ვატოს ბავშვის შესახებ.მიუახლოვდა ახალგაზრდობას ყველა ყველას ეხუტებოდა,ვოვა ისეთი ბედნიერი იყო.ელენეს და ერეკლეს გული უნდა გენახათ ორი გული ცეცხლში იწვოდა მაგრამ ორი ჯიუტი სვანი რომ ერთმანეთს გადაეყრებიან იქ ყველაფერს ართულებენ. -როგორ მომენატრეთ ვერ წარმოიდგენთ!! თქვა ევამ.
-აბა სიძე პატარძალი ემზადება?.წამოიძახა ელენემ და თან გაიღიმა.როგორ ენატრებოდა ეს ღიმილი ერეკლეს,სანამ ელენე წავიდოდა ლონდონში მანამდე შეხვდნენ ერთმანეთს და მის მერე ერთმანეთზე აფანატებრნ.
აეროპორტის გასასვლელისკენ დავიძარით.
-აუ ელიკო,ვერ წარმოიდგენ რა წუწუნა საცოლე მყავს,კაბას და ფატაას არჩევას მოუნდა 3 თვეე თორე ახლა ქორწილის მაგივრად ბავშვის სქესის გასაგებ წვეულებაზე ჩამოხვიდოდით.თქვა თორნიკემ სიცილით და ცოლს ლოყები დაუწელა.
-მოშორდი თორნიკე!დაუყვირა ნატამ ვსოოო ხვალ ქორწილი აღარ გვექნება!!!გშორდები წუწუნა ვარ ხო,მოუნდა ბიჭს ბავშვი.გაბრაზდა ნატა და სიჩქარეს მოუმატა თორნიკემ გაიცინა
-წავალ დედოფალს შემოვირიგებ და მოვალ.
-ვაიმე ჩემი მარიამი!ხელში აიყვანა ევამ პატარა მარიამი და ლოყებს უკოცნიდა.
-ვაა ევა დეიდა ტელეფონიდან გადმოვიდა.თქვა გაოცებულმა ბავშვმა.-მაა ნახეეეე ხელი დადე,რა ლამაზია ,რომ გავიზრდები ევა უნდა გამოვიდე.ყველამ გაიცინა პატარა მარიამის სიტყვებზე.
-დედააააა რატო აიყვანე ის მე ამიყვანეეე.დაიწყო ეჭვიანობა ვოვამ
-დეე ეს მარიამია ხო იცი ტელეფონში რომ განახებდი.
-ეს ვოვა?მამა ხო გითხარი სიმპატიური არის თქო,შენ კიდე გამიბლაზდი რა დროს შენი ეგეთებიაო,აი შეხედე... გაეცინა ყველას
-მარიამ ჩუმად იყავი.თქვა ანდრიამ ჯერ პატარა ხარ მაგისთვის.გაიცინა ანდრიამ...
ნელ-ნელა მოდიოდა უკან ელენე და აკვირდებოდა მის საყვარელ ადამიანებს,როცა გვერდით ამოუდგა ერეკლე:
-როგორხ ჩანს ვიღაცას არ ვახსოვარ! ერეკლემ უთხრა ელენეს
-მახსოვხარ,შეცვლილხარ ერეკლე მორგოშიანო.გაუცინა ელენემ
-კარგია რომ არ დამივიწყე მეგონა შანსი აღარ მქონდა!თქვა ერეკლემ და გაუღიმა ელენეს.
ელენემ უცბათ ვერ გამოიტანა აზრი წინადადების ისე გაეცალა ერეკლე.თორნიკე და შემორიგებული ნატაც მოვიდნენ, მანქანებში ჩასხდნენ ელენე თავის სახლში დატოვეს ხოლო ევა და ვოვა ბოლოს მიყვანეს სახლში.წინა ბინა სადაც ევამ ეს ამბავი გაიგო და უკან მოუხედავად დატოვა გაყიდა ის ბინა და სხვა იყიდა.ზუსტას ახალ ბინაში ატარებდა პირველ დღეს თავის შვილთან ერთად, ბავშვი მოაწესრიგა და დაძინა თვითონაც იბანავა და აივანზე გავიდა,თბილისის ხედს უყურებდა მთელი 5 წელია თვალით არ უნახია აქაურობით და ტკბებოდა,სამი წლის მოგონებება ჩაუქროლა თვალწინ,ისევ უყვარდა იმხელა გრძნობა ქონდა ვატოს მიმართ ენით აუწერელი.მაგრამ ასეთი იყო მათი ბედი.როცა მიხვდა რომ ხვალ ბევრი საქმე იყო ვოვას მიუწვა და დაიძინა.დილით დედა შვილი ადგნენ ისაუზმეს, შემდეგ ვოვას ჩაცვა ევამ შავი შარვალ კოსტუმი და ბაბთა დაუმაგრა.
-დედააააა ბაბთა არ მინდაა,ვერ ვიტან ხო იცი!!წუწუნებდა ბავშვი.
-ვიცი დედიკო მარა ცოტახანი გქონდეს რომ მერე ფოტოები გადავიღოთ და სიმპატიური ხო უნდა იყო?!.
-კარგი დედიკო შენი ხათრით მეკეთება,ხო მამასავით სიმპატიური ვარ.გაიცინა ბედნიერმა ბავშვმა.
-კი დე მამასავით სიმპატიური ხარ!ლოყაზე აკოცა ბავშვს ახლა წადი სავარძელზე დაჯექი და დამელოდე მეც გავემზადები.ბავშვს აკოცა ლოყაზე.
-კარგი დეე დაგელოდები.ბავში სირბილით გავიდა მისაღებში და სავარძელზე დაჯდა.
ევამ შავი მუხლზე ჩახსნილი ბრეტელიანი კაბა ჩაიცვა, მსუბუქი მაკიაჟი წაისვა კულულები გაიშალა და სამკაულები გაიკეთა.მისაღებში რომ გავიდა და ბავშვს დაენახა
-აბა როგორი დედიკო გყავს?
-ვაიმე დედა რა ლამაზი ხარ, მსოფლიოში ულამაზესი დედა ხარ.ვოვა გაიქცა და ჩაეხუტა ევას.
-ეხლა წავიდეთ დე ხო!ბავშვს მოკიდა ხელი და სახლიდან გავიდნენ მანქანით ანდრიამ და ანამ გამოუარეს.თორნიკე და ნატა ჯვარს სამების ეკლესიაში იწერდნენ.ნახა თუ არა დედოფალი და სიძე ცრემლები მოადგა ისეთი ლამაზები იყვნენ!ელენეც იმ წუთას მივიდა.ჯვრის წერს როცა დაიწყო ეკლესიაში ვერ გაჩერა ვოვა და გარეთ გამოექცა ბავშვი,უკან დაედევნა ვოვას ევა როცა ორთავიან მაღალ სიულეტ შეასკდა!
-უკაცრ... ნაცნობი სუნრელი იცნო,მაღლა აიხედა და მონატრებული თვალები დაინახა,ყველა გრძნობა მოაწვა სიყვარული,მონატრება,შიში,ბრაზი მაგრამ გაუნძრევლად იდგა.
-ევა შენ...თქვა ვატომ...
როდესაც გაეცალა ევა ხმა მოესმა უკნიდან:
-დედიკოოო გარეთ მარიამი დამსდევს მომწონხარო!შეწუხებილი ბავშვი შემოვიდა და დედას აეკრო სხეულზე.
როცა ვატომ გაიგო სიტყვა ევასკეენ მომართული "დედა" გაოგნდა.
-ევა შენ შვილი გვყავს?

მანქანიდან გადმოვიდა თუ არა სათვალე მოიხსნა და პირჯვარი გადაიწერა,იმხელა რწმენა გაჩნდა ვატოს რომ სულ დადიოდა ეკლესიაში და ლოცულობდა.ელკესის ეზოში ფეხი რომ შეადგა მიხვდა რომ ამაზე თავისუფალი ადგილი არსად არ იყო,ადგილი იყო სადაც სული მშვიდდება და ტვინი ბევრს აღარ ფიქრობს, უბრალოდ მთელი შენი გონება და გული ღმერთს ანდობ.ეკლესის შესასვლელთან იყო როცა პატარა ბიჭმა ჩაურბინა,მისი პატარაობა დაინახა იმ ბავშვში, გაიფიქრა კიდევაც ძალიან მგავსო, გაოგნებული იყო.მიბრუნდა თუ არა ახლა პატარა ქალის სხეული შეასკდა,ნაცნობი ვანილის სურნელი იგრძნო მონატრებული ადამიანის.დახედა ქალს თურმე როგორ აკლდა მის ლამაზ თვალებში ჩახედვა,იმ თაფლისფერ თვალებში, სამი წელი მისი რომ ეგონა და ხუთი წელი სტანჯავდა მისი სიყვარული.
-ევა შეენ...თქვა ვატომ
როდესაც გაეცალა ევა ხმა მოესმა უკნიდა:
-დედიკო გარეთ ლილიანა დამსდევს მომწონხარო!ბავშვი ევას მოეხვია.
უნდა გენახათ ვატოს რა დაემართა,ნუთუ მას შეძლო რომ სხვა შეყვარებოდა?ნუთუ მათი სიყვარული არ იყო ძლერი,თან ის აწუხებდა ასე უთქმელად რატომ გაქრა?
-ევა შენ შვილი გყავს?!გაკვირვებული,ნაწყენი და ბრაზით წარმოთქვა ვატომ წინადადება.
-დედიკო ვინა ეს ბიძია.დედის კაბას ეჯაჯგურებოდა პატარა ვოვა.გაოცებული უყურებდა ევა მამაშვილს ისე გავდნენ ერთმანეთს.ხელში აიყვანა ბავშვი ევამ,და უკან მოუხედავად შევიდა ეკლესიაში ერთი სიტყვაც არ უთქვამს ვატოსთვის,როგორ მონატრებია მაგრამ მისი არღარ იყო ის ადამიანი მას აღარ ეკუთნოდა ეს იცოდა.ეკლესიაში რომ შევიდა დაინახა ბედნიერი წყვილი რომელიც ფიცს დებდნენ ღმერთის წინაშე რომ სიცოცხლის ბოლომდე ,ყველა გაჭირვებაში და ლხინში ერთად იქნებოდნენ.ევას სახე რამდენიმე ცრემლმა დანამა მაგრამ იმწუთავეს მოიწმინდა რომ ბავშვს არ შემჩნია,ბავშვი ძირს დასვა და ხელი ჩასჭიდა.გვერდით მიუდგა ელენე ევას და მეორე ხელზე ხელი მოუჭირა მიხვდა ელენე რაშიც იყო საქმე,მადლობელი და სამაყო თვალებით გახედა ევამ ელენეს და გაუღიმა,როგორ უყვარდა ეს ადამიანი ევას.
ამ დროს შემოვიდა ეკლესიაში დაგვიანებული და გაურკვევლობაში მყოფი ვატო,გვერძე მიუდგა ერეკლეს და ერთადერთი კითხვა რაც აწუხებდა ერეკლეს დაუსვა ჩუმად.
-იცოდი რომ ევას შვილი ყავდა?*იცოდა ერეკლემ რომ ეს დღე მალე დადგებოდა*
თან ეს ბავშვი ისე მგავს რომ ასე მგონია ჩემი შვილია.ჩაეცინა ვატოს მაგრამ რაც თქვა ტვინში რომ გაიაზრა სახეზე ღიმილი შეახმა,ნუთი ჩემი შვილია,თვალიერება დაუწო ბავშვს შორიდან ზუსტას მისნაირი სახის მანერები ჰქონდა,მანერებზე რომ აღარ ვილაპარაკოთ ვატოს მისი პატარობა ედგა თვალწინ.თუ მიისი და ევას შვილია რატომ დამიმალა ევამ?
იმდენი კითხვა ქონდა იმ წუთას მაგრამ ერთი ის უხაროდა რომ შეიძლება მასდა ევას საერთო შვილი ჰყოლოდა.
გაშეშებული იდგა ერეკლე ვერაფერს ეუბნებოდა რა უნდა ეთქვა?დაგიმალე შენი შვილის ვინაობაო რადგან ევამ მთხოვაოოო? არ იცოდა ერკლემ როგორ მიღებდა ამ ამბავს ვატო,მაგრამ ერთი იცოდა არასდროს კრავდა ხელს ევას და ვოვას.
ერთი ამოიხვნეშა ევამ,და ევას გახედა მის გვერდით ელენე იდგა და ხელი ქონდა ჩაჭიდებული ევასთვის მეორე გვერძე კი პატარა ვოვა იდგა,გაეღიმა.ეხლა ვატოს შეხედა ერთ ადგილას ქონდა თვალები გაშეშებული აღარც ინძრეოდა მიხვდა რომ ძალიან გაურკვეველობაში იყო მაგრამ იცოდა რომ მალე ეს წყვილი ისევ შედგებოდა.ეხლა ახალ გამომცხვარ წყვილს შეხედა ისეთი გაღიმებულები იდგნენ გვერდი გვერდ იმხელა სიყვარულს ამოიკითხავდით მათ თვალებში...
ამ დროს შემოვარდა ლილიანა ეკლესიაში ისეთი ფართხა ფურთხით,კაბა ეცვა თეთრი მაგრამ ვაი იმ კაბის ჩაცმას სულ გასვრილი იყო ნეტა სად იგორრავა?? უკან მამამისი მოსდევდა ანდრია ,დაიჭირა ბავშვი და ეკლესის ეზოში გაიყვანა ისევ იცოდა რომ ეკლესიაში შეიძლება ხმაური დაეწყო.
-ოხ მამი,როგორი მოუსვენარი ხარ შენ ბიჭი უნდა ყოფილიყავი და არა გოგო!.პატაარა ლილიანას ეუბნებოდა მამამისი და ლოყებს უკოცნიდა.მაშინ მიუახლოვდა ანა მამა-შვილის.
-ვაიმე მარიამ შვილო რას გიგავს კაბა...ბავშვთან მივიდა და კაბა შეუმოწმა.
-დედიკო ესე უფრო ლამაზია, თეთრი ცუდი ფერია,თან შავი უხდება თან ნახე მწვანეცა იქ ბალახები იყო და იქ ვითამაშე და ლამაზი ფერი გახდა...ხელი გაიშვირა ლილიანამ სადაც ეს ყველაფერი ჩაიდინა.
-ვაიმე ანდრია რა გვეშველება.ჩაილაპარაკა ანამ და ქმარს მიეხუტა.
-ბიჭი გვეგონა თავიდანვე,გოგო გამოვიდა მაგრამ იმედებს მაინც არ მიცრუებს მამას ვოლკიიიიიიაა.ხელში აიყვანა ბავშვი კოცნა და ღუტუნი დაუწყო ერთდროულად.
-მამიკო გეყოფა მამიკოოოო.იცინოდა ბავში თან მამას ეხვეწებოდა ხელი გამიშვიო. ამ დროს გამოვიდნენ გარეთ ყველა ჯვრისწერა დამთავრებულიყო.წყვილი გამოვიდა ისეთი ლამაზები იყვნენ...
ბოლოს ერეკლე და ელენე გამოვიდნენ.ელენეს ლამაზი ვარდისფერი კაბა ეცვა ზურგზე ამოღებული ბრეტელზე, თეთრ მაღალქუსლიანებზე.მიუახლოვდა ერეკლე და ყურთან ჩასჩურჩულა:
-საოცრად გამოიყურები...და გაეცალა.
გაკვირვებული დარჩა ელენე,პულსი აუჩქარდა კი ერთი კომპლიმენტი უთხარა მაგრამ თითქოს მისი სიყვარულის გრძნობა ერეკლეს მიმართ უფრო გაიზარდა,გახედა მიმავალ ერეკლეს-გაეღიმა და ნელ ნელი ნაბიჯებით გაყვა უკან.
ძალიან დაძაბული დადიოდა ევა სულ გრძნობდა რომ ვიღაცა დაჟინებით უყურებდა, რათქმაუნდა ვინ იქნებოდა თუ არა ბატონი ვატოო.ბავშვს ხელი მოკიდა და მანქანაში ჩასვა,მანამდე კი ელენეს ელოდებოდა რომ ერთად წასულიყვნენ,ფოტო სესია დილით ქონდათ მაგრამ ეხლაც აპირებდნენ წყვილი სადმე გასვლას და ფოტოების გადაღებას სანამ დარბაზში მივიდოდნენ.ტელეფონიში იყურებოდა ნაბიჯების ხმა გაიგო ელენე ეგონა მაღლა აიხედა და ხელში ვატო დარჩა.
-ევა არ გეგონოს რომ ჩემიდან ასე ადვილად დაღწევ ახლა თავს,ხუთი წელი გელოდე ხუთი წელი და ახსნა განმარტებით მოვითხოვ ამ შენ გაქცევას და გაქრობას. მკაცრად და ღმადაბლა ელაპარაკებოდა ევას...ჩამოყრილი თმა უკან გადაუწია და გაეცალა.გაგიჟებული იყო ვატოს საქციელით კიდევ მე მელაპარაკება მკაცრად და თვითონ რა გაკეთა.წამოწითლდა სიბრაზისგან.
-მე მაგას ვუჩვენებ დამუქრებას!
და გამოჩნდა კიბეზე მომავალი ელენე ყურებამდე გაღიმებული,მივიდა სიბრაზისგან გაგიჟებულ ევასთან.
-რა მოხდა ევა რა გჭირს სულ წითელი ხარ??
-რა მოხდა დააა ვატო დადიანი შემომაკვდება,კიდე მე მეუბნება ახსნა განმარტება მჭირდება 5 წელი სად გაქრიორიო.
-კარგი ნუ მოიშლი ამ დღეს ნერვებს გთხოვ,თუ ჩემ თხოვნაზე არა შეხედე ნატას და თორნიკეს რა ბედნიერები არიან მაგათ გამო მაინც დაივიწყე დღეს ყველაფერი თვით ბატონი ვატოც.გახედა მანქანასთან მდგომ წყვილთან წასასვლელად რომ ემზადებოდნენ.
-კარგი მშვიდად ვარ ვსოო.ამოისუნთქა და ჩაისუნთქა ევამ.
-შეხედე ბავშვი როგორი გიყურებს.ბავშვისკენავშვისკენ მიხედა ევამ ისეთი საყვარელი გამომეტყველებით უყურებდა ბავში ევას.მანქანაში ჩაჯდნენ გოგოები როცა იმ წუთავეს ბავშვმა დედას უთხრა
-დედა ის კაცი ვინ იყო?რატო მოგეფარა თმაზე?ან რატო გველაპარაკებოდა?იმ წუთავეს მიხვდა ევამ რომ ბავშვმა იეჭვიანა, გადაიხარხარა ევამ და ელენემ და ორივემ ბავშვი მაგრად ჩაკოცნეს.
-დე ის კაცი იცი რა კარგი კაცია... უთხარა ევამ ვოვას და მანქანა დაძრა.მალე გაგაცნობ კარგი?! უთხრა ბავშვს.
გაკვირვებულმა ელენემ შეხედა ევას და თვალებით კითხვა რას ნიშნავდა მისი ბოლო ნათქვამი წინადადება?
-დრო მოვიდა ელენე... უთხრა ელენეს და ამით მიახვედრა ყველაფერი.ბავში ხომ ცოდო იყო უმამოდ გაზრდილიყო, მითუმეტეს ევას გამოცდილი ქონდა რას ნიშნავდა უმამობა პატარა იყო 15 წლის როცა მამა დაკარგა, ისეთი კარგი ურთიერთობა ქონდა მამამისთან როგორ გადაიტანა ეს ყველაფერი თვითონაც არ იცის.
ფოტო სესიაც მორჩა და პირდაპირ დარბაზში წავიდნენ, დარბაზი ძალიან ლამაზი დეკორებით იყო მორთული,სიძე პატარძალიც შემოვიდნენ და ოვაციებიც მოყვა,როცა უკვე ნელ-ნელა დაიწყო ნამდვილი ქართული ქორწილის ქეიფი თავისი ცეკვებით და სადღეგრძელოებით ევამ ბავშვი ელენეს დაუტოვა და სიძე პატარძალს მიუახლოვდა ორივეს გადაეხვია და ბედნიერება უსურვა.
შემდეგ ვინ ვის ეცეკვევოდა ვეღარ გაეგოთ ისე დათვრნენ,ელენემაც კარგად დალია მხოლოდ დედები ევას და ანას არ ქონდათ დალეული,ანა მართლა ვერც დალევდა თავისი გიჟი შვილის გადამკიდე.ანდრიასაც კარგად ქონდა დალეული და ცოლ-შვილთან ერთდროულად ცეკვავდა.ერკლეს და ვატოს საერთოდ არ ეტყობოდათ სიმთვრალე არცერთს არ დაულევიათ.აი სიძეს და პატარძალს კარგად ქონდათ დალეული ხან რაზე იცეკვებდნენ ხან რაზე.ევა ვოვასთან ერთად წაიცეკვებდა ხოლმე.სადღაც 12 საათი იყო დაწყებული ვოვას სკამზე დაეძინა,ევამ ელენეს დაუტოვა და უთხრა სანამ წავიყვანო მიხედეო,თვითონ კი საპირფარეშოში გავიდა რადგან კაბაზე წვენი გადაესხა უნდა გამოეცვალა,ჯერ მანქანიდან აიღო გამოსაცვლელი ტანსაცმელი შემდეგ გაეშურა საპირფარეშოში რომ გამოეცვალა,გამოიცვალა კიდევაც უნდა გამოსულიყო უკან შეაბრუნა ვატომ კარი კი ჩაკეტა. ამ დროს გამოვიდნენ გარეთ ყველა ჯვრისწერა დამთავრებულიყო.წყვილი გამოვიდა ისეთი ლამაზები იყვნენ...
ბოლოს ერეკლე და ელენე გამოვიდნენ.ელენეს ლამაზი ვარდისფერი კაბა ეცვა ზურგზე ამოღებული ბრეტელზე, თეთრ მაღალქუსლიანებზე.მიუახლოვდა ერეკლე და ყურთან ჩასჩურჩულა:
-საოცრად გამოიყურები...და გაეცალა.
გაკვირვებული დარჩა ელენე,პულსი აუჩქარდა კი ერთი კომპლიმენტი უთხარა მაგრამ თითქოს მისი სიყვარულის გრძნობა ერეკლეს მიმართ უფრო გაიზარდა,გახედა მიმავალ ერეკლეს-გაეღიმა და ნელ ნელი ნაბიჯებით გაყვა უკან.
ძალიან დაძაბული დადიოდა ევა სულ გრძნობდა რომ ვიღაცა დაჟინებით უყურებდა, რათქმაუნდა ვინ იქნებოდა თუ არა ბატონი ვატოო.ბავშვს ხელი მოკიდა და მანქანაში ჩასვა,მანამდე კი ელენეს ელოდებოდა რომ ერთად წასულიყვნენ,ფოტო სესია დილით ქონდათ მაგრამ ეხლაც აპირებდნენ წყვილი სადმე გასვლას და ფოტოების გადაღებას სანამ დარბაზში მივიდოდნენ.ტელეფონიში იყურებოდა ნაბიჯების ხმა გაიგო ელენე ეგონა მაღლა აიხედა და ხელში ვატო დარჩა.
-ევა არ გეგონოს რომ ჩემიდან ასე ადვილად დაღწევ ახლა თავს,ხუთი წელი გელოდე ხუთი წელი და ახსნა განმარტებით მოვითხოვ ამ შენ გაქცევას და გაქრობას. მკაცრად და ღმადაბლა ელაპარაკებოდა ევას...ჩამოყრილი თმა უკან გადაუწია და გაეცალა.გაგიჟებული იყო ვატოს საქციელით კიდევ მე მელაპარაკება მკაცრად და თვითონ რა გაკეთა.წამოწითლდა სიბრაზისგან.
-მე მაგას ვუჩვენებ დამუქრებას!
და გამოჩნდა კიბეზე მომავალი ელენე ყურებამდე გაღიმებული,მივიდა სიბრაზისგან გაგიჟებულ ევასთან.
-რა მოხდა ევა რა გჭირს სულ წითელი ხარ??
-რა მოხდა დააა ვატო დადიანი შემომაკვდება,კიდე მე მეუბნება ახსნა განმარტება მჭირდება 5 წელი სად გაქრიორიო.
-კარგი ნუ მოიშლი ამ დღეს ნერვებს გთხოვ,თუ ჩემ თხოვნაზე არა შეხედე ნატას და თორნიკეს რა ბედნიერები არიან მაგათ გამო მაინც დაივიწყე დღეს ყველაფერი თვით ბატონი ვატოც.გახედა მანქანასთან მდგომ წყვილთან წასასვლელად რომ ემზადებოდნენ.
-კარგი მშვიდად ვარ ვსოო.ამოისუნთქა და ჩაისუნთქა ევამ.
-შეხედე ბავშვი როგორი გიყურებს.ბავშვისკენავშვისკენ მიხედა ევამ ისეთი საყვარელი გამომეტყველებით უყურებდა ბავში ევას.მანქანაში ჩაჯდნენ გოგოები როცა იმ წუთავეს ბავშვმა დედას უთხრა
-დედა ის კაცი ვინ იყო?რატო მოგეფარა თმაზე?ან რატო გველაპარაკებოდა?იმ წუთავეს მიხვდა ევამ რომ ბავშვმა იეჭვიანა, გადაიხარხარა ევამ და ელენემ და ორივემ ბავშვი მაგრად ჩაკოცნეს.
-დე ის კაცი იცი რა კარგი კაცია... უთხარა ევამ ვოვას და მანქანა დაძრა.მალე გაგაცნობ კარგი?! უთხრა ბავშვს.
გაკვირვებულმა ელენემ შეხედა ევას და თვალებით კითხვა რას ნიშნავდა მისი ბოლო ნათქვამი წინადადება?
-დრო მოვიდა ელენე... უთხრა ელენეს და ამით მიახვედრა ყველაფერი.ბავში ხომ ცოდო იყო უმამოდ გაზრდილიყო, მითუმეტეს ევას გამოცდილი ქონდა რას ნიშნავდა უმამობა პატარა იყო 15 წლის როცა მამა დაკარგა, ისეთი კარგი ურთიერთობა ქონდა მამამისთან როგორ გადაიტანა ეს ყველაფერი თვითონაც არ იცის.
ფოტო სესიაც მორჩა და პირდაპირ დარბაზში წავიდნენ, დარბაზი ძალიან ლამაზი დეკორებით იყო მორთული,სიძე პატარძალიც შემოვიდნენ და ოვაციებიც მოყვა,როცა უკვე ნელ-ნელა დაიწყო ნამდვილი ქართული ქორწილის ქეიფი თავისი ცეკვებით და სადღეგრძელოებით ევამ ბავშვი ელენეს დაუტოვა და სიძე პატარძალს მიუახლოვდა ორივეს გადაეხვია და ბედნიერება უსურვა.
შემდეგ ვინ ვის ეცეკვევოდა ვეღარ გაეგოთ ისე დათვრნენ,ელენემაც კარგად დალია მხოლოდ დედები ევას და ანას არ ქონდათ დალეული,ანა მართლა ვერც დალევდა თავისი გიჟი შვილის გადამკიდე.ანდრიასაც კარგად ქონდა დალეული და ცოლ-შვილთან ერთდროულად ცეკვავდა.ერკლეს და ვატოს საერთოდ არ ეტყობოდათ სიმთვრალე არცერთს არ დაულევიათ.აი სიძეს და პატარძალს კარგად ქონდათ დალეული ხან რაზე იცეკვებდნენ ხან რაზე.ევა ვოვასთან ერთად წაიცეკვებდა ხოლმე.სადღაც 12 საათი იყო დაწყებული ვოვას სკამზე დაეძინა,ევამ ელენეს დაუტოვა და უთხრა სანამ წავიყვანო მიხედეო,თვითონ კი საპირფარეშოში გავიდა რადგან კაბაზე წვენი გადაესხა უნდა გამოეცვალა,ჯერ მანქანიდან აიღო გამოსაცვლელი ტანსაცმელი შემდეგ გაეშურა საპირფარეშოში რომ გამოეცვალა,გამოიცვალა კიდევაც უნდა გამოსულიყო უკან შეაბრუნა ვატომ კარი კი ჩაკეტა. -ვატო რა გინდა??წეღანდელი დამუქრება არ გეყო ახლა არ მივარდები.ყვირილი დაუწყო ვატოს
-ევა მომენატრე...
-მოგენატრეე? ცინიკურად თქვა ევამ..-ეხლა გენატრები ხომ ეხლაა,ხუთი წლის წინ რაც გაკეთე კიდე მაგ სიტყვებს როგორ მეუბნები.მწყობიდან გამოვიდა ევა.
-ხუთი წლის წინ რა გავაკეთე??გაოგნებულმა და გაკვირვებულმა კითხა ვატომ
-აქეთ მეკითხება კიდე...თქვა ევამ.
-ევაა ხუთი წლის წინ რა მოხდააა თქოოოო,ან შენ შვილი რატო მგავს ესე ძალიან?გამაგებინე რა ხდებაა???ის ყველა კითხვა მიაყარა ევას რაც ასე ძალიან აინტერესებდა ვატოს.
-ხუთი წლის წინ რაც მოხდა ეგ შენმა სოფიამ უნდა გითხრას..დაუყვირა ევამ და ცადა კარები გამოეღო მარა რას გამოაღებდა ამხელა მთა კაცი რომ გადაეფარა კარს.
-მოიცა ევა.ხელი ჩასჭიდა ვატომ გოგოს და ისევ თავის ადგილას დაბრუნა.სოფია იმ ჩემ ყოფილზე მეუბნები? გაბრაზებისგან გაწითლებული თვალებით შეხედა ევას.
-ოჰჰ დიახ იმ შენ სოფიაზეე შენ ერთადერთ სიყვარულზე,მე რომ სიყვარულს მეფიცებოდი და თურმე მასთან რომ გეძინა.განრისხებული ელაპარაკებოდა ვატოს.
-ევააა რაც შენ გამოჩნდი მის მერე სოფია ჩემ ახლოს არ გამიკარებია!მშვიდი ხმით უთხრა.
-ხო აი დავიჯერე,გაიხსენე ჩემი დაბადების დღე 24 აგვისტო რომ დამირეკე რომ უნდა შეგხვდეო,თურმე შენ წინა დღეს სოფიასთან გორაობდი.არადა იცოდი რომ ღალატს ვერ ვიტანდიიიი. დაუყვირა ევამ ვატოს და გულმკერდზე მუშტებს ურტყავდა.ვერ გაეგო რებს ბოდავდა ევა.ხელები გაუკავა და თავი მაღლა აწევინა.
-ევა რატომ წახვედი იმ წუთავეს ლონდონში?! ხმამაღლა და მკაცრად უთხრა.რატომ დაუჯეერე და ენდე ვიღაცა უმნიშვნელო ადამიანს სოფიას...რატოოოოო??დაუყვირა ბიჭმა.
-შენ რაა გგონია სიტყვებზე დავუჯერებდი?ფოტოები ჩამიყარა ფოტოებიიიიი,მასზე ჩახუტებულს რომ გეძინა.მაგ ფოტოებმა გამანადგურა.ტირილით ელაპარაკებოდა ვატოს ევა თან საშინლად უკანკალებდა სხეული.ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და ანახა ფოტოები,სადაც ვატო ჩახუტებული იყო სოფიას.
განრისხებულმა გამოართვა ვატომ ტელეფონს დახედა და სიბრაზისგან მოისროლა ტელეფონი იატაკზე,ისეთი ძალით დაგდო ტელეფონი რომ სულ ნამსხვრევებად იქცა.
-ევაა რატომ არ გადამოწმე ჩემთან რატომ არ დამელოდეეე, რატომ დაუჯერე ამ ფოტოებს რატომ? დაუყვირა ისევ.რატომ დავკარგეეთ 5 წელი რატომ უაზროდ...ეს ფოტოები მაშინა გადაღებული როცა მე და სოფია შეყვარებულები ვიყავით მას რომ დავშორდი და შენ შეგხვდი მის მერე არავინ არ არსებობდა შენ გარდა,მაგრამ შენ მას დაუჯერეეე მას.ისე უცბათ გარჩიეს ეს 5 წელი ქორწილის დარბაზის საპირფარეშოში,მაგრამ ორივეს შეცდომა ქონდა დაშვებული.ევას ის რომ არ დაცადა რომ აეხსნა მისთვსი ვატოს ეს ფოტოები თუ რა იყო.ხოლო ვატოს ის შეცდომა ქონდა რომ არ გაეკიდა,ვეღარ შეძლო და დანებდა არ გაარკვია ბოლომდე ეს საქმე თუ რატომ დატოვა ესე ეულად ევამ...

-ევაა რატომ არ გადამოწმე ჩემთან რატომ არ დამელოდეეე, რატომ დაუჯერე ამ ფოტოებს რატომ? დაუყვირა ისევ.რატომ დავკარგეეთ 5 წელი რატომ უაზროდ...ეს ფოტოები მაშინა გადაღებული როცა მე და სოფია შეყვარებულები ვიყავით მას რომ დავშორდი და შენ შეგხვდი მის მერე არავინ არ არსებობდა შენ გარდა,მაგრამ შენ მაგას დაუჯერეეე მას.ისე უცბათ გარჩიეს ეს 5 წელი ქორწილის დარბაზის საპირფარეშოში,მაგრამ ორივეს შეცდომა ქონდა დაშვებული.ევას ის რომ არ დაცადა რომ აეხსნა მისთვსი ვატოს ეს ფოტოები თუ რა იყო.ხოლო ვატოს ის შეცდომა ქონდა რომ არ გაეკიდა,ვეღარ შეძლო და დანებდა არ გაარკვია ბოლომდე ეს საქმე თუ რატომ დატოვა ესე ეულად ევამ...
-მატყუებ ხომ.დაიყვირა გოგომ ბოლო ხმაზე.ვატო თქვი რომ მატყუებ.
-ევა ასე როგორ შეიცვალე როგორ შეიძლება ასეთი რაღაცა მოგატყუო?ბიჭი მიუახლოვდა გოგოს,ევას სახე ორივე ხელით დაიჭირა და თვალებში ჩახედა აცრემლიანებულ გოგოს.
-ევა...მიმართა მშვიდი ხმით ვატომ...რატო წახვედი რატო არ ამახსნეინე...
ჩამოცვივდა ცრემლები ბიჭს.
-ხელი გამიშვი ბავში სახლში უნდა წავიყვანო.ხელები მოაშორებინა სახიდან ცრემლები მოიწმინდა და გასასველად მოემზადა როცა ხელზე ნაზი შეხება იგრძნო, მიბრუნდა და კაცს თვალებში ჩახედა.
-ევა ის პატარა ბიჭი "ვოვა" ჩვენი შვილია?გოგოს თვალები გაუფართოვდა.
-არაა..!!იუარა გოგომ და რასაც ქვია კარი გამოგლიჯა რომ აქაურობა მალე დაეტოვებინა.
ვატოს გონებაში აურზაური იყო,თურმე რის გამო დაკარგა 5 წელი ტყუილის გამო,და ამის დიდი და მთავარი მიზეზი სოფია იყო,ისეთი გამწარებული იყო ამ თავისი ბედნიერებების ასე ჩამოშლით. მაგრამ იქნებ ისევ აშენება შეიძლება ბედნიერების?ერთი ის იცოდა ვატომ დარწმუნებით რომ ვოვა მისი შვილი იყო.გაეღიმა ვატოს სარკეში ჩაიხედა თმები გაისწორა და ჩაილაპარაკა:-ესე ხომ ქალბატონო ევა!!:
დადიანი მოდის 5 წლის შემდეგ...!!
გოგო სანამ დარბაზში შევიდოდა ცრემლები მოიწმინდა ელენესთან მივიდა,რომ მიუახლოვდა ელენეს სადღაცა იყურებოდა და ისე იყო ჩაფიქრებული ევას მიახლოვებაც ვერ გაიგო,ელენე საითაც იხედებოდა თვითონაც იქით გაიხედა და ერეკლე მოხვდა თვალში,გაეღიმა ევას და იცოდა მათი ორმხრივი სიყვარული მაგრამ ეხლა მაგათი დრო არ არის ისეთი ამბავი დატრიალდა...ეგენი მერე!!.
-ელენე უნდა წავიდე.
მიუახლოვდა გოგოს და დარბაზის ხმაურის გამო ყურში ჩაჩურჩულა.ელენე ისე შეშინდა და იმხელაზე ახტა ევა გაოგნებული უყურებდა.
-ევა სად იყავი ამდენხანს,ან თვალებზე რა გჭირს იტირე? უცბათ წამოდგა გოგო ფეხზე და ნამტინარევ სახეზე დააკვირდა.
-ელენე მერე მოგიყვები გთხოვ ეხლა უნდა წავიდე.
-კარგი ჩემო გოგო როგორც შენ გინდა.დაეთანხმა გოგო
-გთხოვ ყველა გაფრთხილე რომ მივდივარ.ბავში ხელში აიყვანა ლოყაზე აკოცა მეგობარს და დარბაზიდან გაუჩინარდა..
მანქანასთან მივიდა გაღო უკანა კარი ბავშვი დააწვინა უკანა სიდენიაზე და კარი მიხურა.მობრუნდა და ისევ ვატო აესვეტა ,ისე ახლოს ყავდა ვატო სახესთან ერთი გამოძრავება და მათი ბაგები შერთდებოდა.
-და კიდე უარობ რომ ვოვა ჩემი შვილო არ არის.თქვა ვატომ და თავის პატარა ბავშვობის სახეს დააკვირდა.გოგოს წელზე ხელი შემოხვია უფრო მიზიდა და ბაგეებზე დაეწაფა,გოგომ ფართხალი დაიწყო მაგრამ ბოლოს დანებდა, როგორ მონატრებია ეს ყველაფერი როგორ მოენატრა თვითონ ვატო მაგრამ მაინც ბოლომდე უარობდა ,დაბნეული იყო საშინლად გგონია არ უნდოდა რომ ეთქვა ვატოსთვის მისი შვილის ვინაობა,იმასაც ხვდებოდა შეცდომა რომ დაუშვა,რა მოხდებოდა რომ მისულიყო და პასუხი მოეთხოვა ვატოსთვის
ბიჭი მოწყდა ევას ბაგებს და ლოყაზე აკოცა.
-ევა ისევ იგივე სიტკბო გაქვს.უთხრა ტკბილი ხმით ვატომ.
ევას ნერვები მოეშალა და ჩხუბი დაუწყო.
-აღარ მომიახლოვდე ჩემს უნებართვოდ დაა ვოვა შენი შვილი არააა,წადი სოფოსთან ალბათ გელოდება.დაუყვირა გოგომ ისევ.
-კარგი იყოს მაშინ ეგრე ანუ ჩემი შვილი არა არის? ევას ნერვებზე თამაშობდა უკვე . მაგრამ თითქოს სოფო არც გაუგონია ევას წინადადებაში.
-არა არ არის!!
-და ვისია?გათხოვდი? კითხა მკაცრად მამაკაცმა..-ან შენი ქმარი სად არის?არსად არ ჩანს.გაიხედ გამოიხედა კაცმა აქეთ იქით და ხელები გაშალა .
-ვატო თავი დამანებე გთხოვ!ხელი კრა და კარი გაღო მანქანის,კიდევ ერთხელ მიუბრუნდა -და კიდევ ერთხელ გაფრთხილებ უკითხავად კი არ მაკოცო აღარ მომიახლოვდე.უთხრა მკაცრად ევამ მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა.
გაღიმებული და კმაყოფილი იდგა ვატო და უყურებდა მიმავალ მანქანას.
ევა იქვე ახლოს გაჩერდა,თავი საჭეს დადოო და ტირილი დაიწყო,ჩუმად ტიროდა ბავშვს რომ არ გაეგო,ცოტა რომ დამშვიდდა უკან გახედა მძინარე ბავშვს და გაეღიმა,
-როგორ გავს ვატოს მართლა გაიფიქრა ევამ.ისევ ვატოზე დაიწყო ფიქრი და ორი თითი ტუჩზე გადაისვაა ოდნავ ტუჩის კუთხეში გაეღიმა.მანქანა დაძრა და სახლისკენ აიღო გეზი.კორპუსთან მივიდა ხელში აიყვანა ვოვა, ლიფტში შევიდა 4 სართულს მიაჭირა თითი,კარები გაღო და სახლში შევიდა ბავშვს ნელა გახადა ფეხზე,შემდეგ ტანსაცმლის გახდა დაუწყო,ძილში სულ ევას გავდა ვოვა ვერ გაღვიძებდი ისეთი ძილი ქონდა.ბავშს გამოუცვალა შემდეგ თვითონ გამოიცვალა აივნის კარგი გაღო,ყავა გაიკეთა და აივანზე გავიდა ისევ უყურებდა განათებულ თბილის თითქოს ღირდა ჩამოსვლა და ტყვილად იკავებდა თავს 5 წელი,იმასაც ფიქრობდა რომ ლონდონში აღარ დაბრუნდებოდა და მის ყვავილების მაღაზიას თბილიში გახსნიდა.ამდენმა ფიქრი ალბათ ბოლოს გაგიჟებდა ტელეფონი აიღო და დედას დაურეკა.დედამისი სოფელში ცხოვრობდა რაც ევას მამა გარდაიცვალა იმის მერე თბილისისკენ აღარც გამოუხედავს.ევას დედა სვანი იყო ვიბლიანი გვახლდა ნანა.ჩვენი ევა კი დედის ერთა იყო.
-ვაიმე დედიკო ევა რამე მოხდა?ასე გვიან რატო მირეკავ?ვოვა ხომ კარგადაა? ერთდროულად მიაყარა ნანამ შვილს კითხვები.
-დეე ნუ გეშინია,უბრალოდ შენთან მინდოდა ლაოარაკი.
-ჩემო გოგო,როგორ მომენატრე.
-ხვალ ჩამოვალთ დე ყველანი და ჩაგეუხუტები.ისე ძალიან ენატრებოსა ევას დედა ის 5 წელი ძალიან აკლდა მასთან ჩახუტება,და პირისპირ საუბარი.
-ჩემი ახალდაქორწინებული წყვილი როდის მეწვევა?გაიცინა ნანამ,ნანა ქორწილში კი იყი დაპატიჟებული მაგრამ ვერ წავიდა,მისი ქმრის დაღუპვის მერე მისი წასვლა მცოლოდ ეკლესიდან სახლში იყო ან სახლიდან ეკლესიაში.სულ ცდილობდა ევა რომ გამოეყვანა სახლიდან მაგრამ არ გამოდიოდა ,სიმშვიდრში უნდოდა ყოფნა,ნატას და თორნიკეს ბოდიშიც კი მოუხადა.
-რავიცი დედი ორი გიჟი დუბაიში მიდიან თაფლობის თვეში,თუ სააჰარაში არ დაიკარგნენ…გაიცინეს ორივემ.
-დეე ვატოს შეხვდი?არ უნდოდა ეკითხა შვიკისთვის და დაემძიმებინა მაგრამ მაინც კითხა.
-კი დე,იმ წუთავეს მიხვდა რომ ვოვა მისი შვილი იყო,და დეე ყველაზე დიდი შეცდომა დავუშვით ორივემ და დავკარგეთ ეს 5 წელი.მას არ უღალატია ჩემთვის.ვეღარ იკავებდა ემოციებს და ამოტირდა ევა.
-შენ მიგიკვდეს დედა,ნეტა აქ მყავდე ჩაგეხუტებოდი შვილო,თქვენი გზა უკვე მეორეჯერ გადაიკვეთა,ღმერთი იმას არ დაუშვებს რასაც ვერ გადაიტანთ შვილო ამასაც გადაიტანთ!
-იმედია დე…
-მიდი შვილო გამიიძინე ეხლა აღარ ინერვიულო,მიყვარხარ ევა!
-მეც მიყვარხარ დე!
გაუთიშა,დაწვა მაგრამ დიდიხანი მაინც ვერ დაიძინა ფიქრმა წაიღო მაგრამ ამ ფიქრშიც ჩათვლიმა.


თვალები გაახილა საათს დახედა ცხრა სრულდებოდა,ლოგინიდან წამოიწია ტელეფონი აიღო ხელში და წინა დღის ფოტოებს დაუყვა 10 წუთი ტელეფონში იყურებოდა,შემდეგ ადგა სააბაზანოში შევიდა თავი მოიწესრიგა და ბავშვს დახედა ისევ ეძინა,სანამ გაიღვიძებდა საუზმე უნდა მოესწრო, სამზარეულოში გავიდა და საჭმლის კეთება დაიწყო,საუზმე გაკეთა და ბავშვის ოთახში შევიდა ფარდები გაწია და ბავშვის საწოლზე ჩამოჯდა,უყურებდა ბავშვს და მთელი სახე ღიმილით ქონდა განათებული,ლოყაზე ჩამოვარდნილი კულულები გადაუწია და ლოყაზე აკოცა.
-დედიკოო,ჩემი ლამაზი ბიჭი.ეფერებოდა ბავშვს.აბა ჩემო ბიჭო გაიღვიძე.ბავში გაიზმორა თვალები გაახილა და დედიკოს გაუღიმა.წამოხტა და იმ წუთავეს მოეხვია.
-დედა დედიკო როგორ მიყვარხარ,დღეს ხომ ბებიასთან მივდივართ?
-მეც მიყვარხარ დე!კი ბებია გველოდება დღეს ჩავალთ და ვნახავთ.მიდი ეხლა ადექი მერე მე ,შენ ,ელენე ,ირაკლი,ანა,ანდრია და პატარა ლილე უნდა წავიდეთ სოფელში.
-აუუ დეე რაღაცა უნდა გითხრა,იცი მე მგონი ლილე მომწონს,ნერვებს რომ მიშლიდან შემომიყვარდა.გაწითლებულმა ბავშვმა უთხრა დედას.თან ხელში აიყვანა ევამ და საბაზანოში გაიყვანა ხელპირის დასაბანად.
-ვაიმე ქავთარაძების გოგო შეგიყვარდა შვილო.გადაიკისკისა ევამ.
-დედა ხო არავის არ ეტყვი?მამას უნდა ვუთხრა როცა მოვა,დედა ხომ მოვა მამა?
-არა დე არავის ვეტყვი.თითქოს მამა არც გაუგონია წინადადებაში.ბავშვს ჩაცვა ტანსაცმელი და მაგიდასთან დასვა.საჭმელი უნდა მიეტანა ბავშვისთვის კარზე ზარი რომ იყო.ევა წავიდა კარის გასაღებად გაღო და კართან ატუზული ვატო დახვდა.
-აქ რას აკეთებ,გუშინ მე რა გაგაფრთხილე.ჩხუბი დაუწყო ვატოს.ვატო კი იცინოდა.
-ოხ როგორ მომენატრა შენი ქოთქოთი,ისევ ისეთი ჭიუტი ხარ რაც ყველაზე მეტად მიყვარს შენში.
-ვატო წადი... უთხრა ხმადაბლა.ან საიდან იცოდი სად ვცხოვრობდი.
-მე ყველაფერი ვიცოდი ევა,შენი ყველა ნაბიჯს ვიცოდი ამ 5 წლის განმავლობაში,მაგრამ მთავარი ნაბიჯი გამომრჩენია რაც ასეთი მნიშვნელოვანი იყო ჩემ ცხოვრებისთვის და არა მარტო ჩემი ჩვენი!ასე კარებში უნდა ვიდგეთ? ევა გვერდით გაწია და სახლში შევიდა,იქვე იჯდა პატარა ვოვა და პლანშეტში რაღაცებს უყურებდა.ევაც მიყვა უკან ორივემ ბავშვს შეხედა.
-აი ევა ის მნიშვნელოვანი არსება რაც გამომრჩა და ასე გულიანად დამიმალე.შეხედა გოგოს,ევა მთლიანად გაფითრდა.ხო ჩემი შვილია ევა,ყველას ცოდნია ჩემს გარდა.სიმწრის სიცილით ჩაიცინა.
-ვაააა ვატო ბიძიაააააააა!!დაუძახა ბავშმა და კაცს მოეხვია.იცი დედა გუშინ ქორწილში ვატო ბიძია დამპირდა ფეღბურთის თამაშს გასწავლიო ,მამა რომ მოვა ვეტყვი და მე მამა და ვატო ბიძია ერთად ვითამაშებთ ხომე . გახარებული ბავშვი ვატოს ეხუტებოდა.ევას უნდა გენახა რა დაემართა ტირილის ხასიათზე იყო.
-გასწავლის დე აბა რას იზავს.ბავში გამოართვა მაგიდაზე დასვა საჭმელი მიუტანა პლანშეტში მურთმინი ჩაურთო და იქვე დაუდო-გემრილად მირთვი დე.თავზე აკოცა ბავშვს.შეხედა ვატოს ხელი მოკიდა და საძინეებელში შეიყვანა
-ვატო ეს დღე იყოს ყველაფერის გარკვევის.მკაცრად უყურებდა.ვოვა შენი შვილია!და მოგეხსენება რატო დაგიმალე გუშინ ქორწილის დარბაზში განვიხილეთ ეს თემა.ჩუმად ლაპარაკობა რადგან ბავშვს არ გაეგო.
-ევა ყველა ჩემა მეგობარმა იცოდა რომ ვოვა ჩემი შვილი იყო.ცოტაღა ეკლდა ვატოს არ ეღირიალა.თვით ირაკლიმაც იცოდა მაგრამ არ მითხრაა,ხუთი წელი შვილი მყავდა და ეს ყველაფერი გუშინ გავიგე,ისიც იმით რომ ბავშვი მე მგავს და ჩემ პატარაობას ვხედავ.
-რა მექნა ვატო რააა,რაც მე სოფიას მესიჯი ვნახე მის მერე...
-აღარ გაგრძელო,აღარ გაგგრძელო...ჩემი შვილი ჩემთან იცხოვრებს.
-რააა?არა ბავშვს ვერ წამართმევ არ მოგცემ მაგის უფლებას.გოგო ჭკუიდან გადავიდა.ვატომ კუთხეში მოიმწყვდია ევა.
-ვინ გითხრა რომ ბავშვს გართმევ,შენც ჩემთან ერთად იცხოვრებ.თქვა მკაცრად
-შანში ნულია!გაჯიუტდა გოგო.უბრალოდ შევთანხმდეთ და ბავშვს წაიყვან ხომე.
-ორ დღეს გაძლევ მოამზადო შენი ბარგი,ახლა კი ჩემ შვილს ჩემი ვინაობა უნდა გავაცნო.მოშორდა გოგოს ისე სწრაფად რომ მერე გაიაზრა ევამ რა უთხრა ვატომ.
-ვოვაა დაგისრულებია ჭამა.იმ წუთვეს გავიდა ოთახიდან.წამოდი დე ხელები დავიბანოთ საბაზონში შეიყავან სანამ ბავშვი საპნით ერთობოდა გარეთ გამოვიდა და მკაცრი სახით შეხედა ვატოს.
-ეხლა არა ეხლა არ უთხრა ესე არაა,მე ვეტყვი მე ვეტყვი.ეგრე ჯობია ორი დღე აღარ გამოჩნდე.
-დღეს ვიცი ნანა დეიდასთან მიდიხარ ამიტომ თავს შევიკავებ მაგრამ ევაა! თვალები დაუბრიალა.ხო იცი როგორც მინდა ისე იქნება!მიუახლოვდა და ლოყაზე აკოცა.
-ვატო ხო გაგფრთხილეეეეე ნუ მეკარეები თქო!!.დაუწყო ისევ ჩხუბი.
-კარგად ევაა,ორ დღეში გნახავ.ისევ აკოცა ლოყაზე და სახლიდან გაუჩინარდა.უნდა გენახათ რა ემოციებში იყო ევა.
ბარგი გამზადა სოფელში წასასვლელად,ორი დღე აპირებდნენ გაჩერებას,ელენეს დაურეკა რომ ადრე მისულიყო მასთან დაგროვილი ისტორიები მოსაყოლი ქონდა.
პირდაღებული, გაოგნებული იჯდა ერთ კუთხეში ელენე.
-დაიცა დიაცააააა რას იძახი რომ სოფიამ მოგატყუა?ამდენი წელი ტყუილში ცხოვრებდით?
-ასე გამოდის...მაგრამ არ შევურიგდები!
-და მიზეზი გაქვს არ შერიგების?გაუცინა ელენემ და ყავა მოსვა.ჩემზე კარგად ვერავინ ხედავდა ამ 5 წლის განმავლობაში როგორ იყავი,და ჩემზე კარგად არავინ არ იცის თუ ვატო როგორ გიყვარს და დარწმუნებული ვარ იმასაც უყვარხარ...
-მეშინია ვაიდა ისე ვერ წავიდეს ურთიერთობა... წარმოთქვა აღელვებულმა.
-ნუ გეშინია ახლა შვილი გყავთ საერთო შვილი, ზუსტად ვოვა გაერთეიანებთ თქვენ და თქვენი სიყვარული...ამიტომ ნუღა დაკარგავ ტყვილად დროს.
-არააა ასე მარტივად არ შევურიგდები,ჯერ კარგად უნდა გავაწვალოო.ეშმაკურად ჩაეცინა ევას
-ვაიმე საწყალი ვატო.ნანა დეიდამ გაიგო?
-არა დღეს ღამე ვეტყვი,დღეს ხო დაიწვენ ვოვას?დედა მომენატრა და მასთან მინდა დაძინება.
-რათქმაუნდა ჩემო გოგო.კიდევ ბევრი იჭორავეს,წყვილთან არ დაურეკიათ რადგან თაფლობისთვეში მიდიოდნენ საფრანგეთში.სამაგიეროდ გიჟ ცოლ-ქმარს დაურეკეს.
-აბა რას შვებით?ჩასძახა ტელეფონში ევამ.
-ვაიმე ევააააა,ვემზადებით ამ ჩემი გიჟი შვილის გამო ხუთჯერ მივალაგე ზალაა,საცა დავაბავ და მამისაც ზედ მივაყოლებ.გამწარებული უყვიროდა ტელეფონში ანა.
-ეგ იმის ბრალია იმ გიჟს თავის ნაირი რომ გაუჩინე.დაიწყო სიცილი ევამ და აყვა ელენეც.
-ამან ნახოს მერე თუ ვაღირსო მეორე ბავშვი.ისე გაბრაზებული იყო ანა..-უკაცრავად რაო რაო რა ბავშვიო, უცბათ გჩანდა ტელეფონთან მამაშვილი.პატარა ლილე მამას მხრებზე ეჯდა და აქეთ-იქით დაატარებდა.
-ანდრიააა ეხლა დროზე ჩაცვი შენ ქალბატონს და წავიდეთ,დედა გველოდება უკვე.ევამ ჩასძახა ტელეფონში ანდრიას
-მე და ჩემი ქალბატონი ისედაც მზადაა ვართ,მაგრამ დიდი ქალბატონი ზლოზინობს.ისევ სიცილი აუტყდათ გოგოებს ანას სახეზე.
-რაოო კიდე მე ვზლოზინობ...იმ წუთავეს გაუთიშეს გოგოებმა. -იმედია ანდრია გადარჩება.გაიცინა ელენემ.
-ირკალი სადა ნეტა ამდენხანს,უნდა მოსულიყო ჩემთან...უნდა გენახათ ირაკლის თქმა იყო და ელენეს შინაგანი აფორიაქება, და ამ აფორიაქებას კარზე ზარის ხმაც მოყვა.
-აი ვახსენე დააა გამოჩნდა კიდეც,მიდი ელე გაუღე რაა მე ყავას გავუკეთებ თან...ისეთი კუს ნაბიჯებით წავიდა კარამდე,ისე უნდოდა შეხვედრა მაგრამ მაინც ორჭოფობდა.გამოაღო კარი და თითქოს იმაზე სიმპატიური მოეჩვენა რაც წინა დღეს ნახა,ნუ რათქმაუნდა ელენესთვის ირაკლი ყველანაირი და ყველა სიტვაციაში სიმპატიური იყო.კარი გაუღო
-მობრძანდით ბატონო ირაკლი.ირაკლიმ ტუჩის კუთხეში გაიღიმა და გოგოს შეხედა.
-რა პატივია თვით ელენე დადეშქელიანი რომ გიღებს კარს.
-ბევრს არ აქვს ეს ფუფუნება.გაუღიმა გოგომ.
-დაჟე იღბლიანი ვყოფილვარ ქალბატონო ელენე.კარში შევიდა კაცმა თვითონვე დაკეტა კარი.გოგო უკან დახევას აპირებდა კედელთან რომ მოიმწყვდია.
-შენ უნდა იყო ჩემი ერთადერთი ფუფუნება!! გოგოს ლოყაზე აკოცა,და სამზარეულოსკენ დაიძრა სადაც ევა ეგულებოდა.
-ევიკოოოო ვააა ჩემი ძმაააა,დაიყვირა ირაკლიმ და პატარა ვოვას მოეხვია.
-ვაა ირაკლი ბიძიაა.მოეხვია ბავშვი.ევა გამოვიდა და გაეღიმა კაცის და ბავშვის საქციელზე.ამ დროს შემოვიდა სულ აწითლებული ელენე ოთახში,მთელი მონდომებით შეიკავა ევამ ემოციები რომ სიცილი არ დაეწყო.
-ელენე რა გჭირს სახეზე რატო ხარ წითელი?!ალერგია ხომ არ მოგცა რამემ?
-კი ევა საშინელი ალერგია მჭირს,მთელი ცხოვრება ეს ალერგია მაქვს და ვერ ვიშორებ.დაიწყო გამწარებული სიტყვების სროლა ელენემ.ხოლო ეშმაკურად იღიმოდა ირაკლი.
-კარგი ყავას გაგიკეთებ და გადაგივლის.
-არა ევა არ გაუკეთო ყავა!დასჭექა ბატონმა ირაკლიმ.
-და რატოო არ უნდა დავლიო?
-იმიტომ რომ დარწმუნებული ვარ დღეს 3-4 ჭიქა გაქვს დალეული!
-მერე შენ რაა,ან რაში გადარდებს ჩემი გული აჩქარდება თუ საერთოდ გაჩერდება.
-მადარდებს დამერწმუნე შენი გული როგორ დღეში იქნება,ამიტომ არ დალევ.
-დავლევ და ვსო ევა გამიკეთეეე.
-ვაიმე ამრიეთ თქვენ ორმა ეხლააა.გაკვირვებულმა შეხედა წყვილს.-მოდი დედიკო ჩემთან.!ირაკლის კალათაში მჯდომ ბავშვს მიმართლა.-მოდი ეხლა მე და შენ ყავა გავუკეთოთ ირაკლი ბიძიას და ელენე დეიდას.სამზარეულოში შევიდა ხოლო ომის ველზე დატოვა სპეციალურად მარტო წყვილი.
-შენ ნუ ერევი ჩემ საქმეში ხომე.
-გაჩნია შენ საქმეს რა უწოდებ.ეშმაკურად შეხედა გოგოს.
-მაბრაზებ ირაკლი!!!!არ შეიძლება ესე მოქცევა ჩემ ნერვებზე თამაშობ!
-ისე კარგად გამომდის თან რომ სანახაობით ვტკბები.
-მალე რომ ვეღარ მიხილავ მერე დატკბი სანახაობით.
-სად მიდიხარ რომ?ისევ გაიქცევი ლონდონში?ვინ გაგიშვებს რომ?
-შენ ვინ გეკითხება რომ?ამ კითხვაზე ბიჭმა შეხედა და ამ დროს გამოვიდა სამზარეულოდან სინზე დალაგებული ორი ყავის ჭიქით და ერთი ჩაის ჭიქით ევა და უკან მოყვა ვოვა რომელსაც ხელში ეჭირა ტკბილეულის თეფში.-დედიკოს ყოჩაღი ვინა?ლოყაზე კოცნიდა ბავშვს.-ღმერთს მადლობა ცოცხლები რომ დამხვდით და ერთმანეთი არ მოკალით.ელენემ თავის ყავის ჭიქა გადაიდო როდესაც ირაკლიმ მოკიდა ხელი ყავის ჭიქა წართვა და წინ ჩაის ჭიქა დაუდო.
-მომეცი ჩემი ყავაააა.დაუყვირა ელენემ
-და ვინ თქვა რომ შენია?
-ევაა ხომ ყავებს აკეთებდი ეს რა არის?
-ბრძანება ეს იყო.ხელები მაღლა აწია უდანაშაულობის დასამტკიცებლად.და გაიღიმა.
-მირთვით ქალბატონო ელენე თქვენი ჩაი გულისთვის ძალიან კარგია.უთხრა ირაკლიმ გაღიზიანებლ გოგოს.
-დროზს მიდით მორჩით მაიმუნობს და წავიდეთ სოფელში.
ირაკლის მანქანით მიდიოდნენ .
-ელენე შენ წინ დაჯექი ისედაც ცუდათ ხდები მგზავრობის დროს,მე და ვოვა კი უკან დავჯდებით.მანქანაში ჩაჯდნენ და დაიძრნენ ევას ბავშვობის სოფლისკენ,სადაც ბებია და პაპა ყავდა ხოლო ახლა მისი ქვრივი დედა ცხოვრობდა.2 საათის სავალზე იყო სოფელი გზაში ბევრ რამეზე ილაპარაკეს ამასობაში ვოვასაც დაეძინდა და ევაც ძილბურანში იყო.
-ირკალი მანქანა გაჩერე ცუდათ ვარ! უცბათ დაიყვირა ელენემ.უცბათ გაჩერა ირაკლიმ მანქანა,და იმ წუთავეს გადავიდა ელენე მანქანიდან ხოლო უკან მიყვა დაფეთებული ირაკლი და წყალი მიაწოდა.
-ხომ კარგად ხარ?საჭმელი გშია?რამე ხომ არ გინდა ელენე ხმა გამეცი? შეშინებული უყურებდა გოგოს.მის საქციელზე სიცილი დაიწყო ელენემ.
-მგონი შენ უფრო გჭირდება ეს წყალი აჰა დალიე.
-ელენე მოგხვდება,ეგ წყალი კიდე დალიე დროზე სახეზე ფერი არ გადევს.ჩხუბი დაუწყო ბიჭმა.-ევააა რა სჭირს ამ გოგოს შენ მაინც მითხარი.გვერძე მდგომ გოგოს მიუბრუნდა.
-ირკალი გიჟია ხო გითხარი,მგზავრობას ვერ იტანს წამალი არ დალია გავუძლებო და კი გვყავს ახლა ხელებში ჩავარდნილი!გოგო ფანჯარა რატომ არ ჩამოწიე?დაუწყო ჩხუბი ევამ
-ვოვას ეძინა და შემეშინდა რომ დაგრილავდა,ცუდათ რომ ხდება თან მითუმეტეს ჩემ გამო ვერ ვიტან, გახსოვს ჩუმად აუზში რომ ვიბანავეთ ღამე მაშინ რომ გაცივდა რა მომივიდა.პატარა ბავშვით დაუწყო ახსნა ევას.
-ბავშვი ხარ ელენე.უთხრა ირაკლიმ
-ბოდიში ბატონო ირაკლი თქვენაირი ჩამოყალიბებული რომ არა ვარ.დაუწყო ჯუჯღუნი ბიჭს.
-ეს წამალი აიღე დალიე და ბევრ ლაქლაქს მორჩი.ხელში მიაწოდა აბი ირაკლიმ.
-არ მინდა გავძლებ იქამდე.იუარა გოგომ.
-ელენეეე!ნახევარი გზა ცოცხალ მკვდარი გამოიარე და ნუღა აჭიანურებ,თუ არ გინდა ძალით დაგალევინო დროზე დალიე.
-ირაკლიიიიიიიი!არ მინდა თქოოოოოოო.დაუყვირა გოგომ.ევა მანქანაში იჯდა უკვე ვოვამ გაიღვიძა თან გადარეულ ცოლ-ქმარს დაურეკა გაეგო სად იყვნენ.
-ესეგი არ გინდა.მივიდა ორივე ხელი გაუკავა ზურგს უკან, ჯერ ყელზე აკოცა შემდეგ ლოყაზე დაბნეული იყო ელენე სად წასულიყო აღარ შეძლო.
-ირაკლი გაჩერდი და დავლევ!ბიჭს კმაყოფილებისგან ჩაეღიმა.წამალი დალია და გაბრაზებული ჩაჯდა მანქანაში.წამალმა მალავე იმოქმედა და ჩაეძინა.ევა და ირაკლი იყვნენ ფხიზლად ვოვამ ძილი ისევ შეიბრუნა.

ცოტახანი კიდევ იარეს და სოფელშიც მივიდნენ.ევა გადავიდა თუ არა მანქანიდან იმ წუთავეს მოაწვა მოგონებებმა, როგორ მონატრებია ეს ყველაფერი მისი პატარა სახლი სადაც ბავშვობის ნახევარი გატარებული აქვს,ადრე როცა ბებია და პაპა ელოდა ახლა დედა ელოდებოდა,შეადგა თუ არა ჭიშკარში ფეხი იმ წუთავეს მანქანიდან გადახტა და დედას მოეხვია, წლების უკან ამ ადგილას მოდიოდა როგორც ერთი ჩვეულებრივი გოგო ლაღი, თავისუფალი არაფერი რომ არ ადარდებდა.ახლა...ახლა კი დედა ყავდა პატარა არსება რომელის გამო გულსაც კი ამოიღებდა...
-ჩემო სიყვარულო როგორ მომენატრე,აღარ დაგტოვებ ასე დედიკო. ასე შორს აღარ წავალ.ტიროდა ევა.
-ვაიმე ჩემო პატარა გოგო,როგორ გაიზარდე ჰაა აგერ შვილიშვილი მოგიყვანა ჩემთან,ვაიმე ჩემი ბიჭი ესაც როგორ გაზრდილა აგერ ცოლი უნდა მოვიყვანინო უკვე.ევას და ბავშვს ერთდროულად ეფერებოდა.ამ ფერებაში ჭიშკარს კიდევ ერთი მანქანა მოადგა.
-გიჟი ოჯახიც ჩამოვიდა.გაიცინა ირაკლიმ.
-ევა დეიდააა ჩამოვედი.ყვირილით და ლამაზ პრინცესულ კაბაში გამოწყობილი ლილე გადმოხტა მანქანიდან.
-ვაიმე ეს ვინ მოსულა,რამხელა გაზრდილხარ შენ გოგო,ასე უნდა დამივიწყო ბებიკოო?ნანამ აიტაცა ბავშვი და დაუწყო ლაპარაკი.
-ნანა ბებია რა ჩემი ბრალია აგერ მამაჩემს და დედაჩემს მოკითხე,რომ ვეუბნებოდი წამიყვანეთო არ მოვყავდი.
-რას იძახი ანუ ანდრიას და ანას არ მოყავდი.კაი გულიანად გადაიხარხარა ქალმა და ბავშვს ლოყები დაუკოცნა მერე კი სტუმრებს მიუბრუნდა ყველა გულში ჩაიკრა,ყველას ისე უყვარდა როგორც საკუთარი შვილი.სახლში შეიპატიჟა და ისეთი სუფრა დახვედრა არაფერი რომ არ აკლდა.
-ნანა დეიდა რატო შეწუხდით,აქ იმისთვის ჩამოვედით რომ დაგასვენოთ,ეს ორი დღე ყველაფერს ჩვენ ვაკეთებთ შენ ხელს არაფერს დადებ.დაუწყო ლაპარაკი ელენემ.
-ჩემო გოგო,მე რაც გამაჩნია ყველაფერი თქვენთვის მინდა ეს კიდე არაფერია.ისე რა კარგია შენც რომ მოფიქრე ჩამოსვლა,აბა ქორწილში როდის უნდა მაქეიფო,არ გყავს გოგო შეყვარებული? უცბათ დაცქვიტა ყურები ირაკლიმ ბოლო შეკითხვაზე,განა არ იცოდა რომ არავინ ყავდა მაგრამ რას გაუგებ.ელენემ ცინიკურად გაიღიმა, თითით მაგიდაზე დააკაკუნა და ნანა დეიდას მხიარულად უპასუხა:

– უი, ნანა დეიდა, მგონი ვნახე... მარა რად გინდა, იმან რომ ვერ შემამჩნია, მე რა ვქნა? ბრმებსა და გულგრილებს ვუშველო?! – მერე ირაკლისკენ გახედა და ტუჩის კუთხე აუწია, თითქოს უბრალოდ ინტერესით უყურებდა.ბიჭმა ჩაიღიმა. ნანამ რომ ეხლა ანაზე და ანდრიაზე გადაიტანა ყურადღება ირაკლი მიუახლოვდა ელენეს და ყურში ჩარჩუჩულა

– ოპერაციას რომ დამინიშნავ, დამიძახე... ისე, მგონი, სულაც არ ვარ ბრმა – ზოგი უბრალოდ ლაპარაკის ნაცვლად დაფიქრების საშუალებას არ გაძლევს. – ელენეს მზერა გაუსწორა და ოდნავ ირონიულად გაუღიმა.აი ელენე კი არია დაირია ვერაფერი ვერ გაეგო ამ ბიჭის, უბრალოდ დაჯდა სკამზე და ცოტახანი მისცა ნება ტვინს რომ ირაკლისზე აღარ ეფიქრა მაგრამ რას არ იფიქრებდა მაგიდის მოპირდაპირედ პირდაპირ მის წინ დაჯდა.
-ღმერთო მიშველე.
ყველა ერთად დაჯდა, ქეიფობდნენ მაგრამ მაინც აკლდა სუფრას ერთი ადამიანი.ევას მამაიაკლდა სუფრას.მამას გახსენებაზე იმ წუთავეს მეორე სართულზე ავიდა მშობლების ოთახში შევიდა და დაინახა მამამისის ფოტო.გული დაწყდა როგორ უნდოდა მის გვერდით ყოფილიყო,ეხლა მამის გვერდით ყოფნა ყველაზე მეტად ჭირდებოდა.საწოლზე დაჯდა და მამამისის ფოტოს ეფერებოდა,როდესაც დედა შევიდა ოთახში. მარცხენა მხარეს მიუჯდა და მშვიდად და ხმადაბლა უთხრა: დე ხო იცი როგორ უყვარდი, დარწმუნებული ვარ შენზე ამაყობს იქ სადაც არის.თავზე ეფერებოდა შვილს.გულზე მიხუტა.
-დეე დღეს შენთან დავწვები რაა.ქალმა ამის გაგონებაზე ჩაიცინა.
-ისევ არ გაზრდილხარ დედიკო შენ,ადრეც ეგრე იყო მე და მამაშენს ჩაგვიწვებოდი ხომე არ გიყვარდა მარტო დარჩენა.გაეღიმა ქალს მოგონებების გახსენებაზე.-ვოვას სად დაწვენ მერე?
-ელენესთან, მოვუგვარდი უკვე ელენეს და დაიწვენს.
-დედიკო ეხლა რომ ვაკვირდები მგონი ჩვენი ელენიკო ჩვენ ირაკლიზეა შეყვარებული.ჩუმად უთხარა ქალმა შვილს .ხოლო ამის გაგონებაზე ევას გაეღიმა.
-მარტო ელენეს დედი ირაკლისაც დააკვირდი შენ,მარტო ეგენი კი არა ჩვენ ვოვას ანუკის და ანდრიას პატარა გოგო უყვარს.
-ვაიმე ჩემი გოჭები! გადაიხარხარა ქალმა.
დაბლა ჩავიდნენ და სუფრაზე დაბრუნდნენ,ბევრი მოგონება გაიხსენეს კარგადაც იცინეს.ბოლოს ალაგეს და ნანამ და ევამ ყველას გაუმზადეს ოთახები.ყველაზეე დიდ ოთახში ანდრია ანა და პატარა ლილე დააწვინეს.ელენე ევას ოთახში განთავსდა რადგან ევა დედამისთან წვებოდა და ვოვა უნდა დაეწვინა.ირაკლის კი ევას ოთახის გვერძე ოთახში გაუშალეს.გოგოებმა ალაგეს უცბათ სუფრა მიალაგეს სამზარეულო და ყველა თავის ოთახში წავიდა.ანა როცა თავის ოთახში შევიდა დაინახა მძინარე ლილე ლოგინის კუთხეში როგორ იწვა და მამისი როგორ გულმოდგინედ უდებდა ბალიშებს გვერდებზე რომ არ გადმოვარდნილიყო.
-გთხოვ რას აკეთებ ანდრია!? გაიცინა ქალმა.
-რას უნდა ვაკეთებე,ამ ქალბატონმა წამართვა შენი თავი,და ეხლა ისევ შუაში ვერ ჩავიწვენდი, ჩემ ცოლთან ჩახუტება მომენატრა.მივიდა გოგოსთან წელზე ხელი მოხვია მიხუტა და ყელზე აკოცა.
-ვიღაცამ ბევრი ხომ არ დალია?
-მომნატრებია ისე დალევა,მარტო დალევა კი არა შენც.სახეს უკოცნიდა გოგოს და შემდეგ ტუჩებზე გადავიდა.
-აუ დავიძინოთ რაა დავიღალე,თან რომ ვიცი შენი შვილი ხვალ დილის ექვს საათზე წამოხტება.გაიცინა გოგომ და ბავშვს გახედა.საღამურები ჩაიცვა და ქმართან ერთად ჩახუტებულმა დაიძინა....
ელენემ ევა გაუშვა დედამისთან და დაუბარა ამ ბავშვს მე მოვუვლიო,ვოვას საღამურები ჩაცვა დააწვინა დაღლილი ბავშვი კი იმ წუთავეს გაითიშა.ბავშვს კოცნიდა თავზე ეფერებოდა, ტელეფონი უნდოდა რომ მძინარე ვოვასთვის ფოტოები გადაეღო მაგრამ ვერსად რომ ვერ იპოვა მიხვდა პირველ საართულზე დარჩენია.ძალიან ეზარებოდა ჩასვლა მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა,ჩუკად გავიდა ოთახიდან რომ ვოვას არ გაღვიძებოდა და ასევე ჩუმად ჩაიპაარა პირველ სართულზე ,სიბნეკე იყო ძლივს ხედავდა გზას.სამზარეულოში შევიდა შუქი ანთო ახსოვდა რომ ბოლოს აქ დადო მაგუდაზე მაგრამ არ დახვდა,ახლა მისაღებ ოთახში გავიდა იქაც შუქი ანთო და ხელში ირაკლი შერჩა,კინაღამ გული გაუსკდა რომ დაინახა,არ ელოდა ამ დროს თუ ვინმე იქნებოდა მისაღებში.
-ამას ხომ არ ეძებთ?ხელში ათამაშა ელენეს ტელეფონი
-მომეციი!ხელი გაიშვირა.
-ჰმმ,აიღე ქალბატონო ელენე,სხვათაშორის ვინმე გიორგი გირეკავდა.ტელეფონს რომ დახედა ელენემ მაშინვე მიხვდა მისი მამიდაშვილი იყო რომელიც რაც ჩამივუდა მის მერე ვერ ნახა.
-შენ ვინ გაკითხებდა საერთოდ ვინ მირეკავდა და ვინ არა!გაბრაზდა ელენე ნუ უფრო ძალით ლაპარაკაობდა ესე რომ ირაკლი გაეღიზიანებინა.
-ანუ მე ვინ მაკითხებს ხომ?!ვიღაც უცხო კაცი რომ გირეკავს შუაღამისას,გგონია ამას გავატარებდი?ეჭვიანობა დაინახა ელენემ და ძალიან ესიამოვნა.
-რა იყო ხომ არ იეჭვიანე ირაკლი?გადაიხარხარა ელენემ,და კიბისკენ წავიდა კისკისით,ფეხი უნდა აედგა კიბეზე როდესაც ფეხი აუსრიალდა,დაიმტვრეოდა რომ არა ძლიერი ხელები.
-ყველაფერთან ერთად მოუხერხებელიც ყოფილხარ! დაიხარა და ყელში აკოცა გოგოს.სად გამძვრალიყო სირცხვილისგან ელენე აღარ იცოდა.
-ხელები გამიშვი!!წამოიყვირა ელენემ
-რომ არა?ახლა ლოყებზე აკოცა.
-ნუ მეხები!!!
-რატი მეჯიუტდები ელენე?არადა დარწმუნებული ვარ ერთი სული გაქვს როდის მაკოცებ ან გაკოცებ.გაიცინა ბიჭმა და ახლა ტუჩთან ახლოს აკოცა.ძლივს გამოითავსუფლა თავი ელენემ და თითის ქნევით დაუწყო ლაპარაკი.
-კიდევ ერთხეკ შენეხები,აი მერე აი მერეე…
-აი მერე რა?გაიცინა ბიჭმა
-არვიცი მოვიფიქრებ მერე და ნახავ!
-კაი სანამ მოიფიქრებ ტკბილი ძილი…კიდევ აკოცა ლოყაზე-ახლა ადი და დაწექი!იმ წუთავეს მიბრუნდა ელენე და გაიქცა ოთახისკენ,რომ შევიდა ისე ქონდა გული აჩქარებული,ამდენი ხნის მერე პირველას გადადგეს ნაბიჯი,ნუ ქალაბტონი ელენე მაინც აჭინაურებდა მაგრამ ირაკლი მაგას პრობლემად არ აღიქვამდა…




ჩახუტებულები იწვნენ დედა-შვილი ლოგინში,ყველაფერზე საუბრობდნენ,ერთერთუ თემა კი ვატო იყო:
-ისევ გიყვარს ხომ ჩემო გოგო.
-დედა ნუთუ ასეთი ადვილია ადამიანი დაივიწყო?
-რთულია დეე აგერ მამაშენი აღარა მაგრამ ისევ მიყვარს ამდენი წელია გარდაიცვალა მაგრამ იმაზე მეტად მიყვარს რაც ადრე მიყვარდა,ჩემი ადამიანი იყო ჩემი სწორი ადამიანი,და ზუსტად ასე ხარ შენ იმ ბიჭისთვის და ის შენთვის.თქვენ ერთნი ხართ დედი აგერ თქვენი ნაწილიც გყავთ ჩემი სიყვარული ბავშვია ეგ,ამიტომ მეც მოვითხოვ რომ ერთად უნდა იცხოვროთ და შერიგდეთ.აღარაფერი უთქვამს დედისთვის,მაგრამ სიმართლე ჩაქსოვა ქალმა სიტყვებში ევა და ვატო ერთნი იყვნენ. იმ ღამეს ყველას თავისი ბედნიერება ქონდა...
ორი დღე ისე კარგად გატარეს სოფელში რომ წამოსვლა აღარ უნდოდათ,წამოსვლის წინ ნანამ ყველას რაღაცა გაუმზადა წასაღებად.
-ბავშვებო იცოდეთ არ დამივიწყოთ,ამის მერე ჩემთან 2 თვე უნდა დარჩეთ განა ორი დღე.ბედნიერი და ცოტა ნაღვლიანი ლაპარაკობდა. -ნანა დეიდა როგორ მიყვარხართ.მოეხვია ანა-ძალიან დიდი მადლობა რომ ეს ორი დღე დაგვიტოვე.
-რას ამბობ გოგო შენ ჰაა?მეტს დაგიტოვებდით მაგრამ ჩემი ნება სადა თქვენ თქვენი საქმეები გაქვთ.
-დეე განა სადმე მივდივარ კიდე, გადავწყვიტე რომ ჩემი მაღაზია აქ გავხსნა და იცოდე შენი ბაღის ვარდები და ყვავილებიც უნდა იყოს ჩემ მაღაზიაში.მოეხვია დედამის და ლოყები დაუკოცნა.
-ვაიმე ჩემო გოგო როგორ გამახარე,იქნება და იქნება აგერ მეზობლის ბიჭები გადმოდიან და შეყვარებულისთვის ვატან ხომე ვარდებს და დედი ხო იცი ეს ყველაფერი ისედაც შენია.ცრემლები გადმოუშვა ქალმა
-კარგით არ გვინდა ეს ტირილი,დროა წავიდეთ.თქვა ანდრიამ და ქალს მოეხვია.ყველა მოეხვია ნანას, გიჟი ოჯახი კი პატარა პრიცენსათი ანას მშობლიურ მხარეში გაემგზავრნენ.გიჟი ოჯახი რომ წავიდა ჯერ კიდე არ იყვნენ წასულები ევა ,პატარა ვოვა,ირაკლი და ელენე.ევა დედამის ელაპარაკებოდა რაღაცას ვოვა კი დედას ედგა გვერძე...
უკან აპირებდა ელენე ჩაჯდომას,ირაკლი რომ მიუახლოვდა და გაღებული კარი დაუკეტა.
-კარგი ხომ არ აგერია?კითხა წარბ აწეულმა.
-არა უკან მინდა დაჯდომა.
-არა არ დაჯდები,ორი წუთი იდექი მანდ.გოგო გაჩერა მანქანას შემოუარა წამლის ფირფიტა და წყლის ბოთლი აიღო და ისევ გოგოსთან მივიდა.-ეს აბი დალიე და გზაში ცუდათ აღარ გახდები და წინ დაჯდები რომ გზას უყურო და გზაში მუხლებში არ ჩამივარდე,და თუ არ დალევ შენც კარგად იცი რომ არ გამიჭირდება მე თვითონ დაგალევინო!ხელში ჩაუდო აბი წლის ბოთლს თავსახური მოხსნა და მიაწოდა,შემდეგ კი კარისკენ წავიდა რომ მანქანაში ჩამჯდარიყო.
-იდიოტი ხეპრე!!! ჩაილაპარაკა ხმადაბლა და წამალი დალია.
-ოჰოო გალანძღვის ახალი მეთოდები.გაიცინა ირაკლიმ.
-რა იყო სონარული ყურები გაქვს, ვეშაპებივით?
-ჰო, სონარული კი არა, სიყვარულის ტალღებს ვიჭერ – განსაკუთრებით, როცა შენს ხმას ვისმენ.
გოგო ძალიან დაბნეული იყო. ვერ ხვდებოდა, როგორ უნდა გამოეხატა თავისი გრძნობები. ირაკლის ქცევაში სიყვარულსაც გრძნობდა, მაგრამ ვერაფერი გაიგო. ტუჩის კუთხეში ღიმილი დაიჭირა, მაგრამ არ გამოხატავდა.
მანქანაში ჩაჯდა,იმ წუთავეს გამოვიდნენ ჭიშკარიდან დედა შვილი და უკან მოყვა ქალი,ჩაეხუტნენ ერთმანეთს და მანქანაში ჩაჯდნენ.
-აბა ნანა დეიდა კარგად,მალე გინახულებთ ისევ.დაუძახა ირაკლიმ და ხელი დაუქნია.

ქალაქში რომ ჩავიდნენ პირველ რიგში ევა და ვოვა მიიყვანეს სახლში.ირაკლიმ ბარგი ატანინა ევას სანამ კარიდან გავიდოდა ევამ დაუძახა.
-ირაკლი დაიცა არ წახვიდე.გამოვიდა გასასვლელში და მოეხვია ბიჭს.მადლობა ყველაფრისთვის.
-ოხ ჩემი გოგო.ჩაეხუტა ირაკლიც.რისი მადლობა, თქვენთვის ყველაფერს გავაკეთებ.ლოყაზე აკოცა გოგოს.კარგი ეხლა წავედი თორემ მელოდებიან დაბლა.
-იცოდე სუსტი ნერვები აქვს ჩემ ელენიკოს,და ნერვები არ მოუშალო.
-ნუ გეშინია მე მის ნერვებზე კი არა, პირიქით-გულზე ვიმოქმედებ.გაუღიმა ბიჭმა,კარი გაღოო და კიბეები ჩაირბინა.მანქანაში ჩაჯდა და ჩაძინებულ ელენეს გახედა. ფანჯარას თავი მიეყრდნო, ღრმად სუნთქავდა, თითქოს რაღაცას ოცნებაში უყურებდა. გაეღიმა მის მშვიდ სახეზე—ყველა დაძაბულობა გამქრალიყო, დარჩენილიყო მხოლოდ სიწმინდე და სისუსტე, რომელიც ძილს მოქონდა.

ნელა გადაიწია უკანა სიდენიდან პლედი აიღო და ფრთხილად გაშალა. მისი სითბო თითებზე იგრძნო და წამით შეაყოვნა ხელი, თითქოს არ უნდოდა, რომ ეს სიმშვიდე დაერღვია. მერე პლედი ნაზად მოახურა და ღრმად ამოისუნთქა.
"რა უცნაურია... როცა გძინავს, ყველაფერი უფრო მარტივია," ჩურჩულით თქვა და ძრავი ჩართო.
****

-დედიკო მოდი დაიძინე.პიჟამოები ჩაცვა ბავშვს და დააწვინა.
-დეე გვერდით დამიწექი რაა!შეხვეწა ბავშვი.გვერდით მიუწვა და თმებზე ეფერებოდა... ბავშვს როცა ჩაეძინა ნელა წამოდგა საწოლიდან და ოთახიდან გავიდა,ბარგი უნდა ამოელაგებინა როცა ტელეფონზე მესიჯი მოუვიდა,გახსნა მესიჯი:-კარგი გამიღე, ვიცი რომ ბავშვს ძინავს ამიტომ ვერ დავაზარუნებ.წაიკითხა თუ არა იმ წუთავეს წავიდა კარის გასაღებად.კარი რომ გაღო არც შემოსულა პირდაპირ დაიწყო ლაპარაკი.
-ეს ბავშვი შენ გგავს გინდა ქვეყანა დაიქცს არ გაეღვიძება.
-რათქმაუნდა ჩემი შვილია მე უნდა დამემსგავსოს.გაეცია ვატოს ქალი განზე გასწია და სახლში შევიდა.
-ვხედავ ბარგს ალაგებ, დაგავიწყდა რა გითხარი ორი დღის წინ?წარბ აწეული ელაპარაკებოდა ვატო გოგოს
-არ დამვიწყებია მაგრამ...
-არანაირი მაგრამ,ჩემ შვილი ჩემ გარეშე აღარ გაიზრდება,ამიტომ ხვალ დილით მოვალ ერთად ვეტყვით ვოვას ყველაფერს,და ჩემ ოჯახს გავაცნობთ!გოგოს მიუახლოვდა და ზემოდან დაჰყურებდა.
-კარგი მხოლოდ ჩემი შვილის გამო გამოგყვები, იმიტომ რომ რაც ენა ამოიდგა მის მერე შენ გგკითხულობს,და ერთს გთხოვ ეს ამბავი ყველამ იცოდა მაგრამ მე არ მინდოდა რომ გაგეგო და მაგის გამო ნუ ეჩხუბები ირაკლის,ირაკლი იცი როგორ უყვარს ვოვას?მარტო ირაკლი კი არაა ყველა...
კაცმა ინორიულად გაიღიმა.
-მაგას მე მოვაგვარებ, მთავარია ჩემი შვილი ჩემთან იყოს!!!

— შენთან შეთანხმება უნდა დავდო! — დივანზე დაჯდა და დაჟინებით შეხედა კაცს.
კაცს გაეღიმა და მოპირდაპირედ დაუჯდა.-გისმენთ ქალბატონო რა შეთანხმება?
— თუ ვოვა წამოგაყვანინებ და შენს ოჯახსაც გავაცნობ, ერთი პირობა უნდა შეასრულო.
— თქვი, რას ითხოვ.
— ჩემს პირად სივრცეს პატივი ეცი! მე და შენ ერთად არ ვართ, და არ მინდა, ზედმეტად მომიახლოვდე. ვოვას გამო წამოვალ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ჩემზე ისევ გაქვს უფლება,არ უნდა მაკოცო დაუკითხავად არ უნდა შემეხო!

ვატოს ოდნავ ჩაეღიმა.
— კარგი, დავთანხმდები... ახლა. მაგრამ გავიგოთ, რამდენ ხანს გასტანს შენი წესები.ამ სიტყვების მერე ვატომ დატოვა სახლი, ისევ მარტო დარჩა ევა,დიდი დაბრკოლება უნდა გაეარა ისევ და ისევ მარტო და თავის შვილის გამო,მიხვდა რომ ისევ უყვარდა ვატო სიგიჟემდე იმაზე მეტად რაც 5 წლის უკან იყო.მაგრამ არ ტყდებოდა,თავის შვილის გამო მოკვდებოდა კიდეც.წამოდგა ბარგი ისევ შეკრა.საღამურები ჩაიცვა ბავშვს კიდევ დახედაა აკოცა მოეფერა და თავის საძინებლისკენ დაიძრა,ოთახს მოავლო თვალი ფანჯარასთან მივიდა და გახედა ღამის ქალაქს,როგორ უყვარდა ღამის თბილისის ყურება!ოთახში შუქი ჩაქრო და დაწვა,ემზადებოდა ხვალინდელ გიჟურ დღეზე და უხაროდა რომ მეტწილად ვატოს მაინც დაინახავდა და იგრძნობდა მის სურნელს.ამ ფიქრებში კი ევა სიზმრები სამყაროში გადეშვა...
****
მანქანა გააჩერა კორპუსთან და მძინარე გოგოს გახედა,გაღვიძება არ უნდოდა,გოგოს ჩანთიდან სახლის გასაღები ამოიღო მანქანიდან გადავიდა და გოგო ხელში აიყავან. მეორე სართულზე ავიდა ფრთხილად გაღო კარი ისე რომ გოგოს არ გაღვიძებოდა,შევიდა ბინაში და კარი ფრთხილად ფეხით მიხურა, ელენე თავის საძინებელში შეიყვანა, საწოლში ჩაწვინა ფეხზე გახადა და საბანი გადაფარა.
უცბათ ჩაირბინა მანქანასთან ბარგი ამოუტანა.
გოგოს მიუახლოვდა თმებზე და სახეზე ეფერებოდა.ცოტახანში დაიხარა ლოყაზე აკოცა ფრთხილად და ჩაილაპარაკა ჩუმად:
-მგონი როცა გძინავს უფრო მომწონხარ,რადგან მოკარებას არ მიშლი.ჩაიცინა კაცმა.-ჩემი უფრთო ანგელოზი ხარ.ისევ აკოცა და ბინა დატოვა.
****

ევა ბავშვის ოთახს მიუახლოვდა,ნელა გაღო ოთახია კარი და თვალი მოკრა მძინარე შვილს,გამოიხურა კარი და ისევ თავის საძინებელში დაბრუნდა მოწესრიგდა ყავა გაიკეთა,და აივანზე გავიდა გაჰყურებდა ახალ გაღვიძებულ ქალაქს თან ყავას მირთმევდა,დღეს ძალიან დიდი და გრძელი დღე იქნებოდა დღეს ხომ ვოვა გაიგებდა მამამისის ვინაობას,ეშინოდა ევას თუ რა იქნებოდა ამის მერე...კიდევ დიდხანს იდგა აივანზე რომ არ დაენახა კორპუსის ეზოში შემოსული ნაცნობი მანქანა,გული აუჩქარდა მუცელში რაღაცა იგრძნო თითქოს 5 წინანდელი გრძნობები მთელ სხეულს მოედო,მანქანიდან გადმოსულმა ვატომ პირდაპირ აივნისკენ აიხედა და დაინახა სხეული რომელიც მთელი მისი არსება იყო,თვალებში ჩახედეს ერთმანეთს ,დღეს მათი გზა ისევ ერთმანეთს უერთთდებოდა,ორივეს იმხელა სიყვარული ქონდა მაგრამ ორივე გიჟი პიროვენბა იყო, ასე ადვილად არ თმობდნენ ,ორივე ერთ ცეცხლში იწვოდა...
სანამ დაკაკუნებდა მანამდე გაუღო ევამ კარი,განზე გაიწია და კარში შემოატარა ვატო.
-ჯერ ძინავს ვოვას,სანამ გაიღვიძებ ყავას გაგიკეთებ.არც არაფერი უთქვამს მეტი სამზარეულოში შევიდა ახსოვდა რომ ალერგია ჰქონდა ვატოს ყავის, არასდროს სვამდა,გაუმზადა და წინ დაუდგა.ბიჭმა ჯერ ფინჯანს დახედა მერე ევას შეხედა ღიმილით.
-ნებას მრთავ რომ დავლიო?ძალიან ჩუმად უთხრა და თვალებში ჩახედა.ყოველთვის ეშინოდა ევას და სულ აკონტროლებდა ვატოს, რამე ისეთი ხომ არ დალია ან შეჭამა რაზეც ალერგია ჰქონდა,ვატოს ყავაზე და მარწყვზე ჰონდა ალერგია და მისი შვილიც მაგაში გავდა. ფინჯანი ხელში უნდა აეღო როცა ხელიდან გამოსტაცა და თვითონ მოსვა,ვატოს გოგოს ქცევაზე გაეღიმა.

-შენ გგავს ვოვა მასაც ალერგია აქვს ყავაზე და მარწყვზე.ჩუმად ჩაილაპარაკა ევამ.ვატოს გაეღიმა.
-წინ რომ ყავის ფინჯანი დამიდე მეგონა რომ დაგავიწყდა,და თურმე ჩემი შვილი სულ გახსენებს ყველაფერს...აღაფერი უთხარა ევამ. ათი წუთი ჩუმად იჯდნენ და ერთმანეთს შეჰყურებდნენ არადა მათი სული და გული ერთმანეთთან მიწევდა,მაგრამ შინაგანად იკლავედნენ ამ ყველაფერს.ბავშვის ოთახსი კარი გაიღო და თმებ არეული ბავშვი გამოვარდა ოთახიდან,დედასკენ გაიქცა და მოეხვია.
-ჩემი ლამაზი ბიჭს გაუღვიძია,როგორ გეძინა დეე? ბავშვს მოეხვია და არეულ თმებზე ხელი ჩამოუსვა.
-დედა იცი რა კარგი სიზმარი ვნახე,ყველა ერთად ვიყავით და მამა უნდა მოსულიყო.ბავშვმა ვერც შემაჩნია იქვე მჯდომი ვატო,ისევ დედას ეხვეოდა ვატოს რომ შეხედა.
-ვაა ვატო ბიძიაც აქა.ახლა ვატოს მოეხვია.-რომ დამპირდი ფეღბურთს გეთამაშებიო მოხვედი რომ მეთამაშო ხომ?
-ყველაფერს გეთამაშები რასაც მეტყვი.გულში ჩაიკრა ბავშვი.
-დე წამოდი პირი დავიბანოთ და მე და ვატომ რაღაც უნდა გითხრათ.ბავშვი აბანოში შეიყვანა მოაწესრიგა ჩაცვა და დივანზე დასვა.
-დეე გახსოვს რომ გითხარი საქართველოში ყველას ნახვა მეთქი.
-კი დე მახსოვს და შენ დამპირდი რომ მამაც მოვიდოდა.გაუღიმა ბავშვმა
-დეე მამა მოვიდა, დაბრუნდა და...ვატომ გოგოს ხელზე მოკიდა თვალებით ანიშნა მე ვეტყვიო და უკან გამოსწია.
ვატომ ღრმად ჩაისუნთქა, ვოვას თვალებში ჩახედა და თბილად გაუღიმა.
— ვოვა, ჩემო ბიჭო. — ბავშვი ოდნავ დაიბნა, ვატო მის წინ ჩაიმუხლა, მისი პატარა ხელები ხელში მოიქცია და ნაზად მოუჭირა.

— იცი, ყოველთვის მინდოდა შენთან ვყოფილიყავი, მაგრამ რაღაც მიზეზების გამო ვერ მოვედი.

ვოვამ თვალები დააწვრილა და უფრო დააკვირდა.
— რატომ არ მოხვედი?

ვატომ ოდნავ დამნაშავესავით ჩაიღიმა.
— იმიტომ, რომ დიდი შეცდომა დავუშვი. მაგრამ ახლა აქ ვარ, ვოვა. იმიტომ, რომ შენ ხარ ჩემი შვილი. მე ვარ შენი მამიკო.

ბავშვი კიდევ უფრო დააკვირდა.
— მართლა?

ვატომ თავი დაუქნია, ღიმილით.
— მართლა. და იცი, ყველაზე მეტად რა მინდა? მინდა, რომ შენთან მეგობრობა დავიწყო. მინდა, რომ ნელ-ნელა გავიცნოთ ერთმანეთი. შეიძლება?

ვოვამ ჯერ დედას გახედა, მერე ვატოს. ცოტა დაფიქრდა, შემდეგ კი ნაზად მოეხვია.
ევა უყურებდა მამა-შვილის და ფიქრობდა რომ ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება იყო მის ცხოვრებაში ვოვა და ვატო!
-ვატო ხომ არსად აღარ წახვალ?ვატოს გული დაწყდა ვოვას მომართვაზე, მაგრამ ჯერ პატარა იყო და ასე უცბათ ვერ გაიაზრებდა ამ ყველაფრს.
-არა არსად აღარ წავალ,აღარასდროს იქნები ასე შორს ჩემგან,სულ გვერდით მეყოლები სულ!ლოყებზე კოცნიდა ბავშვს და ეფერებოდა თითქოს მთელი დაკარგული 5 წლის მოფერება უნდოდა წამებში ჩაეტია.-ეხლა ჩვენ წავალთ და ახალ ცხოვრებას დავიწყებთ,გაგაცნობ შენ ბებოს და ბაბუას,შენ მამიდას, ფეღბურთს ვითამაშებთ ხომე,ბევრ რამეს გავაკეთებთ და ყველაფერს გასწავლი.ბავშვს თვალები გაუბრწყინდა,დედას შეხედა და დედასკენ გაიქცა.
-დეე მართლა რა მაგარი მამიკო მყოლია შენ ხომ სულ ამბობდი მაგარი მამიკო გყავსო.ვატომ ბავშვის სიტყვებზე ოდნავ გაიღიმა.
-კარგი მაშინ წავიდეთ.ვატომ ბარგი აიღო და სახლი დატოვა.ევა ისევ ოთახში იდგა, ბავშვი კი კართან ელოდა,თვალი მოავლო სახლს და კართან გავიდა.
-დეე რა მაგარია ვატო რომ მამაჩემია.მოეხვია დედას.
-ხო დეე იცი როგორ შეგიყვარდება,იცი რა კარგი ბებია,ბაბუა და მამიდა გყავს.მოეხვია ბავშვს.
-შენ იცნობ მათ? გაუკვირდა ბავშვს.
-კი დე,მამას შეყვარებული რომ ვიყავი მაში გამაცნო ვატომ. სახლიდან გამოვიდნენ კარგი დახურა გოგომ,ბავშვს ხელი მოკიდა და კიბეებზე ნელნელა ჩავიდნენ.სადარბაზოდან რომ გავიდნენ იმ წუთავეს დაინახეს ვატო თავის მანქანასთან მდგომი როგორ ელოდა ევას და ვოვას.ბავშვი გაიქცა მანქანაასთან ვატომ უკანა კარი გაუღო ჩასვა და კარი მიხურა.ევაც უკან ჯდებოდა როცა ვატომ კარი მიუხურა და ჩუმად უთხრა რომ ბავშვს არ გაეგო.
ახლოს მიწია გოგოსთან ზემოდან დახედა და ბრძანებული ტონით უთხრა: -წინ დაჯექი!
-უკან მინდა მე!გაჯიუტდა გოგო.
-არ შეგჭამ ნუ გეშინია.ბიჭმა წინა სავარძლის კარი გაუღო და თავით ანიშნა ჩაჯექიო, საშინლად ვერ იტანდა გოგო როდესაც იმას აიძულებდნენ რაც არ უნდოდა,ეხლა მანაქანში ვოვა ეჯდა თორემ ალბათ ძირს გაწვებოდა და არ გაივლიდა ვატოს სიტყვებზე.
-ეხლა ვოვა რომ არ იჯდეს ხომ იცი რასაც გავაკეთებდი!არა მგონია დაგვიწყებოდა.გაბრაზებულმა უთხარა და წინ დაჯდა,ბიჭმა კი გაიცინა და თვითონაც ჩაჯდა მანქანაში.

ამის მერე ვოვას და ევას ცხოვრება შეიცვლებოდა,და იქნებ ეს შეცვლა ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება იყოს მთელ ცხოვრებაში.
მთელი გზა ჩუმად იჯდნენ არავინ ხმას არ იღებდა, ბავშვი ფანჯრიდან გარემოს აკვირდებოდა,ევას კი ფიქრები თავს არ ანებებდა,ბევრი ფიქრი აწუხებდა თუ როგორ მიღებდა ამ ყველაფერს ვატოს ოჯახი,მაგრამ იცნობდა ვატოს ოჯახს და ისე უყვარდა ყველა როგორც თავისი ოჯახის წევრები.
ნახევარი წუთის შემდეგ,ორ საართულიან სახლთან გაჩერა ვატომ მანქანა,ევამ ნაცნობ სახლს მოავლო თვალი და გაეღიმა, ხშირი სტუმარი იყო ამ სახლის ვატომ ბავშვი მანქანიდან გადმოიყვანა.ეზოში შევიდნენ,მამა-შვილი წინ მიდიოდა ხოლო ევა უკან მიყვებოდა,სახლის კარი გაიღო და გარეთ გამოვიდა სიფრიფანა გოგო,ვატოს მინი ვერსია ოღონდ მდედრი, ბავშვთან დაიხარა და ხელი გაუწოდა:-გამარჯობა მე ლილიანა ვარ,შენი მამიკოს დაიკო და შენი მამიდა.გაუცინა ბავშვს.
-მე ვოვა ვარ.გაუღიმა ბავშვმა და ხელი ჩამოართვა შემდეგ კი ლილიანამ ბავშვი გულში ჩაიკრა. -დედააა ნახე მამიდაც მყავს.
-ხო დე თან რა ლამაზია ნახე.გაუღიმა ბავშვს.
-წამოდი ეხლა ბებია და ბაბუა გავიცნოთ.ვატომ უცბათ ხელში აიყვანა ბავშვი და სახლში შევიდნენ.
-ევაა,როგორ მომენატრე.ახლა გოგოს გადაეხვია ლილიანა.
-როგორ გალამაზებულხარ და გაზრდილხარ.ეფერებოდა გოგოს.
-ამ 5 წლის განმავლობაში ბევრი რამე მოხდა ეეევვ,ერთი დიდი ამბავი ეხლა კი ბებია ბაბუას ეცნობა.
-ლილან ხო იცი არა ვოვა იმიტომ არ მიმყავდა რომ....გოგომ ტუჩზე ხელი აფარა და გაჩუმა.
-ჩემთან ახსნა არ გჭირდება ეევვ, შენ და ჩემ ძმის შორის რა მოხდა ეს ჩვენი გასარჩევი არა,ნუ ნერვიულობ დედას და მამას ისე უყვარხარ როგორც მე და ვატო,ახლა კი შევიდეთ სახლში.მოეხვია გოგოს და სახლში შევიდნენ.ისეთი საყვარლობა სურათი დახვდა ევას,ბებიას და ბაბუას შუაში იჯდა ვოვა და უყვებოდა თავის პატარ პატარა ისტორიებს,ოთახში შესული ევა რომ შემჩნიეს ვატოს მშობლებმა ორივეს სახე გაუნათდა.ჯერ ქალბატონი ნათია გადაეხვია ევას.-ჩემი ლამაზი გოგო,ეს რა საჩუქარი გვყოლია ჩვენთვის როგორი ტკბილია.ისევ მოეხვია გოგოს.ახლა აკო გადაეხვია ვატოს მამა -ევა სად იყავი ამდენი ხანი,თუ ეს ჩვენი შვილი სულელი იყო და დაივიწყე,ჩვენ რატომ დაგვივიწყე,თან ნახე ეს რა ბიჭი გვყოლია ჩვენი ვოვა, ღმერთმა გაგახაროს ამ საჩუქარიათვის,ეს ბავშვი ჩვენთვის ყველაფერია.
გაოგნებული იდგა ევა ეგონა საყვედურს მაინც ეტყოდნენ,რომ შვილიშვილი და ძმიშვილი დაუმალა ამ ხალხს მაგრამ,აქეთ ლოცავდნენ და ადიდებდნენ.
-ნუთუ ევას საჩუქარი გგონიათ მარტო ეგ, ჩემი შვილიც ხომ არ არის?აქამდე ჩუმად მყოფმა ვატომ ხმა ამოიღო,და დაჟინებული თვალებით შეხედა ევას.
-არ მოიქცევია ევას ვატოს სიტყვებზე ყურადღება
— როგორ მომენატრეთ, სიტყვებით ვერ აღგიწერთ... თქვენ მართლა საოცარი ადამიანები ხართ! არ ვიცი, როგორ გადაგიხადოთ მადლობა იმ სითბოსთვის, რაც ახლა თქვენს თვალებში დავინახე. მე მეგონა, განგსჯიდით, მეჩხუბებოდით, მაგრამ თქვენ... თქვენ ისევ ისეთი სუფთა გულით შემხვდით, როგორც წლების წინ.

ევა ნაზად გადაეხვია ნათიას და აკოს, თითქოს წლების მონატრებას ახლა ინაზღაურებდა.

— თქვენ ყოველთვის ჩემი ოჯახი იყავით. მართალია, ცხოვრება ისე აეწყო, რომ დიდი ხნით დავშორდით, მაგრამ არც ერთი წამით არ დამვიწყებია თქვენი სითბო და სიყვარული. თქვენ ჩემი გულის ნაწილი ხართ, და მე ბედნიერი ვარ, რომ ისევ აქ ვარ, თქვენს წინაშე, ჩემი ვოვათი, რომელიც თქვენც ძალიან გიყვართ.

ევამ აკოს მხარზე ხელი დაადო და თბილად გაუღიმა.

— მინდა, იცოდეთ, რომ თქვენც დიდი საჩუქარი ხართ ჩემთვის... ასეთი ოჯახი, ასეთი სიყვარული იშვიათია, და მე ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ეს სითბო არასდროს გაქრეს ჩვენ შორის.
აკომ და ნათიამ ერთმანეთს შეხედეს, შემდეგ ევას ღიმილით გაუწოდეს ხელები და ისევ გულში ჩაიკრეს.

— ევა, შვილო, სიყვარული არ ქრება, თუ ნამდვილია, — უთხრა ნათიამ, — ჩვენ არასდროს გვიგრძვნია შენ მიმართ ბრაზი. უბრალოდ, დაგვეკარგე... და ახლა, როცა ისევ აქ ხარ, ჩვენთვის ამაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს.

აკომ თბილი მზერით შეხედა ევას და დაამატა:

— ჩვენ შენ ყოველთვის ჩვენად მიგვაჩნდი, შვილო. დრო და დაშორება არაფერს ცვლის. მთავარია, რომ ახლა აქ ხარ, და რომ ვოვა გვყავს, ჩვენი დიდი ბედნიერება! ღმერთმა დაგლოცოთ შენც და ჩვენი პატარა ანგელოზიც.

ნათიამ ევას ხელი მოუჭირა:

— ჩვენ არასდროს დაგკარგავთ, ჩემო ლამაზო გოგო. რაც არ უნდა მოხდეს, ჩვენი სახლი შენთვის ყოველთვის ღიაა.

ვატოსთვის ეს სიტყვაცია ისეთი ბედნიერება იყო არ ვიცი ვერ აგიხსნით,სუფრა გაშალეს.და ყველა მიუჯდა სუფრას.
-მე და ევამ ერთად გადავწყვიტეთ ცხოვრება ვოვას გამო,აღარ ვაპირებ კიდევ წლები შვილის გარეშე ვიცხოვრო.
ნათიამ და აკომ ერთმანეთს შეხედეს, მერე ისევ ვატოს და ევას მიაპყრეს მზერა. ორივეს თვალებში ცნობისმოყვარეობა და რაღაც ამოუცნობი შფოთვა ედგათ.

— ვოვას გამო? — ხმადაბლა გაიმეორა ნათიამ და ჯერ ვატოს შეხედა, მერე ევას.

აკომ ღრმად ჩაისუნთქა და ხელები გადაიჯვარედინა.

— ესე იგი, შვილის გამო გადაწყვიტეთ? — თითქოს აზრი არ ეკარგებოდა ამ სიტყვებს, მაგრამ მაინც... რაღაც აკლდა.

ევა შეყოვნდა. მერე სწრაფად აარიდა მზერა მათ და ვატოს გახედა, რომელიც ჯიუტად იჯდა და პასუხს ელოდა.

— ჰო, — თქვა ბოლოს მშვიდი, მაგრამ მტკიცე ხმით. — ჩვენ ვოვას გამო გადავწყვიტეთ, რომ ერთად ვიცხოვროთ.

ვატომ თავი ოდნავ დახარა, მერე მზერა ასწია და ამ სიტყვებში რაღაც ჩაეჭრა.

— ჰო, — დაეთანხმა დაბალი ხმით. — შვილის გამო.

ნათია ცოტა ხანს ჩუმად იყო, მერე კი ღიმილით გააქნია თავი.

— ბავშვი რომ ადამიანს ცხოვრების გზას უცვლის, ეს დიდი ბედნიერებაა. მაგრამ, შვილებო, ცხოვრება მარტო ვოვას გამო არ უნდა აიწყოთ ერთად.

აკომ მაგიდაზე დაარტყა თითები და ჩაახველა.

— ვოვა ჩვენთვის ყველაზე დიდი საჩუქარია, მაგრამ თქვენ რა, ერთად რომ იქნებით, ერთმანეთი არ უნდა გიყვარდეთ? ოჯახი მხოლოდ პასუხისმგებლობა არ არის.

— ჩვენ არ ვართ ვალდებულებით დაკავშირებული, — ისევ მტკიცედ თქვა ევამ, თუმცა ხმა ოდნავ შეურყა.

ვატომ მას შეხედა, მერე კი ნათიას და აკოს.

— ჩვენ ვხდებით, რომ ასე სჯობს. რომ ვოვა ასე გაიზრდება ოჯახში, სადაც ორივე მშობელი ეყოლება გვერდით. ეს გადაწყვეტილება არ არის შეცდომა.

ნათიამ თავი დახარა და ოდნავ ჩაეღიმა.

— მაგას დრო გვიჩვენებს, შვილო. მაგრამ ოჯახი მხოლოდ გონებით არ შენდება... გული არ დაგრჩეთ უკან, თორემ ვოვა ამას იგრძნობს. ამ სიტყვებზე ევამ და ვატომ ერთმანეთს შეხედეს – იმ მზერით, რომელსაც სიტყვებით ვერ გამოხატავდნენ, მაგრამ ორივეს შინაგანად ესმოდათ.

ლილიანა უკვე სუფრასთან იჯდა, ფეხი ფეხზე დაედო და ნელა წრუპავდა ღვინოს, სანამ ვატოს და ევას უყურებდა, როგორც საინტერესო სპექტაკლს.

— აბა, მოდი, ახლა გავერკვეთ, — ჩაილაპარაკა და თითი დაატრიალა ჰაერში. — თქვენ არ ქორწინდებით, არ აღიარებთ, რომ ერთმანეთს ისევ გრძნობები გაქვთ, მაგრამ მაინც ერთად იცხოვრებთ, რადგან... ვოვას ასე სჭირდება?

— ზუსტად, — მშვიდად უპასუხა ვატომ.

— ჰო, — მხრები აიჩეჩა ევამ.

ლილიანამ თავი უკან გადასწია და ხმამაღლა გადაიხარხარა.

— კარგი, ვატო, ეგ კი მესმის, მაგრამ შენ მართლა ფიქრობ, რომ ამ ამბავში ევა უფრო მალე გადაიფიქრებს, ვიდრე შენ?

— რაო? — ევამ წარბები აზიდა.

— ლილიანა... — ვატომ თვალები მოჭუტა.

— ვატო, ძმაო, — ღვინის ჭიქა ოდნავ დახარა ლილიანამ, — მე შენ ბავშვობიდან ვიცნობ. შენზე ჯიუტი ადამიანი არ არსებობს. და ახლა კი მითხარი, მართლა რამდენი დრო გგონია, რომ გაძლებ, სანამ ყველაფერს აღიარებ?

— რა უნდა ვაღიარო? — წამოიძახა ვატომ.

ლილიანამ თვალები გადაატრიალა და ევას გახედა.

— ხომ ხედავ, რა დღეშია?

ევას ჩაეცინა.

— ვხედავ, ვხედავ.

ვატომ ღრმად ჩაისუნთქა და შუბლზე გადაისვა ხელი. — თქვენ ორნი უკვე ძალიან საშიშად ერთიანდებით.

— აბა, რა გეგონა? — მხრები აიჩეჩა ლილიანამ. — მე და ევა ერთი გუნდში ვართ.

— ანუ, ჩემი დააა მაინცდამაინც ჩემი მხარეს ვერ იქნება?

— ვატო, შენ კაცობრიობის ისტორიაში პირველ მამაკაცად ჩაგწერენ, რომელიც კამათში ქალის მხარეს მოიგებს? — თვალი ჩაუკრა ლილიანამ.

— არ მიკვირს, რომ სულ მარცხდება, — ჩაიჩურჩულა ევამ ღიმილით.

ლილიანამ ხმამაღლა გადაიკისკისა და ჭიქა მაღლა ასწია.

— აი, ამაზე ვადღეგრძელოთ! გილოცავთ, ჩემო კარგებო, ახალ საოცარ თავგადასავალს – ვატოს და ევას დიდ ჯიუტობას!

ყველამ სიცილით დასცალა ჭიქები, ვატომ კი წარბშეკრულმა გახედა ორივეს.

— მაინც მაგრძნობინებთ, რომ თქვენთან კამათს აზრი არ აქვს, ხო?

— აბა, როგორ? — ერთხმად უპასუხეს ლილიანამ და ევამ და ერთმანეთს გამარჯვებულებმა გაუცინეს.

ცოტახანი კიდევ დარჩნენ,წამოსვლის დროს ვოვა ყველას ჩაეხუტა და მამას გაყვა მანქანისკენ.ევაც ყველას ჩაეხუტა.
-ევვ ჩემ ძმას ყველაზე მეტად შენ იცნობ,ჩვენთან კიდევ არ აჩენს ნამდვილ სახეს,და ძაან ნუ გაწვალებ თორე თუ ამოასხა...გადაიკისკა ლილიანამ

-ოხ ლილ ისევ ბავშვი დარჩენილხარ. გაიცინა ევამ.ცოტას გავაწვალებ მაგრამ ბევრს არა.ისევ მოეხვია გოგოს და ეზო დატოვა...
მანქანაში იჯდნენ ისევ არცერთი ხმას ირ იღებდა.
მანქანა გაჩერა, ორსართულიან სახლთან ვატომ,მანქანიდან გადავიდნენ,ევამ თვალი მოავლო ეზოს სახლს ზუსტად ისეთი იყო ყველაფერი როგორც ხუთი წლის წინ გეგმავდნენ ევა და ვატო მათ სახლს, გაეღიმა ზუსტად ისეთი იყო როგორიც წარმომედგინა.სახლში შევიდნენ.ვატომ ვოვას თავისი ოთახი აჩვენა.
-ჩემი ოთახი სად იქნება?ცივი ხმით უთხრა ვატოს.
-მეორე სართულზე დერეფნის ბოლოშია.
ევამ თავის ჩანთას მოკიდა ხელი და ოთახისკენ დაიძრა,სანამ ოთახში შევიდოდა,დაინახა გვერძე ოთახის კარი ღია რატომღაც შესვლა მოუნდა,შესვლას აპირებდა როცა წინ დიდი სხეული გადაეფარა .
-ქალბატონო ოთახი ხომ არ აგერიათ?
-არა არ ამრევია.
-მაშინ აქ რა გესაქმებათ.დამცინავი ტონით უთხრა გოგოს.

— კარგი, ვატო, გეფიცები, საერთოდ არ მაინტერესებს შენი საიდუმლოები! — წამოიძახა, — უბრალოდ კარი ღია იყო, შევხედე და დამაინტერესა! რა იყო აქ ისეთი, რომ ასე გადაირიე?!

ვატომ წარბი აზიდა და ხელები გულზე დაიკრიფა.

— ოჰ, აბა, უბრალოდ დამაინტერესა? რა დამთხვევაა, რომ სულ ის რაღაცეები გაინტერესებს, სადაც შენი ცხვირი არ უნდა ყოფდეს! — ღმერთო ჩემო, ვატო! — ევა მოთმინებას კარგავდა, — ანუ სულ რაღაცას მალავ და მერე მე გამოვდივარ დამნაშავე?

ვატომ ოდნავ ჩაიცინა.

— არც შენ ხარ წმინდა ანგელოზი, ევა.

— რას ნიშნავს ეგ?! — ხელები გაშალა ევამ.

— იმას, რომ ზუსტად იცი, რასაც აკეთებ. აი, ახლაც! შენთვის სულერთი არ არის, უბრალოდ გინდა, რომ იჩხუბო, გამაღიზიანო...

— ნუ იქნები ეგოისტი, ვატო! — მკვეთრად მოუჭრა ევამ, — შენ მართლა გგონია, რომ ჩემს სამყაროს შენს გარეშე აზრი არ აქვს?

ვატომ თავი ოდნავ გადახარა და ირონიულად შეხედა.

— კი არ მგონია, ვიცი.

— იდიოტი ხარ! — ძლივს მოთოკა ბრაზი ევამ, — და საერთოდ, არც კი ვიცი, რატომ ვკარგავ შენზე დროს!

შემდეგ მკვეთრად მობრუნდა, ვატოს აღარც შეხედა და სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა. — ჰო, აბა როგორ, — ჩუმად ჩაილაპარაკა ვატომ, მაგრამ ევამ უკვე აღარ მოუსმინა.

ევამ ბავშვსაც ამოულაგა, ტანსაცმელი და თვითონაც დალაგდა, სამზარეულოში იყო და ვახშამს ამზადებდა,თან ბავშვს და ვატოს უყურებდა როგორ თამაშობდნებ მანქანაებით,ამხელა 31 კაცი მანქანაებით თამაშობდა.მაგრამ თამაშობდა მისი შვილის გამო,რაც აკლდა თურმე მთელი ცხოვრების განმავლოვაში.ვატოს ქორწილამდე სანამ გაიგებდა ამ ამბავს ერთფეროვანი ცხოვრება ქონდა მისი კონპანის გარდა არაფერი აინტერესებდა,ევა რაც მისი ცხოვრებიდან წავიდა მის მერე რობოტი გახდა.იშვუათად იცინოდა,უმეტეს დროს სამსახურში და სავარჯიშო დარბაზში ატაერებდა.ევამ თავიდანვე შემაჩნია ვატოს გარდასახვას უფრო დაკუნთული და გასიმპატიურებული იყო და არ უნდოდა რომ თვალი მორშორრბინა უყურებდა მიშტერებული.
-რა იყო ევა რას უყურებ- ირონიულად დაიწყო ლაპარაკი,და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა.
-უბრლოდ ჩავფიქრდი.უცცბაათ მოეგო გონს და მოაშორა მის პრესებს და კუნთება თვალი,მაისურია გარეშე უყვარდა სულ სიარული სახლში ვატოს და ეს ჩვევა ისევ ჰქონია,და ვატყობ ევას გაგიჟებს.
-რაზე ფიქრობდი ქალბატონო ევა,საინტერესო ვინმეა თქვენი ფიქრების ავტორი?ხელი ჩამოადო სამზარეულოს კარებს და თვალებში ჩახედა ევას.
-იმდენად საინტერესო რომ,სულ მინდა მასზე ვიფიქრო.ირონილად დაუწყო ლაპარაკი.
-დარწმუნებული ვარ ისედაც სულ ფიქრობ!არ დაუთმო პლანი ვატომ.
კიდევ აპირებდა საუბრია გაგრძელებას ევა,მაგრამ კარზე ზარის ხმა იყო და ორივემ მასზე გადაიტანეს ყურადღება.ვატომ გაღო კარი და ხელში ირაკლი შერჩა.ირაკლიმ ვატოს დანახვაზე გაიცინა
-ის გოგო დღეს გადმოვიდა და ამ ფირმაში რომ ხარ ეხლა სახლში ხომ კარგად არის?
-ნელ-ნელა ვიბრუნებ,მარა ჯერ ვაწვალებ.გაიცინა ვატომაც და შევიდნენ ოთახში.
-ჩემი ბიჭი.გადაეხვია ვოვას ირაკლი.ვა მანქანებით თამაშობ ტოოო,ეს ვიგინდარა მმაშენი ხომ გეთამაშება.
-ირაკლი სიტყვები ბავშვთან.მაშინვე მისცა შენიშვნა ევამ.
-სორი,სორი ევიკო,მარა ეს მაინც ვიგი….
კაი აღარაფერი.
ევასთან მივიდა და გადაეხვია.
-აბა ევიკო როგკრია თქვენი თანაცხოვრრბის პირველი დღე?ხომ ხართ ორივე მაგრად,ორივე მაგრას უნდა იდგეთ.
-ირაკლი ხო ხედავ ამ ცომის საბრტყელებელს.დანახა ევამ.-გაჩუმდი თორეე თავში ჩაგარტყავ.
-კაი ხო ჩუმად ვარ!
ისევ იყო კარზე ზაურინი ამჯერად ევა გავიდა გასაღებად.
-რა იყო თქვენ ერთამნეთს იზიდავთ ყველგანნ ერთად რომ იჩითებით ისე რომ არც თქვენ იცით როგორ?გაიცინა ევამ როცა კარის ზღრუბლთან ელენე დაინახა.
-რებს ბოდიალობ გოგო.გაიწიე იქით ყავა დამალევინე და მეჩქარება უნდა წავიდე გიორგი მელოდება,რამდენი ხანია არ მინახია ეხლა მაინც უნდა ვნახ…
სახლში შესულმა რომ ირაკლი დაინახა მაშინ მიხბდა რაც უთხრა ევამ”ოხ ღმერთო ჩემო”ჩაილაპარაკა ჩუმათ
-გამარჯობათ!თქვა ხმამაღლა ელენემ.
-ეეე ელენეეეე დეიდაააა.გადაეხვია ვოვა როცა დაიანხა ეელენე-იცი მე დღეს ბებია ბაბუა და მამაიდა გავიცანი.
-ვაა მართლა.გაიკვირვა ელენემ
-კი,და იცი მამაჩემი ვინ არის,ვატო მმამაჩემი ზუსტად ისეთი სინპატიურია როგორ დედა მეუბნებოდა ხომე.იმ წუთავეს ჩაუშვა ევა ვოვამ.თვალები დაჭყიტა ევამ და ვატოს გადახედა რომელსაც კმაყოფილი სახე ქონდა,არა ამ ვერ ავიტანო ფიქრობდა ევა.ნაღდად გაუჭირდება ქალბატონ ევას გრძნობების და თავი შეკავება მსგავს რაღაცებზე თორე გამოაშკავრდება.
-ბებია და ბაბუა უკვე შემიყავრდა,ბაბუა დამპირდა ფეღბურთს გეთამაშებიო,იცი რა ლამაზი მამიდა მყავს,დედასავით ლამაზია.ისე გულწფელად ლაპარაკობდა ვოვა ევას ძალიან ესიამოვნა რომ ასე მალე შეჩვია ყველას.
-ჩემო ბიჭო მერე მაგას რა ჯობია.მერე აუცილებლად გამაცანი ყველა კარგი,ლოყაზე აკოცა ბავშვს ვოვა კი იმ წუთავეს დაეთანხმა.
-მოდი ელე გაგიკეთე ყავა!
-ძლივს,ისე მინდოდა რომ…ხელში უნდა აეღო იმ წუთავეს რომ კითხა ირაკლიმ.
-მერამდენე ჭიქა ყავა დღეს ელეენნე?
-ალბათ…ვეღაე იხსენებდა უკვე მერამდენე იყო.
-აჰა ანუ არც გახსოვს მერამდენეა.იმ წუთავეს დასტაცა ყავას ხელი და თვუთონ დალია.
-ოხ ირაკლი დამიბრუნე ყავა…ბავშვებივით დაიწყეს კინკლაობა ყავის გამო.ევამ საჭმელი გამზადა რომ ერთად ევახშმათ.როცა ძლივს მორჩნენ კინკლაობას ირაკლი და ელენე ნუ ბოლოს ის ყავა მაინც ელნემ დალია კმაყოფილი სახით,სუფრა გაშალეს და მაგიდას შემოუსხდნენ.ყველაფერუ გემრიელას გამოიყურებოდა,ერთი სული ქონდა ვატოს როდის შეჭამდა,მაიკის ჩამცმა მაინც მოუწია რადგან ელენესთან მაინც ვერ ივლიდა ისე მაგრამ ევას მწყობილობიდან გამოყვანა ქონდა გეგმაში.
-დარწმუნებული ვარ მომწამლავს!მაინც დაკვეხა ვატომ.
-უკაცრავად!იუკადრისა ევამ.
-ევა შენ და საჭმლის კეთება ცოტა არ იყოს ვერ ვახლოვებ.
-არადა რა გემრიელია.ვეღარ ჩერდებიდა ირაკლი ისე მოსწონდა კერძები.
-კარგი ბატობო ვატო თუ გინდათ არ ჭამოთ.ძალით უთხრა იცოდა რომ ისაც აღიზიანებდა და რატომაც არაო მეც შევუტევო.მაინც ვერ მოითმინა ვატომ და მაინც დაიწყო ჭამა,ნუ ბოლოს ისე იყო ვეღარ ჩერდებოდა.და აღიარებაც მოუწია.
-არა სიმართლე უნდა ვთქვა,ევა გისწავლია საჭმლის კეთება გაიცინა ვატომ.
-დაიცა აქამდე ცუდს ვაკეთებდი?სულ მოგწონდა ჩემი გაკეთებული კერძები!
აი ეხლა მიხვდა ევა ყველაფერს.-აჰა ანუ შენ მატყუებდი და არაფერუ მოგწონდა ხო ფეხზე ადგა და თან აიღო ჩანგალი აი აქ მიხვდა რომ მწყობილობიდან გამოიყვანა ევა ვატომ,და სირბილით გაიქცა მეორე სართულისკენ თან გაეკიდა ევა.სუფრასთან
მჯდომი ირაკლი,ელენე და ვოვა გაკვირვებული უყურებდნენ ერთამნეთს.
-ხომ არ გავაშველოთ?იკითხა ელენემ
- ვოვა შენი მშობლები გიჟები არიან-გადაიხარზარა ირაკლიმ-არა გაშველება ნაღდად არ უნდათ,მოგვარდებიან ორივე, ჯიუტებუ არიან და ამიტომ…ხელები აწია დანებების ნიშნად,და ჭამა გაგრძელა.

-ევა სულ გაგიჟდი რას აკეთებ?ერთერთ ოთახში შევარდა ვატო და ცდილობდა გაბრაზებულ ევასგან თავი დაეღწია.
-ხო ეხლა გავგიჟდი ხო,თურმე ადრე მატყუებდი რომ კარგ საჭმელს ვამზადებდი და ამ დროს უეგმური იყო!კიდე რას მატყუებდი თქვი.
-კიდე?-დაფიქრდა ვატო
-აჰა ესეგი დაფიქრდი ხომ!გაფისხდა ევა.ბავშვებისავით იქცეოდნენ,ისინი სულ ასე იყვნენ.
-მოდი აქ მოდი!ყვიროდა ევა და ცდილობდა ოთახში ვატო დაეჭირა.მაგრამ ვატი ამით ძალიან ხალისობდა და ძალითაც კი აკეთებდა ამ ყველაფერს რომ ნერვები აეშალა ევასთვის.უკან მისდევდა როდესაც უცბათ გაჩერდა ვატო შემობრუნდა ხოლო,ევამ ვეღარ დაიცვა წონასწორობა და შეჯახა,ორ წუთში კი ორივე ძირს იყო გაწოლილი.ნუ ევა ვატოზე იყო გაწოლილი!ევას ყელში და თმებში ქონდა ჩარგული თავი,გრძონდა მონატრებულ სურნელს,მაგრამ რათ გინდა ვინ დაცადა,უცბათ მოეგო გონს ევა და წამოიწია.
-რამე ხომ არ გატკინე?
-ევა წეღან ჩანგლით დამსდევდი,მოკვლას მიპირებდი და ახლა იმაზე ნეერვიულობ რომ წამაქციე რამე ხომ არ ვიტკინე?გაიცინაა ვატომ გულიანად.
იმ წუთავეს წამოდგა ევა ვატოს სხეულს მოშირდა და იქვე დაჯდა.
-უარესის ღირსი ხარ,ჩანგალი კი არა დანა ჯობდა წამომეღო!
-ოხ ევიკო! ვატოც წამოწია.ამ სახელის გაგონებაზე დაბურძგლა ევა.რამდენი ხანია ამ სახელით აღარ მიუმართავს ვატოს-საერთოდ არ ხარ შეცვლილი,ისევ უცბათ ფეთქდები და ისევ მე დასდევ გაბრაზებული მოსაკლავად ან საცემად.გაეცინა ვატოს.
-არც შენ ხარ შეცვლილი,რადგან ჩემი ნერვების დაგლეჯვით კაიფობ.გაეღიმა ევას.
-ორივე არ შევცვლილვართ,რაც ხუთი წლის წინ ვიყავით ისევ ის ვართ,უბრალოდ ძალინა ბევრი გამოვიარეთ ცალცალკე,გავუძელით და ყველაზე დიდი საჩუქარიც გვყავს ვოვას სახით.ჩაილაპარაკა დანაღვლიანებით ვატომ.
-არ შევცვლილვართ მაგრამ 5 წელი გავიდა,ეხლა მხოლოდ ვოვა გვაკავშირებს სხვა არც არაფერი.უდარდელად ჩაილაპარაკა ევამ,მაგრამ გული უდუღდა ამ ცრუ სიტყვების გამო.
-სხვა არაფერი?
-ხო სხვა არაფერი…
წამოდგა ფეხზე ევა და იმ წუთავეს გარეთ გავიდა,თავის ოთახში შევიდა რომელიც დერფნის ბოლოს იყო,ჩაკეტა,ოთახის ერთ კუთხეში ჩაიკეცა და ტირილი დაიწყო.რატომ იკლავდა თავს?ასე ძალიან უნდოდა მასთან ყოფნა!მაგრამ პრინცისპები არ უშვებდა წინ.მაგრამ იმედი მაინც არსებობს.
ცოტა გული რომ მოიოხრა მერე გახსენდა პირველ სართულზე დატოვებული ირაკლი,ელენე და ვოვა.იმ წუთავეს პირი დაიაბანა რომ არ დატყობოდა ტირილის კვალი.დაბლა ჩავიდა და ყველა სასტუმრო ოთახში დახვდა თავად ბატონო ვატოც ჩაფიქრებული იჯდა დივანში.აი ირაკლი და ელენე ვოვასთან ერთად თამაშობდნენ დამალობანას.კი ეს ორი ზრდასული ადამიანი დამალობანას თამაშობდა,ისე უყვარდა ორივეს ვოვა ნუ ბავშვებზე გიჟდებოდნენ ამიტომ ყველაფერზე თანხმდებოდა ორივე ვოვას.
-კარგი ახლა შენი ჯერია ვატო ბიძია დაიხუჭე,ჩვენ კი დავიმალებით
-კარგი!ერთი,ორი,სამი,ოთხი,ხუთი…ისე კარგად ხედავდა ვოვა რომ ევამ დამალა მის უკან ხოლო ელენე სამზარეულოსკენ წავიდა.-ვიხილები და მოვდივარ,ვინც არ არის დამალული ჩემი ბრალი არ არის.
ისე დადიოდა ოთახში თითქოს ვერ ხედავდა პატარა ეშმაკუნა ვოვას,ვატოც კი უყურებდა ამ სანახაობას და კვდებოდა სიცილით.-ვაიმე ევას უკან ვისი ფეხი ჩანს?ეეე ვოვაა დაგინახეეეე.-სანამ დასტუკებდა ირაკლი ვოვამ მიასწრო და დასტუკა.
-სტუკაააააა!
-აუ მომასწარი.-კარგი ელენე დამრჩა აქ დამელოდე ვოვა შენ ვიპოვო.იმ წუთავე სამზარეულოში შევიდა,და აქეთიქით მიმოიხედა ვერსად ვერ დაინახა ელენე არსად არ იყო,ფანჯრისკენ გაიხედა და ღია იყო და ხმაც გაისმა.
-სტუკაააააა!
რომ გავიდა ოთახში დახვდა ელენე.
-დაიცა შენ ფაჯრიდან გადაძვერი ეზოში და მერე კარებიდან შემოიპარე?
-გამოგიჭირეთ ბატონო ირაკლი როგირ იხილებოდით ,ამიტომ ცოტა დაგაბნიეთ,ვსო წაგებული გაქვს,ხოდა ორივეს უნდა მოგვიტანო შოკოლადებით სავსე ყუთი.გახარებული იყო ელენე მოგებით.
მალევე დაიშალნენ ირაკლიმ ელენე წაიყვანა სახლში,კი ჯიუტობდა ტაქსით წავალო,მივალო სახლში მშვენივრად არ მჭირდება მოსამსახურე მაგრამ ბოლოს უკვე ძალით ჩატენა მანქანაში ირაკლიმ.იცოდა ამ ტაქსების ამბავი და რაც არ უნდა დაჯდომოდა არ გაუშვებდა ამ შუაღამისას ტაქსით სახლში და იჯდა ცხვირ ჩამოშვებული ელენე წინა სავარძელზე.

ევამ ვოვა მოაწესრიგა და თავის ოთახში შეიყვანა ვატოც შეყვა,ვოვამ იმ წუთავეს გასცა ბრძანება:
-ორივე მომიწექით და სანამ არ ჩამეძინება არ წახვიდეთ.
ორივე მიუწვა,ვატო სახეზე ეფერებოდა ვოვას,ის ვერც წარმოიდგენდა ორი კვირის უკან საერთოდ შვილი თუ ეყოლებოდა ახლა კი მას ეფერებოდა.მისი საყვარელი ქალისგან ყავდა,რომელიც ამდენი წელია უყვარს,ბავშვს რომ ჩაეძინა ორივე წამოდგა და ოთახიდან გავიდნენ.
ერთმანეთს შეხედეს თვალებში,არაფერი უთქვიათ მაგრამ თვალებით ლაპარაკობდნენ.მხოლოდ ეს ბგერები წამოცდა ორივეს:
-ძილინებისა!
-ძილინებისა!
და თავიანთ ოთახებში შეიკეტნენ…

ორი კვირა იყო გასული ერთად თანაცხოვრებიდან,ყველაფერი სტაბილურად მიმდინარეობდა,ხან ვინ სტუმრობდნენ ხან ვინ.ვოვაც მიეჩვია ვატოს და უკვე მამასაც ეძახდა რაც უკვე წინ სვლა იყო ერთ-ერთი.აი ევა და ვატო კი ძალიან ჩვეულებრივად იყვნენ ერთამნეთში,მაგრამ შინაგანად ორივე ფეთქდებოდა.ორივეს სიჯიუტის რქები აქვთ დასატეხი…
თორნიკეც და ნატაც ჩამოვიდნენ თაფლობისთვიდან ამიტომ იქ იკრიბებოდნენ ყველა საღამოს.


არ ვიცი გითხარით თუ არა მაგრამ ვატოს ბიზნესები აქვს თავისი და ნუ ნახევარჯერ სახლში არ არის ხომე,ევას კი ვოვას დატოვება ელნესთან არ უნდოდა ისედაც მას თავისი საქმები ქონდა.ევა კი ფართის სანახავას მიდიოდა სადაც თავის ყვავილების მაღაზის მოწყობა უნდოდა,და ზუსტად ამ დღეს იყო ვატო სახლში.
-ვატო მე უნდა გავიდე,ვატოს შენ დაგიტოვვებ სანამ მოვალ რადგან სახლში ხარ.ჩანთა აიღო შავი ლამაზი მთლიანი წვრილ ბრეტელზე კაბა ეცვა ფეხზე კი დაბალქუსლზე მოერგო ფეხსაცმელი.
-საით მიდიხართ ქალბატონო ევა?
-საქმეზე!
-ეს საქმე რას ეხება?
-აჩოტები უნდა გაბარო ეხლა ვატო?
-აჩოტები არა!ხომ უნდა ვიცოდე სად მიიდიხარ.
-ხო კარგი.-ატრიალა თვალები მობეზრებისგან ევამ-ყვავილების მაღაზისთვის ფართი უნდა ვნახო.
-და ასე გამოპრანჭული?
-ოხ ვატო შენი თავი არ მაქვს!წავედიი!
ბავშვს აკოცა და გამოვიდა სახლიდან.მანამდე უყურებდა ვატო სანამ ეზოდან არ გავიდა.
-მაა გინდა დედას გავყვეთ და სუპრიზი მოვუწყოთ?
-კი კი მინდა!
-ხოდა წავედით!ბავშვი ხელში აიყავან და ფეხზე ჩაცვა.ზუსტად იმ მიმართულებით წავიდა როგირც ევას მანქანა,არც გააჭირვებია მოძებნა მანქანის შორს არ იყო წასული.სადღაც 10 წუთი იარეს და ევამ მანქანა გაჩერა ორსართულიან შენობასთან ხოლო პირველ სართულზე შევიდა.
-გაამარჯობათ!ხელი ჩამოართვა მაღალ შავგვრემან კაცს 35 წლამდე იქნებოდა.
-გამარჯობა!მათე!
-ევა!
-რა ლამაზი სახელია გქონიათ ქალბატონო ევა?
-მადლობთ!
-ტელეფონით რომ ვისაუბრეთ,მითხარით რომ ყვავილების მაღაზისთვის გინდოდათ ეს ფართი.
-დიახ,ლონდონშიც მქონდა საკუთარი ყვავილების მაღაზია,ახლა კი საქართველოში რაც გადმოვედი გადავწყვიტე აქაც გავხსნა.
-ძაალიან კარგი,მიხარია თქვენი საქმიანობა და მიხარია რომ ასეთი ლამაზი ქალბატონი ამ საქმიანობით არის დაკავებული.მხარზე მოკიდა ხელი ევას მათემ.ევაც კი მიხვდა როგორ ეფლირტავებოდა მათე.ამ სანახაობას კი ვატო და ვოვა შესწრო,ისეთი სახებით შემოიჭრნენ მამა შვილი თითქოს ერთს დედას ართმევდნენ მეორეს საყვარელ ქალს.
-დედა…-გაიქცა და მოეხვია ევას-ეს კაცი ვინააა?აი მათეს კი სახე აერია როცა ევას დედათი მიმართეს,და ამ ბავშვს ვატო შემოყვა,არადა ხელზე რომ დაკვირდა ბეჭედი არ ეკეთა.
-დედი აქ რა გინდათ?კბილებში გამოცრა ევამ გაბრაზებისგან და ვატოს შეხედა.
-მე და მამამ გადავწყვუტეთ შენი გახარება.
-კი დე მართლაც გამახარეთ-დაჟინებული თვალებუთ შეხედა ვატოს.
-გამარჯობა მე ვატო ვარ დადიანი!ევას ქმარი-ამ სიტყვებზე კი ევამ თვალები დაჭყიტა.
-უი არ მეგონა თუ გათხოვილი იყავით ქალბატონო ევა.
-არა არ ვარ!
-უკაცრავად?-ვეღარ ხვდებოდა უკვე მათე ვერაფერს,აირეს ვატომ და ევამ მათი ლაპარაკით.
-მოკლედ დაგირეკავთ ამ დღებში და გადავწყვუტოთ დეტალურად ყველაფერი.უთხრა ევამ
-კარგით როგორც გინდათ.
-არა არ არის საჭირო,საყავრელო ხო გითხარი მე გიპოვე უკვე ფართი სადაც გახსნიდი შენ მაღაზიას!-უკვე აფეთქდებოდა ვატო ეჭვიანობისგან,და ამით ევასაც აწვალებდა და აგიჟებდა.
-კარგი წავიდეთ!ნაღვამდის ბატონო მათე-ხელი ჩამოართვა მათეს
-ბატონოს გარეშე თუ შეილება!მხოლოდ მათე-ერთმანეთს გუღიმეს და ხელსაც აღარ უშვებდნენ.
-მაშინ თუ ეგრეა ევათი მომართეთ თქვენც მარტო!-ისე უღიმოდა ევაც მათეს ძალით რომ ვატო მწყობილობიდან გამოეყვანა,რადგან ვატოს ზედ ეწერა რომ ეჭვიანობდა.
-კარგით მაშინ ევა!
-წავედით ევაააა!ხელი ჩაკიდა ევას და ვოვას და ორივე გარეთ გაიყვანა.
მანქანასთან მივიდნენ ვოვა ჩასვა უკან,ხოლო სანამ მანქანაში ჩაჯდებოდა ევა გაჩერა.
-ეს რა იყო შენი საქციელი ევა?
-უკაცრავად?ეს შენი საქციელი რა იყო?მოვარდნა,ან ჩემი ქმრად გასაღება რა საჭირო იყო?
-უკვე რომ ზედმეტებში გადადიოდა ის მათე ვერ ხვდებოდი?როგორ გეფლირტავებოდა ყოველი წინადადების ბოლოს?ან ეს ამდენიხანი ხელის ჩამორთმევა არ გამიგია?ან ეს ხელის დადება მხარზე ?-ისე ხალისობდა ევა ვატოს ლაპარაკზე.-და კიდე ამ ფართს არ დაიქირავებ,მე მაქვს ამაზე უკეთესი ფართი შენი ყვავილების მაღაზისთვის და იქ გახსნი!
-არააა!მე ეს ფართი მინდა!-გაჯიუტდა ევა
-ევა ჭკუიდან არ შემშალო!
-აქეთ არ შემშალო ჭკუიდან!მე მინდა ეს ფართი!
-ძალიან შორსა სახლიდან!
-მეღადავები ვატო?10 წუთის გზა!
-ჩემ ფართამდე 9 წუთი უნდა ანუ ჩემი უფრო ახლოსა და იქ გახსნი,ორი სართული აქვს მეორე სართულზე შიდა კიბე აქვს და შეგიძლია ყვავილების მაღიაზიასთან ერთად სხვარამეც გახსნა!
-არა თქო ეს მინდაააა!
-კარგი ამ შუა გზაში ნუ მაჩხუბებ ჩაჯექი თორნიკესთან და ნატასთან მივდივართ და დაგვაგვიანდება-კარები გაუღო რომ ჩამჯდარიყო.ყოველთვის უყვარდა ევას როცა ვატო კარებს უღებდა და ისე ჯდებოდა მანქანაში.როცა ვატოც ჩაჯდა მანქანაში იმ წუთავეს გადახედა ვოვას რომელიც თავისი მანქანით თამაშობდა.
-ისე ამ მამა-შვილს რა მოგაფიქრდათ უკან გამოყოლა?
-შენი გახარება გვინდოდა ხომ გითხრა ბავშვმა!
-ხო ბავშვმა ეს მითხრა მაგრამ შენ იქნები ამ საქმეში მთავარი,და შენი მოფიქრებული იქნებოდა უკან გამოყოლა!
-სულაც არა!
-კი კი!კარგას გიცნობ ვაჟბატონო!-ამაზე კი უკვე ჩაეცინა ვატოს.
&&

მალევე მივიდნენ თორნიკეს და ნატას სახლში,კერძო სახლი ქონდათ,დიდი ეზოთი.გარეთ ქონდა გაშლილი ნატას სუფრა.ვოვა რომ გადმოვიდა მანქანიდან და ლილიანა დაინახა დედამის თვალი ჩაუკრა და მასთან გაიქცა სათამაშოდ.ვატოს რათქმაუნსა შვილის და ევას ეს საქციელი არ გამოპარვია და ჩუმად ჰკითხა:- ეს თვალის ჩაკვრა რას ნიშნავს?
-რა და ჩვენ შვილს ლილიანა უყვარს!
ესიამოვნა ვატოს “ჩვენი შვილი”-ს გაგონება ევასგან
-ჩემი ბიჭი შეყვარებულია?
-კი,თან გიჟი მშობლების გიჟი შვილი უყვარს.გაეცინა ევას და თვალი მოავლო ანდრიას და ანას კინკლაობას.
-სამაგიეროდ ჩვენ შვილს ყავა მშვიდი მშობლები!ამაზე ვაფშე მოკვდა სიცილით ევა.
-მე რაღაცა არ ვარ შენ სიმშვიდეში დარწმუნებული.-ამაზე კი ვატომ თვალები დაჭყიტა და მიუახლოვდა ევას.
-ამას ვინ მეუბნება?ორი კვირის უკან ჩანგლით დამსდევდი მოსაკლავად.-სახე აერია ევას.
-კარგი,დამანებე თავი!იმ წუთავეს გაშორდა ვატოს და ახალი წყვილის სანახავად წავიდა.
-ოხ ევიკო როგორ მარიდებ თავს!გაიღიმა და უკან გაყვა ევას.

-ძლივს მეღირსა თქვენი ნახვა.-გადაეხვია ორივეს ევა-ნამეტანი მოგივიდათ ორი კვირა თაფლობის თვე!მომენატრეთ!
-ჩვენც ძაან მოგვენატრეთ.-ვატომაც გადაკოცნა გვრიტები.
-თქვენთან რა ხდება?გავიგე ერთად ცხოვრობთ.თორნიკემ მიმართა ორივეს
-ხო ეგრე გადავწყვიტე რადგან ვოვა მამასთანაც უნდა გაზრდილიყო!თქვა ვატომ
-ძალიან კარგი!
-ლილიანაააა გამოდი მაგ ბუჩქებიდან მამაააა!სად ძვრებიიიი!-აი ანდრიას ხმის გაგონებაზე სუყველას გაეცინა.
-კიდე კაი გამოსაცვლელი წამოვუღე თორემ ივლიდა მთელი დღე ტალახიანი კაბით.-თქვა შეწუხებული ხმით ანამ,და მართლაც სულ მიწიანი და ტალახიანი მოიყვანა ანდრიამ ლილიანა ხოლო უკან მოყვა ვოვაც,ანამ ბავში გამოართვა ანდრიას.
-დედიკო სუფთა თხა ხარ რააა!
-ნურას უკაცრავად!მამიკო მეუბნებაო რომ ჩემი პრინცესა ხარო!
-აბა რა მამას პრინცესა ხარ!-მივიდა და კოცნა დაუწყო ბავშვს.
-წამოდი გამოვიცვალოთ რომ დავესგავსოთ ნამდვილ პრინცესას.გამოუცვალა ლილიანას და ყველა სუფრას მიუჯდა,დაგვიანებულო ელენე და ირაკლიც რომელიც გაგიკვირდებათ და ერთად მოვიდნენ.
-თქვენ ერთად საიდან?კითხა ნატამ
-გზაში შემხვდა ელენე რომელიც ტაქს ელოდებოდა რომ წამოსულიყო და ხომ არ დავტოვებდი?
-ხო ტაქსი გამაუქმებინა მაგის გამო!გაბრაზებული სახით შეხედა ელენემ,ამით მივხვდით რომ ძალით ჩასვა ელენე მანქანაში ირაკლიმ.
-აბა თქვენ როგორ გატარეთ დუბაიში დრო?
-არ მკითხო ისეთი მაგარი იყო!-აღფრთოვანებულმა ამოილაპარაკა ნატამ!-აუცილებლად სუყველა უნდა წავიდეთ ერთხელ.
-თორნიკე შენ რას იტყვი?-გადახედა ვატომ სიცილით თორნიკეს.
-მართლა კარგო იყო მაღაზიებში ხეტიალი.-ამაზე სიცილის ტალღამ გადაირბინა სუფრაზე.
-თორნიკე ხომ გითხარი არ გამომყვე თქო თუ არ გინდა თქო!-საყვედურებით ავსო ნატამ ბიჭი.
-ხო აი იმ ჭკუაზე ვიყავი რომ მარტო გამეშვი,და ეპოვე ვინმე მუჰამედს და წაეყვანე,არ დამვიწყებია ის იცოდე.
-კაი ჰო ჩუმად ვარ!
–იცი რა ქნა ამ ჩემა ცოლმა დუბაიში?! – თორნიკემ სუფრას გადახედა და თვალები აატრიალა.
–აბა?! – დაინტერესდა ირაკლი.
–მაღაზიაში შევდივართ, და გამყიდველი აღმოჩნდა მუჰამედი. ეს ჩემი ნატა ისეთი სახით ელაპარაკებოდა, თითქოს ბავშვობის მეგობარი დაენახა.-
სიცილი წამოვიდა სუფრაზე.-
–ღმერთმანი, „აუ მუჰამედ, ეს როგორ მოგიხდება, ის როგორ გამოგივა” – მთელი ნახევარი საათი იდგა ,ჩაუძმაკაცდა ,რავიცი მაგრამ ეტყობოდა იმ კაცს რომ სხვანაიდად უყირებდა და ლამის ქართული ასწავლა კაცს.
–აუ, ნატა! – ელენე სიცილით ჩაიქშინა.
–გეტყვით რა არის, – გააგრძელა თორნიკემ, – მე იქ ვდარდობ, ნატას რომ ჰიჯაბი მოარგოს და მომტაცოს მეთქი!
–კაი, ნუ ჭორაობ! – ნატამ შეუბღვირა, მაგრამ თვითონაც გაეცინა.
-ხოდა ასე გადავარჩინე მუჰამედისგან ჩემი ცოლი და მის მერე მაღაზიაში აღარ გავყოლილვარ.
-არა უნდა დაგშორდე.-იმ წუთავეს გადაჯდა ერთი სკამით იქით ნატა.
-რატო ქალბატონო?გაეცინა თორნიკეს.
-ნამეტნავად ეჭვიანი ხარ!
-უჰჰ ამას ვინ მეუბნება?აუზზე მმაისური არ გამახდევინა გოგოები გიყურებენო.
გადაიხწრხარა ყველამ.
-გიყურებდნენ და მაგიტოოო არ შეილებოდა!-ისევ უკან გადმოჯდა ნატა და თავის ქმარს დაუჯდა გვერძე ხოლო თორნიკემ ლოყები დაუკოცნა.
სუფრაზე იჯდა ოთხი წყვილი,ყველას თავიანთი სიყვარულის ისტორია ქონდა.ორ წყვილს ამ სიყვარულის ბრძოლაში გამარჯვებული ჰქონდათ ხოლო ,ის ორი წყვილი კიდევ იბრძოდნენ არადა შეეძლოთ რომ თავიანთი სიამაყე ფეხით გაეთელათ და ერთად ყოფილიყვნენ…

&&
უკვე გვიანი იყო პირველები ანდრია,ანა და პატარა მძინარე ლილიანა წავიდნენ სახლში.
-აუუუუ ანდრია გაჩერე მიდი.
-რატო რა ხდება ცუდათ ხარ?
-არა უბრალოდ…აი კიტრი მინდა მჟავე რომა ხო იცი ქილის მიდი მაღაზისთან გადადი და მიყიდე.
-ჰაა?გამიხეთქე გოგო გული!მეთქი ცუდათ თქო.კარგი გიყიდი.-გაჩერა მაღაზიასთან,შევიდა და ორი ქილა უყიდა,მანქანაში რომ ჩაჯდა ისე გაუხარდა ანას.
-მადლობააააააა!მიყვარხარ!-ლოყაზე აკოცა ანდროს.
-მარტო ლოყაზე კოცნა რა არის?
-ოჰჰჰ მოუნდა!მიდი მიდი დაქოქე მანქანა და წადი უნდა ვჭამო სახლში!
-არა ამ შუაღამისას ეს კიტრის მწნილის ჭამა და მონდომება რა უბედურება?-აი აქ უკვე ანა ეჭვებში ჩავარდა მაგრამ არაფერი უთქვამს და ყურადღებაც არ მიაქცია.სახლში რომ მივიდნენ ლილიანა ანდრომ აიყვანა და თავის ოთახში დაწვინა,ჩუმად გამოუკეტა ოთახის კარები.სამზარეულოში შევიდა და დაინახა თავისი ცოლი როგირ ეჯაჯგურებოდა კიტრის მწნილის ქილას და ვერ ხსნიდა და ამაზე კაგრად გადაიხარხარა ანდრიამ.
-რა გაცინებს მოდი განიხსენი!
-მომე!-იმ წუთავეს მოხსნა ქილას თავსახური.-ისე გემრელად ჭამდა ანა კიტრს რომ ანდრიასაც მოანდომა.
როდესაც ჭამას მორჩა სანამ დასაძინებლად წავიდოდნენ ლილიანას დახედეს ჩუმად.
-ბავშვი გვყავს საოცრება!ყელში დაუწყო კოცნა ანდრიამ ანას.
-ბიჭების რიგი დაგვიდგება!გაეცინა ანას ანდრიას არ მოეწონა ბიჭების ხსენება ლილიანასთან,და ნელა გამოიხურეს ოთახის კარი.
-ანდროო რატო აგერია სახე?დაუწყო დაცინვა ანამ.
-სულაც არ ამრევია სახე,მაგრამ ჩვენ ჯობია კიდევ ერთი ბავშვით ავახმაუროთ აქაურობა! -ვერც კი გაიაზრა ეს სიტყვები ანამ ისე მალე აიტაცა ხელში ანდრიამ და მხარზე გადაკიდა და თავიანთ ოთახში შეიყვანა…

&&

ანდრიას და ანას მერე ირაკლი და ელენე წავიდნენ,ევას ვერ გაყვა რადგან ვოვას უკვე ეძინა და მალე უნდა მიეყვანათ სახლში ბავშვი.
-მოდი მე ეხლა ტაქს გამოვიძახებ და…
-ელენეე ტაქსი აღარ ახსენო თქოოო!ჩაჯექი ეხლა დროზეე!!
-ოოო კარგი ხოო!-დამეშვიდობნენ ორივე წყვილს და წავიდნენ.
-ეხლა გზა უნდა გაიმრუდო,ჩემს გამო!-დაიწყო წუწუნი ელენემ
-მისმინე შენ ნუ გონია რომ მაწვალებ!და მიხვდი ბოლოს და ბოლოს!
-რას უნდა მივხვდე?გადაყენა მანქანა ირაკლიმ.
-ელენე მთელი ხუთი წელია შენ მოლოდინში ვარ!-ამაზე კი ელენემ თვალები დაჭყიტა-მარტო ხუთი წელი?იცი რამდენი ხანია გიყურებ!შენ რაც გამოჩნდი დედამიწამ ბრუნვა შეწყვიტა!რაც დაგინახე მის მერე ვეღარ ამოგიგდე ახლა კიდე სიჯიუტის მეტს არაფერს ვაკეთებთ!რაც ლონდონში იყავი არცერთი დღე გამომიტოვებია რომ შენზე არ მეფიქრა,შენით თენდებოდა და შენით ღამდებოდა ოღონდ შენ გარეშე მარტო ფიქრში და სიზმარში იყავი.ამხელა კაცი ამრიე და ახლა უფრო მრევ…ელენეეე.
გაჩერა ელენემ.
-ეს ეხლა სიყვარულის ახსნა?
-როგირც გინდა ისე ჩათვალე!-გოგოსკენ მიწია და ბაგებუ დაუკოცნა.
-ელენე მე შენ…
-მეც ირაკლი მეეც მიყ..ვარხარ,როცა დაგინახე მაშინვე შემიყვარდი და მის მერე შენზე ფიქრში მეც ვათენებდი.
ახლა გოგომ აკოცა ბაგებზე.
-აღარსად გაგიშვებ ელენეეე!
-რომ გამიშვა ვინ წავა რომ?!ამაზე გაეცინათ ორივეს.
ხოლო სახლში მიყვანა და კიდევ ერთხელ აკოცა ბაგებზე.
-ხვალ დაგირეკავ და იცოდე ტაქსი აღარ გამაგონო!და კიდევ ნომრიდან ბლოკი ამხსენი ნუ მარეკინებ სხვა ნომრებიდან!
გადაიხარხარ ელენემ.
-კარგი სერ გასაგებია!-სანამ არ დაინახა რომ ელენეს სახლის ფანჯრები არ განათდა მანამდე არ წავიდა.
ელენემ ყველა გზა ჩაუკეტა ირაკლის რომ თავი შორს დაეკავა ნომერიც კი ქონდა დაბლოკილი,მაგრამ შენი ბედი გვერდს ვერასდროს აგივლისოოო…


ამათმაც კი დაიტეხეს რქები!ამ ევას და ვატოს რაღა მოუვიდათ?


&&

გზაში მშვიდას იმგზავრეს ვატომ,ევამ და ვოვამ,ნუ ვოვას ეძინა და მაგიტომაც იყვნენ ჩუმათ.სახლში რომ მივიდნენ ვოვა დაწვინეს თავის ლოგინში,გამოიცვალეს და მისაღებ ოთახში იჯდნენ.როდესაც მესიჯი მოუვიდა ევას ტელეფონზე.მათე იყო.
“მშვენიერო ევა!რა გადაწყვიტეთ ფართზე?”
“იცით მგონი თქვენ ფართს დავიქურავებ”
“ძალიან კარგი!მიხარია!რომ ასეთი ლამაზი და მშვენიერ ქალს მივანდობ ფართს!”-მაგარი ნერვებუ კი ეშლებოდა ევას ამ კაცზე,დაჟე ისაც იფიქრა ხომ არ დავთანხმდე ვატოსო.
-ვინ გწერს ამ შუაღამისას ევა?-დაჟინებული მზერით ჩაშტერდა თვალებში გოგოს
-არავინ!
-ეგ არავინ მათეა!
-და რაში გაინტერესებს?წამოდგა ევა და სამზარეულოში გავიდა წყლის დასალევად უკან გაყვა ვატოც.
-და არ უნდა მაინტერესებდეს,ჩემი შვილის დედას ვინ ეფლირტავება?
-არ მეფლირტავება!უბრალოდ…ვეღარ გაგრძელა სათქმელი ევამ.გაეცინა ვატოს
-რაო რას გეუბნება მშვენიერო ქალაბატონოვო?
-იცი ძალიანაც სინპატიური კაცია მათე!მომწონს მაღალია კაი დაკუნთულია!
აი ამაზე კი ვაფშე აერია სახის ფერი ვატოს.
-რას ქვია სინპატიური კაცია?
-არა რომ შეხედავ არაფერი დაეწუნება,მომეწონა!
-ვსო მაგ ფართს არ იქირავებ?
-უკაცრავად!შენ ვერ გადამიწყვიტავ!
-ზუსტადაც რომ გადაგიწყვიტა!
-დაიცა ვატო შენ ეჭვიანობ მათეზე?გაეცინა ევას.
-არა არ ვეჭვიანობ!მაგრამ მაგრად არ მომწონს ეგ ტიპი უკვე!
-არა ეჭვიანობ!
-არა თქოოოო ევა.
-კარგი ხო მაგრამ მე ეგ ფართუ მინდა და ვსოოოოო!
-მისმინე ერთხეკ რომ ვიტყვი იქ მორჩა ხოო გაიგე!
-ვერაფერიც ვერ გავუგე?-უკვე გაბრაზდა ევაც-შენ არანაირი უფლება არ გაქვს რომ ამიკრძალო რამე!შენ არც ჩემი მშობელი ხარ თუნდაც ქმარი!მე დამოუკიდებელი ქალი ვარ და როგკრც მინდა ისე მოვიქცევი ამიტომ
გთხობ ნუ ერევი ჩემ საქმეში!კიდე აპირებდა ჩხუბს როდესაც ვატომ აკოცა,ვერ გაიაზრა ისე აყვა,ისე ენატრებოდა ვატო ისე რომ უკვე ტვინიც გათიშა და გულს მიენდო,მოენატრა ეს ტუჩებუ თვითონ მთლიანი ვატო და უკვე ამ სიჯიუტითაც დაიღალა. ბაგებს რომ მოწყდა საყვარელ თვალებშუ ჩახედა მის თაფლიაფერებში ,ისე ენატრებოდა ევას ეს თვალები.
-ასე რატომ მიწევს სულ შენი გაჩერება ევა?
-მე ხომ გითხარი არ მომეკარო თქო!-ისევ ვატოს მკლავებში იყო აბლანდული ევა.
-მითხარი მარა არც შენ გინდა ჩემი მკლავებიდან თავის დაღწევა.
-ისე თავ გზას მირევ ვატო!
-არ ჯობია მოვრჩეთ ამ ყველაფერს?არ ჯობია დავასრულოთ და ახალი ფურცლიდან დავიწყოთ?
-მე მეძინება უნდა დავიძინო!-მოწყდა ვატოს მკლავებს და დასაძინებლად წავიდა.

&&
ორი თვე გავიდა ამ ორ თვეში უკვე ორი ორსული გვყავდა,ანა რომელიც ორი თვის იყო ხოლო ნატა იყო ერთი თვის.ჟრიამული შემოიტანეს ორსულებმა ოჯახში,მალე კი ირაკლის და ელენეს ქორწილიც იქნებოდა და მთელი სამეგობრო დიდ სამზადიში იყო.მაგრამ ვატო და ევა ერთ ადგილას იყვნენ
გაჩერებულები და არც იქით მიდოდნენ და არც აქეთ შუაში დიდი კედელი ქონდათ აშენებული და აღარ ანგრევდნენ…
ელენემ მეჯვარედ ევა დაიყენა,ხოლო ირაკლიმ თავისი მეგობარი გიორგი ონიანი,მას ვატოც იცნობდა და მოგეხსენებათ ვატოს დააც ლილიანაც.
ქორწილი 20 აგვისტოს ქონდა,წინასწარ დაგეგხმეს ყველაფერი ძვრისწერა,ხელის მოწერა,ფოტოსესია სად იქნებოდა,დარბაზი,დარბაზიზს გაფორმება,ყვავილების საქმე ევამ აიყო საკუთხარ თავზე,ბოლოს და ბოლოს მაინც დაითანხმა ვატომ ევა და თავისი ფართი მიცა,და იქ ქონდა გახსნილი ყვავილების მაღაზია.ელენეს თაიგულად ჯუჯა ვარდები აურჩია.
დააააა აი ისიც დადგა 20 აგვისტო.

დილიათ უცბათ გაემზადა ევა ატლასის შინდისფერი კაბა ეცვა ფეხთან ჩახსნილი ლამაზი ორნამენტებით,ფეხზე კი საშუალო ქუსლიანი ფეხსაცმელი მოერგო. სანამ ვოვას გამზადებოდა დაინახა ვატო თუ როგორ ვერ იკრავდა ჰალსტუხს,ამაზე კი გაეცინა.მივიდა ხელი გაშვებინა და თვითონვე დაიწყო ჰალსტუხის შეკვრა:
-ისევ არ იცი ამის შეკვრა ვატო?
-ისევ არ ვიცი!და ისევ შენ მეხმარები!
ძალიან ლამაზი ხარ ევა!სულ მიყვარდა შენი დანახვა შინდის ფერის ტასაცმელში!
-შენც არ გამოიყურები ცუდად!
შეუკრა და იმ წუთავეს ვოვას გამზადებას შეუდგა.ლამაზი შარვალ კოსტუმი ჩაცვა ბავშვს და ბაფთა დაუმაგრა ყელზე
ისე უხდებოდა ეს ყველაფერი ვოვას რომ ლამის შემოეჭამა ბავშვი ევას კოცნით.
-დედას სინპატიურიიი ვინ არისს?დედიკო როგორ გიხდება შარვალ კოსტუმი!
-დედიკო შენც ძალიან ლამაზი ხარ!ძალიან გიხდება წითელი ფერი!
ოთახის კართან იდგა ვატო და უყურებდა ამ სანახაობს,ყველაფერზე ფუქრობდა.ფიქრობდა რომ ამ 5 წლის დაკარგვას ჯობდა რადგან,რადგან ეხლა რასაც ხედავდა ისე სიამოვნებდა ,მისი პატარა ვაჟი და საყვარელი ქალი,ფიქრობდა რომ დღეს უნდა დასრულებულიყო ეს ბრძოლა ,უნდა დაეუბრუნებინა მისი საყვარელი ქალი,არ უნდა დაეგვიანა…
-მამაააა,ნახე მე და დედიკო რა ლამაზები ვართ.-ვოვამ რომ შეამჩნია ვატო იმ წუთავეს დაენაახა.
-კიი მამა ძალიან ლამაზები ხართ ორივე.-დაიხარა და ბავშვს აკოცა შუბლზე.
-კარგი რადგან მზად ვართ წავიდრთ თორე ელენე გამიგიჟდება!

ელენეს სახლში მივიდნენ,ელენეს მშობლები ნახა ევამ ავთო და ნატო,სოფელში ცხოვრობდნენ ელენეს მშობლები,ირაკლიც იცნობდა ელენეს მშობლებს,მარტო ეგ კი არა ელენეს დედას სულ მოსწონდა ირაკლი და ხან რას ეჩიჩინებოდა შვილს ხან რას,ლონდონში კი არ ასვენებდა შვილს,და ეხლა რომ ვთქვათ ძალიან გახარებული იყო ნატო.
ყველა სახლში იყვნენ,ორი გამოპრანჭული ორსული რომელიც თავს ევლებოდნენ პატარძალს.
ანდრია რომელიც ლილიანას დასდევდა რომ მისი ლამაზი კაბა არ დაესვარა ან რამე არ გაეტეხა.
-ლილიანა მამა-აიყვანა ხელში ბავშვი-დღეს მოდი არ გვინდა აქეთ იქით სირბილი კაი!მამიკო ცოდოა შენ უნდა გდიო თუ დედიკოს რომ ბავშვი უზის მუცელში იმას მივხედო?
-მამიკოოო ორივეს!
-ოხ მამიკო!-უკვე დაიღალა ანდრია იმაზე ფიქრით ლილიანა ასეთუ ცელქი და ის არდაბადებული ბავშვი რა იქნებოდა.
-ოხ ანდრია!დასცინა თორნიკემ.
-რა გაცინებს?აი ვნახავთ შენ შვილს რაც იქნება!გაუბრაზდა ანდრიია.-თორნიკემ და ირაკლიმ კი გადახედეს ვატოს და ვოვას.
-არა ნახე რა ეს დასტოინი მამა-შვილი!ზუსტად ზედ გამოჭრილი ვატოა ვოვა.
-ევა ისე ძაან მაგრად გაგიმართლა ამ ორ დასტოინ ადამიანში-გადასძახა თორნიკემ ევას.-ევას კი ჩაეღიმა და შეხედა ზუსტას ერთნაირად მდგობ მამაშვილს და პატარძლის ოთახში შევიდა.რომ დაინახა ელენე საპატარძლო კაბაში,ისე აუჩუყდა გული,ისე უყვარდა ელენე ევას,ადამიანი იყო რომელიც ამ 5 წლის განმავლობაში გვერდით დაუდგა.
-ვაიმე ჩემი ლამაზი გოგო!გადაეხვია ელენეს
-ნუ იტირებ ევა და ნურც მე ამატირებ გთხოვ!
-ღმერთო შენ და ამ ფორმაში ვერ წარმოგიდგენდი!
-არც მე ვფუქრობდი ასეთ დღეზე არასდროს.
-ვატოო მანქანის გასაღები მინდა!
ვატომ რომ დაინახა ევამ აცრემლიანებული თვალებით ისე ესყვარლა,ისე მოუნდა მისი კოცნა-ყვავილები დამრჩა!-ისე საყვარლად გაუღიმა.მისცა გასაღები ამოოიტანა უცბათ ყვავილები,და უკან დაბრუნა გასაღები.
ისევ ელენეს ოთახშუ შევიდა.
-ეს შენი თაიგული!
-ვაიმეე რა ლამაზიაა ევა!
-აუუ ევაა მეც მინდა ასეთი!აწუწუნდა ორსული ნატა.
-ნატა შენ ბავშს რომ გაჩენ მერე მოგართმევ.
-დაიცა მე არ მინდააა?გადმოძახა ახლა მეორე ორსულმა ანამ.
-შენც ანიკო შენც.ორივე ორსულს მიეფერა მუცელზე.და ამდროს შემოაღეს ბიჭებმა ოთახია კარი.
-ვაააა პატარძალი-დაიძახა ანდრიამ-გოგო რა ლამაზი ხარ?
-ელენე გინდა ირაკლი გაგიჟოოო?-თორნიკემ უთხრა
-რა ლამაზი ხარ ელენე!-ვატო მიუახლოვდა ელენეს-აბა ეხლა გაბარებ ჩემ ძმაკაც ირაკლის და მოუფრთხილდი.ყველამ სიცილი დაიწყო.
-ლილიანა დედა გამოდი მაგ პომადებიდან.-მივარდნენ იმ წუთავეს ანდრია და ანა ბავშვს-გადავრჩით,ვერ მოასწრო წასმა-ლილიანა ისეთი კარგი ვიჟაზისტი იყო ხოლმე მთელ სახეზე პომადა ესვა ტონალურია მაგივრად.
-იმედია ეგ ბავშვი მაინც არ იქნება ასეთი ცელქი.
-რა მოგახსენო ბატობო ანდრო,მგონი უარესები იქნებიან.-არ მიაქცია ბოლო სიტყვას ანდრომ ყურადღება-თან უკვე სიძეც მოვიდაააა.
გზაში ვოვა შემოეგებაა.
-ვააა ჩემი სინპატიური ბიჭი!ირაკლის უკან მოყვა თავისი მეჯვარე გიორგი და ირაკლის ნათესავები და მშობლები.
როგორც ხდება ხომე.
პატარძალი სასტუმრო ოთახში დახვდა ირაკლის,რომ დაინახა მისი საოცნებო ქალი რომელიც უკვე აწი მისი ცოლი ხდებოდა და თეთრი საქორწინო კაბა ეცვა,შინაგანად ისე ესიამოვნა მივიდა და ლოყაზე აკოცა
-რა ლაამაზი ხარ ეელე!
-შენც ძალიან სინპატიურად გამოიყურები იკა!-შემდეგ იყო სიძე პატარძლის დალოცვა და მთელი ამბები.ევა ხან საიდან უღებსა ფოტოებს ხან საიდან,ფოტოგრაფზე მეტი ფოტო მგონი მან გადაუღო.
სახლიდან რომ გამოვიდნენ ჯვირს წერაზე წავიდნენ,სამებაში.
ჯვარიც დაიწერეს და ოფიციალური ცოლ-ქმარიც გახდნენ სამების ეზოშიც გადაიღეს ფოტოები.ევა როგორც მეჯვარე სულ გვერდით ედგა ელენეს.
“ოჯახური”ფოტოც კი გამოუვიდათ ვატოს,ევას და ვოვას.
შემდეგ იუსტიცის სახლში გადაინაცვლეს და ხელიც მოაწერეს,ბევრი ფოტოებიც იღეს და ბოლოს დარბაზში გადაინაცვლეს და აი იქ იყოო დაიწყო გართობა და არ დავიწყება.
ქორწილში ევას დედაც იყო,მაგრამ ევამ არ იცოდა თუ აპირებსა ჩამოსვლას.დაოატიჟებული ყავდა ელენეს.დარბაზში რომ შემოვიდა ევას დედა და დაინახა რომ მუქი ლურჯი ზედა და კაბა ეცვა აი აწ ცრემლები ვეღარ შეიკავა.ამდენი წლის მერე პირველას გამოვიდა სახლიდან და შავებუ გაიხადა,ისე გაუხარდა ევას რომ ვერ აგიღწერთ.
-დედა!
-ჩემო გოგო!
-როგორ გამახარე ვერ წარმოიდგენ!და ეს.-ტასაცმელეზე დახედა დედას.
-ასე ჯობდა დეე!მამაშენს ასე უფრო გაუხარდებოდა,თან ძლივს ნორმალური ღიმილი დავიანახე შენ სახეზე!
-მიყვარხარ დეე!
-მეც მიყვარხარ!
-ნანა დეიდა როგორ ხართ?ვატო მივიდა დედა შვილთან და მოეხვია მისი საყვარელი ქალის დედას.
-ვაიმე ვატო დედიკო,შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად!
-ბებიაა!ვოვამ რომ დაინახა ბებიამისი ისეთი გაიქცა და მოეხვია!
-ჩემო ბიჭო როგორ მომენატრეე!
-ბებია იცი მე მეორრ ბებია და ბაბუა მყავს კიდე მამიდა მყავს,წამოდი გაგაცნობ.ვოვამ მიყვანა ნათიასთან,ვატოსთან და ლილესთან.-მოისიყვარულეს ერთმანეთი ამდენი წლის მერე,ისედაც ქონდათ ტელეფონით ურთუერთობა ერთმანეთში მაგრამ ბოლო ხანებში უკვე არა.ისე გაუხარსა აკოს და ნათიას მიისი ასეთ ფორმაში დანახვა.
შემდეგ სიძე პატარძალთან მივიდნენ
-ვაიმე ნანა დეიდა ჩამოხვედით !?ისე გაუხარდა ელენეს მისი დანახვა.
-კი შვილო,ასე მოხდა რომ ჯობდა რაღაცები შემეცვალა ჩემი შვილის გამო,მის სახეზე ღიმილი რომ დამენახა.
-კი ნანა დეიდა ევა ეხლა ისეთი გახარებუკი იქნება-თქვა ირაკლიმ.
-ბედნიერებას გისურვებთ შვილო რაც მთავარუა გამრავლებას და ჯამრთელობას.-და ელენეს ხელზს გაუკეთა ოქროს ბეჭედი.
-მადობა ნანა დეიდა.
ამის მერე ვატის მშობლებმა მიულოცეს,ასევე აჩუქეს ბეჭედი,აკოს და ნათიას მერე ლილე მივიდა.
ჯერ ელენე გადაკოცნა მერე ირაკლი.
-სულ ბედნიერი უნდა იყოთ.
-მადლობა ლილე.
დაიწყო ქეიფი ლხინი.ევა რათქმაუნდა პატარძლის გვერდით იჯდა,თან უყურებდა ვოვას და ლილიანას აქეთ იქით სირბილს რამე რომ არ ეტკინა,ვატოსკენაც გაპარებდა თვალს,რომელიც თავის ძველ მეგობარა ელაპარაკებოდა ნინის,კარგად იცოდა ეს გოგო ევამ ისაც იცოდა ადრე ვატო მოსწონდა,და ლამის სკამზე წრიალებდა ეჭვიანობისგან.
ვატო კი ისე იდგა ზუსტად და კარგად ხედავდა ევას სახეს!
მალევე სიძე პატარძალმა ქართულიც იცეკვეს,ტორტიც დაჭრეს და ერთმანეთიც მოთხვარეს.ვოვა და ლილიანა კი თეფშებით იდგნენ და ელოდნენ რროდის მოუჭრიდნენ ტორტს,ამ ტორტის გადარჩენაზე რომ ლილიანას ან არ გადაეყირავებინა ან თითებით არ დაეთხარა მთემი ძალ ღონი ჩადო ანდრიამ!ბოლოს იმასაც ფიქრობდა სადმე დავაბავო.უკვე 12 სრულდებოსა ბავშვებს ეძინებოდათ.
-ევა დედი-მიუახლოვდა ევას ნანა-ვოვას და ლილიანას წავიყვან სახლში,ეძინებათ და თან გადაიტანთ თქვენც ყურადღებას ბავშვებუსგან და გარრთობით!
-კარგი დე ანდრიას და ანას გაუხარსება თუ იმ თხას მოაშორებ-გაეცინათ ორივეს.
-ანდრია შვილო ვოვა მიმყავს სახლში ლილიანასაც წავიყვან.
-ნანა დეიდა ძალიან ცელქია,ხან სად ძვრება ხან სად და გაგაწვალებთ.უთხრა ანამ
-არა შვილო არ გამაწვალებს რომ მივალთ დაეძინება იმ წუთავეს,ევაც კაი ცელქი იყო ბავშვობაში ზუსტად ესე და რომ დავაწვენდი ხომე იმ წუთავეს გაითუშებოდა ხომე დადლილი.
-კარგი მაშინ წაიყვანეთ,ტაქს გამიგიძახებთ.
-დედა მალე მოხვალ?
-კი დეე დილით შენთან ვიქნები.
-მამაააა შენც ხო დედასთაბ ერთად მოხვალ?დედას სიბნელის ეშინია მარტი არ გამოუშვა.
-არა მაა გპირდები რომ მარტტო არ გამოუშვებ!
ტაქსიც მოვიდა და გაგზავნეს კიდეც სახლში.
აი უნდა გენახათ ანდრიას და ანას სახები ბედნიერებისგან გაბრწყინებილი.
- აბა წავედით ცოლოო უნდა ვიცეკვოთ.-შევიდნენ ანდრია და ანა საცეკვაოდ და უკან მიყვნენ ვატოც და ევაც.
ამის მერე უკვე ევამაც დალია,ვატო კი ფხიზლად იყო,ძალიან ბევრი იცეკვეს ძალიან.დაღლასაც ვეღარ გრძნობდნენ
ლილე იდგა ერთ კუთხეში და უყურებდა ცეკვისგან გართობილ წყვილებს,როდეასაც ხმა მოესმა:
-შენ რატო არ ცეკვავ ლილე?გიორგი იყო ონიანი ირაკლის მეჯვარე და ლილეს ერთადერთი სიყვარული,ისე ესიამოვნა მისგან ნათქვამი ლილე!
-არ ვარ ხასიათზე ცეკვის!
-რატო?
-არ ვიცი უბრალოდ…
-უბრალოდ რა?
-არაფერი!
-ლილე რატო არ მპასუხობდი მესიჯებზე?-აქ უკვე გაჩუმდა ლილე.ლილეს და გიორგის ჰქონდათ გარკვეული ურთუერთობა,რომელიც ასევე ვერ გადაზარდეს სერიოზულ ურთიერთობაში როგორც ვატომ და ევამ.
ვალსის მელოდის ხმა გაისმა მთელ დარბაზში,ყველა ცეკვავდა,მთავარი წყვილი სიძე პატარძალი,თორნიკე და ცოტა მუცელ გაბერილი ნატა,ანდრია და ანა რომელიც ასე მშვიდად როდის იყვნენ არ ახსოვდათ და ამისთვუს მადლობას უხდიდნენ ნანა დეიდას,ასევე ცოტა შემთვრალი ევა და ვატო.
-არ გინდა ვიცეკვოთ?უთხრა ლილემ გიორგის.ხოლო გიორგიმ ხელი გაუწოდა და წაიყვანა დარბაზისს ცენტრისკენ.
-ლილე!?ისევ ითხოვდა პასუხს გიორგი მის შეკითხვებზე.
-არ ვიცი!
-რა არ იცი!
-ჩვენი ურთიერთობა გიორგი!-ნელა აყყოლებდნენ ტანს მელოდიას.-შენ მაგდას მოწონხარ,მე კიდე არ შემიძლია ასე.-გიორგის და ლილეს ასევე ყავდათ საერთო მეგობრები,საიდანაც დახლოვდნენ.
-მაგდა რა შუაშია ლილე,მე ხომ აგიხსენი არა!მიყვარხარ ლილე,და ვიღაც მაგდას გამო არ დაგთმობ,ყელში აკოცა გოგოს.
-რას აკეთებ ბიჭო ჩემები აქ არიან!-ამ მორიდებაზე კი გადაიხარხარა გიორგიმ.
-შენი მშობლები უკვე წავიდნენ,აი შენი ძმა კიდე ისე მიყურებს მგონი ცოტახანში აფეთქდება,მაგრამ ევა დაწყნარებს.
ამაზე ორივეს გაეცინა.
-მეც მიყვარხარ გიორგი!-აღარ დამალა ლილემ და პირდაპირ უთხრა ბიჭს.
-ამის მერე ჩემი ხარ!დაუკოცნა მთელი სახე ლილეს,ნუ სადაც უნდოდა რომ ეკოცნა მაინც ვერ შებედა რადგან ვატო ცეკვავდა იქვე ახლოს.


-ვატოო გამოიხედე აქეთ,დანებე თავი გიორგის და ლილეს!
-არა არ შემიძლია!
-მისმინე მათ ერთმანეთი უყვართ ვერაფერა შეცვლი!და არც ეცადო თორე იცოდე მე მათი სიყვარულის მხარეს ვიქნები!-იმ წუთავეს დაემუქრა ევა.
-ვერ წარმოვიდგენ რომ იმ პატარა გოგოს რომელიც მე ვზრდიდი ნახევრად,შეყვარებული ეყოლება მერე შეუძლია გათოვდეს,ბიძაც გამხადოს!არააა არ მინდა!-გაეცინა ვატოს სიტყვებზე.
-ნუ ხარ ეგოისტი და ეჭვიანი და იცეკვეე ეხლა!მე ვარ ცოტა ნასვამი მე არ მეტყობა ცეკვაზე არაფერი!ნუთუ ასეთი მოუხერხებელი გახდი ვატო რომ ვეღარც ცეკვავ?
-5 წელი გავიდა ევა!ამ ხუთ წელში აღარავისთან მიცეკვია!
-ნუთუ?
-ევა უნდა ვილაპარაკათ ახლა ამ წუთას!ხელი ჩაკიდა და გარეთ გაიყვანა!
-ვატო ნელაა ამ ქუსლიანებით არ შემიძლია სწრაფი სიარული!
გარეთ სიჩუმე იყო მხოლოდ დარბაზიდან გამოსული მელოდის ხმა ისმოდა ისაც ძალიან დაბალზე.
-რატო გამომიყვანე?
-რა რატო გამოგიყვანე ევა?რამდენი ხანი უნდა მეთამაშო კიდე?თითქმის სამი თვე გავიდა!ამ სამ თვეში სიჯუტის მეტი არაფერი გაგვიკეთებია ორივეს ერთმანეთში!როგორც ბავშვები ის ვკინკლაობთ,არ არის დრო რომ ეს ყველაფერი დავასრულოთ?მომენატრე სიგიჟემდე!.-ამ სიტყვების გაგონებაზე გაქვავდა ევა,არ ელოდა ჯერ,არ იყო მზად მარა დაღლილი იყო თვითონაც ამ სიტვაცით.
-არა მე არ შემიძლია ვატო!
-რა არ შეგიძლია ევა?არ გამაგიჟო ეხლა!სიმწრით გაეცინა ვატოს.
-ეს ყველაფერი,იმ დღეს სოფიას ფოტოები რომ…
-ნუღა მიხსენებ მაგ ფოტოებს და მაგ ქალს,ხო გითხარი რომ ყველაფერი ტყუილი იყო?
-ორივემ შეცდომა დავუშვით!მე ის რომ არ დაგელოდე და არ მოგისმინე-ცრემლები წასკდა ევას.და ჩვენი შვილი უმამოდ გავზარდე ამას ძალიან ვნანობ.
-ნამდვილად,ორივემ შეცდომა დავუშვით!მე ისე რომ არ გამოგეკიდე და დავნებდი არ ჩაგიკეთე გაქცევის გზაა!თორე ახლა ჩემი შვილი არ გაიზრდებოდა უმამოდ!
ამიტომ ნუ ნანობ ევა!ალბათ ღმერთს ესე უნდოდა რომ ყოფილიყო!-მიუახლოვდა გოგოს და ლოყაზე მოეფერა-მიყვარხარ ევა!სულ და ამ 5 წლის განმავლობაშიც არ გამნელებია შენდამი სიყვარული არამედ მომემატა!გთხოვ დამიბრუნდი!-ევამ ხმა ვერ ამოიღო სამაგიეროდ მიახლოვდა და ბაგებზე აკოცა,ისე ესიამოვნა ვატოს მისი შეხება,ძველმა მოგონებები დაწდა თავს.
-ეს თანხმობის ნიშანია ევ?
-როგორც ჩათვლი ისე იყოს!-გაუღიმა გოგომ და კიდევ ერთხელ აკოცა.
-ძალიან გაუხარდდება ვოვას!-თქვა ევამ
-ხოდა ახლა წავიდეთ და ჩვენ ბიჭს ჩაბეხუტოთ!-ხელში აიყვანა გოგო და ისე გაქანა მანქანისკენ.
-გვეშველა ხალხოოოოოო ევა და ვატო შერიგდნენ!დაიყვირა გახარებულმა ანდრიამ რომელიც ჩუმად უყურებდა წყვილს!

თითქოს ირაკლიმ და ელენემ ზუსტად გათვალეს ყველაფერი,ზუსტად მათი ქორწილის დღეს მოხდა ამდენი სასწაული ,ამდენი შერიგება წყვილების,ასევე ანდრიას კივილი მთელ დარბაზში ,მიკროფონში ყველას გაგებინაა რომ ორს შვილლს ელოდებოდა ერთს კი არა ორს,მაგრამ ვაი ის ორი რომ ლილიანაზე უარესი იქნებოდნე.!


&&&&&&&&&&

5 წლის მერე


-ანდრიიაააააააა!მოდი რა ვერ ვპოულობ ლუკას და სანდროს.-დედიკო სადა ხართ?
-აუუ ეს ბავშვები უნდა დავაბა!-დაიყვირა ანდრიამ,ლილიანაზე უარესები არაინ!
-რატო გამოგვდის ასეთი ცელქი ბავშვები ანდრიაა?გაეცინა ანას-და შენ ამბობ კიდე მინდა ერთი ორი შვილიო!
-ნუუ მე ისევ ჩემ აზრზე ვარ!დარწმუნებული ვარ მომავალი ორი შვილი მშვიდი ბავშბები იქნებიან!-ყელში კოცნიდა ანას.
-დედა !მამაააა!მოდით აქ!
დაიყვირა ლილიანამ ეზოდან.-ლილიანა უკვე დიდი გოგო იყო აღარ იყო ცელქი,აღაც ტალახში უყო სულ ამოსვრილი,არამედ სულ პრანჭიკელობდა.-როცა ეზოშუ გავიდნენ საოცარი სანახობა დახვდათ ,სულ სველები იყვნენ ტყუპი ძმები ლუკა და სანდრო.
-კარგი ანდრია ლუკას შენ გამოუცვლი!სანდროს მე!
-მოკლედ ეს ცოლქმარი ვერ ისვნებეთ რა ამ ბავშვებში დასცინა ვატომ! თვითონ კი ხელში ეჭირა სსამი წლის კატო,რომელიც მამამის გარდა არავინ უნდოდა.დიახ დიახ ვატოს და ევას მეორე შვილიც ეყოლათ.
-შენ რომ მშვიდი ბავშვები გყავს მაგიტო დამცინი ხო!-აი ნახავ მეც მეყოლება დასტოინი ბალღები!
თორნიკეს მანქანა შემოვიდა ამ დროს ეზოში და იმ წუთავეს გადმოხტა მანქანიდან კიდევ ერთი გიჟი,ბატონი დავითი.
-ვაა რა კაცი მოვიდა.-ბავშვს მოეხვია ევა.
და მერე წყვილი გადაკოცნა.
-ევა დეიდა ვოვა სადა?
-ვოვა ლილიანასთან ერთად იყო აქ წეღან მიდი მოძებნე.
-დავით ნელა დეე!
-ელენე და ირაკლი არ მოსულან?იკითხა თორნიკემ.
-უჰჰ ეგენი სანამ მოვლენ გზაში ალბათ 5-ჯერ გაჩერებინა ელენემ მაღაზიაში,მაგათი ბავშვი რომ გაჩნდება მერე ნახე შენ ჯერ ეხლა როგორ აწვალებენნ ქმარს და მამას და მერე იქნება სასწაული.გაეცინა ევას.
და კი მოადგა ირაკლის მანქანა სახლს.
იმ წუთავეს გადმოხტა გაბრაზებული ელენე მანქანიდან.
-გამარჯობათ!-მიესალმა გარეთ მდგომ ხალხს და კატოს დაუწყო მოფერება.
-რა გჭირთ თქვენ!ჰკითხა ევამ.
-რა და გოგოს ტკბილეული მოუნდდა არადა დღეს აქვს ნაჭამი ექიმა კი აუკრძალა ბევრი!
-მე კი არა ჩვენ შვილს უნდა და ცოტა დოზა არაფერს იზავს!
-ელენე არა თქო!
-კარგით ნუ დაჭამთ ერთმანეთს!მეცრე თვეში ხომ ხარ ელე!ამიტომ ცოტა არაუშავს.-ანამ უთხრა რომელიც უკვე დაბლა იყო ჩამოსული.მალევე მოადგა ახალ დაქორწინებულების მანქანა ევას და ვატოს სახლს,გიორგი და ლილე გადმივიდნენ მანქანიდან.
-აი ჩვენი გვრიტებუც მოსულა,წამოდით მუვუსხდეთ სუფრას!-დაიძახა ანდრიამ და თან თვალი ტყუპებისკენ ეჭირა რამე რომ არ ექნათ სახიფათო.

ამ 5 წელში ბევრი ასეთი სუფრა ჰქონდათ,ასევე ამ ბოლო 5 წელში ბევრი სიახლები ჰქონდათ ბევრი წევრები შემომატება თავიანთ სამეგობრო წრეში.
როგორც მიხვდით ევას და ვატოს გოგი შეძინათ პატარა კატო,ვოვაც გაიზარდა მაგრამ ლილიანა ისევ მოსწონდა და არც ლილიანა იყო გულრგრილი!
თორნიკეს და ნატას პატარა დავითი ყავდათ რომელიც კაი ცელქი იყო,ნუ ანდრიას და ანას ბავშვებს ვერ შედრებათ მაგრამ არც ჩამირჩებოდა.
ანდრიას და ანას ლილიანა დაუჭკვიანდათ და ცოტა მაინც ამოისუნთქეს მარა უარესები გაუჩნდათ ლუკას და სანდროს სახით.
გიორგი და ლილე კი ახალ ფურცლებს წერდნენ თავიანთ ცხოვრებაში!
ელენე და ირაკლი ისევ ისენი დარჩნენ რაც იყვნენ საშინლად ჯიუტები,და ბიჭს ელოდნენ!

ბოლოს ყველა დაიშალა თავიანთ სახლებში წავიდნენ რაც მთავარია ელენე ირაკლის შეურიგდა.
უცბათ დაძინა ევამ კატო ვოვას უკვე ეძინა,დაბლა ჩავიდა და სუფრია ალაგება დაიწყი ვატოც მიეხმარა და სახლიც დალაგეს.
-ჩემი გოგო დაიღალა?ყელში აკოცა ვატომ და მერე სახეზე გადავიდა.
--დავიღალე!მაგრამ ძალიან გავერთე!
-ყველას ძინავს ხომ!?
-კი!?რა გინდა ვატო?
-არა არაფერი ისე ვიკითხე!მაგრამ რადგან ჩემი ცოლი დაიღალა უნდა დავასვენო ხომ?-გაეცინა ევას,მხარზე გაადაიკიდა ევა და თავიანთი ოთახისკენ დაიძრა…


დასასრული!!!



———————-


მოგესალმებით!ამ ისტორია დაწერას ჯამში 5 დღე მოვუნდი მაგრამ 1 წელი გამეწელა რადგან მუზა არ მქონდა,ადრე სხვა ექაუნთიდან დავდე ორი თავი მაგრამ იმ ექაუნთის ახლა არც არაფერი მახსოვს და ამიტომ ახალი ექაუნთიდ გიდებთ სრულად!

მივიღებ რჩევებს ასევე შენიშვნებს!

ღირს რომ საერთოდ ვწერო?