გამარჯობათ! აშკარად, მწერალი, ჩემგან არ გამოდგა უფრო შოკი!
ასაკიც კი არ მომატებებია.
ისევ 17 !
ისევ სოფია!
განვაგრძობ თხრობას.

თავი პირველი - მარტოსულობის მორევში

თავისუფალი არსება მიცურავდა, შუაგულ ოკეანეში! ბედნიერი იყო, რომ თავისუფლება მიეცა!
ყოველ წუთს მადლიერი იყო.
ვიღაცას შურდა მისი,თავისუფლების.
თუმცა შური რას ცვლიდა ის თავისუფალი იყო. ოღონ ვიღავის ოკენეში!
მაგრამ მან ეგ არ იცოდა. ალბათ მაგიტომაც იყო თავისუფალი.

მეზღაპრეობაც ამას ქვია!

ფიფქა, მის ბუნებრივ გზას, დაუსრულებლად გადიოდა ღამით.და ფიქრობდა!
ფიქრობდა თუ რა დიდებულ გზას გადიოდა იგი...

საცოდავი მამაჩემი! დედას გარეშე! არაფერია!

განვაგრძოთ!

მოკლედ მამაჩემა ანუ ფიფქამ ასე განვლო წლები.
სამოთხის კარიპჭე ხომ დახურა! და ახლა რეალობას უმიზნებდა.

ალბათ ბოროტი არ იყო. ან იყო!
სამყარო ვერ, ამჩნევდა და ვიღა გაუბედავდა.არ სურდა ცუდი!, რადგანაც მიზეზი არ ქონდა. ოკეანე ცარიელი იყო..

მოკლედ ერთხელ ოკენეში მედუზას თვალები დაუქნია და მისკენ მიათრია, ეგონა ხორცი მიაგნო თუმცა თავად გახდა ნადავლი.

დასასრული?
ერთადერთი, ვიღაც გამოჩნდა და ეგეც იმიტომ, რომ მისი მსხვერპლი ყოფილიყო.

მოკლედ ახლახანს საკმაოდ ცუდად მომექცა ჩემი კლასელი.
არ მომწონს ეს მანიპულაცის შოუები.
გასაგები, რომ 32 გადახდა მაგრამ მაინც ხო დამვიწყებია 32 წელი. მოკლედ საშიში დღებიც გვქონია.
სწორედ მაგ საშიშ დღების გამო დავრჩი მარტო და ვყვები ახლა მამაჩემი ამბავს.წყალმა ჩაგვიტანა. მე გადავრჩი!
დედა კომაშია მამა კიდევ ტალახში ჩაიხჩო.
ალბათ მთავრობის ბრალი იყო მარა ახლაც ისა ვინც მამას დროს! არაფერი შეცვლილა! ისევ ის წარსული, რაც უწინ! უბრალოდ მე გავიზარდე და დედა-ბუნება .
გლობალური კატასტროფები ღამეც.რაც ჩვენ ერსაც დაატყდა თავს.

მოკლედ ისტორიას ვაგრძელებ! იმედია ძან სევდიანი არ გავხადე რომანი.

თავი მეორე - წითელი განთიადი

გაგანია ნოემბერი იდგა.
ცა, თითქოს სუფთა იყო — იშვიათად თუ მოეკრებოდა თვალი თითო-ოროლა შავ ღრუბელს.
დილა მკამარა და ქარიანიც კი ჩანდა.

ქალაქს ჯერ კიდევ ეტყობოდა წინა დღის ნიაღვრის კვალი — ქუჩებს ასფალტზე გადმონაჟონი წყალი ფარავდა, ნაპირები კი ისევ მოლუპული იყო. ნოემბერი იყო, თუმცა ყინვა ძლიერ არ იგრძნობოდა.
თხელი ბურუსი იდგა, რაც ხილვადობას ართულებდა.

ავტობუსში ფიფქია, ძლიერ გამოუძინებელი, მოუთმენლად ელოდა გაჩერებას.
თითქოს მშვიდობას ეძებდა, მაგრამ გზა უსასრულოდ გაიწელა — სველი ასფალტით, მოლუპული ნაპირებით, წყვდიადში იშვიათად მოჩანდა რომელიმე კორპუსი.
თუ გაგიმართლებდა, ნაძვსაც მოკრავდი თვალს.

დაუსრულებელ გზას, საშველი არ უჩანდა.

ბოლოს მძღოლიც გაბრაზდა — გააჩერა ავტობუსი, ცოტა გამოიძინა, მზის ამოსვლისას ქალაქში შევიდა და გაჩერდა.

მან ამოიოხრა:
— როგორც იქნა, დასრულდა კოშმარი!

მის სიტყვებზე ფიფქიამ ძლიერ დამთქნარა და გაგრძელა ძილი.

სიბნელე ნელ-ნელა სინათლემ ჩაანაცვლა. ფიქრებს გუგუნი ახლდა, ტკივილს — ნოსტალგია.

საბოლოოდ ფიფქიაც გამოფხიზლდა. წინ მიირბინა, ვიღაცას ძლიერად ჩაეხუტა:
— მარია!.. ეს შენ ხარ?

მარიამ მკაცრი მზერით შეხედა, სახეში ხელი გაულაწუნა და უთხრა:
— რატომ დაიგვიანე? მოგიკვდი მე!

მარიას გაბრაზებულ სახის გამომეტყველებაზე ფიფქა დადუმდა. ხმა აღარ ამოუღია.
უბრალოდ ხელზე, ძლიერ ეამბორა და ისიც დაწყნარდა.
— კარგი, შემოდი, გიორგი, — უთხრა მარიამ.

ფიფქა, თავ დახრილი, უხმოდ გაჰყვა. მარიას მუცელზე ხელი დაადო და აკოცა.
— გიორგი, მალე ჩვენი შვილი დაიბადება... ამიტომაც გაგიბრაზდი, — ჩუმად თქვა მარიამ.
ფიფქია დუმდა, მაგრამ გულში ძლიერად უყვარდა თავისი მეუღლე.

თავი მესამე - უკუნეთ სიბნელეში უეცრად დაბადებული ნაპერწკალი

მორჩილმა მდინარემ ფიფქიას ჩასჩურჩულა:
— გულის ხმას გაჰყევი!
უეცრად ფიფქია წამოხტა სავარძლიდან. გაგანია მატარებლის ხმაურმა დაჰკრა, სახეში! ნიავი....

გაიქცა, სირბილ-სირბილით...
ჰალსტუხი სულ გადაბრუნებული ჰქონდა.
გაგანია ქორწილის ფიქრში...
წუწუნი ვერ მოესწრო.
საკუთარი ქორწილი სუნის ფონზე....

დღე ნათელი და მშვიდი იყო,

მაგრამ ფიფქა სულ ოფლში იწურებოდა. ნერვიულობამ გადაურბინა! თუმცა მაინც დადუმდა.
ბაგეები სიცილითა და კისკისით გაჰყურებდნენ. ხალხი კი აშინებდა:
— დედოფალმა გაგასწროო!

ფიფქია მარტო დარჩა. ქალაქის ჩრდილში სიმარტოვემაც მიაკითხა.
ვიღაცამ ხმამაღლა დაიძახა:
— არაიქა, ხალხო, დედოფალი გათხოვდა!

ხალხმა გადაიხარხარა. ფიფქა დაღლილი დაჯდა სკამზე და ფიქრში მიყო ხელი.
— არიქა, მარიამ მიმაგდო!

ბოლოს გადაწყვიტა თვითონ მოეყვანა ტაძარში. თუმცა საქმე ისე აირია, რომ დედოფალმა გადავიწყა.
აი მაშინ გაახსენდა პრავის საჭიროება.
ცხენიც რომ ჰყოლოდა, ვერც იმას გააჭენებდა — გაჭენება არ იცოდა. თამაშებში კი, რა თქმა უნდა, ოსტატი იყო!

მოკლედ, ინტერნეტში გაერკვა, ტაქსი გამოიძახა და მარიას მიადგა. იმ წამს კი ქორწილი სულ გადაევიწყა. ალბათ მაშინ დავიბადე მეც!

ხალხი გაბრაზდა და დაიშალა.
თუმცა წყვილი ჩუმად მივიდა მამაოსთან, ჯვარი დაიწერა და ამბავიც დასრულდა.

არადა რა მოლოდინი იყო! განსაკუთრებით — თაიგულზე, იაპონიასა და საფრანგეთზე... ალბათ ორივე ნახეს!

ფოტოებზე დიდად არაფერი ჩანდა, მაგრამ მაინც — ფიფქა საბოლოოდ მარიას გადაყვა.
მე რომ მკითხო, პრავაც უნდა აეღო. მართალია, მანქანა არ ჰყავდა, მაგრამ ხომ ექნებოდა არა!
პრავა კი ჩვენს დროში ბევრს ნიშნავს —გემების მართვაში
ამიტომ, მამას არ ვამტყუნებ.