უკვე საკმაო ხანი დავყავი, ასე თმენით და მომღიმარმა, სტუმრების წინაშე. დედას კი ისე უჭირავს თავი რომ არც კი იმჩნევს რომ ჩემი ეს მზერა ყალბია რომ რეალურად უზომოდ ვცხარდები.

სრული იდილია სუფევს ამ ერთი შეხედვით ბრწყინვალე სუფრაზე. მამაჩემი ნიკას მშობლებს ესაუბრება, რომლებიც პერიოდულად შემომხედავენ ხოლმე მეც თავაზიანად ვუღიმი მათ.
მხოლოდ გამომეტყველება მაშინ მეცვლება როდესაც თვალს ნიკა მავლებს, დრო და
დრო.

კვლავ დაჟინებიტ მიმზერს, თავხედურად. მე კი აღარ ვიცი მზერა საით მივმართო. უცბად ნიკა ფეხზე წამოდგა და სუფრასთან მჯდომი ყველას ყურადღება მიიპყრო, მათ შორის ჩემიც.


ნიკა: მაპატიეთ მაგრამ თუ შეიძლება, სურვილი მაქვს რომ სულ ცოტათი ჩემსკენ მომართოდ, ყურადღება.
მე არ დავიწყებ იმაზე საუბარს, თუ რამდენი წელია რაც ოჯახებით ვმეგობრობთ და ასევე , მე და სალომე თითქმის ღრმა ბავვობიდან ვიცნობთ ერთმანეთს.

სწორედ ამიტომ უფრო მეტად ვაძლევ თამამად, საკუთარ თავს უფლებას რომ გამოვხატო ღრმად ის გრძნობა, რომელსაც წლებია ვატარებ...

ყველანი აღტაცებით უსმენენ ნიკას.. მხოლოდ მე ვარ, ზომაზე მეტად აღელვებული. თვალ დაუხამხამებლად ვაკვირდები თუ როგორ მიაქვს ხელი, გულის ჯიბისაკენ და თან თვალს არ მაშორებს.


ნიკა: გთხოვ სალომე რომ გახდე ჩემი მეუღლე და მუდამ შემოგფიცო ერთგულება და დიდი სიყვარული...


ნიკასკენ მიბრყრობილმა მზერამ, ახლა ჩემსკენ გადმოინაცვლა. არცკი ვიცი რა უნდა გავაკეთო... სიბრაზე უფრო და უფრო მიმძლავრდება და მოთმინების გიალაცნმევსება.

ფეხზე წამოვდექი... უკანასკნელად მოვიკრიბე მთლიანი სიმშვიდე და ვცდილობ ადეკვატურად და გასაგებად ვისაუბრო.


:პირველ რიგში მინდა რომ მოგიბოდიშოდ ამ სცენისათვის და ასევე ნიკას ვუსაყვედურო, რადგან ეს ცირკს უფრო გაქვს, ვიდრე რაიმე სერიოზულ საქციელს.
ნიკა ჩემო ძვირფასო.. მაპატიე მაგრამ ახლა პირდაპირი უნდა ვიყო... მე და შენ ერთად ვერასოდეს ვერ ვიქნებით და მსურს რომ ეს შეიგნო ერთხელ და სამუდამოდ. ტყუილად ცდილობ რომ თავი შემაყვარო, ეს არასოდეს არ. იხსნება.. ახლა კი მომიყევეთ.

სწრაფად წამოვდექი და ადგილს გავეცალე. დედა თან ამედევნა და მანამ სანამ, ქურთუკს ვიცვამ ის ცდილობს ჩემს შეჩერებას მაგრამ უშედეგოდ... უხეშად დავუსხლდი ხელიდან და ჩემს ძალიან ახლო მეგობარი თეკოს მივაკითხე სახლში და ვთოხვ რომ რამეს მასთან გავათენებ.


მას შემდეგ რამოდენიმე დღემ ჩაიარა.. დედა ყოველ დღე მაკითხავდა თეკოს ბინაში და მევედრებოდა შინ დავბრუნებულიყავი.
რამოდენიმე ხვეწნის შემდგომ, დავთანხმდი და დავბრუნდი სახლში იმ პირობით რომ ჩემს ხცოვრებაში აღარ ჩაერეოდა.


დროთა განმავლობაში ოჯახი ეჩვეოდა ჩემს არჩევანს და ეს მართლაც რომ სასიამოვნო იყო მაგრამ მაწუხებსბის ფაქტი რომ დილით წერილი აღარ მხვდება ლუკასთან... ეს დიდი კატასტროფაა ჩემთვის რადგან ყოველ დილით მწერდა... გაიღვიძა ჩემმა პრინცესას?!... ახლა კი თვალს რომ ვახელ აღარ მხვდება მსგავსი არაფერი. ოჰ ძალზედ ვბრაზობ მაგრამ იქნებ მიხვდეს და დამირეკოს ან მომწეროს მაგრამ ამაოდ.

უნებისყოფობა ისე მტანჯავს რომ ვეღარ ვითმენ.. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე დავურეკო მას.

ოჰო.... რეკვა მეტად მიმძაფრდება რადგან არ მპასუხობს. ზარიც კი არ გადის. მობილური ტელეფონი გამორთული აქვს. ახლა არც კი ვიცი როგორ დავმშვიდდე. თავს მაინც ვამხნევება და ვფიქრობ რომ ცოტა დროის შემდგომ კვლავ ვცდი დარეკვას.

რამოდენიმე წუთის შემდეგ, თავად განახორციელა ზარი და მეც სწრაფად ვუპასუხე მას.


-:გესმის ჩემი?....


ლუკა-: როგორ ხარ ძვირფასო?...


-: კარგად... თავად როგორ გიკითხით?...


ლუკა: ოუ.... ნუთუ გამიბრაზრა ჩემი პრინცესა?!.. იქნებ ბმითხრას რა აწუხებს და შევძლო მისი დახმარება.


-: თავად მიხვდებით თუ გაწუხებს ჩემი გაბრაზება.


ლუკა-: კარგი რა პატარავ... ვერ ვიაზრებ რას შეეძლო შენი გააბრაზა, ამიტომ გთხოვ რომ მითხრა.


-: არ ვიცი.... დილით არაფერი მოგიწერია. გიტეკავდი და არ მიპასუხე.


ლუკა-: აი თურმე რა მომხდარა... მაპატიე საყვარელო, უბრალოდ დღეს დილით მოვედი სახლში. ღამე მომიწია მუშაობა და გამთენიისას ისე მივედი სახლში დაღლილი რომ იმ წუთასვე ჩამეძინა. ახლა გავიღვიძე და სწორედ ამ მიზეზით ვერ გიპასუხე ზარზე. თუ სეგიძლია მაპატიე.



-: გოატიობ მაგრამ ძალიან ვღელავდი რომ არ გამოდიოდი კავშირზე რა არ ვიფიქრე.



ლუკა -: არა ძვირფასო, ყველაფერი რიგზეა, არ იღელვო.


-: კეთილი.... რა გავაკეთოდ დღეს?.. მოვიდე შენთან თუ სადმე წავიდეთ?!..



ლუკა:- დღეს სამწუხაროდ ვერ შევძლებ სიყვარულო... ძალიან ბევრი საქმე მაქვს სამსახურში მაგრამ გპირდები რომ ხვალ ბევრს ვისეირნებთ.. ახლა კი თავს მოვიწესრიგებ და სამსახურში უნდა წავიდე.

:- კარგი... რა გაეწყობა?!.. ხვალ შევხვდეთ, ძალიან მომენატრე.


ლუკა:- მეც პატარავ... ხვალ ავინაზღაურებ ამ მონატრებას. დროებით ჩემო.მშვენიერო, თავს გაუფრთხილდი.


მშვიდად და მხიარულად დავასრულეთ სატელეფონო საუბარი მე და ლუკამ და მოსვენებულ მან წამოვწექი თეკოს საძინებელში და მშვენიერ ფიქრებს ვყები.. ეს ყოველივე ძალზედ ლამაზი და სასიამოვნოა.