ცივი საღამოა. ოჯახში ყველანინსახლში ვართ და მზესუმზირასთან ერთად ბჭორაობთ, მე დედა ჩემი ძმა და მე.

ირმა: სალომე რა ლამაზი მყავხარ და ამ დროს როგორი სევდიანი ხარ?!..

დედაჩემს საუბარში ჩემი ძმა ჩაერთო.


კოკა: კარგი რა დედა, ვერ ხედავ გონებით მუდამ თავის პრიმცთან იმყოფება.


ხუმრობენ და იცინიან ჩემები, მე კი ვდუმვარ და ცოტათი ვუღიმი მათ. ხელში მყარად მაქვს მომარჯვებული მობილური ტელეფონი და მის ზარს ველი მოუთმენლად და პერიოდულად დავხედავ ხოლმე.

ირმა: ეჰ შვილო... ნეტავ თქვენი საფიქრი მქონდეს მხოლოდ და მხოლოდ სისულელეზე ვუდარდო.

:და რა არის დედა ჩემს დარდში სისულელე?...

ირმა: არაფერი სალომე, რა მოგდის?... არ შეიძლება ხუმრობით რაიმე ვთქვა?!.

:კი დედა რა თქმა უნდა მაგრამ როდესაც არ იცი რას ვგრძნობ მე, ასე არ უნდა იხუმრო.

დედა ძალზედ განაწყენდა და გამომეტყველება შეეცვალა. მე ეს ვიგრძენი... მივუახლოვდი მას და პატიებას ვთხოვ.
კოკაც ჩვენთან მოვიდა და ორივენი თბილად ვეხვევით დედაჩემს.

ფანჯარას ვუახლოვდები და ვაკვირდები როგორ არხევს ძლიერი ქარი უფოთლო ხის ტოტებს... ძალიან ვღელავ, ლუკა არც მწერს და მირეკავს. ვცდილობ კიდევ მივითმინო მაგრამ ძალიან მიჭირს.

დიდ ხნიანი ლოდინის შემდგომ გადავწყვიტე გადამერეკა მისთვის. მობილური ტელეფონი გამორთულია... ოჰ როგორ ვღიზიანდები, უკვე მერამდენე მცდელობაა ვრეკავ და ავტო მოპასუხე მესაუბრება. სახლში ხომ არ მივაკითხო?.. არა, არა!.. თავმოყვარეობა ხომ უნდა შევინარჩუნო?!, ძალზედ ვგრაზობ მაგრამ სჯობს თავი კარგად დავიჭირო.

ვზივარ და ვუყურებ ტელევიზორს ოჯახთან ერთად. უეცრად ვიგრძენი ზარი ჩემს ტელეფონზე. ჰმ... ლუკა მირეკავს მაგრამ არ ვუპასუხებ, აი ასე!. საკმაო ხანს არ ვპასუხობ.
რამოდენიმე წუთში ვუპასუხე, ცივად და მკაცრად.

:გისმენ....

ლუკა: რატომ არ მპასუხობს ამ დრომდე სალომე?!.. რა არ ვიფიქრე.


:ხომ.. არ მესმოდა, შენ სად ხარ?


ლუკა: ახლა გავნთავისუფლდი, რამოდენიმე საათით. დატვირთულად ვმუშაობ ეს დღეებია და ვერ მოვიცალე მაპატიე.

:ხომ, არაუშავს მესმის...


ლუკა: ხვალიდან კვლავ უქმედ ვიქნები და მთლიან დროს შენთან გავატარებ.


:არა გმადლობ, არ არის საჭირო... მიდი საქმეს მიხედე.

მკაცრად დავასრულე მასთან საუბარი... ძალიან ვბრაზდები მის ასეთ ქმედებაზე. თუ სურს ჩემტან ყველაფერს იღიმება რომ მეკონტაქტოს.


არ ვიცი ეს როგორ მოვახერხე რომ არ შევხმიანებივარ. მეორე დღეს კი თავად მომაკითხა ჩემს მეგობართან სტუმრობისას, დამირეკა და მთხოვა ჩავსულიყავი.

ცივად შევხვდი რადგან იგრზნოს რომ ნაწყენი ვარ. ის არ ნებდება და იუმორს არ იშორებს.

ბოლოს მისმა განწყობას გაჭრა და სევურიგეი მას. ძალზედ ძლიერი სუსხია.. ვდგები საწოლიდან და ვიწმევ, ის კი დაჯინებით მიმზერს.

ლუკა: დარჩი კიდევ ცოტახნით.


:მაპატიე მაგრამ არ შემიძლია, გვიანდება და მშობლების საყვედურს ვერ ავიტან.


ლუკა: კარგი მაშინ ხვალ გელოდები!...


:ხვალინდელ დღეზე ხვალ ვისაუბროდ.

ლუკა: ოჰ, რა პრანჭია ხარ... მაგრამ სწორედ ამიტომ მიზიდავ.


მომიახლოვდა და მომციმარი მეხვევა, ორივენი ვიცინით და ბოლოს მაინც ვთხოვე რომ ჩემი წასვლის დროა და წამოვედი კიდეც.


დილა გათენდა და დიდი ხმაურიანჩემს სახლში. ვდგები ახალ გაღვიზებული და ოდნავ ვიხედები ჩემი ოთახიდან. ოუ არა....
ამ დილა ადრიან დედაჩემის ბიზაშვილი თამილა გვესტუმრა. ახლა ხომ ვიცი დედაჩემი შემოვა ჩემს ოთახში და მაიძულებს მათტან გავიდე, ამიტომ სჯობს რომ თავად გავემზადონდა მოვწესრიგდე.

სააბაზანოდან გამოსულმა მივესალმე თამილა დეიდას და მათთან ჩამოვჯექი ცოტახნით რადგან დედამ თვალით მანიშნა ყოველივე ეს რომ გამეკეთებინა.

საუბრობენ ორთავე, მე კი ვერც კი ვხვდები რაზე საუბრობენ, უბრალოდ ღიმილით ვუმზერ მათ.

უცბად ყურადღება ჩემსკენ გადმოიტანა თამილა დეიდამ.

თამილა: ხომ მართლა სალი შვილო... ამასწინად ჩემმა გოგომ თავის უბანში სეგბიშნა, თან არა ერთხელ.

მისმა ნათქვამმა ისე ამაღელვა რომ ერთიანად ავცახცახდი.