ღამე ისეთი უცნაური იყო, რომ ვარსკვლავებიც კი უბრალოდ არ ციმციმებდნენ — თითქოს გესაუბრებოდნენ.

თუთა პიანინოს წინ იჯდა, მაგრამ თითები არ ეხებოდა კლავიშებს.
მისი ბუ — ჩუმად, გაფართოებული თვალებით — ფანჯარასთან იჯდა და სიბნელეს უყურებდა.
ასე მხოლოდ მაშინ იქცეოდა, როდესაც ტყე რაღაცას ეუბნებოდა.

ანნა თეფშებს ალაგებდა, როგორც ყოველთვის, ათას ხმას ერთად გამოსცემდა:
— თუ ვინმემ იცის, რომ ხვალ დილას ადრე ადგომა მიწევს, ეს მე ვარ, მაგრამ მაინც აქ ვარ და შენთან ვარ თუთა, ამიტომ მადლობა უნდა მითხრა—

თუთამ ხელი ჰაერში ასწია.
— ჩუმად.

ანნა გაჩერდა. როცა რაღაცას გრძნობს, მაშინვე სერიოზული ხდება.

— რა ხდება?

თუთამ ჩუმად გადმოხედა, თვალებში მძაფრი, გამჭოლი სიჩუმე ჩაუდგა:
— გესმის?

ანნა მოუსმინა.
არაფერი.
მერე… ძალიან სუსტი, ძალიან შორი ხმა.
თითქოს ფოთლებს შორის რაღაც ჩრდილმა გადაირბინა.

მაგრამ ეს არ იყო ცხოველი.
და არ იყო ქარი.

ეს ისეთი ხმა იყო, რასაც მხოლოდ მაგიის მატარებლები გრძნობენ — ძველი, დაუპატიჟებელი ენერგია, რომელიც ტყის საზღვრებში იპარებოდა.

ანნამ თვალები დააწვრილა.
— ვიღაც… აქაა.

— ვიღაც ან რაღაც. — თუთამ წაიჩურჩულა, შავი თმა მხარზე გადაიგდო და ფეხზე სწრაფად წამოდგა.
მის სილუეტს მკაცრი ხაზები გაუხშირდა, თითქოს ტყის ფერები მის სხეულს მოედო.

ანნა ფანჯარასთან მივარდა და ფარდა ოდნავ გადწია.

—თუთ, შენი ტყე… ნერვიულობს — თქვა ჩურჩულით.
— შენც ხვდები ხვდები ხო ?
ტყე, რომელიც ყოველთვის მშვიდი იყო, დღეს თითქოს შიშით ბურდებოდა.

— ეს სიჩუმე… არ მომწონს. — თუთამ ნერვიულად თქვა.

მისი ბუს ფრთა ნერვიულად შეირხა.
ბუმბულები ზურგზე აეშალა
— გაფრთხილებაა.
რაღაც მოდიოდა.

თუთამ ინსტინქტურად მიმართულება აიღო კარისკენ, მაგრამ ანნამ გზა გადაუღობა.
— არ გახვიდე, ჯერ არა.

— ანნა, ტყე ჩემთან ლაპარაკობს. თუ საფრთხე არის...
ანნამ გააწტვეტინა— საშიშია, იმიტომ არ გახვალ! — ანნამ მკვეთრად უპასუხა.
მის ხმაში მაგიის ნაპერწკალი გაკრთა.

თუთა გაჩერდა.
ორივე ერთმანეთს შეხედა — ფერიასა და ჯადოქარს წლების მეგობრობა, დობა აკავშირებდათ, ორივემ კარგად იცოდა რა იკითხებოდა ერთმანეთის თვალებში.

ანნა პირველი გამოვიდა მდგომარეობიდან, თითქოს საკუთარ თავში თქვა:
— კარგი… თუ გავალთ, მაშინ ერთად.

თუთამ თავი ოდნავ დაუქნია.
გარეთ გადავიდნენ.

ტყე... უჩვეულოდ ჩუმი იყო.
ჰაერი ისეთი მძიმე, თითქოს რომელიღაც უხილავმა ძალამ დაჭიმა ყოველი ფოთოლი.
თითქოს ყველა მკვიდრი — ჩიტები, ციყვები, ღამურებიც კი — ერთდროულად შეჩერდნენ.

თუთამ თვალები დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა.
მის სხეულში მწვანე ფერის ელვარება დაგროვდა.
— ეს მაგია არაა. ეს… ძველი წყევლის სუნია.

ანნას კანი გასცრა.
— წყევლა? აქ? დღეს? ყველაფერი ტრაკ^^ბა მაშინ რატკმ ხდება როცა ჩვენ ერთად ვართ, ამის #:;%$$^

და სწორედ მაშინ…

ტყის სიღრმეში ხეებიც კი შეშინებულნი ჩანდნენ.
ისეთი ხმა გაისმა, თითქოს მიწაზე რაღაც მძიმე ჩამოვარდა — მაგრამ არც ფეხის ხმა იყო, არც ცხოველის ბღავილი.

უფრო… ჩრდილის ჩამოვარდნას ჰგავდა.

ანნამ ხელები აიწია. თითებზე ცეცხლის ნაპერწკლები აანთო — მისი ძლიერი, წითური მაგია.

— ვინც არ უნდა იყოს…უკვე ძალიან ახლოსაა.

თუთამ კიდევ ერთხელ მოუსმინა ტყეს, და მაშინვე მიხვდა:

ეს არ იყო შემთხვევითობა.
ეს არ იყო უბრალო სტუმარი.
და არც ტყის ბუნებრივი მუსიკა.

ვიღაც მათ ეძებდა.
ან …
თუთას.

მიწის ქვეშ ნელა გაისმა ჩურჩული.

როგორც კი ანნამ ცეცხლი აანთო, ჩრდილიც გაიწია — მაგრამ არ გაქრა.

და სწორედ ამ წამს, სამარისებულ სიჩუმეში, თუთამ ძალიან, ძალიან ცუდი რამ იგრძნო:

— მე ვარ მიზანი, ანნა.

ჯადოქარმა ნაპერწკლები უფრო გაამწვავა.
— მერე მოვიდეს ეგ ნა^;$რი, თუთა. შენ მარტო არ იქნები.

ბუ ზემოდან დაეშვა და ორივეს თავზე გაშალა ფრთები —თითქოს იცავდა.

ტყე ისევ ჩუმად სუნთქავდა…

მაგრამ რაღაც უკვე გზაში იყო.
ზუსტად იმ იდუმალების დასაწყისი, რომელსაც მათი ცხოვრება თავდაყირა დაუყენებს.

ტყის ხმა ჩაესმის თუთას - ჩრდილი ახლოვდება