ტყეში საკუთარი ნება აღარ არსებობდა.
ყველაფერი — მიწაც, ბალახიც, ქარიც — თითქოს ელოდა, როდის გადაიქცეოდა სიჩუმე რაღაც უფრო მძიმე, უფრო საშიშად.

ანნა ცეცხლის ნაპერწკლებს ხელისგულებში ატრიალებდა.
თუთა კი ნელა ერთ წერტილს უყურებდა, თითქოს ხედავდა იმას, რასაც საჩვეულო თვალი ვერ დაინახავდა.

— აქეთ მოდის, — თქვა ხმამაღლა.

მიწას რაღაც ჩუმი, ბზრიალა ბგერა მოედო.
ხმა იყო…

ჩრდილი.
ბალახებს შორის მორბოდა, მაგრამ არა ცხოველის სწრაფი ნაბიჯებით — ეს რაღაც ბევრად უფრო მსუბუქი იყო, თითქოს ჰაერი თავად დაიძრა.

და მერე შეჩერდა.

შედგა პირდაპირ თუთასა და ანნას წინ.
ბნელი ენერგია მოდიოდა მისგან.
ის მხოლოდ ფორმა იყო, შავი ჩრდილი.
თუთას ბუმ ფრთები ფართოდ გაშალა და ყვირილით ჰაერს დაეჯაჯგურა.
ვერავინ დაიჭირა.
ჩრდილი უბრალოდ ისევ ისე იდგა.

ანნამ წინ წაიწია.
— გამოდი! ვინ ხარ დაგვენაზე! მშიშარა ნაბ^ჭ^×რო— მისი ხმა თითქოს ტყის შუაგულში გრგვინვით გავარდა.

ჩრდილი არ დაიძრა.

თუთა ერთი ნაბიჯით წინ წავიდა.
მის ირგვლივ მწვანე ელვარება ავარდა —
ნათელი, სუფთა, ტყის სული მისი სხეულიდან გადიოდა.

— არ გეშინია? — ჩრდილმა უცნაურად ბოხი, დახშული ხმა გამოსცა.
— განა ტყის ფერიას მალვა უხდება ?

თუთას ფრჩხილები ეჭირა კაბის ნაჭერი, მაგრამ ხმა მყარი ჰქონდა.

— თუ მეძებ, არც მალვა მჭირდება.

ანნამ თვალები ჯიუტად მიაპყრო ჩრდილს:
— ვინ მოგგზავნა?

ჩრდილის ტალღა შეირხა, გაეცინა ხმამაღლა.
— მე ვერავინ გამომგზავნის, თავად ვარ ბატონი.. ტყის ფერია დიდი ხანია უნდა მოკვდეს.

თუთას ზურგზე ცხელი და ცივი წყალი თითქოს ერთიანად გადაევლო.
ეს ხმა…
ეს ტონი…
ეს სიძულვილი…
ისეთ ბნელ მაგიას ჰგავდა, რომელიც ძალიან ძველ წყევლას ეკუთვნოდა.

მაგრამ სანამ ანნა რამეს იტყოდა, ჩრდილმა ხელი მაღლა ასწია და ჰაერი შეიძრა.

დარტყმა იყო — უხილავი, მაგრამ იმდენად ძლიერი, რომ ბალახები ერთდროულად აშრიალდნენ ძლიერად.

ანნა თუთას წინ გადაეფარა და ცეცხლის კედელი ამოიყვანა,
ფართო, წითელი, გრგვინავი.

ჩრდილი კედელს შეეხო — და დაიწვა.
თუმცა არ გაქრა.

ანნას თვალები აენთო:
— ვინ ჯანდაბა ხარ?!

ჩრდილმა მხოლოდ ერთი სიტყვა თქვა.
- "აფხოი"

თუთამ ვერ გამოძრავდა.
ეს სახელი განაგონი ქონდა
ბავშვობაში… სადღაც… ძილის წინ ჩურჩულებში…
ეს სახელწოდება ტყის ძველ ლეგენდაში იყო.

ანნამ კი არაფერი იცოდა.

— ვინ ჯანდაბაა აფხოი? — ბუტბუტით ჰკითხა, ცეცხლი უფრო გაზარდა.



— ის, ვინც შენი მეგობრის სიცოცხლეს იმაზე ადრე წაიღებს, ვიდრე თქვენ ორივე გაიაზრებთ

თუთამ ამოისუნთქა — ხმამაღლა.
ნაკადულის წყალი შორს თითქოს დინებით მოდიოდა..

და უცებ…
მისი სხეული გაბრწყინდა.
ეს არ იყო უბრალო სინათლე —
ეს იყო მაგია, რომელსაც თვითონაც იშვიათად გრძნობდა.

მწვანე ქარბორბალა მის ირგვლივ აირხა, თმა უკან გაიფანტა და ტყემ ლამის ზამბარასავით ამოისუნთქა.

მისი ბუს ხმა ისევ გაისმა —
წიწკანი, რომელიც საფრთხეს გრძნობდა.

ანნამ შეხედა თუთას:

— ეს… შენი ძალაა?
— მგომი კი...

ჩრდილმა სწრაფი სვლა განახორციელა,
მაგრამ სანამ მისწვდებოდა…

თუთას ხელი ტყის მთელ ენერგიას შეუერთდა,
მთელი ტყის ენერგია ერთდროულად გადავიდა მის ხელებში.

და ჩრდილი გაფანტა.
დაშალა.
გაქრა.

ჰაერში მხოლოდ ერთი ჩუმი სიტყვა დარჩა:

— „მოვალ…“

და ტყე სრულიად გაჩუმდა.
თითქოს სუნთქვა შეწყვიტა.

ანნა თუთას მიუახლოვდა.
მისი ხმაც კი დაპატარავდა..
— და ვინ არის აფხოი?
-„აფხოი“ ბნელ მაგიაა, რომელიც სხეულისგან განცალკევებულია,
სულებით იკვებება, რაც მეტი სული ყავს წაყვანილი მით მეტად ძლიერი ჩანს მისი ჩრდილიც.. ის ცოცხალი ადამიანის სულს ეჭიდება და მისნაირად აქცევს..
ბოროტი მაგიის ნაზავია..
მან ჩემი ოჯახი მოკლა.

თუთამ ვარსკვლავებით განათებულ ცას ახედა.

და ჭეშმარიტება, რომელიც პირველად ითქვა, საფრთხესავით ჩამოეკიდა ჰაერში:

ვიღაც ძალიან ძველი მტერი დაბრუნდა — და მისი ერთადერთი მიზანი თუთას მოკვლაა.

-----------
ბუხარში შემომდგარ ქვაბში წყალი ჩუმად
დუღდა. თუთა ფანჯარასთან იჯდა — საღამოს სუსხი ნელა იპარებოდა კოტეჯში.
ბუ ჭერზე სხეულით უჩუმრად იჯდა, თითქოს უყურებდა რაღაცას, რასაც მხოლოდ ის ხედავდა.

კარი გაიღო, და ანნა ისე შემოვარდა, როგორც სეტყვა..

— რა სახე გაქვს? — თქვა მან და ქურთუკი სკამზე მიაგდო. — არ მითხრა, რომ ისევ ის ჩრდილი დაბრუნდა.

თუთამ ჭიქა მაგიდაზე ფრთხილად დადო.
— შემოვიდა… მაგრამ სხვა იყო, თითქოს…

ანნამ წარბი ასწია. — რა?
თუთამ თავი ოდნავ გააქნია — თითქოს სიტყვებს ტყუილის სუნი ასდიოდათ.

— მისი ნაბიჯები ვიგრძენი, მაგრამ ფეხი არ დაუდგამს. ჩრდილი იყო, რომელიც თვალებს მაღლობიდან მაყოლებდა. ისე, თითქოს მიცნობს.

ანნა ჩუმად დაჯდა, მკერდთან მკლავები გადაიჯვარედინა. ფანჯრიდან შემოსული ქარი მის თმებს აფრიალებდა..

— კაი, მოდი პირდაპირ. — ეს მისი „მოვალ“ საშიში ტონი იყო. — იქნებ დრო მოვიდა… ტყის ლეგენდა ვახსენოთ? ის, რასაც არასდროს საუბრობთ თქვენ ფერები.

თუთამ ამოისუნთქა.
-მართლა არაფერი ვიცი..
ანნამ ცოტახანს ხმა არ ამოიღო. შემდეგ წამოიყვირა გაბრაზებულად.
-რა ჯანდაბაა! რა გავაკეთოთ?

თუთამ ფანჯარაში გაიხედა. ტყე ღრმად სუნთქავდა, თითქოს აფხოის სიჩუმე იქაც ცოცხლობდა.

— მარტივად? — თქვა თუთამ. — რომ მოვკლა.
— და რთულად? — ანნას ხმა ბზარივით დაუბზინდა.
— რომ მე ვარ ერთადერთი, ვინც მას შეუძლია დაასუსტოს.

ანნა სკამზე გადაიხარა.
— იცოდე, მინდა რომ გაიაზრო — თუ ეს მართლაც აფხოია, მაშინ მარტო ვერ ებრძოლები. არავითარ შემთხვევაში.
— მე არ ვაპირებ ბრძოლას. — თუთამ როდესაც ეს თქვა, ოთახში ბზარი გაჩნდა — ემოციური, უხილავი. — უბრალოდ მინდა იცხოვრო.

ანნამ ოდნავ გაუღიმა — ბევრი ტკივილით და ბევრად მეტი სიყვარულით.
— და სწორედ ამიტომ მინდა, რომ ქალაქში წამომყვე. ისევ გეუბნები. მაგიურ ქალაქში ცხოვრება უკვე არაფერია შენი ყოველდღიური ცხოვრების ფონზე.
— ვიცოდი, რომ შემომთავაზებდი.
— დამიჯერე: ქალაქს დაცვა აქვს, ადამიანები ჰყავს, ჩემი რესტორნებიც იქაა, გემრიელობებს გაგიმზადებ… და, რაც მთავარია მე იქ ვიცი, როგორ დაგიცვა.
თუთამ თავი დახარა, თითებით ფინჯანს ეფერებოდა, თითქოს სიმშვიდის მოპოვების მცდელობა იყო.
— ვიცი… მაგრამ ეს ტყეა. ჩემი ტყე.

— კი, მაგრამ ტყე მარტო რომ არ დაგტოვებს, ეგ უკვე ვიცით. — ანნამ ოდნავ ჭინკური ღიმილით გაიღიმა. — წამოდი, ცოტახანს მაინც.
— ცოტახანს?
— ჰო, სანამ აფხოი დამარცხდება… ან სანამ მე მოვკლავ, რომ აღარ შეგაწუხოს.
— ანნა!
— რა? — თქვა მშვიდად. — მართლა შეგეხო, თუთა. ეგ არსება არ ინდობს სხვების სიცოცხლეს.

თუთამ თვალები დახუჭა.
— ვიცი.

ანნამ მისი ხელი ხელზე დახვეწილად დაადო — იშვიათად ნაზი ჟესტი ქალისთვის, რომელიც ჩვეულებრივ ყველას და ყველაფერს აგინებს.
— შენ არ ხარ მარტო, თუთა. არვის მივცემ უფლებას, რომ დაგაზიანოს.

ოთახი ცოტა ხნით ჩუმად დარჩა.
წყლის ადუღების ხმა და ბუს მსუბუქი ბრუნვა ერთად ქმნიდა მშვიდობის ილუზიას.

და ის სიმშვიდე სწორედ ამ ილუზიით დასრულდა.

თუთამ უკვე იცოდა — ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო.