დილა პოზიტიური განწყობით დაიწყო, ჯერ მზის სხივებმა გაახალისეს, შემდეგ ანდრონიკეს „დილამშვიდობისა“-მ. ამ ყველაფერს დაემატა დეიდას ზარი იმის შესახებ, რომ ესტუმრებოდა რამდენიმე დღით. მეტი რა უნდოდა იმნაძეს. არღვლიანს პასუხი დაუბრუნა და მშვიდობიანი დღე უსურვა. მართალია შესანიშნავ განწყობაზეა, მაგრამ გულში მაინც წიწკნის რაღაც, მაინც აქვს სადღაც სიღრმეში დამალული შიშები. ღიღინით გავიდა სამზარეულოში და ყავა მოიმზადა. მისაღებში გაიხედა, დედა არ ჩანდა. „ალბათ მაღაზიაშია“ - გაიფიქრა და ყავა მოსვა. თეკო სოფელში უნდა წასულიყო, ასე რომ „მარტო“ რჩებოდა. დეიდას საღამოსთვის ელოდა. დედაც დაბრუნდა, პროდუქტი უყიდია და ახლა ერთად ფუსფუსებენ სამზარეულოში. ამ ფუსფუსში დრო შეუმჩნევლად გავიდა. კარებზე კაკუნი რომ გაიგონა სულ „კუნტრუშით“ გავიდა შემოსასვლელში და გააღო. დეიდას ისე ჩაეხუტა, ცოტაც და გაჭყლიტავდა. მშვენიერი საღამო გაატარეს ერთად, ახალი ამბები გაცვალეს ერთმანეთში, განიხილეს, შეაფასეს.

ბავშვობიდან გიჟდებოდა ამ ადამიანზე. დეიდა-დიშვილზე მეტად მეგობრები იყვნენ, დები, ასაკით პატარა დეიდა ყველაფერში უგებდა მარიამს. ბევრსაც აწვალებდა პატარაობაში, მაგრამ მაინც უსაყვარლესი იყო იმნაძისთვის. მხიარული, პოზიტიური, თბილი, გამგები - ფაქტობრივად იდეალური. დიშვილზე მასაც მზე და მთვარე ამოსდიოდა და ყოველთვის ამაყობდა ამით.

ის რამდენიმე დღე რაც სოფიო მათთან იყო არ მოუწყენია, მაგრამ მის წასვლასთან ერთად დაცარიელდა. აღარც თეკო იყო, მხოლოდ დედა ჰყავდა და მასთან გაჰყავდა მთელი დღე. ერთი კვირა და თვითონაც წავიდოდა სოფელში, ცოტა ხნით მაგრამ მაინც. რაც უფრო მეტი თავისუფალი დრო ჰქონდა, მით უფრო მეტს ფიქრობდა არღვლიანზე, მეტს დარდობდა.

................................

ქალაქში ზამთარი მოვიდა, სუსხია. ერთფეროვანი იყო განვლილი ოთხი თვე სვანის გარეშე. ნაკაშიძე ყურადღებას არ აკლებდა გოგონებს, ანდრონიკეც ყოველ დღე ეხმიანებოდა, მაგრამ მაინც აკლდა. მისი ჩახუტება აკლდა, სითბოთი სავსე მზერა, აკლდა ის ჟრუატელი მისი შეხებისას რომ უვლიდა. ორი თვე დარჩა და უკვე დღეებს ითვლის, 60 დღე, 1440 საათი, 86400 წუთი, 5184000 წამი - წარმოუდგენლად დიდი დროა ზოგადად და ამავე დროს ბევრად უფრო მცირე ოთხ თვესთან შედარებით.

ყოველ დღე ჩვეულ რეჟიმში დადის უნივერსიტეტში, თეკოს ხვდება. ხშირად აკითხავს კოსტა ორივეს.. სიახლეებია ამ წყვილის ცხოვრებაშიც, როგორც იქნა ეღირსათ და სიმპატიებში გამოუტყდნენ ერთმანეთს. მათ შემხედვარეს, კიდევ უფრო ენატრება მარიამს სვანი. ყოველი დღის გასვლა ენთუზიაზმით ავსებს, რადგან კიდევ ერთი დღე აკლდება დანიშნულ ვადას, მაგრამ ყველაფერი უფერულდება, როცა იცის რომ მომდევნო დღეც არ იქნება განსხვავებული.

............................

სუსხიანად მიილია დეკემბერი, უკვე 30 რიცხვია, ქალაქს საახალწლო სამზადისი ეტყობა. მორთულ სახლს კმაყოფილმა გადახედა და სამზარეულოში გავიდა. დედა საჭმელებს აკეთებდა, მარიამს ნამცხვრები დაევალა. თვალს არ აშორებდა გაზქურას რომ ფირფიტები არ დამწვარიყო. მისმა ყურადღებამ შედეგი გამოიღო და არაჩვეულებრივი ნამცხვარი გამოვიდა. საღამოს სუფრა თვითონ გაშალა, მაქსიმალურად ეცადა რომ გაფორმებაზეც ეზრუნა. სანამ ახალი წელი დადგებოდა, მანამდე მიულოცეს კოსტამ და თეკომ, მერე გადატვირთული ხაზების გამო ვეღარ დაგიკავშირდებით-ო.

10..9..8..7..6..5..4..3..2..1.. გილოცავთ!

დაიწყო ჩვეული ხმაური, ასაფეთქებლების ხმა, ფეიერვერკი.. საოცარი ემოციით სავსე შეჰყურებდა ცას და ეღიმებოდა. ეს ის დროა როცა ბავშობაში ბრუნდება, ათასფრად განათებული ცა ისევ უღვიძებს სიცელქის სურვილს.

- გილოცავთ _ ამოთქვა ბედნიერმა, როგორც კი ცას თვალი მოწყვიტა. ჭიქები შეავსეს და ერთად დალიეს. ამიტომაც უყვარს ახალი წელი, ყველაზე ოჯახური დღესასწაულია, ყველა ერთადაა, სუფრას უსხედან, საუბრობენ, ხუმრობენ.

ტელეფონმა რომ დარეკა და ანდრონიკეს ზარი დაინახა, თავის ოთახში გავიდა და უპასუხა.

- გილოცავ _ თავისი ბოხი, თბილი ხმით მიულოცა მარიამს.
- მეც გილოცავ _ ჩაილაპარაკა იმნაძემ და საოცარმა სურვილმა შეიპყრო რომ ჩახუტებოდა.
- რა გინდა ახლა ყველაზე მეტად?
- შენთან ყოფნა _ სურვილი არ დაუმალავს. არღვლიანს ჩაეცინა.
- მერე რას ელოდები?
- ერთი თვის გასვლას.
- არ არის საჭირო.
- ხომ კარგად ხარ? _ გაიცინა.
- სავსებით.
- მე ეჭვი მეპარება.
- მომენატრე.
- მეც ძალიან.
- მოდი ჩემთან.
- ანდრონიკე ნერვებს მიშლი _ ბუზღუნით ჩაილაპარაკა.
- კარგი, ჩამოდი ეზოში.
- მოიცა.. არ არსებობს.
- ჩა-მო-დი _ დაუმარცვლა. სწრაფად შემოიცვა ქურთუკი, ჩექმები და გარეთ გავიდა. სწრაფად ჩაირბინა კიბეები, სადარბაზოდან გავიდა, ეზო მოათვალიერა და ადგილს მიეყინა მანქანასთან მდგარი არღვლიანი რომ შენიშნა. თვალები რამდენჯერმე დაახამხამა, არ სჯეროდა, ნელი ნაბიჯით წავიდა მისკენ და პირდაპირ დადგა. სვანმა ჩვეულად გაუღიმა, წინ წაიწია და მარიამი თავის ხელებში მოაქცია.
- ახალ წელს გილოცავ პეპელა _ ჩუმად ჩაილაპარაკა და მიწას ააცილა.
- არ მჯერა _ ბედნიერმა უჩურჩულა და შეუმჩნევლად მოიწმინდა ცრემლი.
- მიყვარხარ.
- მი სი მალატ. _ როგორც იქნა მოშორდნენ ერთმანეთს. _ როდის ჩამოხვედი?
- დღეს.
- ექვსი თვე არ გასულა.
- ვიცი, მაგრამ ჩამოვედით.
- ღმერთო ჩემო, შენ აქ ხარ, უვნებელი _ კიდევ ერთხელ შემოჰხვია ხელები და მიეხუტა.
- ადი ახლა სახლში, შეგცივდება და ხვალ გნახავ.
- კარგი.
- ხვალამდე.
- ნახვამდის _ მორცხვად შეეხო მის ტუჩებს და სადარბაზოსკენ გაიქცა.

ბედნიერება ალბათ ზედმეტად მსუბუქადაა ნათქვამი, ეს სიტყვა ვეღარ იტევდა იმას, რასაც იმნაძე გრძნობდა. ეგონა ფრთები შეესხა, ფიქრობდა რომ ყველაზე ბედნიერი ადამიანი იყო მთელ დედამიწაზე. ამ დღის შემდეგ კიდევ უფრო შეუყვარდა ახალი წლის დღესასწაული. ემოციები ვინმესთვის რომ არ გაეზიარებინა, ალბათ გული გაუსკდებოდა ზედმეტი სიხარულისგან, თეკოს ნომერი აკრიფა და დაელოდა როდის უპასუხებდა.

- კიდევ გილოცავ მარიამო..
- მეც გილოცავ თეკო..
- აბა რა ხდება?
- ჩამოვიდა.
- ვინ?
- ანდრონიკე.
- მოიცა, ბევრი დალიე?
- რა დავლიე გოგო, მართლა ჩამოვიდა.
- აბა ექვსი თვეო?
- ადრე გამოუშვეს.
- ამასაც გილოცავ _ გაიცინა თეკომ.
- რა ბედნიერი ვარ იცი?
- წარმომიდგენია.
- რომ მითხრა ეზოში ჩამოდიო, კინაღამ გავგიჟდი.
- ხვალ დილით შენთან ვარ, ახლა ჩემთან ხომ იცი რა ამბავია სტუმრები, სტუმრები, სტუმრები, გადამასახლებენ რომ გამოვიდე. ხვალ მოვალ და თავიდან მომიყვები, სახის მიმიკები უნდა ვაკონტროლო _ გაიცინა.
- ჰო, ხვალ დილითვე გამოდი.
- კარგი.
- კაი, წავედი ახლა.
- მიდი, ძილინების, თუ დაგეძინება.
- მეეჭვება.

ისევ სუფრას შეუერთდა. დედას ალაგებაში მიეხმარა, ახალი წლის ღამეს არავინ სტუმრობს. პირველში კი დილიდან იწყება სტუმრიანობა. მარიამი და დედა გვიანობამდე შემორჩნენ სამზარეულოში, ალაგებდნენ იქაურობას.

- წეღან სად გაიპარე?
- ყველამ შემამჩნიეთ? _ გაუცინა.
- სულ ყველამ.
- ანდრონიკე ჩამოვიდა.
- მაგიტომ დადიხარ ღიმილ-აკრული.
- ჰო, არ ველოდი.
- ძალიან კარგი, იმედია შენს ჩამოშვებულ ცხვირს ვეღარ დავინახავ.
- ვეღარ დე ვეღარ _ გაუცინა.
- მგონი მოვრჩით, აბა დავიძინოთ?
- დავიძინოთ, იმედია დილით ცხრაზე არ მომიწევს გაღვიძება.
- მოგიწევს, მოგიწევს _ აკოცა და სიცილით გააცილა თავის ოთახში.


დედის ვარაუდი გამართლდა, დილით ადრე მოუწია გაღვიძება. ხმაურმა შეაწუხა, მოემზადა და ოთახიდან გავიდა. რა თქმა უნდა სტუმრები, ელოდა კიდეც, ყველა სათითაოდ გადაკოცნა, მიულოცა და სუფრასთან ადგილი დაიკავა. ცოტა ხანს იყო მათთან ერთად, მერე თეკო მოვიდა. წარუდგინა და თავის ოთახში შეიყვანა. ყველაფერი მოუყვა, ტყემალაძეს ეცინებოდა მისი გაბრწყინებული თვალების შემხედვარეს. ვერასდროს წარმოიდგენდა მარიამს ასეთ შეყვარებულს თუ იხილავდა, მაგრამ ამ ქვეყნად ხომ ყველაფერი ხდება, ჰო და ახლა უსმენს როგორი აღფრთოვანებით ესაუბრება მეგობარი სვანზე და ხედავს როგორ გამოსჭვივის მისი თვალებიდან სიყვარული.


__________________

შეუჩერებლად, ძლიერად აკაკუნებდა არღვლიანი ნაკაშიძის სახლის კარებზე. როგორც იქნა გაუღო ნახევრადმძინარე კოსტამ და ცალი თვალით შეათვალიერა. როცა მიხვდა ვინ იყო, ორივე თვალი ფართოდ გაახილა და გაოცებული სახე მიიღო.

- მიჩქმიტეთ ახლა ვინმემ _ ჩაილაპარაკა და წინ მდგომს გახედა.
- „მუჯლუგუნი“ უკეთესად გამოგაფხიზლებს _ გაუცინა სვანმა და სახლში შეაბიჯა.
- მართლა შენ ხარ? როდის ჩამოხვედი? რატომ არ მითხარი? _ აქეთ-იქით დადიოდა კოსტა.
- დაჯექი რა, დავიღალე, არ გაგიხარდა?
- როგორ არა, არ გელოდი, უფრო გამიკვირდა.
- აბა როგორ იყავით უჩემოდ?
- შესანიშნავად _ გაუცინა. _ ახლა? არ აღვნიშნოთ?
- საღამოს, მარიამთან და თეკოსთან ერთად გავიდეთ სადმე.
- კარგი, სახლში იყავი?
- კი, ჯერ მარიამთან მივედი, მერე სახლში და ბოლოს აქ.
- ძმაკაცმა ბოლო ადგილზე გადაინაცვლა ხომ? _ მოჩვენებითი წყენით ჩაილაპარაკა.
- არა, ტკბილი ლუკმა ბოლოსთვის მოვიტოვე _ გაუცინა.

...............................

საღამოს ყველა ერთად ისხდნენ მათთვის საყვარელ კაფეში. ანდრონიკეზე მიხუტებული მარიამი ღიმილით უყურებდა წინ მჯდომ წყვილს. კოსტა უშედეგოდ ცდილობდა თეკოსთვის ხელი მოხვევას, ყოველი მცდელობა ტყემალაძის მწარე სიტყვებს იწვევდა.

- შენებთან როდის ამოვიდე? _ იმნაძის გასაგონად ჩაილაპარაკა არღვლიანმა.
- რატომ?
- როგორ თუ რატომ? პირობა ხომ არ გავიწყდება? _ ჩაეცინა.
- არა, რავი როცა გინდა.
- მე დღესვე წაგიყვანდი სახლში.
- ეგ არ მიგულისხმია, როცა გინდა მაშინ ამოდი-თქო.
- კარგი.
- მე და თეკომ უნდა დაგტოვოთ _ ყურადღება მიიპყრო კოსტამ.
- რას ჰქვია უნდა დავტოვოთ? _ გაოცებულმა ახედა ტყემალაძემ.
- იმას რომ დავტოვებთ, სალაპარაკო გვაქვს _ ხელი მოკიდა და წაიყვანა.
- გამიშვი, ახლავე გამიშვი, მე არსად არ მოვდივარ, სალაპარაკო არ მაქვს _ თავისუფალ ხელს აქეთ-იქით იქნევდა და ცოფებს ყრიდა. მერე კი ერთბაშად ჩაცხრა და მორჩილად გაჰყვა გარეთ.
- სალაპარაკო ჩვენც გვაქვს _ ღიმილით გადახედა სვანმა მარიამს. გოგონა მოპირდაპირე მხარეს გადაჯდა და ინტერესით შეხედა.
- გისმენ.
- პირველ რიგში წრსულის თემები უნდა გავიხსენოთ.
- გახსენებად აღარ ღირს, ყველაფერი რიგზეა.
- დარწმუნებული ხარ?
- კი.
- კარგი, მაშინ მომავლის თემები განვიხილოთ.
- კერძოდ?
- მაგალითად ის თუ რა იქნება ქორწილის შემდეგ.
- და რა იქნება?
- აქედანვე მინდა იცოდე რომ დედაჩემთან ერთად ვიცხოვრებთ, ჩემს გარდა არავინ ჰყავს და არ ვაპირებ დავტოვო.
- რომ არ გეთქვა ისედაც მივხვდებოდი როგორმე. _ ჩაეცინა სვანს.
- სულ რატომ მიბრაზდები როცა რაღაცას გიხსნი?
- ვერ ვიტან როცა ისეთ რაღაცას მიხსნიან რაც უკვე ვიცი, თან გამაფრთხილებელი ტონით რომ მიხსნიან.
- კარგი, გავითვალისწინებ.
- ძალიან კარგი. დედაშენმა იცის ცოლი რომ მოგყავს?
- სანამ წავიდოდი იცოდა რომ მომყავდა, მერე გაიგო უარი რომ მითხარი, ახლა მიგიყვან და მორჩა.
- კარგი _ გაუღიმა _ არ წავიდეთ?
- კარგი, წავიდეთ.

სახლში მიიყვანა, თბილად დაემშვიდობა, ჩვეულებისამებრ ჯერ ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ შუბლზე და გაუშვა. ბედნიერებას ასხივებდა იმნაძე, თავი მოიწესრიგა. ლოგინში შეწვა და ბალიშს ჩაეხუტა. ახლა კიდევ უფრო კარგად ხვდება რა აკლდა მთელი ხუთი თვე.. ერთიანად შეივსო სვანის არსებობით, მასთან ერთად არსებობით.. ღიმილით მინაბა თვალები და ფერად სიზმრებს დაელოდა.


_____________________

ესეც მეთერთმეტე თავი ჩემო შოკოლადებო.. უუღრმესი მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ და მათბობთ თქვენი არსებობით.. იმედი მაქვს ეს თავიც მოგეწონებათ, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას..