-შენც იცი, რომ ასეა(ნინი)
-რაღაც საღამოზე დამპატიჟა. უარი ვუთხარი, მაგრამ...-მან გამაწყვეტინა:
-მაგრამ ვერ უთხარი(ნინი)
-ჰო(მე)
-ისე უნდა გამოიყურებოდე, რომ თვალები..-არ გავაგრძელებინე.
-მიმზიდველი მამაკაცია.ყველანაირად იდეალური, მაგრამ მე არ ვარ ის, ვინც მას უნდა გვერდით ედგას(მე)
-რატომ გგონია ასე?(ნინი)
-შენც იცი ამაზე პასუხი. მე, ვიღაც ობოლი გოგო, დ ის ერთმანეთს შეეფერება?-ძალით გავიცინე.
-კარგი რა-ნინიმ ირონიულად შემომხედა.
ნინი გამოწყობაში დამეხმარა. მუქი ლურჯი კაბა სხეულს ძალიან მოუხდა. მსუბუქი მაკიაჟი და უკვე მზად ვიყავი.
შვიდზე ზარი დარეკეს. ვიცოდი, რომ ეს ის იყო.
-მშვენივრდ გამოიყურები(ის)
-მადლობ(მე)
-მე მხოლოდ რეალობას გეუბნები(ის)
მალევე მივედით. თვალებს ვერ ვუჯერებდი. ეს სასახლეს ჯგავდა. გარშემოო ცნობილი ხალხი ირეოდა. ყველანი მდიდრულად გამოიყურებოდნენ. თავი სიზმარში მეგონა.
-გამარჯობათ-გამიღიმა ქერამ და ალბაერტს შეხედა. ეტუობოდა, რომ ჩემი დანახვა გაუკვირდა.
მთავარ დარბაზში შევედით.
-ალბერტ-შუა ხნის ქალი მისკენ წამოვიდა.
-ეს მარიაა, ეს დედაჩემი(ალბერტი)
-ვინ არის? მის შესახებ არაფერი გითქვამს-გაიკვირვა ქალმა.
-ტყუილად კი არ დავდივარ შეხვედრებზე-მან ფსიქოლოგიური შეხვედრები იგულისხმა და დედამის მაცდური ღიმილით შეხედა.
-სასიამოვნოა-ქალმა ძალით თქვა.
ხალხში ხმაური იყო. რაღაც არ ასვენებდაც. ეს მე ვიყავი. ყველასთვის უცნაური იყო ჩემი გამოჩენა.
-ალბერტ, ასე მოულოდნელად..-მან არ დამასრულებინა:
-გეყოფა. მე ვისაც მინდა იმას მოვიყვან. ხალხი ასეთია-მან გამიღიმა.
-უხერხულად ვარ. ნეტავ, რას ლაპარაკობენ?(მე)
-ხალხის აზრი არ მაინტერესებს. ვიცეკვოთ?(ის)
მან პასუხიც არ დამაცადა, ისე გამიწვია საცეკვაოდ.
-კარგად ცეკვავ(ის)
-დედაშენი სასიამოვნო ქალი ჩანს-მინდოდა უხერხულობა განმემუხტა და უეცრად ვიცრუე.
-ისეთი არაა, როგორიც ჩანს. ვიცი, რომ იდეალური დედა არ მყავს-მან გამიღიმა.
-რას არ დავთმობდი, რომ მეც მყავდეს დედა. მშობელი შვილისთვის ყოველთვის იდეალურია, რაც არ უნდა ცოდვილი იყო. ის ამას ვერ ხედავს-მე გავუღიმე.
-არ გვიანდა ამაზე საუბარი(ის)
უხმოდ ვცეკვავდით. ვგრძმობდი, როგორ მაშტერდებოდნენ თვალები.
-მიყვარხარ-ყურში ჩამჩურჩულა.
არაფერი მიპასუხია. ეს სიტყვა უადგილოდ ჩავთვალე.
-მარია, მიყვარხარ. შეიძლება ეს ახლა უადგილოა, მაგრამ არ ვიცი რა მემართება. მაგიჟებ(ის)
-ალბერტ, მე მეგონა..(მე)
-არ ვიცი შენ რა გეგონა, მარია, მაგრამ ვიცი, რომ შენ ხარ ის ვინც ამდენი ხნის მანძილზე მაკლდა. არ მიპაუხო(ის)
არ მიპასუხია. სახლამდე მიმაცილა. დაღლილი ვიყავი და თან დაბნეული. ნინის ჩემი მოსვლა გაუგია და გაღვიძებია.
-გოგო, მე მაგიჟებ და მას მთლად გააგიჟებდი(ნინი)
-მიყვრხარ, მაგიჟებო(მე)
-რა უპასუხე?-ნინიმ ყურები დაცქვიტა.
-არ მიპასუხოო(მე)
-შენი თვალები გაგცემდა.ახლა ისე ბრწყინავს(ნინი)
-არ ვიცი. ზღაპრული სამყარო იყო. ის თითქოს პრინცია ისეთი, როგორიც ზღაპრებში. არა უკეთესი. თითქოს იდეალური მამაკაცია, მაგრამ მეშინია სიზმარი არ იყოს ეს ყველაფერი და არ გაქრეს(მე)
-კარგი რა(ნინი)
-მეძინება(მე)
-ძილინებისა, პრინცესა(ნინი)
დავწექი, მაგრამ არ მეძინებოდა ან როგორ შემეძლო ძილი, როცა მასზე ვფიქრობდი. ფიქრები არ მასვენებდნენ. თითქოს ტვინს ძირიდან ღრღნიდნენ.
გამთენიისას ჩამეძინა, მაგრამ სიზმრებშიც არ მასვენებდა ის, ვინც ასე მაგნიტივით მიზიდავდა.
გვიან გამეღვიძა. საათს დავხედე და პირველი საათი ხდებოდა.
-მარია-დამიძახა ნინიმ, რომელიც ჩემს გაღვიძებას ელოდებოდა.
-რა მოხდა?(მე)
-ნახე რამდენი გამოტოვებული ზარი გაქვს?(ნინი)
-რამდენი?!(მე)
-ნახე(ნინი)
-ახლავე-ტელეფონს დავხედა და 50 missed call. თვალებს ვერ ვუჯერებდი.
-გოგოოო(ნინი)
-ვაიმე, რა მოხდა ამდენჯერ რომ რეკავდა(მე)
-მემ ხომ არ ვუპასუხებდი(ნინი)
-დავურეკავ. ხმაზე მეტყობა ხომ ახლახანს რომ გავიღვიძე(მე)
-ძალიან-ნინიმ გამიღიმა.
-ვაიმე(მე)
-წავედი(ნინი)
-დაგირეკავ-მივაძახე და ტელეფონი ავიღე. ვნერვიულობდი და თითები მიტოკავდა. ხუთი წუთი დამჭირდა, რომ სიაში მისი სახელი ამეკრიბა და call-ისთვის დამეჭირა.
-მარიიიააა(ის)
-მეძინა. ბოდიში(მე)
-ისე ვნერვიულობდი(ის)
-არაა საჭირო ნერვიულობა-გამეღიმა.
-როცა შეყვარებულია ადამიანი ხშირად ისე იქცევა, როგორც არაა საჭირო მოქცევა(ის)
-ალბერტ(მე)
-ვიცი, რომ შენც არ ხარ ჩემს მიმართ გულგრილი. ეს ისე ცივად(ის)
-ვიცი. უცნაურია ეს ყველაფერი(მე)
-საერთოდ სიყვარული თვითონაც უცნაურია, მარია(ის)
-ავდგები და მოგვიანებით..-შემაწყვეტინა:
-მარია, გამოგივლი. საუზმეს მოგიმზადებ. რას იტყვი?(ის)
-არაა საჭირო, შეწუხება(მე)
-არა, ეს არაა შეწუხებ. ეს ისაა, რაც მაბედნიერებს(ის)
-კარგი(მე)
-შეხვედრამდე(ის)
-შეხვედრამდე-ვუპასუხე და გავთიშე. ავნერვიულდი, ძალიან უხეშად ხომ არ გამომივიდა-მეთქი.
ლოგინიდან ავდექი და თავი მოვიწესრიგე. სამზარეულო მივალაგე და დავჯექი. მეშინოდა, იქნებ, ის უბრალოდ პროფესიონალი მსახიობიაო.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ სულ მასზე ვფიქრობდი. მოუთმენლად ველოდი მის მოსვლას. ზარი გავიგე. გავიხედე და ყვავილების თაიგული დავინახე.
გავაღე.
-ეს ლედის-ყვავილები გამომიწოდა და მორიდებით შემოდგა ნაბიჯი.
-გამარჯობა დაბნეულობა მეტყობოდა.
-სამზარეულო საითაა?(ის)
-მარცხნივ(მე)
-არ მეგონა ვინმესთან ასე ძლიერად თუ ვიყავი დაკავშირებული. იცი რა უნდა გავაკეთო(ის)
-არა-გავუღიმე. მე ხომ სულ მეღიმებოდა, როცა მას ვხედავდი.
-პიცას(ის)
-იოლი არჩევანია(მე)
-ხო, ის ხომ ყველას უყვარს და აღარ მიკითხას, რა გიყვარდა, მარია(ის)
-ალბერტ, შენ გამაგიჟებ. იმისთვის, რომ ჩემთვის საუზმე მოგემზადებინა, ყველაფერი გადადე(მე)
-სიყვარული უპირველეს ყოვლისა(ის)
-დაგახმარები დამზადებაში. პროდუქტებს ამოვიტან(მე)
-ყველაფერი მოვიტანე(ის)
-შენ როგორი წინდახედული ხარ(მე)
ის წინ წამოიწია. ტუჩები ჩემს ტუჩს შეახო და მაკოცა. ეს იყო ჩვენი პირველი კოცნა და დასამახსოვრებელი. ამ რამდენიმე წამს სიყვარულმა ზენიტს მივაღწია.
-წამოდი, მომზადებას შევუდგეთ-მან გამიღიმა.
პასუხად მარტო გავუღიმე.
სამზარეულოში გავედით. მომზადებას შევუდექით. ვგრძნობდი, რომ ეს ის იყო, რაც მინდოდა. მის გვერდით თავს მშვიდად ვგრძნობდი. გაზი ავანთეთ და პიცა შევდეთ. დივანზე დავსხედით და საინფორმაციოს ვუსმენდით. ზარის ხმა გავიგე.
-ვინმეს ელოდები?(ის)
-ნინი იქნება(მე)
გავუღე და გადავეხვიე.
-როგორ ხარ?(ის)
-შემოდი. ეს ნინი ალბერტია, ეს ნინია(მე)
-სასიამოვნოა(ალბერტი)
-ჩემთვისაც(ნინი)
-პიცა მოვამზადეთ და შენც შემოგვიერთდი(მე)
-ფილმს ვუყუროთ. ახალმამოსულმა ამოირჩიოს რა ვნახოთ(ალბერტი)
-შესანიშნავია. Never let me go-ზე რას იტყვით?(ნინი)
-ნანახი მაქვს. ძალიან ძლიერი ფილმია(მე)
-მე არ მაქვს ნანახი, მაგრამ სიამოვნებით ვუყურებ(ალბერტი)
-მაგარიაა-ნინიმ „ფლეშკა“ შეაერთა ტელევიზორს.
-პიცას გამოვიტან(მე)
პიცა და სასმელი გამოვიტანე.
-იმედია მოგეწონება-ნინის გავუღიმე.
ფილმის ყურება დავიწყეთ. ალბერტი ემოციებს ვერ მალავდა. დრო მალე გავიდა და ფილმიც დასრულდა. ნინის ცრემლები ცვიოდა.
-აი, შენი სუსტი წერტილი-ღიმილით ვუთხარი ნინის.
-შენი საოჯახო ალბომი დავათვალიეროთ(ალბერტი)
-მოვიტან-გავუღიმე და ჩემი ოთახისკენ წავედი.
-გასაოცარი გოგოა-ალბერტმა ნინის გაუბა საუბარი.
-ვიცი-ნინის გაეღიმა.
ამ დროს მეც დავბრუნდი.
-ყოველ საღამოს ვათვალიერებ ალბომს, მაგრამ სულ მარტო(მე)
-ახლა გამონაკლისი იქნება(ალბერტი)
-როცა ოჯახი არ გყავს, მაშინ მათი სურათებით ცდილობ აინაზღაურო ისინი(მე)
ორი საათი ვათვალიერებდით. ალბერტი აღფრთოვანებას ვერ მალავდა.
-ყოველთვის ასეთი შესანიშნავი იყავი(ის)
-გთხოვ, ნუ მაწითლებ(მე)
-ალბერტ, კიდევ კარგი სთხოვე, მეც მინდოდა მისი ალბომის დათვალიერება, მაგრამ ნებას არ მაძლედა(ნინი)
მე უბრალოდ გავუღიმე და ალაგებას შევუდექი.
-დაგეხმარები-ნინი უკან გამომყვა.
-მარია, ნახვამდის. ნინი, ნახვამდის=ალბერტი კარისკენ წავიდა.
-ნახვამდის-ერთდროულად ვუპასუხეთ და ერთმანეთს შევხედეთ.
-გასაოცარია. მას ნებისმიერის გულის დაპყრობა შეუძლია(ნინი)
-ნინი, ის მაგიჟებს და მეშინია არ შემშალოს(მე)
-სიყვარულიი სიგიჟეა(ნინი)
დალაგებას მოვრჩით თუ არა, ტელეფონი აწკრიალდა.
-ვინაა?(ნინი)
-გოგო, ისაა(მე)
-როგორ ხარ?(ის)
-ახლა არ გნახე-გამეცინა.
-სიყვარულს დროის შეგრძნება დაკარგული აქვს(ის)
-რა გიჟი ხარ(მე)
-მე, მართლაც, გიჟი ვარ(ის)
გავთიშე და დასაძინებლად წავედი. სკოლის მერე ფსიქოლოგთან გავიარე.
-გამარჯობა-ის სახტად დარჩა. ჩემს ნახვას არ მოელოდა.
-ვწუხვარ, რომ არ შეგეხმოანეთ(მე)
-მესმის(ის)
-ჩემთვის ამდენი რამის გადატანა ძნელი იყო, მაგრამ თქვენი მადლობელი ვარ. დიდი მადლობა(მე)
-მიხარია(ის)
მას შეხვედრების შესახებ მოვუყევი. წამოსვლისას მთელი ძალით გადავეხვიე.
-გიჟი ხარ(ის)
მე მართლაც გიჟი ვიყავი. ეს სიტყვა ალბეერტს მაგონებდა. ეს იყო მისი საფირმო წინადადება:“მე გიჟი ვარ.“
--
ვინც კითხულობთ,დაკომენტარებისკენ მოგიწოდებთ...