კივეევზე ჩასვლისას ფეხები უკან მრჩებოდა და გული ისე მიფრილაებდა ალბატ მალე დავეცემოდი.. სადარბაზოდან გავედით თუ არა სანდრომ ხმა ამოიღო
-მანქანაში ჩაჭექი-ისეთი მკაცრი ტონით თქვა მუხლები ამიკანკალდა
-რა რატო?-ძლივს ამოვიღე ხმა
-ჩაჭექი მეთქი-დაიყვირა და მე სწრაფად ჩავჭექი მანქნაში.. ცოტახანი ტელეფინზე ლაპრაკობდა და მალევე თავის ადგილზე დაჭდა
-სად მივდივართ? -უკვე 10 წუთია ვფიქრობ ვკითხო თუ არა და ძლივს ამოვიღე ხმა
-მოკეტე და შენი ხამა არ გავიგ თორე აქვე მოგკლავ-გამოსცრა კბილებში .. ისეთი გაბრაზებული იყო რომ ჩემი მოკვლა არ გაუჭირდებოდა ამით შეშინებულმა კი ტირილი დავიწყე არ მინდოდა სიკვდილი, სანდრო კი ყურადღებას არ აქცევდა ჩემ ტირილს რაც უფრო მაგიჯებდა.. არა რას მოველოდი ნეტა?
ალბათ 1 საათი გზაში ვიყავით მე კი ტირილს უფრო ვუმატე როცა მანქანა ერთი სახლის წინ გააჩერა, ალბათ აქ უნდა მომკლას მეთქი გავიფიქრე როცა სანრომ ხელი უხეშად ჩამავლო და სახლისკენ რასაც ქვია წამათრია,ყურადღება არ მიმწცევია სახლისთვის დინავზე დამაგდო და გაბრაზებული დამაკვირდა
-დაიწყე და თქვი ეხლა ყველაფრი-მითხრა და წინ დამიჯდა
-უნდა მომკლა?-ვკითხე სლუკუნით
-დაიწყე მეთქი-იმხელა ხმაზე იღრიალა შევხტი
-რა მოვყვე? -ხმა მიკანკალებდა
-აი ის მოყევი როგორ მატყუებდი-მითხრა აგდებით
-ვერ გითხარი-თავი ვიმართლე
-რა ვერ მითხარ გოგოო? შენ დებილი გგონივარ? მაინც და მაინც სულ უნდა მეკონტროლებინე? მეთქი ცოტა აზრზე მოვიდა და ეს კიდე იმ ყ**ისგან საჩუქრებს იღებს ყოველ დღე
-უნდა მეთქვა-ვუთხარი და შევეცადე დავწყნარებულიყავი მაგრამ უშედეგოდ
-მე რა გაგაფრთხილე? -ისევ იღიალა-არანაირი ნიკა მეთქი გასაგებად არ აგიხსენი გამაგებინე?-იქვე მდგარი ვაცა კედელს მიახეთქა და ნამტვრევებად აქცი ამაზე უფრო ვუმატე ტირილს
-კიიიი- ტირილით წლივს ვთქვი
-მერე? მერე შენ რა ქენი? თავზე გადამახტი ეს დედა****ი.. არ ხარ ღისრი რო ეხალ გცემოო? მითხარი- ისევ განაგრძობდა ყვირილს და ოთახში საგნების ლეწვას.. მე ხმას ვერ ვიღებდი შიშით ...
-მორჩი ეხლა ტირილს-გასცა ბრძანება-ყელში ამომივიდა შენი უაზრო საქციელები-თქვა ამაზრზენად
-მაპატიეე- გულ ამომჯდარი ძლივს ვამბობდი სიტყვებს
-რა გაპატიე თავზე რო დამა***ი? თუ რო მომატყუე? არა გასაგებას არ აგსხენი გამაგებინე? თუ შენ ხარ ესეტი დებილი რო ვერფერს იგებ?-მკავებში მთელი ძალიტ მიჯერდა და ბოლო ხმაზე ღრილებდა.. ხმა ვერ ამოვიღე უფრო იყვირებდა და ამიტომ გაჩუმება ვარჩიე
ხელი გამიშვა და ოთახში დაიწყო სიარული, თან თავზე ნერვიულად ისმევდა ხელს, ცოტა რო დავწყნარდი ადვექი და ახლოს მივედი
-სანდრო გთხოვ რა-ჩუმად ვუთხარი
-რას მთხოვ ? -გაგიჟებული თვალებით შემომხედა და ჩემკენ წაოვიდა მე კი შიშით უკან წავედი და კედელს ავეკარი.
-არ მინოდოდა-ისევ ავსლუკუნდი
-გიყვარს?- მიკთხა ახლოს მოსულმა
-არ ვიცი-ამის თქმა და სახეში ტკივლს გრძნობა ერთი იყო, თვალები რომ გავახილე სანდროს სევდიან და გაბრაზებულ თვალებს წავაწყდი.. მთელი გულით შემეშინდა რომ კიდევ ასეწევდა ხელს ჩეზე, არაფერი არ მითქვია კარისკენ სირბილითწავედი, უკვე კარს ვაღებდი სანდრომ რომ დამიჭირა და კარებზე ამაკრო
-მარუს პატარა მაპატიე- მთელი ტკივილით ამბობდა და სახელზე მისვამდა ხელს- მაპატიე არ მინდოდა თავი ვეღას მოვთოკე ეს დედა***ლი ისევ იღილა და მუში კარებს მთელი ძალით დაარტყე-არც მიფიქრი რომ რამე დაგიშავებდი-ნერვიულად მისმევდა თმებზე ხელს და ბოდიშს მიხდიდა მე კი გაშტერებული ხმას ვერ ვიღებდი , არ მოველედობოდი თუ გამარტყავდა, თითქოს აზროვნების უნარი დავკარე
-ჩემი პატარა,უბრალოდ ვერ მოვზომე, არსდროს მოგაყენებ ტკივილს, ჩემი ანგელოზი,-გულზე მიმიხუტა და თითქოს ახლა მოვედი აზრზე ტირილი დავიწყე აი იცით როგორი ? სიტყვებითაც ვერ გადმოვცემ იხელა ტკივილს ვგრძნოი სულში ბოლო ხმაზე ვტიროდი
-ჩუ ჩემი პატარა, მორჩა ყველაფეტი მორჩა-ცდილობდა დავმშვიდებინე, დივანთან მიმიყვანა და დამსვს.. გულზე მიმხუტა მეც მოვხვიე ხელები, ვგრძდნობიდ როგორ უჭირდა მასაც, ჩემზე მეტად სტკიოდა, ნანობდა.. მესმედოა მისი რადგან მეც ვნანობდი რომ დავუმალე
ასე ალბათ ნახევარი საათი ვიჯექით,უკვე დაწყნარებული ვიყავი და სანდროს გამაბრუებელი სურნელით ვტკბებოდი,
-მარუს-ჩურჩულით მითხრა მე კი თავი ამწიე მისი მკერდიდან, და თალებში ჩავაშტერდი
-მაჩვენე აბა-მითხრა და თმა გადამიყია სადაც დამარტყა- ამის დედას**ცი სულ გაწითელბული გაქვს-ისეთი ხმით თქვა მივხვდი რომ ძალიან სტკიოდა-მოიცა ტინულს მოვიტან-არაფრის თქმა არ დამაცალა და სანზარეულოსკენ წავიდა მალე ყინულით ხელში მომაიხლოვდა და ფრტილად დამადო ლოყაზე.ცივის სეხებაზე ოდნავ წამოვიკანვლე
-არაფერია დაწყნარი,-წელზე მომხვია ერთი ხელი მერთი კი ყინულს ფრთილად მადებდა
-სანდრო, სახლში მინდა-ისეტი ხმით ვუთხარი მეც გამიკვირდა
-ვერ წახვალ პატარა..-და მიმიხუტა
-რატო?-გაბრუებულმა ვუთხარი
-უკვე ჩემი ხარ და იმიტო-მითხრა თბილი ხმით და თმებზე თამაში განაგრძო
-ვერ მივხვდი-მოვრშორდი
-მისმინე პატრა-მითხრა და კალთაში ჩამისვა, ხო იცი რომ მიყვარხარ? ახლა მე რომ გაგაიშვა უარესი მოხდება, იმ ნიკას მოვკლავ რაც ძაან არ მინდა თუ ამას არ გავაკეთებ შენ ისევ მომატუებ და უარესი მოხდება.. ამიტომ ჯობია ჩემთან დარჩე და დავქორწინდეთ
ბოლო სიტყვის გაგონებისას ლამის ცუდად გავხდი.. რა დღეა დღეს ჯერ საყვარელი ბიჭისგან ხელის გარტყმა მივიღე მერე აღიარება რომ ვუყვარდი და ახლა კი ვიგებ რო უნდა გავთხოვდე
-რაა?-ვერაფრის თქმა ვერ მოვახრხე
-რა მნიშვნელობა აქვს ეს ეხლა მოხება და 2 წლის მერე?
გაოგნებულო ვუყურებდი და ვერ ვიჯერებდი