წვიმდა..
წვიმდა კოკისპირულად. ყველა სახლში გარბოდა, მხოლოდ მე მივდიოდი ნელა, აუჩქარებლად, რადგან სახლში აღარავინ მელოდა.
მშობლები 10 წლის ვიყავი როცა ავტოკატასტროფაში დამერუპა, ნათესავები მე არ მყავს და ახლა ჩემი ერთადერთი იმედიც მოვკდა...
დღეს ჩემი საკუთარი ხელებით სამუდამოდ მივაბარე მიწას ჩემი ღვიძლი ძმა. უცნაურად ვარ, არც მეტირება, არვ ვიტანჯები, პირიქით გახარებული ვარ, რადგან ჩემი ძმა მოსწყდა იმ ტანჯულ ცხოვრებას, რომელშიც მე და ჩემი ძმა უკვე წლებია ვცხოვრობთ, ახლა მას აღარაფერი მოაკლდება. სანამ ჩემი მშობლები ცოცხლები იყვნენ მე და ჩემ ძმას მაინც არაფერი გვაკლდა, მაგრამ მათი სიკვდილის შემდეგ ნამდვილი ჯოჯოხეთი დაიწყო. ჩემმა ძმამ ჩემს გამო 13 წლის ასაკში საშინლად მძიმე პირობებში მუშაობა დაიწყო. საშინლად გვიჭირდა, შიმშილით გული მიგვდიოდა, თუმცა ჩემი ძმა ყოველთვის მამხნევებდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, თუმცა სინამდვილეში თვითონაც კარგად იცოდა ჩვენი მომავალი. მაგრამ ახლა ისიც დავკარგე და აღარავინ გამამხნევებს, ფული მე არ მაქვს და რა მეშველება არ ვიცი თუმცა ვიცი ჩემი ძმა და მშობლები მაინც არ დამტოვებენ და იქიდანაც დამეხმარებიან...
ამ ფიქრებში ვიყავი როცა ჩემი სახლის კარი გამოჩნდა, ნელ-ნელა ვუახლოვდები, ბოლოს გასაღები ამოვიღე კარი გავაღე და შიგნით შევედი, იქ მხოლოდ ჩემი მოტანილი ყვავილები იყო, უკანსკნელი სახსოვარი ჩემი ძმისგან, არ მინდოდა ისიც დამეკარგა, კოლოფი ავიღე და თითო-თითოდ ყველა ამ კოლოფში ჩავაწყე, ის მე და ჩემი ძმის საიდუმლო ადგილას დავმალე, სადაც დარწმუნებული ვიყავი ვერავინ იპოვიდა, თავიდან აქ მხოლოდ ჩემი ძმა იმალებოდა, მერე მეც გამანდო ეს ადგილი, ჩვენ ერთმანეთი ძალიან გვიყვარდა, მე ამ ცხოვრებაში მხოლოდ ერთი მიზანი მაქ, შური ვიძიო ჩემი ძმის მკვლელობისთვის...