***
ყველა ჩუმად იყო და ხმას არ იღებდა,ანდა რა უნდა ეთქვათ?
რუსას თვალებზე ცრემლი მოადგა,მაინც რაღაც ნაწილი ისევ მას ეკუთვნოდა,მაინც ვერ დაივიწყა.კიდევ ახსოვდა,ისევ ახსოვდა ის თვალები,რომელიც როგორც მას ეგონა ერთ დროს „სიყვარულით“ უმზერდნენ,ის დრო მაინც ენატრებოდა,როდესაც დილით აღვიძებდა და საღამოს ტკბილ ძილს უსურვებდა,ისიც ენატრებოდა მისი მიყვარხარ და მისი თბილი ხელები,რომელიც ყოველ დღე ეხვეოდა.
მოკალით და მაინც ვერ ხვდება სად დაუშვა შეცდომა,მაინც ვერ ხვდება როგორ წავიდა ესე,მაინც ვერ ხვდება როგორ გაიმეტა ასე დათამ.მისმა დათამ.
თვალზე ობოლი ცრემლი ჩამოუგორდა,არ მოუწმენიდა.იცოდა,რომ თუ მას მოიშორებდა მერე უფრო ატირდებოდა.იჯდა ასე,ღაწვზე ცრემლი უშრებოდა და მეორე მოდიოდა,შემდეგ მესამე,მერე მეოთხე და არა და არ ჩერდებოდა.
-ნუ ტირი რა,-უთხრა ირონიული ხმით გაბრიელმა.
თვალები გაუფართობვდა,როდესაც ირონიული და დამცინავი ტონი გაიგო,ნუთუ ახლა მან დასცინა? თან რისი გულისთვის? რომ ტირის ?
„თავხედი,ხეპრე,უზრდელი...“ გულში ლანძღავდა გაბრიელს.
სწრაფად მოიწმინდა ცრემლები,ფეხზე წამოდგა და სახლში შესვლა დააპირა როდესაც ისევ გაბრიელის ხმა გაიგო.
-ისე,გამიკვირდა როგორ შეიძლება შენნაირი მეგობარი ჰყავდეს ასეთ კარგ ადამიანებს?-ზიზღით შეათვალიერა რუსა.
-ეეე...ბრატ სიტყვებს დაუკვირდი-შეაჩერა რეზიმ.
-არა,არა რეზი დააცადე ამოღერღოს რაც უნდა-უთხრა რუსამ და მანაც იგივე მიმიკით შეხედა ირონიულად მომღიმარ გაბრიელს.
-დარმუნწებული ვარ,რომ ამათ „ეტენები“.ჩემი აზრით სულაც არ მოსწონხარ!არ მოსწონხარ აქ არავის დამერწმუნე! ახალი ხარ და შენ ვერ ხვდები,ეს ხალხი სინამდვილეში როგორია.შენ მათნაირ მეგობარს არ იმსახურებენ!-უთხრა ზიზღით,ისევ აათვალიერ-ჩაათვალიერა და ცეცხლს შეხედა.
ვერავინ ვერ იღებდა ხმას,ვერ ხვდებოდნენ რა ეთქვათ.ეცემათ,ეგინათ თუ რა ექნათ.
ბოლოს რეზიმ ვეღარ მოითმინა და მისკენ გაიწია მაგრამ ანუშკიმ დაიჭირა.
-შენ ბიჭო...-თავი ვერ შეიკავა და ერთი მაგრად შეიკურთხა,-შენ არ იცი ეს გოგო ვინაა.ახალია თუ ძველია და ჯობია ხმა გაკმინდო და მოკეტო სანამ მართლა გონზე ვარ.-დაიქუხა მისმა ხმამ,-და კიდევ...
-მოიცა რეზი,-გააწყვეტინა რუსამ,-მე ვეტყვი.ახლა კარგად მომისმინე,მე არ მიცნობ ხო ? ამიტომ არასწორი დასკვენებისგან თავი შეიკავე.შენ არ იცი მე რა მაქვს გამოვლილი-ძველი დროის გახსენებისას ტანში უსიამოვნოდ გასცრა,-ამიტომ ჯობია შენი თავი დააკვალიანო,მე ამათი ღირსი ვარ თუ არა შენი გადასაწყვეტი არაა.-უთხრა და ბავშებს თვალი მოავლო,თვალზე ცრემლი ჩამოუგორდა და ხელის ზურგით მოიწმინდა,-ამიტომ ჯობია ჩუმად იყო და სანამ არ გაიგებ რა მოხდა,საერთოდ არაფერი თქვა-უთხრა და ისევ მოიშორა ობოლი ცრემლი.
მისაღებში შებრუნდა და კიბეებისკენ აიღო გეზი.
-მოიცა რუს-დაიყვირა ანუშკიმ და რეზის ხელი უშვა.
-ჩვენც წამოვალთ-თქვა ლიზუმ და ფეხზე წამოდგა.
სწრაფად შეჰყვნენ რუსას და მის ოთახში შეიკეტნენ.
რუსამ ტირილით გული,რომ იოხა ჩაეძინა.
ვერ უყურებდა,ვერც ერთი როგორ იტანჯებოდა მათი მეგობარი.იცოდნენ,რომ მათთვის იყო და მათთვის ცოცხლობდა ამიტომ არ უნდოდათ,რომ კიდევ ერთხელ მოეკლათ მისთვის გული.
განერვიულებულები დაბლა ფეხაკრეფით ჩავიდნენ.
ლიზუმ ღრმად ამოიხვნეშა და მისაღებში განერვიულებულ ბიჭებთან მივიდა,მას მიყვნენ ანუშკიც და ლიკაც.
-როგორაა?-იკითხა რეზიმ
-იტირა და ჩაეძინა-თავი უკმაყოფილოდ გადააქნია ლიკამ.
-კარგით რა,განა ესეთი რა მოხდა-უკმაყოფილოდ ამოილაპარაკა გაბრიელმა.
-ხო,რა მოუვიდა? მეც მაინტერესებს-თქვა ზუკამ და ლიკას თვალებში ჩააჩერდა.
-ერთი ბიჭი იყო დათო,შეუყვარდა ამას რა.იმანაც მეც მიყვარხარო და სამი თვე ერთად იყვნენ,მერე არ ვიცი რა მოხდა დათომ ცოლი მომყავსო ეს კიდევ აზრზე არ იყო,წინა დღეს ეფიცებოდა მიყვარხარო.ხოდა ამანაც კაფეში რომ დაინახა მისულა და გამარჯობაო იმან კიდევ საცოლეაო,გიჟივით გამოვარდნილა და მანქანასაც გიჟივით ატარებდა,თურმე ვერ შეამჩნია სატვირთო და ავარიაში მოყვა,-რეზიმ ღრმად ამოსუნთქა და ისევ გააგრძელა,-მერე ხეიბარი იყო,მკურნალობაზე უარს ამბობდა.ღმერთს ესე უნდოდა,რომ ვყოფილიყავიო და მეც ესე ვიქნებიო.ყველა გაგვყარა თავის ცხოვრებიდა,ორი წელი მთელი ორი წელი ნანახი არ მყავდა.დღეს კი აქ დაგვადგა.ახლა კი შენ რაები დაუწყე სრულ ჭკუაზე ხარ?-ჰკითხა მრისხანეთ გაბრიელს,რომელიც ისევ არ იშორენდა სახიდან მკაცრ მიმიკას.
-ხვალ ავალ და ბოდიშს მოვუხდი-თქვა მან და მეორე სართულისკენ აიღო გეზი.

***1 წლის წინ***
თოთხმეტი თებერვალი იყო,ლიზუ დემნასგან ელოდებოდა საჩუქარს,ლიკა ზუკასგან.
ანუშკი კი ცხვირ ჩამოშვებული დადიოდა,მე არავინ მყავსო.
-დე,გარეთ გავალ და მალე მოვალ რა რამეს ვიყიდი.-დაიწუწუნასავით დედამისთან და პალტოში გაუყარა მარკვენა ხელი.
-კარგი დე.-უთხრა თბილად შვილს და ისევ ხახვის ჭრას მიუბრუნდა.
მალე ჩაირბინა კიბეები და გარეთ გასვლისას,სასიამოვნოდ მოელამუნა სახეზე ნელი ქარი.
მაღაზიისკენ მიმავალს უკვე იმდენი,შეყვარებული წყვილი შევხდა,ლამის მივარდნოდა და ყველა შუაზე გაეგლიჯა.
ბოლოს ერთი მზკავრული აზრი მოუვიდა.შოკური სახე მიიღო და წყვილისკენ წავიდა.
-გამარჯობა-უთხრა ვითომ შოკირებული სახით და ხმით.
დაბნეულემა შეხედა წყვილმა და თვალებით შეეკითხნენ „შენ ვინ ჩემი ფეხები ხარო?“ გულში უკვე ხარხარებდა,მაგრამ მაინც ისევ სერიოზული სახით უთხრა.
-აქ რას აკეთებ?-ჰკითხა ბიჭს,ისე ვითომ დიდი ხანია იცნობდა.
-შენ ვინ ხარ?-ჰკითხა გაკვირვებულმა ბიჭმა.
-აჰა,ანუ დღეს აღარ მიცნობ ხო?გუშინ კი მეფიცებოდი სიყვარულს.იმ ოჯახს რას უშვრები სახლში რომ გყავს? რა ვქნათ ახლა ჩვენ?მე ქმარი დავკარგე ბავშვებმა მამა.როგორ ვიცხოვრო ასე ? მე ხომ მიყვარდი!-ისე დრამატიზებულად ამბობდა,კაცი მართლა დაიჯერებდა რომ უყვარდა.სახეში ერთი გაულაწუნა და მაღაზიისკენ გიაქცა.
დაინახა როგორ,გაულაწუნა ბიჭს გოგომაც და კისკისი მორთო,შემდეგ ისევ წყვილისკენ წავიდა სიცილით.
-ჰეი,გოგონი-დაუძახა გოგონას რომელიც ჩხუბისგან იხეოდა,გოგონამ გაბრაზებული სახით შეხედა,-ხო იცი ეს ცხოვრება რა მოკლეა? ხოდა ვიხუმრე რა.მაინც არ გაგიხარდეს დაშორდებით-მიაყოლა სიცილით და გამწარებულ წყვილს გაეცალა.
სწრაფად შევიდა მაღაზიაში,რომ წყვილის რისხვა არ დასტყდომოდა თავზე.სიცილით იყიდა ქინდერები და მაღაზიიდანაც გამოვიდა.
სახლისკენ მიდიოდა და თან ქინდერს ხსნიდა,რაღაც ამოუცნობ მელოდიას ღიღინებდა.
ხელები გაუშეშდა როდესაც,სადარბაზოსთან მდგარი რეზი დაინახა ქინდერების ბუკეტით ხელში,თან ისე უღიმოდა ზუსტად როგორც გზირიშვილს უყვარდა.ქინდერი ძირს დაუვარდა და გაშტერებული უყურებდა მისკენ მომავალ ყაჩლაურს.
-შენ...ეს...რა?-დაბნეული ვერაფრის გაკეთებას ახერხებდა.
რეზიმ ერთი გადაიხარხარა და ერთ წერტილს მიშტერებულ ანუშკის ქინდერების ბუკეტი გაუწოდა.
-ეს შენ,ესეც-უთხრა და მოწყვეტით აკოცა...ლოყაზე!(თქვენ რა იფიქრეთ,თქვე ცუღლუტებო?)
-მადლობა...-ძლივს ამოილუღლუღა დაბნეულმა გზირიშვილმა.
-რისი მადლობა კაცო,-ხელი ჩაიქნია რეზიმ და გაუღიმა,-დღეიდან ჩემი საცოლე ხარ!-მტკიცე და მბრძანებლური ხმით განაცხადა რეზიმ.
-მოიცა,მოიცა რა?-ჰკითხა გაკვირვებულმა და ცალი წარბი ასწია,-მე არ მეკითხები?
-ხო ვიცი,რომ გიყვარვარ შენც იცი რომ მიყვარხარ და სიბანალურე რაღათ გვინდა?-ჰკითხა ხელებით უფრო დრამატიზებული რომ ყოფილიყო.
ანუშკი უკმაყოფილოდ შეიშმუშნა,რაღაც არ მოეწონა,მაინც.
-ჯერ კი არ მომყავხარ ქალო ცოლად,-უთხრა სიცილით რეზიმ,-ჯერ არა უბრალოდ გითხარი რა.დედაშენმა უკვე იცის.მამაშენმა ხო იცის და იცის-დაამატა სიცილით.
ახლა მოეშვა,რახან იციან არაფერი სანერვიულო აღარ აქვს!
-ახლა მოდი ჩამეხუტე,-ხელები ფართოდ გაშალა რეზიმ და გზირიშვილს თავით ანიშნა მოდიო,ანუშკიც არ დაფიქრებულა ისე გაიქცა და გულში მთელი ძალით ჩაეკრა.-ადი არ გამიცივდე,ეს ქინდერები კიდევ სულ შენია-უთხრა სიცილით და ხელში დაჭერილი „ქინდერების ბუკეტი’’ მიაწოდა.
ანუშკიც სიხარულით,ბედნიერებით და სიყვარულით გამსჭვალული ავიდა სახლში.

ესეც პატარაა :D ?