იქ მისულს არა მარტო მე არამედ ყველას შოკი გვქონდა მიღებული... მამაჩემისგან ესეთ რამეს ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ ის შეძლებდა ადამიანისთვის მითუმეტეს მისი შვილისთვის ამხელა ტკივილი მიეყენებინა..... დემეტრე ძირს ეგდო და სისხლის გუბეში ცურავდა, იქვე კი მამაჩემი იდგა იარაღით ხელში... გონს სწრაფად მოვეგე და დემეტრესთან მივარდი...
-არა დემე გთხოვ არ დამტოვო... დემე გთხოვ ....
-ე....ლის...აბედ......
-დემეტრე..... ნიკა სასწრაფოდ საავადმყოფოში გთხხოვ....
-არა... ელი... არ გინდა...... უბრალოდ მიყვარხარ....
და დახუჭა თვალები.. პულსი ესინჯებოდა ტუმცა სუსტად... იქვე ახლოს რომელი საავადმყოფოც იყო მივიყვანეთ... მაშინვე საოპერციოში შეიყვანეს.....
-უნამუსო ვიყო არ ვაცოცხლებ მაგ არაკაცს... ვაზღვევინებ ელისაბედ შენ ცრემლებს... არცერთ შენ ცრემლს არ ვაპატიებ...მოვკლავ გიორგის ელი მოვკლავ....
დიდხნიანი პაუზის შემდეგ ამოიღო ხმა ნიკამ და პირველად შევნიშნე მის თვალზე ცრემლი
-ნიკა... გთხოვ დაწყნარდი და გიორგისთან მიმიყვანე....
-რაა? შენ რა იქ აპირებ მისვლას?
-ხო ვაპირებ.... ჩემი თვალებით უნდა ვნახო როგორ როგორ ჩასვამენ ციხეში...
-დარწმუნებული ხარ ელისაბედ? ეხლა იქ ზუკა და მთელი პოლიციის რაზმია...
-კი... აქ სალომე დარჩენბა... ჩვენც მალევე დვბრუნდებით...
-კაი როგორც გინდა...
15 წუთში უკვე სახლთან ვიყავით იქაურობა გავსებული იყო პოლიციელებით და აი სანატრელი მომენტიც გიორგიც გამოყვთ ბორკილებით ... ერთ-ერთ კუთხეში მომკრა თვალი და ჩემკენ წამოვიდა
-ელისაბედ მამი...
-არანაირი მამი გიორგი გასაგებია! შენ ჩემი მამა მას მერე აღარ ხარ რაც პპირველაად დაჭერი დემეტრე... მე მაშინვე გითხარი, რომ ჩემთვის მკვდარი იყავი..
-ნუ გამწირავ ესე.... ნუ გამიშვებ ჯოჯოხეთში.. მე ხომ შენთვის კარგი მინდოდა....
-ეგ ჯოჯოხეთი, როგორც შენ უწოდე შენთვის სამოთხედ იქცევა, უბრალოდ ძალიან მწყინს რომ შენ მამაჩემი ოდესღაც გერქვა...
-ნიკა შენ მაინც უთხარ რამე..
-არა გიორგი არც იფიქრო რომ ხელს დაგაფარებ, მაგას სკვდილი მირჩევნია, ჩემი დის თვალზე ცრემლს არავის არ ვაპატიებ და შენ ეგ ძალიან კარგად იცი...
მეტი აღარაფერი უთქვამს და მორჩილად მიჰყვა პოლიციელებს.. მე და ნიკაც დიდხან აღარ გავჩერებულვართ და უკან, საავადმყოფოში დავბრუნდით...
-სალომე რა ხდება დემეტრე გამოიყვანეს საოპერაციოდან?
-კი ელი გამოიყვანეს მაგრამ ძალიან მძიმედაა, არ ვიცით გადარჩება თუ არა...
-სად არის ეხლა შეიძლება ვნახხოთ?
-ეხლა რეანიმაციაშია... ეს რამე თუ გადაიტანა......
-კაი სალომე მორჩი....
როგორც იქნა ამოოიღო ხმა ზუკამაც, რომელიც ამ ხნის მამძილზე ჩუმად იყო...
-სალომე შენზე ნაკლებად არცერთს არ გვტკივა... მე მითუმეტეს... მე და დემეტრე ბავშვობის მეგობრები ვართ.... ელისაბედ ჩემზე მეტად ტკივა არც ნიკაა ნაკლებ დღეში, მაგრამ ჩუმად არიან დაწყნარი რა .......
კიდე დიდხანს გააგრძელებდა სალომესტნ ჩხუბს ექიმი რომ არ გამოსულიყო....
-ელისაბედი რომელია...
ჩემი სახელის გაგონებაზე ელდანაცემივით წამოვფრინდი ფეხზე...
-მე ვარ ექიმო ხო მშვიდობაა???
-კი კი მშვიდობაა, უნდაა მოგილოცოთ დემეტრე გამოვიდა მდგომარეობიდან და კარგადაა, თუმცა თავს მაინც სუსტად გრძნობს, თქვენი ნახვა უნდა, შეგიძლიათ შეხიდეტ, ოღონდ ცოტა ხნით...
ექიმის ბოლო სიტყვებისთვის ყურადრებაც არ მიმიქცევია ისე გავიქეცი დემეტრეს პალატისკენ.. კარები როცა შევაღე იქვე გავშეშდი... შემესინდა დემეტრეს რეაქციის რას იტყოდა ჩემს დანახვისას, თუმცა მაინც შევედი და იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი...
-ელიაბედ შენ ხარ?
-კი დემეტრე მე ვარ..
-ელისაბედ......
ლაპარაკი ძალიან უჭირდა, ვხვდებოდი რამხელა ძალას ატანდა თითოეული ასოს სათქმელად...
-დემე მერე ვილაპარაკოთ კაი...
-არა ელისაბედ ეხლავე და აქვე....
მისი ხმა ექოსავით გაისმა მთელ ოთახში სადაც სიწყნარე გამეფებულიყო...
-დემეტრე მაპატიე....ჩემი ბრალია ყვეელაფერი... როგორ დავუსვი ის რომ შენ შვილი გეყოლებოდა.. მე რომ გამიცანი მაშინ იყავი 12 კლასში....
-არა ელისაბედ მაგაზე ლაპარაკი არც მინდა... ნებისმიერი გოგო გაბრაზდებოდა.. ამიტომ ამ თეემას არ შევეხოთ... მე მაინტერესებს სად იყავი ამ ხნის მანძილზე...
-ეჰ როგორც ჩანს ამას მაინც ვერ ავცდები
ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და დავიწყე მოყოლა.... დემეტრე გაფართოებული თვალებით მიყურებდა..
-ელისაბედ.... უბრალოდ მიყვარხარ... სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.... ეს ორი თვე შენ გარეშე.... მომენატრე... მიყვარხარ.... გაღმერთებ ელისაბედ.....
-დემე... მყვარხარ არამქვეყნიურად....ისე რა უცნაურად ჟღერს სავადყოფოში ახსნილი სიყვარული
მივედი და მონატრებულ სეხულს ჩავეხუტე, მისმა სურელმა ცხვირი ამწვა... როგორ მომნატრებია...კიდევ ერთი კვირა ვიყავით საავადმყოფოში... როგორც იქნა გამოწერეს დემეტრე საავადმყოფოდან და სახლში მივდიოდით... მძღოლს რაღაც სხვა მისამართი უთხრა...
-დემე სად მივდივართ?
-ელისაბედ ხო მენდობი?
-კი
-ხოდა ჩუმა მივალთ და ნახავ
დაახლოებით 1 საათში ულამაზეს ადგილას ადგილას ვიყავით..
-დემე სად ვართ?
-ყაზბეგში ელისაბედ..
-ყაზბეგში? აქ გვინდა?
-სვანეთიდან უცებ ყაზბეგში გადმოვედით
-კაი რა დემე სერიოზულად...
-ეხლა მივალთ ეკლესიაში ჯვარს დავიწერთ და მერე თბილისში დავაწვებით...
-რაა?კიმაგრამ მჯვარეები? კაბა?
-ნუ ნერვიულობ ელისაბედ ყველაფერი მზად მაქვს... შენი მეჯვარე სალომე იქნება ჩემი ნიკა... მაინც ზუკას და სალოს პონტში :დ ხოლო კაბა სალომეს აქვს ეხლა სსტუმროსი მივალთ, გამოვიცვლით და ჯვარს დავიწერთ.....
-კი მაგრამ მე ხომ ჯერ 17 ვარ?!
-მაშინ ელისაბედ პირდაპირ ტქვი რომ არ გინდა ჩემი ცოლი იყო...
-რას აბობ დემეტრე ყველაზე მეტად ეგ მინდა...
-მაშინ წავედით..
მეც გავყევი, ულამაზესი საქორწინო კაბა იყო, მოკლე მაგრამ ძალიან ლამაზი... ჯვრისწერამ არაჩვეულებრივად ჩაიარა, ის ღამე სასტუმროში გავატარეთ,მეორე დილით კი თბილისში წავედით...ყველაფერი არაჩვეულებრივად მიდიოდა, გამოცდებიც ჩავაბარე, უმაღლესშიც მოვხვდი.. მამაჩემს 25 წლი მისცეს, დედა კი უცხოეთში წავიდა და მსგან უკვე თვეებია არაფერი გამიგა.....
-აუ დემეე მშია..
-კაი რა ელისაბედ მერამდენედ ჭამ დღეს...
-აუ დემე მშია....
-ელისაბედ...იქნებ?
-არა დემეტრე არც იფიქრო მაგის ბრალი იყოს
-რავი მე უბრალოდ გავიფიქრ....
მეტი არაფერი გამიგია, ტვალეტში შევვარდი....
-ელისაბედ რა გჭირს?
-აუ დემე ცუდად ვარრ....გული მერევა...
-ელისაბედ ეხლავე აფთქიში ჩავალ და ამოვალ....
ზუსტად 5 წუთში დემეტრე ტესტით ხელში დამადგა ტავზე.. მეც წინააღმდეგობა აღარ გვაუწე... სამზარეულოში გავედი სადაც დემეტრე მეგულებოდა...
-აუ დემე გვშია.....
-„გ“ თუ „მ“??
-არა დემეტრე „გ“ გვშია....გვშია....
-ელისაბედ არ არსებობს....
-რსებობს დემეტრე....ორსულად ვარ დემეეეე....
-ჩემი ორი სიცოცხლეეე...
მოვიდა და მუცელზე მაკოცა...
-აუ დემე ექიმთან წავიდეთ რა...
მეტი თხოვნა არ დამჭირრვებია ისე ქამიყვანა ექიმთან...
-გილოცვთ.. 3 კვირის ორსული ხართ...
ალბათ იმ წუთებსი დემეტრეზე ბედნიერი ადამიანი დედამიწაზე არ დაიარებოდა.. ქუჩაში ყველა გამვლელს ეუბნებოდა რომ მამა გახდებოდა, რაზეც მე ვწიტლდებოდი ხალხი კი მარტლა დიდი სიხარულით გვილოცავდა....
-სალიუტაააა
-ვა ელიი როგორ ხარ?
-კარგად შენ ... აუ ახალი ამბავი მაქვს და სახლში ხარ? მე და დემე გამოვალთ...
-კი სახლსი ვართ ელი მეც ნიკაც და ზუკაც
დაახლოებით 15 წუთში სალოსთან ვიყავით და ვამზადებდი ახალი ამბის სათქმელად
-მოკლედ ხალხო... სალო ნათლიობა ხო გინდა?
-არ არსებობს...
თავი წამოყო ნიკამ
-ნიკა შენ ბიძიობა....
-გილოცააააავვთთთ
სამვემ ერთხმად წამოიძახეს და გვეხუტებოდნენ ხან მე ხანაც დემეტრეს....
მუცელი უკვე კარგად მეტყობოდა... და სქესსაც გავიგებდით
-აუ დემე მალე რა თორემ ვაგვიანებთთ ექიმთან
-მოვდივარ ელისაბედ რა გჭირს...
როგორც იქნა მივახწიეთ ექიმამდე
-გილოცავთტ ელისაბედ დემეტრე ჯანმრთელი ბიჭი გყავთ...
-რ..რა რა გყავს ექიმო?
დაბნეულმა და ამავდროულად გახარებულმა დემეტრემ კითხა
-ბიჭი დემეტრე ბიჭი....
აი უკვე 9 თვესაც მივუკაკუნე, სახლში კი არ დავდივარ, როგორც დემეტრე იტყვის დავბაჯბაჯებ.. შოკოლადს შოკოლადზე ვჩამ...
-ვაიმეეე დემეტრეეეეე....
-ცოტაც ელი ცოტაც და ყველაფერი კარგად იქნება...
რამდენიმე დამღლელი საათის მერე როგორც იქნა გამოვიდა ექიმი და დემეტრეს ახარა
-გილოცავ დემეტრე შესანიშნავი ბიჭი გყავს....
888888888
-დედიკოოო მამიკომ მითხრა დედკოს უთხარი მამიკოს უბრალოდ უყვარხარო...
სამზარეულოში შემოვარდა 3 წლის ანდრეა....
-ანდერა დედი მამიკოს უთხარი დედიკოსაც უბრლოდ უყვარხარო...
-არაა დედიკო ეგ საჭირო
ჰორიზონტზე გამოჩნდა დეემეტრე...
-ისედაც ვიცი რომ გიყვარვარ, თორემ ამ ორ ანგელოზს არ მაჩუქებდი, დაიხარა დემეტრეს აკოცა და მერე მუცელს სადაც როგორც დემეტრე იტყვის „მისი პრინცესა“ იმყოფება....


ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობდით იმედია მოგეწონებათ <3 დააკომენტარეთ :