1 კვირაში დედა და მამა გაშორდნენ.. მე მამასთნ დავრჩი ჩემი ძმა და რძალი კი თავიანთ სახლში გადავიდნენ..
უდედოდ რთული იყო მაგრამ ცდილობდა მამა ტკივილი შეემსუბუქებინა,. თვითონაც არ იყო კარგ დღეში.. მე მას ვეხმარებოდი.. ბექა კი მამხნევებდა..
რამოდენიე დღეში მივხვდი რომ დედის რჩევები დამაკლდა, ვუშვებდი შეცდომებს, ასევე სკოლაში მიდიოდა გარჩევებიი დედაჩემის ამ საქციელის შესახებ..
ერთ-ერთი მასწავლებელი "მადონა" ცდილობდა დაეცინა იმის გამო რომ უდედოდ დავრჩი და ახლა კრებაზე მამას მოუწევდა სიარული..
დამღალეს გაუთავებელმა ჭორებმა და დათოს ვუთხარი ყველაფერი..

გათენდა დილა, ვიბანავე ფეხებზე კრემი წავისვი და ახალ სკოლაში წასასვლელად მოვემზადე..
ეს იყო 51 საჯარო სკოლა... 08:30-ზე შუშებიან შენობასთან ვიდექი, უამრავი სიმპატიური ბიჭი მესალმებოდა როგორც ახალ მოსწავლეს... ავედი მე-3 სართულზე, შევაბიჯე მე-10 მეოთხე კლასსში და დავჯექი..
მასწავლებელმა ყველას გააცნო ჩემი თავი, აქ არავინ არაფერი იცოდა ჩემზე ასერომ სიმშვიდის დღეები მელოდებოდა წინ..
ამ პერიოდში მინდოდა ჩემს თავში სიმშვიდე მეპოვა მაგრამ ყველაფერი ერთმანეთში მერეოდა.. ბექა ცდილობდა დამხმარებოდა, არაფერი გამოსდიოდა..
რამოდენიმე დღეში სრულიად მარტო დავრჩი სახლში, მამა სამსახურში იყო და ვეცადე დავფიქებულიყავი, აღმეწერა ჩემი გრძნობები, რა მინდოდა ახლა რთული სათქმელი იყო ამიტომაც ავიღე კალამი დაწერა დავიწყე..
"ჰო მე თიკა ვარ, გოგონა რომელმაც ბევრიი რამ არ იცის,ცუდი ადამიანი ვარ ბევრს ვატკინე გული, მათ შორის საბასაც.. ეს არ უნდა მექნა საშინლად მოვიქეცი.. ახლა კი ბექა არ ვიცი მასზე რა ვთქვა.. მიყვარს.ჰო მე ის მიყვარს..
მაგრამ ჩემი მთავარი ტკივილი ამ ეტაპზე ერთი ადამიანია, "დედა".. მან 9 თვე მატარა მუცლით, 16 წელი მზრდიდა ახლა კი დამტოვა და წავიდა.. მენატრება სასწაულად, მისი რჩევები მჭირდება, მინდა ისევ მეხუტებოდეს როგორც ადრე,
არ შემიძლია ვუყურო მამას როგორ იტანჯება, ვცდილობ გამოვაკეთო, თავს ბედნიერს მაჩვენებს მაგრამ მე ხო ვიცი რომ ასე არაა..ყოველდღე ცდილობს ბექა დამაწყნაროს,, ეს არგამოუვა.. მე დედა მჭირდება რომელიც ახლა ძალიან მაკლია.."

სკოლაში სიარულს ვაგრძელებდი, ბექასაც ვნახულობდი (ჩემბექას) თავს ბედნიერად ვგრძნობდი როცა მეხუტებოდა და ვეხუტებოდი,,მისი ერთი სიტყვაც კი ცვლიდა ჩემს განწყობას.. ერთ დღესაც დაიწყო..
-ვინმე ხოარ გაბრაზებს თიკუს?
-აჰაჰ რავიცი არა
-კაი თურამე მითხარი, მიყვარხარ
-მეც უზომოდ
დიდხანს ვიდექით ჩახუტებულები არ მინდოდა გამეშვა მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა..

სკოლიდან ანასტასიას გავუარე..
-ანა როგორხარ?
-ვაი გოგო რავიცი შენ?
-არმეტყობა სიფათზე?
-აუ რა გოგო ექიმთან მაინც მიდი რასგავხარ რაიყო ცოტა ხანი დაწყნარდები
-მივალ ხო დღეს ან ხვალ
-კაი.....
ბევრი ლაპარაკის შემდეგ ექიმთან გავედი ანალიზები ამიღეს და 1 კვირაში მოდიო..
ამ 1 კვირის მანძილზე ყოველდღე ვნახულობბდი ბექას.. 2 დგე ერთად ვიყავით სახლში.. სრული ბედნიერების დღეები იყო.. უფრო ვხვდებოდი რომ მიყვარდა და მისგარეშე არშემეძლო.. მისი ღიმილი მაბედნიერებდა, მის სიცილზე რაღაც საოცრება მჭრდა, მისი ხმა და თვალები მაგიჯებდა ხოლო მისი თბილი სიტყვები მკლავდა.. ეს ყველაფერი რომ არ დამენახა და არ შემეგრძნო ცოცხალი ვერ გადავრჩებოდი..

ანალიზების აღებამდე 1 დღით ადრე ლიკას (დედას) დავურეკე..
-დე როგორ ხარ?
-კარგად
-ა კაია მეც
-კაია თიკა
-დე მომენატრე და ხვალ გნახავ რა თან ანალიზებიც უნდა ავიღო და
-მისამართი მომეცი საავმდყოფოსი და მოვალ
მივწერე ყველაფერი.. აი გათენდა ჩავიცვი და 51-ესთან 10 წუთში ვიყავი..
სკოლაში არანორმალური დღე იყო.. ყველა მასწავლებელმა გამიძახა. ყველაფერში 10 მივიღე.. ასევე ახალი მანდატურები გავიცანი და სპორტის გაკვეთილი კი გავაცდინე..
2:40ზე საავამდყოფოს კარებთან ლიკა დამხვდა ჩავეხუტე და შევედით.. ანალიზები ავიღე აზრს ვერ ვხვდებოდი მაგრამ როცა ექიმმა ყველაფერი ამიხსნა უარესად გავხდი.. ნორმალურად ვერ გავიგე რა მჭირდა. ლიკამ კი 1 კვირაში აქ უნდა მოვიდეთო..

ბექას ყველაფერი მოვუყევი, ეცადა გაერკვია რა მჭირდა და ექიმის კაბინეტში შევიდა.. იქიდან აცრემლებული თვალებით გამოვიდა.. არაფერი უთქვია დუმდა.. ვეკითხებოდი რა ხდება თქო მაგრამ ხმას არ იღებდა.. უბრალოდ ჩამეხუტა და არაფერიო მითხრა..
დავეჭვდი მაგრამ არაფერი მითქვია,.. არმინდოდა ჩავციებოდი.. ასე ჩახუტებულები ვიდექით და ერთმანეთი დიდი ხანი არ გაგვიშვია..


-პ,ს ბავშვებო გავაგრძელო? დააფიქსირეთ თქვენი აზრი და ბოდიში მოკლე თავებისათვის უბრალოდ სიცხე მაქ დიდებს ვერ ვწერ.. ვეცდები შემდეგისთვის გავზარდო..