იმის მიუხედავად რომ, ღამე არაჩვეულებრივად მეძინა, დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა, აზრზე მოსვლაც ვერ მოვასწარი ისე შემოვარდა ვიღაც ჩემს ოთახში, თვალები სწრაფად გავახილე და თიკოს წარბაწეულმა შევხედე.
-დაკაკუნების შესახებ გსმენია რამე?
-რატომ უნდა დავაკაკუნო? მკითხა ისე თითქოს რამე უცნაური ვუთხარი
-ზოგადად ელემენტარული ზრდილობაა, როცა სხვის ოთახში შედიხარ უნდა დააკაკუნო.
-სხვისი რატო? მალე ეს სახლი ჩემი გახდება
-შენ ნორმალური არ ხარ
-წესიერად ღლაპო, ადექი მალე მე და დედა კაბაზე მივდივართ და შენც უნდა წამოხვიდე
-დედა? დედაშენიც აქ არი?
-არა, ჩემს მომავალ დედაზე ვამბობ. მითხრა და ტანის რხევით გავიდა ჩემი ოთახიდან. როგორ მიშლის ეს გოგო ნერვებს რა, აი რა უნდა, დედაც მოუნდა ეხლა, ვერ მივართვი, ვბუზღუნებდი ჩემთვის და თან ტანსაცმელს ვეძებდი. დედა სამზარეულოში იჯდა თიკოსთან ერთად და ყავას სვავდნენ
-დე მეც მინდა რა ყავა
-მოიდუღე მერე მიდი. მითხრა დედამ, ყურებს არ დავუჯერე ნუთუ ეს დედაჩემია, ხმა არ ამომიღია ისე მოვიდუღე ყავა და, დავლიე.
-წავედით? წამოხტა თიკო
-კიი კიი, ადექი ლიზი. როგორ არ მინდოდა თიკოსთან ერთად სადმე წასვლა. მამას მანქანით წავედით თითქმის მთელი თბილისი მოგვატარა თიკომ, მეტი აღარ შემეძლო, ვატყობდი დედასაც ეშლებოდა ნერვები და ბომბის აფეთქებას ველოდებოდი. ჩემი ტელეფონის ზარმა გამომიყვანა ფიქრებიდან, სახელს რო დავხედე უნებურად გამიქრა გაბრაზება
-ხო
-...
-კარგად მათე შენ? სახელი გამოვკვეთე რომ თიკოს გაეგო
-...
-მე და დედა თიკოს გამოვყევით კაბის ასარჩევად
-...
-არვიცი დედას უნდა ვკითხო
-დე შეიძლება აქ მანქანით მომაკითხოს და გავიდეთ ცოტახნით? ვკითხე დედას და მუდარან არევი თვალებით გადავხედე, მანაც უყოყმანოდ დამიქნია თავი, მათეს იმხელა.ხმაზე ჩავყვირე მოდი მეთქი ჩემი ხმა უკან დამიბრუნდა.
-რამდენიხანია რაც ერთად ხართ? მკითხა თიკომ
-3თვეა
-ვინ არის?
-მათე ქვია, სიდამონიძე. ზუსტად მახსოვს, მისი არეული თვალები, თიკო ადამიანს აღარ გავდა, მაშინ გამახსენდა მათეს სახე როცა თიკოს ვინაობა გაიგო, საერთოდ ვერაფერს ვერ ვხვდებოდი, არვიცოდი რა ხდებოდა, თუმცა აუცილებლად გავარკვევდი.
-აქ უნდა მოვიდეს? მკითხა ცოტა შეშინებულმა
-კი რა არის მოხდა რამე? სახეზე ფერი.არ.გადევს
-თიკო შვილო რა გჭირს, ცუდათ ხომ არ ხარ?
-არა არა, წავიდეთ რა
-კარგი წავიდე, თქვა დედამ და სკამიდან წამოდგა. გარეთ რომ გამოვედით მათე თავის მანქანაზე მიყუდებულიყო და ირონიული სახით უყურებდა თიკოს, ცოტა არ იყოს არ მესიამოვნა. როგორც იქნა მეც შემომხედა თუმცა მე ჩემი საყვარელი ღიმილი მაჩუქა.
-გამარჯობათ ქალბატონო ელენე. მიესალმა დედას
-გამარჯობა მათე
-ცოტახნით თქვენს შვილს წავიყვან და სახლში მალე და უვნებელს დაგიბრუნებთ
-იმედი მაქვს, შენ გაბარებ. უცებ გაუშინაურდა დედა, თიკოს კი მანქანისკენ უბიძგა.
-მათე სად მივდივართ. ვკითხე როგორც კი მანქანაში ჩავჯექით
-რავიცი სადაც გინდა, მყუდრო ადგილი მინდა სალაპარაკო მაქვს
-კარგი მაშინ მთაწმინდაზე ავიდეთ. პასუხი აღარ გაუცია ისე დაქოქა მანქანა. ძალიან მი.დოდა გამეგო რატომ ქონდა თიკოს ასეთი რეაქცია.
-მათე, თიკოს იცნობ?
-ვიცნობდი
-ანუ ეხლაც იცნობ, საიდან? იქნებ ამიხსნა.
-ლიზუ ყველაფერს მოგიყვები კარგი? უხმოდ დავუქნიე თავი. დანიშნულების ადგილას მალე მივედით მათემ მანქანა გააჩერა და ხელით მანიშნა გადმოდიო.
-სად მივდივართ? ვკითხე როცა კიბეებისკენ წამიყვანა
-ჩემს საყვარელ ადგილას. მალე.ჩემს წინ ისეთი ხედი გადაიშალა, ვერც კი წარმომედგინა რომ მთაწმინდაზე ასეთი ადგილი მოიძებნებოდა.
-მათე რა ლამაზია
-ხო, მაგრამ შენ უფრო ლამაზი მყავხარ
-აბა რა უნდა გეთქვა? შევახსენე წეღანდელი დანაპირები
-კარგი მოდი ჯერ შენს ცნობისმოყვარეობას დავაკმაყოფილებ და მერე გეტყვი რა საქმეც მაქვს.
-ერთი წლის უკან, ჩემმა ძმამ შეყვარებული გაგვაცნო ოჯახს, ყველას ძალიან გვიხაროდა, იმიტომ რომ ჩემს მშობლებს შვილის ბედნიერება უხაროდათ, მე კი ჩემი ძმის, ის ისეთი ბედნიერი იყო საერთოდ ვერაფერს ვამჩნევდით, იმ გოგოსთვის ყველაფერს აკეთებდა, ესეთი სიყვარული არასდროს მენახა, მალე ქორწილი უნდა ყოფილიყო, ერთ ღამეს ტელეფონზე დაგვირეკეს და გვითხრეს "მორგში მოდით გვამის ამოცნობაზეო" დედაჩემი კინაღამ ხელებში ჩამაკვდა. სახლში არც მამა იყო და არც ჩემი ძმა, ვერ გავიგეთ რომელი უნდა გვეგლოვა, მე და დედა მორგში მივედით და ჩემი 21წლის ძმა დაგვხვდა საკაცეზე გაუნძრევლად მწოლიარე. დედა ცუდათ გახდა მე კი არაფერი მესმოდა, ვერაფერს ვიგებდი, არვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა. ვუყურებდი ჩემი ძმის სხეულზე გადაწოლილ დედაჩემს და აზრზე ვერ მოვდიოდი ვის უნდა ჩაედინა ეს. მამა მოვიდა და ყველაფერი მოაგვარა, სახლში გადმოვასვენეთ, დედა ადამიანს აღარ გავდა, ორმოცის მერე ჩემი ძმის ძმაკაცი დამიკავშირდა და მითხრა შენთან სალაპარაკო მაქვსო. ყველაფერი მომიყვა, თურმე ჩემი ძმის საცოლის ძმას ჩემი ძმისთვის ფული უთხოვია, ჩემს ძმას კიდე არ ქონდა, ქორწილისთვის აგროვებდა, მერე შელაპარაკება მოსვლიათ და საცოლის ძმას დანა გაუყრია, ჩემი ძმა იქვე დაუგდიაყ და თავი დაუნებებიათ, ის კი სისხლით დაცლილა. ჩემი ძმის საცოლემ ძალიან ჩვეუ ლებრივად მიიღო, მაშინ მივხვდი რომ სულაც არ უყვარდა ჩემიძმა. ვუსმენდი მათეს და ცრემლები თავისით მცვიოდა, არვიცოდი რა უნდა მეთქვა.
-თიკო კი ის გოგოა ვინც ჩემს ძმას უნდა მოეყვანა ცოლად. აი აქ კი რა დამემართა არ ვიცი, ისე გავმწარდი თიკოზე რომ არვიცი რას ვუზამდი როცა ვნახავდი.
-აი ამიტომ მქონდა ასეთი რეაქცია. მითხრა მათემ და გულზე მიმიკრა.
-და თიკოს ძმა?
-გაიქცა, ეშინოდა რომ მოვკლავდი, მაგრამ მე მისნაირი არ ვარ
-მეამაყები მათე
-ჩემო გოგო. მითხრა მათემ და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.
-კარგი ეხლა მითხარი რა საქმე გქონდა?
-ამ ამბის შემდეგ ამ წინადადებას არვიცი როგორ გაიგებ მაგრამ მაინც უნდა გითხრა, მეტს ვეღარ ვძლება, 3თვეა რაც ერთად ვარც და 3საუკუნედ მეჩვენება, მე ჩემს თავში დარწმუნებულუ ვარ და შენიც მჯერა...
-მათე მითხარი რა
-ცოლად გამომყვები? მკითხა მათემ და ჯიბიდან პატარალურჯი კოლოფი ამოაცურა. რომ ვთქვა გამიკვირდა თქო არა, მაგრამ მაინც იყო რაღაც.
-გამოცდებს რომ მოვრჩები კი. ვუთხარი და ჩამოწეულ ყბაზე ხელი ავკარი.
-სასკოლოს თუ ეროვნულებს?
-სასკოლოს
-ვაიმეე ლიზუ ისე მეშინოდა რომ არ დამთანხმდებოდი რომ გული მისკდებოდა
-კარგი ხო დამსვი
-მიყვარხარ
-მეც ძალიან, ეხლა სახლში წავიდეთ რა
-კაი და დედაშენს ეტყვი?
-არა რას ამბობ
-ანუ ვიპარებით, როდის რჩები გამოცდებს?
-ხვალ მეწყება და 5დღეში მოვრჩები
-აუუ ჩემი რამაგარია. კიდევ ერთხელ დამაბზრიალა მათემ, გზაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია, საერთოდ არ ვნანობდი ჩემს გადაწყვეტილებას, მათემ მითხრა ნიკასთან არაფერი არ თქვა მაგრამ მე გაჩუმებას არ ვაპირებდი. მათემ სახლამდე მიმიყვანა, მაკოცა და სახლში გამიშვა. ყველა სახლში დამხვდა, თიკო და ნიკა ხელგადახვეულები იჯდნე