იმ უკუნით სიბნელეში მაინც გაარჩია ზიზღით მოელვარე თვალები... მთელ სხეულში დაუარა სიცივემ...ორივე გახევებული იდგა კარში და ეღტმანეთს უყურებდნენ...
-ჩემ ძმასთან რა ურთიერთობა გაქვს...-კვლავ ზიზღი.ღმერთო მიკვირს ამ ბიჭში ამხელა ზიზიღი საიდანაა...
ეკო კვლავ ვერ იღებდა ხმას და საერთოდ ის დატოსთან ხმას ვერასდროს ვერ იღებს,მხოლოდ გამალებით კანკალებს.
-ამოიღე ხმა-ხელი კრა მოთმინება დაკარგულ დათომ და გოგონა ზურგით მიანარცხა კედელს...
ძლიერი ტკივილი იგრძნო ეკომ ზურგის არეში და მერე ცრემლები თვალებში.
ხელი ეკოს უკან არსებულ კედელს მიარტყა-ფუი... მუნჯიც ხარ შე საცოდავო?!-ირონიიით ჩაილაპარაკა ყიფიანმა.
ზურგზე მეტად გული ატკინა მისმა "საცოდავომ"... უბრალოდ იცოდა რომ მისთვის მართლა არაფერი ქონდა დაშავებული და ვერ ხვდებოდა ამ ზიზღის მიზეზს...
ცოტახანს ზიზღით უყურა ეკოს... ის კი თავდახრილი მძლივს იკავებდა ცრემლებს... მერე მობეზრდა ალბათ ყიფიანს ასე გახევებულს დგომა უკან გამობრუნდა, კარი ძლიერად გამოიხურა და ღმერთმა უწყის სად წავიდა.
კარის ბრახუნი და ეკოს თვალებიდან ცრემლთა გადმონთხევა ერთი იყო... იქვე ჩაიკეცა გოგონა და უხმოდ ტიროდა...
ძალიან აშინებდა ყიფიანი... მისი თვალები,ხმა... მისი ზიზღი აშინებდა საწყალ ეკოს... არ ახსოვს რამდენ ხანს იჯდა ასე და ტიროდა, საკმაოდ გვიანი იყო,როდესაც გაჭირვებით წამოდგა ფეხზე,საწოლამდე მძივს მივიდა და ტანსაცმლითვე შეწვა...
რამოდენიმეჯერ შეშინებული წამოხტა საწოლიდან... ალბათ ეს ყიფიანის ყვირილის შედეგია...
არა და როგორ უყვარს ეკოს მწვანე თვალები... ზურასაც მწვანე თვალები ჰქონდა და სულ ამბობდა რომ მწვანე თვალება ხალხი მამამისისავით თბილები იყვნენ,მაგრამ აი შეხვდა მწვანე თვალებს... ამ თვალებში კი ყველაფერი პირიქითაა... აქ სითბო ა მოიძებნება არსად!... აქ მხოლოდ ზიზღი და სიბოროტეა...
ტკივა ეკოს ასეთი მწვანე თვალება...
ჩემო ძვირფასო ეკო... ყველაფერი ისე რომ იყოს,როგორც შენ გულსა და გონებაშია... არც სიბოროტე ისარსებებდა,არც ცუდი,არც ღარიბი,არც მატყუარა,არც ლაჩარი,არც სიკვდილი,არც ღამე და არც არსდროს იარსებებდა სიძულვილი. მე დიდი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი ამ სამყაროში,მაგრამ ეს რეალობაა. დღეს უფრო მეტი ცუდია ვიდრე კარგი, უფრო მეტი სიბოროტე ვიდრე სიკეთე... დღეს მოდაში ღალატია და ეს მოდიდან კი არ გადავა არამედ თავი ძმაკაცებს( ტყუილს,სილაჩრეს,ეგოიზმს,ცინიზმს და ყველა ასაოხრებელს)შემოიტანს სამარადისო მოდაში... მერე?! მერე როგორც მოდას მიმყოლი ხალხი აიტაცებს ყველა მათ და ბოლოს რა იქნება იცით?!არაფერი...
მეორე დღეს სკოლაში არ წასულა... სარკეში მისი დასიებული თვალები რომ დაინახა თავადვე შეეშინდა... არ უნდოდა ასეთი ენახა ყიფიანს!....
სახლი მიალაგა... შემდეგ კი გადაწყვიტა რაიმე გემრიელი მოემზადებინა... ესეც პირველად. ეკო ან ყიყლიყოებს წვავდა ან უბრალოდ კვერცხს-პროდუქტის უქონლობის მაგო,მაგრამ ახლა სანდროს წყალობით აუარებელი პროდუქტი ქონდა,ამიტომ გადაწყვიტა თავად მოეფიქრებინა რაიმე გემრიელი კერძი, თანაც გული უგრზნობდა რომ ,როდესაც სანდრო მის სკოლაში არ ყოფნას შეამჩნევდა აუცილებლად ეწვეოდა...ხო... სანდროს გახარება უნდოდა ეკოს..
აკეთებდა და არც კი იცოდა რას... შუა პროცესში იყო,როდესაც კარზე კაკუნი მოესმა,საათს გახედა და ჯერ საკმაოდ ადრე იყო გაკვეტილების დასრულებამდე, ცოტა შეშინებული გაემართა კარისაენდა ფრთხილად გააღო. კარში მეზობელი ნანა დახვდა კონვერტით ხელში.
-გამარჯობა შვილო როგორ ხარ?-ნანა.
-მადლობა ნანა დეიდა კარგად,თქვენ როგორ ბრძანდებით?-ეკო.
-მეც კარგად შვილო. აი ეს შენი პენსიაა-გაუწოდა კონვერტი.
იგრძნო როგორ მოეკვეთა ფეხები... როგორ მოაწვა ცრემლები,მაგრამ მაინც მაგრად დადგა, ნანას კონვერტი გამოართვა მადლობა გადაუხადა, დაემშვიდობა და კარი მიხურა. საწოლზე ჩამოჯდა და კონვერტს დაყურებდა.
აი ეს იყო ის,რის გამოც მამით დაობლდა... ეს გროშები იყო ზურას ამ საქციელი მიზეზი. აი ეს გროშებია ეკოს სულის ტკივილის და მისი ცრემლების მთავარი მიზეზი...
ჩამოუგორდა ლამაზი თვალებიდან ცრემლი...უცებვე მოიწმინდა...მამის სიტყვები გაახსნედა, კონვერტი იქვე დადო და სამზარეულოში ფუსფუსი განაგრძო...
საჭმლის გაკეთებას რომ მორჩა სუფრა ორ კაცზე გაშალა... ლამაზად დააწყო თეფშები, ხელსაწმენდები,კოვზები და ჭიქები. იქვე ჩადგა კოკა-კოლის ბოთლიც.... პირველად იყო რომ პური ასე თამამად დაჭრა, ასე სქელ ნაჭრებად... ლამაზოდ გააწყო ეკომ სუფრა და ახლა სანდორს დაუწყო ლოდინი... უკვე წუთი-წუთზრე რომ უნდა მოსულიყო წვნიანიც დასსხა და საბოლოო მზადყოფნა განაცხადა. სანდრომაც არ დაიგვიანა და მალევე გაისმა კარზე კაკუნი.
ეკო სიხარულით გაემართა კარისაკენ და თვალებგაბრწყინებულმა გააღო. კარში კი ფერდაკარგული სანდრო დახვდა, მაშინვე შემოხვია ბიჭმა ხელები და თავზე აკოცა
-მეგონა რაიმე დაგემართა სკოლაში რომ არ იყავი-ბუტბუტებდა შეშინებული სანდრო.
-კარგად ვარ სანდრო,უბრალოდ ჩამეძინა-ბიჭის დამშვიდება სცადა ეკომ
-ლამის გავგიჟდი...-შუბლზე მოისვა ხელი რაზეც ეკოს გაეცინა,-რა გაცინებს ცუგრუმელა?-ლოყაზე უჩქმიტა სადნრომ.
-სანდრო ხომ გშიაა?-ბავშურად კითხა ეკომ.
სანდროს გაეღიმა და წარბები აათამაშა..-კიიი თანაც ძალიან,სამსახურიდან ვარ პირდაპირ მოსული-სანდრო.
გახარებულმა ეკომ მაშინვე ხელი ჩასჭიდა და ოთახსი შეიყვანასუფრასთან შეაჩერა და კიდევ ერთხელ კმაყოფილმა გადახედა ნაშრომს.
-ჰმ... უყურე ერთი ჩემ დაიკოს როგორ უყოჩაღიაა-ხელები ერთანეთს გაუხახუნა სანდრომ,
სადნროს სიტყვებმა სულ გააბედნიერა გოგონა და ყურებამდე გაეღიმა.
მერე სუფრას მიუსხდნენ და სანდორმაც მოუთმენლად დააგემოვნა წვნიანი...
-მმ... რა გემრიელია...-ქუთუთოები მზლივს დააშორა ერთანეთ და დაიკოს შეხედა.
ეკოს კვლავ გაღიმებული და ძალიან ბედნიერი სახე ჰქონდა.
-ეკუნა რა ქვია ამ წვნინს?-კიდევ ერთი კოვზი გადაუშვა საყლაპავში სანდრომ.
-არ ვიცი...მე მოვიფიქრე...-სასაცილოდ აიჩეჩა მხრები.
-გემო კი კაი აქვს,მაგრამ მოვიწამლები ვითომ?-ვითომდა სერიოზულად კითხა სანდრომ და მოჭუტული თვალებით შეხედა,
ეკოს ცოტა შეეშინდა და მაშინვე დაავლო კოვზს ხელი და რამოდენიმე კოვზი ვნიანი წამში გადაყლაპა...
-თუ მოვიწამლებით ერთად მოვიწამლებით...-სერიოზულობით უთხრა ეკომ რაზეც სანდროს სიცილი აუტყდა... სულ გადაწითლდა ამხელა ბიჭი...
ეკო გვიან მიხვდა ყველაფერს...აი ნამდვილი რაჭველი!... მერე თვითონაც გაეცინა...
როცა ჭამას მორჩნენ ერთად აალაგეს სუფრა... ეკომ ჭურჭელი დარეცხა სანდორ კი ათას რამეზე ესაუბრებოდა თანაც დარეცხილ ჭურჭელს ტილოტი აშრობდა...
მერე საწოლზე ჩამოსხდნენ... სანდრომ გულზე მიიხუტა ეკო და ტმებზე დაუწყო ფერება...
-ეკუნ...-ცუმად დაუძახა ეკოს.
-ჰოუ...-ახედა სანდროს...
-ჩემი კრასავიცა დაიკო ხარ და მაგრად მიყვარხარ...-სანდრო,,,
-მეც ძალიან მიყვარხარ სანდრო ,, ჩემო დიდო ძამიკო...-სიცილიტ ჩაილაპარაკა ეკომ...
სანდრომ ცხვირზე აკოცა დაიკოს და მერე მზერა თეთრ კონვერტზე შეაჩერა.-ეს რა არის?-თვალით ანიშნა ეკოს.
ეკოს სულ გააკანკალა... მძლივს მოიკრიბა ძალა-ჩემი პენსია...-ისევ აემღვრა თვალები.
სანდროც გაჩუმდა... აკი ვითქვი როგორც ეკოს სტკივა მასაც ისევე სტკივა-თქო...
-არ იტირო სიხარულო...-სახეზე მოეფერა უფროსიი ყიფიანი...
-ამის გამო ქნა სანდრო გესმის? ამ გროშების გამო ქნა....-ტიროდა ეკო.
-არ იტირო ჩემო პატარავ... ყველაფერი კარგად იქნება...-შუბლზე აკოცა სანდრომ,
-არ მინდა სანდრო ეს ფული სულ არ მინდა. მე ჩემი მამიკო მინდა.-მაგრად ხვევდა ეკო ძმას ხელებს.
-შენთანაა შენი მამიკო ეკუნა... აი ნახე, აი აქააა-გულზე მიადო ხელი-სულ აქ იქნება ჩემო პატარავ...
იმ ლამაზ თვალებზე სულ კოცნით აუშრო ცრემლები...
-იცი როგორ მიყვარს ეგ შენი ლამაზი თვალები?! ძაააალიან!...-სანდრო...
-იცი როგორ მიხარია რომ ჩემთან ხარ? შენ მამიკოს გამოგზავნილი ანგელოზი ხარ სან...-გაუღიმა ეკუნამ.
-შენ კი ჩემი ანგელოზი ხარ!...ჩემი წითელი გოგო...-გაეცინა სანდროს...
ეკოსაც გაეცინა...
ვეღარ მოითმინა და ამდენი ხნის სურვილი აისრულა. სანდროს სახე ხელებში მოიქცია და ორივე ლოყაზე ხმაურით აკოცა...სანდროს მთელი სხეული გაუთბო ეკუნას ბავშურმა საქციელმა... ღმერთო როგორ ძლიერ უყვართ ერთმანეთი....
-ეკუნ არ გინდა ჩემთან გადმოხვიდე საცხოვრებლად? იცი დედაჩემს როგორ გაახარებ?-თალები აუციმციმდა სანდროს...
ეკოს სახე მოეღუშა... -აედან ვერ წამოვალ სან...-თავი დაბლა დახარა..
-არ მინდა რომ აქ მარტო იყო ხოლმე-სანდრო.
-მოდი შენ დარჩი დღეს ჩემთან-უცებ გაუბრწყინდა გოგონას თვალები.
-კარგი დღეს დავჩები,მაგრამ ჩემთან მაინც მოგიწევს გადმოსვლა... არ მინდა ჩემ დაიკოს სხვა სახლში ეძინოს-მკაცრად ჩაილაპარაკა სანდრომ.
ეკოს აღარაფერი ითქვამს...თავდახრილი ეხუტებოდა ძმას...
სანდრო მიხვდა გოგონას დუმილის მიზეზს და გადაწყვიტა დუმილი თავად დაერღვია...
-მოდი ახლა თმას დაგვარცხნი და დავიძინოთ კაი?-გაუღიმა სანდრომ.
-კაიიი -ეკოც სიხარულით დათანხმდა...
ასე ვარცნიდა სანდრო გოგონას თმას და უმზერდა სიყვარულით აღსავსე თვალებით.... სიყვარულით და არა მისი ძმასავით ზიზღიანი თვალებით... ღემერთო რა რადიკალურად განსხვავებულები არიან ერთმანეთისაგან ეს ძმები... ერთი თავად სიკეთე და მეროე ბოროტება!...
ისევ გულზე მიიხუტა ბიჭმა ეკუნა და თავზე ფერებით ჩააძინა... მერე ფრთხილად აკოცა და თავადაც ტკბილად დაიძინა.
დილას სანდრომ გააღვიძა კოცნით გოგონა...სწრაფად მოემზადნენ... ჩაი დალიეს და მერე ერთად დატოვეს სახლი. სანდრომ მანქანა სკოლასთან გააჩრა და ორივე გადმოვიდნენ...
მაგრად ჩაიკრა გულში დაიკო... ეს ჩახუტება ხომ რამოდენიმე საათი უნდა ყოფნოდა... მერე შუბლზე აკოცა... ეკუნაც ღიმილით მოშორდა ძმას, სანდრომ ეკოს ზურგს უკან ვიღეცას გახედა და ეკოც სკოლისკენ შებრუნდა.ჭიშკართან დატო იდგა და მისი რამოდენიმე ძმაკაცი...რომლებიც სწორედ მათკენ იყურებოდნენ... ისევ გააჟრიალა ეკოს...
-მიდი ეკუნ აბა და გამოგივლი-სანდრო.
-კაი...-ღიმილიტ დაემშვიდობა ძმას და სკოლისაკენ წავიდა...
სულ კანკალით ჩაურა ყიფიანს და მის საძმოს...
მთელ სხეულს წვავდა ვიღაცის გამალებული მზერა... ვიიღაცის?-ყიფიანის!...
მზერა?-ზიზღიანი!...
სკოლაში სულ სირბილით შევიდა...
ასე გადიოდა დრო... სანდროს სიყვარულში და დათოს შიშში...
სანდრო ყველანაირად ეხმარებოდა ეკოს...
სახლიც ერთად შეღებეს... ისეთი საყვარლები იყვნენ... ორივე სულ საღებავებით იყვნენ მოთხვრილნი...
სანდრომ გამოცვალა ფანჯარაც... კარიც რკინის ჩაუსვა... ბოლოს მცირედი ელემენტარული ავეჯიც შეიძინეს და ეკოს სახლი ისეთ მხუდრო გარემოდ გადაიქცა....
ერთად აანთეს პირველად სინათე ეკოს სახლში...
ეკო ისეთი მადლობელი იყო სანდროსი.... არ უნდოდა კი ასე დახარჯულიყო,მაგრამ სანდრომ ასე წამოუყენა-თუ ახლავე წამოხვალ ჩემთან აღარ გავაკეთოთ ტუ არა და მე ასეთ სახლში ჩემ ერთადერთ დას არ ვაცხოვრებო... ბოლოს კი დააყოლა მაინც დროებით იქნები აქო... სანდრომ ტელეფონიც აჩუქა სულ უნდა ვიცოდე სად ხარო...უამრავი ტანსაცმელი შეუძინა დას.... ეკოსთვის ეს ყველაფერი ცხრათა უცხო იყო... ისე აბედნეირებდა სადნრო რომ მეტი არ შეიძლებოდა.
დათო?! მას რა შეცვლის.... ისევ ზიზირიანი თვალებით მოძრაობს.., ისევ ძალიან აშინებს ეკოს...
მაგრამ სანდრო ხომ ეკოსთანაა...
დილას სანდრომ დაურეკა რომ სკოლის შემდეგ უნდოდა დედამისი გაეცნო ეკუნასათვის და რომ გამოუვლიდა... ეკოც სიხარულიტ დათანხმდა.. სანდროსგან იმდენი კარგი სმენია ნინო დეიდაზე...
სკოლიდან თვალების ცეცებით გამოვიდა... მაგრამ სანდრო ვერად შენიშნა... სამაგიეროდ ის "ზიზღა" შენიშნა მანქანაზე რომ იყო მიყრდნობილი და ეკოს რომ მისი "თბილი"მზერით უყურებდა...
ეკო გაშდა... უბრალოდ ვეღარ მოძრაობდა...
-დიდხანს უნდა იდგე მასე?თუ დაინვალიდდი იდეც?-ოჰოო ისევ ხსომენია მაცირების უმაღლესი ტექნიკა.
ეკოც კანკალიტ წავიდა მისკენ.
-სანდრომ მე გამომგზავნა საქმეზეა თვიტონ, დროზე დაჯექი, არ მცალია შენთვის...-ზიზღით შეხედა და მაშინვე მიუჯდა თავი ადგილს...
ეკომ ერთი ჩაიბუტბუტა-ღემერთო დამეხმარეოდა მანქანაში ჩაჯდა...


=================
დავირუსებული ავტორი ვარ!... :დ ნეტავ იცოდეთ რა ცუდად ვარ,მაგრამ როგორ გავბედავ და არ დავწერ ახალ თავს... ერთი ისე კარგად დამემუქრა რომ ამის მერე მართლა თუ არ მოვკვდი არ დავაგვიანებ... ჰო....მმმაგრამ ახლაც ძალიან ცუდად ვარ... შემიკლავს ეს ვირუსები მე... მოკლედ ძალიან მიყვარხართ და ბოდიში პატარა თავისთვის უბრალოდ მეტს ნამდვილად ვერშევძლებდი... იმედია ძალიან ცუდი არ გამომივიდა... ველი კომენტარებს... მიყვარხართ მუდამ თქვენი ელი