დიდხანს ვიარეთ მაღაზიებში მე და ლიზიკომ, მათე ჩვენ შემხედვარე დაიღალა და სახლში წასვლა გადაწყვიტა...კიდე დიდხანს ვიარეთ მაღაზიებში.. ჩემი თავის მიკკვირდა ამხელა დათმობაზე როგორ წავდი.. არასდროს არ მიყვარდა „შოპინგზე“ სიარული....
-აუუუ ლიზიკო დავირალე სადმე დავჯდეთ რა...
ბუსთვალებით შევხედე მაგრამ არ გაჭრა..
-ჯერ კიდე ბევრი საქმე გვაქვს ეხლა სალონში სასწრაფოდ!!!
შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა... მეც მის ნებას დავყევი და დასჯილი ბავშვივით ავედევნე უკან... სალონში შესული ყველას ყურადღება მივიქციე.. ალბათ არასდროს უნახავთ ჩემნნაირი გოგო.. დიდად არც გამკვირვებია,მიჩვეული ვარ უკვე ეგეთებს.. უხერხული სიტუაციიდან ლიზიკომ გამომიყვანა და მათ ჩემი თავი გააცნო... შესვლისთანავე თვალში მომხვდა ზედმეტად „ქალური“ ბიჭი....როგორც გაირკვა ის იქნებოდა ჩემი სტილისტი...
-მმმმ ძალიან რთული სიტუაციია ლიზიკო...
იმდენად სასაცილო ხმით თქვა თავი ვერ შევიკავე და გამეცინა, რითიც კიდევ ერთხელ დავიმსახურე მმათი ყურადღება
-ბოდიში
და თავი დამნაშავესავით დავხარე.... თავზე ათასი ადამიანიმეხვია და ჩემ თავში ხელებს აფათურებდნენ.. ყველანაირი პირსინგი და ტატუ რაც მქონდა მომაშორეს... ერთადერთი რაც არ შემიცვალეს იყო თმის ზომა, რადგან ამაზე მოკლედ მხოლოდ თუ გადაიპარსავდი მაშინ გექნებოდა, თუმცა შეცვალეს ფერი.. შავთან ერთად ალაგალა ქერაც შერეულიყო... შავი ფანქარიც მომაშორეს და ახეზე ნაზი მაკიაჭი გამიკეთეს....
-აუ რა ლამაზიხარ ანამარიაა...
აღფრთოვანებას ვერ მალავდა ლიზიკო, ხან იქიდან მიმატრიალა, ხან აქედან მაგრამ ჩემი ცქერით მაინც ვერ დაკმაყოფილდა......ბოლოს როგორც იქნა მოიფიქრა და მათეს დაურეკა რომ სახლში წავეყვანეთ...დიდხანს ლოდინი არც დაგვჭირვებია 15 წუთში დანიშნულების ადგილას იყო.... გარეთ გასვლა და მათეს პირის დაღება ერთი იყო
-ისა და ლიზიკო ანამარია სადაა?
სრული სერიოზულობთ იკითხა მათემ
-აუ მათე რა მაგრა ღადაობ გააღე საბარგული გვეტკინა ხელები
ლიზიკომაც არ დააკლო სერიოზულობა..
-კარგით მორჩით ეხლა და წამიყვანეთ სახლში თორემ გაგიჟდა ბებიაჩემი..
პირდაღებულ მათეს პარკები მივაწოდე და მანქანაში ჩავხტი... სახლში მალევე მივედით და არანაკლებ გაკვირვებული იყო ბებიაჩემი
-ვაიმე დედა რა ხდება ? რა უქნეს ჩემ ბავშვს? სად წავიდა ბებია სენი საყურეეები? ან ეს თმა?
-კაი ბებო დაწყნარდი რა გჭირს... უბრალოდ მეგობრები მყავს რომლებმაც გადაწყვიტეს ჩემი შეცვლა...
-ვაიმე იმათ კი ვენაცვლე მე ჩემი ბავშვის შეცვლისთვის...
-კაი მორჩი ეხლა... ზევით ავალდ და დავიძინებ...
ბებას ლოყაზე ვაკოცე და პარკებით დატვირთული ავედი ზევით... ცხელი აბაზანა მივიღე და გაყინულ ლოგინში შევწექი.... დიდხანს ვიწრიალე თუმცა არაფრით დამეძინა.. ბოლოს ლეპტოპი ავიღე რომელიც საუკუნეა არ მჭერია და გაავწყვიტე სოციალური ქსელი სემექმნა.. მანამდე არასდროს მქონია სურვილი გამეკეთებინა ეხლა კი რადგან გადავწყვიტე საკუთარი თავის შეცვლა გადავწყვიტე გამეკეტებინა.. ყველაფერი ზუსტად შევავსე მალევე მოვძებნე მათეც და ლიზიც, დანარჩენების დასამატებლად დიდად თავი არ შემიწუხებია.. მალევე მომივიდა შეტყობინება დამატების შესახებ და ასევე სმს მათესგან..
-ოჰ ანამარია რა მოხდა რომ facebookის გაკეთება გადაწყვიტე?
-რადგან ცხოვრებას ახალ ფურცლიდან ვიწყებ ყველაფერი ახალი უნდა იყოს!
-მართალი ხარ.. კაი წავედი ხვალე სკოლაში შევხვდებით...
აღრაფერი მიმიწერია ლეპტოპი დავხურე და გვერდზე გადავდე საათს რომ დავხედე სამი სრულდებოდა.. დაძინება გადავწყვიტე თორემ დიდლით ადგომა გამიჭირდებოდა....
-ანამარია ბებო გაგვიანდება....
დილით როგოც ყოველთვის ბებიაცემი მაღვიძებს, მეც დიდიხანს აღარ ვაწუეუნებ მაევე ვდგები და თავის მოსაწერიგებლად აბაზანაში შევდივარ...იქიდან გამოსულს გარდერობი გამოვაღე და შავების მაგივრად სხვადასხვა ფერის ტანსაცმელი დამხვდა... გუშინდელი დღე სუ დამავიწყდა და ცემდა უნებურად გამეღიმა... შავი ჯინსი თეთრი ზედა და ჯინსის ჟილეტი ჩავიცვი, ფეხზე კი ტრადიციულად შავი კედები... ახალი ვარცხნილობა უნდა ვაღიარო ძალიან მიხდებოდა.... სამზარეულოში მალევე გავედი და იქ მოფუსფუსე ბებოს უკნიდან ჩავეხუტე...
-ბებოს სიხარული მიდიხარ უკვე?
-ხო ბებო მაგვიანდება...
ლოყაზე ხმაურით ვაკოცე ცანტას ხელი დავავლე და სკოლაში წავედი.... არც ეხლა მომაკლდა დიდად ყურადღება თუმცა აქედან უმეტესობა გაკვირვების იყო და არა დაცინვის... ვაკვირდებოდი ბიჭების გაკვირვებულ მზერა რომლებიც მანამ არ მცილდებოდა სანამ ტვას არ მივეფარებოდი... კლასში შესულს კი ოცი თვალი ერთად მოომაშტერდა, მეც ჩემდაუნებურად ტანზე დავიხედე რამე ხო არ ჭირს ტანსაცმელს თქო, თუმცა არფერი ყველაფერი იდეალურად იყო... კვალვ უკანა მერხზე დავჯექი გვერდზე კი მათე მომიჯდა....
-აუ მათე რამე მჭირს?
შუა გაკვეთილი იყო, ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე, მანაც კითხვისნიშნის ტვალებით სემომხედა დაა მიმახვედრა რომ უფრო დაკონკრეტება ჭირდებოდა... ჩამეღიმა და ხელახლა გავუმეორე კითხვა
-რამე მჭირს ყველა პირდაღებული რომ მიყურებს?
ვეცადე უფრო დაწვრილებით ამეხსნა მისთვის ჩემი კითხვა..
-არაფერი ანამარია უბრალოდ გაკვირვებულები არიან შეი ესეთი სახეცვლილებით...
-ცუდ.....
-გელოვანი....
ლაპარაკი მასწავლებლის განწირულმა კივილმა შემაწყვეტია
-დიახ მას...
რაც შემეძლო ირონიით ვუთხარი, არასდროს მომწოდა ეს ქალი
-ყველაფერი შეიცვალა შენში გარდა ამ ირონიისა..
-რა ვქნა ყველაფერს ერთბაშად ვერ შევცვლი..
-დირექტორტან სასწრაფოდ....
-ამჯერად რა დავაშავე?
-გავიმეორო?....
ჩანტას ხელი დავავლე და ნაცნობ გზას გავუყევი.....დირექტორის კაბინეტთან ჩემხელა რიგი იყო ქალბატონმა ნანამ ჩვეული კითხვიტ მომმართა
-გელოვანი ამჯერად ვინ გამოგაგდო?
-მაიამ...
-ოოო ასაგებია აღარ გააგრძელო.. დაელოდე და მალე შეხვალ..
ეს მალე დაახლოებით 30 წუთი გაგრძელდა.. როგორც იქნა დაიძახა ბატონმა ზაზამ ჩემი სახელი და შიგნით შევედი...
-მე გელოვანს დავუძახე...
-მე ვარ ბატონო ზაზა...
-ანამარია? მოიცა...
-ხო ცოტა რაღააცეები შესაცვლელი იყო...
-ძალიან გიხდება.. მაგრამ ეხლა მიტხარი ვინ გამოგაგდო..
-მაიამ....
-აღარ დაამტავრო დაჯექი დმიცადე, რამდენიმე ბავშვია კიდე გავუშვებ და მერე დაგელაპარაკები...
მეც მრჩილად თავი დავუქბიე და იქვე მდგომ სხმაზე ჩამოვჯექი...იმდენი ბავშვი იყო მოსული რომ სათვალავ ამერია ზოგი რა მიზეზით და ზოგი რა მიზეზით..... მხოლოდ ერთი დამამახსოვრდა კარგად ბექა კობახიძე.... კიდე დიდხანს მომიწია ზაზა კაბინეტში ყოფნა რცა ცემთვის მოიცალა ბოლო გაკვეთიილი გაოდიოდა ... სახლში მივდიოდი რროცა უკნიდან ნაცნობი ხმა შემომესმა..
-ანამარია მოიცადე....
-ვა მათე ა ხდებოდა დღეს სკოლაში..
-კაი რა შენ რაღას მეღადავები, სენ რომ გაგადო მერე მეც ზედ მომდაყოლა ოღონდ მხოლოდ გარეთ გამოსვებით დაკმაყოფილდა.. ხო მთავარი რისთვისაც გაგაჩერე დღეს ლიზიკოს დაბადების დღეა და ხომ მოხვალ? მთხოვა სენთვის მეთქვა...
-მმმ კაი მოვალ...
-ძალიან კარგი გაუხარდება და ხო კიდე მთოვა გადმომეცა სენთვის რომ კაბა ჩაიცვა არნაირი ჯინსი გასაგებია...
-არის ბატონო მათე..
ხელი შუბლზე მივიდე და სიცილით ვუთხარი...


პატარა თავისთვის ბოდიში <3 იმედია მოგეწონებათ <3