დილის ექვს საათზე კარზე ბრახუნმა გაგვაღვიძა, გაბრაზებულმა წამოყო თავი ფარულავამ და თვალებისფშვნეტით წავიდა კარისკენ.
- რა გინდა ბიჭო?- დაებღვირა კარში აყუდებულ დუდას.
- ბიჭო ხილის მაღაზია ან ბაზარი სადაა აქ?- შეწუხებული სახით კითხა დუდამ.
ისე საყვარლად იდგა, თვალებდასიებული, აბურძგნული თმით, ტანსაცმელიც საოცრად ეცვა.
- რა ბაზარი ბიჭო შენ შ** ხო არა გაქ?- ახალგაღვიძEბულ ფარულავას აშკარად სიტყვების კონტროლი გაუჭირდა, მრავალმნიშვნელოვნად ჩავახველე მეც აქ ვარ თქო და დაჩის დაბღვერილმა შევხედე.
- აუ ატამი უნდა ნუკას და სად ვიყიდო?
- რა ატამი ღადაობთ? აპრილია- ხელი აიქნია ფარულავამ.
- აუ უნდა შე*ემა და არ მოვუტანო?- გაბრაზდა დუდა.
- აუ იქნება სადღაც რავიცი არ ვიცი..
- ოო იდი *** რა!
- ხალხო ამ დილით ზრდილობამ ვერ გაიღვიძა?- საყვედურნარევი ტონით გადავხედე ორივეს.
- აუ რავი- გამეკრიჭა დუდამ- იმენა რაა! დაიბადოს ეს ბავშვი ნუკა უნდა დავახრჩო!
- წადი წადი ატამი იშოვე..
- აუ ხოო..
ბუზღუნით წავიდა დუდა, გაღიმებულმა დახურა ფარულავამ და სწრაფად დაწვა საწოლზე.
- რა საყვარელია - ფარულავას მოხვეულ ხელს ჩემი დავადე და ამოვიჩურჩულე.
- შენც ეგრე უნდა მაწამო ხოლმე?
არაფერი მიპასუხია უბრალოდ გავიღიმე... გაღიმებულმა შემახო ტუჩები დაჩიმაც თავზე და თვალები დახუჭა, მეც მალე ჩამეძინა..
ტელეფონის ხმამ რაღაც ამოუცნობი სიზმარი გამაწყვეტინა, ძლივს ვუპასუხე ტელეფონს და გამწარებული ჯეკოს ხმაზე საწოლზე ისე სწრაფად წამოვჯექი თაბრო დამეხვა.
- რა უყავი გოგო ის ოხერი ფაილები?- იღრიალა ჯეკომ.
- მაგიდის უჯრაშია!
-რომელი?
- ბოლო!
- დაკეტილია!
- აუ მე მაქვს გასაღები!
- დაგახრჩობ..
- კაი ხვალ გავაკეთოთ რა.
- აბა რა ჩემი ფეხები ვაკეთო აქ?
- აქ წამოდი.
- ნუცა ისევ მანდაა?
- ხო- გამეღიმა ჯეოს დამთბარ ხმაზე,
- კაი ხოო წამოვალ.
- დროებით.
- ილოცე სანამ მოვალ..
- კაი..
ტელეფონი გავთიშე და ღია ფანჯარასთან აყუდებუ ფარულავას შევხედე, ზუსტად ისე დგას როგორც გუშინ, მშვიდად ეწევა სიგარეტს და მიყურებს, გარეთ წვიმს, არ მიყვარს წვიმა, ფეხზე ავდექი და ფანჯარას მივუახლოვდი, ნელა დავეყრდეი რააფს და ეზო მოვათვალიერე.
- ძალიან ბევრს ეწევი დაჩი- საყვედურნარევი მზერით ავხედე ფარულავას.
ადრეც ეწეოდა მაგრამ ძალიან იშვიათად ახლა კი გამუდმებით ხელში უჭირავს, რაც საშინლად მაღEიზიანებს.
- ხუთი წელი უშენოდ არც ისეთი ადვილი იყო- ჩაილაპარაკა უკვე ფანჯარაზე დაყრდნობილმა, სივცეზე გაშტერებულმა ფარულავამ და სიკარეტის კიდევ ერთი ღრმა ნაფაზი დაარტყა.
- ახლა ხომ აქ ვარ?
- მაგრამ ის ხუთი წელი მაინც იყო...
- ჩააქრე რა!
- კაი- გამიღიმა დაჩიმ და სიგარეტი ეზოში გადააგდო.
- ხუთი წელი გავიდა- ხმამაღლა დავიწყე ფიქრი და ფარულავასავით სივრცეს მივაშტერდი- დუდას და ნუკას შვილი ეყოლებათ, ლენკა და გიო ქორწინდებიან, გავიზარდეთ.
- ხო, გამეზარდე, იმაზე მეტად დაგეტყო ეს ხუთი წელი ვიდრე მეგონა..
- და შენ?
- მეც ალბათ..
- რატომ მე?
- რა?
- რატომ მე? გერმანიიდან ჩამოსულს გამზადებული ნიადაგი დაგხვდა ზე პოპულარული ბიჭი იყავი, რაომ მე?
- არ ვიცი.. ალბათ იმიტომ რომ შენ სხვანაირი შეგიყვარდი. და შენ?
- მე უბრალოდ სხვა გაზა არ მქონდა- გავუღიმე ფარულავას და ნიკაპით მხარზე დავებჯონე.
არაფერი მიპასუხა, გაიღიმა, რაღაცნაირად...
ბიჭები მალე ადგნენ, ჯეკოც ჩამოვიდა, მე, ნუციმ და ნუკამ სწრაფად გავშალეთ სუფრა, დუდაც შემოვიდა პარკებით დამშვენებული.
- რა იყო ბიჭო მთელი ბაზარი გამოზიდე?- კითხა აბომ სიცილით.
- აუ იმენა საგიჟეთია თბილისში! ძლივს ჩამოვედი რა ამინდია ბიჭო- პარკები დაყარა დუდამ და ნუკას აკოცა.
- ამდენიხანია იქ ხარ?- ვკითხე გაკვირვებულმა.
- ხო.. რაა !
- მომიტანე?- პარკებში ჩაძვრა ნუკა.
- ხო და დღეს სულ რომ გამოძვრეს ეგ ბავშვი ფეხის გამდგმელი არსად აღარ ვარ!- კატეგორიულად გამოაცდხადა დუდამ და დივანზე დაესვენა.
- აუ ისე თბილისში მართლა ძაან ცუდი ამინდია- დაეთანხმა ჯეკოც.
- რას მორბოდი მერე- ჩაიბურტყუნა ნუცამ.
- გავიგე- წარბაწეულმა გახედა ჯეკომ.
- დიდი ამბავი!
- ეხლა მოგიწევს გარეთ სირბილი ამ ამინდში.. როგორც მაშინ!
გაახსენა ერთერთი ზაფხულის ამბავი ჯეკომ.
- არც გაბედო!- უკან დაიწია ნუცა.
- კაი გეყოთ!- ჩაერია ნუკა.- აუ გიოს და ლენკას არ დავურეკოთ?
- დავურეკე უკვე- ხმა ამოიღო ლაშამაც.
- ვინ დაგასწრებდა- გავაკეთე კომენტარი და ატმის თლა გავაგრძელე.
- თბილისში არიან- დამებღვირა ლაშა- გიოსთან..
- ანუ დღეს ვერ ჩავალთ ჩვენ ქალაქში?- გარეთ გაიხედა ლაზარემ.
- თუ არ გადაიღო საშიშია- გასცა პასუხი ჯეკომ.
- ბაზარი არაა დავრჩეთ- გამოგვიცხადა დუდამ.
- კაი რაა ჩავიდეთ იქნებ, ცოდოა სოფო- დავიწუწუნე და დაჩის შევხედეთ..
- მოკლედ საშიშია, ამიტომ დუდა და ნუკა აქ დარჩებიან- გეგმა დააწყო ლაშამ- ცოტა რომ გადაიღებს ვინც წასასვლელები ვართ წავალთ, ნუცაც უნივერსიტეტს აცდენს..
- ხო რაა- დაეთანხმა ნუცა.
- მე ეხლავე უნდა წავიდე- ფეხზე ადგა აბო.- დავრეკავ რა ხდება გზაზე გაგაგებინებთ..
- ფრთხილად თუ ძმა ხარ გასვენება მინდა ეხლა მე?- გააფრთხილა დუდამ.
- არ ისაუზმებ?- ჩავეკითხე აბოს.
- არა მადლობა, საქმე მაქვს!
- კარგი დროებით..
- დროებით..
აბო გავაცილეთ და ჩვენ ვისაუზმეთ ცოტა გადაიღო, ამიტომ მოხერხდა თბილისში ჩამოსვლა, დაჩიმ სახლში დამტოვა და თვითონ ციხეში წავიდა, ნიკუშას მამა უნდა ვნახოო... საღამოს აქ ამოვა, სოფო უნდა ნახოს.. მერე რესტორანში წავალთ სადაც დუდა და ნუკაც შემოგვიერთდებიან, ვერ გაერთო ქალბატონი და წამოვიდნენ..
მოკლე ლურჯი სადა კაბა და შავი მაღლები მოვირგე, ცოოტა მაკიაჟიც და ვსო, სარკესწინ დავდექი და გამეღიმა, ახლა გამახსენდა ფარულავას რომ არ ვუნახივარ ასეთ ფორმაში არასდროს, ხუთი წლისწინ კაბა და მაკიაჟი უცხო ხილი იყო ჩემთვის, მაღლები ხო საერთოდ, ბანკეტზეც არ მცმია.. სოფოს ხმამ გამომაფხიზლა მისაღებში რომ გავედი უკვე დაჩის ეხვეოდა.
- როგორ გაზრდილხარ- თმა აუჩეჩა სოფომ.- შემოდი!
სოფოს თაიგული გადასცა დაჩიმ და მე ამათვალიერა, ღიმილით გამოაყოლა დაჩის მზერას თვალი სოფომ და დაიჩურჩულა.
- გაიზარდა ჩემი გოგო ხო?
- აშკარად- ღიმილით დაიძრა ჩემსკენ ფარულავა და მაგრად ჩამეხუტა- ძალიან ლამაზი ხარ !
- ნუ როგორც ყოველთვის ზე სიმპატიური- გავუღიმე დაჩის და ლოყაზე ვაკოცე.
ცოტახანს დავრჩით სოფოსთან ბავშვებმა რომ აგვიკლეს რესტორანს მივაშურეთ, ყველა ღიმილიანი სახით იჯდა ლენკას გარდა, გიო ვერ მოვაო მაშინვე გამოგვიცხადა მიზეზი. ლაშაც წაშლილი შემოვიდა და სკამზე დაეხეთქა.
- რა იყო ბიჭო?- კითხა დუდამ.
- მარიამი შემხვდა- ძლივს გასაგონი ხმით დაიჩურჩულა ლაშამ.
- რა?- პირი დააღო ლენკამ.- ჩამოვიდა?
- ხო..
- მერე?- კითხა დუდამ და ლენკას შეხედა .
- იმ ახ***** ერთად იყო, აზრზე ხარ ბიჭო იმას გაყვა ტოო- ხმას აუწია ლაშამ.
- ვის ვიღაცას რო უჩალიჩებდა დედამისი?-იკითხა ფარულავამ.
- მოვკლავ, იმეენა დავახრჩობ..
- კაი რა ლაშა, თუ არ უნდოდა არ გაყვებოდა- კატეგორიულად ჩაილაპარაკა ლენკამ და ძმას ახედა.
- ლენკა მართალია, მარიამის გადასაწყვეტი იყო შენ წამოგყვებოდა თუ არა, ხო გაუშვი ? ხო და ვსო- არანაკლებ კატეგორიულად ლაპარაკობდა დაჩიც.
- ბიჭო რაღა ის, სასწავლად მივდივარო გაიგიჟა თავი, იმენა სასწავლად იყო გოგო და გათხოვდა?
- რაღა აზრი აქვს!
- აუ ჩემი- ნერვიულად დაისვა სახეზე ხელი ლაშამ- ბოლო დონის ნაბი*** ხო იცით რაცაა! მაგას როგორ გაყვა? გავჭედავ ეხლა!
- მოიცა რა თუ ძმა ხარ- გაბრაზდა დუდა- მაგ გოგომ დაგიკიდა და ვსო, ასი წელი კიდე. ბაზარი აარა ეხლავე ავეჭრათ და მაგრად ვცემოთ მაგრამ აზრი? მარიამის შეცდომაა და მანდ იმ ტიპს ვერ მოსთხოვ დაშორებულები იყავით უკვე და თან მარიამის დაბროს გარეშე ვერაფერს იზავდა..
ხმა აღარ ანოუღია ლაშას, ერთა ადგილზე იყო მიშტერებული და მუშტს რიტმულად აკაკუნებდა მაგიდაზე.
ამან ხასიათი ყველას გავიფუჭა განსაკუთრებით ნუკას, ამიტომ დუდამ მალე წაიყვანა სახლში, ლენკამაც სთხოვა ლაშას და წავიდნენ, ნუ ჯეკომ ნუცას მე გავიყვანო, მე კი დაჩის მანქანაში ჩავჯექი და დაღლილი ავეკარი სკამის საზურგეს.
- სად მივდივართ?- ვკითხე დაჩის.
- ისევ აგარაკზე..
- რატომ?
- ჩემთან მინდა რომ იყო.
- გააფრენს სოფო..
- არ გააფრენს..
- ლაშა შემეცოდა..
- რა ჭირს შესაცოდი?
- კაი რაა, არ ნახე?
- არ იყო მარიამი ის ვინც უნდა ყოფილყო და ვსო..
- მაგრამ ლაშას უყვარდა!
- რომ ყვარებოდა არც გაუშვებდა..
- არ გამოყვა!
- შეგახსენო რამდენირამე არ გინდოდა?- გაიცინა დაჩიმ.
- ნუ ყველა შენ ვერ დაგემსგავსება.
- მართალია მე ორიგინალი ვარ!
- მიყვარხარ!
- მეც..
უცნაურია ჩემი და დაჩის სიყვარული საიდან სადამდე მოვედით, ფარულავასნაირი ადამიანი როცა თქვენს ცხოვრებაში გამოჩნდება მიხვდებით რომ ეს უბრალოდ სასწაულია, რაღაც განსხვავებულია..
უბრალოდ შენია. შენშია და მორჩა!
ძლივს მივაღწიეთ სახლამდე, ნახევრად მძინარე ავედით სახლში, კიდევ კარგი ტანსაცმელი რაღაცეები დავტოვე, წყალი გადავივლე ჩავიცვი და სასწრაფოდ დავდე თავი ბალიშზე დღეს ძალიან დავიღალე.
- გეძინება?- თბილი ხმით ჩამჩურჩულა ფარულავამ.
- მკვდარივით..
- არ ჩამეხუტები?
- ნწ!
- კაი მე ჩაგეხუტები- ჩაიბურტყუნა დაჩიმ და მაგრად მომხვია ხელები.
- დაჩი ..
- ხო..
- როგორაა ნიკას მამა?
- ძლიერი კაცია, ექვს თვეში გამოვა..
- მართლა?
- ხო.
- ნუცა ძალიან კარგია.
- ნიკაც კარგი იყო.
- ალბათ... ის პერიოდი უბრალოდ ..
- ის უკვე გადავიტანეთ!
- შენ და გეგა?
- მე და გეგამაც დავამთავრეთ..
- და მაინც რატომ გქონდათ ასეთი ამბავი?
- ეგ ჩვენ გვეხება..
- მე რომ ვიცოდე?
- არ შეიძლება..
- რატომ?
- გეძინება..
- კაი რაა!
- დაიძინე- გასცა ფარულავამ ბრძანება და თვალები დახუჭა..



აი მე მეხუჭება თვალები, რა ვქნა ხალხო, ჩამქოლეთ თუ გინდათ მე მეტს ვერც დავწერ და აი საერთოდ რა დავწერე აზრზე არ ვარ იდიოტობაა ვიცი მაგრამ რომ არ დამედო სულ არ გამოდიოდა ... გაიხარეთ თქვენ!