დილით ადრიანად გაეღვიძა ეკუნას. რა ქნას უცხო სახლში არაა მიჩვეული ძილს და... ფრთხილად წამოყო თავი ,რომელიც სანდროს მკერდზე ედო... ღიმილი მოჰგვარა სახეზე სანდროს მძირე სახემ... ერთი ფრთხილად აკოცა ოდნავ მოზრდილ წვერიან ლოყაზე და მერე უჩუმრად წამოდგა. ფრთხილად შემოიარა სახლი... არასდროს არ ყოფილა ამხელა და ასეთ კარგ სახლში... არ იცის რა ძალამ ქნა ეს,მაგრამ დათოს საძინებელთან შეჩერდა.ერთხანს იყოყმანა შეეღო თუ არა კარი,მაგრამ როგორც კი დათოს ცუდი განწყობაა გახსეენდა მაშინვე შიშით მოშორდა იქაურობას და სამზარეულოს მიაშურა. გადაწყვიტა რახან ბიჭებს ეძინათ დრო გამოეყენებინდა და რაიმე გემრიელი მოემზადებინა.
სამზარეულოში ფუსფუსებდა პატარა ქალბატონი და თან ფიქრებით გუშინდელ საღამოსთან იყო... თავს იდანაშაულებდა მომხდარში, ფიქრობდა რომ ის იყო ძმებს შორის შუღლის მთავარი მიზეზი. თავიდან არ ამოსდის დათოს მზერა. ღმერთო მათში ხო ზიზღის მაგიერ სულ სხვა რაღაც დაინახა ეკომ... ნუთუ შეიძლება რომ დათოს აღარ სძულდეს?! ნუუ გუშინდელი გატყეპვა წამლად შეერგო?!... მაგრამ რომ გაახსენდა როგორ იყო გუშინ დათო ნაცემი გული მოუკვდა... განა ეკოც უგულოა. არა!... მას დათოსადმი არ გააჩნია ცუდი და ბინძური გრძნობები,პირიქით... მასსაც ეტკინა ის თითოელი ნაკაწრი...
არც კი შეუძლია იმ ბედნიერების წარმოდგენა,რომლესაც დათოს კეთილგანწყობა მიანიჭებს ბევრს ხომ არ ითხოვს,უბრალოდ იმ ზიზღით აღარ შეხედოს... აღარ ეზიზღებოდეს....
ფიქრებიდან ნაბიჯების ხმამ გამოიყვანა ეკო, უკან მიბრუნდა და დათო დახვდა. ისევ დაუა მეთელ ტანში ჟრუანტელმა და ისევ აუკურდა ის თეთრი ლოყები...
ღმერთს სთხოვდა რომ დათოს ახლა თავისებურად არ ეთქვა რაიმე, თორემ იცოდა რომ მაშინვე აქვითინდებოდა...
-დილამშვიდობისა...-მაცივრისაკენ წავიდა დათო და კარი გამოაღო...
ეკოს გულმა ერთი დარყმა გამოტოვა...მაინც ჩაუცრემლიანდა თვალები,მაგრამ ახლა იმიტომ რომ დათოს ხმაში არც ზიზღი იყო, არც დაცინვა და საერთოდ არაფერი ის,რითაც უწინ იყო მისი თითოეული ბგერა გაჟღენთილი.
-დილამშვიდობის-ხმის კანკალით მიუგო გოგონამ.
-დალევ წვენს?-ფორთოხლის წვენი შეათამაშა ხელში დათომ.
-ა... არა მადლობა.-დაიბნა ეკო.ამდენს მართლა არ მოელოდა. სიხარულით არ იცოდა რა ექნა....
-ნუ გაქვს მასეტი გაკვირვებული სახე. ამის მერე აღარ გეუცეშები.-სერიოზულად განუცხადა დათომ და სამზარეულოდან გასვლა დააპირა.
-მაგრამ შენ რომ გეზიზღები?-გაისმა ეკოს გაპარული ხმა.
დათო ერთ ადგილას შედგა,შემდეგ ძანტად შემობრუნდა და გოგონას მმიაჩერდა.
-ახლა აღარ მეზიზღები.-იგრძნობლად უთხრა და სამზარეულოდან გავიდა.
უხაროდა?! არა!.... უფრო მეტი იყო ისე...სულ სხვა რაღაც ხდებოდა ეკოში... და ვიცი ეს რომ მხოლოდ კარგი იყო...
საჭმლის გაკეთება იმაზე ფიქრში დაამთავრა,როომ დღეიდან ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა, რომ აღარ დაამცირებდა დათო ბავშვებშო, რომ შეიძლება ისიც სანდროსავით კარგი გახდეს და რომ სულ ოდნავ მაინც მოექცეს თბილად.
ისეთი გახარებული იყო ჩემი ეკო რომ ვერც კი გაიგო სამზარეულოში როგორ შემობატბატდა სანდრო. გოგონამ მხოლოდ მაშინ გაიგო მისი იქ ყოფნა,როდესაც სანდრომ ყელში აკოცა...
მოულოდნელობისაგან შეშინებულმა წამოიყვირა... უკან მიბრუნებულს გაკრეჭილი სანდრო რომ დახვდა ერთი კარგად შეუბღვირა და დატუქსა ამგვარი საქციელისათვის,მაგრამ ბოლო სიტყვებზე ისევე,როგორც ყოველთვის გაეცინა და მაგარ მოხვია ძმას ხელები...
-სად გამომეპარე დილას ქალბატონო?-წარბი ზევით აზიდა სანდრომ.
-ვიცოდი რომ რო გაიღვიძებდი გეშიებოდა ხოდა ამიტომ ფია გაგიკეთე.-თვალები სასაცილოდ დაჭყიდა ეკომ.
-ჩემი ჩერჩეტი გოგო-ცხვირზე ჩამოკრა ხელი და მერე ეკოს ნამოქმედარს გადახედა-არა ისე გემრიელად კი გამოიყურებან.
ეკოს ძმის სახეზე ისევ გაეციან და იმაზე დაფიქრდა თუ როგორ გაუმართლა რომ სანდრო იპოვა...
სანდროს დახმარებით სუფრა გაშალა...შემდეგ კი მისივე თხოვნითდათოს დასაძახებლად გავიდა.
მის კართან მიახლოვებულს ცოტა ნერვიულობა მოეძალა,მაგრამ შემდეგ დათოს ნათვამი სიტყვები გაახსენდა რომ აწი აღარ ეუხეშბოდა. დასტურად ერთი დააქნია თავი და კარზე ფრთხილად დააკაკუნა.ერთი ღრმად ჩაისუნთქ და ოთახის კარი ფრთხილად შეაღო. დათო კომპიუტერთან იჯდა და კაკუნზე აქეთ შემობრუნებულიყო...
-ხდება რამე?-დათო...
-არა, უბრალოდ საუზმე მზადაა და გამოდი.-ეკო.
-კარგი ახლავე გამოვალ-დათო.
-კარგი...-ეკო.
ოთახის კარი გამოიხურა და ფრენა-ფრენით დაბრუნდა სამზარეულოში....
-რაო არ გამოვა?-სანდრო,
-კიი გამოვა-სიხარული ვერ დამალა ეკო. მის ბავშურობაზე სანდროსაც გაეღიმა.
ცოტახანში დაპირებისამებრ გამოვიდა დათო და სუფრას მიუჯდა.ისე გაუხარდა ეკო დათო რომ მართლა გამოვიდა რომ მთელ სახეზე ღიმილი გადაეფინა.
-მმმ... აი დათო რომ ვამბობდი მაგრად ამზადებს ეკუნა თქო, ხო მართალი ვიყავი ჰა?-გახედა ძმას,რომელიც გულიან შეექცეოდა ეკოს ნახელავს.
-კი,მართლა ძალიან გემრიელია-გაეღიმა დათოს,
ო... აი ამ ღიმილმა ლამის გულის შეტევა დამართა ეკოს. უყურე ერთი ამ უჟმურს ღიმილიც შეძლებია,
-მადლობა-მორცხვად ჩაილაპარაკა ეკომ და წვენი მოსვა.
სუფრის ალაგებაში კვლავ სანდრო მიეხმარა...
-სან მე წავალ რა სახლში, ხვალისათვის სამეცადინო მაქვს-ეკო.
-კაი დათოს ვეტყვი და გაგიყვანს-ლოყაზე აკოცა სანდრომ.
-არაა სანდრო საჭირო გავალ მე თვითონ.-სანდროს გადარწმუნებას ეცადა ეკო, არ უნდოდა რომ დათოს ისევ მის გამო დაეკარგა დრო,როგორც გუშინ.
-სად გახვალ გოგო არ გადამრიო, ვეტყვი და გაგიყვანს თქო-სანდრო.
-არ მნდა მისი შეწუხება გავალ რა მე თვითონ გეხვეწები...-მუდარით სავსე თვალებით შეხედა.
-არ შევწუხდები-უცებ გაისმა დათოს ხმა და ეკოს სულ გააკანკალა.
-აი ხომ გეუბნებოდი... იცოდე როგორც ჩემთან ხარ ისე უნდა იყო დათოსთანაც, ასე არააა დათო?-ხელი გადახვია უმცროს ძმას,რომელიც დაჟინებით უყურებდა ეკოს.
-მასეა ძმა..-ისევ გაეღიმა დათოს და ისევვ გაუთბა გული ეკოს.
ეკოსაც გაეღიმა... განა მარტო ის უხაროდა რომ დათოს აღარ ეზიზღებოდა,არა!... იცით ყველაზე მეტად რა უხაროდა?! აი ასე ბედნიერებს რომ ხედავდა ძმებს.
-წავალ მაშინ მოვწესრიგდები-ეკო.
-კაი მიდი ჩემო ცუცნა-სანდრო.
ეკო სულ ხტუნვა-ხტუნვით გავიდა სამზარეულოდან,რომელსაც ღიმილით გააყოლეს ყიფიანებმა თვალი.
-ხედავ უკვე როგორ გაახარე?-სანდრო.
დათოს არაფერი უთქვამს უბრალოდ გაეღიმა.
-რომ მცოდნოდა შენი ასე შეცვლის მიზეზი უფრო ადრე მოგიყვანდი გონდა. ახლა კი იცოდე სულ ასეთი იყავი და ეკუნას კარგად მიმიხედე და შენი ვითომდა უჟმურობით გული აღარ ატკინო.-კისერსი აკოცა ძმას და ისე რომ მის პასუხს არ დალოდებია სამზარეულოდან გავიდა.
ისევ ჩაეღიმა დათოს...ახლა გაახსენდა რომ მას სანდრო საკუთარ თავზე უკეთაც კი იცნობს...ფიქრებიდან გამოერკვა და მისაღებში გავიდა.
-ეკუნ...-საძინებლიდან გამოვიდა სანდრო.
-ხო სანდრო.-ეკო.
სანდრო მასთან მივიდა და ხელი გადახვია-მისმინე ჩემი სიხარული...ეხლა იმ გიოს ველაპარაკე იმ დღეს რომ გითხარი და იტოკში საქმეზე მივდივარ ბათუმში ესე ორ საათსი. ხვალ დავბრუნდები ალაბთ ღამით და იცოდე კარი არავის გაუღო ხარაშო?-
-კაი სანდრო... -გაეცინა ეკოს..
-ნუ აი დათოს რო ვარჯიშია რ ექნება გამოგივლის ხოლმე რა...-უცხო მზერით გახედა ძმას და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა.
-წავიდეთ ეკატერინე?-დათო...
ცოტა ეუცხოვა ეკატერინეთი მიმართვა, ნუ ასე კი ქვია,მაგრამ ყველა შემოკლებით ეძახს სახელს და...
-კი წავიდეთ...-ღიმილით დაუქნია თავი, მერე კი სანდროს მიუბრუნდა,მაგრად შემოხვია ხელები და ხმაურიტ აკოცა ორივე ლოყავზე-იცოდე ჭკვიანად იყავი და არ იცელქო.-თითი დაუქნიაა და თან გაეცინა.
-არის სერ!...-მარჯვენა ხელი საფეთქელთან მიიდო სანდრომ..
სამივეს გაეცინა. მერე კარი გმოაღეს და დათო და ეკო გამოვიდნენ. ლიფტთან მისულებ უკნიდან მოაძახა სანდრომ-ჭკვიანად ბავშვებოვო და სიცილით მიიჯახუნა კარი.
ერთი გააქნია დატომ თავი და ლიფტის ღილაკს თითი მიაჭირა.
მანქანათი ჩუმად იმგზავრეს...ადგილზე მისულებს ის-ის იყო ეკოს კარი უნდა გამოეღოდა გადასულიყო რომ დატომ ხელი დაუჭირა.
-ისე რა აზრის ხარ ერთად ყავის,ჩაის,ან სულაც ცხელი შოკოლადის დალევაზე?-დათო
ეკოს გაკვირვებას?! საზღარი არ ქონდა... ხმას ვერ იღებდა. უბრალოდ მართლა არ მოელოდა.
უბრალოდ მხრები აიჩეჩა.
-კარგი, მე ძალიან მინდა ყავა, მარტო დალევა კი არა, ამიტომ თან გაგასერინებ და თან ყავასაზ დაგალებინებ-გაუღიმა დატომ და მანაქანა დაძრა.
გაკვირვებული ეკო ფანჯარაში იყურებოდა და ჯერაც ვერ იაზრებდა ამ ყოველივეს.
-ეკო...-ფიქრებიდან დატოს ხმამ გამოიყვანა,და მისკენ შეაბრუნდა თავი- მოვედით...-გაეღიმა დათოს.
ერთ პატარა დაძალიან მყუდორ კაფეში დასხდნენ....
ეკოს თლილი თითები მაგრად ჩაბღაუჭებოდნენ ყავის ფინჯანს... ისეთი ლამაზი სანახავი იყო ეკო... ღმერთო რა საოცრებაა ეს გოგონა...
დატომაც კარგად იცის ეს და ამიტომაცაა რომ უკვე რამდენი ხანია თვალმოუშორებლად უყურებს.
-ეკო...-თავი ჩახარა დათომ.
-გისმენ-ეკო.
-ვიცი ცუდადვრომ გეცეოდი. ცუდად კი არა უკანასკნელი ნაძირალასავით,მაგრამ გუშინდელის მერე გონს მოვეგე და უბრალოდ მაპატიე კაი?-დათო.
ისევ ტირილი უნდოდა ეკოს... ახლა ხომ დათოს ხმაში სითბოც იგრძნო....
-მე მაშინვე გაპატიე-ახლა ეკომ დახარა თავი.
დათო მისკენ გადაიწია და თავი ზემოთ ააწევინა.
-ესეთი ლამაზი თვალები გაქვს და ნუ მალავ პატარა ქალბატონო-ღიმილით უთხრა დათომ. ეკოსაც გაეღიმა.
-მოკლედ იცოდე რომ დღიდან სულ შენ გერდით ვარ რაც არ უნდა მოხდეს... გამიხარდება თუ ისევე გახსინილი და თავისუფალი იქნები ჩემთან როგორც სანდროსთან ხარ-დათოს სიტყვებში პირნათლად ხედავდა ეკო გულახდილობას და სწორედ ეს აბადნიერებდა...
-კარგი...-რიმილით დაუქნია თავი.
საღამო ხანს დატოვეს კაფე. მანამდე კი ბევრი ილაპარაკეს...
ისე მეც რომ ვუყურებ ძაან მიკვირს,ესე უცებ რომ ასე დათბა მათი ურთიერთობა,მაგრამ ისეთი ბედნიერი ვარ ამით რომ დროს აღარ ვუყურებ...
სახლში მიიყვანა დათომ ეკო, გადასვლისას მსუბუქად აკოცა ლოყაზე ბიჭმა და... და ეკო მთელ სხეულზე დაბუსუსდა...
ეკოს აღაჟღაჟებული ლოყები რომ შენიშნა დათომ სასიამოვნოდ ჩაეღიმა.
სსულ სირბიიც წავიდა ეკო სახლისაკენ,
მანამ არ მოშორებია დათო ადგილს,სანამ ეკოს სახლში სინათლე არ შენიშნა, შემდეგ კი სახლისაკენ წავიდა.
ეკო???????! უბედნიერესი... დათო მეორე სასწაული იყო ეკოს ცხოვრებაში,მაგრამ იგი თავიდანვე გრძნობდა,რომ დათოსთან ისეთი დამოიდებულება ვერ ექნება,როგორიც სანდროსთან აქვს. მაგრა მიზეზს ვერ ხვდება.
ცოტა იმეცადინა ეკო, შემდეგ წყალი გადაივლო და საწოლში შეწვა...მის ტელეფონზე ზარის ხმა რომ გაიგო და ეკრანზე სანდროს ფოტო დაინახა გაეღიმა და მაშინვე უპასუხა.
-სანდროოო როგორ იმგზავრე?-ეკო
-კარგად ჩემო პატარავ, შენ როგორ ხარ?-სანდრო
-კარგად.... ვიძინებდი უკვე.-ეკო
-ეკუნა კარი ხომ კარგად დაკეტე სიხარულო?-სანდრო.
-კი სან შევამოწმე კიდეც, არ ინერვულო და მალე ჩამოდი იცოდე-ეკო
-კაი ჩემო პატარავ, მიდი აბა დაიძინე ტკბილი ძილი. ხვალ დაგადგებ თავზე დაშენთან დავრჩებიიი-სანდრო.
-ოხ... როგორ მიყვარხარ!...-ეკო
-მეც ჩემო პრინცესა, აბა ვთიშავ-სანდრო.
-კაი...-ეკო
დიდხანს ქონდა სახეზე ის ღიმილი.ჯერაც ვერ ეგუება ამ ბედნიერაბს... ვერც კი წარმოიდგენდა რომ ასსეთ ძვირფას ადამიანებს იპოვიდა... იცის, იცის რომ დატოც და სანდოც მამიკოს გამოგზავნილები არიან. სევდიანად გახედა მამის ფოტოს და თავი ბალიშზე დადო... ცალი ხელი ბალიშის ქვეშ შედო და ტკბილად ჩაეძინა.
ძილსი სევ იგრძნო ტელეფონის ვიბრაცია... იფიქრა სადნროს რამის თქმა დაავიწდაო,მაგრამ როდესაც უცხო ნომერი დაინახა ცოტა კი გაუკვირდა.
შეეშინდა ვინ უნდა იყოსო და არ უპასუხა... საღაც 15 წუთში კარზე ზარის ხმა შემდეგ კი კაკუნი რომ ატყდა ლამის ტირილი დაიწყო... ფეხზე წამოდგა და კარისაკენ წავიდა.... უკვე დაუსველა ცხელმა სითხემ ლოყები... საათს რომ დახედა 12 იყო... კარზე ბრახუნი კი არ წყდებოდა... ბოლოს ნელა გააღო კარი რაც იქნება იქნებაო და ამ სიბნელეში ნაცნობი თვალები რომ დაინახა მძლივს ამოისუნთქა...
აზრზე ვერ მოვიდა ისე აეკრო ვიღაცის სხეულს...მერე თავადაც მაგრად შემოხვია ხელები და თავი მის კისერში ჩარგო... ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი...
-როგორ შემაშინე იცი?-მოესმა ბიჭის რაღაც სხვანაირი ხმა...
ეკომ ხელები შეუშვა და მმის წინ აიტუზა.
-მეც შემეშინდა...-ჩაიდუდღუნა მან...
-ჩემო სულელო შენ რა იტირე?-კიდევ ერთხელ მიიკრდა გულზე შემდეგ კი ცერა თითებით მოწმინდა ორივე თვალზე ცრემლებიდა შუბლზე აკოცა...
ეკო ხმას ვერ იღებდა. რა უნდა ეთქვა?! ასეთი დათო?! მეც კი არ მინახავს!....
დტომ კარი დაკეტა და ათთრტოლებული გოგონა საძინებელში შეიყვანა, საბანი თავისი ხელით გადაწია და გოგონა საწოლში ჩააწვინა, მერე საბანი კარგად გაუსწორა შუბლზე აკოცა და იქვე დივანზე მოკალათდა...
აღარაფერი უთქვამთ...უბრაოდ თვალს არ აშორებდნენ ერთმანეთს,მანამ სანამ ეკოს სულ არ დაეხუჭა დარაბები,სანამ სასიამოვნოდ არ ჩაეღიმა დათოს...
თავი საზურგეს მიადო და თვალები მოხუჭა...

------------------------------------------------------------------------------------------------
ჩემ ვირუსს რა ვუთხარი დამატკბო გოგო :დ
მოკლედ გუშინ ძაან ცუდად ვიყავი და ვერ დავწერე... ახლა კი აი ასე სიცხიანი მართლა ჩემი შუბლივით ცხელ თავს ვწერ... მოკლედ ძაან მიყვარხართ და ველი კომენტარებს.