დაძაბული იჯდა ავტომობილში და მხოლოდ ერთ რამეზე ოცნებობდა,რომ რაც შეიძლეა მალე გადასულიყო მანქანიდან. მთელი სხეული უხურდა... არ იცის ეს შიშის ბრალი იყო,რომელსაც დათოს მიმართ გრძნობდა თუ უბრალოდ... უბრალოდ აი ასე მასთან სიახლოვე არ შეეძლო... ისევ ვერ ხვდებოდა ყიფიანის მისდამი ზიზღის მიზეზს...მაგრამ ანმ ზიზღს ყოველ წამს,ყოველ ფეხის ნაიჯჟე გრძნობდა. იცოდა რომ სანდრო მისთვის ყოველთვის მოიცლიდა და იმასაც კარგად ხვდებოდა რომ ეს სპექტაკლი მხოლოდ იმისათვის უნდოდა,რომ მისი და-ძმა ერთმანეთს შეხვედროდნენ და როგორმე გაერკვიათ ურთიერთობა... რამდენჯერ გამოთქვა სანდრომ ამის სურვილი და აი გააკეთა კიდეც საწადელი... ეკოსაც აღარ უფიქრია ბევრი... ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და დათოს გახედა. ახლაღა დააკვირდა თუ რა ოდენ ლამაზი სახის ნაკვთები ქონდა... პირველად მიხვდა მიზეზს თუ რატომ გიჟდებოდნენ გოგოები ყიფიანზე...ისეთი ლამაზი თვალის ჭრილი,წარბი, სახის მოყვანილობა ქონდა... ნეტავ იმ თვალეში ზიზღი არ იყოს... ღმერთო როგორ ნატრობდა ერთხელ გაებედა და დათოს თვის თვალებში ჩაეხედა,ისეთ თვალეში სადაც ზიზღი არ იქნებოდა...
-რატომ გეზიზღები ასე ძალიან?-თვითონაც ვერ გაიგო მგონი ეკომ თავისი ნათქვამი,თუმცა ყიფიანის სახის ცვლილებაზე თუ ვიმსჯელებთ მშვენივრად გაიგო თითოეული ბგერა...
ზანტად მოაბრუნა აცახცახებული გოგონასაკენ თავი და ისევ ზიზღიანი მზერით შეხედა.-შენ შესაზიზღებლად მიზეზი არ მჭირდება. აი ასე უბრალოდ მეზიზღები-უდარდელად და მკაცრად ჩაილაპარაკა ყიფიანმა და მზერა გზას გაუსწორა...
მთელი სხეული გაეყინა ეკოს...მძლივს შეძლო თავის მიბრუნება კარისაკენ... არ უნდოდა რომ ყიფიანს მისი ცრემლები დაენახა,მაგრამ ესეც კარგად დაინახა ყიფიანმა და ჩაიცინა...
როგორ სტკენს გულს...უბრალოდ ასე უმიზეზოდ და უმოწყალოდ,მხოლოდ იმიტომ რომ ეს მას სიამოვნებს...არც ძმის გამუდმებულ ჩხუბს უგდებს ყურს...
გზაში არცერთს ხმა არ ამოუღია...მაგრამ ეს დუმილიც კი სტკიოდა ეკუნას...მისი გული ხომ ასე სათუთია...
თავი მხოლოდ მაშინ აწია,როდესაც იგრძნო ავტომობილის გაჩერება.
-არ გადმოეთრევი?-ეს სასიამოვნოდ ტკივილიანი დუმილი ყიფიანმა დაარღვია. კატოც დაფეთებული გადმოხტა მანქანიდან...
ცრემლით მოცული თვალებიდან მაინც დაინახა სადარბაზოში მდგარი სილუეტი,რომელიც მათი დანახვისთანავე მათკენ წამოვიდა...უკნიდანაც ესმოდა ყიფიანის ნაბიჯების ხმა... სულ ორი ნაბიჯი ეკლდა გაღიმებულ სანდროს გოგონასთან მისასვლელად,როდესაც უცებ ეკოს თვალები მიელულა და ძირს დავარდა.... ყველაფერი ისე წამებში მოხდა სანდრომ ვერაფრის გააანალიზება მოახერხა,მაშინვე მივარდა ძირს მწოლიარე ღვთაებას და მუხლებზე გადაიწვინა.,..
-ეკუნა... ეკუნა გამოფხიზლდი, რა გჭირს ეკუნ...-ნერვიულად უსვამდა ხელებს სახეზე სანდრო გოგონას დქა გრძნოდა როგორ ებერებოდა კისერზე ძარღები... თავზე დათო ედგა და ვითომც არაფერიო ზემოდან დაყურებდა ამ საოცრებას... ლამაზი წამწამები რომ ერთმანეთში აებურდა... ის ლამაზი ვარდისფერი ბაგე რომ საიმედოდ დაეხურა... მ/სვიდად სუნთქავდა გაზაფხულის მშვიდ ჰაერს...
ანერვიულებულმა სანდრომ მაშინვე ხელში აიტაცა ეკო და სახლისაკენ გააქცია...

სანდრომ ფეხით შეხსნა საძინებლის კარი და ეკო საწოლზე მიაწვინა...
კიდევ კარგი მათ მშობლებს გადაუდებელი საქმე გამოუჩნდათ და წასვლა მოუწიათ თორემ ნინოს რომ ეს ყველაფერი დაენახა სულ გაგიჟდებოდა.
-შენ კიდე რას პანიკობ, ეგეც დიდი ვინმე არ მყავდეს რა... ბარემ ყველა მათხოვარი სახლში მოათრიე და აჭამე და ასვი...-ზიზღით ჩაილაპარაკა კარში უდარდელად მდგომმა დათომ...
-შენ!... შენი ბრალია...-ელვის სისწრაფით გაემართა ძმისაკენ დდა საყელოში ჩაავლო ხელები-რა უთხარი ჰა?! რა დაუშავე?!-ბოლო ხმაზე ღრიალებდა სანდრო/
-არაფერი დამიშავებია გაიგე?! ვაფშე ხვდები ეგ მათხოვარი ჩემ თავს.საკუთარ ძას რომ გირჩევნია?!-არ ჩამორჩა ღრიალში დათოც...
სანდრომ ერთი დახედა საწოლზე მისვენებულ სილამაზეს და საყელოთი გაათრია ძმა...
-ეკოს რო რამე დაუშავდეს მოგკლავ გაიგე?! ჩემი ხელით მოგკლავ!... ახლა კი მითხარი რა მოხდა!- მთელ სახეზე წითელი იყო სანდრო...კარგად ეტყობოდა როგორ ცუდადაც იყო...
-ეგ როგორ გირჩევნია ჩემ თავს? რა გაგიკეთა ჰა მაგ გოგომ?! იცი რა ჭირს?! გითხრა?! ალაბთ მალე პატარა ბავშვს მოგითრევს და გეტყვის შენი შვილიაო!... აი ეგ ჭირს!-იღრიალა დათო და კმაყოფილი სახე მიიიღო.
ძარღვებში სისხლი გაეყინა სანდროს... ვერ იჯერებდა რომ მისი ძმა აქამდე დაეცა... რომ სწორედ ის იყო ამ საშინელი სიტყვების ავტორი რამოდენიმე თვის უკან რომ ვაფშე ყველაზე თბილი იყო... ყველაფერზე ძმის თავს რომ იფიცებოდა და სულ რომ იმეორებდა მე მანდილოსანს ყოველთვის პატივს ვცემ რადგან დედაჩემი თვით საოცრებააო... ის ვინც არასდროს არავის ამცირებდა ახლა კი?! ახლა ყოველი ბგერით ამცირებს ეკოს... ვერ ხვდება სანდრო ძმის ასეთი ცვლილების მიზეზს!...
აქამდე თავს იკავებდა, მაგრამ ახლა მისმა ნათქვამმა... ბოლომდე გადათელა ყოველგვარი ძმობა... ვერ იჯერებდა რომ ამ ანგელოზივით გოგოზე ეგ უხამსი ფიქრები საერთოდ თავში გაივლო!... და თან რა უთხრა შენი შვილიო...
მაშინვე მივარდა არხეინად მდგარ ძმას და ერთი "ხოშიანად გლიჯა" ყბაში... ასე მოგიხდება უმცროსო ყიფიანო....
დავარდნილი დათო ჯერ აზრზე ვერ მოსულიყო, ახლა ხომ პირველად დაარტყა ძმამ... უბრალოდ გაეცინა და ტუჩზე ხელი მოისვა...
მისმა სიცილმა სანდრო კიდევ უფრო გააგჟა და დავარდნილ ძმას დააცხრა... გამეტებით ურტყავდა და არც კი ფიქრობდა არაფერზე...
ხელი არ შეუბრუნებია დათოს...
ალბათ სულის ამოხდამდე სცემდა სანდრო დათოს ზურგზე ხელები რომ არ ეგრძნო,უკნიდან პატარა ხელებით ვიღაც მთელი ძალით ეხვეოდა...
-გეხვეწები გაანებე სანდრო თავი... გეხვეწებიშეეეშვი....-ის ხავერდოვანი ხმა მოესმათ ძმებს...
-ეკუნა გადი ახლა იქით...-უხეშად უთხრა სანდრომ და მისი ხელები სხეულიდან მოიცილა...
-ხედავ?! ხედავ შე მათხოვარო შენ გამო მე!... საკუთარ ძმას დამარტყა ხედავ?!-დაიღრიალა დათომ და პირიდან წამოსული სისხლი ხელით მოიწმინდა....
-რა გჭირს რა!... -ისევ გაარტყა სანდრომ, შემდეგ კი მისი სახე ხელებში მოიქცია და მაგრად მოუწირა ყბებზე.-ვიცი რომ არ შეცვლილხარ! დაბრუნდი ისეთი როგორიც იყავი და ნუ იქცევი არაკაცულად!...-სანდრომ დათოს მომცინარი თვალები რომ დანახა ისევ დაარტყა... კიდევ დაარტყა და ისევ დაარტყავდა ეკოს რომ არ დაეჭირა ხელი.

-სანდრო გეხვეწები თუ გიყვარვარ შეეეშვი, გეხვეწები--გოგონას ათთრთოლებული ტუჩები და ცრემლიანი თვალლები რომ დაინა ძმას ხელი შეუშვა და იქვე კედელს მიეყუდა და ნელ-ნელა ჩაიკეცა...
-ასეთი არ ხარ გესმის?! მოგკლავ და ასეთად ქცევის უფლებას არ მოგცემ-მკაცრად ჩაილაპარაკა სანდრომ და თავი სისხლიან ხელებში ჩარგო.
ძმის სიტყვებმა დათოც ადგილს მიაკლა და მზერაც კი შეუყინა ძმაზე...
მომტირალი ეკო დათოსთან მივიდა და ათთრთოლებული ელებით შეეხო... ბიჭს ოდნავ შეაჟრჟოლა... ჯერ ზიზღით შეხედა,მაგრამ მისი ცრემლიანი თვალები რომ დაიანხა... უბრალოდ ასე თვალებში უყურებდა.
ეკომ თავი ბუხლებზე დაადებინა და ცრემლით დაუსველა სახე...
გოგონას სურნელით გბურებულს ტკივილი სულ გადაავიწყდა...
უბრალოდ ოთახში იყო სიჩუმე,რომელსაც მხოლოდ ეკოს ტირილის ხმა არღვევდა...

-გეხვეწები წამოდექი დათო...-სლუკუნით შესთხოვა ბიჭს.ბიჭმა ერთხანს უყურა შემდეგ კი გაჭირვებით წამოდგა ეკოს დახმარებით და დივანზე ჩამოსვა. ეკო სამზარეულოსი გავიდა და საჭირო ივთები მოიტანა... ბიჭის წინ ჩაიმუხლა და სველი პირსახოციტ მოწმინდა სისხლიანი სახე... ისე სათუთად ეხებოდა... ისე ეშინოდა რომ ბიჭისთვის არაფერი ეტკენინებინა...
ყიფიანი კი უყურებდა ამ სილამაზეს და უბრალოდ ვერც კი ინძრეოდა... მიხვდა!.... მიხვდა რომ დიდი შარში იყო...
ტირილით უწმენდდა სახეს ეკუნდა.. არ ესშინოდა ამ წამს დათოსი. უბრალოდ ტკივილს გრძნობდა... ამ ტკივილს კი ისევ დათოს სახელი ერქვა,მაგრამ ახლა იმ განსხვავებბით რომ ეკოს უკვე დათოს ტკივილი ტკიოდა...
კუთხეში მჯდარი სანდრო უყურებდა ამ საოცარ სცენას და გულის კუნჭულში ბედნიერიც იყო ნანახით....
ხვდებოდა სანდრო... ხვდებოდა ძმის დაჟინებულ მზერას ეკოს მიმართ და აი ტუჩის კუთხეც ჩატეხა...
ეკუნამ ჭრილობები დაუმუშავა დათოს და შემდეგ სანდროს მიუბრუნდა...
დათო ფეხზე წამოდგა და საძინებლისაკენ წავიდა...

-სან კარგად ხარ?-ისევ ტიროდა ეკო.
-მოდი ჩემთან-სანდრო,,
ეკოც მასთან მივიდა და მის გვერდით მოკალათდა...
სანდრომ გოგონა გულზე აიკრა და მაგრად აკოცა.
-ხომ გითარი ანგელოზი ხარ-თქო...-ჩაჩურჩულა ეკოს და კიდევ ერთხელ აკოცა...
-მართლა არაფერი დაუშავებია შენ სიცოცხლეს გეფიცები...-ჩაიბუტბუტა ეკომ...
-მაგრამ გითხრა... ვიცი ეკო. ყველაფერი ვიცი....-სანდრო,
ეკომ ვეღარაფერი თქვა ან რა უნდა ეთქვა...
-დღეს აქ დარჩი კაი?-სანდრო.
-კაი...-ეკო.
-წავალ მე სახეს შევიბან და მოვალ...-სანდრო.
ცოტა ხანს იჯდა ეკო ასე და უბრალოდ ფიქრობდა მომხდარზე... ვერ ხვდებოდა რა იყო დათოს თვალებში ის ახალი რაც რამოდენიმე ხნის წინ შენიშნა...
არ იცის რამ მოუარა... უბრალოდ ფეხზე წამოდგა და იქეთ წავიდა საითაც რამოდენიმე ხნის წინ ყიფიანი წავიდა.. კარზე ფრთხილად დააკაკუნა და ცოტათი შეაღო.
ოთახში სრული სიბნელე იყო...
მაინც გაარჩია საწოლზე მწოლიარე ყიფიანი...მშვიდად დაეხუჭა დარაბები... ფრითხილად მიუახლოვდა ეკო... საწოლის ბოლოში დადებული პლედი ხელში აიღო და მძინარე ბიჭს მიაფარა... მის სახესთან შეჩერდა... ნატკენი ადგილები რომ დაინახა ისევ გააჟრიალა... ფრთხილად გადაუსვა თავზე ხელი...
-ნეტავ ასე ძალიან რატომ გეზიზღები... ჩუმად ჩაილაპარაკა ტირილიტ ეკომ... კიდევ ერთხელ შეუსწორა ზურგზე პლედი და ოთაცის კარი გამოიხურა...
კარის დახურვა და დათოს თვალების გახელვა ერთი იყო... იგრძნო ბიჭმა როგორ უხურდა შეხების ადგილები...
არც თვითონ იცის ზუსტად არაფერი... მაგრამ მე ხომ ვიცი...
ჩემო დათუჩა სენც გაიგებ მალე....
ოთახში დაბრუნებულ ეკოს სანდრო ყავის ფინჯნით ხელში დივანზე მჯდომი დახვდა... ეკოც ღიმილით მიუჯდა ძმას და მხარზე ჩამოადო თავი...
-როგორაა?-სანდრო.
-სძინავს....-ეკო/
სანდრომ მაგარდ შემოხვია ეკოს ხელი და მერე სერთმანეთის გულის ცემის სასიამოვნო მელოდიაზე ჩაეძინათ....
ყიფიანმა მთალდ რომ შეისუნთქა მის საძინებელში არსებული ეკოს სურნელი, იგრძნო როგორ მოაკლა ფიტვებს ჟანგბადი... სრწაფად წამოხტა ფეხზე და მისაღებში გავიდა , დივანზე კი მძინარე ეკო და სანდრო რომ დაინახა, გულში რაღაც სითბო იგრძნო... ოთახიდან პლედით ხელში დაბბრუნდა და ორივეს მიაფარა... ეკოსკენ მიიიწია...ჩუმი კოცნა დაუტოვა შუბლზე და გამობრუნებას აპირებდა უკნიდან ხმა რომ მოესმა-არ ჩაგიშვებ...-ეს სანდროს ხმა იყო....რომელმაც დატო ადგილზე მიყინა..-უბრალოდ ასე აღარ მოიქძე... გახდი ისეთი როგორიც იყავი...-სანდრო.
დათოს აღარაფერი უთქვამს.... საძინებელში შევიდა და დაწვა.... მთელი ღამე ის ცრემლიანი თალები ედგა თვალწინ... მთელი ღამე ფიქრობდა მათზე... მხოლოდ გამთეენიისას ჩაეძინა....


=---------------
ვიცი რომ პატარები გამომდის,მაგრამ ხომ აგიხსენით ჩემი მდგომარეობა.... ეს ცოტა ხანი მაპატიეთ და მერე მე ვიცი... რაღაც დათბა მგონი ხოო. ძაან მიყვარხართ და ველი კომენტარებს-თქვენი ვირუსიანი ელი