ქორწილი, რომ დამთავრდა ყველა წავიდა. ალექსანდრე ნასვამი იყო. საჭესთან დაჯდა, საბა არ სვამდა მაგრამ ალექსანდრემ თავისი მაინც გაიტანა. მე ჩემი მანქანით წავედი სახლში და დაღლილს მალევე ჩამეძინა.

********
ალექსანდრესთან.
ბევრი დავლიე. წასვლისას გადავწყვიდე ნასვამი დავმჯდარიყავი საჭესთან.
-ბიჭო, რას შვრები შენ სულ გაგიჟდი? ნასვამს რა გინდა მანქანაზე. (საბა)
-დაიკიდე ძმა. თან ნასვამიც არ ვარ.
ცდილობდა ჩემს გადაფიქრებას მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა. ვუყურებდი სალიტას და ვხვდებოდი რომ სულ ერთი იყო მისთვის ნასვამი დავჯდებოდი თუ არა საჭესთან. ზედაც არ მიყურებდა. მე უარესად გავბრაზდი. მანქანაში ჩავჯექი. ზუსტად მახსოვს ყველას სახე. შეშინებულები მიყურებდნენ.. სალიტა არა... ის წავიდა მალევე.. გავბრაზდი. თან მისი საქციელიც გამახსენდა.. როგორ აკოცა იმ ბიჭს... მანქანა მიქროდა.
90.. 100..110.... ბოლოს 200 და შეჯახების ხმა.. მერე სიბნელე....

******
დილით ტელეფონზე ვიღაც რეკავდა...
-სალიტაა ალექსანდრე ავარიაში მოყვა დროზე მოდი სავაადმყოფოში.
მისამართი გამოვართვი და გიჟივით გავვარდი, არ დავიბარე სად მივდიოდი. ხუთ წუთში სავაადმყოფოში შევვარდი.
-მანახეთ!! (დავიღრიალე)
-არ შეილება.
ექთანმა ჩემი გაჩერება სცადა, მაგრამ მე ვინ გამაჩერებდა. მოვახერხე, ხელიდან დავუსხლტდი და პალატაში შევედი..
ალექსანდრე უგონოდ იყო.. შეერთებული რაღაც აპარატებზე.. გული მომიკვდა რომ დავინახე. თვალებიდან ცრემლი ჩამომვარდა. ასეთი უგულო ადამიანი ამატირა.
-ჩემი ბრალია, უნდა გამეჩერებინე...
ჩურჩულით ვთქვი. მერე ექიმი ემოვიდა.
-გოგონა, თჯ შეიძლება გადით. არ შეიძლება აქ ყოფნა.
-კარგით. კარგად იქნება?
-ვერ გეტყვით ზუსტად.. მარტო ერთის თქმა შემიძლია უფალს მივენდოთ.
-ოხ, ეს ფრაზა.
მივედი ალექსანდრესთან ახლოს, ყურთან დავიხარე და ვუთხარი : მიყვარხარ.
მაშინვე გამოვედი. გადიოდა დრო, თვეები, არ იღვიძებდა.. მე ყოველდღე მივდიოდი მასთან და ყურში ერთსადაიმავე სიტყვას ვუმეორებდი : მიყვარხარ!!!

*********
როგორც უოველთვის ყველა მოსაცდელ ოთახში ვიყავით. მე, ალექსანდრეს დედა, მამა, საბა.. ნუ ყველა. უეცრად ექიმი მოვიდა გახარებული სახით.
-გილოცავთ, დაუჯერებელი რამ მოხდა, ალექსანდრემ გაიღვიძა და ვიღაც სალიტას კითხულობს.
-სალიტა მე ვარ.
-გამომყევით.
ექიმს გავყევი მან პალატაში შემიყვანა, იქ ალექსანდრე იყო. აპარატიდან გამორთული იყო და დამოუკიდებლად სუნთქავდა უკვე. კარი რომ შევაღეთ გამოგვხედა, ჩემ დანახვაზე გაეღიმა.
-მე მეგონა აქ არ იქნებოდი.
-შენ წარმოიდგინე მე ყიველ დღე აქ ვიყავი.
ისე ამაყად ვთქვი თითქოს მეგონა ამისთვის ვინმე დამაჯილდოებდა.
-მაინცდამაინც ავარია უნდა მომსვლოდა ჩემი ჭირვეული რომ მომერჯულებინა?
სიცილი დაიწყო.
-კაი კაი. ნუ აგივარდება თავში ეხა.
ბევრი ვილაპარაკეთ. იმ დღეს პირველად ვიყავი თბილი მასთან.
დრო გადიოდა. ნელ-ნელა კარგად ხდებოდა. მე მარტოს არ ვტოვებდი. ერთხეკ მითხრა.
-იცი ესე მალე რატომ გამოვჯანმრთელდი?
-რატომ?
-იმიტომ რომ ის სიტყვა მესმოდა ყოველდღე.
-რა სიტყვა?
-აი ის, მიყვარხარო რომ მეუბნებოდი.
გაკვირვებულმა შევხედე. ნუთუ ესმოდა? გავიკვირვე. თითქოს ჩემი კითხვა გაიგო.
-შენ გგონია არაფერი მესმოდა?
-....
-ჰმ. მე ყველაფერი კარგად მესმოდა.
გამეცინა.
-მიდი კიდევ მითხარი ეგ სიტყვა.
-არა ვერბმოესწრები.
პალატიდან გამოვედი. ორი კვირის მერე უკვე პალატიდან გამოწერეს. ყველაფერი კარგად ჰქონდა. საფრთხე აღრ ემუქრებოდა და მეც წყნარად ვიყავი.

______________

ბავშვებო დაგვიანებისთვის მაპატიეთ. ეს თავი პატარა იმიტოა რომ ნაჩქარებად დავწერე. ბევრ ვეღარ გალოდინებდით და. ამის მერე აღარ დავაგვიანებბ <3