დილამდე გამყვა ფიქრი იმ სამ დამთხვეულზე, ალბათ მაგრად სცემდნენ, ღირსებიც იქნებიან, აღებული აქვთ ქალაქი, პოლიციას როგორ ელაპარაკებოდნენ ხომ ნახეთ? არ ვიცი საიდან ან როგორ ბედავენ ამდენს, დღევანდელ დრეს როცა პოლიცა ასეთი აქტიურია, ადრინდელი დრო რომ იყოს ხო მაგრამ ახლა?
დილით სკოლაში მისულს სერიოზული სიტუაცია დამხვდა. ბავშვები კლასში წრეზე ისხდნენ და გაამწარებულები განიხილავდნენ საკითხს სად წავსულიყავით ბოლო ზარის მერე.
- აუუ ხო ვთქვიი რაა წავიდეთ ბათუმში ძაან ძერსკულია- გაიწელა ზუკააა.. ზუკა კი არა ზუკაააა..
ზუკაა ჩვენი სკოლოს the ძერსკი ტიპიაა! მაკუნას დაქალ-ძმაკაცია, ევასება შავი ლასინი შარვლები და რჯელი ჟედები, აი იშეთი ჯაან ჯაან ცვეთში როა რაა!
- აუ ეს ჩაკალით ვინმემ- დაიყვირა ბექამ
ბექა ერთერთი კაი ტიპია და ზუკაზე ყოველთვის ნერვები ეშლება.
- აუ შენ ვის უყვირიხარ ვაბშე?- წამოხტა ზუკაა.
- თმებს დაგაწიწკნი ვიროო- გაინაზა ბექაც.
- კაი ვსო რაა - ჩაერია ლექსო- რას უსმენ ბიჭო ამას!
- აი პროსტა რაა! არაა ბათუმი ძაან მაგარი- გადახედა მაკუნას.
- აუ კიი- ტელეფონში ჩაყირავებულმა ძლივს ამოიღო ხმა.
- იმენა დებილები ხართ- წამოიწია ბექა- რა ჩემი ფეხები ვაკეთო მაისში ბათუმში.
- დაათვალიერებ- მოსწყდა ტელეფონს მაკუნა.
- რას ბულვარს?
- აუ რაა!
- მაკო გაჩუმდი რა გეხვეწები!- შეევედრა შოთი კაბუა.
- აი ვაბშე აღარ ამოვიღებ ხმას.
- კარგს იზამ- დაუქნია თავი ბექამ.
- აუ დავაი რაა!
მოკლედ ასეთ სჯა ბაასის და ძლივს გაშველებული ზუკაას და ბექას შემდეგ ისევ ლექსოსო ჩარევით გადაწყდა რომ მივდივართ მარტვილის სანახავად.
დანარჩენი სამი გაკვეთილი ვიღადავეთ ზკააზე რომელიც მთელი ძალით ცდილობდა დამრიგებლისთვის ბათუმის იდეა შეეტენა მაგრამ მერე ბექამ "გააჩუმა ".
დღეს საღამოს ქართული მაქვს, საინტერესოა იქნებიან ის ბიჭები იქ? ნეტა რა უქნეს? იქნებ სცემეს, ან დააპატიმრეს ,ან არ ვიცი..
ნელა მივუახლოვდი მასწავლებლის სახლს, საერთოდ არავინაა, არც დანარჩენი ხროვა. ისინიც დააპატიმრეს? ან იქნებ სულაც იმ სამს რამე დაუშავდათ?
- გაამრჯობა!- მივესალმე ფანჯარასთან მოქოთქოთე მასწავლებელს.
- ოხ ეს არ გასაზრდელები, რით ვერ დაიღალნენ? ვაიმე მხეცები! უყურე რა!- გამწარებულმა მასწავლებელმა ფარდა გაწია და საშინელი სურათიც გამოჩნდება.
გამეტებით ურტყამდნენ ერთმანეთს 20მდე ბიჭი, მართლა საზიზღრობაა.. სწრაფად შემოვარდა შუაში მანქანა, თითქმის გაუჩერებელი მანქანიდან გადმოხტა ის სამეული გუშინ რომ დააპატიმრეს და ხროვას შეერია.
- ვაიმე ესენი საიდანღა გაჩნდნენ- ხელი შემოირტყა მასწავლებელმა და სახლი სირბილით დატოვა.
- აქ ყველა გიჟია?- ვიკითხე ხმადაბლა და ერაძის ძებნა დავიწყე ხროვაში.
ღმერთო ნამდვილი ავადმყოფია, ასე როგორ ურტყამს ადამიანს.. თვალი მოვკარი, მაღალ მამაკაცთან ერთად სწრააფდ მომავალ მასწავლებელს, კაცი შუა გზაში გაჩერდა და ხელი მაღლა აღმართა, მალე დაიქუხა იარაღმაც და ყველა გაჩერდა. სირბილით მიეჭრა მასწავლებელი ერაძეს და იქიდან გამოათრია..
- შენ არ ხარ ადამიანი!- გავიგე მასწავლებლის კიბილი და კარში მომღიმარი ერაძე და სიმწრისგან გაწითლებული ნანაც გამოჩნდნენ.- არააადამიანი ხარ გესმის? ვინ ხარ შვილო შენ? არ გეცოება მამაშენი? მე არ გეცოდები? ნუციკო მაინც არ გეცოდება?
- მიტრაკებ უკვე ნანა- გაიცინა ერაძემ და კედელს მიეყრდნო.
- წესივრად ილაპარაკე შე არ გასაზრდელო! ჩემი დის ხსოვნას თორემ შენ მოგივლიდი მე!
-აუ ნანა ტვინიი!- იყვირა ერაძემ.
- აეეეე!- გამოჩნდა კარში გამშველებელი- დავახურეთ ვერელებს?
- ხმა არ გავიგო შენი- უკივლა გამშველებელს ნანამ.- კაი ნანა რაა !
არ დაიწყო ეხლა- დივანზე გაიშოტა გამშველებელი და ფეხები გაზეთის მაგიდაზე შემოაწყო.
- დედა აქვთ **** ვერელებს- მესამეც შემოვიდა და ნანას ლოყაზე აკოცა- ზე მამიდა ხარ ვაბშე!
- არ გამოგივათ ეგენი!
- აუ ნანა ნუ გაგვიტრაკე ეხლა რა გვაჭამე რამე- მოთმინება დაკარგულმა აიქნია ხელი გამშველებელმა.
- წესივრად ილაპარაკეთ ბავშვია აქ- დაუბღვირა ნანამ.
სამივემ ერთდროულად შემომხედა, აწურული ვიდექი ფანჯარასთან და რიგრიგობით ვათვალიერებდი საშიშ სამეულს!.
- ბოდიში ბავშვი- თვალი ჩამიკრა გამშველებელმა და ისევ ნანას მიუბრუნდა- გვაჭამე რა!
- არ მცალია ბავშვი მყავს!
- ბავშვიც ივახშმებს ჩვენთან ერთად! ხო ბავშვი?- ცერად გამომხედა გამშველებელმა.
- არა იყოს, ნანა მას შემიძლია ხვალ მოვიდე- ძლივს ამოვღერღე და ნანას შევხედე.
- არა არა დაჯექი მიდი ტესტი დაიწყე და მოვალ ორ წუთში- სამზარეულოში გაუჩინარდა ნანა.
მაგიდაზე რობოტივით დავჯექი და ტესტების კრებული გადავშალე.
- აუ იმენა რა დღეა რა დღეს- დივანზე დაჯდა ერაძე.- იმ პოლიციელს დედას ****!
- მისამართი გაიგე?- კითხა მესამემ.
- კი გავიგე და საღამოს დავახურებ თავზე.
- ჩუ!- ჩემზე ანიშნა გამშველებელმა.
უნებურად შევხედე ჩემსკენ ნახევრად მოტრიალებულ ერაძეს, სწრაფად დავუბრუნდი ტესტს და უაზროდ დავიწყე კითხვა, ნაბიჯების ხმა რომ მომესმა მთელი გულით ვინატრე აქედან აორთქლება, ნელა დაიხარა ერაძე, ცელი ხელით მაგიდას დაეყრდნო, მეორე ჩემი სკამის ზურგს დააბჯინა, დაიხარა და ყურთან ძალიან, ძალიან ახლოს ჩამჩურჩულა.
- გეშინია?
- არა!- რაც შემეძლო ცივად ვუპასუხე და ხელები დასჯილი ბავშვივით შევალაგე მაგიდის ქვეშ.
- შენ იცი ვინ ვარ?
- არა !
- გეგა ერაძე !
- ნია!
- ნიაკო ესეიგი არ იცი ვინ ვარ ხო?
-უნდა ვიცოდე?- თავი ოდნავ მივატრიალა მაგრამ ვინანე რადგან ერაძის ლოყას პირდაპირ მიებჯინა ჩემი ლოყა, სწრაფად გავატრიალე თავი მეორე მხარეს.
- წესით კი- ჩაიცინა გეგამ.
- რომელი წესით?
- შენ რამდენი ტლიკინი გცოდნია?
- შეგიძლია გაიწიო?
- გაწუხებ?
- კი!
- ვაა! - ისევ გაიცინა ერაძემ, ხელი ნელა მომკიდა თმაზე და ყურს უკან გადამიწია.- შენ იცი რომ ჩემთან ტლიკინი ძალიან, ძალიან საშიშია?
- უბრალოდ გაიწიე!- ბოლო ძალები მოვიკრიბე მკაცრად გამოვაცხადე.
- ნწუ!- დიიხარა ერაძე და ნელა შეეხო ტუჩებით ჩემს ყელს.
უცნაურად გამაკანკალა, ადგილზე გაქვავებულმა მთელი ძალით მოვუჭირე ხელები კალამს, ვერ ვიტყვი რომ მისი არ მეშინია იმიტომ რომ მისი ყველას ეშინია, არ მესმის რა უნდა აქ მაგრამ ძალიან მინდა რომ მალე წავიდეს.- მმ.. ლა პატალა ხალ სენ?- ისევ გაიცინა ერაძემ და როგორც იქნა მომშორდა.
- ჰა შემოდით- ეჭვის თვალით აგვათვალიერა მე და ჩემს გვერდით მდგარი ერაძე ნანამ და ბიჭებს ანიშნა შედითო.
სიხარულით წამოფრინდნენ ბიჭები და სამზარეულოში შეცვივდნენ, მხოლოდ გეგა დაიძრა ნელა, ნანამ კარტან გააჩერა გეგა და ხმადაბლა უჩურჩულა.
- მაგ ბავშვთან ახლო არ გნახო გეგა დგაფრთხილებ!
- რატო ახლობელია?
- არა მაგრამ კარგი ბავშვია!
- ეგ შევატყვე- ლოყაზე უჩმიტა ქალს და სამზარეულოში სიცილით შევიდა.
ძლივს ახსნა ნანამ, თავქუდმოგლეჯილი გამოვვარდი იმ სახლიდან. ეს რა იყო? რა კი არა ვინ იყო? ეს ის ერაძე იყო? აშკარაა სხვებთან თამაში უყვარს. სხვებთან რაა სხვების ნერვებზე.. არ ვიცი რა იყო ეს მაგრამ მინდა რომ ბოლო იყოს!
აღარანაირი საერთო გეგასთან!
ის ჩვეულებრივი ავადმყოფია!
ფიქრებიდან დაჩის ხმამ გამომიყვანა.
- ხო დაჩიბა!- ვუპასუხე და ნელი სვლით დავიძარი სახლისკენ.
- სად ხარ?
- ქართულიდან გამოვედი ამ წამს!
- მიდი ლექსოსთან ამოდი!
- რამე ხდება?
- რა უნდა ხდებოდეს?
- აუ დაჩი ძაან დაღლილი ვარ და დაძინება მირჩევნია!
- კაი ჭკვიანად !
- კაი გაკოცე!
სახლამდე მივაღწიე, დედა და მამა არ დამხვდნენ, მხოლოდ წერილი მაცივარზე რომ რეზის ძმაკაცთან არიან და გვიან დაბრუნდებიან, ძალიან კარგი, ახლა არაფერი მინდა ძილის გარდა.
სააბაზანოდან ვიფრინე საწოლში და ღრმა ძილში გადავეშვი.დილით დედამ გამაღვიძა მაგრამ რა მესკოლება მეე? პირდაპირ ინარებზე წავედი. მერე ინგლისურზე და მერე ბავშვებთან გავედი. სადაც დაჩი მენიუ აფარებული დამხვდა.
- მოდი გამოვიცნო- დავიწყე და დავჯექი- მორიგ ნაშას ემალება!
- ზუსტად- დამეთანხმა ელე.
- რომელს?- ვკითხე დაჩის.
- ორჯონიკიძეს!
- ღადაობ?- ვკითხე პირდაღებულმა და ბარი მოვათვალიერე, მართლაც სალო ორჯონიკიძე ერთერთ კუთხეში ზის გველ სადაქალოსთან ერთად და ყავას ჯაან იშე შვავშ!- მაგასთან რაღა გინდოდა ბიჭო?
- რა მენდომებოდა ახლა- მენიუს გვერდიდან გამომხედა დაჩიმ.
- ბო** არ დატოვო თბილისში!
- არც დავტოვებ!
-კაი გავიდა ვსო- უთხრა ელემ და თვალი ჩამიკრა.
დაჩიმ ამოისუნთქა და მენიუ მოიცილა, სწრაფდვე მოკრა თვალი ორჯონიკიძემ და აქეთ წამოვიდა. ელემ ჩანაფიქრის შესრულებით გმაყოფილმა გაუღიმა დაჩის და ჰაეროვანი კოცნით დააჯილდოვა.
- მოგამტვრევ მაგ ტუჩებს - ჩაიბურტყუნა დაჩიმ.- ვაა სალო?- აფერისტული ღიმილით გაიღიმა დაჩიმ და ორჯონიკიძე გადაკოცნა.
- სად ხარ დაკარგული?- გაბუტულმა კითხა და კისერზე დაეკონწიალა.
- რავი რა არ მეცალა!
- როდის მოიცლი!- კიდევ უფრო გაბერა ტუჩები.
- როცა მოვიცლი- გაუღიმა დაჩიმ.
- აუ რაა!
- კაი ახლა არ მცალია და დაგირეკავ მერე!- გაამკაცრა ტონი დაჩიბამ და გოგოს ხელები მოიშორა კისრიდან.
უკმაყოფილო სახით გავეცალა ორჯონიკიძე და თავის მაგიდას დაუბრუნდა, ამაზე ელემ და ლექსომ იღადავეეს? დაჩიმ სანამ არ უღრიალა არ გაჩერდნენ.. სიცილით დავტოვეთ ბარი და ჩემს ქუჩას გავუყევით, ბავშვებმა ჯერ მე მიმაცილეს მერე კი ელეს სახლის გზას გაუყვნენ.სიცილით შევედი სადარბაზოში და ტელეფონი ამოივიღე რომ გამენათებინა, თვალები მატკინა ტელეფონის შუქმა, სწრაფად დავწიე დაბლა და ვიღაცას შევეჯახე თავით.
- ბოდიში !- ჩავიბურტყუნე და თავი ავწიე სახე რომ დამენახა.
- არაუშავს - გამიღიმა ერაძემ.
- შენ?- დავიწყე მაგრამ ხმა ჩამიწყდა, აზრზე მოდი ნია!
- ხო მე!
- სახლში მეჩქარება!
- რატომ?
- დედა მელოდება!
- ტყუილი ცუდია ნია- ჩაილაპარაკა ერაძემ და ისევ ისე გადამიწია თმა.
-შენ რა იცი?- ოდნავ უკან დავიწიე და თმა გავისწორე.
- არავინაა სახლში და მე გადავწყვიტე რომ შენ ყავას დამალევინებ!
- არ ვაპირებ შენს სახლში შემოშვებას!
- მაგრამ მოგიწევს!
- რა გინდა?
- ყავა!
- კაფე აქვეა!
- მე შენი მოდუღებული მინდა- ისევ მომიახლოვდა გეგა.
- წადი რა გთხოვ!- გულზე მივაჭირე ორივე ხელი და საწყალი სახით ავხედე.
- რატომ არ მოგწონვარ?- მკითხა ერაძემ და ცინიკური სახით დახედა ჩემს ხელებს.
- არც გიცნობ და..
- ხო და გამიცნობ!
- არ მინდა..
- მთავარია მე მინდა..
- დამანებე გთხოვ თავი !
- ნწუუუ!
- კარგი მორჩა მივდივარ!- ხელები ჩამოვწიე და წასვლა დავაპირე მაგრამ რათქმაუნდა არ გამიშვა, ორივე ხელით მიებჯინა კედელს და შუაში მომიქცია.
- გინდა რაღაც გითხრა?- დაიწყო ზუსტად იმ ჩურჩულით გუშინ რომ მეჩურჩულებოდა- არ მივარს როცა წინააღმდეგობას მიწევენ, შეგეძლო უბრალოდ დამთანხმდებოდი და შეგეშვებოდი, მაგრაამმ..
- აზრზე არ ვარ რა გინდა ჩემგან!- ამოვილუღლუღე თავჩახრილმა.
- წეღან მხოლოდ ყავა მინდოდა ახლა შენც მომინდი..
- მისამართი შეგეშალა ერაძე, ქალაქის ბო** სხვაგან არიან!
- მაგათ მისამართებს შენ ვერ მასწავლი ბავშვო..
- შემეშვი..
- ლატო პატალავ? გესინია ცუდი ბიძიის?
- არა ვერ ვიტან ასეთ ბიძიებს!
- ენა დაიმოკლე! თორემ მოგხვდება- ხელის გული დამისვა ლოყაზე ერაძემ და უფრო დაიხარა ჩემსკენ, ისევ იგივე რეაქცია მქონდა ხელები მაგრად მივაჭირე მკერდზე რომ მეტი აღარ მოახოვებოდა, მანაც ისევ ცინიზმით დახედა ხელებს და უმოწყალოდ ამეკრო ზედ, ისე მეტკინა ხელები ხმამაღლა წამოვიყვირე.- დაიმახსოვრე შენ ჩენი შეჩერება არ შეგიძლია, საერთოდ არავის არ შეუძლია, შენ კი იმდენად სუსტი ხარ რომ ნებისმიერ დროს შემიძლია ის გაგიკეთო რაც მინდა!
- არაკაციც ხარ?- ვკითხე შეშინებულმა.
- რომ არ ვარ მაგიტომ დგახარ ჯერ ისევ აქ- ოდნავ მომშორდა ერაძე და კმაყოფილი დამაჩერდა სახეზე.-ახლა გაიქეცი სახლში და კარები მაგრად ჩაკეტე!- დაიჩურჩულა გეგამ და გაიწია.
მეშველა თქო ამოვისუნთქე და სწრაფად წავედი კიბისკენ მაგრამ მოულოდნელად მწვდა ერაძე ხელში, ისე სწრაფად მომაბრუნა წონასწორობა ვერ შევინარჩუნე დ წავბარბაჩდი, გეგამ დამიჭირა, ისევ ისე გადამიწია თმა და ყელში ხმაურით მაკოცა.
- ეს მავიწყდებოდა- ჩაიჩურჩულა ირონიულად მომღიმარმა და ხელი გამიშვა- ახლა მართლა ნახვამდის!
ისე გაუჩინარდა სადაბრაზოდან თითქოს ლანდი იყო..
ღამის გათენება მომიწია იმის გასანააალიზებლად რომ სადარბაზოში გეგა ერაძე იყო, რომ მან ის სიტყბეი მითხრა და რომ ძალიან, ძალიან დიდ შარში ვარ !!!



ჰაიიი ხალხოოოო! როგორ ხართ აბა? რაღაც ეს ისტორია ვერ მოგეწონათ თუ რა ხდება? მოკლედ ფოტოზე გეგაა!