-ალექსანდრა, ადექი!დილა როგორც ყოველთვის ამ სიტყვებით იწყება ჩემს სახლში.
-კაიიი დეე, ეხლავე.(მე)ავდექი, თავი მოვიწესრიგე და პირველ სართულზე ჩავედი. ცოტა წავიხემსე ჩემებს დავემშვიდობე და დაბლა ჩავედი სადაც სალო მელოდებოდა.
-ბუბუ, როგორ მომენატრე (მე) და გადავეხვიე.
-დუკ.. მეც მომენატრე (სალო) და გავუდექით სკოლის გზას. როგორც მიხვდით მე ალექსანდრა მქვია.(სალოსთვის დუკი, თითონაც არ იცის ეს სახელი რატომ) ეს კიდევ ჩემი ყველაზე ახლო და საუკეთესო მეგობარი, იგივე ჩემი და სალომეა (ჩემთვის ბუბუ). ერთმანეთს სახელებით მხოლოდ მაშინ მივმართავთ როცა გაბრაზებულები ვართ... ვართ მე_12 კლასში, 17 წლისები. ალექსანდრა დედაშქელიანი, ასაკთან შესაფერისი სიმაღლე, ქერა თმით, მწვანე თვალებით, ვარდისფერი ტუჩები და კურნოსა ცხვირი.
სალომე იგივე სიმაღლის, შავი ტალღოვანი თმით, ნაცრისფერი თვალებით, ვარდისფერი ტუჩები და კურნოსა ცხვირი.
მე მყავს ერთი ძმა დაჩი (20 წლის, წყალბურთელი, სპორტული აღნაგობის, ნაცრისფერი ტავლებით და შავი თმით) და მყავს ერთი და ემილია (15 წლის, თაფლისფერი თავლებით და შავი სწორი თმით). დედა კატო 40 წლის და მამა ავთანდილი 45 წლის.
სალოს ჰყავს ორი ძმა იოანე ( 19 წლის, შავი თვალებით, ისეთი აღნაგობის რომ გოგოების "რიგი" უდგას "კარებთან") და ლაზარე (22 წლის, იოანეზე არანაკლები აღნაგობის ცისფერი თვალებით). მამა გაბრიელი (50 წლის) და დედა მადონა (45 წლის). ალექსანდრა, სალომე, ემილია,დაჩი,იოანე, ლაზარე - 6 საუკეთესო მეგობარი სადაც არაა განსაზღვრული ასაკი და სქესი, სადაც ყველა თანაბარია და ყველას ერთმანეთი არანაკლებ უყვართ. 6 ადამიანისგან შემდგარი სამეგობრო წრე რომელიც ყველას და-ძმა გონიათ.
მივედი სკოლაში და შესვლას ვაპირებდით ჭიშკართან 2 შავი ბაიკი რომ შევნიშნეთ. გაგვიკვირდა რადგან არასდროს არ ყოფილა ჩვენს სკოლაში ბაიკი. თუმცა ყურადღება აღარ მივაქციეთ და კლასში ავედით. რადგან მე_12 კლასში ვართ ბავშვები როგორც ყველა სკოლაში არც ჩვენთან არიან სრულად, სულ რაღაც 5-6 ბავშვი... და გაკვეთილებიც გართობაში და ხალისში გაგვყავს ხოლმე... ამ დღეს განსაკუთრებული არაფერი არ მომხდარა.. სკოლის მერე მასწავლებლებთან წავედით მე და სალო.. ღამე კი ექვსივე კლუბში წავედით რადგან ხვალ შაბათი იყო. არასდროს მჯეროდა ვიზუალური ურთიერთობის. სიყვარული?? არა არ განმიცდია და არც მყოლია სიმართლე გითხრატ შეყვარებული.. ურთიერთობა? არა არ მქონია მაგრამ ძაან იყო მცდელობები, ორი-სამი ბიჭის მიმართ სიმპატიაც მქონია, მაგრამ ცოტახნით.
**2**
არასდროს მიფიქრია სიყვარულზე. ისიც არ ვიცი რას ნიშანვს რადგან არასდროს ვყოფილვარ შეყვარებული... არ მჯერა (როგორც უკვე გითხარით) ვირტუალური ურთიერთობების.
ისიც გითხარით რომ მქონია სიმპატია ბიჭების მიმართ, და მქონდა რამდენიმე მცდელობა ურთიერთობის დაწყებისა მაგრამ უშედეგოდ.. ამიტომაც დავანებე ყველაფერს თავი და უბრალო ცხოვრება გავაგრძელე ჩემს ოჯახთან და მეგობრებთან ერთად. მათ თავს ნამდვილად არაფერი არ მირჩევნია. და ვარ ბედნიერი იმითი რომ მყავს ასეთი ოჯახი, ასეთი მეგობრები და ვარ კმაყოფილი რომ მაქვს ასეთი ცხოვრება. თუმცა როგორც ყველას, არის რაღაც რასაც ვგრძნობ რომ მაკლია, რომლის პოვნის შემდეგაც მივხვდები რომ ვარ სრულყოფილი. თუმცა რა მაკლია არ ვიცი. 17 წლის ვარრ და დღემდე ვიცდი, ვიცდი და დავუცდი კიდვევას არ მეჩქარება არსად... მოვა დრო და ისიც მეწვევა და გავხდები სრულყოფილი.. ადამიანი ამ ცხოვრებაში იმიტომ არსებობს რომ მას თავისი მოვალეობა აკისრია ამ თუ იმ ადამიანის მიმართ. ყველა ჩვენგანს სამყაროს განსხვავებული ხედვა აქვს. განსხვავებული აზრი გარშემო მიმდინარე პროცესებზე. ჩვენ, ადამიანს განსხვევებული ღირებულებები და ინტერესები გვაქვს. ზოგი ცდილობს მუდმივად ხალხის გარემოცვაში იყოს და რაც შეიძლება მეტი მეგობარი და ნაცნობი შეიძინოს, ზოგი პირიქითაა – ადამიანებს გაურბის და მათგან დისტანცირებას ცდილობს. არსებობს მოსაზრება, რომ ყველაზე ღირსეულები მარტოსული ადამიანები არიან. არსებობენ სხვადასხვა გვარის ადამიანები, მათ შორის ყველაზე ღირსუელები მარტოსულები არიან. ისინი ქარიზმატულები არიან, გამოირჩევიან სასიამოვნო გარეგნობით, ცოცხალი, ანალიტიკური აზროვნებით, კარგი მანერებით. ისეთები არიან, რომ მათი ყურებაც კი გსიამოვნებს, მაგრამ ყოველთვის რატომღაც დარდი შეიმჩნევა მათ არსებაში. ისინი ,,მათ ადამიანებს’’ ეძებენ ურთიერთობებისთვის, სიყვარულისთვის, ოჯახის შესაქმნელად და ა.შ. ხშირად ცდებიან ადამიანებში და ამის გამო იტანჯებიან. ნაკლებად კომუნიკაბელურები ხდებიან. რთულად გადააქვთ იმედგაცრუებები, მაგრამ ამის მიუხედავად ტკივილი მათ უფრო სრულყოფილს, უფრო ძლიერს ხდის.და ისევ და ისევ ყველაფერი თავიდან იწყება… ისინი ცხოვრობენ გარემოში, სადაც უცნაური სტერეოტიპებია გამეფებული, მაგრამ მათთვის მიუღებელ აზრებს არასოდეს გაითავისებენ. იმის მიუხედავად ისინი ქალები არაინ თუ კაცები მათ გვერდით ყოფნა სასიამოვნო და მყუდროა. ეს სიმშვიდე მოდის არა რაღაც განსაკუთრებული ემოციების გამო, რომელთაც ამ ადამიანების მიმართ ვგრძნობთ, არამედ იმ ფაქტის გაცნობიერების შემდეგ, რომ ეს ადამიანი არასოდეს გიღალატებთ. მათ შეგიძლიათ ენდოთ და დარწმუნებული იყოთ თქვენი გადაწყვეტილების სისწორეში 200%–ით. ყველაზე ძლიერ ადამიანებსაც კი სურთ, რომ სხვების ნდობა და სიყვარული მოიპოვონ. ბორის აკუნინი წერდა: ბევრს ჰგონია, რომ ბედნიერ ადამიანებს ცხოვრება ნაკლებ დარტყმებს აყენებს, მაგრამ ეს ასე არ არის. მათაც ზუსტად ისევე ხვდებათ განსაცდელები ცხოვრებაში, როგორც ჩვეულებრივ ადამიანებს, მაგრამ მათზე განსხვავებულად რეაგირებენ და კონცენტრირდებიან კარგზე.
წარმოიდგინეთ რომ რამე თამაშს თამაშობთ, მაგალითად თითქმის ტურების ნახევარი გაიარეთ, ასეთ დროს ძნელი თამაშის თავიდან დაწყება, ძალით შეწყვეტილი თამაშიც და არა მხოლოდ ეს, მოულოდნელად რომ უწყდებათ თამაში მერე იმათ უჭირს თავიდან დაწყება. ადამიანი მოთამაშესავითაა ერთი სული რომ ააქვს წარმატებული თუ წარუმატებელი თამაშის ბოლოს “game over” როდის დაეწერება. მაგრამ მთავარიარაა ფინალში გავიდეს და თამაში დახუროს. მთავარი ხომ არაა ისე მოიქცეს როგორც ისარი უჩვენებს. აი მაგ თამაშებს რომ თამაშობს ადამიანი, ზოგჯერ ხომ არის შემთხვევები რომ ცენტრალური გზიდან უნდა გადაუხვიოს, ან სადღაც ქვემოთ ჩაძვრეს, ან მაღლა ახტეს და ზედმეტი ქულები აიღოს. თუ იცის რომ ასეთ ქულებს ანუ ბედნიერ წუთებს კარგავს, თუ იცის რომ მისი ცხოვრება უბრალოდ გზა არის დასასრულამდე და მეტი არაფერი და თუ შანსი აქვს ერთ დღესაც ეს ყველაფერი თავიდან დაიწყოს, რატომ არ უნდა ცადოს, იმას თუ ვერ აიღებს რაც უკვე დაკარგა ხომ შემიძლია ისე მაინც ითამაშოს რომ ბოროტი დრაკონის შიში არ ქონდეს, ახალი ქულები აიღოს, რაც უნდა ის გააკეთოს, შეეშლება ადგება თავიდან დაიწყებს, კიდე შეეშლება კიდე დაიწყებს. იმიტომ რომ ასე უნდა იყოს. ყველა წარუმატებლად თუ წარმატებულად დასრულებული თამაშის ბოლოს, "game over"-ის ეწერება, მაგის ქვემოთ "play again", უბრალოდ თავიდან დაწყების არ უნდა შეეშინდეს რა. რაც გინდა ის უნდა გააკეთოა და იმან რომ იმის შიშით რომ შეიძლება ისევ ეტკინოს და ყველაფერი დაკარგოს ცხოვრებაზე უარი არ უნდა თქვაა. ერთ დღეს ხომ მაინც უნდა მოკვდეს და თუ არაფერი ისეთი არ გააკეთა რაც უნდოდა მაშინ მასეთ არც სიკვდილს აქვს ფასი და არც სიცოცხლეს. ყოველთვის ვაკეთებდი ჩანაწერებს, ფურცელი და კალამი ჩემი მეგობარი გახდა მაშინ როდესაც ძალიან მიჭირდა, მაშინ როდესაც ჩემი ტკივილის გაზიარება სხვებისთვის ან მრცხვენოდა ან მეშინოდა. მოკლედ მოგიყვებით ჩემს შესახებ სად ვაბარებ, რა არის ჩემი ჰობი და ასე შემდეგ რომ ჩემი თავის გაცნობა დავამტავრო, თუმცა ეს არასდროს დამთავრდება რადგან ადამიანი დროთა განმავლობაში იცვლება და ვერასოდეს გაარკვევს მასში სამუდამოდ რა თვისება ბუდობს.
ესეიგი ჩემზე და ჩემს ოჯახზე უკვე იცით, გეტყვით იმას რომ 3 წლიდან ქართულ ცეკვებზე დავდივარ და ძალიან მიყავრს, უფრო სწორად ცეკვა და ასევე მუსიკა ჩემი ცხოვრების ნაწილია მათ გარეშე არ შემიძლია. ცეკვიდან ნამყოფი ვარ მაკედონიაში, იტალიაში, საბერძნეთში და საფრანგეთში. მიყვარს ჩანაწერების გაკეთება და ჰობად მივიჩნევდი გიტარაზე დაკვრას და სიმღერას. ძალიან მინდა ბაიკის ყიდვა და ვაპირებ კიდევაც. პროფესია კი ფარმაცევტი.შაბათი და კვირა მე და სალომ მასწავლებლებთან სიარულში და მეცადინეობაში გავატარეთ, ზოგადად სკოლაში მხოლოდ მაშინ მივდივართ როცა აუცილებელია, რადგნ ყველა დამეთანხმებით რომ აბიტურიენტობა ადვილი არაა.ორშაბათს მე და სალომ გასეირნება გადავწყვიტეთ პარში, იქიდან კი ჩემტან ავედით. ცოტა ვიმეცადინეთ და სოციალურ ქსელში შევედით. დამატება მქონდა სრულიად უცხო ადამიანიგან (გიორგი ბოლქვაძე) დავიმატე, სამწუხაროდ შემოსული არ იყო და ვერ გავარკვიე საიდან მიცნობდა. ადამიანს მხოლოდ იმ შემთხვევაში ვამატებ როდესაც მისით ძალიან დავინტერესდები, ასეთი შემთხვევა მქონდა ზუსტად გიოსთან დაკავშირებით. ორშაბათს არაფერი საინტერესო აღარ მომხდარა ჩვეულებრისამებრ საღამოთი სამეგობრო შევიკრიბეთ ჩემთან და ფილმის ყურება გადავწყვიტეთ. სამშაბათს საღამოთი ქსელის შემოწმება გადავწყვიტე და ასეც მოვიქეცი. შეტყობინება დამხვდა გიოსგან...
**3**
-გამარჯობა ალექსანდრა, როგორ ხარ? (გიო)
-კარგად გიო, გმალდობ, შენ?(მე)
-კარგად,მოკლედ ალექსანდრა, მიუხედავდ იმისა ორმ შენგან არც თუ ისე შორს, მაგრამ მაინც შორს ვცხოვორბ და მიუხედავდ იმისა რომ არ მიცნობ, შენზე თითქმის ყველაფერი ვიცი (საერთო ნაცნობისგან), მაგრამ შენ ჩემს შესახებ დღემდე არ გსმენია არაფერი. გამიხარდება თუ მეგობრობაზე დამთანხმდები... (გიო)
-გიო, სასიამოვნოა ამ ყველაფრის მოსმენა, თუმცა მეგბორობასაც სჭირდება ნდობა და გაგება. მე კი სრულიად უხო ადამიანს ვერ ვენდობია სე უცბე. იმედია გესმის (მე)
-კი , ნამდვილად მესმის და გეტანხმები. სწორედ ამიტომ მინდა რომ ახლოს გავიცნოთ ერთმანეთი, მე მსურს რომ ვცადოთ მაინც. (გიო)
-კარგი გიო, "ცდა ბედის მონახევრეა". წინააღმდეგი არ ვარ. მეგბორები არასდროსაა ცუდი თუ ეს მეგობორბა ნამდვილია (მე)
-მართალი ხარ. ხოო.. მე ვცხოვრობ ბათუმში ვარ 19 წლის. ვაბარებ თბილისში არქიტექტურაზე.. ნუ მოკლე ინფორმაცია (გიო)
-აჰამ.. კაია არქიტექტურა.. ნუ დანარჩენი გაირკვევა ნელ-ნელა და უფრო უკეთაც გავიცნობთ ერთმანეთს (მე)
-ხოო.. მართალი ხარ (გიო)
-მე სულ მართალი ვარ (მე)და გავიცინე, გიორგიც ამყვა სიცილში. ამ დღეს დიდი არაფერი მომხდარა თითქმის საუბარი სულ მომავალზე გქვონდა რა გვიყვარს, რა გვსურს, რას ვაპირებთ, როგორი ხასიათების ვართ, თვისებები და ასე შემდეგ. ნომრები გავცვალეთ და დამპირდა რომ ამ დღეებში დამირეკავდა. რათქმა დნა ჩემს ბუბუს მეორე დღესვე ვუთხარი გიოს შესახებ. მე და სალო ერთმანეთს ყოველთვის ვუზიარებთ ახალ-ახალ ამბებს, სულ მცირე დეტალსაც კი..ჩვენი <ურთიერთობა მეგობრობას არ სცდებოდა. იყო თბილი დიალოგები, ერთმანეთის გაცნობა, მსგავსების აღმოჩენა, საუბარი ნებისმიერ თემაზე ფარგლებში. იყო პირველი შეხვედრა, საუბარი რეალობაში. იყო შეხვედრები სხვადასხვა დროს, არა ხშირად რადგან გიო ბათუმში ცხოვორბდა მე კი თბილისში. ამ ურთიერთობაში მიილია ერთი წელი... მიუხედავდ იმისა რომ მუდამ მეგობრბეი ვიყავით, მის მიმართ მაინც სხვა რძნობას ვგრძნობდი, სხვა ნაირად ვუყურებდი, თუმცა ეს ნამდვიალდ არ მინდოდა, რადგან ჩევნი გაცნობიდან 4 თვის მერე მითხრა რომ შეყვარებული იყო, ხშირად მიყვებოდა მასზე, მე რჩევებს ვაძლევდი. ჩვენ მეგობორბას 1 წელი შეუსრულდა. ამ 1 წლის განმავლობაში როგორც სხვა ახალგაზრდებისთვის ჩემთვისაც მნიშვნელოვანი დღეები იყო: ბოლო ზარი, ბანკეტი და ეროვნული გამოცდები. 18 აგვისტოს გავხდი 18 წლის. რადგანაც ზაფხული იყო და ყველა სადღაც მიდიოდა დასასვენებლად, მე, სალომ,დაჩიმ, ემილიამ, იოანემ და ლაზარემ დაბადებისდღის გადახდა,შემდეგ კი სადმე მთაში წასვლა გადავწყვიტეთ. გიოს სტუმრობა ნამდვილად სიუორიზი იყო ჩემთვის, რადგან ვიცოდი რომ თბილისში ვერ ჩამოდიოდა. თუმცა მისი სტუმრობა არაფრად დარჩა მისი სიტყვების შემდეგ. მისი აღიარება რომ ის გოგო რომელიც უყვარდა მე ვიყავი უბრალოდ ჩემთვის სასიამოვნოც და აგსაკვირიც აღმოჩნდა სწორედ მაშინ ვიგრძენი ის რასაც ამდენ ხანს ჩემს თავს ვუკრძალავდი.
მჯერა, რომ ყველა ადამიანს ჰყავს თავისი მეორე ნახევარი ამ სამყაროში, ეს არის ადამიანი, რომელსაც თვალებში ჩახედავ და უბრალოდ იცი რომ ის „ შენია“! მასში არის რაღაც, რასაც სხვა ვერავისში ხედავ…. ერთმანეთის პოვნაში ხშირად ბევრი რამ გვიშლის ხელს, ხან საჭირო დრო არ არის, ხან -საჭირო ადგილი!!! ხან ვპოულობთ ერთმანეთს და მერე სიამაყის, სიმხდალის, შეცდომების გამო ვკარგავთ! ხშირად ვოცნებობთ ვიღაც იდეალურზე, მაგრამ ოცნებას იმედგაცრუება ანაცვლებს, რადგან იდეალური ადამიანები არ არსებობენ….ბევრი ცხოვრობს უაზრო მოლოდინით, რომ ერთ დღესაც ვიღაც გამოჩნდება და ყველაფერს შეიცვლება. მე კი მგონია,რომ ჭკვიანი ხალხი არასოდეს ელოდება უბრალოდ „ვიღაცას“, ყოველთვის იცის „ვინ“ უნდა მოვიდეს, ვის მისცეს ნება დარჩეს მის სიახლოვეს…ცხოვრებაში ის კი არ არის მთავარი, რამდენ წარმატებას მიაღწევ, რამდენს გეპირფერებიან, გეუბნებიან ლამაზ სიტყვებს ანგარებით , გონებას გიბინდავენ გაცვეთილი, ბანალური ფრაზებით…არამედ ის, რომ გვერდით გყავდეს ადამიანი,რომელსაც მთელი გულით ეყვარები; რომელიც სხვებზე ნაკლებს იტყვის, მაგრამ საქცეილით დაგიმტკიცებს ყველაფერს. ძნელია იპოვო ადამიანი, რომელიც ღირსეულია, გულწრფელი,რომელშიც არაფერია ყალბი… "ერთხელ ბიჭმა მოხუცს ჰკითხა:
- როგორ ვისწავლო ადამიანების ცნობა, – ვის უნდა ვენდო და ვის ვუფრთხილდე?
- ჯერ გეტყვი, თუ ვის უნდა უფრთხილდე, – უპასუხა მოხუცმა. – სიფრთხილე გმართებს გარეგნულად ყველაზე თავმდაბალ ადამიანთან. როცა დაინახავ, რომ ვიღაც ქედს გიხრის, გეხვევა და შენ მიმართ არაჩვეულებრივ დამოკიდებულებას ამჟღავნებს, მას უფრთხილდი ყველაზე მეტად.
- რატომ, მოხუცო? – გაუკვირდა ბიჭს. – ამიხსენით!
- რადგან პირველი ის გიღალატებს! – ამოიოხრა კაცმა.
- აბა, ვის ვენდო? – იკითხა ბიჭმა.
- ენდე მათ, ვინც უბრალოა შენთან და სიმართლეს გეუბნება, როგორიც არ უნდა იყოს იგი. ასეთი ადამიანები პირველები მოვლენ შენს საშველად გასაჭირის დროს. ნამდვილი თავმდაბლობა მუდამ შეუმჩნეველია, ამიტომაც რთულია მისი პოვნა, მაგრამ როცა იპოვი, იგი არასდროს გიღალატებს."ყველაფერი ხომ წარმავალია: წარმატება,ფული,სახელი- მოდის და მიდის, სილამაზეც წლებთან ერთად ქრება; ადამიანი- აი, მხოლოდ ეს რჩება ბოლოს ადამიანი- აი, ეს არის ფასეული მხოლოდ! ბევრი გაგაღმერთებს გამარჯვებულს, მხოლოდ ერთს ეყვარები უპირობოდ… ყველა შეგიყვარებს შენი ღისებისთვის, მხოლოდ ერთს ეყვარება შენი ნაკლი ისევე, როგორც შენი ღირსება….მხოლოდ ერთეულებს უყვართ ასე გულწრფელად და გამორჩეულად.
ყოველთვის იპოვი უკეთესზე უკეთესს, ლამაზზე ლამაზს, ჭკვიანზე ჭკვიანს, მაგრამ იშვიათად შეხვდები ადამიანს, რომელიც დაგაფასებს,პატივს გცემს,მიგიღებს ისეთს, როგორიც ხარ… ესმის შენი დუმილი და ამიტომ, ყველაზე უკეთ ის გაიგებს შენს საუბარს! -თვალებში რომ ჩახედავ და რომ იცი,ისწორედ ის არის, ვისაც მთელი ცხოვრება ეძებდი; ის, ვინც არავის არ ჰგავს! …და სწორედ მაშინ,როცა იპოვი ასეთ ადამიანს, რომელიც ბოლომდე გაგიგებს და უყვარხარ იმისთვის, ვინც ხარ, მაგრად უნდა ჩასჭიდო ხელი და აღარასდროს გაუშვა… რადგან მას თუ გაუშვებ, მასთან ერთად შენი ბედნიერების შანსიც წავა……და ბოლოს, ბედნიერება ძალიან ახლოსაა ხშირად, ჩვენ რომ არ ვეძებდეთ შორს….!
***
კოტეტბელი წერდა: სიყვარული რაღაცნაირად მთას წააგავს... ვინმემ რო მითხრას სიყვარულს როგორ გამოძერწავო, გამოვძერწავ მთას და მთის წვერზე სფეროს. ერთი შეხედვით ბანალური მოგეჩვენებათ, მაგრამ მე ეს სხვანაირად მესმის: მთის წვერი მთის წვერია-მიღწევის, გადალახვის, გამარჯვების, სულიერების და ზესვლის სიმბოლო; სფერო-სამყაროა, ერთი სამყარო ან ერთში გაერთიანებული რამდენიმე სამყარო; სფერო მთის წვერზე ვერ გაჩერდება, თუ არ იქნა ზეიდეალური წონასწორობა... ამის ერთადერთი გარანტი ნამდვილი სიყვარულია; მთავარი სფეროს მთის წვერზე ატანა კი არა, მისი იქ შენარჩუნებაა... ისევე როგორც წონასწორობას, სიყვარულსაც მუდმივი გაფრთხილება და ყურადღება უნდა, სხვანაირად არ გამოვა პ.ს. არის ხალხი, რომლებსაც სფეროები ნებისმიერ მთაზე ააქვთ "ამწეთი"... ან ისეთები, რომლებიც ჯერ მთის წვერს აბრტყელებენ და მერე დებენ ზედ თავიანთ სფეროს... არიან ოთხკუთხედ სფეროიანებიც. ზოგს სფერო ხშირად უვარდება მთიდან... უბრალოდ, მთაზე მისი ხელახალი ატანის მუღამი აქვს.. ზოგი სფეროზე დებს მთას მაგრამ ჩვენ ხომ "ზოგები" არ გვაინტერესებს! მთავარია სხვისი სფეროების გამო ყურადღება არ მოვადუნოთ და სწრაფადვე ჩვენ სფეროებს მივხედოთ, არ ჩამოგვივარდეს, ფრთხილად...
**4**
ჩემი დაბადებისდღის მერე როგორც გითხარით მთაში გვინდოდა წასვლა სადმე, სვანეთში წავედით. ოო სვანეთია?! ადგილი, სადაც ყველა უნდა იყვეს ერთხელ მაინც, ის სვანური კოშკები, მთების სილამაზე. სვანეთი ორ ნაწილად იყოფა, ზემო და ქვემო სვანეთად. მათ ჰყოფს მაღალი სვანეთის ქედი ლატფარის ზეკარით. ზემო სვანეთი შეიცავს მდინარე ენგურის ხეობას სათავიდან სამეგრელოს საზღვრამდე, ხოლო ქვემო სვანეთი — ცხენისწყლის ხეობას სათავიდან მურის ხიდამდე. კულტურა და არქიტექტურაც განსხვავებულად მნიშვნელოვანი და მრავალფეროვანია. მამაკაცის სვანური ქუდი ნაბდისგან მზაადდება. ის ერთნაირად იცავს სიცხეშიც და სიცივეშიც. სვანური ქუდი, როგორც წესი, რუხია. შავ ქუდს მხოლოდ მგლოვიარეები ატარებენ. ქუდი სადაა და მასზე აბრეშუმის სირმით და ბამბის ზონრით ჯვარია გამოსახული. ჩანგი სვანური საკრავია. ის ძალიან ჰგავს შუამდინარეთში გავრცელებულ ძველ საკრავებს, განსაკუთრებით კი შუმერულ არფას. ჩანგს ძუის 5 ან 6 სიმი აქვს.ამ საკრავით სვანური სიმღერების აკომპანიმენტი იკვრება. ადიშის ოთხთავი, XI საუკუნის ბოლოს კლარჯეთიდან წამოღებული ძველი ქართული ენისა და მწერლობის უმნიშვნელოვანესი ძეგლი. ის გადაწერილია 897 წელს და უძველესი ქართული თარიღიანი სახარებაა. ასომთავრული ტექსტი ოქროსფერი მელნითაა ნაწერი. ადიშის ოთხთავი ამჟამად მესტიაში, სვანეთის ისტორიულ-ეთნოგრაფიულ მუზეუმშია დაცული. სვანური კოშკი 20-25 მეტრი სიმაღლის ორფერდასახუროვანი ნაგებობაა. კოშკებს რიყის ქვითა და ლოდებით აშენებდნენ და გარედან განსაკუთრებული სიმტკიცის ბათქაშით ლესავდნენ. სვანური კოშკები უმეტესად ხუთსართულიანია ქვედა სართულის კედლები 1.50 მეტრი სისქისაა, ზედა სართულებისა 70-80 სანტიმეტრი. შენობაში შესვალა მეორე სართულიდან შეიძლება ხის მისადგმელი კიბით.კოშკის ბოლო სართულზე საბრძოლო ბაქანი და სათოფურებია. ლემი თავისუფალი სვანეთის დროშას ეწოდება (სვანური სიტყვაა და ქართულად „ლომს" ნიშნავს), ლემი სვანეთის უძლეველობის განსახიერებაა. დროშა მედროშე-მელომეს განკარგულებაში იყო და ყველა ბრძოლაში წინ მიუძღოდა მებრძოლებს. ლიფანალი გარდაცვლილთა სულების მოსახსენიებელი დღესასწაულია. ის რამდენიმე დღეს გრძელდება.ლიფანალისის დროშას დიასახლისი ნაკურთხი წყლითა და ნაცრის შერევით „საღებავს" ამზადებს და გარდაცვლილთა სულების გულის მოსაგებად სხვადასხვა საგნებზე თითით მარტივ ფიგურებს გამოსახავს. სვანები და აღმოსავლეთ საქართველოს მთიანეთის მცხოვრებნი უძველესი დროიდან დადიოდნენ მთაში სანადიროდ. თოვლსა და ყინულზე სასიარულოდ ისინი საგანგებო აღჭურვილობას თხილამურს და წრიაპს იყენებდნენ. თხილამურები თხილის ტოტებისგან მზადდებოდა, წრიაპები ლითონისაგან.
***
სვანეთისა და იქ გატარებული დროის დაუფლებული შთაბეჭდილების ქვეშ ვიყავით კვლავ. მას შემდეგ 1 თვე გავიდა. ჩემი და გიოს ურთიერთობა ჩვეულებრივ მიმდინარეობდა. წინ მიივწევდით, თბილისში ჩამოვიდა სწავლა ეწყებოდა და ეს პერიოდი ჩვენთვისაც დიდ ხელშეწყობას ექვემდებარებოდა. თითქმის ყოველდღე ვხვდებოდით ერთმანეთს, ვსეურნობდით, ვსაუბრობდით, სხვადასხვა თემებზე, მომავალს ვგეგმავდით... ამ ყველაფერმა 2 თვემ გასტანა და თითოეული წამი ყოველთვის მემახსოვრება... თუმცა ამ 2 თვის შემდეგ ყველაფერი რადიკალურად შეიცვალა. გიო აღარ მეკონტაქტებოდა, ჩემს ზარებს აღარ წერდა და აი ერთხელაც როდესაც საიტზე ვნახე...:
-გიო, 1 კვირაა ვცდილობ შენთან დაკავშიებას მაგრამ არ მპასუხობ... რა ხდება?? (მე)
-არაფერი ალექსანდრა არაფერი. (გიო)
-რა არაფერი??? ამ ყველაფერს არაფერი ჰქვია??? (მე)
-ხო ალექსანდრა არაფერი და ძალიან გთხოვ თავს ნუ მომაბეზრებ... (გიო)
-რაა??? თავს ნუ მოგაბეზრებ?? მე გაბეზრებ თავს??? ხვდები მაინც რას მეუბნები?? (მე)
-კი ალექსანდრა ვხვდები და ვიცი რაც ვთქვი. (გიო)
-კაიი თავს გაბეზრებ ანუ ხო ?! კარგი გიო არარ მოგაბეზრებ. ერთ კითხვაზე მიპასუხე მარტო.. რატომ შეიცვალა ეს ურთიერთობა?? რამეს არასწორად ვაკეთებ?? ყველაფერს ვცდილობ მაგრამ ბოლო დრო თითქოს აღარ გსიამოვნებს ეს ყველაფერი, თითქოს ეს მოვალეობაა, მოლარული ვალდებულება რომელიც ჩემს წინაშე უნდა მოიხადო, თითქს ჩემი ვალი გაქვს... რატომ?? (მე)
-არაფერი, არაფერი არ შეცვლილა.. არაფერი ხდება, ნუ პანიკიორობ, ყველაერი ისევ ისევაა... (გიო)
-შენი საქციელებით თუ ვიმსჯელებთ, ყველაფერი ისევ ისევ ვერ იქნება (მე)-კი იქნება თუ ვცდით (გიო)
-არა გიოო, მე ვცდილობ, მაგრამ შენ აღარ. რარაც იცვლება ამ ურთიერთობაში დავიჯეროო მე ვიცვლები?? (მე)
-არა, არა, შენ არაფერ შუაში ხარ ალექსანდრა მე ვიცვლები, მე მემართება რაღაც მაგრამ რა არ ვიცი. (გიო)
-მაინც რა?? (მე)
-არ ვიცი (გიო)
-კაიი, რა ვქნათ?? (მე)
-არ ვიცი.. (გიო)
-რას გრძნობ?? (მე)
-სიყვარულს ალექსანდრა (გიო)
-თუმცა ცივს როგორც ვატყობ (მე)
-.... (გიო)
-ნუ მომწერ (მე)
-რაა??? (გიო)
-რამდენიმე დღე ნუ მომწერ.. გიო ასეთი გაურკვევლობა არ მინდა, არ მინდა ამ უთანხმოებამ და გაურკვევლობამ ურთიერთობა დაანგრიოს. რამდენიმ დღე ნუ მომწერ, გაერკვიე რას გრძნობ და მერე მომწერე. მირჩევნია ასე მოვიქცეთ და მენატრებოდე ვიდრე გაურკვევლობა იყვეს (მე)
-კარგი, თუ რამე შეიცვლება აგაგებინებ (გიო)
აღარფერი მიმწერია მეტი... აი დიდი ხომ არაფერი?? მაგრამ მაინც.. განგიცდიათ ტკივილი?? აი სულის შემძვრელი ტკივილი.. ტირილი ყვირილი რომ გინდა, გსურს. შენი სული და გული რომ ტირის თუმცა სხეული ვერაფერს გრძნობს? სუნთქავ მაგრამ რისთის არ იცი, ცოცხლობ მაგრამ რატომ არ იცი.არ გსურს მაგრამ სხვა გზა არ გაქვ... ასეე ვიყავი ახლა... ტკივილი ფიზიკური ან სულიერი ტანჯვაა, უსიამოვნო, შემაწუხებელი შეგრძნება, რომელოც განსაკუთრებული ემოციური ფონია.
**5**
ენით ვერ ავღწერ რაც ამ დაშორებას მოჰყვა. დაშორებში კი ამას ვგულისხმობ : იმ "გაუგებრობის" შემდეგ ერთი კვირა იყო გასული. ვნევიულლობდი თავისთავად ადვილი არაა ეს ყევალფერი ამიტომ გადავწყვიტე რომ მისთვის დამერეკა. ასეც მოვიქეცი, რამდენიმე დღე ვრეკავდი, ზარი გადიოდა მაგრამ არ იღებდა. ოო მე იქ ეჭვი შემეპარა?!– (ყველას იგივე რეაქცია გექნებოდათ ჩემს ადგილზე ზუსტად ვიცი.. მითუმეტეს რომ რამდენიმე დღე გაგრძელდა ეს ყველაფერი. მეერ აღარც საიტზე შემოდიოდა. აღარც ტელეფონზე მწერდა. ტკივილი?? სიტყვებით ვერ გადმოვცემ რასაც ვგრძნობდი. ალბათ უფრო იმედგაცრუება რომ ის "კოშკები", ის "პირობები" თავზე ჩამოგვექცა ან ჩამომექცა. ეს ჯერ კიდევ გასარკვევი იყო. არ ვაპირბდი გაურკვევლობაში ყოფნას. უბრალოდ არ შემეძლო. ერთ დღესაც ჩემს მეგობრებს რომ მობეზრდათ ჩემი მოღუშული სახის ყურება გიოს დაურეკეს. თავიდან არ იღებდა , რეკვა მანამდე არ შევწყვიტეთ სანამ ვიღაცამ არ აიღო: - გისმენთ ( ვიღაც ქალის ხმა იყო)
-გამარჯობათ , გიორგის თხოვეთ( ბუბუ)
-გიორგის ძინავს( უცნობი ქალი)
-კიმაგრამ თქვენ ვინ ბრძანდებით(ბუბუ)
-და თქვენთვითონ ვინ ბრძანდებით ამდენ კითხვებს რო მისმევთ(უცნობი)
-სასწრფოდ ტელეფონი მიეცი თორე ინვალიდი მოვლა მოგიწევს (ძალიან ანვერვიულდი და სიტყვებს ვეღარ ვაკონტროლებდი)
-ეიიი გოგონი რამე ხომ არ გეშლება(ის)
- მე არ მეშლება საყვარელო, შენ საყვარელ გიორგის კი ბევრი ეშლება( მეტი ცინიზმი იყო ჩემ საუბარში)- დროზე ტელეფონი მიეცი
-კარგი, ჯანდაბამდეც გზა გქონია მივცემ მაგრაამ იცოდე ასე საუბარი აღარ გაბედო ძეტკა(ის)
-შენი ჭირიმეე მიდი რაა(ბუბუ)
-გიუუუ ტელეფონზე გირეკავენ , მილიონჯერ გირეკეს სანამ არ დაველაპარაკებიო არ შევწყვეტ რეკვასო(ის)
-ვინ უნდა იყოს პატარავ? ... პატარავვვ ეს რომ გავიგე თუ როგორ დაუძახხა იმ ნაძირალამ მას ძარღვები დამებერა საფეთქლები ამეწვა , მინდოდა ახლოს ვყოფილიყავი და მუშტი მეთავაზა , და საზიზღრობები მეთქვა(ბუბუ)
-გისმეთ(გიო)
-ეხლა კარგაად მომისმინე კაცუნიაა, გამარკვიე აბა რა თამაშს თამაშობ ანარადა შენგან არაფერი დარჩება ამის პირობას გაძლებ(ბუბუ)
-აჰაჰაჰა გოგო და ასეთი გამბედავიი, უკვე მომხიბლე(გიო)
-მაგ შენ საყვარელს მიხედეე ჩემით ნუ დაინტერესდები , შენივე უსაფრთხოებისთვის, და ახლა მითხარი ადამიანების გულის ტკენა შენი პროფესია გახდა? (ბუბუ)
-რაგინდა გოგონი ჩემთან თამაში გადაწყვიტე(გიო)
-აჰაჰაჰა გოგონი რაიყო შენთვის საყვარელი ადამიანი დაივიწყე და მის გარშემო მყოფებიც ასე ადვილად გავიწყდება, არადა ის დრო მენანებაა ასე კარგად რო იყავით ნუთუ ალე მალე დაგავწიყდა ყველაფერი , ასე მალე ჩაკალი შენ გულში ყველაფერი თუ ეს ყველაფერი ტყუილი იყო რა აზრი ქონდა ამ ყველაფერსს , შენ არ იყავი რო ამტკიცებდი მე სხვებს არ ვგავარო , შენ არ იყავიი ყველაფერს რო გერჩივნა და მის გამო ყველაფრის გაკეთება რო შეგეძლო მაგრამ ის მინიმალურიც ვერ გააკეთე რაც წამოწყებული გქონდა. შენ არიყავი ღამე აივანზე რო აძვერი "შენ გარეშე სუნთქვა არ შემიძლიაო"- რო თქვი და ალეს დაბადებიდღეზე ყველაზე მაგარი სიურპრიზი რო გაუკეთე, შენ არ იყავი ის ბიჭი ყოველი ფეხის ნაბიჯზე რო ამტკიცებდი რო სხვებს არ ჰგავდი? რა ჯანდაბა დაგემართა რააა? მითხარი ნუთუ ეს ყველაფერი ზღაპარი იყო ვინაა ის ნაგავიი ქალი რაიყოო საწოლშის ჩაიწვინე და უკვე ყველაფერი დაივიწყე?რა ჯანდაბა იყო ეს ყველაფერი შენგან ახსნას ვიმმსახურებთ მემგონი. ჩვენ თუ არა ალე ყველა ვარიანტში, იმსახხურებს ყველაფრის თქმას ჯობიაა უთხრა თუ არ გიყვარდა ან თუ გიყვარსს ყველაფერი უნდა უთხრაა რაც იყო არ აქ მნიშვნელობა ,გელოდები(ბუბუ)
- მე , მე არვიცი რაგითხრაა (გიო) მისი ხმა პირველ სიტყვებთან შედარებით სევდიანი იყო, თითქოს ნანობდა მაგრამ რას ვერ გეტყვით.
- მე ნურაფერს მეტყვიი , წადი და ალეს აუხსენი ყველაფერი რაც იყო და როგორც იყო. თუ ოდნავ მაინც გიყვარდა და ეს ყველაფერი ტყუილი არ იყო მიდი და აუხსენი მოგისმენს დამიჯერე(ბუბუ)
- მე არ შემიძლია თვალებში ჩავხედო , არ შემიძლია კიდე ვატკინო(გიო)
-თუ არ ეტყვი იცოდე უფრო ეტკინება, მე არ ვიცი რამოხდა მაგრამ ალბათ სერიოზული მიზეზი გქონდა ესე რო მოიქეცი ამიტომ დღეს ისე ვიზამ რო დაგელაპარაკება თუნდაც ბოლოჯერ მერე შენ იცი. და ზოგადად აქამდე უნდა დაფიქრებულიყავი, თუ არ გინდოდა რომ სტკენოდა თავიდანვე უნდა გეტქვა და აგეხსნა. ეს უთქმელობა და შენი საქციელი ისედაც ორმაგად სტკივა. ამიტომ დღეს გამოვიყვან გარეთ სულ სახშია აღარს მეგობრები უნდა აღარც დედა მამა არავინ, იცოდეე ჩემი ხელით მოგიყვან და მაინც მოგიწევს ყველაფრის ახსნა , 7ზე მოგწერ სადაც უნდა მოხვიდე და იცოდე მოხვალ მე სათქმელი არაფერი მაქ მეტი(ბუბუ).... 6 საათი ხდებოდა , სახში ვიჯექი ალეს დავურეკე:
-ალეეე რაშვები გოჭი (ბუბუ)
-რავიი პაწოო შენნ?(ალე)
-რავი გოგო გამოგივლი ეხლაა 10წუთში და სადმე გავიდეთ რა მომწყინდა სახლში.(ბუბუ)
-აუუ მეზარებაა შენთავსვფიცავარ მაგრად(ალე)
-აუუ კაი რაა სახში რო ხარ 1 თვეა ეგ არ მოგწყიდა არ მაინტერესებს 10წუთში დაბლა იყავი თორე დაგითვლი სამეზობლოს(ბუბუ)
-ოხხხ შენ რაა ჯიუტი ვიღას მყავხარ რაა (ალე)
-ვიღასს არაა რაა გოგონი(ბუბუ) (გავიცინე) ... ღმერთო ეს რო არ მყავდეს არვი რა მეშველება, მართალია არაფრის თავი არ მქონდა არც ხალისი მაგრამ, მიუვხვდი რომ ეს ყველაფერი უნდა დამთავრებულიყო , ჩემ თავ შემოვუძაზხე ჩავიცვი ჩანთას და სათვალეს ხელი დავავლე და დავეშვი კიბეებზე.(ალე)
-მადლობა ღმერთს რო ჩამოაღწეი თორე ვაპირებდი დათვლას ( ბუბუ)
-ნუ ხარ გოგო შენ გიჟი, მოიცა და სად მივდივართ ?(ალე)
-სად და მოდი დღეს ჩემი მანქანით გავიდეთ შენ არ გინდა მე წაგიყვან ერთ ადგილას და იცოდე შეკამათება არც გაბედო თორემ დამივიწყე რომ ვარსებობ(ბუბუ)
-ღმერთო ჩემო ახლა რაღა ჩაიფიქრე (ალე)
-რაც არუნდა ჩამეფიქრებინა იცოდე ფეხს არ მოიცვლი და ჩუმად იქნები , იცოდე როგორცკი ფეხზე ადგები იმ წამიდან დამივიწყებ.(ბუბუ) ...ჩემ ფიქრებში ჩავეშვი.. ვიცოდი ალესთვის ეს სიტყვები როგორ უკლავდა გულს, ვიცორი რო ამით ვატკინე, მაგრამ სხვა გზა აღარ მრჩებოდა მისი ბედნიერების გარდა ახლა ვერაფერზე ვიფიქრებდი. მინდა ეს სიჯიუტე მოიშოროს და ყველაფერი გარკვეს .(ბუბუ)
-ეს ადგილი აქ რაგვინა ბუბუ ამიხსენი, ეს ხომ... ეს ადგილიი ... ეს ხომ ჩვენი ადგილი იყო... ახლა ჩემი და მისი .ცრემლები ძვლივს შევიკავეე და თვალები დავხუჭერამდენიმე წამიტ დასამშვიდებლად, როდესაც გავახილე რას ვხედავ-მგონი მეჩვენება თვალებს ვისრეს
-მოიცა მოიცა მეჩვენება მგონი ხოო ,? ბუბუ მითხარი რომ ეს ყველაფერი მესიზმრება. (ალე)
-არა არაფეირ გესიზმრებაა დავიღალე შენი ასეთი სახის ყურებით, იცოდე მოუსმენ და მერე რაც გინდა ის გადაწყვიტე, და არ დაგავიწყდეს გზაში რაც გელაპარაკე, თუკი დააპირებ წამოდგომას მე გამიხსენე და თუ იმდენად უფასურია ეს ყველაფერი ადექი და წადი და დამთავრდება ყველაფერი , ვიცი რომ ძლიერი ხარ და ბოლომდე მოუსმენ , როცა ახსნას მორჩება დამირეკე და მოგაკითხავ. და მერე ცივი გონებით გადაწყვიტე ყველაფერი, ახლა აქ დარჩი და მოუსმინე მე მივდივარ, იცოდე ისე არ გაკეთო რომ საბოლოოდ მხედავდე.(მივედი შუბლზე ვაკოცე და ვუთხარი-ჭკუით ჩემო პატარაა ჯიუტო გოგო თქო)
-ბუბუ იცოდე ამისთვის სახლში მოგეკითხება(ალე)
.. აჰაჰა ანუ ის მოსმენას აპირებდა იმედი ჩამესახა.(მე)
-მზად ვარ პასუხი ვაგო ფისოო (ბუბუ)
**6**
-გიო დიდიხანს აპირებ ჯდომას ასე ჩუმად თუ მეტყვი რამეს? (მე)
-არ ვიცი რა ან როგორ გითხრა (გიო)
-საიდანაც გინდა თუ გინდ სულ თავიდან დაიწყე.. (მე)
-კარგი, ღოდ უნდა დამპირდე რომ ბოლომდე მომსიმენ და არ გამაწყვეტინებ (გიო)
-კაი. (მე)
-მოკლედ ნამდვილად არ მინდოდა ეს ყველაფერი მომხდარიყო.. მართლა მიყვარხარ თან ძლაიან. ისე რომ ვერც გადმოგცემ.. უბრალოდ ეს ყველაფერი დაგეგმილი არ მქონდა. საერთოდ არა ეგ კი არა დაოჯახებას ვაპირებდი. მინდოდა ჩემთან გეცხოვრა ჩემს.. ბოდიში.. ჩვენს მომავალ სახლში შვილები გვყოლოდა. ოჯახური ცხოვრება გვქონოდა როგორც ყველას კამათებით თუ მათ გარეშე მაგრამ გვეცხოვრა რაც მთავარია. ძალიან მნდოდა არა ახლაც მინდა არ გეგონოს რომ არ მინდა, რომ შემეძლოს ეხლავე წაგიყვანდი ჩემთან უბრალოდ.. უბრალოდ.. არ ვიცი როგორ გითხრა. ბოლოს როცა გნახე.. მას შემდეგ რამდენიმეჯერ ცუდად გავხდიი.. ამიტომ გარიდებდი თავს. მეგონა უბრალოდ გადატვირთUლობის ბრალი იყო და დასვენება მინდოდა მაგრამ ერთ კვირაზე მეტი გავიდა დ აარ გამიარა ამიტომ ექიმტან წავედი გამოკვლევებზე და ის მითხრეს რაც არ მსურდა.. სიკვდილზე არასოდეს მიფიქრია მუდამ ისე ვცხოვრობდიი ორმ ბედნიეირ ვყოფილიყავი მუდამ იმას ვაკეთებდი რაც მსურდა მაგრამ ახლა.. ახლა როდესაც ვიცი რომ საყვარელი ადამიანების მიტოვება მომიწევსს არ ვიცი რა უნდა ვქნა არ ვიცი როგორ უნდა მოვიქცე რომ სინი არ გავაუბედუროო.. არ მინდა რომ ასე იყვეს.. შენი, დედასი, თუნდაც ჩემი მეგობრების მიერ ერთი ცრემლიც კი გულს მტკენს, თავს ვიდანაშაულებ რომ ეს ჩემი ბრალი იქნება, მათი გამოხედვაც, სევდიანი, სინანული.. უბრალოდ არ შემიძლია...უბრალოდ ვერ ვუყურებ როგორ იტანჯებიან ჩემს გამო.. სეფსისი- აი ჩემი ყველაზე დიდი პრობლემა. ისიც არ ვიცი გამოვჯამრთელდები თუ არა. ამიტომ ვაპირებ ყველაფერი დავტოვო მიმძიმ. თან ძაან მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს... ბოდიში.. უბრალოდ სცადე რომ დამივიწყო და ბედნიეირ იყო... არ მინდოდა ასე მომხდარიყო მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს.. (გიო) ადგა, უკანასკნელად ეამბორა შუბლზე ალექსანდრას და წავიდა..
ჯერ იმან გამაკვირვაა რომ სალომ აქ მომიყვანა. მერე რომ მითხრა რომ შეიძლებოდა წს მისთვის არ მეპატიებინა. მერე იმან რომ გიო დავინახე. ამის მერე კიდევ იმან სალომ მარტო ორმ დაგვტოვა. მერე ნერვები მომეშალა რომ ჩუმად იჯდა გიო და ხმას არ იღებდა. საბოლოოდ გიოს ნათქვამმა გამაკვირვა. ნამდვილად არ ველოდი. ისედაც მივხვდი ორმ კარაგდ არ იყო შეცვლილი იყო ძალიან ფერიც დაკარგული ჰქონდა სახეზე. ლაპარაკითაც ძლივს ლაპარაკობდა. ძაან უჭირდა სიევე როგორც მე მისი თითოეული სიტყვის მოსმენა მიჭირდა. რას??... ამას წარმოვიდგენდი მე?? ნამდვიალდ ვერა. გაოგნებული ვიყავი. სალოს მივწერე რომ აღარ მოსულიყო. ახლა ასაკუთარ თავთან მარტო რომ არ დავრჩენილიყავი ყველას დავკარგავდი.. ჩანთა ავიღე და გზას ფეხით დავუყევი. მალე ერთ-ერთ პარკს მივუახლოვდი კიდეც, შესვლა გადავწყვიტე. წყნარი ადგილი ჩანდა. ძირითადად სულ წყვილები იყვნენ ან მოხუცები ნა თუნდაც ჩემსავით მარტოსულები. არანაირი გასართობი ატრაქციონები. სიმწვანე, სიმყუდროვე სიწყნარე, ჩიტების ჟღურტული- დასაფიქრებლად მშვენიერი ადგილი.. არავინ შეგიშლის ხელს. მეც თავისუფალი ადგილი მოვძებნე და ჩამოვჯექი. მტკიოდა სასწაულად მტკიოდა. მახსენდებოდა თითოეული წამი რომელი ცმასთან გამიტარებია. რას ვაკეთებდით, სად ვიყავით თვალ წინ მირბოდა კადრებივით, მაგრამ დაბრუნება არ შემეძლო და ეს მტკიოდა, შეცვლა შემეძლო მაგრამ მის წინაღმდეგ წასვლა არა!!! ვიცოდი ვხვდებოდი ამას რის გამოც აკეთებდა მე მის წნააღმდეგ ვერ მივდიოდი.. ის წავიდა. სამუდამოდ წავიდა და აღარ დაბურნდება...
რა არის სეფსისი??-მკვლელი ინფექცია. სეფსისი უმძიმესი ინფექციური დაავადებაა – სისხლის მოწამვლა, როდესაც გამომწვევი სისხლის მეშვეობით აღწევს სხვადასხვა ორგანოში. ის არ არის თვითგანკურნებადი – მკურნალობის გარეშე ავადმყოფი კვდება.სეფსისი შეიძლება გამოიწვიოს ნებისმიერმა მიკროორგანიზმმა: ბაქტერიამ, ვირუსმა, სოკომ, პარაზიტმა, ასევე – მათმა კომბინაციამ. დაავადების დიაგნოსტიკას ართულებს ისიც, რომ მას არ გააჩნია სპეციფიკური კლინიკური ნიშნები. უფრო მეტიც – მრავალგვარია ინფიცირების გზა. დაავადება შეიძლება პირველადი ბაქტერიემიითაც (სისხლში მიკრობის არსებობით) დაიწყოს (ასეთი რამ უმთავრესად ახალშობილებში გვხვდება) და სხვა პათოლოგიის ფონზეც განვითარდეს. ამ შემთხვევაში საქმე მეორეულ ბაქტერიემიასა და სეფსისთან გვექნება. ფონური დაავადება შეიძლება იყოს ნებისმიერი ჩირქოვანი პროცესი. სეფსისით რთულდება არაჩირქოვანი დაავადებებიც – პაციენტი შესაძლოა სრულიად სხვა მიზეზით (მაგალითად, ტრავმის გამო) მოხვდეს საავადმყოფოში, მერე ამას დაერთოს საავადმყოფოსშიდა ინფექცია და განვითარდეს სეფსისი. ყოველივე ამაში უდიდეს როლს ასრულებს იმუნიტეტის დაქვეითება. სეფსისი ყველაზე საინტერესო იმით არის, რომ მას უმეტესად იწვევენ ინფექციური აგენტები, რომლებიც ჩვენსავე ორგანიზმში – კანზე, პირის ღრუში, სასუნთქ სისტემაში, საშარდე სისტემაში – ბინადრობენ და, ჩვეულებრივ, არაფერს გვიშავებენ, ხელსაყრელ პირობებში კი აქტიურდებიან და დაავადებებს იწვევენ. პირობითპათოგენური ფლორით (კომენსალი ბაქტერიებით) გამოწვეული სეფსისის მკურნალობა მეტად რთულია, რადგან ჩვენი იმუნური სისტემა არ არის მომართული ამ მიკროორგანიზმებთან საბრძოლველად – გამომწვევი ხომ ორგანიზმისთვის კარგად ნაცნობი აგენტია. სეფსისი არასპეციფიკური სიმპტომებით მიმდინარეობს. მათგან ყველაზე ხშირი მაღალი ტემპერატურა და შემცივნებაა, თუმცა ათიდან ერთ შემთხვევაში ტემპერატურა შესაძლოა ნორმაზე დაბალიც იყოს, ძალიან იშვიათად – ნორმალურიც კი. ეს დაავადებულის ჯანმრთელობის მდგომარეობაზეა დამოკიდებული – ტემპერატურული რეაქციის გამოსახატავად ორგანიზმს რესურსი სჭირდება, პაციენტი კი ზოგჯერ ისეა დაძაბუნებული, რომ არ შესწევს ძალა, ინფექციას უპასუხოს, თუნდაც ცხელებით. სხვა სიმპტომები დამოკიდებულია იმ ორგანოზე, საიდანაც დაიწყო სეფსისი ან რომელიც პათოლოგიურ პროცესშია ჩართული. დაავადების პროგრესირების შემთხვევაში ვითარდება მძიმე სეფსისი, რომელსაც რომელიმე ორგანოს უკამრისობამდე მივყავართ, ხოლო თუ პროცესში რამდენიმე ორგანო ჩაერთო, საქმე სეპტიკური შოკით – პოლიორგანული უკმარისობით რთულდება. შოკი ორგანიზმის სისტემური დაავადებაა, რომლის დროსაც თანაბარია ნებისმიერი ორგანოს დაზიანების ალბათობა – თირკმლის, ღვიძლის, ფილტვის, გულის, ტვინის… საყურადღებოა, რომ თავდაპირველად გული და თავის ტვინი სისხლის ცენტრალიზებას ახდენს, ამიტომ აქ ყველაზე გვიან იჩენს თავს უკმარისობის მოვლენები. ხატოვნად რომ ვთქვათ, გული და ტვინი “ეგოისტურად” იქცევიან, სისხლის მობილიზებას ახდენენ და პირველ ხანებში სისხლნაკლებობას არ უჩივიან, მაგრამ შემდეგ თავიანთი ეგოიზმის გამო თვითონვე ისჯებიან – როდესაც სპაზმი იხსნება, სისხლი გაივლის კვებამოშლილ უბნებში, ტოქსიკური ნივთიერებებით მდიდრდება და ისინი უპირველესად სწორედ გულსა და ტვინში მიაქვს, რაც ამ ორგანოების უმძიმეს მოწამვლას იწვევს. ამიტომაც სეპტიკური შოკი კლინიკური გამოვლინებით მკვეთრად განსხვავდება სხვა ტიპის შოკებისგან. შესაძლოა, პაციენტს შეეძლოს საუბარი, ადეკვატური კონტაქტის დამყარება, მაგრამ რამდენიმე წუთში დაიღუპოს. ტოქსიკური შოკის დროულად ამოცნობა ძნელია, მაგრამ კიდევ უფრო ძნელია მისი ახსნა.
მას შემდეგ რაც გიო ვნახე 2 თვეზე მეტი გავიდა. მე კი იმის მუხედავად რომ ისევ ისევ მტკივა გიოს წასვლა, მის სურვილს ვასრულებდი (რაღაც წილად მანც) და ვცდილობდი ბენდერი ვყოფილიყავი. ვცდილობდი და გამომდიოდა კიდევაც. გიოს დავიწყება?? ვცდილობ.. მაგრამ ყველა დამეთანხმებით რომ ძნელია... რამდეი ღამე გამიტარებია ტიილში, წუწუნში, თუმცა ბოლოს რას მივხვდი იცით? ეს ყველაფერი ჩემი ცხოვრების დასასრულის დასაწყისი იყო. მე ვნახე ტივილი მაგრამ მასთან ერთად ბედნიერებაც. მინდოდა არ მინდოდა ეს ასე იყო და ასეც იქნებოდა. ცხოვრება ესაა. ტკივილი+ბედნიერება=ცხოვრება... როგორაა იცით? მათემთიურია. გაავლე AB მონაკვეთ A არის ბედნიერება, B არის ტკივლი. წარმოიდგინეთ ამ მონაკვეთს ორივე მხრიდან ვირაც აწვება რომ მისკენ გადძალოს და სბოლოოდ ერთ-ერთ მარჯვებს. ასეთ შემთხვევაში ივყავი მეც. იმ განსხვავებით ორმ ტკივლი და ბედნიერება თანაბარი იყო... ცხოვრება ხან მოკლეა. ამიტომ თვითონ უნდა ვცადოთ მისი გახანგრძლივება. გაბედნიერება სკუთარი თავისა. "ვაკეთოთ რაც გვსურს, რომ ვინანოთ ის რაც გვსურდა და გავაკეთეთ და არა ის რაც გვსურდა და ვერ გავაკეთეთ. იყავიტ ბენდიერი. იცხოვრეთ ყოველდღე ისე თიტქოს იცი ბოლოა" - ესაა ჩემი დევიზი ამითი ვცხოვრობ მე. და ეს ყველაფერი და ის ტკივილი მაძლევს ძალას რომ ფეხზე წამოვდგე და ვიყო იმაზე ძლიერი ვიდრე ვიყავი...
**7**
რადგან იმის საშუალება აღარ მომეცა რომ გიოზე რამე გამეგო.. 5 წელი გავიდა.. ჩემი ცხოვრება შეიცვალა.. ბევრი დაბრკოლებაც გადავლახე, მეგობრებთან ერთად დროს ვატარებდი ჩვეულებრივ, ვისწავლე კიდევაც მუშაობაც დავიყე და საკუთარი მცირე ბიზნესიც წამოვიწყე. თუმცა გიო არ დამვიწყებია. დაჩიმ ცოლი მოიყვანა, ბარბარე, ორი წელია უკვე და პატარას ელოდებიან. ემილიამ სკოლა დაამთავრა და იურიდიულზე ჩააბრა მესამე კურსზეა უკვე. იოანეს საცოლე ჰყავს საყვარელი მარიამი. ლაზარეს ცოლი სოფი, სამი წლის ბიჭი გიო და წლინახევრის გოგო ლიზა ჰყავს. ჩემი ბუბუც გათხოვდა 1 წელია ბიჭს იოანე ჰქვია. 5 თვის ფეხმიძემა და მუცელი საყვარლად ეტყობა..
5 წლის შემდეგ კი ერთ-ერთ ზაფხულს როდესაც მეგობრები ოჯახებით ზღვაზე ვისვენებდით, ერთ-ერთ საღამოს კლუბში შეკრებისას ბარში ერთი ბიჭი გავიცანი. აღმოჩნდა რომ სოფის კლასელი იყო. თორნიკე. ლურთვალება, სტანდარტული სისუტით, ნავარჯიშები სხეულით რაც იმ შავ მაიკაში გამოიკვეთებოდა, შაგვრემანი როგორ უხდებოდა ზაგარი.. თბილისში ცხოვრობდა.. კლუბის შემდეგ რამდენჯერმე შევხვდით რათქმაუნდა მარტო არა. სამი თვე ასე გრძელდებოდა ვიცოდიი რომ გიოს დავიწყება ისედაც მომიწევდა რადგან მან ყველაფერი დაამთავრა ჩვენს შორის 5 წლის წინ. ისედაც ამ 5 წლის მანძილზე მისდამი მონატრებას ვგრძნობდი.. და არა სიყვარულს. კი ისყვარულსაც ოღონდ სადღაც მიკუნჭულ კუთხეში.. და საბას გამოჩენამ ყველაფერიი დააგვირგვინა. არც ვიცოდი ის თუ რამეს აპირებდა უბრალოდ მეე ნამდვილად მომწნდა ვიცოდიი.. და მგონი მიყვარდა კიდეც.. მგონი 5 წელი ცოტა არაა.. 23 წლის ვარ ბოლო ბოლო... სამი თვის შემდეგ მან უბრალოდ შეხვედრა მთხოვა. უარს ვეტყოდი თქვენი აზრით??–არა რათქმაუნდა და დავთანხმდი. ძაან გადაპრანჭვა არასოდეს მიყავრდა და სადად გამოვეწყე უბრალო კონტური თვალებზე და თუჩებზე. სადა მუქი მვანე კაბა და შავი ფეხსაცმელი. უბრალოდ მყუდრო და პატარა რესტორანი იყო. აიი მე რომ მიყვარს ისეთი. ნელი წყნარი მუსიკის თანხლებით. ძალიან მომეწონაა და საბას კიდევ ერთი პლიუსი მივუწერე. ისედაც იდეალური ბიჭი იყო ყველა გოგოსთვის, კეთილი, თბილი, ზრდილობიანი, პატივისცემა იცის გოგოების მითუმეტეს. მამაკახური. ქალზე ხელს რომ არასოდეს აწევს. მტკიცე და ცოტა ჯიუტიც. ნუ ჩემთვის იდეალურია.. ამ საღამოს ის მოხდა რომ მან ერთად ყოფნა შემომთავაზა მას შემდეგ რაც რესტორნიდან გამოვედით და სუფთა ჰაერზეე გასეირნება გადავწყვიტეთ. რათქმაუდნა დავთანხმდი. გავიდა ბედნიერი ერთი წელი დავინიშნეთ კიდევაც მაშინ როდესაც ჩემი ერთ-ერთი ოცნება ამიხდინა და დაბადებისდღეზე პარაშუტით გადმოვხტით. პარაშუტი უნდა გამეხსნა როდესაც საბამ მკითხა გავყვებოდი თუ არა ცოლად. არც ბევრი მიფიქრია დიდიხანი რაც ეს ოცნებად მექცა. თანხმობის ნიშნად თავი დავიქნიეე რადგანნ ხმის ამოღეა ემოციებისგან არ შმეეძლო. საღამოს კიი ეს ყველაფერი რესტორანში მეგობრების შეკრებით აღნიშვნით, და ხელის მოწერით დაგვირგვინდა. ამაზე მაგარი დაბადებისდღე მქონია თუ არა?? რათქმაუნდა არა... ყველა ჩემთვის საყვარელი ადამიანიი ჩემს გვერდით იყოო და უკვე ჩემთვის ბედად წოდებულიი ქმარიც კი. ერთი თვის შემდეგ კიი ჯვრის წერა და ქორწილი გვქონდა..

***
ცხოვრებაში ყველაფერი სრულდება ოცნებებიც კი.. იბრძოლე.. გეტკინებათ?? ათჯერ ძლიერი გახდი ტკივილის ჯინაზე. ნურავის დაანახებთ სუსტ მხარეს.. იყავით რაც ხართ. არ შეიცვალოთ არავის გამო. არავის არ დაუწყოთ ხვეწნა. არავის გაეკიდოთ. თუ ძლიერი და ნამდვილია სიყავრულიი ის მუდამ თქვენში იქნება.. არ წავა... ხოლო თუ წავა მაშინ ღმერთის გწამდეთ და გაუშვით რადგან ის თქვენი ღირსი არ ყოფილა და ამ ტკივილსა იმიტომ განიცდით რომ უკეთესი ჰყავს ბედს შენთვის... ირწმუნეთ ბრძოლეთ და ასრულდება და იქნებით ბედნიერები.. მე ვიბრძოლე. მართლა ვიბრძოლეე რომ გიოს შემდეგ მარტოო არ ვყოფილიყავი. მარტოობა ძალიან დიდი მინუსია.. მე მეგობრები დამეხმარნენ და ასევე მოიქეცით თქვენცც.. მეგობრები საჩუქარია და შეინარჩუნეთ ისინი.. მომხდა ის, რაც შეუძლებელი მეგონა!!!
ამიტომაცა რომ 5 წლის შემდეგ 4 წლის დათა, 2 წლინახევრის გუგა და 1წლის ნია გვყავს მე და საბას.. ვართ ბედნიერებიიდ ა ვიქნებით ასეც.. არის ოჯახში კამათი ეს ყველა ოჯახშია მაგრამ ამ კამათს ხუთეულის სიყავრულიიი ფარავსს და ვუმკლავდებით ოჯახი.
ეს არის ის, რაც შეუძლებელიი მეგონა გიოს შემდეგ...


ბავშვებოო <3 მადლობაა დიდი იმედია მოგეწონებათ <3 <3 თქვენს იმედზე ვარ და ბოდიში დაგვიანებისთვის <3 <3 <3 მიყვარხართ ყველა <3