ჩუმად გავიცურცლე ჩემი ოთახისკენ , გამიხარდა ვერავინ დამინახა თქო შევაღე ჩემი კარი და დედაჩემი დავინახე ჩემს ტასაცმელს დასტიროდა, მასინვე თვალები ავატრიალე და ლოგინზე დავეხეთქე, მომვარდა და კოცნა დამიწყო
-სად იყავი? იცი როგორ ვნერვიულობდი?.- მე კიდე საშინლად მკიოდა თავი
-დედა საღომოს ვილაპრაკოთ რა ახლა მეძინება.- დათოს დაბარეული სიტყვა სიტყვით ვუთხარი და თვალები ავუფახუნე
-რამე მოხდა?
-დედა გთხოვ... გადი საღამოს გეტყვი
-კარგი.- ერთი კიდე მაკოცა დაგავიდა, გიგ აპირებდა შემოსვლას ხელი კრა და გაიყვანა, მე კიდე ტირილი დავიწყე და ტირილში ჩამეძინა...
***
საღამოს ასე 8 საათისკენ გამომეღვიძა და წამოვიზლაზნე ლოგინიდან, მერე ტელეფონს დავხედე არაფერი არ ხდებოდა და დათოს მივწერე
-რას შვები?
-15 წუთში გამოვალ სახლიდან თეკოც მოდის
-კაი გელოდები.- უბრალოდ ყველაფერი ისე მალე მოხდა, ვერც ვასწრებდი გაანალიზებას, ცოტახანი თვალები დავხუჭე და ყველაფრის გახსენება ვცადე მაგრამ ამაოდ, იქნებ არც ვყოფილიყავი ფეხმძიმედ მაგრამ დათო მაინც ვიცი როგორიცა თავის გაფუჭებულის გამოსწორება უყვარს, მაგრამ არ მინდოდა ეს მომხდარიყო მეგობარს ასე ვერასდროს შევხედავდი, მაგრამ დებილია მაინც ეს კატო გოგოლაძე წუხელ ხო კარგად შეხედა და უარესიც, ყველაზე მეტად მაინც დათოს მცხვენოდა, ჩემებმა იცოდნენ რო მეგობრობის მეტი არაფერი ხდებოდა და ახლა ასე მალე მოსულიყო და ეთხოვა ჩემი ხელი, რაღაც საშინელება მამაჩემი გააფრენდა თქო ვერ ვიტყვი მაგრამ მაინც შოკი იქნებოდა, ჩემი ძმა კი ნამდვილად გააფრენდა... სააბაზანოში გავედი და უცბად გადავივლე წყალი მაიკა და კომბინიზონი ჩავიჯაჯე უცბად, კარზე ზარიც იყო, გასარებად რათქმაუნდა მე წავედი, პირველი თეკოს შევხედე მკვლელის თვალებით მიყურებდა, რამის ისევ ტირილი მოვრთე მე და დათოს ისიც დამნაშავესავით იდგა
-მოდით.- ხელი საწყლად ავიქნიე და შიგნით შემოვიდნენ
-დედააააა?.- გავძახე და დედაჩემიც გამოვიდა უკან მამაჩემი მოყვა
-აჰ ეს ვინ მოსულან.- დედაჩემმა ორივე გულში ჩაიხუტა დამერე მე მომიბრუნდა
-აბა რა ხდება?.- თითები ისე ვიმტვრიე რო მგონი მთელი არცერთი ძვალი არ დარჩა, მამაჩემიც ჩაეკვეხა ლაპარაკში
-ხო მშვიდობაა?.- დათოს გავხედე ვიცოდი ლაპარაკს ვერ იწყებდა, მერე თეკოს თეკო ისევ ისეთი ტვალებით მიყურებდ, ტირილი კი არა მომინდა, რათქმაუნდა იცოდა უკვე ყველაფერი
-დათო იტყვი ახლა?.- მობეზრებული ხმით წამოიკივლა თეკომ და სავარძელზე კარგად მოკალათდა
-ჰო... ვიტყვი...- მე გვერდით მივუსკუპდი და თავი ჩქინდრული მქონდა
-მაშინებთ უკვე თქვენ.- შეჰყვირა დედაჩემმა, მისკენ გავიხედე და თვალებით მკიტხა რა ხდებაო... ცოტახანი ისევ სიჩუმე იყო მერე დათომ როგორღაც თქვა
-ვიცი რო ასე უცბად, ნაადრევია... ვიცი რო მოულოდნელია მაგრამ თქვენი შვილის ხელი მინდა გთხოვოთ?.- თქვა და ნერვიულობისგან უცბად ფეხზე წამოდგა
-რაა?.- მშობლების რეაქცია, მკვლელი იყო
-რას ქვია ასე ადრე და ასე უცბად?.- პირველ პლანზე მამაჩემი გაიჭრა
-კი ვიცი, რო ნაადრევია კატოსთვის ჯერ სწავლაა საწირო მაგრამ, მიყვარს და მგონი თვითონაც თანახმა.- თან მე გამომხედა რას ვეტყოდი
-ჰო, მამა.- მეტი ვერაფერი ვთქი ბოღმა მახრჩობდა... ბოლოს როგორც იქნა ყველაფერი გადაწყდა ჩემი მშობლები კი არ მოელოდნენ მაგრამ თქვენ თუ გინდათ ჩვენ ვინ ვართო
-თეკო შეილება გელაპარაკო?.- შიშით ვუთხარი და ოთახისკენ ვანიშნე
-კი.- სრულიად მსვიდად მითხრა და წამოდგა, ოთახში შევედით თუ არა კარი ჩავკეტე
-მაპატიიე რა ბოდიში, გთხოვ მასე თუ მიყურებ კიდე მოვკვდები გეხვეწები გთხოვ მაპატიე, მარტლაა არა ჩემი უფრო სწორედ ჩვენი ბრალი ძალიან მთვრალები ვიყავით, თხოვ თეკო, დაგიჩოქებ ორონდ ასე არ მომექცე, ახლა ყველაზე მეტად ვიცი რო დატოს უჭირს მაგრამ მეც გამიგე გთხოვ, თუმცა მე არაფერი დამიძალები
-არ გრცხვენიათ? უცემოდ როგორ წახვედით?
-დათომ პატარააო, მართლა გეფიცები მინდოდა წამოსულიყავი, გთხოვ მაპატიე გთხოვ
-რა გაპატიო გოგო ასეთი საქციელი
-ვიცი რო ცუდად მოვიქეცი, უფრო სწორედ არც არაფერი მახსოვს, სიკვდილი მინდა მართლა თავიც გავიუბედურე და შენი ძმაც, მართლა არ მინდა მასთან ერთად ყოფნა მაგრა თვითონ თქვა, მაგრამ შენ თუ ასე მომექცევი ყველაფერს ვიტყვი და ყველაფერზე უარს ვიტყვი, გეფიცები, ოღონდ მაპატიე.- ცრემლები რაპა-რუპით მომდიოდა და არც ვცდილობდი მოწმენდას, მოვიდა და მაგრად მომხვია ხელები
-შენზე მაგარ რძალს ვერც კი ვინატრებდი.- მომშორდა და ცრემლები მომწმინდა
-შეცდომ ყველას მოსდის, და ჩემი საპატიებელი არაფერი გაქვს, ისე თეატრალურზე უნდა ჩავაბარო რა ვითამაშე.- თავისი თავი შეაქო და ისევ მომეხვია, მე კი მეცინებოდა და ცრემლები მაინც მომდიოდა
-კაი წავედი ჩემი ძმა ცოდოდა წაიდეთ სახლში შენც გამოიძინე, და ერთ კვირაში ჩემთანაც გადმოხვალ მაგარია.- თვალები აატრიალა და გაიცინა
-მიყვარხარ თეკო
-მეც.- ოთახიდან გავედით და დათოს გავხედე, რაო თვალებით მეკითხებოდა და მე მარტო გამეღიმა...
სადარბაზოში ჩავაილე და ორივეს მოვეხვიე
-ხვალამდე.- ხელი ავუქნიე და დავემშვიდობე, ვიცოდი სახლში რო ავიდოდი უამრავი კიტხვები და ა.შ მელოდა. შევედი თუ არა დედაჩემმი და მამაჩემი წინ ამსვეტნენ
-აბა? გუშინდელი შენი გაუჩინარება ამას უნდა მივაწერო?.- მკითხა დედაცემმა და ოთახისკენ ხელის გაქაჩვით გამიყვანა
-შეიძლება
-რა მოხდა გუშინ?.- მკაცრი ტონით მითხა მამაჩემმა...


-აჰა ესეც შემდეგი თავი
მადლობა რომ კითხულობთ ასეთ უაზრობას :) <3