ყოფიერების სიმსუბუქე (3)
***  დროდადრო სიგარეტი და წიგნები ისევ წიგნები, ეს ჩემებრ თავისუფლების სამსახურში მყოფი ბიტ თაობა, რომ არა მაშ რა ეშველებოდა ჩემს უძილობას სიბნელეა ოთახში და სულში. ხანდახან ვფიქრობ, რომ ავდგე და წავიდე, ასე ავდგე და გავქრე, დანაზოგიც ზედმეტად ბევრი მაქვს და არ გაუჩინარებაც შემიძლია, არამგონია ჩემმა მშობლებმა ბევრი იდარდონ მაქსიმუმ, ორივენი საქრთველოში შეიკრიბონ და ორიოდე ცრემლი ღვარონ შვილის გაუჩინარებაზე, არც ბებიაჩემი მოიკლავს თავს სიბერეში ფერწერას მიჰყო ხელი ხო და ეხლა მალე გამოფენა აქვს მთელი შემოქმედებითობა და ენერგია მასში აქვს ჩაქსოვილი, ისევ ბაბუ მიტივტივდება გონებაში და თვალებიდან მოღალატე ცრემლებსაც ვგრძნობ, ის იყო ერთადერთი ადამიანი, რომელიც მუდმივად გვერდში მედგა და მამხნევებდა მისი წყალოობით შევითვისე ევროპული და რაცარუნდა გასაკვირი იყოს ამერიკული ლიტერატურა... ისეთი თბილი მკაცრი და სამართლიანი იყო კითხვაზე ვინ არის იდეალური ადამიანი ვისსაც შეხვედრიხარ, პირველ რიგში დემეტრე ორჯონიკიძე მიტრიალებს გონებაში და ბედნიერი ვარ, რომ 15 წელი მის გვერდით გავატარე, რომ მომეცა შანსი მისი მეგობარი შვილიშვილი და პარტნიორი ვყოფილიყავი ათას საქმეში. გამომძიებელი იყო, მე კი მისი პირადი არაკანონიერი ასისტენტი ვკითხულობდით ძალიან ბევრს, ვიცინოდით, მიყვებოდა დანაშაულებებზე მერე კი, ცდილობდა ჩემთან ერთად ეფიქრა, არასოდეს მყოლია მასავით საყვარელი ადამიანი ცხოვრებაში დემეტრე იყო და იქნება ჩემი იდეალი, ჩემი ბაბუ: ოდნავ ბრაზიანი. მაგრამ მაინც თბილი და მოსიყვარულე. _იოგასაც დიდ მადლობას მოვახსენებ ჩემ ცხოვრებაში, რომ გაჩნდა კი, მართალია ამ საშინელი აზრებისგან ვერ მიხსნის, მაგრამ წამში მაინც მავიიწყებს მის სახეს თვალებს და მონატრებას, რომელიც უკვე ორი კვირა სულს მიღღრნიის ხანდახა გავიყუსები და ვგრძნობ რაღაც საოცარ მელოდიას მგონი მისი გულის ცემის ხმა , გავაფრინე მართლა გავაფრინე ამ ცხოვრებაშებყრობილი გიჟივით ვარ ანდრეა და მისი თვალები შეხება და ცრემლები, მენატრება საოცრად მენატრება მოპირდაპირე ბინა კი, განსაკუთრებით დუმს არც ქერას ხმა მესმის არც მისი მეგობრების საერთოდ არავინ, მაგრამ აივნის შიდა ოთახიდან ჩუმად გაპარებული თვალით ვამჩნევ მცირედ განათლებას, იმ განათებას გავს მისი ოთახუდაბ რომ მახსოვს ცისფერი იისფერსი გადასული რაღაც საოცარ ფერთა პალიტრას, რომ აფრქვევს აივანს, ეხლაც იქ ვდგავარ და ვუყურებ ამ შუქს, თითქოს მამშვიდებს თითქოს მაწყნარებს და მის სახეს უფრო მკვეთრად ვხედავ, ვგრძნობ განა არ ვგრძნობ, რომ გავგიჟდი სამსახურში უკვე პრობლემები წამომეჭრა ვეღარ ვახდენ კონცენტრაციას, გონება ისევ და ისევ მეფანტება და მერევა აღარ ვიცი რა გავაკეთო, ჯანდაბას ყველაფერი მენატრება ისე ძლიერ მენატრება, რომ ეხლა ზღვებს მთებს გადავივლიდი ოღონდ მენახა, ერთხელ კიდევ დამენახა მისი სახე, თვალები, ნატიფი ხელები და ის ავბედნითი სისხლჩაქცევებიც ასე მკვეთრად, რომ გამოსჭვივის მისი მაჯებიდან , თოვლმა მიგვატოვა, მაგრრამ ეხლა წვიმის მსხვილი წვეთები გვითრობს გულს , ნელა დავიხარე და ისევ ჩემს პატარა პუფში მოვკალათდი, ისე შევაბრუნე რომ მის აივანს ხედავდეს, იმდენად ძლიერია მონატრება, რომ ამ ბარიერსაც მონდომებით მახტუნებს და ორიკვირა უნახავ აივანს ცრემლებით ვიპყრობ. _მანძილს თითქოს ხილულად აღვიქვამ მისივე მანძილით და ჩემს ჟაკეტ შემოსილ სხეულს მანძილს ვადარებ, ნეტა შევძლებ გადასვლას? მხოლოდ ეს მყარი წინადადება მწიფდება ჩემში სულ არ მადარდებს პირველი ნაბიჯის და დაკარგული ღირსების მდგომარება, მისი ნახვა მინდა და მორჩა !!! გათავდა!!! ნელა ვდგები შესიებულ თვალებს მაჯებით ვიმშრალებ და აივნის კბოდეს ვერწყმი, ჯერ ცალ მერე მეორე ფეხს სიმაღლეს ვადებ და წამს სიმაღლეს აღვიქვამ ქვემოდან, რომ ჭიანჭველებივით აღწევს განათების მიხედვით... _ნელა ვეყრდნობი ბოძს და მეორე ფეხს მისი აივნის კიდეს სიმწრით ვწვდები, ისევ გამირბის მზერა უსასრულობისკენ, მაგრამ არ მეშინია იმდენად ძლიერია სურვილი მისი ნახვის, რომ სიმწრით ხელს მის ბოძს ვკიდებ და ჰოპ მეორე ფეხსაც მოქნილათ ვაბჯენ მისივე აივანს.. ჩუმად ვხტები სიმაღლიდან და აივნის კარებს გავყურებ, რომელიც შეიძლება არცაა ღია იქნებ და არარის, იქნებ ახლავე მივბრუნებულიყავი უკან, ეს აზრები წამიერია და წვიმის წვეთებივით იკარგება უსსასრულობაში, ნელი სვლით და გაუკონტროლებელი გძნობებით ნელა ვწევ აივნის მინიან კარებს და წამს მის იისფერ გნათებას აღვიქვამ ოთახში არავინაა ირგვლივ უწესრიგოდა მიყრილი ნივთები საწოლი არეული კუთხეში მკვეთრად აღვიქვამ გაუხსნელ შპრიცს და იქვე მიგდებულ ბუკოვსკის ლექსების კრებულს ისეთს, როგორცი მე მაქვს და როგორიც მე მშველის ... _გაურკევლობაც წამიერია და მუქი ტონალობის ფერებში ჩაკარგულ ოთახს ყავისფერი კარის მეშვეობით ვცილდები, კოლიდორი ზედმეტად გრძელია და მსუბუქი განათებებითაა შეხუნძლული, რომელიც მკვეთრად დაჰნათებს ტილოოებს, რომლის უმეტესობას იაასამანი ფარავს თითქმის ყველა ნახატი იასამნის ფერად გრაფიტშია შესრულებული, ნამდვილად მომაჯადოებელია, ვიმეორებ გონებაში და იმ ძუნწ აზრს ვდევნი, რომ უცხო სახლში აივანზეგადმოპარული დავნებივრობ და იასამნის ფერებში და სილამაზეში ვიკარგები, არც კი ვიცი, რამდენი დროა გასული, რაც ერთ– ერთს დავყურებ, ის ოდნავ განსხვავებულია იასამნის ყვავილები ყვითელ ფერებშია გახვეული და ქვემოთ გაკრული ხელით უკვე ჩემთვის ზედმეტად ნაცნობი ჭკადუა გამოსჭვივის , საქართველოდან გაქცეული ამერიკეაში მცხოვრები საოცრად საინტერესოა და მომნუსხველი ქალბატონი, ღმერთო რაოდენ ლამაზია მისი თვალით დანახული იასამანი, იმდენად მშვენიერია ეს გრძელი კოლიდორი ,რომელებსაც სავარაუდოდ საძინებელი ოთახების კარებები ამშვენებს, რომ წამები ხელის დაფერთხვასავით მეპარება, მაგრამ როგორც იქნა ვფხიზლდები და კოლიდორის გავლით სავარაუდოდ მისაღებში გავდივარ ყველაფერს ,ისევ ის გაცრეცილი შუქი დასთამაშებს ავეჯი თეთრი და ძვირფასია გემოვნებით სადად არის ყველაფერი მორთული, მაგრამ არაფერი სულიერის არსებობა არ იგრძნობა მისაღებსაც მონდომებით ვკვეთ და სამზარეულოს წითლად აკიაფებულ ტონალოებებს აღვიქვამ, იაქაც არავინა გარდა მდიდრული ავეჯისა და გემოვნებიანი ინტერიერიერისა,იქურობასაც მონდომებით ვაღწევ თავს და უკვე პანიკა მიბყრობს რას ვაკეთებ აქ, რა მინდა, მაგრამ იმის განცდა, რომ შემიძლია ვნახო , შევეხო სულს მიყინავს ... ისევ იგვივე თანმიმდევრობით გამოვდივარ ჯერ სამზარეულოდან მერე მისაღებიდან და მოპირდაპირე მხარეს განლაგებულ სამ ოთახს ვაკვირდები, კარებები ერთი ფერისა არანაირი სხვაობა ,ამიტომ რიგით შუას ვაღებ და თვალწინ მკვეთრ სალათისფერ ტონლაბაში გადაწყევტილი საძინებელი იშლება, რატომღაც არაფრით შეეფერება ამ იდუმალ სახლს ეს მყვირალა ფერი, იმედგაცრუბა და დაბნეულობა უკვე პიკს აღწევს უკვე აღარ ვიცი რა გავაკეთო, ამიტომ თანმიმდევრობით სამივე ოთახს ვაღებ და ერთგან სადა საძინებელს, მეორეგან კი, დიდ სააბაზანოს ვაწყდები, აღარ ვიცი რა ვქნა ისევ კოლიდორს ვუბრუნდები და ნახატზე წამს მეყინება მზერა მერე კი, ასევე რიგითობით ოთახის კარებებს ვხსნი იქ კი ერთი მუსიკალური ოთახი მთლიანად მუსიკალური ინსტრუმენტებით გაწყობილი მხვდება მეორეში მყუდროდ პუფებითა და ტექნიკით შერიჩხული ოთახია მესამე კი აი სრულიად მაფორიაქებს, უზარმაზარი ბიბლიოთეკა უიშვიათესი წიგნებითა გაჯერებული ფორიაქი და დაძაბულობა არმაძლევს უფლებას, უფრო კარგად დავათვალიერო იქაურობა და უკვე უიმედობითა და სირცხვილით სავსე სწრაფად ვაჯახუნებ კარებს და აივნისკენ მივიწევ, რომ წამს კარში გასაღების შესვლის და მერე კარის გაღების ხმა მესმის , წამს სახეზე ვხურდები და ცივი ოფლი მასხავს, მაგრამ ადგილიდან ვერ ვიძვრი შემოსასვლელი წამს მკვეთრად ნათდება და მე, ამ გახუნებული განათების მერე თვალებს მონდომებით ვაჭერ ერთმანეთს , მგონი წუთიგადის მე კი, ასე გაშეშებულს განძრევის თავიც კი არა მაქვს... _ლეა, ლეა განსხვავებული ცოტა გაწელილი ბარიტონი, თბილი ბგერებით გაჯერებული მაფხიზლებს და თვალებს სიმწრით ვაშორებ ერთმანეთს, ჩემ წინ, ის აივნიდან ფერადშარვლიანი ბიჭი დგას და თბილად მიღიმის, მაგრამ მის თვალებში დარდს და დაბნეულობასააც მეტად ვგრზნობ, ჩემ თავს წარმოვიდგენ და სისხლი მეყინება დიდი ჟაკეტგადმოცმული გაწითებული ოფლდასხუმული. რატომღაც ხმას ვერვიღებ... _რა მკვდირის ფერი გადევს ნუგეშინია, პოლიციაში არჩაგიშვებ და შენს კოლეგებს არმივცემ უფლებას სხვის სახლში უნებართვო შეჭრისთვის დაგაკაოს , და ამჯერად ისევ ისე გულწფელად მიღიმის _იცი...იცი მე და სიტყვა შუაზე მიწყდება ასეთი დაბნეული ალბად არასოდეს ვყოფილვარ არასოდეს _ლეა ლეა ლამაზო დამშვიდდი მე ძალიან მომწონხარ და ერთადერთი რაც ვიგძენი შენი დაანახვისას სიხარულია, ისედაც მინდოდა შენი ნახვა ამის თქმისსას წამს იწყენს, მაგრამ მერე უფრო გულწფელად შემომღიმის მგლის ხახაში დამხვდი ლამაზო... _მე მე მისი ნახვა მინდოდა, მხოლოდ ამისთქმას ვახერხებს და თავს ვხრი _ლეა მოდია აქეთ მომწყევ დავსხდეთ უნდა დაგელაპარაკო , მეც უნებურად მას ვემორჩილები და მისაღების ანტიკვარულ სავარძელში ვესვენები საოცრად შველის ჩემს კანკალს და ცოტათი ვწყნარედები .... _მე არ ვიცი რა მოხდა ორი კვირის წინ ლეა და არც ხარ ვადებული მომიყვე, მაგრამ მე შენზე ყელაფერი ვიცი, ვიცი, რომ შენც მოგიყვა ყველაფერი არა, მაგრამ რაღაცეები ამიტომ არმიჭირს ეხლა ლაპარაკი, შენი ერთი ნახვით, მისმინე ლეა კარგად რატომღაც ზედმეტად დაძაბული მეჩვენება ფერადშარვლიანი ბიჭიც, ამიტომ მთელ ენერგიას ვიკრებ და ვუსმენ, ორი კვირაა ანდრეა და ხმა უწყდება ბიჭს , მოკლედ მიდი უფრო თბილად ჩაიცვი და წაგიყვან ჯობია მგონი ეხლა წიგნებზე და ... აქ თითქოს რაღაცის თქმა უნდა პაზას აკეთებს უფრო შენი ნახვა გაეხარდება მას და თუ ჩათვლის საჭიროდ თავად მოგიყვებეა ყველაფერს მიდი გაემზადე და წაგიყვან, ოღონდ თბილად კარგი და მასაც ღიმილნარეი არსებები უკრთება თვალებში ... _არვიცი რავქნა ამიტომ მხოლოდ თანხმბის ნიშნად თავს ვუქნევ , ორ წუთში მოვალ ლეა უკვე ძაან გვიანი და დროც ცოტა გვაქ _კიდევ ერთხელ ვუქნევ თავს და გაუცნობიერებლად აივნის კარისკენ მივდივარ, უკნიდან დაუოკებელი ხარხარი რომ მესმის , ლამაზო ამჯერად მგონი სჯობს კარით ისარგებლო უფრო მრტივია მგონი, რასიტყვი თქვენ კი, ხართ დასპეცებული აივნების ამბავში, მაგრამ მე მაინც მეშინია მიდი კარიდან გადი , ისევ ხარხარით მეუბნება ბიჭი და მეც რატომღაც მის გულწრფელ სიხარულზე ტუჩის კუთხეებიდან ღიმილი მეღვრება და სწრაფად მივემართები კარისკენ, წამსს უკვე ჩემს ოთახში კარადასთან ვარ ჯინს თბილ სვიტერს და დიდი თბილ ქურთუკს ვიღებ ფეხებს თბილ ბეწვით შეფარულ ჩექმებში ვუყრი და ოთახიდან გავრბივარ მანქანის გასაღები და ჩანთა უკვე მზადვარ, მაგრამ არა ისევ ოთახში ვბრუნდები და თაროზე ბუკოვსკის ვაწყდები და მონდომებით ვჩრი ჩანთაში, ამჯერად უკვე ბოლომდე მზად სახლში ლოდინს გარედ ლოდინს ვამჯობინებ. გონება სულ გათიშული მაქვს, რას ვაკეთებ ვერც ვაცნობიერებ, რამინდა ვერც მას უბრალოდ ერთადერთი, რამ ჩამესმის ქვეცნობიერში ის და მისი ნახვა მისი მომაჯადოებელი ნაკვთების დანახვა მისი მყარი და საოცრად მიმზიდველი ხმის გაგონება.... _უკვე ფიქრიდან ბიჭის ხმა მაფხიზლებს მეც თავს ვუქნევ, მალადეც აი ეს მესმის, ლიფტში ჩუმად შევდივართ და კუთხეებს ვითვისებთ, მინდა სახელი ვკითხო მაგრამ მერიდება ამიტომ ისევ სიჩუმეს ვირჩევ, ისიც არიღებს ხმას გამალებით ჩაჩერებია მობილურს როცა ლიფტი ჩერდება თავს წევს შემომღიმის და ბოდიშს მიხდის, კიდევ ერთხერლ მაოცებს მისი გულწფელობა –სადგომს ვუახლოვდებით ის ვერცხლისფერი ემელისკენ მიიწევს მე კი ვჩერდები, ოდნავ გაკვირვებით მიყურებს და წამს ნაღვლიანი უხდება მზერა...ლეა შენ არც კი იცი ისე ჭირდები ეხლა მას, უკან არ დაიხიო... _მისი აღიარება მაკრთობს და სისხლს მიყინავს , ვჭირდები მე მას არც კი, მჯერა ამის ამიტომ არც ვიაზრებ და პირდაპირ რობოტივით ვბურტყუნებ უბრალოდ ჩემი მანქანით გამოგყვები უკან, ის თითქოს თავისუფლედება და მხრებიდან დიდ რამეს იხსნის, კაი კაი ლეა მადლობ რომ მოდიხარ !! _მხოლოდ შოპენის მელოდიაზე და მასზე მეფიქრება, ორივე რომ მთელი მონდომებითა მანქანის თბილ სალონში მიმოფანტული, გზა კი უკვე საათ ნახევარია არ ილევაა, მეც მონდომებით მივდივდევ უკან .. ვგძნობ ,რომ განზრახ არ ამეტებს 120 და მეც ვემორჩილები გზა მცხეთას გაცდა და მის მერე უკვე აღარც ვიცი სად მივდივართ, მხოლოდ აბრა მახსოვს, რამდენიმე წამის წინ, რომ გამოვიარეთ და ვაშლოვანის მიმდებარე ტერიტორიას, რომ მიმითითებდა გამიგია ამ ადგილზე, მაგრამ არასოდეს ვყოფილვარ აქ გამალებით ვცდილობ ყველაფერი დავიმახსოვროო, რაიცი იქნებ და გამოქცევა დამჭირდეს , რა იქნება ამაზე ფიქრი არმინდა შოპენიც მომთხოვნია და დაფიქრების საშვალებას არ მაძლევს _როგორც იქნა ერთ ერთ გალავანშემოვლებული სახლის წინ აჩერებს მანქანას , მეც მას ვბაძავ და ძრავას ვთიშავ , გადავდივარ ის უკვე გადმოსულია და ლამპიონებით განათებულ ეზოს გაცქერის _მე არ შემოვალ, ვიცი ამას არ მაპატიებს დიდი ხანი, მაგრამ შენ ხომ მომეხმარები უი ჯანდაა სახელი კიდე არ მითქვია ხო , მოკლედ მე ჯაბა ვარ ბიჭები გომეს მეძახიან გომელაური ვარ რა გვარად და მაგიტო ხო და რომელიც გაგეხარდეს, ის დამიძახე იმედია კიდე ბევრჯერ შევხდებით და ყველფერი კარგად ჩაივლის, შიშ შეპარული ხმით მპასუხობს _მარტოა? რატომღაც ქერა მიტივტივებს გონებაში დაა ცნობისმოყვარეობასაც ვერვმალავ _კი... კი მარტოა არც არავინ იცის აქროა მე და დემეტრეს გარდა მისი მძღოლია და დაცვა, ეხლა კი არცის არის სახლში, ასე რომ მარტოები ხართ , ლეა ამჯერად მუდარაჩამდგარი ხმით მეუბნება და მზერა საგრძნობლად ეღრუბლება, შენ ერთადერთი ადამიანი ხარ ვინც შეიძლება ასეთ დროს მიიკაროს და დაეხმაროს, ხომ გესმის მეც თავს ვუქნევ, ის ჭიშკართან მიდის და სახეს კამერას უშვერს კარიც ჭახუნით იღება _მომიკითხე მიგებს ღიმილით იხრება და თბილად ლოყაზე მკოცნის, ზემოთ იქნება მესამეზე მიხვდები ოთახს _კარგი ჯაბა , მადლობ რომ მომიყვანე .ჩემს სიტყვებში გასაოცარი გულწრფელობა იკითხება და მოურიდებლად ეზოში შევდივარ, იქურობა უბრალოდ ბრწყინვალეა სახლის კარი უზარმაზარია და მეც მონდომებით ვექაჩები იქურობა, კი ბევრად სადა და მომაჯადოებელია განათებაც კი იგივე რაც იქ სახლში არაფერზე მეფიქრება ხის კიბებს ვხედავ და სულმოუთქმელად სივრცეაუქმელად ავდივარ. მესამე სართულიც წინ იშლეა და ჰოი მხოლოდ ერთი კარებია ჯაბას სიტყვები მიკრთება გონებასი მიხვდები რომელიცა , მეც გაუბედავად ვექაჩები კარებს და ირგვლივ სრული სიბნელეა მხოლოდ ოთახის კიდეში ფარდებთან ხალიჩაზე პატარა სანათი ანთია ჩემდა გასაკვირად, ისიც სოწრედ ისეთ შუქს აფრქვევს რაღაც იდუმალს, ხალიჩაზე კი გადაშლილი სქელყდიანი წიგნი დევს ვერვარჩევ რაა, ყდა არმოჩანს ამიტომ მისკენ ვიხრები და დოსტოევსკის მოთამაშეს ვცონობ ლამაზი კაცუნა, რომ მიმზერს გარეკანნიდან... ირგვლივ ისევ ვიხედები ოთახში უამრავი ნახატია უმეტესად სურეალიზმის სულისკვეთწბა გამოსჭვივის, ასევე ალბომები მოსასმენი უზარმაზარი სტერესოსისტემა და წიგნები ისევ იემდგაცრუება მკენწლავს და მინდება ახლავე ჩავირბინო კიბები და აქაურობას მოვშორდე, მაგრამ ოთახის სიღმეში კარს ვხედავ , ისევ ვერგაკონტრებული სხეულით იქეთ მივიწევ და მოწყვეტიდ ვწევ სახელურს, წამი ჩემს უთქმელად ჩერდება ჯაკუზის ფრთაზეა ჩამომჯდარი თავი ხელებში აქ მოქცეული, საგრძნობლად არის გამხდარი, ჩემსავით ვივლებ გონებაში და მახსენდება, რომ ამ ორი კვირის მანძილზე, მხოლოდ ორჯერ ვჭამე ლანჩი ისისც სამსახურში/// ***  _ჩემს ხმაურზე ნელა ტოკდება და თავისაუწევლად მეუბნება _სადხარ ჯაბა ამდენი ხანი და როდიდან დაიწყე ასე ფაფუკად მისვლა მოსვლა , ხმა ოი გაბზარული დაღლილი მაგრამ მაინც საოცრად მომნუსხველი აქვს.. _ხმას ისევ ვერა და ვერ ვიღებ სურვილების ქარცეცხლში ვარ მოქცეული და ადგილიდან ვერ ვიძვრი, დუმლი ზედმეტად მიგრძელდება, ისიც ტოკავს და თავს წევს, ხმა სხეული სული სადღაც მეპარება მხოლოდ მონატრება მიწიოკებს სულს და მოსვენებას მიკარგავს , მიყურებს ვუყურებ და გარემო წამის მეასედში ელექტორონებით და ბურით ისვსება ვგძნობ, როგორ ემღვრევა მზერა თვალები ბევრად ჩაწითლებული და დაღლილი აქვს, მაგრამ ვახერხებ მაინც ვახერხებ ჩემი მოღალატე ცრემლების მიუხედავად მისი ჭინკების დანახვას ასე რო უკრთის , და დახტუნავს მის მზერაში, სურვილით, მისი ჩახუტებით სული მიმდის და მის თვალებს ისევ ვაწყდები უფრო დანისლული და სველი მეჩვენაბა ცრემლი უკრთის კი, ნამდვილად ცრემლია უცებ დგება ვერც კი ვაცნობიერებ, რომ წამის მეასედში ჩემი სუსტი სხეული უკვე, მის მარწუხებშია მოქცეული !! _ესეც წესიდ მეოთხე თავი, ჩემი არეულობით მესამე მადლობთ თქვენი გამხსნევებისთვის დამერწმუნეთ, ეს ჩემთვის ბევრს ნიშნავს დღეს ან ხვალ, არვიცი როგორ მოვახერხებ დადებას, ისე კი ვეცდები მადლობთ კიდევ ერთხელ, რომ დამანახეთ ვიღაც მაინც რო კითხულობთ !!! |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
