დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს... და რაც უფრო გადის მით უფრო ვრწმუნდები ამსიტყვების ამაოებაში : თუ სიყვარული მოჩვენებითია და ნამდვილთან კავშირი არ აქვს აფსურდია... ეხლაც ისევ ისეთი ლაღი და მხიარული ვარ მაგრამ არის ჩვენს ცხოვრებაში გარდამავალი წამი რომელიც ახდენს გავლენას ჩვენს პიროვნებაზე ... ზოგი საუბარს არჩევს ზოგიც კიდევ განზე გადგომას და ამ ტკივილის/სიხარულის საკუთარ არსებაში დამალვას ამჯობინებს ...ბევრჯერ მომისმენია „გაცვეთილი“ ფრაზები: არ მისცე წარსულს საშუალება გაგაწამოს და შენი მომავლის თანმდევი გახდესო ,ახლა კი საკმაოდდიდი ვარ იმისათვის რომ გავაანალიზო წარსულს კი არ ივიწყებენ მასზე უბრალოდ აღარ ლაპარაკობენ...და დღეს როცა ამდენიხნის შემდეგ წყალტუბოში დაბრუნებული ნაცნობი და მშობლიური პარკის ტროტუარს მივყვებოდი რომელიც შემოდგომის დროს ყველაზე ლამაზია და ახლა სწორედაც რომ ეს დროა ყველა მოგონებამ რომელიც მეგონა რომ არ მახსოვდა, რომელიც მეგონა რომ დავიწყებული მქონდა ერთიანად გულიდან ამოსულმა დიდმა ნაღველმა ისე იფეთქაა ტკივილისგან მორეულმა გულმა ისე გამალებით დაიწყო ცემა თითქოს ყველაფერი თავიდან იწყება!! ... ბავშვური მოგონებები... ამბობენ დრო რომ გავა რაც ბავშვობაში გაგვიკეთებია იმაზე აუცილებლად გაგვეცინებაო და ამ ტკივილმა სწორედაც რომ ეს სიტყვები გამახსენა მაგრამ მე რატომ არ მეცინება?!... თითქოს გზაგაკვლეულმა დღეს 15 ნოებმერს როცა წავაწყდი შემთქვევით მის თვალებს ... ისევ დავკარგე გზა და ჩავიღვენთე იმ ლაბირინთში რომლიდანაც მგონია რომ ვერ გავალ...
თავდახრილი მივაბიჯებ ამფიქრებით დაღლილი და ვცდილობ თბილი ნაქსოვი ჯემპრით რომელიც ნაზად ეხება ჩემს მუხლებს და მითბობს მხრებს მოვიგერიო შემოდგომისათვის დამახასიათებელი სუსხი... გავიფიქრე: სჯობს წავიდე სახლში ამინდი ირევამეთქი და ესესაა გონებაში ამსიტყვების თქმა დავასრულე გრილმა წვიმის წვეთებმა ფიქრებით გახურებულ სახეზე დაიწყო ცემა!... გამეღიმა მაგრამ გავაანალიზე აქ თუ ესეთ ამინდში დავრჩებოდი სიცხე ნამდვილად არ დამტოვებდა მოუკითხველს ...ხოდა გავეშურე ჩქარი ნაბიჯებით სახლისაკენ იმის იმედით რომ მე და სიცხე არდავმეგობრდებოდით... უკვე 22 წლის ვარ და 6 წლის შემდეგ მინდა ჩემს ერთ გარდამავალ წამს დავუბრუნდე ... ანუ როცა ვიყავი 16 წლის !...
გარეგნობით არასდროს გამოვირჩეოდი იმიტომ რომ პუტკუნა ვიყავი, მაგრამ ხშირად მეუბნებოდნენ რომ თვალები მქონდა ლამაზი... ამას არასდროს ვიფერებდი თუმცა გულის სიღრმეში ძალიან მიხაროდა... მაშინ როცა ჩემს ირგვლივ ე.წ შეყვარებული და ფლირტი თითქმის ყველას ჰყავდა და ჰქონდა მე როგორც მამაჩემი იტყოდა ხოლმე წიგნებზე ვიყავი შეყვარებული და ეს ჩემს ნიშნებზეც მეტყველებდა ..ვაღიარებ რომ არა ისინი მე ვერ გადავრჩებოდი! წიგნები სამყაროა რომელიც გვაძლევენ სიმშვიდეს მაშინ როცა ყველაზე მეტად გვიჭირს ვფიქრობ იმიტომ რომ როგორც ადამიანს წიგნებსაც ჰყავს მტერი- გამოუყენებლობა და საკუთარივ შინაარსი... ვაღიარებ არასდროს მომწონდა ცანცარი, უაზრო მოქცევა მაშინ როცა არგეკითხება ...სხვის საქმეში ჩარევა არმომწონდა არც ეხლა მომწონს და არასდროს მქონდა პრობლემები... მხიარული ვიყავი და მეგობრები სიკრიჭიასაც მეძახდნენ მყავდა და დღესაც მყავს საუკეთესო მეგობარი რომელიც ყოველთვის ჩემთან იყო და არის მეგობრები გაჭირვებბაში გამოიცდებიიანო უთქვამთ ბრძენებს და ბევრჯერ გადამიხდია მადლობა უფლისათვის მადლობა რომ არსებობს ჩემს ცხოვრებაში ბიოლოგიურად დედის ერთა ვარ მაგრამ არაბიოლოგიურად მყავს და ! ნინი დვალი!
სკოლა უნდა დაწყებულიყო და ნელნელა ზაფხულს ვეთხოვებოდი და აი დადგა დღე როცა გადავედი 10 კლასში თავი დიდი მგონია მე ხომ მე-10 კლასელი ვარ!! გავიზარდე ... დილით ძილი არმიყვარს! მაგრამ როგორც სჩანს ორგანიზმი მიუხედავად იმისა რომ სწავლა მიყვარს პროტესტს უცხადებდა სკოლის დაწყებას და ღრმად ძილს მისცემია... თუმცა დედა ხომ ასეთ რთულ მომენტში საუკეთესო მაღვიძარაა...
-ელეენეეეეე!
როცა ეს ხმა გავიგონე მეგონა სიზმარში მეძახდა ვინმე და ერთი მხარე მეორით შევცვალე მძინარეს არც კი მომფიქრებია რომ სკოლის პირველი დღე იყო..აი როცა დედაჩემის მკაცრი ხმა მეორედ გავიგონე რომელიც ერთი სიტყვა იყო მარამ გაჯერებული მრავალი სიტყვით მაშინ ფეთიანივით ვჭყიტე თვალები...
-ხო ხოო დეე ვდგები რომელი საათია?დამაგვიანდაა?
-რომ არ გაგეღვიძებია უფრო დაგაგვიანდებოდა დროზე ჩაიცვი და წადი ...
დედა ახალი ჩამოსული იყო საზღვარგარეთიდან და რაც ჩამოსულია პირველად მაცილებდა სკოლაში , როგორც მაშინ როცა 1 კლასში შევედი...
გამოვეწყვე და სკკოლაში წავედი ... მონატრებულ ბავშვებს გადავეხვიე და დაიწყო კლასში იმის განხვილვა თუ როგორ მოგვენატრა ერთმანეთი ვინ როგორ შეიცვალა თმის სტილი, ვინ როგორ გააატარა ზაფხულის 3 თვე ვინ დაშორდა შეყვარებულს ვინ შეიძინა ახალი და ა.შ გაკვეთილები როგორც ყოველთვის ისე არ გაწელილა პირიქით სახალისოდ ჩაიარა ... როგორ მახსოვს პირველი დღის ბოლო გაკვეთილი როცა ტელეფონი აწკრიალდა და ჩემი ტკბილი ბიძაშვილისგან ბაბისაგან სმს მოსვლა მახარა ...მეც სიხარულით გავხსენი მივულოცავ ამბედნიერ დღესმეთქი (ვიცინი) და უცებ ჩემსდა გასაკკვირად ამოვიკითხე - ელეე როგორ ხარ? ელე ლევანიმ მოგიკითხა!
გავიფიქრე ჰმ? ლევანი? ვინ არის ლევანი? გამეცინა ... რაღაც უსიამოვნო გრძნობამ წამიერად გაილვა ორგანიზმში და მალევე სადღაც გაიფანტა...
-და ლეანი ვინ არის?
-ჩემი კლასელია ელე , შენ რო გწერდი ვისთან მღალატობო და ვუთხარი ბიძაშვილთანთქო და მოგიკითხა..
-ჰაჰაააა ჩემგანაც მოიკითხე!
-მადლობაო –ეს ზრდილობის გულისთვის თორემ საერთოდ არმიმდიოდა გულთან ტელეფონი გადავდე და გავაგრძელე ბავშვებთან ბაასი თან გავიფიქრე რა ლევანი რის ლევანი... მართალია პირველი დღე იყო მაგრამ გაკვეთლები მაინც მოგვცეს .... სახლში დაღლილი მივედი გაკვეთილები მოვამზადე და ამასობაში ცის კამარას ბინდი გადაჰკროდა და ძილის დროაo მატყობინებდა... ტელეფონი ავირე ჩემს ბაბის ძილინებისა ვუსურვე და დაღლილს მალევე ჩამთვლიმა...
მეორე დილით დედაჩემის გაღვიძება ნამდვილად არ დამჭირვებია... წიგნები ჩანთაში მოვათავსე და გავექანე სკოლისაკენ რაღაც პოზიტიურად განწყობილი...მიზეზი? არვიცი... არმახსოვს!
დილით სკოლაში არმისულს სმს მომივიდა... ისევ ჩემი ბაბი კვლავ დამასწრო სმს-ის მოწერა..ჩვენ ხშირად ვერ ვნახულობდით ერთმანეთს და ასე ვიკლავდით ერთმანეთის სურვილს....
-ელეეე
-ხო~ ბაბიი რაშვები? მე სკოლაში მივდივარ ... შენ რაშვები?
-რავი გოოგ მეც სკოლაშჲ მივდივარ ლევანისთან ერთად
-ეგ შენი კლასელი რომაა?
-კი ეგააა და ეხლაა ამ წამს მომიკითხე ელენეო
-მეც მომიკითხე
-მოგიკითხეე... სხვა რასშვები?
-არაფერს რავიი გოგო მივედი და მერე შეგეხმიანები..
ეს თიტოეული სიტყვა ეხლაც ისე მახსოვს თითქოს 6 წლის წინ კიარა გუშინ მომხდარიყოს!
გაკვეთილები გაკვეთილები და კვლავ გაკვეთილები მახსოვს იმ წელს ბაბის კლასი აბარებდა საატესტატო გამოცდებს და ისიც კარგად მახსოვს როგორ ნერვიულობდა...
გადიოდა კვირებიი დღეები თვეები ... ლევანის მოკითხვები შეიცვალაა ბაბის ნომრიდან მოწერილი მისივე სმსებით ... ბანალური სიტყვებით ყოველ დღე რას შევბი? როგორ ხარ!... მეცინებოდა ვერ ვხვდებოდი რაუნდოდა... სიმართლე ვთქვაამ საკითხში გამოუცდელი ვიყავი არც ვფიქრობდი ბევრს ვღებულობდი ისე როგორც იყო , თუმცა უნდა ვაღიარო ყოველდღიურად მისი მოწერილი ერთი სმს თანდათან უცნაურ შეგრძნებებს არძეავდა .არვიცოდი ამის არც მიზეზი ან რას ველოდებოდი ... ღირდა კი ლოდინი? ალბად მაშინ ჩემთვის ღირდა...რამეს ზედმეტს ვიფიქრებდი ჩემ თავს ვეტყოდი წინასწარ დაუფუძვნებელ დასკვნებს თვით მეცნიერებიც კი შეჰყავთ შეცდომაში...
ასე გადიოდა თვეები ლევანის მოკითხვებს კი ისეთი სისტემატიუური სახე აღარ ჰქონდა ეს არცა არავისთვის გამიმხელიია ან კი იყო გასამხელი?... 10 კლასი ყველაზე რთული პერიოდიი ... სწავლა გამოცდები.. და ა.შ !!
მახსოვს 10 კლასის ბოლოს ზეპირი გამოცდები დაგვინიშნეს ყველანი ისე ვღელავდით ... ათასი სიგიჯე კლასსში , სამახსოვრო ვიდეობი შატალო სამარცხვინო და საასაცილო სიტუაციები კლასში... ნინისთან თანდათან ვახლოვდებოდი ..და რაც უფრო ვუახლოვდებოდი ვფიქრობდი სად ვიყავი აქამდე!... ესეც ესე ნელნელა 10 კლასიც მიიწურა ბაბის გამოცდებზე ვამხნევებდი და ისიც კარგად მახსოვს ყველა გამოცდაზე ლევანის რომ ვკითხულობდი შინაგანად ვგრძნობდი თითქოს ეს მოკითხვა შველოდა... ასე გავიდა ეს დრო წარმატებით დაასრულდა გამოცდები ყველასი და მოვიდა გიჟური ზაფხული სიხარულით სავსე იმიტომ რომ გამოცდები კარგად ჩაავაბარე და სწავლის მხრივ დატვირთული დღეებმა ისე დაიწყეს დაფანტვა როგორც ქარი მიმოფაანტავს ხოლმე ქვიშას ... ყოველ ზაფხულს ნათესავები ვიკრიბებით ერთად რომ ავინაზღაურიდ ის ერთი წელი რომელიც ჩვენში მონატრებას ჰღვრის..ეს ძირითადად ქიტოსთან ხდებოდა ხოლმე..და მეც მასთან ვიყავი უცხოეთიდან ჩამოდიან ამდრო მამიდები ბებიები და ვართ ესე პოზიტიურ ანწყობებში... ერთხელ მედა ბაბი ვერაფრით ვიძინებდით საათს დავხედეთ 1:00 არვიცოდით რაგვექნა სიცილისგან კუჭი გვტკიოდა თან ვფრთხილობდით არავინ გაგვეღვიძებინაა არადა სუნთქვა გვეკროდა...
-ელე
-ხო
-ჯეიმსბონდიო
-ჰაჰაჰაჰაჰაჰ .... აღარ შემიძლია ჰაჰაჰა ვხარხარებდი და მუცელზე ხელს ვიჭერდი იმის იმედით თიტქოს სიცილისგან გამოწვეულ ტკივილს გამიყუჩებდა
-წამო კომპიუტერი ჩავრთოთ
-ეხლა?
-ხო ეხლა
-გაიღვიძებენ შენები და ჯეიმს ბონდივით დაგვადგება იმედა თავზე(მამამისი)
-წამო წამო... ხოდა როგორც იმ ფილმში გავშეშდეთ ვითომ ქანდაკებები
-ეწვი მეპარება ეგ შევძლო ქანდაკებები არიცინიან მე სიცილი ამიტყდება
-თორე მამაჩემი ხოდაიჯერებდა ქანდაკებები რო ვართ
-წამო წამო
ოტახში შევედით და წვაიდა იმაზე წყვეტა ვინ დაჯდებოდა პირველი...
-ოო მე
-არა მე დავჯდებიი შენ მთელიდღეა ზიხარ
-აუ ბარბარე დაეგდე ხოო
-თან გიორგიმ თუ მომწერა ვნახავ
-მიდი ხო პრინციპში მე ვინ მომწერდა რო შევრბივარ მიდი მიდი...
გააფაციცებული ვუუყურებდით ეკრანს იმის მოლოდინში თუ რახდებოდა ბაბის ფეისბუგში...
-მოდი საიტზე ვნახოთ ვინაა
-მიდი..-და მოჰყვა სიის ჩამოთვლას ვინც ციმციმებდა ნუკრი , ბექა , მარი , იაკო, ლევანი ,ანიი შემდეგ უცაბედად შეჩერდა და ისევ დაუბრუნდა სიტყვას ლევანი!
-ელენე
-ჰო
-ლევანია საიტზე
-მერე რავქნა იავნანა ვუმღერო ამშუაღამეს?
-არაწყენს , მოდი მივწეროთ
-მიწერე მერე რას მეკითხები
-კაიი...
-ლევანიკოოო დაიწყო მანაც არ დააყოვნა და მოწერა პასუხი ... არვიმჩნევდი ბაბისთან თორემ რატომ გამიხარდა საიტზე რომ იყო მეთვითონაც არვიცი...მართლა არვიცი ამდენიხნის შემდეგაც არვიცი... ახლა უფრო არვიცი...
გამოჰკითხეს ამბები და უცებ მიაყოლა ქიტომ ელენე მოგიკითხაო
-მანდაა ელენე?
-კი აქაა
-ცემგანაც მოიკითხე და ჩემს მაგივრად აკოცე...
აკოცეო? ისე ჩამწვდა ყურებში ეს სიტყვები მთელი სხეული ამიხურდა...
-მიწერე ერთი სად გინდა რო ვაკოცოთქო (ვხარხარებ)...
მერე ფოტოები ავტვირთეთ და დავეგდეთ დასაძინებლად.. ქიტოს მალე ჩაეძინა მე ერთიდაიგივე ფრაზა ჩამტრიალებდა ....და როდის მომეკიდა ძილი არმახსოვს!
დილით როცა გავიღვიძეთ ინტერნეტში შევედი და დამხვდა ცნობარიი ვიღაც ლევანიმ ფოტო მოიწონაო ... გავხსენი ჩემი ფოტო.. გამეღიმა და სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა ... მაშინ გავმიჯნე პირველად ანვლილი გრძნობა როცა მითხრეს სულ პირველად მოგიკითხაო და ეხლანდელი.. ეს ადამიანი მიუხედავად იმისა რომ ცემგან ძალიან შორს იყო ამავე დროს შორიდან მათბობდა და ამას ჩემში ჩემი მე ეწინააღმდეგებოდა მახსოვს მახსოვს ყველაფეირ მახსოვს ის შეგრძნებები..... მაგრამ ამავდროულად რაღაც ჩემს მეს აყუჩებდა და შინაგანად ეუბნებოდა დაე მიეცი თავისუფლება... მერე ტვინი ერთვებოდა რას ბოდიალობთ ფოოტო ვის არ მოუწონებიაო და ყველანაირი გრძნობა უცებ ჩაყუჩდებოდა ..ისიც მახსოვს ამყველაფერზე გულს რეაგირება რომ არჰქონდა... ეს იყო ბოლო ზაფხული გადიოდა მისი სმს სოციალურ ქსელში არ ჩნდებოდა მეგობრებში არვიმატებდი ალბათ აქ ამაყობის პრინციპი ერთვებოდა და ა.შ.ასე მიიწურა ზაფხული ბანაკებისა და ლაშქრობების მოწყობაში გათენებულ ღამეებში სიცილში მხიარულებაში... იმ ზაფხულს კიდევ ერთი ნათლული შევიძინე ... მოკლედ პიზიიური განწყობა ისე ისადგურებდა ჩემში... მოწყენილი ადამიანი არმიყვარდა ... სულ მიკვირდა რატომ უნდა იყო მოწყენილი განა განსაცდელს შეუძლია გაგხადოს სხვა ადამიანი?–მაშინ მიკვირდა და ვიძახოდი მახსოვს- ვერანაირი განსაცდელი ვერ შეძლებს ჩემი სახიდან ღიმილი მოშალოს რადგან ის ერთადერთი თვისებაა რომელსაც შეუძლია განგკურნოს მაშინ როცა ამას ყველაზე ნაკლებად ელი!....
და დადგა მეთერთმეტე კლასიც ... ამდღეს შარშანდელისგან განსხვავებით არჩამძინებია მახსოვს (ვიცინი) სკოლაში წავედი ...მაგრამუნდა ავღნიშნო რომ უცნაური შეგრძნებით რაღაც დაღლილი ... მაგრამ როცა გარეთ გავდივარ ყველანაირ ნეგატიურ გრძნობას სახლში ვტოვებ ...
სკოლაში წავედი და გზაში ვიძახოდი -დედა რა გაადაკოცნის ამდენ ხალხს!
ბაბის ვწერდი .. და ჩემსდა გასაკვირად -
-ელენე ლევანი ვარ , როოგორ ხარ?
-კარგად ლევანი შენ როგორ ხარ?
-რავი არამიშავს
-ეს დღე უნდა მოგილოცო?
-რავიცი მოსალოცია კი?(ვიცინით)
-კაი წავე ელენე
-კაი კარგად ლევანი
...... გავიფიქრე ღმერთო შენ მიშველე...
რაც უფრო გადიოდა დღეები უფრო ვეჩვეოდი და ეს ნერვებს მიშლიდა... დაძინებაში ხელს მიშლიდა და გაღვიძებისას ათასნაირი აზრი მიტრიალდებდა თავში ოღონდ სიხარულის.. მაშინ გაფრენილი მქონდა , ოღონდ სიხარულისგან რა მიხაროდა? ეგ არვიცი... არვიცი და ეს კითხვა დღემდე მიღღრღნის გულს!