სახლში დაღლილი მივედი, ერათი სული მქონდა დამეძინა, მაგრამ მხოლოდ სურვილი... სალხლში მისულს ლიაკო დამეტაკა...
-ანამარია ოთახში ადი გამოიცვალე, შენი ძმის ძმაკაცი ჩამოვიდა, საფრანგეთში გაიცნეს ერთმანეთი...
-და მერე აქ ჩემი გამოცვლა რა აუცილებელია?
-ჩვენთან მოდის სტუმრად!! ნუღა მალაპარაკებ დროზე, 1 საათში აქ იქნებიან..
გავედი ჩემ ოთახში და თან ვბუზღუნებდი..
-რა ჯანდაბა მინდა მე ჩემი ძმის ძმაკაცთან... ეგეც ეხლა ჩემი უფროსი არ იყოს..
უფროსის ხსენებაზე, ზუკა და მისი კუპრივით შავი თვალები გამახსენდა, რომელიც ადრე ნანახი მქონდა თუმცა საიდან?? ფიქრებით კვლავ ზუკასთან გადავეშვი... რატო ვფიქრობ ამ ბიჭზე ამდენს? კიდე დიდხანს ვიფიქრებდი დედაჩემს რომ არ დაეძახა
-ანამარია კიდე ჩაუცმელი ხარ??
მხოლოდ ეხლა დავაკვირდი, რომ საცვლების ამარა ვიჯექი, ლოგინზე და გაშტერებული ვიყურებოდი უსასრულობაში....
-ხო დე ვიცმევ... ესე მალე ხო არ გავა 1 საათირა იყო
-დროზე მოვიდნენ უკვე.....
გაოცების ნიშნად პირი დავაღე და კარადას ვეცი.... დახეული მუქო ჯინსი თეთრი ზედა და კონვერსები ჩავიცვი... ქვევით ჩავედი და მაშინვე ვიგრძენი ნაცნობი სურნელი, თუმცა უბრალო მოჩვენებას მივაწერე... მანამ არ დავიჯერე, სანამ სავარძელში მჯდომი ზუკა არ დავინახე..
-ვააა ანამარიაც მოვიდა...
სამზარეულოდან გამოვიდა ბექა და ჩემკენ გაცინებული წამოვიდა... ინსტიქტურად ზუკას გავხედე, რომელმაც ისეთი სახე მიიღო ვითომც არ მიცნობს ისეთი სახე მიიღო
-ზუკა გაიცანი ეს ჩემი ერთადერთი დაა, რომელიც სიცოცხლეა მირჩევნია და ამას რომ ვინმემ აწყენინოს, ცოცხალი ვერ გადამირჩება....
-სასიამოვნოა ანამარია..
ზრდილობის ნიშნად მხოლოდ გავუღიმე და სამზარეულოში გავედი ლიაკოსთან....
-ესაა ბექას მეგობარი რომელიც საფრანგეთში გაიცნო??
-ხო ხო კარგი ბიჭია?! მომავალი ადვოკატია შენსავით და კარგად გაუგებთ ერთმანეთს...
-ლიაკო!!!
სერიოზულად გავბრაზდი ლიაკოს ამ რეპლიკაზე.. იძულებით ვიჯექი სუფრასთან რამდენიმე საათი.. თავს საშინლად არაკოფმორტულად ვგრძნობდი... სასწაულს ველოდო, რომელიც მიხსნიდა არსებული მდგომარეობიდან... და ნუ უტყვით, რომ სასწაულები არ არსებობს... ჩემი ფიქრი და ტელეფონზე ეკას სმს ერთი იყო...
-"ანამარია რას შვები?"
-"ვაიმეეე ეკუუ ჩემი მხსნელი ხარ... მიდი დამირეკე გთხოვ და მოგიყვები ყველაფერს"
დიდხანს ლოდინი არ დამჭირვებუ, მალევე დაფიქსირდა ტელეფონზე ეკას ნომერი
-ანამარია რა ხდება??
-ვაიმე ეკუ 15 შენს სადარბაზოსთან ვარ და მოგიყვები ყველაფერს...
ტელეფონი გავუთიშე და სუფრასთან დავბრუნდი... ცოტახანი ვიჯექი, შემდეგ კი აუცილებელი საქმე მოვიმიზეზე და გარეთ გავედი... სადაცააა მივალ ეკას სადარბაზოსთან, როცა მკლავზე შეხება ვიგრძენი... დენდარტყმულივით მივტრიალდი უკან და კივილს ვაპირებდი, როდესაც პირზე ხელი ამაფარა და კაპიშონი მოიხსნა... თვალებში ვუყურებდი, როცა 3 წლის წინანდელი ინციდენტი დამიდგა თვალწინ..
-ზუკა გამიშვი გთხოვ...
-ჯერ მე მომისმინე და მერე რაც გინდა ის ქენი... 3 წლის წინ.... საღამო იყო, ქუჩაში მანქანით მივდიოდი, როცა ვიღაცის განწირულო კივილი გავიგე... დაფეთებული გადმოვედი მანქანიდან და ხმას მოვყევი... რომ დავინახე, ის არაკაცი როგოე ცდილობდა შენ კოცნას თავი ვერ შევიკავე და სასიკვდილოდ ვცემე, მიუხედავად იმისა, რომ მაშინ შენ ძმას არ ვიცნობდი, შენზე ხო საუბარი აღარაა... უბრალოდ ვერ ავიტანე შენსავით პატარა გოგოს, მომავალი გაფუჭებოდა იმ არაკაცის გამო...
- აი საისდან მახაოვს შენი თვალები... ინსტიტუტის მერე ვფიქრობ და ვერ გავიხსენე საიდან მეცნობა... სამსახურზე რაღას იტყვი??
-იმ ამბიდ შემდეგ 1 თვეში საფრანგეთში წავედით მთელი ოჯახი, ბიზნესის გადასარჩენად..იქ კი სასწავლებელში მიმიყვანეს, მაშინ 18 წლის ვიყავი, სწორედ იქ გავიცანი შენი ძმა, ხშირად მიყვებოდა შენზე, გაქებდა, ამბობდა რომ შენზე ლამაზი გოგო დედამიწაზე არ დაიარებოდა... შენი თითოეული ნაკვთი ამიღწრა.. ლექციაზე პირველად რომ მოვედი, ეზოში მოგკარი თვალი, და ძალიან მიგამსგავსე ვიღაცას ჩემ წარმოსახვაში, და რადგან გავიგე რომ ბექას და ხარ მივხვდი...
-საიდან გაიგე რომ ის გოგო, რომელიც შენ იმ დღეს გადაარჩინე მე ვარ??
-შენი მწვანე თვალების დავიწყება შეუძლებელია, როცა შენმა ძმამ მითხრა რომ საუცხოო მწვანე თვალები აქვსო, მაშინვე ის დღე დამიდგა თვალწინ, მაგრამ მხოლოდ დამთხვევას მივაწერე, მაგრამ.....
-სამსახურში რატომ ამიყვანე??
მოთმინება დაკარგულმა ვეღარ მოვითმინე და გაცეცხლებულმა ვკითხე..
-დღეს ძალიან ბევრი გაიგე.... მოვა დრო და დანარჩენ კითხვებზეც მიიღებ პასუხს...
მხოლოდ ეს მითხრა და ზურგი მაქცია...
-კიმაგრამ როდის??
-მალე ანამარია მალე.... ხვალე ლექციაზე შევხვდებით....
დამტოვა გაშტერებული... ვერც წინ მივდიოდი და ვერც უკან.... გონზე მხოლოდ ტელეფონის ზარმა მომუყვანა, რომელიც გაუჩერრბლად რეკავდა დაახლოებით, ბოლო ათი წუთი...
-ხო ეკა
-ხო ეკა კი არა სად აგდუხარ გავიყინე... 20 წუთია გელოდები.... მოვდივატ და გაემზადე სალაპარაკო მაკვს.... 5 წუთში უკვე სადარბაზოსთან ვიყავი და დაწვრილებით მოვუყევი ყველაფერი...
-მოიცა მოიცა ანუ ზუკა იყო ის ვინც შენ გიხსნა და ის ვისაც შენ ამგვანებდი რომ იმან გიხსნა და ის....
-ვაიმეეე ეკა ხოო ზუკაა ის ვენც მიხსნა, რაები მოთხარე ეხლა...
-კაი კაი ბოდიში.... სახლში რაო....
-ვითომ არ მიცნობდა ისე იქცეოდა.... ამ ისტორიასც ექნება გაგრძელება....
-ანუ?
-ანუ ისრომ ჯერ ყველაფერი არ უთქვამს!
-ანუ???
-აუ ეკა რა ანუ რა ანუ....ვერ გაიგე რა ვთქვი?
"დღეს საკმაოდ ბევრი გაიგე დანარჩენს მერე გაიგებ"
გაბუმეორე ზუკას სიტყვები და პარკში იქვე მდგარ სკამზე დავჯექით..... ეკამ სიგარეტი ამოიღი და გააბოლა... მეც შემომთავაზე რაზეც უარი ვერ ვუთხარი და ღრმა ნაფაზი დავარტყი...
-რას ფიქრობ?
-რასთან დაკავშირებით?
-ზუკაზე
-რას უნდა ვფიქრობდე?
-დვუშვათ... დავუშვათ მოხდა ისე რომ ზუკას შეუყვარდი.... რას იზამ?
ნამდვილად არ ველოდი ამ კითხვას და ცოტა არ იყოს გავშტერდი...
-არ ვიცი... არ მიფიქრია.... შეიძლება... მაგრამ...
-კაი ანამარია დაწყნარდი.... ეხლა წავიდეთ სახლში ხვალე ლექცია გვაქვს..
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე... ნელა მივსეირნობდით ღამის პლეხანოვზე, რომელიც ულამაზესი იყო... სდარბაზოში ავედი და ტელეფონზე ზუკას ნომრიდან სმს მომივიდა
-"ეცადე ღამე გვიანობამდე არ იყი ქუჩაში.. საათს შეხედე ხოლმე, ყოველთვის ვერ შევძლებ ყურადღება მოგაქციო..."



პატარაა ვიცი :( იმედია მოგეწონებათ ზომის მიუხედავახ :)