,,გული დაეღალა ,მალე მოკვდება''-
ამ ღამით უთხრა ექიმმა დედას,
არ ვიცი სული ჯერ სად მოხვდება,
ჯანდაბას თუნდაც გეენა ერქვას.
მერე ვითომ და დამიტირებენ,
მოიწყენენ და გლოვას შექმნიან,
ქვაზე დახატულს გამიცინებენ,
ჩემს შესანდობარს უფალს ეტყვიან.
და მერე ერთხელ შენც გამიხსენებ,
როგორ მიყვარდი თავდავიწყებით,
ჩემს თვალებს ჩემს ღიმილს კვლავ გაიხსენებ,
მე კი შენს გვერდით აღარ ვიქნები.
მერე მოხვალ და ვარდებს მომიტან,
მომეფერები ქვაზე დახატულს,
ციდან უნაზეს სიზმრებს მოგიტან,
მაინც უჩემოდ ხვდები გაზაფხულს.
დე,ვიცი მითხრეს მოვკვდები მალე,
მას გადაეცი მიყვარდა როგორ,
რომ ვერ ვივიწყებ თაფლისფერ თვალებს,
და რომ აღარ ვარ არ უთხრა ოღონდ.
დე,არ იტირო ჩემო პატარა,
თუკი შეწყვიტა ფეთქვა ამ გულმა,
ბედმა უაზრო გზებით მატარა
მერე დამტანჯა ჩემმა წარსულმა.
,,გული დაეღალა,ვეღარ იცოცხლებს''
ამ ღამით გითხრა,დე, იმ ექიმმა,
დე,აღარ მინდა ქვეყნად სიცოცხლე.,
დე,მე ათასჯერ გული მეტკინა.

ანა ზეიკიძე
ძალიან ძველი ჩანაწერი )