ეწევი ბოლო დროს ღერებზე ღერებს ,
და ხანაც ცხოვრებას რთულსა და წვიმიანს ,
სვამ ბევრ ალკოჰოლს და იზრდი წვერებს,
ულექსოდ გასული ყველა დღე ცივია.
დადიხარ ქუჩებში კენტად და ამაოდ ,
იცი რომ ბოლოში არავინ დაგიცდის ,
ისევ წერ მასზე და ცდილობ დაღალო
სულ ყველა გრძნობა სანამ არ გაგიჟდი.
ნოემბერს უყვები დარდებს და ტკივილებს,
არ გეკარება ძილი და განიცდი,
კვლავ ალკოჰოლის დიდ დოზას მიიღებ
და რიჟრაჟამდე ნასვამი დაიცდი,
რომ მერე ადგე და გაუყვე სველ ქუჩებს,
და გაიხსენო მისი თმის სურნელი,
რომ უსველებდი იმ ღამით თბილ ტუჩებს
და კლავდა მისი შეცდენის სურვილი.
რომ გაიხსენო გიყვარდა როგორ ,
ქალი , რომელიც მარტო დატოვე,
ქალი,რომელიც ჯერ კიდევ გოგო
გენდო და გახდა შენი საცოლე.
მთვარეულივით მიჰყვები სველ გზებს,
იხსენებ მის გრძელ თითებს და ფიქრობ
რომ გინდა მთელი სიცოცხლე წერდე
მასზე და ასე შეეხო თითქოს.
ფიქრობ სიცოცხლე ჩატოვე მასში
მაისის თვეში ჩუმად რომ გაქრი,
და გახსოვს როგორ გტკიოდა მაშინ ,
როცა ამ ქვეყნად სულ მარტო დარჩი.
მარტო თუ არა-ლექსებთან მაინც,
და წერდი ყველა შენი ნერვებით,
გტკიოდა ყველა წამი ,და თავიც-
გსურდა მოგეკლა შენი ხელებით.
დადიხარ ახლაც და ღერებზე - ღერებს,
ნერვებზე -ნერვებს აყოლებ ნიავს ,
სურვილი ერთია-გინდა რომ წერდე,
რადგან უცოლო პოეტი გქვია.
ანა ზეიკიძე
1.11.15