შენი თითები ვერ იხდენენ
უჩემო ამინდს.
და სუნთქვა-სუნთქვით
ცხოვრებაზე აჩქარდებიან.
გიყურებ
როგორ მიუყვები ქუჩას
და უწინ
როგორც მიყვარდი
ახლაც ისე მენატრებიან
სუნთქვასავით შეკავებული შენი კოცნ,ა
და ლავიწებზე ჩამომსხდარი
ჩემი ალერსი.

იღიმი..
უფრო სევდიანად ოხრავ
და გტკივა
უჩემოდ ყოფნის მოლოდინის პრელუდიები.
გამოიქეცი!
სულ ფეხებზე ახლა
რომ საათია არეული
და ორს აჩვენებს.

გამოიქეცი!
წიხლი კარი ამ დედამოტყნულ
არსებობას
თუ ცხოვრებას
(თუ როგორც ეძახი)
მერე უსიტყვოდ მომეხვიე
გადაღლილ მხრებზე
როგორც გჩვევია
(ყელთან ისე ჩამირგე თავი)
და ამატირე
გამოგონილ ბარიერებზე.

დღეს
მეორედ ამოგაცალე თითებიდან სიცივე
და მივხვდი,
რომ გადაგარჩენდი..


კონსტანტინე იამანიძე