მიყვარხარ და ესეც საკმარისია იმისთვის, რომ მოკვდე...
და ქუჩის ორივე მხარეს ცისფრად ანათებენ, წინასაახალწლოდ დადგმული ანგელოზები. არცერთი არ არის ჩემი მფარველი... არცერთი არ არის შენი მფარველი... და არც ამ ქალაქის მფარველია რომელიმე... უბრალოდ დგანან და ანათებენ, სანამ ღამეა და სანამ ბავშვებს უხარიათ ასე თავისით, რაღაც რაც უკვე დავივიწყეთ ალბათ დიდებმა, რასაც სიზმრებშიც ვეღარ ვნახავთ, ვეღარ განვიცდით და რისი თხოვნაც ღმერთისთვისაც კი გვერიდება. ამ ანგელოზებს ალბათ იქით სჭირდებათ დაცვა, რომ არ გამოიაროს ვინმე უღმერთომ და არ გადაწვას. ეს ახალი წელიც ძაფივით გაძვრება ნემსის ყუნწში, მაგრამ ძველ ჭრილობებს ვერ გაკერავს.  რა მარტივად გადაესმევა ხოლმე ხაზი, მათ ვინც ყველაზე ახლოა შენთან, მათ ვინც იმდენად ახლოა, რომ გამჭვირვალე ხდება შენთვის, მათ ვისაც არ შეუძლიათ ზურგი გაქციონ, მთელი შენი აუტანლობის მიუხედავად, როცა საკუთარი თავი ჩაგჩიჩინებს, რომ მარტო ხარ და შენც უნამუსოდ იჯერებ ამას და ღალატობ მათ, რადგან ძმაკაცის ხელი დევს შენს მხარზე, რადგან დედის დაუთოებული ტანსაცმელი გაცვია, რადგან ეს ტანსაცმელიც ძმისგან ითხოვე, რადგან შენი საყვარელი გოგონა შენთვის აკეთებს საჭმელს, რადგან მეგობრის ხუმრობაზე გეღიმება, რადგან შენი დისთვის იჩხუბე, რადგან ვიწრო ფეხსაცმელები გაცვია და ტკივილს ითმენ, იმიტომ რომ გაჩუქეს, რადგან ცდილობ მტრები შეგიყვარდეს, რადგან წერ და ვიღაც კითხულობს, რადგან გყავს ვინმე ვინც ვერ გაიგებს, შენ ღალატობ მათ, რომ გწამს სიმარტოვის და ღმერთის ვერ იწამე..  ამ ახალი წლის ღამით მინდა სახურავზე ავიდე და ფეიერვერკების ფონზე ამ ცხოვრებას დედა მოვუტყნა.  ის კი არარის შვება, როცა გულს ერევი, ან უფრო ხშირად გული გერევა, შვებაა როც აღებინებ. იცლები, აღსარება ნათქვამივით. მახსოვს წირვაზე, ჩვილ ბავშვს ზიარებისას, გული აერია. დავინახე იქ მდგარ, იმ მრავალ, ღრმა მურწმუნეთა თვალებში, როგორ ისადგურებდა ურწმუნოება. ერთ–ერთს წამოსცდა კიდეც: "რატომ არ მიიღო ქრისტეს სისხლი და ხორცი?! ის ხომ ანგელოზია?!" ვერ მიხვდნენ, რომ თავად ქრისტემ ანგელოზის ხელით აზიარა მამაო, რომელმაც იმ წამსვე, დაიჩოქა და მიიღო ჩვილი ბავშვის ამოღებინებული ქრისტეს სისხლი და ხორცი. მას მერე აღარ მიკვირს, მას მერე აღარც გულის რევის, შეგრძნება არ მაქვს როდესაც ვხედავ, ძაღლები, ადამიანების ნარწყევით, რომ ნაყრდებიან. არსებობს ხილული და უხილავი სასწაულები. და ისეთებიც, მხოლოდ ხილვა, რომ არ არის საკმარისი. თუ ვერ მიხვდი.  დიდი ხანია ერთ წერტილზე მინდა გავჩერდე, მაგრამ ადამიანი ან მაღლა ადის, ან დაბლა ეშვება, დაუსრულებლად გრძელდება ასე და ეს არ გავს დღეების და ღამებიის მონაცვლეობას, ეს უფრო იღბალზე აგდებული მონეტის ტრიალია, იმ განსხვავებით, რომ იცი რომელი მხრით დაეცემა, მძაფრად გრძნობ ამას, მაგრამ მაინც ღვთის იმედზე ხარ, ამოგაბრუნოს.  რას აპირებ ამ შუა ღამეს. საით აპირებ გაქცევას, როცა განათება უმნიშვნელოა და სიყვარული მიტოვებული. გაწიე ფარდა, შეხედე ფანჯრებს, ქარი დგას მათთან და შენ გდარაჯობს, რომ ერთხელ შემოვიდეს, შემოაბიჯოს, მოხვიოს ხელი შენს ოცნებებს და ყველა მოკლას. რას აპირებ ამ შუა ღამეს, როცა არჩევანის უფლება არ გაქვს, როცა შენი თავი უპერსპექტივოა და აზროვნების უნარი დაქვეითებული. რას აპირებს შენი წარსული, როცა ძველი სიყვარული ფეთქავს, მაგრამ არსად ჩანს, და არც კი იცის შენს შესახებ. რას აპირებ ამ შუა ღამეს, ძველი ლექსები არ აპირებენ წამოდგომას და შენთან მოსვლას. ყველაფერი უცვლელია, მათ არ განუცდიათ რეინკარნაცია. რას აპირებ, საით გინდა გაქცევა, როცა სახლი არსად გაქვს, როცა ყველაფერი მორჩა მამის სიკვდილის შემდეგ, როცა ყველა გრძნობა ფეხზე გკიდია და წარსულიდან ძველი სიყვარულის აჩრდილი მოგდგამს.  ერთი შეყვარებული წყვილი, ალბათ უკვე წელიწადზე მეტი იქნება, კვირაში რამდენჯერმე მოდის ჩემი ფანჯრების წინ მდებარე პატარა ბაღში. გოგო და ბიჭი, ოცი-ოცდახუთი წლის. ათვალიერებენ თავისუფალ სკამს, სხდებიან და არიან ასე, ტყვეებივით, უბნელი უსაქმური ბიჭების, პოლიტიკაზე მოყაყანე პენსიონრების, გვიანობამდე მომუშავე მშობლების მიერ უპატრონოდ დატოვებული ბავშვების გარემოცვაში. ქუჩას მიკედლებულებს არსად აქვთ ადგილი, რომ უყვარდეთ ერთმანეთი. ... ვუყურებ და მეცოდება ამ უმომავლო ქვეყანაში დაბადებული მათი სიყვარული. ვუყურებ და ვხვდები, რომ მხოლოდ ერთმანეთის იმედი შეიძლება ჰქონდეთ.  ნუღარ უსმენ საკუთარ თავს შენ არაფერი არ გაქვს იძირები მოლოდინში და სულ ემსგავსები გვამს მიდის დრო და შენ არ იცი თუ როდესმე დააღწევ თავს ჩვენ ვერასდროს ვერაფერს ვხვდებით სულ ვეჭიდებით სხვას ჩვენი ოთახები იცლება, არ გვყოფნის ჰაერი მე სულ ყველა იმედი მიქრება, არაფერს ველოდები ნუ გეშინია ჩვენ არასდროს არ შევიცვლებით ერთმანეთისთვის ჩვენ დავრჩით საყვარელი ნივთბი და თუ როდესმე გაჩნდება უცხო სურვილები დახუჭე თვალები მათ ვერასდროს ვერ მოესწრები ჩვენი ოთახები იცლება, არ გვყოფნის ჰაერი მე სულ ყველა იმედი მიქრება, არაფერს ველოდები |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
