დავიწყებ, იმით რომ, ლექსი, რომელსაც ახლა წარმოგიდგენთ, სრულიად მოულოდნელი იყო ჩემთვის, სრულიად განსხვავებული გრძნობის მომტანი და აქამდე უცნობი გრძნობა, მეც რომ გამომაცდევინა.
როგორ დავიწყო და რა ვთქვა არ ვიცი. ხშირად დამიწერია სხვისთვის ლექსი, ეს იყო უბრალო მადლიერების გამოხატვის მიზნით, დაბადების დღის მისალოცად თუ სიყვარულის გამოხატვისთვის ან პატივისცემის ნიშნად, რომ მე მას ვაფასებ, მაგრამ არასდროს, ვიმეორებ, არასდროს მოუძღვნიათ ჩემთვის ლექსი, რომელმაც ემოციურ და სევდიან განწყობაზე დამაყენა, ასე ვთქვათ, თბილი მზის სხივების გადმოტყორცნისგან გული ამიჩუყდა და ვიგრძენი როგორ გავთბი მთლიანად ამ ზამთარში, სიცივეში. სიცივით გავთბი.
ესმერალდა... ვიცი ყველა იცნობთ მას, ეს სახელი მაინც გსმენიათ, ან მისი ლექსები, თუნდაც "ესმერალდა" (მოთხრობა) წაგიკითხავთ და იცით, როგორი ძვირფასი და საოცარია ჩემთვის ეს გოგონა. ოცნების ქალი, სიზმრად ნანახი, იდეალური და გრძნობებით სავსე გოგო, რომელიც ყველაფერზე ძალიან მიყვარს...
მახსოვს, როგორ მეუბნებოდა - "ამდენ ლექსს, რომ მიწერ, მეც მინდა რამე დაგიწეროო... მეც რომ ვიყო ნიჭიერი და ლექსების წერა შემეძლოს, მეც დაგიწერდი ლექსსო." აი, ასე და ამგვარად, სულ ვფიქრობდი რომ ჩემი ლექსები მას აბედნიერებდა, ახარებდა და იმასაც ვფიქრობდი რომ მისგან ასეთ საჩუქარს ვერ მივიღებდი, მხოლოდ სიყვარულზეც კი თანახმა ვიყავი, რა თქმა უნდა, რადგან მისი ფასი, ძალიან ძვირია!
მოულოდნელად კი რას მეუბნება. ლექსი დაგიწერეო... გავოგნდი, აბა რა იქნებოდა, დაუჯერებლად მეჩვენებოდა და ვერაფრით ვერ დავიჯერე სანამ არ ვნახე, მანამდე მაინც. რეაქცია იმაზე მეტი მქონდა, ვიდრე მხოლოდ გაოგნება იყო.
ბევრ ყბედობას მოვრჩები და თქვენ შეაფასეთ მისი ეს საოცარი ლექსი, რომლითაც მტკიცდება როგორი ნიჭიერი მყავს! პირველი მცდელობა, ეს გახსოვდეთ... რადგან ჩემი პირველი მცდელობა ისეთი იყო, ახლა რომ ვიხსენებ მიკვირს წერა საერთოდ რატომ განვაგრძე მაშინ.
აი, ლექსიც:


ბავშვობიდან გამორჩეული
პრანჭია, ცელქი...
გოგონა კულულა თმით
და ნაზი ხმით...
წვიმაზე შეყვარებული
ფერებში შეხამებული, მეგობრების გარემოცვაში
მომავალი მისი, კოშმარული სიზმარივით, ოღონდ გარემო ცხადში.

მივისწრაფი დასაწყისში
მიზნებით დასახული,
წილად კი მხვდა ცხოვრება დაძაბული...
სწორედ ამ დროს, გამოჩნდა ჩემს მხსნელად ბიჭი,
რომელსაც აღმოაჩნდა საოცარი ნიჭი.
მთელ სამყაროში გამორჩეული,
ჩემი მეგობრებისთვის, ჩემ გამო რჩეული.
შენ დამიბრუნე აწმყოში ხალისი
და ამიმაღლე ცხოვრების ხარისხი.

მხოლოდ შენ გამო დავიწყე ბრძოლა,
შევეწინააღმდეგე მომავლის რბოლას.
არ არსებობსო იდეალური,
მაგრამ ეს შენ ხარ...
მიმეორებ ჩემი მზე ხარო,
მაგრამ მზეც შენ ხარ...
მსოფლიოს სითბო შენ გერგო წილად,
მინდა, რომ ღამეც შენ გნახო ძილად...

ესმერალდაო დამარქვი ჯიუტად, მე კი ვერაფრით ვამსგავსებ თავს,
ბუტიაც ხარო პატარა გოგონა, ზოგჯერ კი მიწოდებ ოცნების ქალს.

შენ მანებივრებ ლამაზი სიტყვებით,
მიმეორებ, რომ სულ ერთად ვიქნებით,
ბრძოლას განაგრძობს შენი გოგონა, თუნდაც დამიჯდეს ეს მე რადაც,
შენთვის ვიქნები მე ემილიც, ჯულიეტაც და ესმერალდაც...
სულ მალე გავალთ ქუჩაში ჩვენ ორნი
ღამის წყვდიადში დაგვატყვევებს მთვარე,
ფეხით შემოვივლით ყველა ადგილს,
ამ წუთას ეს სიტყვები, საშინლად ჰგავს ადვილს.

მე კვლავაც სიცივით გაგათბობ შენ,
ეს მეოცნებე გოგო და უჩვეულო ბიჭი
ანუ ჩვენ...
ასე გასრულდება სამყაროს სვლა,
კვლავაც ვიქნებით წვიმაში
ხვალ...
ეს ორი სულიც გახდება ეული
თბილი გულით და ცივი სხეულით.
ე.ბ.
17 იანვარი 2016


მეთანხმებით ხომ, რომ საოცარია? შეუდარებელი ანგელოზია ჩემი... სხვას ვერაფერს ვუწოდებ! ანგელოზია, რომელიც ჩემთვის არსებობს და ამ სამყაროში მხოლოდ ჩემთვის გამოგზავნეს...
ვამაყობ, რომ მხოლოდ მე შემხვდა და ჩემია. მარტო ჩემი და სხვა არავისი!
ვამაყობ შენით ემილი და უკიდეგანოდ მიყვარხარ.. არ არსებობს საზღვარი ამ სიყვარულისა.
ისე მომხიბლა მე მისმა ლექსმა, გადავწყვიტე მეპასუხა.. და მეც დავწერე ლექსი "პასუხი ესმერალდას", რაც რა თქმა უნდა, მისი ლექსიდან გამომდინარეობს ძირითადად და ჩემ გრძნობებს შეეხება.
მიყვარს უზომოდ... ხოდა, ახლა ჩემ ლექსსაც უგდეთ ყური.


პასუხი ესმერალდას:

ცრემლებს ისევ ცრემლი აშრობს
ტკივილს ტკივილიო
მაგრამ ბედნიერებაა
უფლის გადმოსროლილიო.

სწორად გესმის ყველა სიტყვა, ყველა თბილი ხავერდით
მე მჭირდები ახლო ჩემთან, ხვევნა ტკბილი ალერსი.
ჩემსას გეტყვი, მეც გეძებდი, როგორც დავითი გოლიათს
შენ იყავი ჩემი ბედი, რაც ხარბისთვის ბროლია.
არა მზეს მე ნუ მიწოდებ, ეს არ მაქვს მე ძალებში
სითბო მინდა, შენ რაცა გაქვს, თავისით მეძალები.

ესმერალდა შენი სითბო, ოქროსავით ბზინავს
სიტყვებს გადმოგცემ მოპარულს, გონებიდან ამოქაჩულს და პოლარულ ვარსკვლავს ციდან
ჩამოვარდნილს, შენთვის სიყვარული მოაქვს,
სიყვარულით ბრწყინავს,
როგორც დედამიწა
ერთ დროს
უჟანგბადოდ და ხალხის გარეშე.

ძიებაში ამრევია გზები,
ყველაფერი მანიშნებდა სიკვდილს
მაპატიე ვეღარ დავნებდები,
მაპატიე დაგვიანებისთვის.
ჩემი გზაა წინმავალი ხიდი ორ ზღვას შუა
გადავკრთები, ალიონზე და სიცოცხლე ჩემი თუა
შენ დაგითმობ, რომ გამითბო სული და არა სხეული
ხორცი კვდება, აქ სულია,
სული გამორჩეული!

მზე თვალს მიკრავს, მიწვეთს ძილში სიზმარს ფერადს
თოლიები ხავერდოვნად გადაფრენდნენ,
მოივლიდნენ შორეთს ყინვას
რას მაგონებ? მეოცნებეს?
არა! თეთრი თოლია ხარ, ჯერ ცალ ფრთას რომ იშუშებს
გაუძელი ტკივილს რათა მიაღწიო აღმაფრენას,
გაუძელი, რადგან იგრძნო მთელი სიტკბო, ნეტარება
გადაივლის, გაფრინდები და სიცოცხლე გაგრძელდება,
გავაგრძელებთ ერთად ფრენას, მე შევცურე დინებაში, შენთან ერტად
და დავადნი შენ ტკბილ ტუჩებს.

ერთ ჩემ საშინელ, თან ყველაზე საოცარ საიდუმლოს გაგიმხელ
თვალებს აგიხელ
დაგაკვირდები და გეტყვი:
მე შენს მეტი არვინ მინდა, არ მჭირდება სხვა ქალი
ვერ გავხედავ, ვერც ვიწონებ, რას მაჩვენებს ჩემი თვალი.

საიდუმლო შენ იცოდე, შენ გენდობი მხოლოდ,
რომ მიყვარხარ გამეტებით, ჩემთან რჩები ბოლოს,
გესმის ჩემი? ალბათ გესმის, არ გაგიშვებ არსადა
მუდამ ჩემი, სულ ჩემ გვერდით, იქაცა და აქაცა.

ვეზიდები მხოლოდ ჩემი ბუტიასთვის
სურვილების კაფსულებს
შენ მე მეტყვი, რაც კი გსურს და
მე წამში შევასრულებ...
არა, თუ დავაყოვნე, არ ვამბობ არ დამელოდო
ჩვენ ზამთარში, საოცნებო თოვლივით, თუმც მაინც მოვალ,
მოვალ რომ დაგებედო.

სამყაროა იცი ნაზი, საოცარი ქმნილება
ერთისა ხარ, ერთი გიყვარს
და ერთს სულ ექმნილები.

აქ სიყვარულს დაეძებენ, სანთლის შუქზე, უკუნში
მაგრამ აღარ ვაკვირდებით, რომ გავიგოთ კაკუნი,
მე მიყვარხარ, მე შენ მყავხარ, არასდროს მიგატოვებ
ნუ გეშინის, ჩემო ტკბილო, სიცოცხლეს გისახსოვრებ.

(სულ შენი რომ იყოს და შენ ხელში...
შეიგრძნო ძალა და გულის ფრიალით, მზად იყო დარჩე მზედ და არა მზეში.)
ე.მ.
19 იანვარი 2016