„მე რომ ვმღერი უფლის კართან
სიყვარულის საგალობელს
არ ვიქნები მე იმათთან
ვინც არ იხდის სამადლობელს,
ჩამოვჯდები იქვე ქვაზე
რაღაც კარგი გამახსენდა
ჩემი ლექსის თქმაზე
დედიკოც რომ ატირდა,
არ იდარდო ჩემო დედი
მე არა ვარ ისევ ბავშვი
ბავშობისას რომ მიჭერდი
არ დამტოვე გასაჭირში,
ვარდს გადარებ განა ეკალს
დედის მკერდით
პატარას რომ გამოკვებავს,
თუ კი გიჭირს შენთანა ვარ
განა გტოვებ გასაჭირში
მე ხომ პატარა ვარ
დღეს უშენობით რომ ჩავბჟირდი,
აი კიდევ ცრემლი მოგდის
უკვე მერამდენეთ ატირდი
როდის მოხვალ ნეტავ როდის
სიკვდილამდე მე დაგიცდი!“