იცი, რატომღაც, მაინც მაშინებ,
ხან დამაღონებ,
ხანაც მაფიქრებ,
რაღაც მაწუხებს,
სათქმელს ვაპირებ...
არა, გავჩუმდე, თოორემ დამცინებ.

ნეტა, თუ ხვდები, რასაც აღვიძებ,
ყოველი დღე რომ ფრთხილად ავკინძე,
მითხარი ერთი, თვალებს გაფიცებ,
რატომ გგონია, რომ ვერ გაგიგებ.

მერე რა მოხდა, მე თუ კაცი ვარ,
მეც ხომ მტკივა და
მეც ხომ დავდივარ,
შენ ხომ ოცნების დანამატი ხარ,
თითქოს არ გიცნობ,
მაგრამ მაკლიხარ...