გუშინ კვლავ უწყალოდ გაწვიმდა ქუჩებში,
სილურჯეს მიენდო ყვითელი იაბო...
შენ უკვე ვერასდროს მაკოცებ ტუჩებში,
თუნდაც რომ ათასი არაკი მიამბო.
გრძნობა გაუხუნდათ მარწყვისფერ ატმებს და
ვაგლახ, რომ სინაზე არ შერჩათ ზღვისფერი,
ჩემი რომ დაბნელდა, შენი ანათებდა,
ლილისფერ უდაბნოს შაბიამნისფერი.
თურმე არც მე მძალუცს მთვარეზე თავდასხმა,
მის სხივთან ნატანჯი ლანდივით ვემხობი,
ღამდება და სისხლი კვლავ ითხოვს გადასხმას,
პირობას, ოდესღაც გაჭედილს ერთხმობით.
ღამეა, სიბნელე მაწვალებს არეულს,
სიზმრად კვლავ წარსულის ჩნდებიან ლანდები,
რაღა გსურს ისედაც დარდისგან მთვარეულს,
ღამეულ ფიქრებში რაღათ მელანდები.
წუხელ შველას მთხოვდა კვლავ შენი მანდილი,
ღამეულ ზმანებად მოველ შენ წინაშე,
შენ სულზე მე როგორ ვუკმიო წანდილი,
როცა მუხთალი ვარ ჩემ სულის წინაშე.
ვიხილე ზმანებად ხმატკბილი აედი,
მიდამო, ჩვენ სახლს რომ მიჰგავდა საოცრად,
შენთვის ჯოჯოხეთში ისე ღრმად ჩავედი,
უკან რომ დავბრუნდი თვით ეშმაც გაოცდა.
შენთვის ლუციფერის შევაღე ცხრა კარი,
ტიბეტის ცხრა კლანი რომ ფარავს საოცრად,
ალ ფარიკს ავართვი ქვესკნელის საკარე,
ვეღარსად ჰპოვა და უზომოდ გაოცდა.
კვლავ შენი წყალობით მუხლებზე დავემხე,
მის წინ, სამყარო ვის გართხმულა ფეხებთან,
სინანულის ზღვაში წელამდე ჩავემხე
რომ მაინც ვერ გნახე მსუფევი შენ ღმერთთან.
წახვედი... დაბნელდა კუპრივით ხევები...
ცეცხლმა და გოგირდმა ჩანთქა მთათ კალთები...
მოჯარდნენ შავწვერა შავტუხა დევები
და კვამლმა დაგივსო გული და თვალები.
ვერ ვპოვე წმინდანთა ნაქონი სამკლავე,
ჩაგიძვერ სულში და მწვერვალზე ავედი,
თვალმა ვერ გაუძლო გაწოლილ საფლავებს,
გავჭერი კარი და სიზმრიდან გავედი.
შენ კი უფსკრულიდან მიცქერდი ობოლი,
როგორც მე ნილოსზე წარსულში ოდესღაც,
აღარ გყავს, იცოდე, აქ უკვე დობილი,
სამზეოს მომავალს მე ესღა მომესმა.
წავედი მარტო და კვლავ სულით საპყარი,
ბინდისას კვლავ მოვალ, დილით კვლავ დაგტოვებ...
მანამ დასრულდება ეს გრძელი ზღაპარი,
მანამ ლუციფერი შენთან არ დამტოვებს.