ოჰ, ეს პოეტები, ხალხი უცნაური,
ყოველ შეხედვამდე წამებს დაითვლიან,
ჩანთა სევდით სავსე, უცხო მოგზაური,
მანძილს უსასრულოს, სტროფად გაივლიან.

ოჰ, ეს პოეტები, მართლაც უცნაური,
ნამდვილ სილამაზეს გვერდს ვერ აუვლიან,
მათთვის მერე ყველა ხდება უსახური,
მხოლოდ იმ ერთადერთს ცრემლებს დაუღვრიან.

ოჰ, ეს პოეტები, თითქოს უცნაური,
გრძნობის მონუმენტებს ლექსად აუგებენ,
ოჰ, ეს პოეტები, რაღა უცნაური,
გულს რომ იატაკზე წითლად დაუფენენ.

ადრე გული იყო, ახლა ხალიჩაა,
სხვა რა გავაკეთო გულზე დამიარე,
როცა ლექსებს დავწერ ზოგი ხალხისაა,
მაგრამ მე ეს ტანჯვა შენთვის გავიარე.

ოჰ! ეს პოეტები! ყველა უცნაური.
ჰო! ჩვენ, პოეტები, ცოტა უცნაურნი...