შემომხედე, დაივიწყე სევდა,
მე ხომ შენი არ მინდოდა ტკენა?!
მოდი, ისევ მოგეხვევი ერთს და
სიყვარულით დაიძლევა წყენა!

ნუ დამიკარგავ ჩადებულ ამაგს,
ისევ გიღიმის ის მოკლე კაბა!
დღეს დაიბადე, გჯეროდეს ამის,
აღარ არსებობს სხვა ძალა ახლა!

გაიხსენე, რომ გიყვარდა ფრენა
და რომ იყავი მუდამ მზიანი!
შეისხი ფრთები გადამალული,
ყოვლისშემძლეა ადამიანი!

თითქოს მკარნახობს თავდავიწყება
და ჩამჩურჩულებს „გატეხე ჭიქა!“
ან წარმოდგენა რად არ იწყება,
როცა იღვიძებს მთვლემარე რითმა?!

და თუ მივაგნებ აკრძალულ საზღვარს,
ნიშანს დავადებ: აქაც ღირს გავლა!
უცნაურია! მიწევს გითხრა, რომ
ჩვენი წარსული უკვალოდ გაქრა!

ტირის ბუნება... ქუჩაში მარტო
დადის ვაჟკაცი, უზომოდ დარდობს!
ჩუმად გაგიმხელ ორიოდ სიტყვას,
რომლებიც მუდამ უსაზღვროდ გათბობს!

რომც შემომაცვდეს ფრიალა კაბა
და რომც დამიჭკნეს იის გვირგვინი,
გრძნობის ბილიკზე რომ გაიარა
იმ ბიჭს ეკუთვნის ჩემი ღიმილი!