ჩადგა გრიგალი გადაჯაჭვულ გრძნობათა ხიბლით,
და მიტოვებულ არსებებში ჩამკვდარმა ფიქრმა,
შემომიტია, გავსებულმა ცრემლით და ჯიბრით,
სხეულზე იწყო შემოხვევა სიტყვათა ფითრმა.

და მე არ ვიცი სად იყავი, სულო, აქამდის,
შენი სხეული ან აქამდის რატომ დაგვიწყდა,
ეკლიანი გზა გაგივლია ვხედავ ნახვამდის,
ამასობაში მოლოდინის ძაფი გამიწყდა.

გალაქტიონის შემოდგომას სცვივა ფოთლები,
მესაფლავე კი კვლავ მიჰკვალავს უგზოდ თავისას,
დღეს მე არ ვიცი საფიცარო როდის მოკვდები,
დღეს მე არ ვიცი როდის შევძლებ ისევ დაგიხსნა...

ყორღანებიდან ლეონიძის გნოლი აფრინდა,
ჩემი მართვე კი მძიმედაა მხარში დაჭრილი,
ჩვენი ლამაზი ოცნებები შორეთს გაფრინდა,
იმ შორეთიდან გვესალმება ცაში აჭრილი.

დასეირნობენ კაცუნები ისევ ფუტურო,
ფუტურისტული სამყაროსი დამკრავს იერი,
დამსგავსებია დედამიწა ციყვის ფუღუროს,
და ამ ცინიზმსაც ვერ ვუპოვე დასალიერი.

მხოლოდ შენ დამრჩი გაფანტულო ნაწილაკებად,
შეგაგროვებ და ჩემ ღვთაებად კვლავაც აგაწყობ,
ბედისმწერელთა აქ ჩვენ გვთვლიან ლაწირაკებად,
ჩემი ღვთაების დაკნინება რა ვქნა, არ მაწყობს...

განადგურება დავუბეჭდე ბედად აღსასრულს,
მხოლოდღა ლექსი არ გაქრება.. შენი თვალები,
მე არასდროს არ მაგრძნობინებს ამბის დასასრულს,
ვერ განიკურნა გული შენგან განათვალები.

დილის მზის სხივზე ჩამოგხედავ საღმრთო იმედად,
ყოველ გარიჟრაჟს მოაპყარი იმედის თვალი,
მაგ გრძნობის გარდა გამაჩნია არარა მე და
შენს სამყოფელთან მივეგდები გრძნობებით მთვრალი.