მე ვერ შევქმნი ნახატისგან შედევრს,
მე არა მაქვს ნიჭი, სხვას მივბაძო
გადავხედავ ჩამოღვენთილ კედლებს
და წარსულით ჩემ თავს ფიქრებს ვაჭდობ.

მე ვერ შევქმნი ჰარმონიას ნოტით,
ჟღერადობას ვერ დავიჭერ ყურით
მოცარტს ეწერინებოდა გრძნობით
ქმნიდა მუსიკაში სიარულით.

ნიკალა რომ ჭიქა არყით თვრება
მე ის შედევრები მითრევს, მათრობს
როცა წამი გარდამავლის დგება
იძირები სახეებში, ამ დროს.

მე ვერ ჩავტევ მელოდიას ლექსში
მე ჯერ კიდევ, პოეტიც არ მქვია,
გალაკტიონს ღვინის ყოველ წვეთში
ნახევრად მთვრალს გრძნობით შეუქმნია.

„იმპერია“ - საშიშს კი ჰგავს მაგრამ
ალექსანდრეს კვალიც კი აღარ ჩანს,
ქონება და მიწა დღეს ქარს გაჰყვა,
ის მიწაში, სამუდამოდ ჩარჩა.

რასაც შექმნი ნადგურდება ისევ,
რასაც დაწერ ცეცხლში დაგიწვავენ
შენ სიკვდილი ცოცხლადვე მყოფს გიწევს
აი, მაშინ, ჯვარს რომ გაგაკრავენ.

მე ვერ შევქმნი იდეალურს, ვერც ლექსს
ვერც კი დავწერ ისეთს, დროს რომ უძლებს
წარმავლობა დაუკარგავს ელფერს,
ჩემს დახვრეტილ და ნაწამებ ფურცლებს.

დაიქცევა ნაშენები სახლიც,
თუ არ გაამაგრე სიყვარულით
დღეს ფასდება არა შექმნა ახლის,
არამედ ის, ერთმანეთს რომ უვლით!

ამიტომაც დაივიწყებთ ლექსებს,
დაივიწყებთ, რაც კი მიწერია
ერთადერთს ვერ გადასწონით გვერდზე,
რომ სულ ყველა გულით მყვარებია...
ე.მ.
26 მარტი 2016 1:04

ახლა დავწერე, რამდენიმე წუთის წინ და ახლავე გიზიარებთ თქვენ. უბრალოდ, ძალიან მინდა რა აზრიც ამ ლექსში ჩავდე ყველამ ზუსტად ისე გაიგოს და არა სხვაგვარად!
ჩემთვის ეს მნიშვნელოვანია. იმიტომ რომ წინასწარ ვიცი უმეტესობა როგორც გაიგებს. მაგრამ უფრო კარგად წაიკითხეთ, ჩემი თხოვნა იქნება...
მადლობა ყველას. დროდადრო დაკარგვები კი მაპატიეთ ხოლმე.
შემიფასეთ, ველი თქვენს კომენტარებს... ჩემო ტკბილებო ^^