სასწაულით სასწაულებს მოკლებული
მთვარეს უხმობს მთვარიანი ღამის წამი,
უკვდავებით უკვდავ სულად წოდებული.
ფრთიან ფრთებით ფრთაშესხმული იყო ქალი!
წვიმის წვეთებს შეუმოსავს წვიმის კაცი,
მზიან მზეებს აუვსიათ მზის წიაღი...
სულით სულში ჩაიღვარა სულის კვალი,
საიმედო იმედია დღიც ციალი!
წუთი წუთში აკოწიწებს წუთის საქმეს,
იმედიან იმედით თუ იმედდები,
საოცნებო ოცნებებით ვკარგავ ამ დღეს,
როცა გრძნობის უიმედო გრძნობა ვხდები!
და კვდება უსულობით უსულო სული,
როცა უძლურდება უძლური წამის მზე,
უგულო გულებმა დააფრთხო ეს გული
და წუთის წუთობით წუთია ჩვენი დღე!