წვიმის კაკუნს გამოვყავარ გარეთ...
ვიცი, ამით გამომიხმობ ხოლმე
და არაფრით გაიძულებ, კარგო,
რომ მომიხმო სანუგეშოდ ორჯერ!

ველოდები შენ დაძახილს, როცა
წარბს შეიკრავს ურჩი ზეცა და მე
ამიტომაც მიხარია წვიმა,
ამიტომ არ ვუშინდები ხოლმე!

როცა მფარავს ბოროტების ფარჩა
(დღეს ხომ მასში გამოეწყო ყველა),
ვიცი, მიხმობ, ერთი წამი დაგრჩა
და დაგჩაგრავს შენ ცხოვრების დენა!

და თუ ზეცამ გადმოყარა ცრემლი,
ავტირდები, არ დამზოგავს ტანჯვა,
რადგან ისევ ჩამოინგრა გრდემლი...
საჭიროა ძველებურად გარჯა!

ისევ სევდა შემომაწვა - მარდი,
უკითხავად ამოგხედე მაღლა,
რადგან ზეცამ მოიშორა დარდი,
ვიცი, კარგო, შენ ტიროდი ახლა!

ალბათ იქაც არ ისვენებ, არა?!
ალბათ, გიცემს გამალებით გული...
ნატრობ, ერთო, იხარეო მარად,
დაიმშვიდე ეს ეული სული!

იცი, ვხვდები, მებუტები ისევ,
როცა სევდას გავუკაფავ სავალს,
რადგან თვალებს მზე ეტყობა კიდევ
და არ უნდა შეეგებოს მაღალს!

დამშვიდდები, გამიღიმებ კვლავაც,
როცა მხედავ სანიმუშოდ თამამს,
ძველებურად იამაყებ ჩემით,
რადგან არ ვწყვეტ საიდუმლო თამაშს!

აი, დღესაც აკაკუნდა წვიმა,
დღესაც შენთან მომიყვანა კენტად
და აქ, ისევ მარმარილოს ქვაზე
აწკაპუნდა ჩვენი ცრემლი ერთად!