ეს მაშინ, როცა მოგვაშორეს ნამდვილ ოცნებას
და წამიერად მოგვაკერეს ვნების უღელი,
მაშინ ვაქციე სამუდამოდ ზურგი ჩემს ნებას
და უნუგეშომ ოცნებებზეც ავიღე ხელი!

ეს მაშინ, როცა მიილია გიშრისფერი დღე
და მტრედისფერად ირიჟრაჟა მოწყენილმა ცამ,
მაშინ შევნიშნე როგორ შეცბა ოქროსფერი მზე
და როგორ შობა უკვდავება უსასრულო გზამ!

ეს მაშინ, როცა მღელვარების ჩუმი აკორდი
ელვარე გრძნობებს სევდიანად მიეალერსა,
მაშინ შევაღე საოცნებო გრძნობის კარები
და სევდიანმა ოცნებებმა სიტყვა გალექსა!

და ახლა, როცა ისმის შენი უხეში სუნთქვა,
მე კანტიკუნტად შექმნილ რითმას უცვლელად ვქარგავ,
არ შემიძლია საიდუმლო უმალვე გავთქვა,
რომ შენი პოვნის მოულოდნელ იმედს არ ვკარგავ!

და ახლა, როცა ფანჯრებიდან გავცქერი მკრთალ მზეს,
თვალებს კი ცრემლი შეშრობია, როგორც არასდროს,
მე შენში ვხედავ სიყვარულის სახესა და ფერს,
აღარ მაშინებს თვით სამყაროც, ჩემო, მე ამ დროს!

და ახლა, როცა მოგონების ნათელი სხივი
იღვიძებს გულში, ძველებურად უთქმელად გიცდი
და როცა დღეს კვლავ შემოგვხარის გრძნობები ცივი,
მოუთმენლობის ძველი ხმებით ძველ ვალებს გიხდი!

მას შემდეგ, როცა ამღერდება ურჩი სამყარო
და ბადრი მთვარე გააქარწ....ბს შენს მონატრებას,
კვლავ მომინდება ოცნებები კარში გავყარო
და ძველი გრძნობა შეახსენებს ტავს მოგონებას!

მას შემდეგ, როცა დავიწყებულ იქნება ცნება,
ერთ დროს სიყვარულს რომ ვარქმევდით და გვქონდა რწმენა,
მაშინ ახდება ალბათ ჩვენი ყველა ოცნება,
რადგან სამყაროს დასჭირდება მოწყალე ენა!

მას შემდეგ, როცა კვლავ მოვიკრებთ ჩვეულ გონებას,
მინდა გახსოვდეს ჩემი სიტყვა - ერთ დროს უთქმელი:
ეს მაშინ მოხდა! მოგვაშორეს ნამდვილ ოცნებას
და წამიერად მოგვაკერეს ვნების უღელი!