მე შენი ყველა ამოსუნთქვის მიზეზი ვიცი,
ღიმილს, რომ გეგმავ ეშმაკურად ჩატეხავ ბაგეს.
დღეს შემამჩნიეს, თურმე ისევ შენზე ფიქრს ვცდიდი,
მაგრამ ფიქრებმა უნებურად მე გამომცადეს.
დღეს მე ჩემს ნახატს უშენფერო ფანქრებით ვხატავ,
ეგ როგორია? რომ თოვს, მაგრამ არასდროს არ დებს.
რამ გაგაკვირვა მოჩემფერო ამინდის მსგავსად,
ისე წვიმს თითქოს აღარასდროს გამოიდარებს.
თითქოს ზაფხულსაც მოეჩვია სევდის ფიფქები,
დღეს შუა ივნისში უშენობა საბანს მაფარებს.
ჩემი ხარ, მაგრამ ვიცი შენი მე ვერ ვიქნები,
სწორედ ამიტომ, მე შენ არ გთხოვ კარგო არაფერს.
მინც უშენო ეს ზაფხული მთელს სულს მიციებს,
ფიქრის კოშკიდან ისევ სევდის კარებს გავაღებ.
"აღარ ვიფიქრებ" მეფიქრება, მაგრამ ამაოდ,
ჩემი ფიქრები ვგრძნობ რომ მთლიან ყოფას განაგებს.
მე შენი ყველა ამოსუნთქვის მიზეზი ვიცი,
ღიმილს, რომ გეგმავ ეშმაკურად ჩატეხავ ბაგეს.
დღეს შემამჩნიეს, თურმე ისევ შენზე ფიქრს ვცდიდი,
მაგრამ ფიქრებმა უნებურად მე გამომცადეს...

ჩუმი 'პოეტესა'