ბედნიერება შევამჩნიე გრძნობამოხდილი,
სიცივით დაღლილს ტანზე ცივი სევდა ეფარა.
როგორც არასდროს ისე იყო სითბომოცლილი,
თითქოს მას თავზე გამომქრალი მზე დაეფარა.
ბედნიერება შევამჩნიე ისევ ტკივილით,
ტკივილნაცვალი ღიმილები ბაგეს ეყარა.
თითქოს ცდილობდა დასხლტომოდა სევდას სიცილით,
მაგრამ ამაოდ... გრძნობა მაინც სევდას ძერწავდა...
ბედნიერება შევამჩნიე, ჩუმად ტიროდა,
ღიმილის შიგნით ჩუმი ცრემლი მთელს სულს სერავდა.
ბაგე ღიმილით, რომ გაეცნო ყველა მისიანს,
სწორედ ამიტომ მის ტკივილებს ვერვინ ხედავდა.
"უდარდელია" გაიძახდნენ მუდამ მგოსნები,
ამ დროს სულიერ დაღლილობას ვერვინ ხედავდა.
მაგრამ ერთ დღესაც, რომ დაეცა გრძნობა დაღლილი
ვერ გაიღმა... არადა მან ბევრი ეცადა....
ბევრი ეცადა გაეღიმა თუნდაც ტკივილით,
თუნდაც მის ღიმილს დამჩნეოდა ცრემლების კვალი.
სწორედ ის იყო, იღიმოდა... სულ ცოტა აკლდა,
მაგრამ წყეულმა ცრემლებმა მას წაართვა თავი.
ბედნიერება შევამჩნიე.... იცი ტიროდა,
სულ აღარავინ აღარ დარჩა მისი გამგები.
ბედნიერებამ მოიწყინა ეხლა კი იცი?
ეხლა სევდაა ჩემო კარგო მისი სახელი ...

ჩუმი 'პოეტესა'